Το μοναδικό άξιο μνημείο για τα θύματα των Τεμπών

Πολλά έχουν γραφτεί και ακόμα περισσότερα έχουν λεχθεί για την αδιανόητη τραγωδία των Τεμπών, με τις δεκάδες αθώων θυμάτων η οποία άγγιξε την ψυχή κάθε έλληνα.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού είναι πασιφανείς και δεν γίνεται να κρυφτούν μέσα στην διαχρονικότητα των παθογενειών του ελληνικού Δημοσίου τομέα.

Από ‘κει και πέρα όμως κάτι ουσιαστικό πρέπει να γίνει για να τιμηθεί η μνήμη αυτών των αθώων θυμάτων.

Κατά την γνώμη μου τίποτα σημαντικότερο, κανένα μνημείο μεγαλύτερης αξίας δεν μπορεί να φτιαχτεί από το να αποκτήσει η Ελλάδα επιτέλους σιδηρόδρομο, έστω και με 50 χρόνια καθυστέρηση.

Για τον ιστορικό του μέλλοντος η Ελλάδα του - δήθεν εκσυγχρονιστή - Κωνσταντίνου Σημίτη θα είναι η χώρα που έκανε ένα έργο της κλίμακας της ζεύξης Ρίου-Αντιρρίου, μία γέφυρα μοναδική στον κόσμο, και δεν προνόησε η γέφυρα αυτή να έχει σιδηρόδρομο.

Πραγματικά δεν ξέρω τι θα ήταν χειρότερο: Το ενδεχόμενο να μην το σκέφτηκαν καθόλου ή το ενδεχόμενο να το σκέφτηκαν και να το απέρριψαν;

Εν πάσει περιπτώσει, η ουσία είναι πως ήρθε η ώρα να αποκτήσει ένα ευρωπαϊκών προδιαγραφών σιδηροδρομικό δίκτυο. Έχει σημασία να τονίσουμε με κάθε τρόπο ότι η λειτουργία ενός γρήγορου και αξιόπιστου σιδηροδρόμου είναι αυτό που σε μεγάλο βαθμό ξεχωρίζει την ποιότητα ζωής μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών (πολύ περισσότερο δε με τον υπόλοιπο κόσμο).

Με άλλα λόγια, ήρθε επιτέλους η ώρα η Ελλάδα να γίνει Ευρώπη. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να αποκτήσει έναν ευρωπαϊκό σιδηρόδρομο.

Δεν μπορώ στο σημείο αυτό να μην σημειώσω - για αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης - ότι ο μεγάλος διανοητής, συγγραφέας και πολιτικός Μιχάλης Χαραλαμπίδης, όταν έκανε την ηρωική προσπάθεια με τη Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση το 1999, ξεκινούσε τις ομιλίες τους λέγοντας ότι ο εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα είναι ψευδεπίγραφος και αυτό αποδεικνύεται από την έλλειψη επένδυση στο σιδηρόδρομο — όπως μαρτυρά και η γνωστή αφίσα.

Να μεριμνήσει λοιπόν άμεσα η Ελληνική Πολιτεία ώστε να βρεθούν τα κατάλληλα κονδύλια από ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους και να γίνει ένας υψηλών προδιαγραφών σε σιδηρόδρομος.

Μια εθνική υποδομή που θα ενώσει την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Από την Σπάρτη και την Καλαμάτα έως τα Ιωάννινα και την Αλεξανδρούπολη.

Αν το επιτύχουμε αυτό σε πρώτο στάδιο θα αυξηθεί κατακόρυφα τόσο η ποσότητα όσο και η ποιότητα του ελληνικού τουριστικού προϊόντος.

Παράλληλα θα έχει γίνει ένα μεγάλο ουσιαστικό βήμα πιθανότατα το μόνο τόσο ουσιαστικό ώστε να αποκτήσει Ελλάδα επιτέλους μία αληθινή πολιτική για την αποκέντρωση.

Τέλος η κίνηση αυτή θα έχει υψηλό συμβολισμό καθώς θα τιμήσει όσο τίποτε άλλο, θα είναι πράγματι μία έμπρακτη συγνώμη του ελληνικού κράτους και του ελληνικού λαού προς τα αθώα θύματα των Τεμπών.

Η ώρα να αποκτήσει η Ελλάδα εναν γρήγορο, υψηλής τεχνολογίας και αξιόπιστο σιδηρόδρομο είναι τώρα.

Λιαντίνης περί Θανάτου και η Επικούρεια "Τετραφάρμακος"

Σε μια περιήγηση στο YouTube τις προάλλες τυχαία είδα αυτήν τη διάλεξη του Καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη με θέμα «Η φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου». Η διάλεξη είχε δοθεί στην Σχολή Εφαρμογών Υγειονομικού του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου και αξίζει οπωσδήποτε να την παρακολουθήσει κανείς:

Μεταξύ άλλων αναφέρεται στον αγαπημένο μου φιλόσοφο Επίκουρο και τη μοναδική «Τετραφάρμακο» του, η οποία έκανε τον γιο του Νεοκλή και της Χαιρεστράτης διάσημο σε ολόκληρο τον ελληνιστικό κόσμο.

Λέει συγκεκριμένα η «Τετραφάρμακος»:

«Άφοβος ο θεός,

Aνύποπτον ο θάνατος,

T’αγαθόν μεν εύκτητον,

Tο δε δεινόν ευεκκαρτέρητον»

Πραγματικά, αν το σκεφτεί κανείς, είναι μαγικό που το κλειδί της ευτυχίας του ανθρώπινου βίου μπορεί να περιγραφεί σε τέσσερις μόνο σύντομες γραμμές.

Η Τετραφάρμακος στο πρωτότυπο της:

Μια πραγματικά μοναδική, ανεπανάληπτη ευκαιρία

Είναι εξαιρετικά σπάνιο στην ιστορία να έχει κανείς τη δυνατότητα να συμβάλει ουσιαστικά στη δημιουργία μιας υπερδύναμης.

Και είναι ακόμα πιο σπάνιο όταν μιλάμε για μια υπερδύναμη που ενσαρκώνει την ειρήνη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την ασφάλεια και την ευημερία.

Όμως, γίνεται πραγματικά μοναδικό όταν αυτή η νέα υπερδύναμη δεν θα ωφελήσει μόνο τους δικούς της πολίτες, αλλά και όλους τους λαούς του κόσμου.

Αυτή η υπερδύναμη δεν είναι άλλη από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση.

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να την κάνουμε πραγματικότητα; Χρειάζεται μήπως μια λεγόμενη «φιλοευρωπαϊκή ηγεσία» στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία;

Όχι, σε καμία περίπτωση. Όσο φιλοευρωπαϊκές και αν είναι αυτές οι ηγεσίες, δεν πρόκειται να προχωρήσουν προς την ομοσπονδιακή ενοποίηση. Πολύ απλά, γιατί κάτι τέτοιο υπερβαίνει το πεδίο της εντολής τους. Δεν έχουν την εξουσιοδότηση να το κάνουν.

Πώς, λοιπόν, μπορεί να γίνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα;

Πολύ απλά, με λαϊκή απαίτηση. Αν συμφωνήσουμε σε μια απλή, λειτουργική πρόταση για την άμεση δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης (όπως, για παράδειγμα, είχε οραματιστεί το Μανιφέστο της Ρώμης) και αν συγκεντρώσουμε έναν μεγάλο αριθμό Ευρωπαίων που θα στηρίξουν επώνυμα αυτή την πρόταση, τότε οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα υποχρεωθούν να ακολουθήσουν τη λαϊκή βούληση.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα πίσω από το Together for Europe - Κίνημα για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση. Πρόκειται για έναν στόχο ζωής που αξίζει να επιδιώξουμε. Και σας προσκαλώ όλους να συμμετάσχετε σε αυτή τη συλλογική προσπάθεια!

Ας συγκεντρώσουμε, λοιπόν, όσο το δυνατόν περισσότερους Ευρωπαίους για να υπογράψουν την πρόταση Together for Europe για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση. Όταν ένας ικανός αριθμός από εμάς δηλώσει την υποστήριξή του, το κίνημά μας δεν θα μπορεί να αγνοηθεί.

Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση θα είναι μια υπερδύναμη για το καλό. Θα συμβάλει στην ειρήνη και την ευημερία σε όλο τον κόσμο. Ας την κάνουμε πραγματικότητα τώρα!

Συμμετάσχετε στο https://www.togetherforeurope.com

Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.

Συμβουλές του Γιάννη Ρίτσου μέσω Τίτου Πατρίκιου

Είχα τη μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω στις 30/11/2024 στην ΕΡΤ την εκπομπή «Συνθέσεις» με παρουσιαστή τον Μάκη Προβατά. Ο κ. Προβατάς είχε εκείνο το απόγευμα δύο πράγματι εκλεκτούς προσκεκλημένους:

1. Τον Καθηγητή κ. Γιώργο Μπαμπινιώτη
2. Τον Ποιητή κ. Τίτο Πατρίκιο

Το περιεχόμενο της εκπομπής ήταν εξαίρετο και οι προσκεκλημένοι απάντησαν άριστα στις εύστοχες ερωτήσεις του κ. Προβατά. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να αναζητήσετε την εκπομπή αυτήν στο Ertflix και να την παρακολουθήσετε— Με την ευκαιρία να πω ότι αξίζουν συγχαρητήρια στη Δημόσια Τηλεόραση για τη δημιουργία και συνεχιζόμενη αναβάθμιση της πλατφόρμας Ertflix.

Εκεί που θα ήθελα να δώσω έμφαση είναι σε δύο συμβουλές που ο μεγάλος ποιητής Πατρίκιος ανέφερε πως είχε λάβει από τον Γιάννη Ρίτσο, κατά το διάστημα που και οι δύο ήταν εξόριστοι σε κάποιο απομονωμένο νησί — αν δεν κάνω λάθος, στον Άη Στράτη— λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων:

1. Η πρώτη συμβουλή ήταν ο ποιητής να αποφεύγει τα πολλά επίθετα.
2. Η δεύτερη συμβουλή ήταν να αποφεύγει τη συχνή χρήση των αφηρημένων ουσιαστικών (όπως ελευθερία, δικαιοσύνη κλπ)

Αναλογίστηκα πόσο βαθιά πρέπει να είναι η γνώση που έχει αποκτήσει κάποιος, εν προκειμένω ο Γιάννης Ρίτσος, ώστε να είναι σε θέση να δίνει τόσο απλές μας τόσο ουσιώδεις συμβουλές. Είναι πράγματι εκπληκτικό.

Μετά σκέφτηκα πόσο δίκιο έχει ο αγαπημένος μου καθηγητής και πολύτιμος σύμβουλος Καθηγητής Γιώργος Φ. Γεωργακόπουλος όταν λέει «πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν, εμείς οι Έλληνες, ξέραμε λίγο καλύτερα ελληνικά». Θα ήταν όντως, πολύ καλύτερη η επικοινωνία μας αλλά και η κατανόηση του ίδιου μας του εαυτού αυτού. Θα επικεντρώναμε στα ουσιώδη, όπως συμβουλεύει ο Ποιητής, και θα ζούσαμε καλύτερα, σε μια πιο αξιόλογη κοινωνία

Τέλος, σε προσωπικό επίπεδο, συγκινήθηκα βαθιά βλέποντας και ακούγοντας τον καθαρό λόγο του Τίτου Πατρίκιου στα 96 του χρόνια. Ο μεγάλος μας ποιητής είναι συνομήλικος του πατέρα μου, που μας άφησε το 2017, ενώ υπήρξαν συγκρατούμενοι στον «νέο Παρθενώνα» της Μακρονήσου το 1951.

Η δική μου γενιά - προλαβαίνουμε ακόμα! - και πολύ περισσότερο οι νεότεροι πρέπει να ανακαλύψουν εκ νέου τη μαγική δύναμη της γλώσσας, εκείνης που καθορίζει την σκέψη και τη συμπεριφορά οδηγώντας τη ζωή μας.

Το παραπάνω ήταν πάντοτε σημαντικό, τώρα πια όμως στην εποχή των LLM (που όλοι βιάζονται να βαφτίσουν «τεχνητή νοημοσύνη») αποκτά σημασία καθοριστική.

Ο θεωρητικός θεμελιωτής του ελληνικού κινήματος νεοφυούς επιχειρηματικότητας

Το 2024 θα μείνει στην ιστορία για πολλά γεγονότα, τόσο στην εσωτερική όσο και στην διεθνή σκηνή. Σίγουρα όμως κάτι που θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη των ελλήνων δημιουργών είναι η απώλεια ενός μεγάλου διανοητή, πολιτικού και συγγραφέα που πέρα από κάθε αμφιβολία αποτελεί το θεωρητικό θεμελιωτή του ελληνικού κινήματος νεοφυούς επιχειρηματικότητας.

Μιλάω προφανώς για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη που μας άφησε απρόσμενα στις 27 Μαρτίου 2024 σε ηλικία 73 ετών.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συνεισφοράς του Χαραλαμπίδη στην υπόθεση της επιχειρηματικότητας πρέπει να γυρίσουμε πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Τότε διάφοροι «πολιτικοί», οι οποίοι όψιμα άρχισαν να ψελλίζουν περί επιχειρηματικότητας, μας έλεγαν για τα «καλά του χρηματιστηρίου».

Δίχως καμία ντροπή έλεγαν σε νεαρούς ανθρώπους να τζογάρουν τις όποιες αποταμιεύσεις τους διότι «η αγορά ανεβαίνει». Δεν δίστασαν να φτάσουν στο απώτερο όριο της αθλιότητας λέγοντας πως η Ελλάδα έχει «ένα πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα» και πως πια δε χρειάζεται τα νέα ζευγάρια «να πληρώνουν ενοίκιο» αλλά μπορούσαν πολύ εύκολα να δανειστούν Και να καλύπτουν απροβλημάτιστα τις δανειακές του υποχρεώσεις χάρη στις «υπεραποδόσεις της χρηματιστηριακής αγοράς».

Το ψέμα βέβαια έχει κοντά ποδάρια, όπως λέει ο σοφός λαός. Τα ψεύδη αυτά πληρώθηκαν πρώτα με το σκάσιμο της φούσκα του χρηματιστηρίου το 2001 και αργότερα βεβαίως με την γενική κατάρρευση της οικονομίας του 2010.

Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, υπήρχε μία πολύ ισχυρή — μα δυστυχώς πολύ μοναχική — φωνή. Μία φωνή που μας καλούσε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της οικονομίας της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητας. Μία φωνή αυτοπεποίθησης που έλεγε να ανακαλύψουμε τον διακριτό ελληνικό ρόλο στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Μία φωνή που ζητούσε οι πνευματικές δυνάμεις του τόπου να επικεντρωθούν σε ένα αυθεντικό, αυτόχθονο μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης.

Η φωνή αυτή ήταν του αείμνηστου Μιχάλη Χαραλαμπίδη και το περιεχόμενο των λόγων του συμπυκνώθηκε — με τρόπο μαγικό θα έλεγα — στο εξής σύνθημα:

Να γίνουμε όλοι μάστορες!

Ναι ακριβώς. Να γίνουμε όλοι μάστορες, οι μάστορες του 21ου αιώνα, που με όπλο την γνώση την συνεργασία και την δημιουργικότητα ανακτούν μια ηθική και συναισθηματική σχέση με το αντικείμενο της εργασίας τους. Προσφέρουν επίσης και μία προσωπική δέσμευση για την ποιότητα και την επάρκεια των προϊόντων τους.

Μία φράση με τόσο ισχυρές αναφορές στην ελληνική ιστορία που από μόνη της αποτελεί το μανιφέστο της ελληνικής νεοφυούς επιχειρηματικότητας.

Είχα την τύχη να ακούσω το κάλεσμα αυτό του Μιχάλη Χαραλαμπίδη ενώ ήμουν ακόμα φοιτητής. Ανταποκρίθηκα αμέσως και μαζί με εξαίρετους συνάδελφος δημιουργήσαμε την πρώτη ελληνική φοιτητική νεοφυή επιχείρηση, η οποία όπως είναι γνωστό, μέσα από μεγάλες προσπάθειες, επιτυχίες και αποτυχίες, έχει οδηγήσει στη δημιουργία ενός αναπτυσσόμενου επιχειρηματικού οικοσυστήματος.

Στη συνέχεια πολλές φορές (2009, 2010, 2011 και 2012 αλλά και αργότερα) ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης βρέθηκε στις πρώτες καθοριστικές συναντήσεις των νέων επιχειρηματιών. Εκεί έδωσε την ενθάρρυνση και την θεωρητική κατεύθυνση που απαιτούσαν οι δύσκολοι καιροί, όπως αποτυπώνεται και σε διάφορα από τα βιβλία του αλλά και στην συλλογική μνήμη εκατοντάδων επιχειρηματιών που συμμετείχαν.

Το καλοκαίρι του 2023 συναντήθηκα με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί ένα μεγάλο πείραμα: Μία σειρά διαλέξεων μεταπτυχιακού επιπέδου για τα στελέχη και τους συνεργάτες του επιχειρηματικού μας οικοσυστήματος.

Απώτερο σκοπό η προσπάθεια αυτή είχε τον επαναπροσδιορισμό την εκ νέου γνωριμία με την αυθεντική έννοια της πολιτικής και την κατανόηση του πως αυτή τέμνεται καιι αλληλοεπηρεάζεται με την οικονομία και την επιχειρηματικότητα.

Όπως το είχε διαπιστώσει ο ίδιος ο Μιχάλης — και με χαρά το επιβεβαιώνω και εγώ — ήταν μια στιγμή παγκόσμιας πρωτοπορίας.

Απαντούσε και σε μία αυθεντική ανάγκη του Χαραλαμπίδη να συνομιλήσει εκ νέου με τη νεολαία αλλά και να απαντήσει στην καρδιά του ζητήματος της «συνάντησης του παραδοσιακού με το σύγχρονο» όπως και, πάνω απ’ όλα, να οδηγήσει στην κατανόηση της πολιτικής ως της «υψίστης των τεχνών».

Αν και το περιεχόμενο πολλές φορές δυσκόλευε νέους συναδέλφους, που στερούνταν σχετικών ιστορικών και βιβλιογραφικών αναφορών, οι διαλέξεις του Χαραλαμπίδη έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από το κοινό μας. Η μοίρα το έφερε και παραδόθηκαν οι έξι από τις οκτώ προγραμματισμένες.

Είναι δημόσια δέσμευση μου η ολοκλήρωση του προγράμματος με την παράδοση των δύο τελευταίων διαλέξων σε συνεργασία με στενούς φίλους και συνεργάτες του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Χωρίς καμία υπερβολή θεωρώ πως ο κύκλος αυτών των διαλέξεων ήταν το σημαντικότερο επίτευγμα μέχρι σήμερα στα 24 χρόνια διαδρομής μου στον επαγγελματικό στίβο.

Σκοπός του κειμένου αυτού είναι να πιει έναν μεγάλο ευχαριστώ δημόσια στον θεωρητικό θεμελιωτή και εμπνευστή του κινήματος της ελληνικής νεοφυούς επιχειρηματικότητας. Σε εκείνον που μιλούσε για τη δημιουργία και για συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο και για τη χαρά της δημιουργίας όταν οι σύγχρονοι του «πολιτικοί» παρακολουθούσαν αγωνιωδώς τον δείκτη της Σοφοκλέους.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έφυγε. Η σκέψη του όμως είναι ακόμα εδώ, μέσα από τις αναμνήσεις όλων μας που είχαμε την τύχη να συνομιλήσουμε μαζί του αλλά και — ακόμα περισσότερο θα έλεγα — μέσα από τα βιβλία του. Τα βιβλία που είναι τα πραγματικά πνευματικά παιδιά του και η παρακαταθήκη του για το μέλλον.

Είμαι απόλυτα βέβαιος πως οι ιδέες του Μιχάλη Χαραλαμπίδη σχετικά με την δημιουργική επιχειρηματικότητα, με τη συνάντησή του παραδοσιακού με το σύγχρονο, με την αγροφιλία, με την πολεοδομία ως παράγοντα ανάπτυξης και πάνω απ’ όλα με το συμβολικό κεφάλαιο — που μας δίνει θέση και ο ρόλος στην παγκοσμιοποίηση — όχι μόνο θα επιβεβαιωθούν στα επόμενα χρόνια αλλά θα συνεχίσουν να αποτελούν την πυξίδα επιχειρηματικής και κοινωνικής επιτυχίας για τους δημιουργούς του σήμερα και του αύριο.

Χαίρε, αγαπημένε δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Εμείς, οι μάστορες του 21ου αιώνα, σε ευχαριστούμε για όλα και δεσμευόμαστε πως θα μελετάμε το έργο σου και πως στο μετρό των δυνάμεων μας θα εξελίσσουμε τις ιδέες σου, σε έναν διαρκή αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.

Πρώτη διάλεξη Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην Starttech Ventures, 3 Οκτωβρίου 2023

Εκφυλισμός του "112" σε κανάλι content marketing

Μετά την αδιανόητη τραγωδία της πυρκαγιάς στο Μάτι το 2018 χτίστηκε ένα αφήγημα που έλεγε ότι η απουσία ενός συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης όπως το "112" ευθυνόταν, μεταξύ άλλων, για τον δυσβάσταχτο αριθμό απωλειών.

Όσοι το έλεγαν αυτό, είχαν δίκιο. Πράγματι η λειτουργία ενός συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης για ακραίους κινδύνους, για απειλητικές προς τη ζωή καταστάσεις όπως πρέπει να είναι το "112" θα είχε σώσει πολλούς στο Μάτι, όπως και σε άλλες τραγικές καταστροφές.

Το "112" πράγματι λειτούργησε δύο χρόνια μετά και αυτό αναμφίβολα ήταν ένα μεγάλο βήμα προόδου.

Σύντομα όμως η πραγματικότητα μας υπενθύμισε πως εξακολουθούμε να ζούμε στη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας»: Αντί το 112 να έστελνε μηνύματα άμεσης αντίδρασης σε απειλητικές για τη ζωή καταστάσεις, αυτό θεωρήθηκε από τους ιθύνοντες ως «κανάλι content marketing», το οποίο χρησιμοποιούσαν σε κάθε ευκαιρία όπου ήθελαν επικοινωνιακά να τονίσουν την αξία της χρήσης του.

Που μας οδήγησε αυτό; Στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα: Πλέον κατά κανόνα οι πολίτες αγνοούν τα μηνύματα του 112, τα οποία κρίνουν ότι στέλνονται για «ψύλλου πήδημα», όπως όμορφα περιγράφει η λαϊκή αυτή έκφραση.

Είναι μια μεγάλη κατάντια, ενδεικτική της νεοελληνικής κρατικής παθολογίας. Τα πάντα γίνονται για την επικοινωνία, όλοι δουλεύουν για κάποιο ‘γραφείο τύπου’.

Όλοι, ακόμα και το κανάλι 112. Αυτό που προορίζεται για να σώζει ζωές και όχι για να κάνει πολιτική προπαγάνδα.

Μπλοκαρισμένοι στην Αράχωβα

Ήμασταν από τους τυχερούς. Αποφασίσαμε να παρκάρουμε 500 μέτρα πριν την είσοδο της Αράχωβας και γλιτώσαμε την ακόλουθη εμπειρία:

Αναρωτιέμαι, για πιο λόγο να φύγει κανείς από την κίνηση της Αθήνας για να βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση στην Αράχωβα;

Πολύ περισσότερο, πόσο κοντόφθαλμη η προσέγγιση των αρμοδίων; Θέλουν λέει, τα αυτοκίνητα να περνούν μέσα από το χωριό «για να έχουν κίνηση τα καταστήματα»!

Ένα (πραγματικά) μεγάλο parking απαιτείται σε κάθε μια από τις δύο εισόδους της Αράχωβας, μαζί με μια πεζοδρόμηση η οποία θα προσφέρει μια πραγματικά μοναδική εμπειρία στον επισκέπτη και θα οδηγήσει στην περαιτέρω άνθιση των επιχειρήσεων φιλοξενίας και εστίασης.

Οι περαστικοί θα μπορούσαν να περνούν από μια περιφερειακή οδό, δίχως να παρεμποδίζουν τους επισκέπτες αυτού του μοναδικού πραγματικά προορισμού.

Η χωροταξία είναι το πρώτο βήμα της βιώσιμης ανάπτυξης. Η Αράχωβα ας δείξει τον δρόμο της προόδου.