Μια μεγάλη ευθύνη

Οδηγώντας σήμερα προς το γραφείο είδα φευγαλέα την παρακάτω εικόνα:

Είναι σημαντικό να θυμίζουμε κάποια αυτονόητα πράγματα:

1. Είναι μεγάλο προνόμιο να λέγεσαι Έλληνας.
2. Το προνόμιο αυτό όμως δεν είναι κληρονομικό.
3. Έλληνας δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι μέσα από την Παιδεία, τον Πολιτισμό και τον Τρόπο που διάγεις τον Βίο σου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού έχει συνειδητοποιήσει την ευθύνη που κουβαλά. Αν έχουμε καταλάβει τι περιμένει η ανθρωπότητα από εμάς. Επειδή μάλλον δεν το έχουμε αντιληφθεί, είναι αναμφίβολα καιρός να το κάνουμε.

Τώρα που η αλματώδης εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας καθιστά όλο και περισσότερα ΤΙ εφικτά, τώρα ακριβώς είναι που ανακύπτουν αναπάντητα τα μεγαλύτερα ΓΙΑΤΙ.

Η κλασική ελληνική σκέψη έχει μάλλον πολλές από τις παγκοσμίως ζητούμενες απαντήσεις. Εμείς, ως φορείς αυτού του μεγαλειώδους πολιτισμού, έχουμε το κουράγιο να τις αναζητήσουμε;

Πολιτικό αδιέξοδο

Με αφορμή τη σημερινή κόντρα Μητσοτάκη - Σαμαρά και τη φημολογούμενη διαγραφή του τελευταίου, θα ήθελα να σημειώσω τα εξής:

Το τελικό αποτέλεσμα, το βάθος και η ένταση της οικονομικής κρίσης που οδήγησε στα μνημόνια και την χρεοκοπία της χώρας μας, είναι σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα των 'Ζαππείων', ενώ η διακυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν παρά μια αργόσυρτη (κωμική) 'επαναδιαπραγμάτευση', που επιδείνωσε περαιτέρω τα πράγματα.

Πρόκειται για έναν λαϊκιστή ακροδεξιό πολιτικό με αστικό προσωπείο και 'ευγενική' καταγωγή που δεν την τιμά καθόλου.

Από εκεί και πέρα, ότι και να πει κανείς πια για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι λίγο. Τραγικός λίγος, θα μείνει στην ιστορία για τη ζημιά που έκανε στη χώρα. Η ξενοκίνητη πλουτοκρατία κάνει ανεπανάληπτο πάρτι και η χώρα επισήμως καταγράφεται ως 3ης κατηγορίας προτεκτοράτο.

Το (υποτιθέμενο) ΠΑΣΟΚ, με τα μισά του στελέχη άνω των 55 να έπρεπε να βαρύνονται με ποινικά αδικήματα διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, έχει ψευδαισθήσεις ότι αποτελεί εναλλακτική επιλογή, η δε (υποτιθέμενη, επίσης) Αριστερά πλέον κρίνεται αξιόλογη μόνο ως πηγή ‘πρώτης ύλης’ για θεατρικές επιθεωρήσεις.

Το αδιέξοδο φαντάζει πρωτόγνωρο.

Θα δώσει άραγε τη λύση ο κυρίαρχος Ελληνικός Λαός; Θα αποφασίσουν επιτέλους οι ψηφοφόροι, οι οπαδοί, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και ξαναγίνουν Πολίτες; Ή ίσως το μάλλον προφανές συλλογικό έλλειμμα αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού δεν θα το επιτρέψει και, αργά ή γρήγορα, θα βουλιάξουμε όλοι μαζί;

Ίδωμεν.

Τιμής ένεκεν

Διάβασα πως σήμερα μας άφησε ένα από τα μέλη των "Ενδελέχεια", ο Αντώνης Δημητρίου, σε ηλικία 57 ετών. 

Αμέτρητες αναμνήσεις με μουσική υπόκρουση του συγκροτήματος αυτού. Στιγμές μαγικές που σημάδεψαν τη γενιά μας.

Τιμώντας την μνήμη του, αναδημοσιεύω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους:

Γιατί δεν αντιδρά ο κινεζικός λαός;

Ένα ερώτημα που επανέρχεται συχνά έχει να κάνει με τη βιωσιμότητα του κινεζικού συστήματος και συγκεκριμένα με την πιθανή αντίδραση του κινεζικού λαού στην απουσία της ελευθερίας της έκφρασης και της δημοκρατίας, τουλάχιστον όπως τις αντιλαμβανόμαστε στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική (ή ίσως καλύτερα, στον λεγόμενο ‘δυτικό κόσμο’, περιλαμβάνοντας χώρες όπως Ιαπωνία, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, που δεν είναι ούτε ευρωπαϊκές ούτε στη Βόρεια Αμερική).

Στο πλαίσιο αυτό θα ήθελα να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία:

Στα χρόνια που δραστηριοποιούμουν στην κοινότητα των ευρωπαίων νέων επιχειρηματιών είχα γνωρίσει και αναπτύξει καλή σχέση με συνάδελφο από την Κίνα. Αρκετά χρόνια μετά, η τύχη το έφερε να συναντηθούμε για καφέ σε μια ασιατική πόλη. Βρήκα το θάρρος να ρωτήσω αν στους κινέζους λείπει η ελευθερία έκφρασης και η δημοκρατία.

Η απάντηση με εξέπληξε: Ναι, τους λείπει και μάλιστα τους λείπει πολύ. Ταυτοχρόνως όμως σημείωσε πως ο συνδυασμός της αύξησης του βιοτικού επιπέδου που έχει επιτύχει η Κίνα, μέσα σε μόλις λίγες δεκαετίες και για περίπου μισό διεσεκατομμύριο ανθρώπους, είναι κάτι μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία και ότι οι κινέζοι το σέβονται βαθιά - και ότι δεν θέλουν με τίποτα να το διακινδυνεύσουν.

Δεν ξέρω κατά πόσο το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό στη ‘δύση’. Αυτό το όντως ανελεύθερο σύστημα έχει επιτύχει ένα οικονομικό θαύμα το οποίο δεν αφορά μόνο μια ελίτ αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κινεζικής κοινωνίας, για αυτό και η τελευταία εν τελεί υποστηρίζει το ‘σύστημα’.

Κατά την γνώμη μου είναι κάτι αξιοθαύμαστο και, οπωσδήποτε, άξιο μελέτης.

Αλλοτρίωση

«Η αλλοτρίωση της ανθρωπότητας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που την κάνει να βιώνει την ίδια της την καταστροφή σαν πρώτης τάξεως αισθητική απόλαυση»

Το παραπάνω απόφθεγμα είναι του Walter Benjamin, το αναφέραμε συχνά στα φοιτητικά μας χρόνια.

Ήρθε στο μυαλό μου πριν λίγες μέρες, βλέποντας την παρακάτω γελοιογραφία:

Για τον Joe Biden και τους δικούς του

Τα πρώτα συμπτώματα έκπτωσης μνήμης του πατέρα μου εμφανίστηκαν λίγο αφότου έκλεισε τα 70. Δούλευε εντατικά και αποτελεσματικά (έκανε ισολογισμούς με το χέρι, για όσους γνωρίζουν…), δεν δώσαμε σημασία. Ξεκίνησε θεραπεία στα 76 του και πήγε μέχρι τα 89 του με μια διαρκή πτώση.

Η κατάσταση αυτή είναι πολύ δύσκολη για την οικογένεια. Έρχεσαι αντιμέτωπος με το ερώτημα των προτεραιοτήτων: Τι είναι αυτό που πρέπει να διαφυλάξεις πρώτα απ’ όλα τα άλλα;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η αξιοπρέπεια του ασθενούς. Θα κάνεις οτιδήποτε μπορείς για να τον βοηθήσεις να αντιμετωπίσει την κατάσταση που βιώνει δίχως να χάσει την αξιοπρέπεια του.

Αναρωτιέμαι αν το έπραξαν αυτό οι άνθρωποι της οικογένειας του Joe Biden. Δεν έχει να κάνει (μόνο) με την ηλικία. Ο Biden είναι 81, ενώ ο Bernie Sanders 83. O τελευταίος όμως είναι ακμαιότατος διανοητικά (δείτε τις τελευταίες δηλώσεις του), σε αντίθεση δυστυχώς με τον απερχόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ.

Προσοχή: Δεν λέω ότι ο κ. Biden «τα έχει χαμένα». Αυτό δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Λέω απλώς πως εδώ και καιρό δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του, όπως έχει καταστεί πασίδηλο σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων.

Αυτοί που είχαν την ευθύνη να διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια του κ. Biden, δυστυχώς απέτυχαν παταγωδώς. Πολύ χειρότερα, η προσπάθεια ενός ολόκληρου συστήματος να «κάνει τη μέρα νύχτα», λέγοντας μας πως «ο Πρόεδρος δεν έχει κανένα πρόβλημα» και ότι «θα είναι εκ νέου υποψήφιος» συνετέλεσε (μεταξύ άλλων, βεβαίως) σημαντικά στην επιτυχία του Donald Trump.

O πρόεδρος Biden βαρύνεται με τεράστιες ευθύνες στην εξωτερική πολιτική. Όμως έκανε και πολλά σωστά πράγματα — ας θυμηθούμε όλοι το ‘pay them more’, που είπε στις επιχειρήσεις για τους εργαζόμενους τους.

Σίγουρα άξιζε ένα καλύτερο πολιτικό τέλος μετά από μια πορεία 50 και πλέον ετών.

Περί πολιτικής ύβρεως

Η δήθεν «εκλογή από τη βάση» είναι «ύβρις». Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα μαθαίνει τι σημαίνει «νέμεσις».

Όλα τα υπόλοιπα δήθεν κόμματα που υιοθέτησαν (και εν πολλοίς είναι υπεύθυνα για) αυτόν τον εκφυλισμό της δημοκρατίας, πρόκειται επίσης να πάρουν το ίδιο μάθημα, αργά ή γρήγορα.

Σε αυστηρούς όρους, όχι δεν χρειαζόμαστε «νέα κόμματα». Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Ο εκφυλισμός της έννοιας του "πολίτη" απλώς σε  "ψηφοφόρο" δεν είναι τίποτα παρά ένα βαρύ σύμπτωμα παρακμής της πολιτικής μας ζωής. 

Είναι τελικά ένα από τα φαινόμενα της "μπλοκαρισμένης" Δημοκρατίας μας.

Χρειαζόμαστε αληθινά «πολιτικά κόμματα», όπως τα έχει ορίσει η επιστήμη - νομίζω κορυφαίος στο θέμα αυτό ήταν ο Max Weber - αντί για τις σημερινές κάστες με αυτοσκοπό την κατάληψη της εξουσίας, δίχως κανέναν φραγμό, που κατέχουν την πολιτική ζωή της χώρας. 

Εναπόκειται σε καθέναν από εμάς, αυτούς που μας όρισαν για "ψηφοφόρους", να το αποφασίσουμε και να γίνουμε εκ νέου "πολίτες". Αυτό θα μας δώσει αληθινές πόλεις, θα μας επαναφέρει στον πολιτισμό, θα επαναφέρει την πολιτική στον τόπο που αυτή γεννήθηκε.