Τι συνδέει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο με το Athens Pride

Πριν λίγο διάστημα έγινε στην Αθήνα η ετήσιο φεστιβάλ υπηρηφάνιας της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, που είναι γνωστό ως Athens Pride. Δεν θα έκρινα ότι το ζήτμα είχε τεράστιο πολιτικό ενδιαφέρον εάν δεν είχαν προηγηθεί δυο σημαντικά περιστατικά: Πρώτα η βάρβαρη δολοφονία του Ζάκ Κωστόπουλου (στον οποίο έχω πει ένα μεγάλο ευχαριστώ) και ακόμα νωρίτερα η ψήφιση νόμου που επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια να υπογράψουν σύμφωνο συμβίωσης που να ρυθμίζει τα του κοινού τους βίου.

Στο ζήτημα της δολοφονίας Κωστόπουλου πλήθος ακροδεξιών έδειξαν το χειρότερό τους πρόσωπο, δημοσιεύοντας «αναλύσεις» - οχετούς προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ακόμα (?) χειρότερα, όταν ήρθε προς ψήφιση ο νόμος που επιτρέπει το σύμφωνο συμβίωσης σε ομόφυλα ζευγάρια, αντί να γίνει έντονη κριτική ως προς την απαγόρευση του γάμου και τον περιορισμό των ομοφύλων ζευγαριών στο σύμφωνο συμβίωσης, η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ καταψήφισαν την εν λόγω διάταξη – φαντάζομαι προς τέρψη του ακροδεξιού ακροατηρίου τους. Οι ίδιοι άνθρωποι βέβαια δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ... έχουν περίπτερο στο Athens Pride, να συμμετέχουν στην παρέλαση – ή και, άλλοτε, να φωτογραφίζονται με τους Πρέσβεις του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας στην Ελλάδα μαζί με τους συντρόφους τους.

Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί.

Πριν λίγες μέρες όλη η Ελλάδα δάκρυσε βλέποντας τη συναισθηματικά φορτισμένη  ομιλία του Γιάννη Αντετοκούνμπο όταν έπαιρνε το βραβείου του πολιτιμότερου παίχτη της χρονιάς στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Τότε λοιπόν θυμηθήκαμε ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο παρότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα δεν ήταν αυτοδίκαια πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας και χρειάστηκε ...πρωθυπουργική παρέμβαση για να πάρει διαβατήριο όταν καλέστηκε στο ΝΒΑ.

Είδα εμβρόντητος τον Κωνσταντίνο Κυρανάκη, προβεβλημένο και νεαρό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, να λέει στην ΕΡΤ, άκουσον – άκουσον, ότι ο Γιάννης «απέδειξε ότι είναι Έλληνας», πράγμα που προφανώς δεν ισχύει με όλα τα άλλα παιδιά σαν τον Γιάννη που δεν παίζουν στο ΝΒΑ. Όσοι δεν είναι επιτυχημένοι, δεν έχουν αποδείξει ότι είναι Έλληνες, κι ας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη χώρα μας. Πραγματικά, πιο σκληρή ταξική προσέγγιση στο θέμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Ακούγοντάς τα αυτά, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι η Χρυσή Αυγή δεν ήταν παρά η προσωρινά αυτονομημένη ακροδεξιά συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας – που όπως έδειξαν οι ευρωεκλογές και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, σιγά – σιγά επιστρέφει στο μαντρί.

Με λίγα λόγια, ο μαύρος δεν μας πειράζει να είναι Έλληνας, εφόσον είναι πλούσιος και επιτυχημένος. Τότε τον αποθεώνουμε. Αλλιώς, θέλουμε να φύγει για να μην μολύνει τη φυλή μας.

Αίσχος και ντροπή.

Αυτό λοιπόν συνδέει τον κορυφαίο μπασκεμπολίστα του κόσμου για το 2019 με την ελληνική κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ: Η απίστευτη, απύθμενη υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζονται από ένα κόμα που λέει πως είναι «φιλελεύθερο». Είναι όμως αυτή η στρέβλωση των λέξων («φιλελεύθερη» η ΝΔ, «σοσιαλιστικό» το ΠαΣοΚ, «αριστερά» ο ΣΥΡΙΖΑ) που έχει διαλύσει κάθε πιθανότητα ουσιαστικού πολιτικού λόγου και διαλόγου καθώς επίσης και τροφοδοτεί συνεχώς την ακροδεξιά – τόσο στις αποκρουστικές αυτόνομες εκφράσεις της όσο και εντός της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορεί να συνεχίσει. Για να βγούμε επιτέλους από το αδιέξοδο πρέπει να φύγουμε από την υποκρισία και να επιτρέψουμε στην πολιτική. Να γίνουμε και πάλι πολίτες με την αυθεντική έννοια του όρου, ξεπερνώντας τον ρόλο του στρατευμένου ψηφοφόρου στον οποίο θέλουν να μας κρατήσουν τα εντυπωσιακά διεφθαρμένα μιζοκόμματα. Αυτά τα μιζοκόμματα που προσβλέπουν στην αναστήλωσή τους στις 7 Ιουλίου 2019, μια δραματική εξέλιξη που πρέπει με κάθε τρόπο να αποφευχθεί.

Θάνος Μικρούτσικος στο Ηρώδειο, 29/6/2019

Είχα τη μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω απόψε τη συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου στο Ηρώδειο. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικός.

Εκτός του Μικρούτσικου, συμμετείχαν ακόμα τρεις εξαίρετοι μουσικοί και άλλοι τόσοι καταπληκτικοί τραγουδιστές. Όμως νομίζω η βραδιά ανήκει στον πρωταγωνιστή της, ας επικεντρωθούμε εκεί.

Η συναυλία κράτησε περίπου δυόμιση ώρες, χωρίς διάλειμμα. Το ένα τραγούδι καλύτερο από τ'άλλο. Τα σχόλια του Μικρούτσικου, έξυπνα και μετρημένα, προσέφεραν πολλά στη συνολική εμπειρία. Μίλησε για τον Νίκο Καββαδία και εξήγησε στο κοινό την αξία του. Μίλησε για την ελληνική μουσική τα τελευταία σαράντα χρόνια. Μίλησε βέβαια και για τον ίδιο και την οικογένειά του. 

Θέλω εδώ να επισημάνω πως τόσο στην έναρξη όσο και στη λήξη, ο Μικρούτσικος αναφέρθηκε στο μεγάλο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει. Μίλησε  τόσο απλά και τόσο ειλικρινά που νομίζω δίδαξε ανθρωπιά εμάς τους χιλιάδες που παρακολουθούσαμε.

Θάνος Μικρούτσικος στο Ηρώδειο, 29/6/2019

Η κορυφαία στιγμή βεβαίως ήταν το φινάλε. Οι επτά νάνοι. Οι μουσικοί και οι τραγουδιστές αποχώρησαν, ο Μικρούτσικος έμεινε μόνος στην σκηνή. Έκανε μια εισαγωγή που θύμισε ένα μικρό θεατρικό μονόλογο. Μετά, μια εκτέλεση με αδιανόητη ενέργεια και συναίσθημα. Μια επικοινωνία με τον κοινό, μοναδική.

Έπειτα το κοινό ανταπέδωσε. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι, όρθιοι χειροκροτούσαν τον καλλιτέχνη για ένα δεκάλεπτο περίπου, ίσως και περισσότερο. Ο Μικρούτσικος συγκινήθηκε. Όλοι συγκινηθήκαμε. Είπε ότι θα κάνει ότι μπορεί για να μην ήταν αυτή η τελευταία του συναυλία. Το ευχόμαστε όλοι μέσα απ' την καρδιά μας.

Ούτως ή άλλως όμως, το απίστευτο αυτό χειροκρότημα, η μεγάλη αγάπη του κοινού, νομίζω ήταν μια πολύ δίκαιη επιβράβευση για τον Θάνο Μικρούτσικο. Τόσο για την καταπληκτική αποψινή του συναυλία, όσο και για τη συνολική προσφορά του.

Θάνο Μικρούτσικο, σε ευχαριστούμε για όλα.

O Μπογδάνος σε ρόλο Σαραβάκου και το τεράστιο ολίσθημα της Νέας Δημοκρατίας

Ο Δημήτρης Σαραβάκος είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που μεσουρανούσε από τα μέσα της δεκαετίας του '80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90. Χαρισματικός επιθετικός είχε μεγάλο πλήθος φανατικών οπαδών, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος. Είναι γνωστό πως σε κάποιον αγώνα ο Σαραβάκος θύμωσε με κάποια απόφαση ενός διαιτητή και τον χαρακτήρισε ''καραγκιόζη''. Όποιος έχει βρεθεί σε ποδοσφαιρικό γήπεδο ξέρει πως επρόκειτο για πταίσμα.

Εκείνος ο διαιτητής όμως δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και η υπόθεση βρέθηκε στον αθλητικό δικαστή. Το νομικό τμήμα των «πράσινων» δεν έχασε στιγμή και στήριξε την υπερασπιστική του γραμμή στο γεγονός ότι ο Καραγκιόζης είναι ένας επαναστάτης, ένας ήρωας με πλατιά λαϊκή απήχηση και ο Σαραβάκος χαρακτήρισε έτσι τον διαιτητή για να τον τιμήσει.

Προχθές το απόγευμα άκουγα το ραδιόφωνο 24/7 σε μια εκπομπή του Σεραφείμ Κοτρώτσου που είχε καλεσμένους τον Γιώργο Κυρίτση και τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Κάποια στιγμή ο Κοτρώτσος αναφέρεται σε μια δήλωση του Μπογδάνου σχετικά με τη δίκη της Χρυσής Αυγής όπου είχε πει αναφερόμενος στη μητέρα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα ότι ''την έχουν αφήσει λυτή". Η ερμηνεία που έδωσε ο Μπογδάνος ήταν ότι εννοούσε πως 'την έχουν αφήσει απροστάτευτη'.

Η πρώτη διαπίστωση είναι πως ο Μπογδάνος ξεπέρασε τον Σαραβάκο.  Ή ίσως ότι η απόσταση από τον έξω-δεξιά των γηπέδων στην άκρα-δεξιά της πολιτικής ίσως να μην ειναι και τόσο μεγάλη. Θα περίμενε όμως κανείς η κυβέρνηση εν αναμονή να έχει καλύτερους συμβούλους από εκείνους του συμπαθούς έξω-δεξιά των πρασίνων.

Την περίοδο 2012-13 είχα βρεθεί μερικές φορές καλεσμένος στο τηλεοπτικό στούντιο του ΣΚΑΙ καλεσμένος της Εύας Αντωνοπούλου με την ιδιότητα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών. Στις εκπομπές αυτές συμμετείχε και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος που έτσι είχα τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά. Μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα και τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο Μπογδάνος δεν είναι φασίστας, σε καμία απολύτως περίπτωση. Γιατί λοιπόν μιλά έτσι;

Η απάντηση για μένα κρύβεται στο εξής: Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έχει πάρει έναν απίστευτα ολισθηρό δρόμο, όπως και η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κεντροδεξιών κομμάτων που βλέπουν την άκρα δεξιά να ανεβαίνει μειώνοντας αντίστοιχα τις δικές τους δυνάμεις. Ο δρόμος αυτός είναι η υιοθέτηση του ακροδεξιού ύφους προσπαθώντας να πείσουν κάποιους από τους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς να επιστρέψουν στο ''μαντρί''.

Δυστυχώς οι συνέπειες της επιλογής αυτής είναι τραγικές καθώς συντηρητικοποιείται ο πολιτικός λόγος, ο δημόσιος χώρος και τελικά όλη η κοινωνία. Επίσης, σε τελική ανάλυση, παρά την πρόσκαιρη επιτυχία σε επίπεδο ψήφων, οι φασίστες κερδίζουν την πολιτική μάχη αφού μπολιάζουν με το δηλητήριο τους τα κεντροδεξιά κόμματα. Κοιτώντας λίγο την περίπτωση της Γαλλίας που η οικογένεια Λεπέν από μια γραφική ακροδεξιά οντότητα έγινε το πρώτο κόμμα παίρνει κανείς όλα τα απαραίτητα διδάγματα.

Όλα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει τη μάχη των εκλογών. Προσωπικά θεωρώ πως η αναστήλωση του ενός από τα δυο μιζοκόμματα είναι μια τραγωδία και θα φέρει πολλά δεινά στη χώρα μας. Τον λόγο όμως έχει ο λαός. Ήρθε η ώρα άνθρωποι σαν τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, αλλά και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να δείξουν ότι όντως καταλαβαίνουν πως "ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει το πως μπορείς να κυβερνήσεις". Αν αντιπολιτεύεσαι με ακροδεξιό λόγο και με κραυγές στο κοινοβούλιο "νάτος, νάτος ο Τσίπρας ο σκαφάτος", δεν θα μπορέσεις να κυβερνήσεις με μετριοπάθεια και σύνεση.

Εξάλλου, η κύρια - απολύτως παράλογη και ανεδαφική - εθνικιστική επιλογή της Νέας Δημοκρατίας, που ήταν η εναντίωση στη Συμφωνία των Πρεσπών, αποδείχτηκε πως δεν συνεισέφερε τίποτα στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Δεν χρειαζόταν τελικά να σκίσει και ο Κυριάκος το μνημόνιο του.

Το λάθος που κάνει όλη η ευρωπαϊκή δεξιά βλέπουμε να το κάνει και η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Όχι, τα ακροδεξιά αισθήματα δεν εξευμενίζονται με “σκληρές πολιτικές”. Για να το πει κανείς απλά, ο Βορίδης και ο Άδωνις δεν έχουν θέση σε ένα ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα. 

Αυτό που πρέπει να κάνει η δεξιά για να προσφέρει στην πατρίδα είναι είναι σκοτώσει μια και καλή το μικρόβιο του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας, να καταστρέψει το αβγό του φιδιού πριν αυτό εκκολαφθεί.

Αυτή θα ήταν μια θαρραλέα απάντηση που περίμενα από τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, μαζί με μια πολύ ειλικρινή συγγνώμη στην Κυρία Μάγδα Φύσσα. 

Ο θρίαμβος του Νεποτισμού

Σήμερα είναι μια ημέρα θλίψης για την ελληνική δημοκρατία. Μια ημέρα θλίψης, καθώς ζήσαμε έναν θρίαμβο του νεποτισμού. Ο Νεποτισμός, όπως αυτός εμβληματικά εκφράζεται από τον νέο Δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη, είναι ένα χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας που δεν την αφήνει να εξελιχθεί, δεν την αφήνει να αναπτυχθεί αλλά την κράτα εγκλωβισμένη κάπου μεταξύ του τρίτου και του αναπτυγμένου κόσμου.

“Με τον Κυριάκο στη Βουλή, με Δήμαρχο την Ντόρα και Μητσοτάκη Πρόεδρο θα σώσουμε τη χώρα”

Αυτό ήταν ένα σύνθημα που είχε ακουστεί συχνά στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, όταν ο νυν αρχηγός της ΝΔ έκανε τα πρώτα του πολιτικά βήματα, η αδερφή του ήταν Δήμαρχος Αθηναίων (που τώρα εξελέγη ο γιος της) και ο μπαμπάς του, στη δύση της καριέρας του εποφθαλμιούσε τη θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Τελικά μπορεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να μην έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όμως ο εγγονός του είναι ήδη Δήμαρχος Αθηναίων (ένας Δήμος — οικογενειακή υπόθεση, ως φαίνεται), ο γιος του ετοιμάζεται να γίνει Πρωθυπουργός (εδώ θα μου πείτε έγιναν πρωθυπουργοί ο Γιωργάκης και ο Σαμαράς, γιατί να μην γίνει και ο Κυριάκος...) και ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια.

Φως εκ φωτός, πολιτικός αληθινός εκ πολιτικού αληθινού, τα πάντα εν σοφία φτιαγμένα.

Δηλαδή, πρόκειται για μια τραγωδία ανείπωτη. Τι είναι η ελληνική πολιτική; Τρεις οικογένειες (Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης) και οι εκάστοτε παρατρεχάμενοι τους.

Φυσικά, ότι γίνεται στην κορυφή αντικατοπτρίζεται και στη συνέχεια της πυραμίδας. Τα παιδιά των υπουργών και των βουλευτών γίνονται υπουργοί και βουλευτές. Τα παιδιά των δημάρχων, φυσικά δήμαρχοι. Τι άλλο δηλαδή; Έτσι δεν γινόταν και με τους μπέηδες και τους κοτζαμπάσηδες;

Φτάσαμε όμως σχεδόν 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Τι λες, ελληνικέ λαέ; Δεν είναι ώρα να τελειώνουμε με τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας;

Μόνη απάντηση στη μάστιγα του νεποτισμού είναι η ανάκτηση της ιδιότητας του πολίτη. Αρκετά πια με τους ψηφοφόρους — θέλουμε πολίτες με την αυθεντική έννοια του όρου, ώστε να έχουμε και πολιτική με την αντίστοιχη έννοια.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε την παραπάνω πραγματικότητα, η Ελλάδα δυστυχώς θα παραπαίει κάπου μεταξύ τρίτου κόσμου και Ευρώπης και ο νεποτισμός θα ζει και θα βασιλεύει.

Όχι στο μεγάλο πισωγύρισμα, ναι στην κοινή λογική, ναι στην απλή αναλογική

Το 2010 η Ελλάδα χρεωκόπησε. Αν ευθύνεται κάποιος για αυτό δεν είναι άλλος από όλους εκείνους που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας από το 1974 μέχρι εκείνη την χρονιά, τα μιζοκόμματα δηλαδή του δήθεν-ΠΑΣΟΚ και της δήθεν-ΝΔ.

Για τους νέους αναγνώστες του ιστολογίου αυτού εξηγώ τα "δήθεν": Το ΠΑΣΟΚ είναι δήθεν δεν ήταν πανελλήνιο αλλά αθηνοκεντρικό. Δήθεν γιατί δεν είχε ιδεολογία του σοσιαλισμού αλλά της κατάληψης της εξουσίας, της λαφυραγώγησης του κράτους. Σίγουρα ακόμα δήθεν γιατί δεν ήταν κίνημα αλλά μια κάστα. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τη δήθεν-ΝΔ. Σίγουρα δεν ήταν νέα, αλλά, δυστυχώς, πολύ πολύ παλιά. Επίσης σίγουρα δεν ήταν δημοκρατία αλλά μια ένοχη, μικρή ολιγαρχία, διαποτισμένη μέχρι το μεδούλι της από νεποτισμό (από Κωνσταντίνο σε Κώστα Καραμανλή, από Κώστα σε Κυριάκο Μητσοτάκη, κ.ο.κ.).

Ο μεγάλος διανοητής, συγγραφέας και πολιτικός Μιχάλης Χαραλαμπίδης είχε προτείνει την καθιέρωση ενός πολιτικού φόρου που θα βάρυνε όλους όσους κατείχαν θέσεις διοίκησης του κράτους, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τους αντιδημάρχους, την περίοδο 1974-2010. Ήταν νομίζω μια πρόταση προόδου, μια πρόταση δικαιοσύνης. Ήταν μια πρόταση που προσωπικά υιοθέτησα και υποστήριξα με ενθουσιασμό. Δεν κάνει εντύπωση βέβαια πως το σύστημα που κυβερνά τη χώρα θέλησε να ξεμπερδέψει με έναν Άκη και ίσως έναν Γιάννο. Λίγο αίμα στην πλατεία, ένα-δυο μαύρα πρόβατα και όλα ξεχάστηκαν.

Ξεχάστηκαν όμως, πράγματι;

Όχι κύριοι. Δεν ξεχνιέται έτσι η χρεωκοπία μιας χώρας, η εξαθλίωση ενός λαού, η διάψευση των ονείρων μιας ολόκληρης γενιάς.

Μετά την χρεωκοπία του 2010 και το πρόγραμμα διεθνούς δανεισμού της χώρας η πολιτική ζωή του τόπου μπήκε σε μια τεράστικα περιδίνηση. Το 2012 ο δικομματισμός κατέρρευσε. Θυμάμαι να λέω στην τηλεόραση του Ant1 που με είχε — περιέργως πως — καλέσει στο studio της για σχολιασμό αποτελεσμάτων να λέω ότι "στο μέλλον κάθε 6 Μαΐου θα γίνονται παρελάσεις" για να μας θυμίζουν την κατάρρευση του ένοχου δικομματισμού που διέλυσε τη χώρα μας.

Ποιος ήταν αυτός ο ένοχος δικοματισμός; Ποια ήταν αλήθεια τα δυο μιζοκόμματα; Μα βεβαίως το δήθεν-ΠΑΣΟΚ και η δήθεν-ΝΔ. Ήταν αυτά τα δυο κόμματα όμως μόνο ένας εκ των τριών πόλων του "τριγώνου της καταστροφής" που έχει την απόλυτη ευθύνη της καταστροφής της Ελλάδας. Στην κορυφή του τριγώνου βεβαιότατα βρίσκεται η οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τον τόπο. Μια ένοχη κάστα με σαφή εγκληματικά χαρακτηριστικά που δεν διστάζει σε τίποτα για να διατηρήσει την εξουσία της. Η κάστα αυτή έχει δυο βασικά πιόνια, δυο βασικά υποχείρια: Τα δήθεν πολιτικά κόμματα και τα μέσα της δήθεν ενημέρωσης. Μηχανισμοί προπαγάνδας, μηχανισμοί διανομής της εξουσίας και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Μια καθαρά τριτοκοσμική χώρα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αναγνώστες του ιστολογίου αυτού γνωρίζουν πως στις εκλογές του 2007 και το 2009 ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας πως ενίσχυση εκείνου του μικρού προοδευτικού κόμματος ήταν σε όφελος της χώρας. Από το 2010 όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια στροφή στον λαϊκισμό. Καβάλησε το δήθεν-αντιμνημονιακό κύμα και άρχισε να υπόσχεται φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Άφησε κάποιους να πιστεύουν πως μπορεί να υπάρχει μια μαγική λύση για την ελληνική κρίση. Ίσως μάλιστα εκτός ευρώ, ενώ θα έπρεπε να πληρώσουν μόνο οι πλούσιοι - σε μια χώρα που κανείς όμως δεν θεωρούσε τον εαυτό του πλούσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς πρόδωσε τις αξίες και τα ιδανικά της αριστεράς. Υιοθέτησε έναν τοξικό πολιτικό λόγο, έγινε ένα λαϊκιστικό κίνημα.

Με τίποτα δεν μπορούσα να στηρίξω την πορεία αυτή. Τον Μάιο του 2012, όπως χιλιάδες άλλοι Ελληνες, ψήφισα Δημιουργία, Ξανά! Αποδείχτηκε ένα τεράστιο σφάλμα. Ο Θάνος Τζήμερος, βγάζοντας έναν τοξικό, αντικομμουνιστικό λόγο μιλούσε σαν κομματάρχης της ΕΡΕ τη δεκαετία του '60 — όχι σαν ένας άνθρωπος που έχει όραμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη τον 21ο αιώνα. Βεβαίως, με βαριά καρδιά, ψήφισα τη συμμαχία Δημιουργία, Ξανά! - Δράση τον Ιούνιο του 2012, αν και ήδη έδειχνε που πάει το πράγμα. Τέλος το 2015, καθότι ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε πιστός στον τοξικό, λαϊκιστικό λόγο και στις παράλογες υποσχέσεις, επέλεξα το λευκό τον Ιανουάριο και την αποχή τον Σεπτέμβριο.

Ενδιάμεσα, στο δημοψήφισμα του 2015, βεβαίως και είπα το μεγάλο ΝΑΙ, με ένα όμως εντελώς διαφορετικό σκεπτικό από εκείνο των "μενουμε-ευρώπηδων", οι οποίοι πιθανότατα αγνοώντας το, εξακολουθούσαν να καλύπτουν τους κυρίους ενόχους της καταστροφής.

Αυτό που με τίποτα δεν μπορώ να συγχωρήσω στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι είπε συνειδητά ψέματα. Ακριβώς όπως είχε κάνει ο Κώστας Καραμανλής, όπως είχε κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Συνειδητά ψέματα, αυτή είναι η εκλόγιμη στρατηγική. Πες το παραμύθι που θέλει να ακούσει ο λαός και βλέπουμε μετά. Ο ένας διέλυε τη διαπλοκή, ο άλλος μοίραζε λεφτά που υπάρχουν, ο τρίτος επαναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο στα Ζάππεια. Μια εικόνα θλίψης, γελοιότητας, ακραίας παρακμής. Τι σχέση είχε με όλα αυτά η αριστερά, πολύ περισσότερο μάλιστα η ριζοσπαστική; Γιατί έπρεπε ο Αλέξης Τσίπρας να σκίσει τα μνημόνια και να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ; Για έναν και μόνο λόγο: Διότι ήθελε να κερδίσει και θα έκανε τα πάντα για αυτό.

Δυστυχώς όμως ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει τον τρόπο που μπορείς να κυβερνήσεις. Οι υποσχέσεις αυτές, οι αδύνατον σήμερα να τηρηθούν, είναι τα τεράστια βαρύδια στον ΣΥΡΙΖΑ, ή μάλλον στον δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ καθότι και αυτός ούτε συνασπισμός είναι, παρά μόνο η κάστα του Αλέξη Τσίπρα, ούτε φυσικά ριζοσπαστικός αλλά ούτε και αριστερός.

Με αυτά και με αυτά όμως, ο δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και η πορεία του στην πραγματικότητα ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2015. Μια πολύ σύντομη και νομίζω δίκαιη αποτίμηση θα έλεγε ότι ο δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ ήταν η καλύτερη δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Πράγματι, τα οικονομικά της χώρας μπήκαν σε τάξη και είχαμε πρωτόγνωρα πλεονάσματα. Η εμπιστοσύνη των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και των διεθνών αγορών ανακτήθηκε στο ακαίρεο. Η χώρα μπόρεσε εκ νέου να δανειστεί ιδίοις δυνάμοις, σπάζοντας την εξάρτηση από τους διεθνείς δανειστές. Η ελληνική διπλωματία πέτυχε πρωτόγνωρες νίκες. Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, ένα αγκάθι σχεδόν τριών δεκαετιών, επιλύθηκε με έναν ανέλπιστα θετικό για την Ελλάδα τρόπο. Οι σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι καλύτερες από ποτέ. Αλήθεια, πόσοι έχουμε συνειδητοποιήσει πως η Κύπρος οσονούπω βγάζει πετρέλαιο και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι - πέρα από κάποια γραφικά γαβγίσματα εξ' ανατολών; Οι Ελλαδίτες και οι Κύπριοι χρωστούμε πολλά στον Αλέξη Τσίπρα και στον Νίκο Κοτζιά.

Σε άλλα μέτωπα βεβαίως η πρόοδος ήταν μικρότερη απ' ότι θα περίμενε κανείς. Η δικαιοσύνη είναι το σημαντικότερο εμπόδιο αυτήν την στιγμή. Πέρα από τα γραφειοκρατικά της προβλήματα και τις τεράστιες καθυστερήσεις, είναι σαφές σε κάθε Έλληνα πολίτη ότι η δικαιοσύνη ούτε αμερόληπτη είναι ούτε ανεξάρτητη. Κάποιοι την επηρρεάζουν, κάποιοι βρίσκουν πάντα τρόπο να γλυτώνουν. Αυτό ακριβώς, η ανεξάρτητη, αποτελεσματική και διαφανής λειτουργία της δικαιοσύνης είναι το βήμα που θα πάρει την Ελλάδα από τον τρίτο κόσμο και θα τη φέρει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ήταν κάτι που φυσικά τα δυο μιζοκόμματα δεν θα έκαναν - και δεν πρόκειται να κάνουν - ποτέ, αλλά τουλάχιστον από την καλύτερη δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, εκείνη του δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ, είχαμε το δικαίωμα να περιμένουμε πολλά περισσότερα.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στις Ευρωεκλογές του 2019. Ο δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν αναμενόμενο, υπέστη βαριά ήττα από τη δήθεν-ΝΔ. Εκείνοι βλέπετε που εξακολουθούν να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ είναι λίγο θυμώμενοι. Αυτή είναι η κύρια αιτία της ήττας και όχι οι γραφικότητες που ακούγονται περί του λεγόμενου μακεδονικού ή της τραγωδίας στο Μάτι. 

Ειδικά για το τελευταίο, η υποκρισία, η εκμετάλλευση των τραγικά θανόντων συναθρώπων μας, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Εκείνοι που δημιούργησαν το κράτος που για πολλές δεκαετίες έχτιζε τις προϋποθέσεις μιας 'τραγωδίας εν αναμονή' ξαφνικά πήραν τον ρόλο του τιμητή, ενώ είναι οι ίδιοι οι πρώτοι ένοχοι.

Ακούστηκε και το ανήκουστο επιχείρημα ότι ο Πρωθυπουργός, στη διάρκεια εξέλιξης της τραγωδίας, έπρεπε να βγει και να μιλήσει για νεκρούς. Δεν ξέρω εάν ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε για νεκρούς όταν μίλησε ή όχι. Ξέρω όμως ότι και να γνώριζε, δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να το αναφέρει στη φάση της κορύφωσης της τραγωδίας. Γιατί; Διότι έτσι απλά θα δημιουργούσε ανείπωτο πανικό σε όσους είχαν δικούς τους ανθρώπους στο Μάτι και η διαχείριση μια τραγικά δύσκολης κατάστασης θα γινόταν ακόμα δυσκολότερη. Τι σημασία όμως έχει η λογική όταν μιλά η προπαγάνδα; Ένα μόνο έχω να πω στη δήθεν-ΝΔ για τα θύματα στο Μάτι:

Αἰδώς Ἀργεῖοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εν πάση περιπτώσει στις Ευρωπαϊκές Εκλογές του 2019 δεν πλήρωσε τίποτα άλλο παρά τα παραμύθια που έλεγε για να εκλεγεί. Πλήρωσε το τίμημα της "εκλόγιμης στρατηγικής", η οποία στην αρχή πάντα αποδίδει, μετά όμως σε οδηγεί σε παταγώδη κατάρρευση με μαθηματική ακρίβεια.

Το σίγουρο είναι ότι η χώρα σήμερα χρειάζεται νέα, αληθινά, αυθεντικά πολιτικά κόμματα. Έναν προοδευτικό, έναν συντηρητικό, ενδεχομένως και έναν φιλελεύθερο ή οικολογικό πόλο. 

Με τα ρετάλια της μεταπολίτευσης και τα αποτυχημένα παιδιά του κομματικού σωλήνα δεν μπορούμε να πορευτούμε στον 21ο αιώνα.

Ενδεχομένως να έχει μάλιστα σημάνει και η ώρα των πανευρωπαϊκών κομμάτων, όπως σηματοδοτεί η επιτυχία του Volt Europa, που κατέβηκε σε οχτώ χώρες μέλη της ΕΕ και εξέλεξε ευρωβουλευτή στη Γερμανία!

Αυτό όμως που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί είναι το μεγάλο πισωγύρισμα. Όχι, τα μιζοκόμματα έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και πρέπει να μείνουν εκεί καταχωνιαμένα, σαν μια πολύ μακρινή δυσάρεστη ανάμνηση, σαν ένα μεγάλο λάθος από το οποίο όλοι διδαχτήκαμε και δεν θα το επαναλάβουμε.

Η προοπτική της αυτοδυναμίας του ενός μιζοκόμματος ή της κυβέρνησης συνεργασίας των δυο, δήθεν διαφορετικών, μιζοκομμάτων είναι ζοφερή για τη χώρα - πρώτα και κύρια για τη νέα γενιά. Είναι κάτι που δεν πρέπει να συμβεί. 

Η οικονομική ολιγαρχία, εκείνη με την αφρικανικού και λατινοαμερικανικού τύπου διαφθορά και εγκληματικότητα, κάνει ότι μπορεί ώστε να κερδίσει εκ νέου το μικρό κομμάτι εξουσίας που είχε χάσει από το 2015 (μην γελιόμαστε, το μεγαλύτερο κομμάτι εξουσίας το διατήρησε). Είναι κάτι που θα το αφήσουμε να συμβεί;

Είναι γνωστό πως οι μεθεπόμενες εκλογές, εκείνες μετά από τις επερχόμενες, θα γίνουν με το σύστημα της απλής αναλογικής. Θα είναι ένα μεγάλο βήμα της χώρας προς την κοινή λογική, ένα μεγάλο βήμα προς την κανονικότητα, ένα εφαλτήριο για όλους τους Έλληνες να ανακτήσουν την ιδιότητα του Πολίτη μέσω της ενεργού συμμετοχής τους στην αληθινή πολιτική.

Για να μπορέσει να συμβεί αυτό όμως, ένας και μόνο τρόπος υπάρχει: Να μην επιτύχουν την αυτοδυναμία τα μιζοκόμματα - είτε μιλάμε για τη δήθεν-ΝΔ μόνη της ή για την αγαστή συνεργασία της με το δήθεν-ΠΑΣΟΚ (εντάξει, το όνομα "ΚΙΝΑΛ" νομίζω ας το αφήσουμε στους γελοιογράφους, όπως κάναμε και με τα "Ελιά" και "Δημοκρατική Συμπαράταξη" παλιότερα. Είναι απίστευτο πόσο πολύ θέλουν να κρυφτούν).

Απευθύνομαι με αυτό το άρθρο σε κάθε Έλληνα πολίτη και του ζητώ το αυτονόητο: Να δραστηριοποιηθεί πολιτικά με γνώμονα το συμφέρον της μεγάλης πλειψηφίας του ελληνικού λαού. Η επιστροφή στο σύστημα που μας έριξε στα βράχια το 2010 θα είναι μια τραγωδία για τη χώρα. Σίγουρα ο δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η λύση, ενδεχομένως όμως να είναι τμήμα μιας λύσης μαζί με όλες εκείνες τις προοδευτικές δυνάμεις που θέλουν να δουν τη χώρα να προοδεύει, απαλλαγμένη από τη μια από τα δεσμά της οικονομικής ολιγαρχίας και των υποχειρίων της, εμπνευσμένη όμως από την άλλη με το όραμα της ομόσπονδης Ευρώπης, της δικαιοσύνης, την ανάπτυξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους δίχως καμιά υποσημείωση.

Η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει μπροστά.

Πρέπει να πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για μια ενωμένη, ομόσπονη ευρώπη. Πρέπει επιτέλους να προσφέρει ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, διαφάνεια σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Το πισωγύρισμα στα μιζοκόμματα είναι μια μεγάλη καταστροφή που δεν έχει λόγο να συμβεί. Η απλή αναλογική θα φέρει ξανά την άνθιση της ελληνικής πολιτικής σκέψης, που τόσο πολύ την έχουμε ανάγκη.

Τώρα είναι η ώρα της ένωσης δυνάμεων για την επίτευξη αυτού του υψηλού στόχου.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις ευρωπαϊκές εκλογές της 26ης Μαΐου

Los Angeles, California
23 Μαΐου 2019

Αυτήν την Κυριακή 26 Μαΐου γίνονται οι Ευρωπαϊκές Εκλογές του 2019. Είναι εκλογές ιδιαίτερα κρίσιμες για την Ευρωπαϊκή Ένωση και για κάθε χώρα-μέλος της, ενώ ταυτόχρονα έχουν μεγάλη σημασία και για ολόκληρο τον κόσμο. Συχνά μας διαφεύγει ότι η ΕΕ με περίπου 500 εκατομμύρια κατοίκων και περίπου 20 τρισεκατομμύρια δολλάρια σε ΑΕΠ είναι το σημαντικότερο μπλοκ χωρών του κόσμου.

Στις ευρωεκλογές αυτές νομίζω πως υπάρχουν τρία βασικά διακυβεύματα:

Διακύβευμα πρώτο: Η παγκόσμια βιωσιμότητα

Μοιραζόμενος τις σκέψεις μου λοιπόν για τις ευρωπαϊκές εκλογές θέλω κατ’ αρχάς να δώσω έμφαση στο ζήτημα της βιωσιμότητας της παγκόσμιας οικονομίας και της συμπερίληψης όλων των ανθρώπων στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Το θέμα αυτό, όσο κι αν μας φαίνεται ίσως άσχετο, είναι το κύριο διακύβευμα αυτών των Ευρωπαϊκών Εκλογών.

Η ανθρωπότητα στις μέρες μας κατέχει κυριολεκτικά ανεπανάληπτες, εξαιρετικές δυνάμεις. Ο άνθρωπος προχωρά την εξερεύνης του διαστήματος, μαθαίνει τα μυστικά του μικροκόσμου, αυξάνει ταχύτατα τις γνώσεις του για το ίδιο το φαινόμενο της ζωής, η επιστήμη και η τεχνολογία κάνουν τεράστια άλματα με εκπληκτικό ρυθμό.

Ταυτόχρονα όμως δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία των συνανθρώπων μας έχει απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης. Παρότι αν δούμε τα στατιστικά σε παγκόμια κλίμακα η φτώχεια μειώνεται και η κατάσταση αντικειμενικά καλυτερεύει, το γεγονός είναι ότι ζούμε μια κατάσταση ακραίας αδικίας, μια κατάσταση αληθινού παραλογισμού: Ενώ μεν έχουμε πλέον τους πόρους, την γνώση και τα μέσα στη διάθεσή μας, αυτά που θα απαιτούνταν ώστε κάθε άνθρωπος στη γη να μπορεί να απολαμβάνει ένα βασικό επίπεδο διαβίωσης, αφέρου δε η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών εξακολουθεί να ανοίγει, η συγκέντρωση τεραστίου πλούτου και ισχύος σε μια μικρή μειοψηφία εξακολουθεί να επιταχύνεται και το αποτέλεσμα είναι πως ένα μεγάλο ποσοστό του παγκοσμίου πληθυσμού ζει σε συνθήκες τραγικά άσχημες και αυτό με τη σειρά του δηλητηριάζει με μίσος την παγκόσμια κοινωνία.

Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο που άνθρωπος μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα. Είναι ικανός για το καλύτερο, μα και για το χειρότερο. Από τη μια ανοίγονται μπροστά μας τεράστιες δυνατότητες, από την άλλη όμως κινδυνεύουμε κάθε στιγμή κάποιας μορφής «ατύχημα» να σημάνει το τέλος της ύπαρξης συνολικά της ανθρωπότητας.

Για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την κατάσταση αυτή δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι χρειαζόμαστε ισχυρούς υπερεθνικούς οργανισμούς, οι οποίοι με διαφάνεια για διαχειριστούν ορθολογικά τις ισορροπίες του παγκόσμιου γίγνεσθαι, πετυχαίνοντας τη βιωσιμότητα της οικονομίας μας και τη συμπερίληψη, την ενσμάτωση όσο περισσοτέρων γίνεται, ιδανικά όλων των συνανθρώπων μας, στην πορεία που κάνει το είδος μας προς τα εμπρός.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας τέτοιος υπερεθνικός οργανισμός, θα έλεγα μάλιστα ο σηματικότερος όλων αυτήν την στιγμή στον πλανήτη. Μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρει τη δυνατότητα επίτευξης ισορροπίας μεταξύ των ηγεμονικών επιδιώξεων των ΗΠΑ και τις Κίνας, κάτι που μπορεί να έχει καθοριστική σημασία για την ανθρωπότητα. Η προώθηση δράσεων για ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και η ίση πρόσβαση όλων σε υγεία και παιδεία γίνεται κατά βάση χάρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ισχυρη Ευρώπη λοιπόν σημαίνει την προώθηση της ατζέντας της προόδου, της βιωσιμότητας και της ενσωμάτωσης και παγκόσμιο επίπεδο. Είναι μια δύναμη προόδου.

Διακύβευμα δεύτερο: Η αυτονομία και η ανεξαρτησία της Ευρώπης 

Η πραγματικότητα είναι πως λόγω των οικονομικών και πληθυσμιακών εξελίξεων καμία  χώρα – μέλος της ΕΕ, ακόμα και οι μεγαλύτερες & ισχυρότερες εξ αυτών, δεν μπορεί να έχει καθοριστική επιρροή στο παγκόμιο γίγνεσθαι. Αν κάποιος δει τους οικονομικούς, πληθυσμιακούς, εκπαιδευτικούς, στρατιωτικούς και επιστημονικούς δείκτες, θα διαπιστώσει ότι χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, οι 4 μεγαλύτερες της ΕΕ δηλαδή, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν σήμερα να συγκριθούν με την Κίνα, είναι αρκετά πίσω από την Ιαπωνία ενώ σε λίγα χρόνια θα ξεπεραστούν και από την Ινδία.

Αν από την άλλη κοιτάξει κανείς όλους αυτούς τους δείκτες αθροίζοντας δυνάμεις στους επί μέρους δείκτες βλέπει ότι η Ενωμένη Ευρώπη στα περισσότερα είναι σχεδόν ισοδύναμη ή ισχυρότερη από τις ΗΠΑ ενώ ταυτόχροα προηγείται με μεγάλη απόσταση από όλες τις άλλες χώρες, όπως η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ινδία.

Όταν λοιπόν μιλάμε για αυτονομία, για μια αληθινή ανεξαρτησία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως αυτή είναι ένα ζήτημα ισχύος. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως μόνη της καμία Ευρωπαϊκή χώρα σήμερα δεν έχει τη δυνατότητα να είναι ανεξάρτητη, να έχει μια αληθινή αυτονομία. Αναγκάζονται χώρες με σπουδαία ιστορία να κάνουν συνεχώς ταπεινωτικές υποχωρήσεις έναντι των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας και ενδεχομένως έναντι και τρίτων χωρών στο σύντομο μέλλον. Όσοι με πάθος μιλούν για την «εθνική ανεξαρτησία», αυτό που στην πραγματικότητα επιτυγχάνουν είναι να κάνουν τις χώρες του υποχείρια, πολιτικές μαριονέττες των χωρών που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τις περισσότερες φορές άθελά τους, ας μην γελιόμαστε όμως, μερικές φορές δεν είναι άγνοια αλλά ηθελημένη προπαγάνδα – υπάρχουν δυνάμεις στην Ευρώπη που είναι ξενοκίνητες, όπως φάνηκε και στο φλέγον ζήτημα του BREXIT.

Έχει έρθει λοιπόν οι στιγμή όλοι οι λαοί της Ευρώπης να αποφασίσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Να κάνουμε τον μεγάλο μας συμβιασμό, να χάσουμε όλοι από κάτι αλλά να κερδίσουμε όλοι πολλά περισσότερα. Να ενώσουμε συνειδητά και αυτοθέλητα την αυτονομία και την ανεξαρτησία μας, ώστε εκείνες να αποκτήσουν μια αληθινή υπόσταση. Να προχωρήσουμε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης, να δώσουμε σάρκα και οστά και μια υπερδύναμη ειρήνης, ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης.

Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα των Ευρωεκλογών του 2019: Η ανεξαρτησία και η αυτονομία της Ευρώπης. Εάν δεν μπορούν να είναι πραγματικά ανεξάρτητες η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, τι να ισχύει άραγε για την Κύπρο, τη Μάλτα, την Εσθονία, την Κροατία, την Πορτογαλία και την αγαπημένη μας Ελλάδα; Ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε τις αυταπάτες, να απελευθερωθούμε από την κατάρα του διαίρει & βασίλευε που βασανίζει την Ευρώπη. Ήρθε η ώρα της πραγματικής αυτονομίας και αυτοδιάθεσης μέσα πό τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης.

Διακύβευμα τρίτο: Η αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος 

Το τρίτο ζήτημα που θα ήθελα να θίξω είναι εκείνο της δραματικής ανεπάρκειας του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, ανεπάρκεια που σε μεγάλο βαθμό εξηγεί γιατί δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά τόσα χρόνια η υπόθεση της Ευρωπαϊκής ενωποίησης.

Έχει καταστεί πια απόλυτα αναγκαία η ποιοτική αναβάθμιση του ευρωκοινοβουλίου, όπως βεβαίως και όλων των ευρωπαϊκών θεσμών. Μέχρι σήμερα στις περισσότερες χώρες μέλη της ΕΕ το ευρωκοινοβούλιο αντιμετωπίζεται με έναν δραματικά λανθασμένο τρόπο. Είτε ως χρυσή αποστρατεία κομματικών στελεχών που είναι στη δύση της καριέρας τους ή ακόμα χειρότερα ως χρυσωμένο χάπι προς πολιτικούς αντιπάλους που έχασαν την επιρροή τους στο κόμμα. Μερικές φορές ακόμα η ευρωβουλή είναι μιας μορφής προπονητήριο για παιδιά που μόλις βγήκαν από τον κομματικό σωλήνα ενώ τέλος όχι σπάνια είναι μια επιβράβευση κομματικής υποστήριξης που προσφέρουν διάφοροι celebrities. Με λίγα λόγια, μια κατάσταση απολύτως απογοητευτική. 

Με βάση τα παραπάνω, που ξαναλέω, δεν αποτελούν ελληνικό φαινόμενο αλλά ευρωπαϊκό, είναι να απορεί κανείς που το ευρωκοινοβούλιο δεν ανταποκρίνεται απολύτως στον λόγο ύπαρξης του; Εκεί που θα έπρεπε να στέλνουμε την ελίτ κάθε χώρας, τελικά στέλνουμε απομεινάρια άλλων εποχών, διάφορα παιδάκια που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο και αθλητές και καλλιτέχνες — όχι όμως για τις πολιτικές τους απόψεις μα ως κάποιας μορφής επιβράβευση της κομματικής τους υποστήριξης. Η Ευρώπη όμως, αξίζει κάτι καλύτερο. 

Στις εκλογές αυτές λοιπόν πρώτα και κύρια πρέπει να ψηφίσουμε ευρωπαϊκά. Πρέπει να ψηφίσουμε για να αναγεννηθεί το όραμα που δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να την εξελίξει σε μια Ομοσπονδία. Πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα προς τη δημιουργία μιας υπερδύναμης ειρήνης, ελευθερίας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας και ισότητας. 

Όσον αφορά την Ελλάδα μας τέλος, πρέπει να σκεφτούμε ποια από τα κόμματα που ζητούν την ψήφο μας είναι όντως υπέρ της Ευρώπης. Είναι όσοι έχουν ευρωπαϊκό lifestyle; Όσοι ίσως μιλούν πολλές ξένες γλώσσες; Ή όσοι πραγματικά εργάζονται για την ειρήνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα; 

Ας σκεφτεί καθένας και ας βγάλει τα συμπεράσματα του. Το σίγουρο είναι ένα: Η Ελλάδα πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση και αυτές οι ευρωπαϊκές εκλογές μπορούν να γίνουν το ορόσημο έναρξης αυτής της διαδικασίας. 

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις δημοτικές εκλογές του Ασπροπύργου

San Francisco, California
19 Μαΐου 2019

  

Είναι απόγευμα Κυριακής 19 Μαΐου, η μαύρη επέτειος των 100 ετών από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, μια επέτειος που τόσο όψιμα και τόσο δειλά ανέδειξε το κράτος των Αθηνών και για την οποία οφείλω να επανέλθω σύντομα στο ιστολόγιο αυτό. Η τύχη με έφερε να βρίσκομαι στο San Francisco της California. Προσγειώθηκα πριν λίγες ώρες, όμως το μυαλό μου βρίσκεται δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στη μικρή πόλη του Ασπροπύργου.

Όχι, δεν πρόκειται για κάποιου είδους διαστροφή, κάθε άλλο. Στον Ασπρόπυργο γεννήθηκα και μεγάλωσα, εγώ, ο αδερφός μου και πολλοί από τους καλύτερους μου φίλους. Εκεί γεννήθηκαν και έζησαν οι γονείς και οι παππούδες μου, όπως και οι δικοί τους γονείς και παππούδες. Ας μου επιτραπεί λοιπόν να μην μπορώ να θεωρήσω ευχάριστη την πραγματικότητα της ακραίας παρακμής που βιώνει ο Ασπρόπυργος, πολύ περισσότερο μάλιστα που εν όψει των δημοτικών εκλογών της ερχόμενης Κυριακής 26 Μαΐου, η παρακμή αυτή βρίσκει τις χειρότερες εκφράσεις της.

Στο άρθρο αυτό λοιπόν θα προσπαθήσω να παρουσιάσω την γνώμη μου για την περίπτωση του Δήμου Ασπροπύργου, τόσο λόγω του ιδιαιτέρου προσωπικού μου ενδιαφέροντος για τον τόπο καταγωγής μου όσο και γιατί πιστεύω πως τα όσα συνέβησαν εκεί τις τελευταίες δεκαετίες είναι απολύτως ενδεικτικά και διδακτικά συνολικά για την κατάσταση στην Ελλάδα, οπότε αξίζουν να μελετηθούν από τον αναγνώστη.

Ακόμα, στο άρθρο αυτό θα παρουσιάσω τις σκέψεις μου για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές καθώς και την άποψή μου για το δέον γενέσθαι όσον αφορά το μέλλον του τόπου.

Εισαγωγή

Η μικρή πόλη του Ασπροπύργου παρουσιάζει πράγματι ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως μικρογραφία των όσων συνέβησαν σε πανελλήνια κλίμακα τις τελευταίες δεκαετίες, οδηγώντας τόσο στην κατάρρευση του 2010 όσο και στα σημερινά, μεγάλα προβλήματα. Οι αναλογίες μεταξύ Ελλάδας και Ασπροπύργου είναι σαφείς:  Oι παθογένειες ήταν περίπου οι ίδιες, οι χαμένες ευκαιρίες επίσης, οπότε μελετώντας κανείς αυτήν την μικρής κλίμακας περίπτωση μπορεί να βγάλει πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το τι συνέβη στη χώρα συνολικά.

  

Μια αναγκαία διευκρίνιση

Καθότι ο Ασπρόπυργος είναι μια μικρή κοινωνία, προβληματίστηκα ιδιαίτερα ως προς το εάν έπρεπε να δημοσιεύσω το άρθρο αυτού, καθώς εκ των πραγμάτων δεν θα είναι ευχάριστο σε πολλούς ανθρώπους με τους οποίους δεν με χωρίζει τίποτα σε προσωπικό επίπεδο. Το αντίθετο μάλιστα: Όλα τα πρόσωπα που θα αναφέρω μου είναι συμπαθή και γνωρίζω πως είχαν σχέση σεβασμού και εκτίμησης με τους γονείς και γενικότερα με την οικογένειά μου (το τελευταίο κρίνω σημαντικό να το αναφέρω καθώς οι περισσότεροι είναι μεγαλύτεροί μου).

Νιώθω όμως την υποχρέωση προς τον τόπο μου να δημοσιεύσω τις απόψες αυτές, καθώς δεν θα είχα τι άλλο να πω όταν ερωτηθώ στο μέλλον για το τι έκανα και τι είπα στις κρίσιμες στιγμές.

Θέλω σε κάθε περίπτωση ξεκάθαρα να πω με μεγίστη έμφαση πως η κριτική που κάνω δεν απευθύνεται στα πρόσωπα, μα στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν. Πολιτικές που κυριάρχησαν σε όλη την Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι σπανιότατα έχουμε σφαιρική επίγνωση των μακροπρόθεσων συνεπειών των πράξεών μας.

Όπως θα έλεγε άλλωστε κι ο αρχαίος ποιητής, είμαστε όλοι πιόνια στα χέρια των θεών.

Η γεωγραφία και η ιστορία του τόπου σε σχέση με τα σημερινά ζητήματα

Είναι πολύ χρήσιμο στην αρχή να κατανοήσουμε τα γεωγραφικά και ιστορικά χαρακτηριστικά της περιοχής κάνοντας μια σύντομη αναδρομή. Ο  Ασπρόπυργος είναι μία μικρή πόλη, πιθανότατα εμπίπτει στον ορισμό της κωμόπολης, δυτικά της Αθήνας, στο κέντρο του Θριάσιου Πεδίου. Είναι πολύ κοντά στην Ελευσίνα, που ήταν ο πιο ιερός τόπος του αρχαίου κόσμου – συχνά το ξεχνάμε αυτό, τόσο στο Θριάσιο όσο και πολύ πέρα από αυτό, και βρέχεται από τον κόλπο της Σαλαμίνας, όπου ως γνωστόν έγινε η πιο σημαντική Ναυμαχία της ιστορίας, η οποία σε μεγάλο βαθμό καθόρισε την εξέλιξη της Ευρωπαϊκής αλλά ενδεχομένως και της παγκόσμιας ιστορίας.

Η αδιανόητα μεγάλη σημασία  των Ελευσινίων Μυστηρίων και της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας στον Αρχαίο Κόσμο καθώς και η σημερινή παγκόσμια απήχησή τους σε συνδυασμό με τη γεωγραφική θέση του Ασπροπύργου, δίνουν απλώς ένα μικρό μέτρο των χαμένων ευκαιριών που για δεκαετίες υφίσταται η πόλη. 

H κωμόπολη λοιπόν αυτή ιδρύθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από κατοίκους της κοντινής Χασιάς, η οποία αργότερα έγινε γνωστή με το αρχαίο της όνομα "Φυλή". Οι κάτοικοι του χωριού αυτού κατέβηκαν στο κέντρο του Θριασίου πεδίου για να εξυπηρετηθούν καλύτερα οι γεωργικές και κτηνοτροφικές τους ασχολίες, φτιάχνοντας αρχικά έναν μικρό οικισμό, όπως μαρτυρά και το όνομα "Καλύβια Χασιάς", όπως το χωριό επίσημα λεγόταν μέχρι το 1899.

Οι κάτοικοι της περιοχής, όπως ειπώθηκε, είχαν σχεδόν αποκλειστικά αγροτικές και κτηνοτροφικές ασχολίες, δηλαδή περιβόλια, αγελάδες και πρόβατα. Είχαν βέβαια μεγάλη επιτυχία στις δραστηριότητες αυτές αφού για πολλές δεκαετίρς οι Καλυβιώτες αγρότες ήταν οι βασικοί προμηθευτές των Αθηνών σε λαχανικά (δραστηριότητα που σε πείσμα του χρόνου – ίσως και της λογικής – συνεχίζεται ακόμα) ενώ ο Συνεταιρισμός των Αγελαδοτρόφων Ασπροπύργου, γνωστός αργότερα ως "ΑΣΠΡΟ", μεσουρανούσε για πολλά χρόνια, καθώς τις δεκαετίες του '60 και του '70 ήταν η σημαντικότερη βιομηχανία γάλακτος χώρας. Δεν είναι υπερβολή πως μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, πάνω από το 50% της παραγωγής αγελαδινού γάλακτος της χώρας λάμβανε χώρα στον Ασπρόπυργο.

Ο Ασπρόπυργος λοιπόν έχει γνωρίσει την υγιή οικονομική ανάπτυξη για δεκαετίες, τότε που η δουλειά στο περιβόλι ή στον στάβλο δεν ήταν ντροπή και η "δουλειά στον Δήμο" δεν υπήρχε καν στο λεξιλόγιο των κατοίκων.

Τα στάδια της - κατά κανόνα παθογενούς και άναρχης - ανάπτυξης

Η περιοχή του Ασπροπύργου πέρασε από τρία διαφορετικά αναπτυξιακά (αναπτυξιακά, δυστυχώς, τρόπος του λέγειν...) κύματα:

1.       Βαριά βιομηχανία, τις δεκαετίες του '50 και του '60

2.       Μικροβιοτεχνία και μεταποίηση μικρής κλίμακας, δεκαετίες του '70 και του '80

3.       Χώροι αποθήκευσης και logistics, δεκαετίες του '90 και μέχρι το 2008

Τις δεκαετίες του 50 και του 60 εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή του Ασπροπύργου οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες Ελλάδας, όπως διυλιστήρια, ναυπηγεία, χαλυβουργίες και εργοστάσια τσιμέντου. Είναι χαρακτηριστικό ότι δημιουργήθηκαν 2-3 μονάδες από κάθε κατηγορία εξ αυτών των εργοστασίων.

Οι επενδύσεις αυτές έδωσαν ώθηση και στο πρώτο κύμα εσωτερικής μετανάστευσης, καθώς πολλοί κάτοικοι ήρθαν στην περιοχή για να εργαστούν στα εργοστάσια αυτά από την Πελοπόννησο, την Κρήτη, την Ήπειρο και άλλες περιοχές της χώρας.

Το δεύτερο κύμα «ανάπτυξης» ήταν εκείνο της μικροβιοτεχνίας, όπου ο κάμπος του Θριασίου Πεδίου άναρχα γέμισε με πάμπολλες μικρές βιοτεχνίες, επιχειρήσεις μεταποίησης και κάθε είδους εμπορικών δραστηριοτήτων, τόσο νομίμων όσο και πολλές φορές στα όρια του νόμου ή και πέραν αυτών.

Πρέπει να σημειωθεί ότι τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο «αναπτυξιακό» κύμα δημιούργησαν δραματικά περιβαλλοντικά προβλήματα. Ο Ασπρόπυργος είναι σήμερα, εδώ και καιρό για να ακριβολογούμε, πρωταθλητής της ρύπανσης σε όλα τα επίπεδα – ατμόσφαιρα, έδαφος, υδροφόρος ορίζοντας, θάλασσα, λίγο πολύ τα πάντα. Οι κανονισμοί, εθνικοί και ευρωπαϊκοί, είτε δεν επαρκούν (αμφίβολο), ή δεν εφαρμόζονται (πιθανότερο) ή ίσως και τα δυο.

Τέλος το τρίτο κύμα «ανάπτυξης» ξεκίνησε το 1990 και έφτασε σε μια εκρηκτική αύξηση λίγο μετά το 2005 αφορώντας τους χώρους αποθηκών και τον κλάδο των logistics. Βεβαίως και αυτό το τρίτο, ο Θεός να το κάνει «αναπτυξιακό», στάδιο χαρακτηρίστηκε επίσης από άναρχη δόμηση, έλλειψη σχεδίου και υποδομών. Είτε ήταν ανεπαρκές το θεσμικό πλαίσιο ή, όποτε υπήρχε αυτό, δεν έγινε καμία προσπάθεια ουσιαστικής τήρησης των πολεοδομικών και άλλων κανονισμών και της νομοθεσίας γενικότερα.

Είναι πάντως εντυπωσιακό πως ενώ έχουν δημιουργηθεί αποθηκευτικοί χώροι μεγάλου μεγέθους και υψηλών προδιαγραφών, κανείς δεν μερίμνησε να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί οδικό δίκτυο που θα προσφέρει επαρκή πρόσβαση στις υποδομές αυτές. Αποτέλεσμα; Τεράστια ταλαιπωρία, χαμηλή ανταγωνιστικότητα και τελικά απαξίωση.

Το ζήτημα των σκουπιδιών

Είναι ακόμα σημαντικό να καταλάβει κανείς ότι την περιοχή επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη λειτουργία της χωματερής των Άνω Λιοσίων η οποία όπως μαρτυρά το όνομά της βρίσκεται μεν διοικητικά εντός του εν λόγω Δήμου, γεωγραφικά όμως δεσπόζει στο βορειοανατολικό άκρο του Θριασίου πεδίου, είναι δηλαδή κυρίαρχο στοιχείο του περιβάλλοντος του Ασπροπύργου τον οποίο και επιβαρύνει σημαντικότατα.

Tο ζήτημα των σκουπιδιών, υπό την ευρύτερη έννοια — όχι αποκλειστικά σε σχέση με τον ΧΥΤΑ των Άνω Λιοσίων, έχει δυστυχώς διασύνδεση με την εγκληματικότητα, τόσο την ποινική όσο και την οικονομική. Ποιος άραγε έχει ξεχάσει την φωτιά στο «σκραπατζίδικο» που έκαιγε για βδομάδες (και εν τέλει πήρε στην κυριολεξία χρόνια για να σβήσει τελείως); Μια επιχείρηση «ανακύκλωσης» όπως τόσες άλλες που έχουν εμφανιστεί στην περιοχή. 

Δυστυχώς η ελλιπέστατη εφαρμογή των κανονισμών έχει οδηγήσει στο φαινόμενο της μαζικής κλοπής οποιουδήποτε μεταλλικού αντικειμένου — μέχρι και ράγες από τις γραμμές του τραίνου κλάπηκαν — καθώς και στο φαινόμενο της συνεχούς παράνομης καύσης καλωδίων για την εξαγωγή μετάλλων. Κάτι που βάναυσα επιβαρύνει επιπλέον το ήδη ιδιαιτέρως βεβαρυμένο φυσικό περιβάλλον της περιοχής. 

Θα έλεγε κανείς πως είναι ζήτημα αστυνόμευσης. Σίγουρα είναι. Όμως πολύ σημαντικότερη από την καταστολή είναι η πρόληψη και αυτό αφορά την εφαρμογή των κανονισμών και τον έλεγχο της παράλογης και παράνομης αυτής «εφοδιαστικής αλυσίδας». 

Η ανθρωπογεωγραφία του Ασπροπύργου

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής. Οι ντόπιοι κάτοικοι του Ασπροπύργου είναι Αρβανίτες. Σήμερα πρέπει να μετρούν περί τις 10.000 και κατάγονται κυρίως από τη Χασιά (Φυλή) και τα άλλα αρβανιτοχώρια της περιοχής. Όπως ειπώθηκε, ήταν κυρίως γεωργοί και κτηνοτρόφοι παλιότερα. Πλέον όσοι έχουν μείνει στην πόλη ασχολούνται κατά βάση με τις υπηρεσίες ή εργάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Αρκετά κύματα μετανάστευσης έφεραν νέους κατοίκους στον Ασπρόπυργο. Ένα σχετικά οργανωμένο κύμα εσωτερικής μετανάστευσης, μια τυπική περίπτωση αστυφιλίας, μετά τον πόλεμο ήταν που έδωσε τα απαραίτητα εργατικά χέρια στις μεγάλες βιομηχανίες που δημιουργήθηκαν στην περιοχή.

Μετά, μια πιο άναρχη μετανάστευση έλαβε χώρα την περίοδο της μικροβιοτεχνίας και των διαφόρων, μικρής κλίμακας επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Αυτό συνετέλεσε στην εμφάνιση μιας δόμησης ομοίως άναρχης και εκτός ρυθμιστικού πλαίσιου με την οικονομική δραστηριότητα που τη δημιούργησε. Συνοικισμοί δημιουργήθηκαν γύρω από το χωριό, δίχως κανένα σχέδιο και δίχως καμία υποδομή.

Εμφανίστηκε ένα φαινόμενο κατάτμησης της γης σε πολλά μικρά μικρά οικόπεδα εκτός σχεδίου, με την προσδοκία κάποτε αυτά να ενταχτούν στον ιστό της πόλης. Είναι τραγικό που άνθρωποι του μόχθου έδιναν τις οικονομίες τους για να πάρουν ένα οικόπεδο 100 ή 200 τμ, κυριολεκτικά στο πουθενά, δίχως κανένα σχέδιο, με την υπόσχεση ότι κάποια στιγμή «θα μπει στο σχέδιο». Εγκλήματα προηγουμένων δεκαετιών που πληρώνονται σήμερα.

Παράλληλα στον Ασπρόπυργο κατέληξε, μετά από τεράστια ταλαιπωρία, ένας μεγάλος αριθμός ομογενών από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, κατά κανόνα ποντιακής καταγωγής. Πρώτα ήρθαν κάποιοι λίγοι τη δεκαετία του ‘70 και στη συνέχεια έφτασαν μαζικά μετά τη πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.

Η διαχρονική ανεπάρκεια του ελληνικού κράτους

Το ελληνικό κράτος δυστυχώς έδειξε μία τεράστια ανεπάρκεια στη διαχείριση αυτών των ροών παλιννόστησης. Οι άνθρωποι στοιβάχτηκαν σε απάνθρωπες συνθήκες και έγιναν αναπόφευκτα αντικείμενα ακραίας εκμετάλλευσης. Εκμετάλλεευσης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής.

Στην κατάσταση αυτή ήρθε μετά να προστεθεί μία ροή μετανάστευσης και προσφύγων περισσότερο από την Αλβανία αλλά από διάφορες άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Πρόσφατα βεβαίως έχουμε, όπως πολλές περιοχές της χώρας, προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές από τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική, σύμφωνα με τα ευρύτερα χαριστικά του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως επίσης και πολλοί Ρομά που με διάφορους τρόπους βρέθηκαν στην περιοχή, μέσα από την απουσία οποιουδήποτε σχεδίου για τη διαχείριση της κατάστασης, έδωσαν μέσα από την οικονομική και κοινωνική τους εξαθλίωση το αναγκαίο υπόβαθρο για δύο εξαιρετικά δυσάρεστα φαινόμενα:

·        Το πρώτο είναι εκείνο της εγκληματικότητας όπου ανθεί στην περιοχή σε όλες τις διαστάσεις, από την γενικά ακίνδυνη μικροεγκληματικότητα μέχρι την χειρότερη μορφή του ακραία επικίνδυνου οργανωμένου εγκλήματος διεθνούς διάστασης

·        Το δεύτερο φαινόμενο είναι εκείνο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και δεν είναι καθόλου τυχαίο που το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής στην περιοχή του Ασπροπύργου παίρνει τα μεγαλύτερα του ποσοστά στη Χώρα προσεγγίζοντας πολλές φορές μέχρι και το 20%

Το άβατο του Ασπροπύργου

Σε παλιότερο άρθρο στο ιστολόγιο αυτό μίλησα για το άβατο του Ασπροπύργου. Το μοναδικό ίσως πραγματικό άβατο στην ελληνική επικράτεια, πέραν του Αγίου Όρους. Στα Εξάρχεια για παράδειγμα, παρά τα όσα διάφοροι δημοσιογράφοι φωνάζουν κατά καιρούς, μπορεί να υπάρχουν πολλά και σοβαρά προβλήματα, άβατο όμως δεν υπάρχει.  Χιλιάδες πολίτες περνούν καθημερινά από την περιοχή δίχως να αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα.

Αντίθετα στον Ασπρόπυργο υπάρχει άβατο. Που βρίσκεται αυτό; Μα φυσικά στις καταπατημένες εκτάσεις των κατοίκων, στις οποίες  έχουν βρει εύφορο έδαφος πλήθος καταυλισμών Ρομά. Στους καταπατημένους – επαναλαμβάνω – στη συντριπτική  τους πλειοψηφία χώρους που ως φαίνεται έχουν κάποιο ιδιαίτερο κσθεστώς και βάσει αυτού δεν ισχύουν όσα και για τους υπόλοιπους πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Το γεγονός ότι αυτοί οι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποί μας χρησιμοποιούνται από ισχυρούς προστάστες είναι περίπου αυταπόδεικτο. Το ζήτημα είναι τι μπορούν να κάνουν οι δημότες και η δημοτική αρχή για να αντεμετωπίσουν την παράλογη και απάνθρωπη αυτή κατάσταση. Το σίγουρο είναι πως μπορεί μεν ο Δήμος να μην έχει τρόπους να σπάσει μόνος του το άβατο, έχει όμως σίγουρα πολλές ευκαιρίες ανάδειξης του ζητήματος με τον πιο μαζικό τρόπο ώστε η οργανωμένη πολιτεία να μην έχει επιλογή άλλη παρά να αντιμετωπίσει επιτέλους το ζήτημα αυτό.

Πρόσφατη πολιτική ιστορία

Για να καταλάβει κανείς την πολιτική ιστορία και την πολιτική δυναμική της περιοχής πρέπει να κοιτάξει πίσω στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης. Το κίνημα Αντίστασης στην ευρύτερη περιοχή του Ασπροπύργου ήταν δυναμικό και πάρα πολλοί Καλυβιώτες είχαν σπουδαία αντιστασιακή δράση, συνεισφέροντας σημαντικότατα στην απελευθέρωση της χώρας. Ταυτόχρονα όμως, όπως σε πολλές περιοχές συνέβη, δυστυχώς στην ίδια περιοχή άνθισε και το φαινόμενο των δωσίλογων.

Οι μαύρες σελίδες της ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας είναι γνωστές και πλέον μπορούμε να τις διαβάζουμε δίχως συναισθηματική φόρτιση για να διδασκόμαστε από αυτές. Άνθρωποι που συστυχώς συνεργάστηκαν με τους ναζί στη συνέχεια συνεργάστηκαν με τις μεγάλες δυνάμεις που πήραν υπό την κηδεμονία τους τη χώρα μας στις μαύρες δεκαετίες του ‘50 και του ’60 και που εν τέλει που οδήγησαν στη μαύρη επταετία και στην Κυπριακή τραγωδία.

Η περίοδος της αντίστασης, του εμφυλίου, της κατ’ όνομα και μόνο δημοκρατίας της περιόδου 1949-1967 και τελικά της δικτατορίας, τελικά δημιούργησαν μια τεράστια πόλωση, η οποία είναι δυστυχώς εμφανής μέχρι και σήμερα. Πλέον βέβαια η πόλωση αυτή έχει πάρει χαρακτηριστικά καρικατούρας έως γελοιογραφίας, καθώς έχουν από καιρό αναιρεθεί εκ των πραγμάτων τα ιδεολογικά της θεμέλια. Παρά ταύτα, δεν πρέπει να το ξεχνάμει, ο διχασμός καθόρισε την τοπική κοινωνία σε πολύ μεγάλο βαθμό, όπως βεβαίως κατά κανόνα έγινε σε όλη την ελληνική επικράτεια.

Τα απόνερα του διχασμού στη δεκαετία του '80

Στη δεκαετία του 80 συνέβη ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο στις δημοτικές εκλογές του Ασπροπύργου. Ένας υποψήφιος δήμαρχος από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος κατά γενική ομολογία ήταν ένας ιδιαίτερα αξιόλογος, μετριοπαθής άνθρωπος που έχαιρε και χαίρει γενικής εκτίμησης, την πρώτη Κυριακή συγκέντρωσε σχεδόν 50%. Του έλειπαν μόνο λίγες ψήφοι για την απόλυτη πλειοψηφία. Δεύτερος Με με αρκετά μεγάλη διαφορά ήρθε ο υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος και τρίτος, λίγο παρακάτω σε αριθμό ψήφων, εκείνος του ΠΑΣΟΚ.

Στη δεύτερη Κυριακή εκείνη την χρονιά – 1986, εάν δεν με απατά η μνήμη μου – ένα μοναδικό φαινόμενο στα εκλογικά χρονικά της χώρας έλαβε χώρα στον Ασπρόπυργο: Όλοι (κυριολεκτικά) οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν τον υποψήφιο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Έτσι λοιπόν η πόλη μας απέκτησε έναν Δήμαρχο μέλος του ΚΚΕ (και μια γενικότερη παρατήρηση: Η αριστερά κυβέρνησε – αυτοδιοικητικά – στη χώρα πολλές φορές και πολλά χρόνια πριν τον κ. Τσίπρα και, δυστυχώς, κατά κανόνα δεν έδειξε κανένα ριζικά διαφορετικό πρόσωπο ως προς τον τρόπο του κυβερνείν. Οι ευθύνες της λοιπόν για την κατάρρευση της χώρας το 2010 είναι ομοίως σημαντικές με το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα).

Επανερχόμενος στο παραπάνω παράδειγμα, είναι αναμφίβολα ενδεικτική αυτή η περίπτωση για να καταλάβει κανείς την ακραία πόλωση αριστεράς-δεξιάς στον Ασπρόπυργο, ακόμα και στην περίπτωση που τα εμπλεκόμενα πρόσωπα κάθε άλλο παρά τροφοδοτούσαν την κόντρα αυτή.

Η πτώση των ιδεολογιών που μας χώριζαν – Η αναγνώριση του χρήματος ως παράγοντα ομόνοιας

Μετά την πτώση όμως της Σοβιετικής Ένωσης και μετά τις δύο τετραετίες του κομμουνιστή δημάρχου, είχαμε πάλι εκλογή ενός υποψηφίου από την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Το 1994 παραλίγο να επαναληφθεί το ίδιο φαινόμενο, καθώς τη δεύτερη Κυριακή ο υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας επεκράτησε εκείνου του ΠΑΣΟΚ με 40-50 ψήφους διαφορά (επί συνόλου περίπου 14.000).

Αξίζει να σημειωθεί πως για πολλά χρόνια οργίαζαν οι φήμες ότι ο, μακαρίτης πλέον, κομμουνιστής Δήμαρχος, πικραμένος ίσως για την τρίτη θέση που πήρε την πρώτη Κυριακή, δεν ανταπέδωσε στον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ (τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά) την στήριξη που είχε λάβει τις δυο προηγούμενες φορές. Γύρισε σελίδα λοιπόν το 1994, αναδείχτηκε έναν νέος Δήμαρχος, έγινε η εθνική συμφιλίωση σε τοπικό επίπεδο και η συνέχεια, δυστυχώς, είναι γνωστή σε όλους.

Η ιδεολογική πόλωση ανήκει πια στο παρελθόν και αυτό είναι αναμφισβήτητα καλό. Τα εμφύλια πάθη πρέπει να σβήσουν, και έχουν σε μεγάλο βαθμό ήδη σβήσει. Όπως ειπώθηκε παραπάνω, έχει μείνει μόνο μια κωμική, ποδοσφαιροποιημένη θα έλεγε κανείς έκδοχή τους.

Το ερώτημα όμως ήταν και παραμένει: Ποια ήταν η βάση της συμφιλίωσης; Μήπως ήταν η διασπάθιση, ή τουλάχιστον ο μη σεβασμός, του δημοσίου χρήματος; Μήπως τελικά, ακόμα και αν δεν ειπώθηκε ποτέ έτσι ακριβώς, η συμφιλίωση χτίστηκε πάνω στην αντίληψη του «γιατί να τσακωνόμαστε αφού μπορούμε να τρώμε όλοι μαζί»; Αυτό φοβάμαι πως συνέβη στον Ασπρόπυργο, αυτό λίγο πολύ έγινε και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ποιος θα πίστευε το 2009 ότι θα δούμε σύντομα συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ; Την είδαμε όμως δυο χρόνια αργότερα. Αναρωτιέμαι, είμαι ο μόνος άραγε, πότε θα δούμε και τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ;

Μια νέα πολιτική γεννιέται

Το 1994 λοιπόν, με μια ελάχιστη διαφορά ψήφων στη δεύτερη Κυριακή, οι δημότες του Ασπροπύργου εξέλεξαν δήμαρχο έναν νέο, μορφωμένο και δυναμικό συμπολίτη από την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Ο ίδιος δήμαρχος κέρδισε στη συνέχεια με εντυπωσιακή άνεση, από την πρώτη Κυριακή με τεράστια πλειοψηφία «σοβιετικού τύπου» (ναι, μεγαλύτερη του 60%), τις εκλογές του 1998 και του 2002. Πιθανότατα θα ήταν ακόμα και σήμερα δήματος εάν το 2006 δεν επέλεγε να επιχειρήσει να εκλεγεί Νομάρχης Δυτικής Αττικής.

Η πολιτική του δημάρχου αυτού είχε κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία κυριαρχούσαν στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. "Λύσαμε το πρόβλημα της ανεργίας", τον θυμάμαι να λέει σε συγκέντρωσή του το 2006 ως υποψήφιος νομάρχης και η φράση αυτή, με όλα όσα εκείνη συνεπάγεται, περιγράφει καλύτερα απ' οτιδήποτε άλλο τα 12 εκείνα χρόνια.

Η ανεργία μπορεί να λύθηκε πρόσκαιρα, αφού ο Δήμος. όπως και όλη η χώρα, μπορούσε να χρηματοδοτείται για να έχει μια μη παραγωγικούς εργαζομένους, τα προβλήματα όμως που βιώνουμε σήμερα τότε ήταν που ξεκίνησαν και σιγά – σιγά γιγαντώθηκαν. Ο Δήμαρχος εκείνος έδωσε στους δημότες αυτό που ήθελαν και εκείνοι το ανταπέδωσαν με την αγάπη και τη μαζική τους στήριξη. Ήταν όμως αυτό που χρειαζόταν ο τόπος; Είναι τελικά σκοπός ενός ηγέτη να είναι δημοφιλής; Ή μήπως πρέπει να παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις, να μη διστάζει να δυσαρεστεί τους γύρω του, ώστε τελικά ο τόπος να προχωρήσει μπροστά; Δύσκολα ερωτήματα που δεν απαντώνται εύκολα. Καθένας μας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Οι αντιδήμαρχοι που ήθελαν να γίνουν δήμαρχοι στη θέση του δημάρχου

Στις τρεις αυτές τετραετίες, δυο δημοτικοί σύμβουλοι και 'μόνιμοι' αντιδήμαρχοι πρωταγωνιστούσαν πέραν κάθε αμφισβήτησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυο αυτοί ως υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι έπαιρναν, καθένας ξεχωριστά, περισσοτέρους σταυρούς απ' όσους ψήφους συνολικά έπαιρνε η αντίπαλη παράταξη στις εκλογές. Ένα φαινόμενο μοναδικό. Θερμοί βεβαίως αμφότεροι υποστηρικτές της μεθόδου επίλυσης του προβλήματος της ανεργίας που με τόση επιτυχία εφάρμοζε ο Δήμαρχός τον οποίον υπηρετούσαν.

Όταν λοιπόν ο Δήμαρχος  αποφάσισε να κάνει το - ανεπιτυχές, ως απεδείχθη - βήμα προς τη νομαρχία, προέκυψε μια μεγάλη κόντρα για το ποιος εκ των κορυφαίων δυο αντιδημάρχων θα ελάμβανε το χρίσμα. Σε μια αντικειμενά πολύ δύσκολη απόφαση για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ο πρώτος εξ αυτών πήρε το χρίσμα και έκτοτε συνεχίζει την πολιτική του προκατόχου του (παρά τις φημολογούμενες / πιθανές προσωπικές τους διαφορές), λαμβάνοντας ευρυτάτη στήριξη από τον λαό του Ασπροπύργου σε τρεις διαδοχικές εκλογές. Οι δημότες του Ασπροπύργου εξακολοθούν να έχουν αυτό που σε μεγάλη πλειοψηφία επιθυμούν. Θα έλεγε κανείς, τουλάχιστον στο επίπεδο της πολιτικής υπόστασής τους, βιώνουν μια πολυετή ευτυχία.

Οικογενειακά καβγαδάκια

Όπως ήταν μάλλον ανθρωπίνως αναμενόμενο, ο δεύτερος των αντιδημάρχων δεν μπόρεσε να δεχτεί την παραπάνω απόφαση. Ίσως πίστευε ότι ο πρώτος θα «περιοριζόταν» σε δυο θητείες (μια ομολογουμένως ενδιαφέρουσα προσέγγιση «ιδιοκτησίας» του Δήμου) και στη συνέχεια θα «ερχόταν η σειρά του». Όμως σύντομα κατάλαβε πως ο Δήμαρχος θα επιχειρούσε να πάρει όλον τον απαραίτητο χρόνο για να ολοκληρώσει το έργο του, ενώ εκείνον τον κατέκλυζε η επιθυμία να αναλάβει εκείνος την σχετική ευθύνη.

Έτσι λοιπόν, στις εκλογές του 2014 έγινε μια μεγάλη διάσπαση με τον δεύτερο αντιδήμαρχο να κατεβαίνει αντίπαλος του πρώτου, και νυν δημάρχου, έχοντας μάλιστα στο πλευρό του και τον ίδιο τον προκάτοχό του. Το αποτέλεσμα όμως απέδειξε πως οι πολιτικές είναι πάνω από τα πρόσωπα – Ο δήμαρχος θριάμβευσε και πάλι. Ο Κώστας Βάρναλης απεδείχθη όχι μόνο διαχρονικός αλλά και διακομματικός: «Φρόνιμα και ταχτικά, πάω με εκείνον που νικά» είχε πει. Αυτό έκαναν και οι δημότες του Ασπροπύργου (αν και κάποιοι σκέφτηκαν πως δεν θα άλλαζε και τίποτα, ούτως ή άλλως).

Από τον Δημότη–Πολίτη στον Δημότη–Πελάτη

Σε ένα παλιότερο άρθρο στο ιστολόγιο αυτό είχα μιλήσει για μια αισχρή σχέση πολιτικής εκπόρνευσης που έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, με τον Ασπρόπυργο να βρίσκεται δυστυχώς στην πρωτοπορία του φαινομένου. Ενώ για τους εξαθλιωμένους συμπολίτες μας δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα άλλο πέραν του γεγονότος ότι μέσα από αυτή τη συναλλαγή προκύπτει ένας ωμός εκβιασμός, αξίζει σίγουρα να κοιτάξει κανείς καλύτερα την περίπτωση των «νοικοκυραίων».

Κάτι που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι σε μια τέτοιου είδους συναλλαγή, η φύση της δεν αλλάζει σε σχέση με το εκάστοτε τίμημα. Είτε δίνεις την ψήφο σου για μια σακούλα ψώνια στο super-market, ή για μια θέση εργασίας στον Δήμο ή ακόμα και για να ‘μετετρέψεις’ δέκα στρέμματα αγροτικής ζώνης σε αχαρακτήριστη, διαπράττεις ακριβώς το ίδιο σφάλμα: Μετατρέπεις την ψήφο σου, άρα την πολιτική ψυχή σου, σε εμπόρευμα. Ο άνθρωπος όμως, κατά τον Αριστοτέλη τουλάχιστον, είναι ζώο πολιτικό, οπότε αν φύγει το πολιτικό μένει μόνο το ζώο – και ξαφνικά οι λόγοι της ακραίας παρακμής της πόλης γίνονται λίγο πιο ξεκάθαροι.

Στις φετινές εκλογές

Εκτός των δύο μόνιμων πλέον διεκδικητών του δημαρχιακού θώκου (στην πραγματικότητα μάλλον απλώς συντηρούν την κόντρα που είχαν ως αντιδήμαρχοι για τους περισσότερους σταυρούς, απλώς την έχουν μεταφέρει σε νέο πεδίο) φέτος υπάρχει και ένας νέος, πολλά υποσχόμενος υποψήφιος. Σαραντάρης, μορφωμένος, με σημαντική επαγγελματική αλλά και πολιτική εμπειρία. Είναι ένας ιδιαίτερα συγκροτημένος άνθρωπος και θα έλεγα πως η υποψηφιότητά του δίνει αισιοδοξία ως προς ότι οι νέοι της πόλης θα ασχοληθούν πιο σοβαρά με τον τόπο τους.

Η αισιοδοξία μου αυτή περιορίζεται λίγο από το γεγονός ότι ο ίδιος ο νέος υποψήφιος δήμαρχος υπήρξε δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος πριν μερικά χρόνια, υπηρετώντας ακριβώς τις πολιτικές που έφεραν τον Ασπρόπυργο στη σημερινή ακραία παρακμή του. Η θητεία αυτή, είτε το θέλει κανείς ή όχι, εκ των πραγμάτων δημιουργεί μια δυναμική που είναι δύσκολο να ανατραπεί.

Θα ευχόμουν πραγματικά ο νέος αυτός υποψήφιος να μπορούσε να ανατρέψει τη δεδομένη κατάσταση. Ελπίζω να καταφέρει! Οι προσδοκίες μου όμως ότι όντως θα επιτευχθεί αυτό είναι μικρές. Αυτό συμβαίνει για τον ίδιο λόγο που ένας νέος και πολλά υποσχόμενος πρόεδρος σε ένα υφιστάμενο, παγιωμένο πολιτικό κόμμα έχει στην πραγματικότητα πολύ μικρό περιθώριο κινήσεων – όπως εξάλλου απέδειξαν πρόσφατα παραδείγματα σε αριστερά και δεξιά, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς.

Δυστυχώς, ένας άνθρωπος ο οποίος έχει υπάρξει δομικό τμήμα ενός μηχανισμού είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταφέρει να αλλάξει το συλλογικό τρόπο σκέψης του μηχανισμού εκείνου που τον ανέδειξε. Ρωτήστε αν θέλετε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή τον Γιώργο Παπανδρέου, είμαι βέβαιος θα σας το επιβεβαιώσουν.

Σίγουρα βέβαια η υποψηφιότητα αυτή έχει έναν αέρα ανανέωσης και θα χαρώ αν πάει καλά. Εκτιμώ όμως ότι είτε το θέλουμε ή όχι προέρχεται από την ίδια πολιτική οικογένεια – και  δεν αναφέρομαι ούτε στη Νέα Δημοκρατία, ούτε γενικά στη «δεξιά παράταξη», αλλά αντίθετα αναφέρομαι στην πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου.

Ότι δηλαδή πολιτικά έχει και αυτός ο υποψήφιος συμπλεύσει με εκείνους που είχαν την ευθύνη της τοπικής αυτοδιοίκησης τον Ασπρόπυργο τα τελευταία 25 χρόνια, οπότε αναρωτιέμαι με ειλικρίνεια όχι πόσο διαφορετικός θέλει αλλά πόσο διαφορετικός μπορεί εν τέλει να υπάρξει, παρά τις αναμφισβήτητα καλές προθέσεις του.

Θέλω και πάλι να επαναλάβω με απόλυτη σαφήνεια ότι θεωρώ πως οι πολιτικές που εφάρμοσαν δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι τα τελευταία 25 χρόνια έχουν φέρει τον Ασπρόπυργο σε μια κατάσταση ακραίας παρακμής, οπότε είναι οι πολιτικές και όχι τα πρόσωπα αυτές πρέπει να καταψηφιστούν και να ανατραπούν.

Για τους υποψηφίους του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ

Υπάρχουν δύο «μικρότεροι» υποψήφιοι, υπό την έννοια ότι δεν αναμένεται να συγκεντρώσουν μεγάλο αριθμό ψήφων. Οι υποψηφιότητές τους μπορούν να εκληφθούν ως ρομαντικές, υπό την έννοια ότι πάνε σε έναν πόλεμο δίχως ελπίδα νίκης. Δεν μπορώ να μην σημειώσω πως είναι αμφότεροι καθαρά κομματικοί υποψήφιοι, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, και αυτό είναι κάτι που κατά την γνώμη μου έχει πια ξεπεραστεί απολύτως. Δεν μπορεί η ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση να εμπίπτει στο πλαίσιο του κομματικού καθήκοντος, ακόμα και αν αυτό εκληφθεί στην πιο αγνή, ρομαντική εκδοχή του (ενώ φοβάμαι πως καμιά φορά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πεζή...).

Τελικά ποιοι «βγάζουν δήμαρχο»;

Κάτι που θα ακούσει κανείς πολύ συχνά στα καφενεία του Ασπροπύργου είναι ότι «τον Δήμαρχο τον βγάζουν οι Πόντιοι». Αναμφίβολα μεν ο Δήμαρχος Ασπροπύργου είχε πράγματι μεγάλο ρεύμα στις τάξεις των παλιννοστούντων, παρά ταύτα τα αποτελέσματα των εκλογών του 2014 έστειλαν ένα εκκωφαντικό μήνυμα: Ο Δήμαρχος επρώτευσε και «στο χωριό», ήρθε πρώτος και στις ψήφους των «ντόπιων». Τα νούμερα εξάλλου είναι αποκαλυπτικά: Τα έγκυρα ψηφοδέλτια ήταν περί τις 17.000 (έναντι περίπου 14.000 το 1994 – να λοιπόν που οι κάτοικοι της περιοχής δεν έχουν αυξηθεί και τόσο πολύ) και από αυτά περίπου 10.000  ήταν στο κέντρο του Ασπροπύργου, στο «χωριό».

Πώς γίνεται να είναι αυτόνομος Δήμος ο Ασπρόπυργος;

Όπως ξέρουμε όλοι πριν μερικά χρόνια υλοποιήθηκε πανελλαδικά το πρόγραμμα "Καλλικράτης", με σκοπό μεταξύ άλλων να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των δήμων μέσω συνενώσεων. Αν δεν κάνω λάθος, είχε τεθεί ένα όριο αρκετών δεκάδων χιλιάδων κατοίκων για έναν δήμο ώστε να είναι 'Καλλικρατικός', εκτός ίσως εάν υφίσταντο ειδικές γεωγραφικές ή άλλες συνθήκες.

Βεβαίως, το κράτος των Αθηνών έδειξε τα χαρακτηριστικά του τέρατος ως προς το πως αντιμετώπισε το Θριάσιο: Η Ελευσίνα ενώθηκε με τη Μαγούλα αλλά όχι με τη Μάνδρα (είδαμε όλοι τι έγινε στη Μάνδρα με τις πλυμμήρες). Η Μάνδρα με τη σειρά της ενώθηκε με τα... Βίλλια. Τα Άνω Λιόσια ενώθηκαν με τη Φυλή. Μιλάμε για εγκλήματα κατά συρροή.

Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με το καλύτερο: Ο Ασπρόπυργος, αυτή η κωμόπολη των 20.000 περίπου κατοίκων,  ανακηρύχθηκε αυτόνομος καλλικρατικός δήμος! Το πως και το γιατί, ας το αφήσουμε για τον ερευνητή του, ελπίζω όχι πολύ μακρινού, μέλλοντος.

Ουσιαστική πολιτική πρόταση για τον Ασπρόπυργο

Σε συνέχεια των παραπάνω, το κύριο συμπέρασμά που γίνεται προφανές είναι το εξής, το οποίο έχω θέσει σε δημόσια πρόταση από τον Δεκέμβριο του 2008: Καμία άλλη πολιτική δεν έχει νόημα πέραν της ένωσης του Θριασίου σε έναν ενιαίο οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης με έδρα την Ελευσίνα. Το αληθές της άποψης αυτής το μαρτυρούν τόσο η τραγωδία της Μάνδρας όσο και το διαρκές έγκλημα του Ασπροπύργου.

Η άποψη αυτή δεν συνιστά κάποιας μορφής υπεκφυγή. Οι δημότες του Ασπροπύργου οφείλουν να αναδείξουν το ζήτημα, να το επικοινωνήσουν στους συνδημότες τους στην Ελευσίνα, τη Μάνδρα και τη Μαγούλα και να θέσουν επιτακτικά το ζήτημα στην Ελληνική Πολιτεία: Το Θριάσιο Πεδίο είναι ενωμένο γεωγραφικά, ιστορικά, πολιτιστικάν και οικονομικά. Ήρθε η ώρα να ενωθεί και διοικητικά! Οτιδήποτε άλλο είναι παράλογο, αναποτελεσματικό και ιδιαιτέρως επκίνδυνο, όπως δυστυχώς αποδεικνύεται καθημερινά.

Πέραν αυτής της καθαρής πολιτικής θέσης, που επαναλαμβάνω ότι οφείλει να αποτελεί την κορυφαία προτεραιότητα των κατοίκων της περιοχής, μια σειρά δράσεων θα μπορούσαν να αναληφθούν από τον Δήμο ώστε σιγά σιγά να φύγουμε από την ακραία παρακμή και ο Δήμος σιγά σιγά να επανέλθει στην κοινωνική συνοχή και στην οικονομική ανάπτυξη:

-         Διαφύλαξη, μελέτη  και ανάδειξη της πολιτιστικής ταυτότητας του Ασπροπύργου

o   Έμφαση στη μελέτη, διάσωση και ανάδειξη του Αρβανίτικου ιδιώματος και όλων τα σχετικών  πολιτισμικών στοιχείων, όπως χοροί, τραγούδια, ενδυμασίες, ήδη και έθιμα, αρχιτεκτονική κ.α.

o   Μέριμνα ώστε οι αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες να συνεχίσουν να εκτελούνται στον Ασπρόπυργο του σήμερα με τρόπο σύγχρονο και ανταγωνιστικό, που όμως θα αναδεικνύει την ταυτότητα της περιοχής.

-         Μελέτη και ανάδειξη ιστορικών στοιχείων της περιοχής, συμπλήρωση του πολιτισμικού & τουριστικού προϊόντος της Ελευσίνας

-         Έμφαση στην ποιότητα της εκπαίδευσης με ίσες ευκαιρίες

-         Συνεργασία με την κυβέρνηση για το σπάσιμο του «Αβάτου του Ασπροπύργου»

-         Αυστηρή εφαρμογή νομοθεσίας για το περιβάλλον

Η θέση μου για τις δημοτικές εκλογές 2019 στον Ασπρόπυργο

Με βάση την παραπάνω μακροσκελή ανάλυση, για το εύρος της οποίας απολογούμαι στον αναγνώστη, η θέση μου για τις δημοτικές εκλογές 2019 στον Ασπρόπυργο είναι σαφέστατη:

Αποχή.

Αποχή τόσο διότι το λευκό επικροτεί τους διεκδικητές, όσο και, δυστυχώς, ως παραδοχή της αντικειμενικής αδυναμίας την παρούσα χρονική στιγμή να σταθώ στο ύψος ευθύνης του πολίτη: Όταν κανείς εκ των πολιτευομένων δεν μπορεί να σε αντιπροσωπεύσει, καθήκον του πολίτη είναι να βγει μπροστά εκείνος. Αν αυτό δεν καταστεί δυνατόν, η μόνη λύση που απομένει, αν και ανεπαρκής, είναι η αποχή.

Η αποχή επιπλέον, όσο κι αν μας πιπιλίζουν το μυαλό για το αντίθετο, είναι ακόμα μια ισχυρή πράξη πολιτικής απονομιμοποίησης του συστήματος. Νιώθει ο κάτοικος του Ασπροπύργου πως τα τεκταινόμενα στον Δήμο τον αφορούν; Νιώθει μήπως πως το θυμούνται μόνο στις εκλογές, πως τον αντιμετωπίζουν σαν πελάτη; Στην περίπτωση αυτή η αποχή είναι μια σαφέστατη πολιτική πράξη απονομιμοποίησης του εκάστοτε πολιτικού συστήματος.

Αντιλαμβανόμενος βέβαια πως πολλοί από τους δημότες μπορεί να μην νιώθουν άνετα με την επιλογή της αποχής, δεν μπορώ παρά να τους προτείνω να υιοθετήσουν στην περίπτωση αυτή την προσέγγιση του λιγότερο κακού.

Μια ευχή για τον Ασπρόπυργο

Είτε στις 26 Μαΐου ή το αργότερο στις 2 Ιουνίου, οι δημότες Ασπροπύργου θα αναδείξουν τον άνθρωπο που θα έχει την ευθύνη του Δήμου για τα επόμενα χρόνια. Ευχή μου θα ήταν ο νέος Δήμαρχος, όποιος κι αν είναι, να αντιληφθεί ότι χρειάζεται μια ριζική αλλαγή πολιτικής. Αυτή η αλλαγή δεν έχει τόσο να κάνει με το ερώτημα "τι πρέπει να κάνει ο Δήμος;" (ερώτημα που επιφανειακά έθιξα παραπάνω), αλλά κυρίως με το περισσότερο θεμελιώδες που ρωτά "γιατί υπάρχει ο Δήμος;".

Όπως μαθαίνουμε στο δημοτικό σχολείο, ήδη από την εποχή του Μωυσή, ήταν πιο αποτελεσματικό να ορίζεις τι δεν είναι κάτι παρά να ορίσεις τι είναι. Έτσι λοιπόν ο δεκάλογος με πολύ απλά λόγια λέει κατά βάση τι δεν πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι και έτσι, με τρόπο μαγικό ρυθμίζεται η ζωή μιας πολυπληθούς κοινωνίας μόνο με δέκα γραμμές κείμενο.

Στην περίπτωση του Ασπροπύργου τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά και ευτυχώς δεν χρειάζεται η παρέμβαση της Θείας Πρόνοιας για να καταλήξουμε σε ένα απλό συμπέρασμα ως απάντηση σε ένα θεμελιώδες ερώτημα: Τι δεν είναι ο δήμος.

Ο δήμος λοιπόν σίγουρα δεν είναι κανένα από τα ακόλουθα:

-          Εκείνος που πρέπει να δώσει ελεημοσύνη στους αδύνατους συμπολίτες μας

-          Εκείνος που πρέπει να προσφέρει εργασία στους άνεργους ή/και άεργους δημότες

-          Εκείνος που πρέπει ως σύμβουλος real estate να μεριμνήσει για τα βέλτιστα χαρακτηριστικά των ακινήτων φιλικά προσκείμενων δημοτών

Η ακραία παρακμή του Ασπροπύργου, ο λόγος που όλοι οι νέοι καλυβιώτες θέλουν να φύγουν από την πόλη, οφείλεται στο γεγονός ότι για πολλές δεκαετίες ο Δήμος ήταν, μεταξύ άλλων βεβαίως, όλα τα παραπάνω.

Ένα πρώτο μεγάλο βήμα προόδου θα ήταν ο Δήμος όλα αυτά να τα σταματήσει και επιτέλους να κάνει τη δουλειά του όπως αυτή ορίζεται από τη εγχώρια και την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Το ζήτημα του Ασπροπύργου οφείλει να είναι προτεραιότητα του ελληνικού κράτους

Κλείνω το μακροσκελές αυτό άρθρο με μια αναφορά την κεντρική πολιτική σκηνή. Με βάση όλα τα παραπάνω προκύπτει ένα μείζον ερώτημα, καθώς τα όσα συμβαίνουν στον Ασπρόπυργο για να αντιμετωπιστούν στο σύνολό τους υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες ενός οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης: 

Η κυβέρνηση θα έχει το θάρρος να πράξει τα δέοντα; 

Ή μήπως ο σκουπιδότοπος των Αθηνών, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι μια κατάσταση βολική για το κατεστημένο; Θα έχει κανείς το θάρρος να σπάσει το «Άβατο του Ασπροπύργου»; Ή μήπως τελικά, η «κυβερνώσα αριστερά» βιάστηκε κι εκείνη να ακολουθήσει τα βήματα του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ΄80, γινόμενη γρήγορα και αυτή μέρος του κατεστημένου;

Ίδωμεν.