Ένα ευχαριστώ στον Ζακ Κωστόπουλο

Το λιγότερο που χρωστάμε όλοι στον Ζακ Κωστόπουλο είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Αυτό διότι άθελά του, μέσα από το τραγικό του τέλος αποκάλυψε τις μάσκες που με τόση επιμέλεια φορούσαν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Αποκάλυψε πάνω απ' όλα πόσο τραγικά ανεπαρκής είναι η παιδεία που διαχρονικά προσέφερε η ελληνική πολιτεία στους μελλοντικούς πολίτες της.

Ένας θάνατος είναι πάντα μια τραγωδία. Ο θάνατος δεν έχει εθνικότητα, πολιτισμό ούτε κοινωνική τάξη. Ο θάνατος του εχθρού είναι το ίδιο θλιβερός τον θάνατο του φίλου. Η απώλεια μιας ζωής είναι μια ανείπωτη τραγωδία, όπως και για οποιαδήποτε λόγο τελικά προκύψει.

Όμως φαίνεται πως την παραπάνω αναντίρρητη αλήθεια, όσο κι αν έχει πάμπολλες φορές επιβεβαιωθεί στην ιστορία, ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας επιμένει να την αγνοεί.

Ο προπονητής στην εφηβική ομάδα μπάσκετ της Δόξας Ασπροπύργου το 1993 μας είχε πει «του ετοιμοθάνατου δεν πας να του βγάλεις το μάτι», όταν κάποτε παίξαμε αδικαιολόγητα σκληρή άμυνα εναντίον μιας ομάδας που κερδίζαμε με μεγάλη διαφορά.

Κάτι που κατάλαβαν εύκολα δεκαπεντάχρονα παιδιά πριν 25 χρόνια, μοιάζει να υπερβαίνει πλήθος συνανθρώπων μας σήμερα, πολλοί εκ των οποίων με λαμπρές σπουδές και καριέρες.

Είναι κρίμα. Μια ζωή οδηγημένη από το μίσος είναι μια ζωή ανεκπλήρωτη, μια ευκαιρία χαμένη. Χιλιάδες συνανθρώπων μας βιώνουν αυτήν την απέραντη δυστυχία. Ζουν στο μίσος, το βγάζουν εναντίον ενός ανθρώπου που έχασε τη ζωή του τόσο σκληρά, τόσο άδοξα και τόσο άδικα.

Η απάντηση μας όμως δεν μπορεί να είναι μίσος προς το μίσος. Όπως έλεγαν παλιότερα, το αίμα δεν ξεπλένεται με αίμα. Οι άνθρωποι αυτοί πρώτα απ'όλα χρειάζονται την κατανόηση και την αγάπη μας, μήπως και καταφέρουν να διασωθούν. Στη συνέχεια όμως, η πλειοψηφία της κοινωνίας έχει μια κορυφαία προτεραιότητα: Τη ριζική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τη συθθέμελη αλλαγή του έτσι ώστε οι επόμενες γενιές να απαλλαγούν από την κατάρα του μίσους — Μήπως και εκείνες τελικά καταφέρουν να ζήσουν.

Για τη συνειδητοποίηση της παραπάνω πραγματικότητας χρωστάμε όλοι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ζακ Κωστόπουλο.

Σήμερα θα 'ταν τα γενέθλια σου

Σε σκέφτομαι να κάθεσαι στον καναπέ. Να σε ρωτάω τι κάνεις και να μου απαντάς ότι τώρα πια γέρασες και σημασία έχει τι κάνουμε εμείς. Να με ρωτάς τι γίνεται στη δουλειά. Τι κάνουν ο Βαγγέλης, ο Θανάσης και ο Σάκης με το ηλεκτρονικό φροντιστήριο. Να σου λέω ότι πάνε καλύτερα τα πράγματα και να απαντάς αμέσως ότι με δουλειά και υπομονή όλα θα γίνουν.

Φαντάζομαι να σου λέω πως ο Βαγγέλης και ο Σάκης παντρεύτηκαν και έχουν δυο παιδιά πια. Να χαίρεσαι, να μου λες να ζήσουν μα και αμέσως να αναρωτιέσαι εγώ τι κάνω, τι περιμένω, κι εγώ αμέσως να απαντάω πως όλα θα γίνουν στην ώρα τους.

Σκέφτομαι μετά να με ρωτάς τι κάνει ο κύριος Πρύτανης κι εγώ να σου λέω τα δυσάρεστα. Φαντάζομαι να στενοχωριέσαι, να αναρωτιέσαι μα πως έγινε αυτό, να λες ότι ήταν άδικο.

Μετά ίσως η σκέψη σου πήγαινε στα αδέρφια σου. Θα μου έλεγες για τη θεία Ξανθή, πόσο είχε δουλέψει, πόσο είχε ταλαιπωρηθεί. Και πόσο όμως πρέπει να χάρηκε με τις κόρες, τον γαμπρό και την εγγονή της. Δύσκολη η ζωή, σίγουρα, υπάρχει όμως και ανταμοιβή θα μου έλεγες.

Σίγουρα θα μιλούσες μετά για τον θείο τον Κωστάκη. Θα μου λεγες ξανά ότι θα μπορούσε να έχει σπουδάσει και να κάνει σπουδαία πράγματα, όμως οι καταστάσεις, τότε στη δεκαετία του 50, ήταν δύσκολες και δεν το επέτρεψαν αυτό να γίνει. Ευγνωμοσύνη θα έδειχνες ακόμα μια φορά για τη μεγάλη βοήθεια του.

Μετά θα μου έλεγες για τον μπαμπά. Φλεβάρη του 2011 χιόνιζε, είχε πέσει και είχε χτυπήσει. Πόναγε στον ώμο. Είπα θα τον πάω στο νοσοκομείο να δούμε, γιατί ο γιατρός λέει πως τα χτυπήματα αυτά καμιά φορά είναι ύπουλα. Πρόσεξε Δημήτρη μου μου είχες πει γιατί έχει δουλέψει πολύ και είναι καλός άνθρωπος. Καμιά φορά τους γέρους στα νοσοκομεία δεν τους προσέχουν πολύ, είχες συνεχίσει. 

Ξαφνιάστηκα τότε. Για ποιο λόγο έλεγες το αυτονόητο, αυτό που ξέραμε όλοι; Ίσως μετά από χρόνια να έχω καταλάβει. Τα αυτονόητα νιώθουμε την ανάγκη να τα επαναλαμβάνουμε σε στιγμές κομβικές, όπου οι λέξεις έχουν άλλη διάσταση και άλλη σημασία. Ένα πρόσεχε, ένα σ'αγαπώ, μπορεί να συμπηκνώσει όλη την αγάπη του κόσμου.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσες να ξεπεράσεις την απώλεια του. Η στενοχώρια σου σίγουρα θα ήταν ανείπωτη, ίσως όμως και να έλεγες πως επιτέλους αναπαύτηκε και ότι, από ένα σημείο και μετά, η ζωή με το αλτσχάιμερ δεν έχει νόημα κανένα. Ήταν άδικο αυτό που συνέβαινε και σε είχε καταβάλλει.

Μετά όμως θα μιλούσαμε για τα ευχάριστα. Θα με ρωτούσες για τη Βάλια και τον μικρό Γιώργο. Πως τα πηγαίνουν στο προνήπιο, εάν έχουν προσαρμοστεί, εάν έχουν κάνει φίλους. Τι κάνει η Καλίνα, ο κύριος Γιάννης και η κυρία Κική. Αν πηγαίνουμε στο Άστρος και αν οι δικοί τους είναι όλοι καλά.

Ίσως μετά να μιλούσαμε και για την κοινωνία. Σοκαρισμένη θα ήσουν σίγουρα από τα γεγονότα. Πως πάψαμε να είμαστε άνθρωποι σε τόσες πτυχές της ζωής μας. Αν χρειαστεί, μη διστάσετε να φύγετε μου είχες πει. Τόσο από τον Ασπρόπυργο όσο και από την Ελλάδα. Σημασία έχει να προχωρήσετε μπροστά, να προοδεύσετε και μόνον έτσι θα μπορέσετε να βοηθήσετε και τον τόπο.

Χθες ήμουν σε μια συναυλία του Σαββόπουλου στο Ηρώδειο. Πρώτη φορά. Θυμήθηκα εκείνη την επίσκεψη στο νέο μουσείο της Ακρόπολης - ήταν δίπλα, βλέπεις - που ανέβαλα εκείνο το Αυγουστιάτικο Σάββατο για μια άλλη φορά. Μια άλλη φορά που δεν ήρθε ποτέ.

Είπε ο Σαββόπουλος ότι του λείπουν μερικές στιγμές αφόρητα οι γονείς του. Νομίζω πολλοί στο ακροατήριο ένιωσαν να μιλάει στην καρδιά τους - είναι αφόρητο το κενό. Γεμίζει συχνά με μια πολύ γλυκιά ανάμνηση, με ένα λαμπερό φως. Δεν παύει να είναι κενό όμως και στη δύσκολη στιγμή πάντα θα υπενθυμίσει την απώλεια.

Είπε ακόμα για ένα τραγούδι από την εποχή των γονιών του - που νομίζω θα το θυμόσουν κι εσύ, σίγουρα:

«Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά»

Το ξέρω, είναι διαφορετικό το περιεχόμενο του τραγουδιού. Λέει όμως κάτι τόσο δυνατό. Ας ερχόσουν για λίγο κι ας χανόσουν μετά.

Σκέφτομαι πάλι πως αν με έβλεπες να δακρύζω γράφοντας ένα κείμενο χαράματα 25ης Σεπτεμβρίου, μάλλον θα μου  χαμογελούσες με μια σιγουριά που τόσο με ηρεμούσε ότι κι αν συνέβαινε, και θα μου έλεγες πως τότε, όταν χάσαμε τον παππού, πόσο χαζή ήσουν που αντέδρασες με τόσο ακραία θλίψη, γιατί τι πιο φυσικό για έναν γέρο από το να πεθάνει. Γιατί λοιπόν εγώ να κάνω έτσι;

Τα χρόνια περνάνε. Η ανάμνηση όμως είναι πιο ζωντανή από ποτέ. Το μυαλό μου είναι ακόμα μπερδεμένο. Την απώλεια δεν μπορώ να τη διαχειριστώ καλά. Ίσως μεγαλώνοντας να αρχίσω να τα καταφέρνω καλύτερα.

Ήταν δυο μέρες μετά τα γενέθλια σου. Πάγωσα όταν άκουσα τον Βασίλη στο τηλέφωνο. Λίγη ώρα μετά, τρεις λέξεις κυριαρχούσαν στο μυαλό μου. Πίστη, Λόγος, Αγάπη. Ένα τρίπτυχο υπέροχο για να πορεύεται κάνεις στη ζωή. Ελπίζω πως θα συμφωνούσες.

Τα κορμιά και οι ψήφοι

Ένα παλιό και μάλλον σεξιστικό ανέκδοτο λέει τα εξής:

Ένας άντρας προτείνει σε μια γυναίκα:

«Εάν πηγαίναμε στη Μύκονο με το αεροπλάνο μου, μέναμε μια βδομάδα σε μια απίστευτη βίλα και κάναμε βόλτες με το yacht μου και στο τέλος σου έδινα και €100,000 μετρητά, θα έκανες έρωτα μαζί μου κάθε βράδυ που θα ήμασταν εκεί;». 

... Η γυναίκα προβληματίζεται έντονα. Τα σταθμίζει και μετά από λίγο λέει «Όπως το θέτεις, είναι πολύ δύσκολο να πω όχι. Παρότι έχω κάποιες αναστολές, τελικά δέχομαι».

Ακούγοντας ο άντρας, χαμογελά και γνέφει καταφατικά. Λέει πως θα επανέλθει σε λίγες μέρες για τις λεπτομέρειες του ταξιδιού.

Πράγματι, μετά από λίγο βρίσκονται και της λέει:

«Ξέρεις, τα πράγματα ήρθα λίγο διαφορετικά. Θα είχες αντίρρηση αν το αλλάζαμε λίγο και τελικά πηγαίναμε στον Ωρωπό με το ΚΤΕΛ, μέναμε σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο, κάναμε βόλτες με το παπάκι μου και σου έδινα τελικά €100;». 

Η γυναίκα βγαίνει εκτός εαυτού. Τον χαστουκίζει και έξω φρενών λέει «Τι νομίζεις ότι είμαι;».

Ο άντρας ατάραχος απαντάει: «Το τι είσαι, το συμφωνήσαμε ήδη. Τώρα απλά διαπραγματευόμαστε την τιμή». 

Ξέρω ότι θα στενοχωρήσω πολλούς, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι πως τις τελευταίες δεκαετίες στον ρόλο του άντρα είναι ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος — σίγουρα όλοι όσοι με αξιώσεις διεκδικούν την εξουσία — και στον ρόλο της γυναίκας όλοι εμείς οι ψηφοφόροι.

Ας μην γελιόμαστε, το αν διαπραγματεύεσαι την αλλαγή χρήσης γης για μερικές δεκάδες στρέμματα, την νομιμοποίηση ενός αυθαιρέτου, έναν διορισμό στον «ευρύτερο δημόσιο τομέα» ή απλά ένα εικοσάρικο για να πας super-market, δεν αλλάζει την ουσία της φύσης της συναλλαγής.

Από Πολίτης γίνεσαι ψηφοφόρος και έτσι το "τι πραγματικά είσαι" το αποδέχεσαι απλώς και μόνο εισερχόμενος σε μια τέτοια συζήτηση.

Ίσως αξίζει να σκεφτούμε ότι το κορμί και η ψήφος δεν έχουνε τιμή. Τα δίνουμε όπου θέλουμε και γιατί έτσι μας αρέσει, δίχως να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν... Εάν τουλάχιστον θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι.

Περίπου εκατό νεκροί στο Μάτι και πολλές δεκάδες στη Μάνδρα δυστυχώς επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Κανείς μηχανισμός δεν λειτούργησε για να τους προστατεύσει, πολύ απλά γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά ώστε πράγματι να υπάρχει και να λειτουργεί ένας τέτοιος μηχανισμός. Οι προτεραιότητες ήταν βλέπετε άλλες.

Λαογραφία και νεοφυείς επιχειρήσεις

Με μεγάλη χαρά φιλοξενήσαμε σήμερα στην Starttech Ventures τον εξαίρετο φίλο Παναγιώτη Πέστροβα ο οποίος μας έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση σχετικά με τη λαογραφία του Ασπροπύργου και της Αττικής γενικότερα, αναφερόμενος κατά κύριο λόγο στο διάστημα από τις αρχές του 16ου αιώνα μέχρι και τα τέλη του 20ου.

Μια συνήθεια που τηρούμε στην Starttech Ventures είναι εκείνη του εβδομαδιαίου "open Q&A", κάθε Παρασκευή στις 4:30. Η αρχική ιδέα ήταν πως ο συντάκτης του ιστολογίου αυτού θα μπορούσε τη συγκεκριμένα μέρα και ώρα κάθε εβδομάδα να έχει μια ανοιχτή συζήτηση με όλους τους συνεργάτες του, όπου καθένας έχει την ελευθερία να θέσει οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο νομίζει. Σύντομα όμως είδαμε πως ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον η ευκαιρία αυτής της επικοινωνίας να είναι διαθέσιμη σε όλους, κι έτσι πλήθος συναδέλφων έχει παρουσιαστεί και έχει παρουσιάσει σκέψεις και θέματα που βρίσκουν ενδιαφέροντα. Παράλληλα, μερικές φορές καλούμε ανθρώπους εκτός του οργανισμού μας, οποιουδήποτε αντικειμένου, να κάνουν παρουσιάσεις.

Τους τελευταίους μήνες λοιπόν έχουμε καλέσει ομιλητές για διάφορα θέματα, από διαιτολογία και γυμναστική μέχρι αρχιτεκτονική και κρυπτονομίσματα. Στο πλαίσιο αυτό, σήμερα Παρασκευή 31 Αυγούστου καλέσαμε τον Παναγιώτη για να μας μιλήσει για τη λαογραφία.

"Μα τι σχέση έχει η λαογραφία με τα start-ups", μάλλον δίκαια θα αναρωτηθεί κανείς. Η απάντηση είναι πως επιθυμία μας είναι να εμπλουτίζουμε την εργασιακή καθημερινότητά μας με θέματα που επιφανειακά δεν έχουν άμεση σχέση με τον αντικείμενο της δουλειάς μας, δεν παύουν όμως να μας ενδιαφέρουν σε προσωπικό επίπεδο και να βοηθούν στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας, πράγμα που σε τελική ανάλυση είναι σε άμεσο όφελος τόσο των μελών των ομάδων μας όσο και των επιχειρήσεων.

Μας μίλησε λοιπόν ο Παναγιώτης Πέστροβας για το Θριάσιο Πεδίο, τη σύνδεσή του με την αρχαιότητα όσον αφορά την Ελευσίνα, τα Ελευσίνια Μυστήρια και τη διαδρομή της Ιεράς Οδού μέσω των Λιμών των Ρειτών. Είπαμε για την τουρκοκρατία, τις κινήσεις των πληθυσμός, τις ενδυμασίες, τα έθιμα και την καθημερινότητα των κατοίκων, όπως αυτές εξελίχθηκαν τους τελευταίους αιώνες. Συζητήσαμε ακόμα για τη σύγχρονη προσέγγιση στη λαογραφία, την σχέση της με την ιστορία και κατά πόσον το να "γνωρίζουμε τις ρίζες μας" μας κάνει συντηρητικούς ή όχι, ή ακόμα και τι περιεχόμενο μπορεί να έχει η φράση "επιστροφή στις ρίζες".

Θέλω και από εδώ να ευχαριστήσω θερμά τον Παναγιώτη για την εξαίρετη παρουσίαση και τη δημιουργική συζήτηση που ακολούθησε καθώς φυσικά και όλους τους συναδέλφους που πήραν μέρος! Τώρα πια, κάθε καλοκαίρι που πηγαίνουμε για φαγητό στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής το πως και το γιατί της περίστασης θα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα.

Τέλος, δεν μπορώ παρά να συγχαρώ τον Παναγιώτη για τη δημιουργική δραστηριότητά του. Είναι ένα πρόσωπο του Ασπροπύργου πολύ διαφορετικό από αυτό που μας έχει συνηθίσει η επικαιρότητα, μα συνάμα τόσο αυθεντικό και ειλικρινές. Ελπίζω να συνεχίσει για πολλά ακόμα χρόνια με την ίδια ενέργεια και όσο γίνεται περισσότεροι Καλυβιώτες να τον μιμηθούν!

Η βαθιά συντήρηση βασιλεύει στην Ελλάδα

Θλίψη και οργή προκαλεί κατάντια στον λεγόμενο δημόσιο διάλογο στη χώρα μας τις τελευταίες μέρες σχετικά με την ανάληψη της ευθύνης διοίκησης ενός υπουργείου από μια νεαρή Ελληνίδα πολιτικό.

Ένας αισχρός, βαθύς συντηρητισμός κατέκλυσε τα διάφορα μέσα επικοινωνίας, εκφραζόμενος συχνά από ανθρώπους που διεκδικούν τον τίτλο του προοδευτικού.

Βέβαια, η στρέβλωση των λέξεων και των εννοιών έχει αναδειχθεί πολλές φορές (και) σε αυτό το ιστολόγιο ως ένα από τα κύρια συμπτώματα της παρακμής μας.

Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω πολλούς, όμως η κριτική που γίνεται στην Κατερίνα Νοτοπούλου το μόνο που φανερώνει είναι την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία μιας βαθιάς συντήρησης αλλά και μια τεράστια πολιτική ανεπάρκεια, διάχυτη στην κοινωνία.

Οι συγκρίσεις είναι τραγικές. Αν μιλούσαμε για τριαντάρη υπουργό, θα χρησιμοποιούσαμε εκφράσεις όπως "ελπιδοφόρος", "δυναμικός", "χαρισματικός" κλπ. Αντίθετα, για μια γυναίκα αυτής της ηλικίας λέμε ότι είναι όμορφη και σέξυ και αφήνουμε να εννοηθεί ότι, δεν μπορεί, η ερωτική της ζωή κάποιο ρόλο θα έπαιξε στην εξέλιξη της.

Πρόκειται αίσχος και ντροπή. Η νέα γενιά πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να ζει σε μια σύγχρονη χώρα ή στην ψωροκώσταινα. Η αποδοχή του σεξισμού ως μέσου πολιτικής αντιπαράθεσης μας θέτει κοινωνικά και πολιτισμικά στα σκοτεινότερα βάθη του τρίτου κόσμου.

Κλείνω κάνοντας μια διευκρίνιση που δεν θα έπρεπε να ήταν αναγκαία:  Ιδέα δεν έχω για την Νοτοπούλου, τις σπουδές και την προσωπικότητα της. Δεν την έχω γνωρίσει, δεν την έχω δει ποτέ. Θα την κρίνω όμως ακριβώς με τα ίδια κριτήρια που θα κρίνω κάθε άλλον πολιτικό που αναλαμβάνει θέση ευθύνης και στον χρόνο που αυτό πρέπει να γίνει.

————
Διάβαζα σήμερα (1/9/2018) δημοσιεύματα ότι η εν λόγω περίπτωση έχει χαρακτηριστικά νεποτισμού. Αν τα δημοσιεύματα ευσταθούν, κάνουν την περίπτωση αυτή ακόμα πιο ενδεικτική της πολιτικής και κοινωνικής παθογένειας μας, έστω και με αντίθετα βάρη όσον αφορά το συγκεκριμένο πρόσωπο. Νεποτισμός και σεξισμός πάνε χέρι χέρι στην αντίδραση. 

Γάμος, βάπτιση και κράτος

Είχα τη μεγάλη χαρά και τιμή να είμαι πρόσφατα παρών στον γάμο του εκλεκτού φίλου και συνεργάτη Γιώργου Κρυπωτού με την ομοίως εξαίρετη συνεργάτιδα Αγγλική Σολτάτου.

Για τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε αρκετές δεκάδες άτομα σε έναν υπέροχο τόπο ανάμεσα στη Μονεμβασία και τους Μολάους, θα μιλήσω μια άλλη στιγμή — Θα αρκεστώ μόνο να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Γιώργο και την Αγγελική και να τους ευχηθώ τα καλύτερα για το μέλλον.

Στη διάρκεια λοιπόν του γάμου, λίγο πριν το εκπληκτικό φαγητό που μας είχαν ετοιμάσει και για το οποίο όλοι ανυπομονούσαμε, πρώτη φορά άκουσα με προσοχή το κείμενο που διαβάζεται σε έναν πολιτικό γάμο. Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα θετικά. Ψάχνοντας online βρήκα το κείμενο αναλυτικά, το οποίο έχει ως εξής:

«Από τη στιγμή αυτή, που ενωθήκατε, με την ελεύθερη συναίνεση σας σε γάμο, οφείλετε αμοιβαία ο ένας στον άλλο, αγά­πη, πίστη και σεβασμό για όλη σας τη ζωή.

Ο γάμος που σας ενώνει, σας επιβάλλει την ταύτιση των τυχών σας και την κοινή αντι­μετώπιση σε βάση ισότητας όλων των ζητημάτων που θα προκύπτουν από τη συμβίωση σας σαν συζύγων και γενικότερα, όλων των δυσκολιών της ζωής. Από κοινού θα πρέπει επίσης να συμβάλλετε ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του, στα βάρη που συνεπάγονται η έγγαμη συμβίωση και η συντήρηση και προαγωγή της οικογένειας που θα δημιουργήσετε

Κοινό είναι, τέλος, και το καθήκον και δικαίωμα και των δυο σας να μεριμνάτε για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας, ώ­στε να γίνουν χρήσιμοι και χρηστοί πολί­τες και ελεύθερες προσωπικότητες.»

Δεν ξέρω ποιος είναι ο συγγραφέας του κειμένου αυτού, αξίζει όμως τα συγχαρητήρια και την αναγνώριση όλων μας. Πρόκειται περί λόγου αναμφισβήτητα προοδευτικού, θα έλεγα αυθεντικά προοδευτικού, που τόσο πολύ έχει λείψει τα τελευταία χρόνια.

Διαβάζοντας το κείμενο αυτό και ανακαλώντας στην μνήμη μου τους δεκάδες θρησκευτικούς γάμους στους οποίους έχω βρεθεί (όχι ακόμα ως άμεσα ενδιαφερόμενος βέβαια — κουμπάρος ήταν το κοντινότερο), σκέφτηκα πως είναι αδιανόητο που ακόμα και σήμερα, εν έτει 2018, το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να δίνει νομικό περιεχόμενο σε μια θρησκευτική τελετή.

Είναι πραγματικά αδιανόητο και, ας μου επιτραπεί, προσβλητικό για την ίδια την ουσία του θρησκευτικού μυστηρίου, όταν εκείνο εκφυλίζεται σε μια νομική (ή ίσως και απλά γραφειοκρατική, διαδικαστική) υποχρέωση.

Χωρίς να θέλω να επεκταθώ παραπάνω, θα ήθελα να πω ότι η γνώμη μου διαμορφώθηκε ξεκάθαρη: Ο πολιτικός γάμος και η πολιτική ονοματοδοσία πρέπει να είναι υποχρεωτικές διοικητικές διαδικασίες για κάθε πολίτη της Ελληνικής Δημοκρατίας που έχει την επιθυμία να παντρευτεί ή που έχει κάνει παιδιά. Τόσο απλά. Υποχρεωτική για όλους, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.

Από εκεί και πέρα οποίος πολίτης επιθυμεί για τα θρησκευτικά του πιστεύω να κάνει και θρησκευτική τελετή, είναι φυσικά ελεύθερος να το κάνει. Εκείνη όμως δεν μπορεί να αποκτά νομικό περιεχόμενο!

Επαναλαμβάνω πως μια τέτοια ρύθμιση, όσο κι αν αυτό αρχικά ακουστεί αντιφατικό, στην πραγματικότητα φανερώνει βαθύ σεβασμό για την θρησκεία.

Η μεν πίστη πρέπει να είναι μια ελεύθερη επιλογή, όχι μία τυπική, γραφειοκρατική διαδικασία. Αυτή εξάλλου αντιλαμβάνομαι πως είναι και η ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας: «Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ» (από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κβ':21). Το δε συντεταγμένο κράτος πρέπει να λειτουργεί με τρόπο ομοιόμορφο προς όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως των όποιων θρησκευτικών πεποιθήσεων τους.

Μνήμη

Μια πολύ γνώριμη, υπέροχη αύρα γέμισε το δωμάτιο σήμερα. 

Μια αστείρευτη πηγή ενέργειας και αισιοδοξίας εμφανίστηκε και πάλι. 

Μια όμορφη μέρα. 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον δημιουργό Ηλία Παπαηλιάκη.