Περί εργασιακών τίτλων

Φιλική συμβουλή αυτό το σαββατόβραδο:

Μην δίνετε μεγάλη σημασία στους εργασιακούς τίτλους.

Ακριβέστερα, μην τους δίνετε απολύτως καμία. Όπως και να τους προτιμάτε όσο πιο απλούς γίνεται.

Τέλος, ποτέ μα απολύτως ποτέ μην κάνετε οποιαδήποτε παραχώρηση απλά για να προστεθεί ένα “senior” ή ένα “lead” στον τίτλο σας. Σας κοροϊδεύουν.

Προτιμήστε μια καλύτερη αμοιβή, ένα πιο ενδιαφέρον αντικείμενο ή, ακόμα καλύτερα, μερικά stock options

Η επιχειρηματικότητα οφείλει να είναι απλή. Αυτό ισχύει και στους τίτλους.

υγ. Το 2002 η κάρτα μου έγραφε “Commercial Manager and Managing Partner, Virtual Trip”.

Σε μια συνάντηση με υποψήφιο πελάτη, ένα στέλεχος που τότε ήταν περίπου 55-60 μου έδωσε την κάρτα του που έγραφε «Γενικώς Διευθυντής» και σκάσαμε όλοι στα γέλια.

Ο κύριος αυτός που τώρα ελπίζω να είναι καλά γύρω στα 80 του, τα είχε καταλάβει όλα πολύ πριν από εμάς.

Γιατί επέστρεψα στο LinkedIn

Πριν λίγα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι η χρήση του smartphone και των κοινωνικών δικτύων είχε γίνει μια μορφή εξάρτησης για εμένα. Ήμουν παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο υπερβολικής χρήσης, αφιερώνοντας πολύ χρόνο και ενέργεια σε αυτά. Το αποτέλεσμα; Η διάθεσή μου επηρεαζόταν αρνητικά, οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους γύρω μου υπέφεραν και η παραγωγικότητά μου μειωνόταν αισθητά.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 2020, ανακοίνωσα την απόφασή μου να αποχωρήσω οριστικά από το LinkedIn και άλλα κοινωνικά δίκτυα. Ήταν μια κίνηση που εξέφραζε τη βαθιά μου ανάγκη για αλλαγή. Αποφάσισα να ανακτήσω τον έλεγχο του χρόνου μου, να απομακρυνθώ από την απορρόφηση της προσοχής μου σε ανούσια ροή πληροφοριών και να επιστρέψω σε πιο ουσιαστικές μορφές επικοινωνίας, όπως τα email και τα προσωπικά websites.

Η επιλογή αυτή αποδείχθηκε από τις καλύτερες που έχω κάνει ποτέ. Η μείωση της καθημερινής χρήσης του smartphone κατά περισσότερο από 50% έφερε σημαντικές βελτιώσεις. Η διάθεσή μου βελτιώθηκε, οι σχέσεις μου έγιναν πιο ουσιαστικές, και η παραγωγικότητά μου ανέκαμψε. Όμως, η αποχή από το LinkedIn είχε και τις αρνητικές της πλευρές, ειδικά σε σχέση με την επαγγελματική μου δραστηριότητα.

Το LinkedIn, είτε μας αρέσει είτε όχι, παραμένει το κατεξοχήν εργαλείο για να συνδεόμαστε με πιθανούς συνεργάτες, να αναζητούμε χρήσιμες πληροφορίες και να αναπτύσσουμε τις επαγγελματικές μας δραστηριότητες. Η απουσία μου από την πλατφόρμα περιόρισε τη δυνατότητά μου να επικοινωνώ με επιχειρηματικούς συνεργάτες και μέλη της ομάδας μου, κάτι που αποτελεί βασικό μέρος της δουλειάς μου. Επομένως, η επιστροφή ήταν αναγκαία.

Γυρίζω λοιπόν στο LinkedIn, με πλήρη επίγνωση της απόφασης αυτής και με στόχο να διατηρήσω τις ισορροπίες που πέτυχα κατά την αποχή μου. Επαναφέρω την παρουσία μου για να υποστηρίξω την ανάπτυξη εταιρειών όπως η Epignosis και η Yodeck, την ενίσχυση startups όπως η DreamClass, η EndoGusto, η TraitForward, Cycleops, Qurio και η Gracely καθώς και για να συμβάλω στο οικοσύστημα των Hellenic Angel Investors με το HeBAN. Παράλληλα, συνεχίζω να εργάζομαι για ένα φωτεινότερο μέλλον για την Ευρώπη, μέσα από πρωτοβουλίες όπως το Together for Europe.

Η επιστροφή μου στο LinkedIn δεν αλλάζει τις βασικές μου πεποιθήσεις. Παραμένω κριτικός απέναντι στην υπερβολική χρήση των κοινωνικών δικτύων και συνεχίζω να προτείνω την επαναφορά πιο προσωπικών και ουσιαστικών τρόπων επικοινωνίας. Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι κάποιες πλατφόρμες έχουν τη θέση τους, όταν χρησιμοποιούνται με μέτρο και στρατηγική.

Θα χαρώ να συνδεθούμε ξανά, τόσο εδώ όσο και στον πραγματικό κόσμο. Ελπίζω η νέα μου παρουσία στο LinkedIn να είναι πιο ισορροπημένη, με στόχο την ουσιαστική επικοινωνία και συνεργασία. Εξάλλου, αυτό που μετράει πραγματικά είναι να χρησιμοποιούμε τα εργαλεία μας για να δημιουργούμε αξία – και όχι να αφήνουμε αυτά να μας χρησιμοποιούν.

Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.

Nα πάμε στην Αγορά, όχι στο Forum

Η χρήση της ελληνικής γλώσσας σε κείμενα και θεσμούς εντός Ελλάδας αποτελεί όχι μόνο πολιτιστική υποχρέωση αλλά και ένδειξη αυτογνωσίας και σεβασμού στην ιστορική μας κληρονομιά. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, οραματιστής διανοητής που έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2024, είχε επισημάνει με ιδιαίτερη έμφαση την αναγκαιότητα να αποφεύγεται η χρήση του όρου "Forum" και να προτιμάται η λέξη "Αγορά". Αυτή η θέση του είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς καλούμαστε να αναδείξουμε την πλούσια γλωσσική μας κληρονομιά απέναντι στον συχνά άκριτο γλωσσικό δανεισμό.

Η λέξη "Αγορά" δεν είναι απλώς ένας ελληνικός όρος. Είναι μια λέξη με βαθιά ιστορική και πολιτιστική ρίζα, η οποία κυριαρχούσε στον δημόσιο βίο της αρχαίας Ελλάδας. Η Αγορά, ως χώρος συνάθροισης, διαλόγου και λήψης αποφάσεων, αποτέλεσε το πρότυπο για τον δημόσιο διάλογο και τη συμμετοχική δημοκρατία. Αντίθετα, το "Forum", που προέρχεται από τη λατινική γλώσσα, είναι ένα αντιδάνειο εμπνευσμένο από την ελληνική Αγορά. Όταν λοιπόν έχουμε την αυθεντική έννοια που πηγάζει από τη δική μας ιστορία, γιατί να επιλέγουμε το αντίγραφο;

Ο Χαραλαμπίδης τόνιζε ότι η εμμονή στη χρήση ξενικών όρων, όπως το "Forum", δείχνει έναν γλωσσικό επαρχιωτισμό και μια περιφρόνηση για τη δυναμική της ελληνικής γλώσσας. Η ελληνική είναι μια γλώσσα με παγκόσμια επιρροή, καθώς συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της επιστημονικής ορολογίας και του δυτικού πολιτισμού. Η αποδοχή του όρου "Forum" αντί για "Αγορά" στους ελληνικούς θεσμούς μειώνει τη βαρύτητα της δικής μας πολιτιστικής ταυτότητας και δείχνει αδυναμία να υποστηρίξουμε τη μοναδικότητά μας.

Επιπλέον, η λέξη "Αγορά" φέρει ένα νοηματικό φορτίο που ξεπερνά τη σημασία ενός απλού χώρου συνάθροισης. Η Αγορά ήταν χώρος οικονομικής δραστηριότητας, κοινωνικής ζύμωσης, πολιτικής έκφρασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Είναι μια λέξη που μπορεί να περιγράψει απόλυτα τις σύγχρονες ανάγκες για διάλογο και συνεργασία στους ελληνικούς και διεθνείς θεσμούς. Αντίθετα, το "Forum" χρησιμοποιείται συχνά χωρίς την ιστορική του σύνδεση, υποβαθμίζοντας την πολιτιστική σημασία που προσδίδουν οι ελληνικές ρίζες.

Η θέση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη προσφέρει ένα καίριο μήνυμα για την ανάγκη αναβίωσης της ελληνικής γλώσσας ως στοιχείου εθνικής ταυτότητας. Η Αγορά, ως έννοια και λέξη, είναι παγκόσμια αναγνωρίσιμη, έχει ουσία και βαρύτητα και συνδέει το παρελθόν με το μέλλον. Η χρήση της στις ελληνικές πρωτοβουλίες και θεσμούς δεν είναι απλώς μια επιλογή, αλλά μια δήλωση πολιτιστικής αυτοπεποίθησης.

Σε μια εποχή όπου οι διεθνείς όροι συχνά κατακλύζουν τη γλώσσα μας, η χρήση της λέξης "Αγορά" αποτελεί έναν τρόπο να αναδείξουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά και να υπενθυμίσουμε την ιστορική μας συνεισφορά στη διαμόρφωση του παγκόσμιου πολιτισμού. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και ας επαναφέρουμε την Αγορά στο κέντρο του ελληνικού διαλόγου.

Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.

Θα μπαίνατε σε αυτό το αεροπλάνο;

Εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, αν ήσαστε στη θέση του Bashar al-Assad, θα μπαίνατε σε αυτό το αεροπλάνο για τη Μόσχα;

Για οποιοδήποτε λόγο, ενδεχομένως ως νέμεσις προς την ύβρι που διαπράξατε, ο μηχανισμός του κράτους σας κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Κανείς δεν φάνηκε διατεθειμένος να πολεμήσει για το καθεστώς που δημιουργήσατε, τουλάχιστον όχι αυτήν τη φορά.

Τι κάνετε λοιπόν;

Ο Πρίαμος, γέρος και άρρωστος, όταν οι Δαναοί μπήκαν στην Τροία ζήτησε την πανοπλία του. Αποφάσισε να τερματίσει τον βίο πολεμώντας για την τιμή των όπλων.

Οι αρχαίοι Έλληνες διέκριναν τη Ζωή από τον Βίο. Αυτή η διάκριση γινόταν ξεκάθαρη στο πεδίο της μάχης.

1. Όποιος προέτασσε τον Βίο, έβλεπε μόνο έτσι την ανθρώπινη υπόσταση του, πολεμούσε μέχρι τέλους συχνά με τίμημα τη ζωή του.
2. Όποιος αντίθετα είχε ως κορυφαία αξία τη Ζωή, δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραδοθεί και να μετατραπεί από ελεύθερο πολίτη σε δούλο.

Ο Bashar al-Assad θα μπορούσε να μην μπει στο αεροπλάνο και να περιμένει ήρεμος στο Προεδικο του Μέγαρο. Ενδεχομένως άοπλος, ή ως νέος Πρίαμος, με ένα Kalashnikov στο ένα χέρι και μια αμυντική χειροβομβίδα στο άλλο. Θα τιμούσε έτσι την υστεροφημία του και όσους τον στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια, στη Συρία και διεθνώς. Θα μπορούσε να επιλέξει τον Βίο.

Είδαμε όμως όλοι πως τελικά μπήκε στο αεροπλάνο. Ο έκπτωτος Σύρος πρόεδρος, καλώς ή κακώς, επέλεξε τη ζωή. Όπως είχε κάνει και ο  Ζωή την οποία λόγω γης πολιτικής και των επιλογών του στερήθηκαν χιλιάδες συμπατριώτες του.

Μια μεγάλη ευθύνη

Οδηγώντας σήμερα προς το γραφείο είδα φευγαλέα την παρακάτω εικόνα:

Είναι σημαντικό να θυμίζουμε κάποια αυτονόητα πράγματα:

1. Είναι μεγάλο προνόμιο να λέγεσαι Έλληνας.
2. Το προνόμιο αυτό όμως δεν είναι κληρονομικό.
3. Έλληνας δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι μέσα από την Παιδεία, τον Πολιτισμό και τον Τρόπο που διάγεις τον Βίο σου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού έχει συνειδητοποιήσει την ευθύνη που κουβαλά. Αν έχουμε καταλάβει τι περιμένει η ανθρωπότητα από εμάς. Επειδή μάλλον δεν το έχουμε αντιληφθεί, είναι αναμφίβολα καιρός να το κάνουμε.

Τώρα που η αλματώδης εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας καθιστά όλο και περισσότερα ΤΙ εφικτά, τώρα ακριβώς είναι που ανακύπτουν αναπάντητα τα μεγαλύτερα ΓΙΑΤΙ.

Η κλασική ελληνική σκέψη έχει μάλλον πολλές από τις παγκοσμίως ζητούμενες απαντήσεις. Εμείς, ως φορείς αυτού του μεγαλειώδους πολιτισμού, έχουμε το κουράγιο να τις αναζητήσουμε;

Πολιτικό αδιέξοδο

Με αφορμή τη σημερινή κόντρα Μητσοτάκη - Σαμαρά και τη φημολογούμενη διαγραφή του τελευταίου, θα ήθελα να σημειώσω τα εξής:

Το τελικό αποτέλεσμα, το βάθος και η ένταση της οικονομικής κρίσης που οδήγησε στα μνημόνια και την χρεοκοπία της χώρας μας, είναι σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα των 'Ζαππείων', ενώ η διακυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν παρά μια αργόσυρτη (κωμική) 'επαναδιαπραγμάτευση', που επιδείνωσε περαιτέρω τα πράγματα.

Πρόκειται για έναν λαϊκιστή ακροδεξιό πολιτικό με αστικό προσωπείο και 'ευγενική' καταγωγή που δεν την τιμά καθόλου.

Από εκεί και πέρα, ότι και να πει κανείς πια για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι λίγο. Τραγικός λίγος, θα μείνει στην ιστορία για τη ζημιά που έκανε στη χώρα. Η ξενοκίνητη πλουτοκρατία κάνει ανεπανάληπτο πάρτι και η χώρα επισήμως καταγράφεται ως 3ης κατηγορίας προτεκτοράτο.

Το (υποτιθέμενο) ΠΑΣΟΚ, με τα μισά του στελέχη άνω των 55 να έπρεπε να βαρύνονται με ποινικά αδικήματα διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, έχει ψευδαισθήσεις ότι αποτελεί εναλλακτική επιλογή, η δε (υποτιθέμενη, επίσης) Αριστερά πλέον κρίνεται αξιόλογη μόνο ως πηγή ‘πρώτης ύλης’ για θεατρικές επιθεωρήσεις.

Το αδιέξοδο φαντάζει πρωτόγνωρο.

Θα δώσει άραγε τη λύση ο κυρίαρχος Ελληνικός Λαός; Θα αποφασίσουν επιτέλους οι ψηφοφόροι, οι οπαδοί, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και ξαναγίνουν Πολίτες; Ή ίσως το μάλλον προφανές συλλογικό έλλειμμα αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού δεν θα το επιτρέψει και, αργά ή γρήγορα, θα βουλιάξουμε όλοι μαζί;

Ίδωμεν.

Τιμής ένεκεν

Διάβασα πως σήμερα μας άφησε ένα από τα μέλη των "Ενδελέχεια", ο Αντώνης Δημητρίου, σε ηλικία 57 ετών. 

Αμέτρητες αναμνήσεις με μουσική υπόκρουση του συγκροτήματος αυτού. Στιγμές μαγικές που σημάδεψαν τη γενιά μας.

Τιμώντας την μνήμη του, αναδημοσιεύω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους: