Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις Δημοτικές Εκλογές της 8ης Οκτωβρίου στον Ασπρόπυργο

Τον Μάιο του 2019 έτυχε να είμαι στις ΗΠΑ και από εκεί μοιράστηκα τις σκέψεις μου για τις Δημοτικές Εκλογές στον Ασπρόπυργο, προσπαθώντας παράλληλα να βρω τις αιτίες για τα χρόνια προβλήματα που ταλαιπωρούν την πατρίδα μου, το 'χωριό μου' όπως συχνά λέω, στο κέντρο του Θριάσιου Πεδίου.

Προτείνω στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου, τους φίλους και συντοπίτες μου να διαβάσουν εκ νέου το παραπάνω άρθρο μου. Σχεδόν τίποτα δεν έχω να προσθέσω ούτε, δυστυχώς, να αναθεωρήσω. Ο Ασπρόπυργος συνεχίζει σταθερά στην πορεία που τον εγκαθιστά ως 'πίσω αυλή' ή, ακόμα χειρότερα, ως 'σκουπιδότοπο της Αττικής'. Η γνώμη μου είναι πως τόσο η τοπική κοινωνία συνολικά όσο και, πολύ περισσότερο, η τοπική αυτοδιοίκηση έχουν βαριές ευθύνες για την επιδεινούμενη αυτή κατάσταση.

Χωρίς να θέλω να επαναλάβω την ανάλυση που είναι διαθέσιμη στο παραπάνω άρθρο, αξίζει νομίζω να θέσω εκ νέου κάποια ερωτήματα:

1. Για ποιο λόγο ο Ασπρόπυργος, ενδεχομένως και πέρα από τις προβλέψεις του σχετικού νόμου, έγινε 'αυτόνομος' "Καλλικρατικός Δήμος"; Για ποιο λόγο το Θριάσιου Πεδίο βιάστηκε; Ο χώρος που ενώνουν η ιστορία, η γεωγραφία, η κοινωνία και η οικονομία, γιατί διαιρέθηκε και γιατί διασπάστηκε; Ήδη από το 2008 είχε διατυπωθεί μια πρόταση για δημιουργία ενιαίου Δήμου στο Θριάσιο με έδρα την Ελευσίνα. Οι ομάδες που τώρα διεκδικούν τον δημαρχιακό θώκο, τότε είχαν υποστηρίξει την πρόταση αυτή; Σήμερα, θα κάνουν κάτι για να προχωρήσουν στην υλοποίηση της; Μίλησε κανείς προεκλογικά για αυτό το κορυφαίο ζήτημα; Φοβάμαι πως όχι.

2. Με την ολοκλήρωση της θητείας Νίκου Μελετίου ολοκληρώνεται (μάλλον) μια περίοδος που ξεκίνησε με την ανάληψη της δημαρχίας από τον Γιώργο Λιάκο. Τριάντα χρόνια που έφεραν τον Ασπρόπυργο στη σημερινή του κατάσταση. Μια πορεία από μια κωμόπολη με υπαρκτά και σοβαρά ζητήματα, που όμως παρέμενε ένας όμορφος τόπος να ζεις, σε μια αληθινή ζούγκλα, μια χαβούζα, έναν σκουπιδότοπο. Αυτή η πορεία θέλουμε να διακοπεί ή να συνεχιστεί; Δυο υποψήφιοι, η Σοφία Μαυρίδου και ο Σεραφείμ, ερίζουν για το ποιος εκ των δυο είναι ο διάδοχος και ο καλύτερος συνεχιστής του Νίκου Μελετίου. Ο Γιάννης Ηλίας, κορυφαίος στυλοβάτης της δημαρχίας Γιώργου Λιάκου, έχει εντάξει στο ψηφοδέλτιο του πολλά κορυφαία στελέχη του απερχόμενου δημάρχου. Ο Αλέκος Μυλωνάς υπήρξε δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος τόσο του Γιώργου Λιάκου όσο και του Νίκου Μελετίου. Ακόμα και ο υποψήφιος του ΚΚΕ, Αλέξης Τσοκάνης, δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως στάθηκε απέναντι σε όλα τα επίπεδα όλα αυτά τα χρόνια, αν και αναμφίβολα είχε τη μικρότερη συνεργασία. Αναρωτιέμαι λοιπόν, οι Ασπροπυργιώτες θέλουν να αλλάξει κάτι ή είναι ευχαριστημένοι με την τοπική τους αυτοδιοίκηση;

3. Αν υποθέσουμε πως θέλουμε να αλλάξει κάτι στον Ασπρόπυργος (όπως ειλικρινά το ελπίζω), νομίζω πως πρόκειται για ζήτημα τεχνοκρατικό ή ζήτημα πολιτικό; Χρειάζεται δηλαδή ένας δήμαρχος με διοικητική εμπειρία, επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις και όρεξη για δουλειά, πλαισιωμένος από συμβούλους με παρόμοια χαρακτηριστικά, ώστε τελικά "ο Δήμος να κάνει τη δουλειά του"; Ή μήπως χρειάζεται η χάραξη και η υλοποίηση μιας ριζικά διαφορετικής στρατηγικής και αντίληψης για τον ρόλο και τη φύση της τοπικής αυτοδιοίκησης; Η δική μου απάντηση: Και τα δυο.

Ένα άρθρο με τίτλο "Τα κορμιά και οι ψήφοι" του 2018 προσπάθησε να παρουσιάσει συνοπτικά τι συμβαίνει στο κέντρο του Θριάσιου Πεδίου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Μια κατάσταση - όνειδος όχι μόνο για εμάς του καλυβιώτες, όχι μόνο για τους κατοίκους του Ασπρόπυργου αλλά για όλη την ελληνική κοινωνία. Είναι μια κατάσταση που ήρθε πια η ώρα να σταματήσει. Δυστυχώς, οι απαραίτητες διεργασίες για την αλλαγή αυτή φαίνεται πως πρέπει να γίνουν από την ίδια την κοινωνία, από δυνάμεις δημιουργικές και παραγωγικές που δεν μπόρεσαν να εκφραστούν στη διαδικασία των δημοτικών εκλογών. Στην πορεία αυτή είμαι αποφασισμένος να προσφέρω όσο μπορώ, τόσο γιατί ο Ασπρόπυργος είναι ο τόπος που μεγάλωσα και γεννήθηκα, ο τόπος που έζησαν και αναπαύονται οι πρόγονοι και πολλά αγαπημένα μου πρόσωπα, όσο και γιατί θεωρώ πως έχει αξία για όλη την Ελλάδα ως μια κορυφαία, εξέχουσα περίπτωση κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και άλλων στρεβλώσεων που οφείλουν να αντιμετωπιστούν ώστε να δώσουν το παράδειγμα και το έναυσμα για παρόμοιες δράσεις προόδου σε όλη τη χώρα.

Δεν θα αποφύγω να μοιραστώ την απόφασή μου για τις αυριανές εκλογές, όσο και αν λόγω της παραπάνω ανάλυσης, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Πιστεύω πως οι συνδυασμοί της Λαϊκής Συσπείρωσης με υποψήφιο Δήμαρχο τον Αλέξη Τσοκάνη και Ασπρόπυργος Μπροστά με τον Αλέκο Μυλωνά είναι με διαφορά οι δυο πιο αξιόλογοι. Καλώ τους συμπολίτες μου να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτούς τους δυό, ανάλογα με τα κριτήρια που έχει καθένας: 

• Ο Αλέκος Μυλωνάς έχει αναμφίβολα πολύ ισχυρότερο συνδυασμό με τεχνοκρατικά κριτήρια. Οι υποψήφιοι σύμβουλοι είναι άνθρωποι ιδιαίτερα αξιόλογοι που τους εκτιμώ βαθιά. 
• Ο Αλέξης Τσοκάνης κατάφερε κι αυτός να σχηματίσει έναν εντυπωσιακά καλό συνδυασμό, συμπεριλαμβάνοντας υποψήφιους έκπληξη, έξω από τον κομματικό του χώρο, που επίσης εκτιμώ πολύ (και κίνηση που επίσης καλωσορίζω ένθερμα). 

Ο συνδυασμός του Αλέξη Τσοκάνη περισσότερο πολιτικός και μπορεί πιο αξιόπιστα να υποσχεθεί την αλλαγή στα δημοτικά πράγματα του Ασπροπύργου. Εύχομαι να βγει και να έχει ως κορυφαίο αντιπολιτευόμενο συνδυασμό εκείνον του Αλέκου Μυλωνά, με την ελπίδα να μπορέσουν να συνεργαστούν για τον βαθιά πληγωμένο τόπο μας. Ήταν για μένα μια απόφαση δύσκολη, που την πήρα την τελευταία στιγμή, μετά από εβδομάδες αμφιταλαντεύσεων και ακριβώς με το παραπάνω σκεπτικό. Θα χαρώ πολύ εάν ο Αλέξης Τσοκάνης είναι ο επόμενος Δήμαρχος Ασπροπύργου, το ίδιο όμως θα χαρώ εάν σε αυτήν τη θέση αναδειχτεί ο Αλέκος Μυλωνάς.

Υπάρχει τρίτη επιλογή εάν κανείς εκ των δυο παραπάνω δεν πάει στη 2η Κυριακή; Ναι, υπάρχει, ο συνδυασμός Ασπρόπυργος Αλλάζουμε του Γιάννη Ηλία. Έχει επίσης πολλούς αξιόλογους ανθρώπους στον συνδυασμό του, πολλοί από τους οποίους έχουν εκφράσει υπέροχες ιδέες. Με μεγάλο σεβασμό όμως στον Γιάννη Ηλία, έναν άνθρωπο ευγενή, του λέω ότι μάλλον έχει έρθει η στιγμή να κάνει στην άκρη και να μπει μπροστά η επόμενη γενιά. Η γνώση του ως προς το "τι πήγε λάθος" και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε θα είναι πολύτιμη για τον νέο Δήμαρχο. Εάν νέος Δήμαρχος είναι εκείνος, ευελπιστώ να είναι έτοιμος να κάνει την αναγκαία ρήξη με το παρελθόν.

Εάν τέλος, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις κληθώ να επιλέξω ανάμεσα σε Σοφία Μαυρίδου και Σεραφείμ Τσόκα, η επιλογή μου θα είναι για την πρώτη γυναίκα υποψήφια Δήμαρχο της πόλης μας.

Είμαι πραγματικά απογοητευμένος με την κατάσταση στο χωριό μου και για τις εξελίξεις στα δημοτικά πράγματα. Ταυτόχρονα είμαι και απογοητευμένος από τον μη-λόγο στις εκλογές αυτές. Μόνη ελπιδοφόρος εξέλιξη η κινητοποίηση πολλών νέων ανθρώπων (νέων όχι μόνο στην ηλικία), που όμως πρέπει να επενδύσουν πολύ χρόνο και κόπο ώστε να μπορέσουν να γίνουν πραγματικά παραγωγικοί για την κοινωνία την οποία καλούνται να υπηρετήσουν.

Εύχομαι λοιπόν να κινητοποιηθεί ο Λαός του Ασπροπύργου και να συνειδητοποιήσει ότι κανένας σωτήρας δεν υπάρχει, μόνο Εκείνος μπορεί να σώσει τον τόπο του και να φτιάξει ένα καλύτερο παρόν για τον ίδιο και μέλλον για τα παιδιά του.

Οι Αθηναίοι να επιλέξουν τον Χάρη Δούκα για νέο δήμαρχό τους

Από το 2011 το γραφείο μου βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, αρχικά στην οδό Σανταρόζα και στη συνέχεια στην οδό Αιόλου. Βιώνω λοιπόν εδώ και πολλά χρόνια καθημερινά την μνημειώδη ανεπάρκεια της δημοτικής αρχής της πρωτεύουσας να ανταποκριθεί έστω και στα στοιχειώδη της καθήκοντα, όπως για παράδειγμα η καθαριότητα. 

Πέρα από κάθε αμφιβολία η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω με την τελευταία δημοτική αρχή υπό τον Κώστα Μπακογιάννη. Παρότι ο άνθρωπος αυτός φαίνεται να έχει μια ιδιαίτερη έφεση στην τοπική αυτοδιοίκηση (με διάφορες σχετικές θέσεις από το 2010 μέχρι σήμερα), κάθε άλλο παρά μπόρεσε να βοηθήσει τον Δήμο Αθηναίων να ανεβεί στο επίπεδο που αναμένουν οι δημότες. Κατά την γνώμη μου ουδείς σόφρων ψηφοφόρος μπορεί να επιλέξει την ανανέωση της θητείας του κ. Μπακογιάννη. 

Κοιτώντας κανείς τους υπόλοιπους υποψηφίους βλέπει πως οι επιλογές είναι μετρημένες: Ένας τέως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που είπε να δοκιμάσει την τύχη του στις δημοτικές εκλογές, ο υποψήφιος του ΚΚΕ - με τα καλά και τα κακά αυτής της επιλογής, διάφοροι εκπρόσωποι της ριζοσπαστικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και το γνωστό φασιστοειδές (που υπάρχουν βάσιμοι φόβοι ότι εντέχνως θα ενισχυθεί, ώστε να έχει έναν εύκολο δεύτερο γύρο ο κ. Μπακογιάννης).

Πέρα από αυτούς, υπάρχει και ο κ. Χάρης Δούκας. Είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ και υποστηρίζεται από αυτό. Πέραν αυτού όμως δεν έχει καμία άλλη αδυναμία! Ο λόγος του είναι σαφής, δομημένος και κατανοητός. Η κατάρτιση και η τεχνογνωσία του πασιφανής. Η παρουσία του θετική και εποικοδομητική. 

Υποψηφιότητες όπως του Χάρη Δούκα είναι μια πραγματική όαση στο άνυδρο και άοσμο τοπίο των δημοτικών εκλογών του 2023. Μακάρι οι δημότες της Αθήνας να τον στηρίξουν μαζικά, να τον στείλουν στον δεύτερο γύρο και από εκεί στον δημαρχιακό θώκο. Μακάρι ακόμα το παράδειγμα του να παρακινήσει και άλλους, ομοίως αξιόλογους συμπολίτες μας να κάνουν το μεγάλο βήμα και από ψηφοφόροι να γίνουν πολίτες. Είναι αυτή η μεγάλη απαίτηση των καιρών μας.

Τέλος θα ήθελα να συγχαρώ εγκάρδια το Βολτ Ελλάδας που δεν δίστασε να πάρει καθαρή θέση υπέρ του Χάρη Δούκα και με κορυφαία στελέχη του να ενισχύσει το ψηφοδέλτιο του. 

Η Αθήνα αξίζει να έχει έναν δήμαρχο ικανό να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της θέσης. Στο πλαίσιο αυτό η επιλογή του Χάρη Δούκα είναι μονόδρομος για κάθε προοδευτικό πολίτη.

Για τον Γιάννη Ιωαννίδη

Δεν είμαι οπαδός καμιάς ομάδας. Δεν «είμαι» καμία ομάδα. Στα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια «ήμουν Παναθηναϊκός», μάλλον γιατί ο μπαμπάς μου «ήταν ΑΕΚ» και ο αδερφός μου «ήταν Ολυμπιακός». 

Μεγαλώνοντας άρχισα να το βρίσκω λίγο ανόητο να ταυτίζεσαι με μια ομάδα, φτάνοντας στο σημείο να μισείς τις υπόλοιπες. Αυτό όμως είναι μια άλλη συζήτηση. 

Σαν έφηβος Παναθηναϊκός λοιπόν μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα εξής:

• Η δήλωση «οι άλλοι φέρνουν παίχτες από το ΝΒΑ, εμείς στέλνουμε στο ΝΒΑ» (*) (αναφερόμενος στην απόκτηση του Ντομινίκ Γουίλκινς από τον Παναθηναϊκό και στην προσπάθεια του Γιώργου Σιγάλα να πάει στο ΝΒΑ)
• Είδα πολλές χιλιάδες ανθρώπους να τραγουδούν αυθόρμητα επί 15-20 λεπτά το εξής, νομίζω σε ένα άνευ σημασίας παιχνίδι: «Δεν ήρθε ακόμα η ώρα να αφήσεις το λιμάνι - σε αγαπάμε όλοι μας - Ιωαννίδη Γιάννη» — όταν κυκλοφόρησε η φήμη ότι επίκειται η αποχώρηση του από τον Ολυμπιακό. Ίσως ο ορισμός της αποθέωσης που μπορεί να γνωρίσει ένας προπονητής σε ομαδικό αγώνισμα. 

Ο Γιάννης Ιωαννίδης έφυγε σήμερα από κοντά μας. Δεν ξέρω ποσό καλός προπονητής ήταν στην πραγματικότητα. Δεν είχα ακόμα την τύχη να τον γνωρίσω ποτέ προσωπικά, ώστε να καταλάβω τι άνθρωπος ήταν. Η εικόνα που έβλεπα στην τηλεόραση και στο γήπεδο πάντως, ενός ανθρώπου που αναλάμβανε την ευθύνη μιας υπόθεσης και που πάλευε με απίστευτο πάθος μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ήταν αναμφίβολα μια εικόνα διδακτική. 

Έτσι, σήμερα νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω, βέβαιος ότι εκφράζω ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων της γενιάς μου. 

Σε ευχαριστούμε για όλα, Γιάννη Ιωαννίδη. 

(*) Η πολιτική μου ιδεολογία συμπυκνώνεται στο ότι «μας χαρακτηρίζει ότι παράγουμε, όχι ότι καταναλώνουμε». Υπό το πρίσμα αυτό όντως το να ‘στέλνεις’ παίκτες στο ΝΒΑ είναι πολύ σημαντικότερο του να φέρνεις. 

H νεοφυής επιχειρηματικότητα συναντά την έννοια του δορυφορικού κράτους

Ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι ένας καλός φίλος και αντικειμενικά ένας από τους δημιουργούς του ελληνικού οικοσυστήματος νεοφυούς επιχειρηματικότητας. Κυκλοφόρησε πρόσφατα μια ανάρτησή του, η οποία αναπαράχθηκε από μεγάλο πλήθος άλλων πολύ αξιόλογων μελών της κοινότητας, όπου διαμαρτύρεται για μια δημόσια τοποθέτηση του Έλληνα Πρωθυπουργού περί της εισαγωγής Ισραηλινών συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης με στόχο την έγκαιρη ανίχνευση πυρκαγιών:

Στο σχόλιο αυτό γίνεται επισήμανση ότι υπάρχουν αξιόλογες ελληνικές νεοφυείς επιχειρήσεις στον τομέα με μια εξ αυτών να έχει ήδη αναπτύξει ακριβώς το προϊόν που ζητείται. Το προϊόν αυτό έχει παρουσιαστεί στις ελληνικές αρχές και είναι εφάμιλλο, αν όχι ανώτερο, του Ισραηλινού. Γιατί λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης αντί να προωθεί τα ελληνικά συστήματα παίζει τον ρόλο ενός «πλασιέ» εισαγόμενων συστημάτων; 

Η απάντηση είναι πολύ απλή και δυστυχώς δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ίδια την τεχνολογία: Η Ελλάδα παραμένει ένα περιφερειακό, δορυφορικό κράτος στο οποίο δεν επιτρέπεται να έχει μια εγχώρια, αυτόχθονη αμυντική πολιτική. 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η εισαγωγή ξένων συστημάτων, είτε από τις ΗΠΑ ή από άλλες χώρες με την έγκριση των ΗΠΑ, είναι η κοινή πρακτική όλων των κυβερνήσεων από το 1974 και μετά (με ελάχιστες εξαιρέσεις οι οποίες είτε ήταν «στάχτη στα μάτια» της κοινής γνώμης ή απλώς εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). 

Η πολιτική συνειδητοποίηση της κοινότητας της νεοφυούς επιχειρηματικότητας, μαζί με οτιδήποτε περιλαμβάνει ο όρος ‘δημιουργικές δυνάμεις του τόπου’ είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να εκλείψουν τέτοια φαινόμενα. 

Ή, για να το θέσω διαφορετικά, η επίτευξη της οικονομικής ανεξαρτησίας πρέπει να οδηγήσει και στην πολιτική. Πρώτα στο ατομικό επίπεδο, με την άνοδο από το επίπεδο του ψηφοφόρου σε εκείνο του πολίτη, και μετά στο συλλογικό και στο εθνικό.

Η ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητα θα οδηγήσει και στην ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία, πρώτη φορά στους δυο αιώνες που έχουν διανυθεί από την ‘παλιγγενεσία’ του 1821. 

Υγεία και ανθρωπισμός

Σήμερα επισκέφτηκα έναν αγαπημένο συγγενή μου που νοσηλεύεται στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας. Στην πόρτα του δωματίου του (που φιλοξενούσε πέντε ασθενείς) ήταν το παρακάτω σημείωμα, που το θεωρώ καλοπροαίρετο:

Νομίζω εύλογα όμως μου δημιουργήθηκε η εξής απορία:

• Αν ένας ασθενής στερείται συνοδών, επί παραδείγματι ένας συνάνθρωπος μας χωρίς συγγενής ή στενούς φίλους (ναι, υπάρχουν κάμποσοι) - και ταυτόχρονα -
• Αυτός ο «μοναχικός» ασθενής δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να προσλάβει την αποκλειστική,

Τότε, τι κάνει; 

Η απάντηση είναι θλιβερή και προσβλητική για την ανθρώπινη υπόσταση μας: Λαμβάνει μια απολύτως απαράδεκτη νοσοκομειακή φροντίδα που καμία σχέση δεν έχει με τα δεδομένα του σωτηρίου έτους 2023.

Η παραδοχή αυτή όμως εκ των πραγμάτων αμφισβητεί την ανθρώπινη διάσταση μας. Αίσχος και ντροπή για την ελληνική δημοκρατία.

— κάποιες αναγκαίες υποσημειώσεις:

1. Η ιατρική φροντίδα που λαμβάνει το συγγενικό μου πρόσωπο είναι άριστη.

2. Σε γενικές γραμμές η κλινική είναι καθαρή και τακτοποιημένη. 

3. Υπάρχει αδιανόητα μεγάλη έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού.

4. Η συγκινητική, πραγματικά ηρωική προσπάθεια του προσωπικού δεν μπορεί να καλύψει τα προβλήματα που έχει προκαλέσει η χρόνια κακοδιοίκηση, υποστελέχωση και η υποχρηματοδότηση(*)

(*) Πώς γίνεται να είναι υποχρηματοδοτημένα τα νοσοκομεία μας όταν για χρόνια είχαμε τη μεγαλύτερη κατά κεφαλήν ιατρική δαπάνη στην ΕΕ; Η απάντηση βρίσκεται σε μια λέξη: Διαφθορά. 

Το παρατράβηξαν

Βλέπω τηλεόραση για τις καταστροφικές πυρκαγιές στη Ρόδο. Αρχίζω όμως να χάνω την υπομονή μου. Δείτε την παρακάτω φωτογραφία από τον τηλεοπτικό δέκτη:

Η είδηση, όπως βλέπετε, δεν είναι ότι έγινε μια ανεπανόρθωτη οικολογική καταστροφή. Δεν είναι ότι καταστράφηκαν περιουσίες και ταλαιπωρήθηκαν συνάνθρωποι. Δεν είναι καν το βαρύ πλήγμα στη «βαριά βιομηχανία» μας. 

Όχι.

Είδηση είναι η «μεγαλύτερη επιχείρηση απεγκλωβισμού που έγινε ποτέ».

Παρατράβηξε το αστείο. Άλλο «επικοινωνία» και άλλο «προπαγάνδα ολοκληρωτικού τύπου». Ζούμε στην Ελλάδα και όχι στη Βόρεια Κορέα. Είμαστε στο 2023 και όχι στο «1984». 

Φτάνει πια! 

Για την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα

Με αφορμή τη σημερινή παραίτηση διαβάζω πολλές σκληρές κριτικές προς τον Αλέξη Τσίπρα. Θέλω με το σημείωμα αυτό να πω ότι αυτά που λέγονται είναι ως επί το πλείστον άδικα. Σίγουρα δεν είναι τέλειος και έκανε μεγάλα λάθη. Όμως δεν είναι και τραγικός όπως είναι της μόδας να λέγεται.

- Σε αντίθεση με τους διάφορους πορφυρογέννητους, είναι ένα λαϊκό παιδί, δεν προέρχεται από ‘τζάκι’.

- Πήρε ένα κόμμα που έπαιζε μεταξύ 3% και 5%, το έφτασε στο 35% και έγινε η μοναδική αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη.

- Κέρδισε ευρωεκλογές το 2014, δυο εθνικές εκλογές και ένα δημοψήφισμα το 2015 και έφερε ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα το 2019.

- Όλα αυτά ενώ η ολιγαρχία που εκ των πραγμάτων κυβερνά τη χώρα τον πολέμησε λυσσαλέα. Αντικειμενικά κανείς πολιτικός αρχηγός στη σύγχρονη εποχή δεν υπέστη τη δολοφονία χαρακτήρα που έγινε στον Τσίπρα. Έφτασαν στα σοβαρά να λένε ότι θα ξεμείνουμε από χαρτί υγείας και ότι το μέγα σκάνδαλο Novartis ήταν «σκευωρία». Ξαφνικά λοιπόν για όλα τα δεινά της Ελλάδας έφταιγε εκείνος. 

- Η συντριβή του 2023 οφείλεται σε δικά του πολιτικά λάθη και λανθασμένη στρατηγική. Οφείλεται επίσης σε αδυναμίες του κόμματος. Οφείλεται πάνω απ’ όλα όμως σε μια άνευ παγκόσμιου προηγούμενου επιστημονική επιχείρηση χειραγώγησης της κοινής γνώμης που ξεκίνησε με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. 

- Το εύρος, το βάθος και η ένταση αυτής της χειραγώγησης έχουν χαρακτηριστικά που μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα (όπως αυτό της Ουγγαρίας) μπορούν να απαντηθούν. Δυστυχώς κινδυνεύουμε  να οδηγηθούμε σε μια εθνική τραγωδία, όπως ιστορικά γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. 

Ο Τσίπρας είναι χαρισματική προσωπικότητα. Παράλληλα όμως έχει και μεγάλες ανεπάρκειες που έγιναν συχνά εμφανείς. Όποιος νιώθει τέλειος ας «του πατάξει την πέτρα». 

Από εκεί και πέρα είναι ο μόνος πολιτικός αρχηγός της μεταπολίτευσης (μαζί ίσως με τον Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ‘70 και των αρχών του ‘80) που τόλμησε να συγκρουστεί με την ολιγαρχία. Η ιστορία, όταν μετά από πολλά χρόνια γραφτεί αντικειμενικά, θα του το αναγνωρίσει.