To άλλο πρόσωπο του Ασπροπύργου

Αυτό το άρθρο είχα ξεκινήσει να το γράφω στις 31/12/2020, εν μέσω της χειρότερης στιγμής της πανδημίας. Εκείνη τη μέρα με διέκοψε η είδηση της απώλειας από τον κορωνοϊό ενός αγαπημένου θείου μου, του Κώστα Μπουγιατιώτη. Σήμερα, δυο χρόνια μετά, αποφάσισα να το ολοκληρώσω και να το δημοσιεύσω, μεταξύ άλλων και ως φόρο τιμής σε αυτόν.

Ο Ασπρόπυργος, το χωριό μου, είναι συχνά στη δημοσιότητα για όλους τους λάθος λόγους. Όμως, πέρα από την φτώχεια και την εγκληματικότητα, πέρα από την άναρχη δόμηση στο νέο El Dorado των logistics και από την καταστροφή του περιβάλλοντος, υπάρχει και ένα άλλο πρόσωπο του Ασπροπύργου. Υπάρχει η φυσική ομορφιά και οι άνθρωποι. Άνθρωποι καταπληκτικοί που βελτιώνουν τη μοίρα τους βοηθώντας του συνανθρώπους γύρω τους.

Σήμερα το πρωί η Έφη Κυρικάκη, μια πολύ καλή μου φίλη και συνεργάτιδα στην Starttech Ventures, στην οποία οφείλουμε το ιδιαίτερα επιτυχημένο πρόγραμμα εκμάθησης ξένων γλωσσών που υλοποιούμε εδώ και τρία χρόνια, μου έστειλε μερικές φωτογραφίες. Στην αρχή νόμιζα πως είχε πάει σε κάποιον χειμερινό τουριστικό προορισμό, όπως συνηθίζεται στις γιορτές των Χριστουγέννων. Εξεπλάγην λοιπόν όταν κατάλαβα πως οι φωτογραφίες ήταν από το χωριό μου, τον Ασπρόπυργος.

Το ζήτημα "Ασπρόπυργος" είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό απ' ότι ίσως οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται (και σίγουρα απ' ότι διαχρονικά οι κυβερνώντες θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε). 

Παραλία Ασπροπύργου, 30 Δεκεμβρίου 2020

Να σημειώσω πως είναι μια περιοχή που απέχει 5 χλμ από τον πιο Ιερό τόπο του κλασικού κόσμου, την Ελευσίνα. Είναι μια περιοχή που για δεκαετίες τροφοδοτούσε την Αττική με αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και επίσης έχει πληρώσει πολύ βαρύ φόρο αίματος σε όλους τους αγώνες του ελληνικού λαού.

Για το "κράτος των Αθηνών" όμως, όπως το είχε αποκαλέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου - και είχε απόλυτο δίκιο, όμως ούτε εκείνος κατάφερε εν τέλει να το αλλάξει, ο Ασπρόπυργος και, αν είναι δυνατόν, ακόμα και η Ελευσίνα, δεν είναι παρά ένας σκουπιδότοπος, μια χαβούζα. Ότι στραβό λοιπόν υπάρχει, ότι ενοχλεί, πετιέται στην πίσω αυλή. Είτε πρόκειται για τα σκουπίδια, ή για τους οικισμούς Ρομά, ή για τις φυλακές, είτα για τα υποτιθέμενα εργoστάσια "ανακύκλωσης" (αυτά που τείνουν να καταστρέφονται από πυρκαγιές κάθε λίγα χρόνια), το Θριάσιο Πεδίο και ο Ασπρόπυργος συγκεκριμένα φαίνεται να αποτελούν ιδανική περιοχή. Καμία έκπληξη δεν προκαλεί που ο τόπος αυτός μετατράπηκε και σε πεδίο δράσης του οργανωμένου εγκλήματος, όπως συχνά διαβάζουμε στα νέα.

Θέλω να πω όμως με βεβαιότητα πως δεν είναι  καθόλου τυχαίο. Πρόκειται για συγκεκριμένη πολιτική επιλογή που ακολουθούν αδιάλειπτα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά τον Β' ΠΠ. Κάποια στιγμή όμως η υπομονή του κόσμου θα τελειώσει, το μείγμα θα γίνει τόσο εκρηκτικό που δεν θα είναι ελεγχόμενο. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει κάτι περισσότερο ας δει κάποια παλιότερα κειμενά μου, όπως "Το άβατον και η οικονομική ολιγαρχία" αλλά και το "Περί αβάτου: Από τα Εξάρχεια στον Ασπρόπυργο"

Δεδομένης λοιπόν αυτής της διαχρονικής επιλογής των ελληνικών κυβερνήσεων, γεννάται το ερώτημα "οι κάτοικοι τι κάνουν;". Ακόμα πιο επιτακτικά, "η τοπική αυτοδιοίκηση, τι κάνει;". Δυστυχώς τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους: Η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς και ο Ασπρόπυργος βυθίζεται στην εγκατάλειψη και στην παρακμή. Θα ήμουν πολύ ευτυχής εάν οι σκέψεις μου για τις δημοτικές εκλογές του 2019 δεν είχαν επιβεβαιωθεί. Δυστυχώς όμως, επιβεβαιώθηκαν.

Ελπίζω πως το 2023 οι άνθρωποι του Ασπροπύργου θα ξυπνήσουν. Θα αντιληφθούν πως μόνο εκείνοι, μέσα από τη συνεργασία τους, μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους και να αναγεννήσουν τον τόπο τους. Είναι πολλοί που στην ιδιωτική τους σφαίρα τα έχουν καταφέρει, με εντυπωσιακό μάλιστα τρόπο. Έφτασε ο καιρός που η δημιουργική αυτή ενέργεια οφείλει να κατευθυνθεί και προς τη δημόσια σφαίρα. Το δικαιούνται οι κάτοικοι, το δικαιούται ο τόπος και, πάνω απ' όλα, το δικαιούνται και οι επόμενες γενιές.

Λέξεις βαριές, ως φερετζές

Ένα παιδί στο Κορωπί 

Αναρωτιέται το πρωί 

Αν βγήκε ήλιος λαμπερός

Σοσιαλιστικός

Μα ξάφνου ακούει μια φωνή 

Τη νομική 

Τη  συμβουλή 

Elle a été jamais Κορωπί 

Ντροπή μεγάλη ένιωσα

Με τούτα που συμβαίνουν

Άνθρωποι μικροί

Λέξεις σπουδαίες παίρνουν

Και φερετζέ τις κάνουν

Το πόσο αίμα χύθηκε

Για αυτές

Καθόλου δεν το σκεφτήκαν

Τουλάχιστον

Ας επιβεβαίωναν τη ρήση

Κι ας αγαπούσαν τη δόξα

Μισώντας το χρήμα

Φαίνεται όμως 

Δεν ήταν μόνο δεξιοί 

Μα και αδέξιοι

Περισσότερο δε από κάθε άλλο

Ήταν πράγματι φτωχοί

Πιθανή ελληνο-τουρκική σύγκρουση

Παρακολουθώ με μεγάλη ανησυχία τις εξελίξεις στα λεγόμενα 'ελληνο-τουρκικά' ζητήματα. Η ανησυχία μου εντάθηκε μετά τις χθεσινές, απολύτως απαράδεκτες δηλώσεις του Τούρκου υπουργού εξωτερικών Τσαβούσογλου ο οποίος ευθέως απείλησε με πόλεμο τη χώρα μας σε περίπτωση που εκείνη ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμά της για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., ακόμα μάλιστα και αν αυτό δεν γίνει στο Αιγαίο αλλά στην Κρήτη.

Είναι πολύ σημαντικό πως στο ζήτημα αυτό, παρά την εκρηκτική πόλωση της εγχώριας πολιτικής σκηνής, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Νέα Δημοκρατία (εμφανίζονται να) έχουν ταυτόσημη θέση: Να γίνει τώρα η επέκταση των χωρικών στην Κρήτη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο κίνδυνος ένοπλης σύγκρουσης δεν είναι υπαρκτός - κάθε άλλο. Τίθεται λοιπόν επιτακτικά το ερώτημα: Πρέπει να προχωρήσουμε στην κίνηση αυτή;

Η δική μου γνώμη: Ξεκάθαρα ναι.

Θεωρώ όμως ότι όντως θα χρειαστεί να πολεμήσουμε και ότι ουδείς θα μας βοηθήσει στο πεδίο της μάχης. Οι σύμμαχοι, ΗΠΑ, Γαλλία και υπόλοιπη ΕΕ, θα κάνουν πολύ αυστηρές ανακοινώσεις και διαβήματα, ίσως και ένα (αλήθεια) αυστηρό εμπάργκο. Θα πιέσουν με πολλούς τρόπους, δεν πρόκειται όμως να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα Αμερικάνου ή Γάλλου στρατιώτη για τα ελληνικά συμφέροντα.

Ελπίζω να είναι έτοιμος για αυτό ο ελληνικός λαός. Δεν υπάρχει εύκολος πόλεμος.

Για να μην παρεξηγηθώ: Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ τη σύρραξη. Απολύτως καμία. Θεωρώ όμως πως ο δικτάτορας της Άγκυρας «θα παίξει τα ρέστα του» για να μείνει στην εξουσία και αντίστοιχα το καθεστώς Μητσοτάκη θα το δει ως τεράστια ευκαιρία παραμονής στην κυβέρνηση: Η απαραίτητη (και επιτακτικά ζητούμενη) ενότητα του ελληνικού λαού, θα ελαφρύνει το βάρος των σκανδάλων και της οικονομικής κρίσης. Για όλους αυτούς τους λόγους, αμφότερες οι πλευρές του Αιγαίου ίσως οδηγηθούν σε σύγκρουση ευκολότερα απ' ότι θα νόμιζε ένας εξωτερικός παρατηρητής.

Με την ευκαιρία αυτή, επειδή η συζήτηση περί 'ελληνοτουρκικών' προκαλεί διάφορα αντανακλαστικά περί εθνικισμού κλπ, θα ήθελα να κάνω κάποιες υπενθυμίσεις περί του καθεστώτος της Άγκυρας:

• Συνεχίζει - και μάλιστα εντατικοποιεί - την κουρδική γενοκτονία.
• Δεν δίστασε να συνεργαστεί στενά με την οργάνωση 'ισλαμικό κράτος'.
• Είναι μια στυγνή δικτατορία που δεν διστάζει να φυλακίζει και να βασανίζει αντιπολιτευόμενα στοιχεία και δημοσιογράφους.
• Παίζει έναν ιδιαίτερα ύπουλο ρόλο στη Συρία και στη Λιβύη, επιδεινώνοντας τις εκεί ανθρωπιστικές κρίσεις.
• Υποσκάπτει την Αρμενία και στην πραγματικότητα πολέμησε πρόσφατα έναν proxy-war εναντίον της (μέσω Αζερμπαϊτζάν).
• Έχει ένα κράτος - μαριονέτα στη Βόρεια Κύπρο και πραγματικά τορπιλίζει οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού ζητήματος.
• Εξακολουθεί να οδηγεί σε αφανισμό το ελληνικό στοιχείο της Πόλης.
• Αρνείται κάθε συζήτηση αναγνώρισης της ποντιακής γενοκτονίας και συνολικά του διωγμού των χριστιανών της Ανατολής, πράγμα που έχει τόσο ηθικές / συναισθηματικές όσο και οικονομικές συνέπειες

Δεδομένων όλων αυτών - νομίζω δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ξεκάθαρος - μου πέφτει ειλικρινά πολύ βαρύ που θα πρέπει να χυθεί αίμα νέων (και όχι μόνο) ανθρώπων από τις δυο πλευρές του Αιγαίου για να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα της Exxon Mobil και της TOTAL. Είναι αληθινά εξοργιστικό.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου στην κρίση του 1987 (και όχι μόνο) είχε μιλήσει για την ανάγκη περιφρούρησης της περιουσίας του ελληνικού λαού με οποιοδήποτε μέσο χρειαστεί. Ακόμα και με πόλεμο, αν δεν υπάρχει άλλη λύση. 

Για αυτήν λοιπόν, για την περιουσία του ελληνικού λαού, ναι, να πολεμήσουμε. Του ελληνικού λαού όμως. Όχι των πολυεθνικών ή της ολιγαρχίας. Ας έχουμε λοιπόν τα μάτια μας ανοιχτά. Οι καιροί που έρχονται είναι πονηροί και οι καταστάσεις ιδιαίτερα περίπλοκες.

Ένα πολύ σημαντικό προνόμιο, προσβάσιμο σε όλους τους Πληροφορικούς

Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Ο ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΟΣ", τεύχος Δεκεμβρίου 2022

Η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση επαγγελματικού & επιστημονικού σωματείου. Πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι ένας οργανισμός που χαρακτηρίζεται από όραμα, ποιότητα κα ανιδιοτέλεια. Χαρακτηριστικά που πλέον σπανίζουν όχι μόνο στον χώρο των σωματείων αλλά και γενικά στην κοινωνία μας.

Σήμερα η ελίτ που κρατά τις τύχες της χώρας αρχίζει να ψελλίζει για την πληροφορική παιδεία, μάλιστα (ακόμα) με έναν, ας μου επιτραπεί, 'φολκορικό' και 'επαρχιωτικό' τρόπο (μιλούν βλέπετε για 'εκπαίδευση στην τεχνητή νοημοσύνη' και άλλα τέτοια χαριτωμένα).

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, αρχικά σαν προπτυχιακός φοιτητής, συμμετείχα στους αγώνες ώστε οι πτυχιούχοι πληροφορικής να ...έχουν το δικαίωμα να διοριστούν ως καθηγητές πληροφορικής. Μέχρι τότε, την ανάγκη την κάλυπταν γυμναστές και θεολόγοι με σεμινάρια 400 ωρών. Αυτή ήταν η αντίληψη του ελληνικού κράτους για την επιστήμη των υπολογιστών.

Στη συνέχεια, αν δεν κάνω λάθος από το 2003, προωθούμε την πρόταση για το ΕΘΕΠΕ, το επιμελητήριο πληροφορικής ως μια ανεξάρτητη δημόσια αρχή που θα συμβουλεύει το κράτος για τα ζητήματα της πληροφορικής. Ακόμα μια φορά ήμασταν μπροστά από την εποχή μας - αργά η γρήγορα το ΕΘΕΠΕ θα γίνει πραγματικότητα. Αναρωτιέται βέβαια κανείς γιατί 'στις δυο πλατείες' (σύνταγμα και κολωνάκι) έπρεπε να περιμένουν είκοσι χρόνια... τόσα ξέρουν, τόσα κάνουν. Αυτή είναι η απάντηση που δίνω προσωπικά μετά την απογοήτευση τόσων ετών, αυτό όμως δεν αναιρεί την τεράστια αξία της συνεισφοράς της Ένωσής μας όλα αυτά τα χρόνια.

Υπάρχει και πλήθος άλλων πρωτοβουλιών αιχμής, από την ψηφιακή στρατηγική το 2007 έως την αξιολόγηση των προγραμμάτων σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων (ως προς την ονομαστική πληρότητά τους) και πολλές ακόμα. Όλες χαρακτηρίζονται από μακρόπνοο όραμα και υψηλή ποιότητα ενώ είναι αποτελέσματα εθελοντικής, ανιδιοτελούς προσπάθειας των μελών μας.

Η περίπτωση της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας είναι πραγματικά μοναδική, για τα ελληνικά και όχι μόνο δεδομένα. Έχει γίνει μια τεράστια προσπάθεια που ήδη έχει φέρει αξιόλογα αποτελέσματα.

Τώρα μένει να αγκαλιαστεί μαζικά από τους νέους συναδέλφους ώστε να μπορέσει να απαντήσει στα ζητήματα του σήμερα και του αύριο στην πληροφορική. Ζητήματα επαγγελματικά, ερευνητικά, ακαδημαϊκά αλλά και κοινωνικά, αφού η ψηφιακή ελευθερία πλέον ταυτίζεται με την ευρύτερη ελευθερία.

Για να γίνει αυτό, πρέπει όλοι μας να κάνουμε ένα μικρό βήμα: Να συνειδητοποιήσουμε πως είναι ένα μεγάλο προνόμιο το να συμμετέχει κανείς σε μια τέτοια ένωση και να αναλάβουμε δράση με τρόπο αντάξιο του προνομίου αυτού.

Όταν ήμουν προπτυχιακός άκουγα ότι η επιστήμη μας θα καθορίσει τον 21ο αιώνα. Αφού έχουμε διαβεί ήδη το 20% του αιώνα, η αλήθεια αυτής της θέσης είναι πασίδηλη. Μένει σε όλους εμάς, τους ανθρώπους που θεραπεύουμε την πληροφορική σε όλες της τις πτυχές να ασκήσουμε τα δικαιώματα που απορρέουν από το μεγάλο αυτό προνόμιο.

Η κοινωνία το περιμένει από εμάς. Να ανταποκριθούμε. Ας ξεκινήσουμε με το απλούστερο όλων: Συμμετοχή στις διαδικασίες.

Η πληροφορική ορίζει πλέον τη δημόσια σφαίρα και αυτή με τη σειρά της καθορίζει την κοινωνία που ζούμε. Το τι θα συμβεί, εξαρτάται σε τελική ανάλυση από την δράση καθενός και καθεμιάς από εμάς.

 

Γυναίκα και Πληροφορική: Χαιρετισμός σε εκδήλωση της Μαθηματικής Εταιρείας

Το Σάββατο 21 Μαΐου 2022 η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία οργάνωσε ημερίδα με θέμα: "Η παρουσία των γυναικών στις Θετικές Επιστήμες: προβληματισμοί και προοπτικές", η οποία τελούσε υπό την αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Συνδιοργανωτές ήταν επτά Επιστημονικά Σωματεία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με αντικείμενο τις Θετικές Επιστήμες, και πιο συγκεκριμένα, η Ελληνική Γεωλογική Εταιρεία -ΕΓΕ, η Ένωση Ελλήνων Φυσικών -ΕΕΦ, η Ένωση Ελλήνων Χημικών -ΕΕΧ, η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία -ΕΜΕ, η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας -ΕΠΕ, η Ένωση Πτυχιούχων Περιβαλλοντολόγων Ελλάδας -ΕΠΠΕ και η Πανελλήνια Ένωση Βιοεπιστημόνων –ΠΕΒ.

Η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου ζητήσει να απευθύνω χαιρετισμό εκ μέρους της, το οποίο και έκανα με μεγάλη χαρά. Παραθέτω λοιπόν τον χαιρετισμό μου παρακάτω, ζητώντας την κατανόησή σας καθώς πρόκειται για την καταγραφή προφορικού λόγου, με ότι σημαίνει αυτό για τη δομή του. 

Κρίνω πως το θέμα είναι θεμελιώδους σημασίας και ότι έχει διαστάσεις κοινωνικές, οικονομικές αλλά και πολιτικές.

Ακολουθεί ο χαιρετισμός:

"Καλημέρα σε όλους

Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τους οργανωτές της ημερίδας και τους εκπροσώπους της πολιτικής ηγεσίας που είναι σήμερα εδώ να ακούσουν τις απόψεις μας για τα πολύ σημαντικά αυτά ζητήματα καθώς και το Πανεπιστήμιο Αθηνών που μας φιλοξενεί.

Το 1996 πέρασα στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ένα μικρό τμήμα. Έφτασα εκεί, 60 πρωτοετείς. Κοιτάζω γύρω γύρω στην υποδοχή (των πρωτοετών), 15 κοπέλες, λέω κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ. Γιατί; Μετά βέβαια έμαθα και από συναδέλφους, σε όλα τμήματα, ότι αλλού ήταν πολύ χειρότερα. Στα Χανιά είχε ένα άλλο Τμήμα, επίσης πληροφορικής, όπου είχανε 5 φοιτήτριες στους 50, ποσοστό 10%.

Στη συνέχεια μαθαίνοντας τους καθηγητές μου, είδα ότι στα μέλη ΔΕΠ, ήταν μικρό τμήμα, αν δεν κάνω λάθος είχαμε 17 ή 18 μέλη ΔΕΠ, τότε είχε μία γυναίκα. Σήμερα είναι πολύ καλύτερα. Μάλιστα θα ακούσουμε στην συνέχεια ένα βίντεο με μια καθηγήτρια του Τμήματος Επιστήμης Υπολογιστών, την κυρία Παπαδοπούλη, η οποία έχει μια εξαιρετικά λαμπρή καριέρα και είναι καμάρι του Τμήματος.

Να δούμε όπως που βρισκόμαστε: 

Η συμμετοχή των γυναικών είναι πάρα πολύ χαμηλά. Προχωρώντας και μαθαίνοντας είδα ότι το τελευταίο επιστημονικό πεδίο που θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό είναι η Πληροφορική. Είναι δηλαδή ειρωνικό. Η πληροφορική θεμελιώθηκε από τις γυναίκες. Είναι μια γυναικεία επιστήμη. Κάτι που πολλοί δεν γνωρίζουν. 

Γιορτάσαμε πρόσφατα τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση. Ο λόρδος Βύρων νομίζω ότι έχει καταγραφεί στην Ιστορία. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζετε ότι η κόρη του λόρδου Βύρωνα, η Ada, υπάρχει γλώσσα προγραμματισμού Ada Byron ή Ada Lovelace είναι η πρώτη προγραμματίστρια παγκοσμίως. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που έδειξε ότι ο υπολογιστής μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από αυτό που λέει το πενιχρό του όνομα. Δηλαδή μαθηματικούς υπολογισμούς. Ότι μπορούμε να έχουμε υπολογιστές γενικού σκοπού. Να κάνουμε τα πάντα. Αυτό το έδειξε η Ada πρώτη.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου στον 20ο αιώνα; Τι θα πει άραγε ένας ιστορικός το 2500; Τι πέτυχε ο άνθρωπος τον 20ο αιώνα; Ποιο ήταν το μαγικό; Δεν ήταν ότι πήγαμε στην Σελήνη ό,τι πιο εντυπωσιακό πέτυχε ο άνθρωπος. Πώς το πέτυχε o άνθρωπος αυτό; To πέτυχε χάρη στη Margaret Hamilton. Τη γυναίκα που συντόνισε τους προγραμματιστές, που έφτιαξαν το software, που οδήγησε τα διαστημόπλοια Apollo στην Σελήνη. Πρώτα και κύρια χάρη στη Margaret Hamilton.

Δεν είναι λοιπόν μόνο ηθικό το ζήτημα ή κοινωνικό. Οι γυναίκες είναι καλύτερες σε πάρα πολλά πράγματα. Αυτή είναι η αλήθεια. Οπότε νομίζω πρέπει να δούμε και την ωφελιμιστική διάσταση του θέματος, διότι τα ανθρώπινα όντα έτσι προχωράνε μπροστά.

Προσωπικά ασχολούμαι επαγγελματικά με αυτό που λέμε νεοφυείς επιχειρήσεις, εμένα μ’αρέσει πιο πολύ ο όρος οικονομία της γνώσης, της συνεργασίας και της δημιουργικότητας. Τι λένε διεθνώς οι στατιστικές; Οι καλύτερες Startup CEOs είναι γυναίκες. Εμείς που βοηθάμενεοφυείς επιχειρήσεις, είμαστε αυτό που λέει επιχειρηματικοί άγγελοι (Angels Investors), όποτε βλέπουμε γυναίκα CEO τρέχουμε. Αλλά δεν βλέπουμε όμως. 7% είναι. 

Πρέπει λοιπόν να αναγνωρίσουμε ότι η κουβέντα περί ισότητας, προσωπικά τη θεωρώ και λίγο ξεπερασμένη. Οι γυναίκες είναι καλύτερες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. 

Πρέπει να δούμε γιατί είμαστε τόσο πίσω. Είμαστε πολύ πίσω. Τι μπορεί να γίνει:

- Βραχυπρόθεσμα το μόνο που μπορεί να γίνει είναι περισσότερες χρηματοδοτήσεις για γυναίκες ερευνήτριες. Πρέπει να δώσουμε κίνητρα. Βραχυπρόθεσμα μόνο τα κίνητρα δουλεύουν. Πολύ ισχυρά κίνητρα. 

- Ποσοστώσεις. Υπήρχε μια πολύ μεγάλη συζήτηση παλιά, αν έχουν νόημα, και στην πολιτική νομίζω, οι ποσοστώσεις για τις γυναίκες. Πολύ καταφέρθηκαν εναντίον. Εγώ είμαι πολύ υπέρ. Ποσοστώσεις. Πρέπει αυτό να καταλάβει η κοινωνία μέσα από τα κίνητρα. 

- Πολλές χρηματοδοτήσεις.

- Επόμενο βήμα, μεσοπρόθεσμα. Στην εκπαίδευση. Και πρώτα και κύρια στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, εκεί δυστυχώς που έχει γίνει η μεγάλη ζημιά. Αν εξακολουθεί η κοινωνία να θεωρεί φυσιολογικό: Αυτό το παιδί είναι πολύ καλό στα μαθηματικά, αγόρι. Αυτό είναι πολύ καλό στο φιλολογικά, κορίτσι. Αυτό το θεωρούν φυσιολογικό, το λένε, ακόμα και οι καθηγητές. Και μετά λέμε γιατί δεν έχουμε γυναίκες στην πληροφορική. Τι περιέργο!

- Και κλείνω αγαπητοί φίλοι με το μακροπρόθεσμο και είναι κοινωνικό και ας μου επιτραπεί κατ΄εξοχήν πολιτικό με την αυθεντική έννοια του όρου πολιτικό: 

Όταν βλέπουμε ένα παιδάκι δύο χρονών και αυθόρμητα χωρίς να το σκεφτούμε λέμε τι καλό και έξυπνο παιδάκι το αγοράκι και τι καλό και όμορφο παιδάκι το κοριτσάκι, τότε το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ. Αυτό νομίζω είναι η πολιτική διάσταση του ζητήματος.

Σας ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι κάθε επιτυχία!"

Αν κρατούσα ένα σημείο από τον χαιρετισμό αυτό, επιτρέψτε μου να σημειώσω πως θα ήταν το εξής: "Πρέπει λοιπόν να αναγνωρίσουμε ότι η κουβέντα περί ισότητας, προσωπικά τη θεωρώ και λίγο ξεπερασμένη. Οι γυναίκες είναι καλύτερες. Αυτή είναι η πραγματικότητα.".

Ελπίζω να το καταλάβουν πρώτα και κύρια οι ίδιες οι γυναίκες και να διεκδικήσουν στην πράξη αυτά που δικαιούνται. Αν μη τι άλλο, αυτό θα οδηγήσει σε μια καλύτερη κοινωνία για όλους. 

Σχετικά με τις δράσεις κοινωνικής ευθύνης των επιχειρήσεων

Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση σχετικά με τη λεγόμενη "κοινωνική ευθύνη" των επιχειρήσεων και όχι σπάνια (μάλλον, ακριβώς το αντίθετο) διαβάζουμε ή ακούμε στα μέσα ενημέρωσης για την τάδε δράση μιας ή άλλης επιχείρησης με σκοπό να βοηθήσει μια κοινωνική ομάδα που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα.

Θα έλεγα κανείς πως από μόνο του αυτό δεν είναι καθόλου κακό, τουναντίον είναι ένα φαινόμενο που οφείλουμε να επικροτήσουμε και να ενθαρρύνουμε όλους τους συμπολίτες και όλες τις επιχειρήσεις που μπορούν να ακολουθήσουν τα σχετικά παραδείγματα.

Δυστυχώς όμως τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα, όπως συνήθως συμβαίνει. Τόσο τα κίνητρα όσο και η αποτελεσματικότητα των δράσεων αυτών είναι πολλές φορές αμφισβητήσιμα ενώ, δυστυχώς, μπορούν να έχουν και μακροπρόθεσμα αρνητικές συνέπειες.

Τυχαίνει να έχω κάποια προσωπική εμπειρία στο θέμα: Από την αρχή της επιχειρηματικής μας πορείας, ακόμα και σε εποχές που αντιμετωπίζαμε τεράστιες δυσκολίες, οι συνεργάτες μου κι εγώ προσπαθούμε να ενισχύουμε κοινωφελείς σκοπούς όσο επέτρεπαν οι δυνατότητές μας κάθε φορά. Το κάναμε και το κάνουμε καθώς, μεταξύ άλλων, κρίνουμε πως αυτό ανήκει στα καθήκοντα μιας επιχείρησης και των μετόχων της. Όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα μπορεί να αναζητήσει τη διαφορά του 'stakeholder capitalism' από τον 'shareholder capitalism' (ή για κάποιους άλλους, 'responsible capitalism') καθώς γίνεται μια μεγάλη σχετική συζήτηση διεθνώς.

Κάποιος που δεν εργάζεται στον οργανισμό μας πιθανότατα αγνοεί το παραπάνω γεγονός καθώς πολύ σύντομα καταλάβαμε πως δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε σχετικές δημόσιες ανακοινώσεις. Αυτό διότι αντιληφθήκαμε νωρίς πως μια τέτοια πράξη εκφυλίζεται [ίσως ακόμα και να 'εκπορνεύεται' - ζητώντας συγγνώμη για την ένταση της λέξης, αυτή όμως είναι η προσωπική μου γνώμη] εάν μετατρέπεται σε αντικείμενο δημοσίων σχέσεων. 

Δυστυχώς η εμπειρία το έχει αποδείξει ότι πολύ συχνά τέτοιες πράξεις γίνονται αποκλειστικά και μόνο στο κυνήγι μιας καλής δημοσιότητας και συχνά δεν υφίσταται το παραμικρό ενδιαφέρον για την ειλικρινή ενίσχυση ενός κοινωφελούς σκοπού. Αυτό όχι μόνο καθιστά τις ενέργειες αυτές σποραδικές, σπασμωδικές και μικρού βεληνεκούς αλλά, πολύ χειρότερα, κάνει θνησιγενείς τις προσπάθειες που ξεκινούν με τέτοιου τύπου υποστήριξη. Επιπλέον, καθόλου σπάνιο δεν είναι, τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού, οι δράσεις αυτές δυστυχώς να 'μεγαλοποιούνται' και να προβάλλονται ως κάτι πολύ μεγαλύτερο απ' ότι στην πραγματικότητα είναι.

Πολύ σημαντικότερα, πιστεύουμε πως κάθε λογής υποστήριξη και αγαθοεργία τόσο από ιδιώτες όσο και από επιχειρήσεις δεν μπορεί να δίνει άλλοθι στο ελληνικό κράτος ώστε αυτό να μην ανταποκρίνεται επαρκώς στην αποστολή του για την παροχή υπηρεσιών εκπαίδευσης, υγείας, πρόνοιας, δικαιοσύνης και ασφάλειας σε όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας. 

Η πολιτική λοιπόν που εφαρμόζουμε είναι απλή: Ενημερώνουμε μόνο όσους οφείλουν να γνωρίζουν, δηλαδή τους εργαζομένους και τους μετόχους μας. Αυτό σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε και ευελπιστούμε πως και άλλες εταιρείες θα ακολουθήσουν το παράδειγμα αυτό: Να επιστρέφουν περισσότερα στην κοινωνία και να μιλούν λιγότερο για αυτό.

Όσον αφορά το ελληνικό κράτος αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να βασίζεται σε αγαθοεργίες ή στην καλή προαίρεση οποιουδήποτε να επιτελέσει την υπαρξιακή του αποστολή: Να φροντίζει και να προστατεύει τους πολίτες του όπως επιτάσσουν οι συνθήκες κάθε φορά.

Νεοφυείς επιχειρήσεις: Τα μεγαλύτερα εμπόδια είναι τα συναισθηματικά

Πριν περίπου τριάμιση χρόνια, ένας καλός φίλος και συνεργάτης που είχε πει ότι ενθουσιάστηκε παρακολουθώντας αυτό εδώ το video, με τον ευφάνταστο τίτλο "How to Make a Million Dollars a Year" το οποίο μου πρότεινε ενθέρμως να δω και εγώ. Παρότι ο τίτλος από μόνος σου προσέφερε επαρκείς λόγους για να το αγνοήσω, αποφάσισα να σεβαστώ τη συμβουλή του φίλο μου και να το δω. 

Το είδα λοιπόν αλλά στην αρχή δεν μου άρεσε. Για την ακρίβεια, δεν μου άρεσε καθόλου. Είναι θα έλεγα πολύ «αμερικανιά», σε σημείο που με ενοχλούσε πολύ και δεν μπορούσα να το δω αντικειμενικά. Καθώς όμως πραγματικά εκτιμούσα πολύ τον συνεργάτη που μου το έστειλε, προσπάθησα να το ξαναδώ προσπαθώντας να αποβάλλω όλα τα στερεότυπα που δεν με άφηναν να δω την ουσία. 

Είχε, τελικά, μεγάλο ενδιαφέρον και σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο.

Αν λοιπόν κάποιος ξεπεράσει αυτήν τη συναισθηματική/στερεοτυπική αντίδραση, νομίζω πως το video λέει κάποια  ενδιαφέροντα πράγματα:

1. Η επιχειρηματικότητα, η οποία δεν είναι ποτέ ατομική δραστηριότητα αλλά ομαδική, είναι ο μοναδικός τρόπος να αλλάξει κανείς θεμελιωδώς την οικονομική του μοίρα (τουλάχιστον στο οικονομικό & κοινωνικό σύστημα που ζούμε). Αυτό δεν το κάνεις μόνο για να ανεβάσεις το βιοτικό σου επίπεδο (για να "βγάλεις λεφτά") αλλά και να έρθεις σε θέση να βοηθήσει τους δικούς σου ανθρώπους αλλά και άλλες ομάδες ή σκοπούς που σε ενδιαφέρουν - ακόμα και την κοινωνία συνολικά.
2. Πριν ξεκινήσεις κάτι, πρέπει να είσαι όσο γίνεται σίγουρος ότι "βγαίνουν τα νούμερα". Ότι δηλαδή το πρόβλημα που πάμε να λύσουμε είναι όντως επιλύσιμο. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσα εγχειρήματα ξεκινούν δίχως να έχει γίνει ούτε μια στοιχειώδης ανάλυση των δεδομένων της αγοράς (customer validation, target addressable market size estimation).
3. Το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν είναι τα πραγματικά δεδομένα (αριθμοί) αλλά το συναίσθημα. Πάντα κάτι μας φταίει, κάτι άλλο, και το προβάλλουμε στα προβλήματα της δουλειάς. Συνήθως η ανασφάλεια και η χαμηλή αυτοπεποίθηση είναι που μας οδηγούν σε σπασμωδικές κινήσεις.
4. Δίνει τέλος μερικές συγκεκριμένες συμβουλές:

• Out-work: Πρέπει να δουλέψεις πολύ. Δεν θα είναι εύκολο.
• Out-improve: Πρέπει διαρκώς να μαθαίνεις και συνεχώς να βελτιώνεσαι (Αναρωτηθείτε: Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε; έχετε διαβάσει αρκετά φέτος; ένα τον μήνα είναι το λιγότερο;  -- μιλάμε για business and/or tech books, οχι video, online articles, YouTube videos, etc)
• Out-last: Δεν αρκεί να προσπαθήσεις πάρα πολύ για λίγο χρόνο. Πρέπει η προσπάθεια να γίνει σε βάθος χρόνου - για αυτό και δεν χρειάζονται 12-ωρα και 14-ωρα, θα κλατάρεις. Μπορείς να δουλεύεις *αληθινά* 8 ωρες τη μέρα, για μερικά χρόνια; (δεν βάζω μέσα commuting, lunches etc, μιλάω για δουλειά). Τότε θα κάνεις τη διαφορά.

Αν κάποιος καταφέρει να κάνει και τα 3 παραπάνω βήματα, έρχεται μετά το 4ο

• Out-strategize. Την στρατηγική, όπως και οτιδήποτε άλλο, την μαθαίνεις μόνο με την εξάσκηση. Πρέπει να πάθεις για να μάθεις, η εμπειρία δεν μαθαίνεται, μόνο αποκτάται.

Θα αναρωτηθεί, δικαίως, κάποιος τι σχέση έχει η επιθυμία για "ετήσιο εισόδημα ενός εκατομμυρίου" με την ίδρυση μιας νεοφυούς επιχείρησης. Σκεφθείτε το ξανά! Στην περίπτωσή μας δεν μιλάμε για $1Μ annual income of an individual αλλά, όσον αφορά τον τομέα που έχω πρακτική εμπειρία, για μια B2B SaaS company με $1Μ ARR. Αυτή η εταιρεία έχει enterprise value που, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, μπορεί να φτάνει και τα ~ $10M (εάν παράλληλα καταφέρνει να έχει και μια στοιχειωδώς καλή κερδοφορία). 

Αυτό το επίτευγμα, η δημιουργία μιας τέτοιας εταιρείας, δεν είναι παρά ένα 'future truth' στην ορολογία του video, στο οποίο καθένας μπορεί αν φτάσει μέσα από την γνώση, τη δημιουργικότητα και, πάνω απ' όλα, μέσα από τη συνεργασία. 

Αρκεί, σαν πρώτο βήμα, να πιστέψει ότι είναι εφικτό ώστε να ξεκινήσει.