Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2022

Σημίτης, Μητσοτάκης και τα τρία γουρουνάκια

Στην παιδική μου ηλικία μαθαίναμε το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια. Η ιστορία πήγαινε περίπου ως εξής: Για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι (ενηλικίωση, ίσως;) τα τρία γουρουνάκια πάνε να μείνουν μόνα τους. Ανακαλύπτουν πως είναι μεγάλη ταλαιπωρία να χτίσεις ένα ασφαλές σπίτι. Θέλει προσπάθεια, χρόνο, κούραση. 

Τι συμβαίνει τότε;

Το πρώτο γουρουνάκι στα γρήγορα φτιάχνει στα γρήγορα ένα σπιτάκι από άχυρα. Το δεύτερο, ομοίως στα γρήγορα ένα από κλαδιά. Τα δυο πρώτα γουρουνάκια λοιπόν ξεμπερδεύουν γρήγορα και απολαμβάνουν το παιχνίδι στη φύση. Το τρίτο γουρουνάκι αντίθετα ξεκινά να φτιάξει ένα σπιτάκι από τούβλα. Είναι πολύ δύσκολο, παίρνει χρόνο και κουράζεται πολύ. Όλο αυτό το διάστημα τα πρώτα δυο γουρουνάκια διασκεδάζουν και κοροϊδεύουν το τρίτο. 

Κάποια στιγμή το τρίτο γουρουνάκι έχει έτοιμο το σπίτι του και αυτό. Αργότερα όμως έρχεται ο κακός ο λύκος, ο οποίος πολύ εύκολα διαλύει τα σπιτάκια από άχυρα και κλαδιά, κυνηγώντας τα δυο πρώτα γουρουνάκια, τα οποία τελευταία στιγμή βρίσκουν καταφύγιο στο τρίτο σπιτάκι, που ήταν αρκετά ισχυρό για να προσφέρει καταφύγιο. Φαντάζομαι μια άλλη εκδοχή θα έλεγε πως τα δυο πρώτα γουρουνάκια έγιναν ένα πλούσιο σε πρωτεϊνες και λίπος γεύμα για τον λύκο, όμως οι συγγραφείς του παραμυθιού μάλλον το θεώρησαν πολύ σκληρό για τετράχορνα παιδιά. Θα ήταν όμως πολύ κοντινότερο στην πραγματικότητα.

Το διδακτικό αυτό παραμύθι μαθαίνει τα παιδιά ότι πρέπει να προσπαθήσεις για να πετύχεις. Ότι ο κόπος προηγείται της απόλαυσης. Ακόμα και ο φιλόσοφος της ηδονής, ο Επίκουρος, λέει πως πολύ συχνά επιλέγουμε την οδύνη σε πρώτο χρόνο για να απολαύσουμε την ηδονή σε επόμενο. Όποιος έχει προπονηθεί για μαραθώνιο και μετά έχει τερματίσει στο Καλλιμάρμαρο, αντιλαμβάνεται πλήρως τι εννοούσε ο μέγιστος των υλιστών.

Φοβάμαι όμως πως οι κυβερνώντες του νοτίου άκρου της χερσονήσου του Αίμου, δυσκολεύονται να αντιληφθούν όχι μόνο τα διδάγματα του υιού του Νεοκλή και της Χαιρεστράτης, αλλά, δυστυχώς, ακόμα και το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια.

Στην πραγματικότητα το παραμύθι μας διδάσκει την έννοια του ρήματος "κυβερνώ", το οποίο σημαίνει "προβλέπω", "προλαμβάνω", "δρω εγκαίρως" κλπ. Για την κάστα που κυβερνά το κράτος των Αθηνών όμως το "κυβερνώ" εδώ και πολλές δεκαετίες σημαίνει "παρκάρω στο κράτος", "διορίζω" και "μοιράζω δημόσιο χρήμα στους φίλους μου" (εντός και εκτός Ελλάδας).

Η παραπάνω διαπίστωση δεν είναι καινούργια. Έτσι ήταν πάντα, τουλάχιστον στις κυβερνήσεις μετά τον β' παγκόσμιο πόλεμο. Τα πράγματα όμως έχουν γίνει ακόμα χειρότερα τα τελευταία χρόνια: Πρώτα, ο χειρότερος των Ελλήνων πρωθυπουργών πριν τον Μητσοτάκη, ο Κώστας Σημίτης, εισήγαγε την έννοια του τηλεοπτικού κόμματος. Το ΠαΣοΚ, το ισχυρότερο και σημαντικότερο κόμμα της μεταπολίτευσης, διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη. Ξαφνικά οι τοπικές οργανώσεις δεν είχαν καμία αξία. Όλη η δύναμη συγκεντρώθηκε στην ηγετική ομάδα, δηλαδή σε μια κάστα, η οποία έκανε υπόγια deals με την οικονομική ολιγαρχία και τα εξωράιζε μέσα από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης. Έτσι, η ελληνική δημοκρατία έγινε μια ελεγχόμενη, μπλοκαρισμένη δημοκρατία. Αν δεν είχες την εύνοια μιας μικρής, κλειστής ομάδας συμφερόντων, ήσουν στην πραγματικότητα εκτός πολιτικής.

Ο Μητσοτάκης ο Β', που ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί τον απόλυτο συνεχιστή των Σημιτικών μεθόδων και πρακτικών, για αυτό εξάλλου και οι στενότεροί του συνεργάτες είναι τέως στελέχη της ομάδας Σημίτη, πήγε την πρακτική αυτή σε άλλο επιπεδο. Από το τηλεοπικό κόμμα πήγαμε στο ολοκληρωτικό επικοινωνιακό κόμμα. Αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με την ρητορική του κόμματος (δηλαδή με την προπαγάνδα), τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Πολύ καλά διαβασμένοι, οι προπαγανδιστές του Μητσοτάκη του Β' αξιοποίησαν στο έπακρο τις μεγάλες δυνατότητες που προσφέρουν τα νέα, ψηφιακά μέσα. Η προπαγάνδα έγινε μαζική, διαρκής, ολοκληρωτική και προσωποποιημένη. Παρουσίασαν σαν 'καλύτερο βιογραφικό της χώρας' έναν άνθρωπο λίγο-πολύ ανεπάγγελτο (μπήκε σε μια θέση φυτευτός, δεν πέτυχε τίποτα ουσιώδες και μετά έγινε βουλευτής), εμφανώς χαμηλών δυνατοτήτων (όπως αποδεικνύει συνέχεια αποφεύγοντας την πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση εναντίον οποιουδήποτε αξιόλογου πολιτικού αντιπάλου) , που αν δεν είχε το επώνυμο και την οικονομική επιφάνεια του πατέρα του στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είχε μια μέτρια καριέρα (όπως βεβαίως ισχύει και για την πλειοψηφία των μελών του ελληνικού κοινοβουλίου).

Αυτόν τον άνθρωπο μας τον έχουν 'φορέσει' σαν πρωθυπουργό και ταυτόχρονα έχουν αντικαταστήσει την Κυβέρνηση με ένα πολυδύναμο γραφείου τύπου το οποίο έχει μεν εντυπωσιακές επικοινωνιακές δυνατότητες, πλην όμως δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως αποδεικνύεται συνεχώς μόλις προκύψει οποιουδήποτε τύπου κρίση - ακόμα και οι πλέον αναμενόμενες.

Ο αναγνώστης του άρθρου μπορεί να κρίνει ότι επιτίθεμαι σκληρά στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού. Δεν είναι αλήθεια. Με τον άνθρωπο Κυριάκο Μητσοτάκη δεν με χωρίζει τίποτα. Ζούμε σε δυο διαφορετικούς κόσμους, σίγουρα δεν με ενοχλεί και φαντάζομαι ότι δεν τον ενοχλώ - δεν θα μπορούσα άλλωστε. Επιτίθεμαι όμως με όλες μου τις δυνάμεις στην κακιστοκρατία, στο σύστημα αυτό που κρατά την Ελλάδα σφιχτά δεμένη στα όρια του τρίτου κόσμου. 

Φτάνει πια, έλεος.

Είμαι αισιόδοξος ότι θα προκύψει κάποια αλλαγή; Δυστυχώς όχι. Το αντίπαλο δέος του κ. Μητσοτάκη είναι ο κ. Τσίπρας. Ναι, αυτοδημιούργητος υπό την έννοια ότι δεν προέρχεται από κάποια δυναστεία όπως ο αντίπαλός του, ούτε έχει την οικονομική του επιφάνεια. Πολύ έξυπνος επίσης (για αυτο φυσικά και ο Πρωθυπουργός αποφεύγει "όπως ο διάολος το λιβάνι" ένα debate με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης). Από την άλλη, είναι κι αυτός ανεπάγγελτος, δεν βγήκε πρώτα στην κοινωνία να προσφέρει ώστε να επιστρέψει μετά για να διοικήσει. Πολύ χειρότερα, φαίνεται να έχει πειστεί κι αυτός πως χρειάζεται ένα τηλεοπτικό κόμμα για να επανέλθει στην εξουσία ώστε να αναλάβει τον έλεγχο της κυβέρνησης - ή μήπως κι αυτός, του πολυδύναμου γραφείου τύπου;

Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Αν υπάρχει ελπίδα, αυτή βρίσκεται στον Ελληνικό Λαό. Αν θέλουμε το "κυβερνώ" να πάψει να σημαίνει "παρκάρω στο κράτος, διορίζω και μοιράζω χρήμα" και να ξαναγίνει "προβλέπω, προλαμβάνω, δρω εγκαίρως", πρέπει πρώτα καθένας από εμάς να ανακτήσει την ιδιότητα του πολίτη. Έχουμε επιτρέψει τον εκφυλισμό μας σε καταναλωτές προπαγάνδας και τελικά σε άβουλους, συμφεροντολόγους ψηφοφόρους

Η ανάληψη ευθύνης ξεκινά από τη βάση. Αν κάθε Έλληνας αναλάβει την ευθύνη της ζωής του, ατομικά, οικογενειακά και κοινωνικά, αν αντιληφθεί ξανά την αξία της γνώσης και την αναζητήσει στις αξιόπιστες πηγές της (hint: όχι στα 'μέσα κοινωνικής δικτύωσης'), τότε ίσως ανακτήσουμε όλοι την ιδιότητα του πολίτη. Τότε ίσως αρχιζουμε να έχουμε ξανά πόλεις, να έχουμε πολιτισμό και, μετά από καιρό, να ξαναμάθουμε την ύψιστη των τεχνών, την πολιτική.

Μέχρι να επιστρέψουμε στην πολιτική (επιστροφή που δεν πρέπει να αργήσει) τουλάχιστον ας μην ξεχνάμε όσα μας έμαθε στην παιδική μας ηλικία το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια.

Αγανάκτηση

Αγανάκτηση  


Χιόνισε στην Αθήνα σήμερα
Πολύ ήταν το κρύο
Όμως το κρύο αντέχεται
Σ’ αντίθεση με τ’ άλλο
Με τ’ άλλο που το σκέφτομαι
Κι όλο το συλλογιέμαι

Για ιδές πως καταντήσαμε
Και ποιοι μας κυβερνάνε
Οι πιο στραβοί και οι  άχρηστοι
Που ένα μόνο τους νοιάζει
Να φέρουν τζίρο κι έσοδα
Στα ξένα αφεντικά τους

Κι αναρωτιέμαι σήμερα
Μήπως εμείς το φταίμε
Μήπως εμείς τ’αφήσαμε
Κι η χώρα έχει ξεπέσει
Με τους στραβούς και άχρηστους
Στην κακιστοκρατία

Είναι σκληρός ο ανήφορος
Ως το ‘πε ο Καζαντζάκης
Αλλά και όμορφος πολύ
Με νόημα γεμάτος

Αυτό το κρύο λοιπόν αν γίνεται  
Τον Έλληνα ας ξυπνήσει
Να πάρει τις ευθύνες του
Κι εμπρός να προχωρήσει

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2022

Προβοκάτσια χωρίς προηγουμενο

Όλοι γνωρίζουμε ότι το τελευταίο διάστημα ο κ. Τσίπρας και συνολικά το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επιχειρούν να ανεβάσουν το "πολιτικό θερμόμετρο", αναζητώντας - και συχνά βρίσκοντας - αφορμές αντιπαράθεσης.

Νομίζω όμως πως πραγματικά κανείς δεν περίμενε να φτάσουν στο σημείο της αδιανόητης προβοκάτσιας που βιώνουμε σήμερα: 

Από το πρωί, χιλιάδες Συριζαίοι, πιθανότατα συνεπικουρούμενοι από κομμουνιστές και οψίμως ανανήψαντεσ πασόκους, αδιαφόρησαν για την κακοκαιρία, έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα μηνύματα του 112 και, άκουσουν - άκουσον, βγήκαν στους δρόμους για να πάνε στις δουλειές τους, αποσκοπώντας, που αλλού: Να εκθέσουν την κυβέρνηση!

Παρά τις πραγματικά τιτάνειες προσπάθειες του κρατικού μηχανισμού, η μάχη με τις καιρικές συνθήκες ήταν άνιση. Σύντομα η κυκλοφορία στις κεντρικές λεωφόρους της Αθήνας διακόπηκε. Ακόμα και στην ίδια, την ''άκλειστη' Αττική Οδό. Αποτέλεσμα; Χιλιάδες οδηγοί εγκλωβισμένοι στα αυτοκίνητά τους, σε πολικές θερμοκρασίες και χωρίς να έχουν ιδέα πως θα φτάσουν στα σπίτια τους.

Υπάρχει άραγε καμία αμφιβολία; Όλοι αυτοί δεν το έκαναν επίτηδες για να εκθέσουν την κρατική μηχανή; Δεν το έκαναν για να αμαυρώσουν, σε τελική ανάλυση, την εικόνα του επιτελικού κράτους;

Ντροπή σας κύριε Τσίπρα και ντροπή σε όλους τους συνοδοιπόρους σας. Έπρεπε να βάζετε πλάτη στην εθνική προσπάθεια και όχι να στέλνετε τον κομματικό στρατό σας στους δρόμους. Εσείς έπρεπε το πρωί να απευθύνετε έκκληση στον κόσμο να 'κάτσει σπίτι'. Όχι να τους αφήνετε να βγαίνουν στον δρόμο... Αλλά, θα μου πείτε, ποιος την έχασε την εθνική ευαισθησία για να την βρείτε εσείς; 

Τέλος, ας σημειωθεί πως σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες μεν, ασφαλείς δε, πληροφορίες ο τ. υφυπουργός υγείας Παύλος Πολάκης εθεάθη και σήμερα να καπνίζει στο μπαλκόνι του. Μα, αν είναι δυνατόν, σε αυτήν τη χώρα θα φέρουμε τα παιδιά μας; Που θα μας οδηγήσει επιτέλους το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ;

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2022

Περί των Rafale

Μια ακόμα εμετική προπανανδιστική φιέστα λαμβάνει χώρα σήμερα, πρώτα και κύρια στις οθόνες μας, είτε των κινητών/υπολογιστών ή των τηλεοράσεών μας. Πάνε χρόνια που είχε η Ελλάδα μια τόσο ξεδιάντροπα διχαστική κυβέρνηση η οποία έχει γίνει αληθινός maître στην απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας.

Με αυτήν την αφορμή λοιπόν, θα ήθελα απλώς να παραθέσω τις παρακάτω σκέψεις:

  • Aν κάποιος πιστεύει ότι η χώρα δεν χρειάζεται ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, δεν ξέρει τι του γίνεται.
  • Όποιος πιστεύει ότι όντως έχουμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, επίσης δεν ξέρει τι του γίνεται. 
    • Τα τελευταία 50 χρόνια, έναντι της φασιστικής δικτατορία στα ανατολικά μας, ηττηθήκαμε δυο φορές και υποχωρούμε διαρκώς.
    • Δεν τολμάμε καν να εξασκήσουμε το απόλυτο δικαίωμά μας στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 Ν.Μ. όπως κάθε άλλη χώρα του κόσμου!
  • Μας ενισχύουν ουσιωδώς τα αεροσκάφη Rafale, όσον αφορά την αποτρεπτική ισχύ μας; Είναι μάλλον ένας καλός συμβιβασμός.
  • Η απόκτηση αυτού του αεροσκάφους είναι κάποια 'φιλευρωπαϊκή πολιτική', γιατί είναι γαλλικής κατασκευής; Δυστυχώς όχι, σε καμία περίπτωση. 
    • Ευρωπαϊκή πολιτική θα ήταν στα ελληνικά αεροδρόμια να σταθμεύει η Ευρωπαϊκή Πολεμική Αεροπορία.
  • Υπάρχει λόγος να πανηγυρίζουμε σήμερα; Δυστυχώς, ουδείς.
  • Βιώνουμε, τέλος, μια ακόμα επαγγελματικά οργανωμένη επιχειρήση προπαγάνδας; Πασιφανώς, ναι.
  • Την ίδια ώρα, είναι άραγε η Ελλάδα σε μια ξεκάθαρη διαδικασία 'ερντογανοποίησης' όσον αφορά την ελευθερία του τύπου αλλά και την ελευθερία γενικότερα; Αναμφίβολα και δυστυχέστατα, ναι.
Δεν ξέρω εάν ο πολυχρονεμένος μας ηγέτης Μητσοτάκης ο Β' εζήλεψε όντως τη δόξα του 'Σουλτάνου' Ερντογάν ή εάν θέλει να είναι ένα 'εξελιγμένο μοντέλο' του Ντόναλντ Τραμπ, το σίγουρο όμως είναι πως η χώρα συνολικά και η συντηρητική παράταξη συγκεκριμένα, αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτήν τη φαρσοκωμωδία.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2022

Αγωγός EastMed: Οδηγούμαστε σε μια τεράστια αποτυχία της εξωτερικής μας πολιτικής;

Όλα φαίνεται να ξεκινήσαν κατά το 2009-2010 με την κυβέρνηση του Παπανδρέου του Γ': Η προσέγγιση με το Ισραήλ, η διπλωματία των πετρελαίων, η τριμερής με Ισραήλ και Κύπρο και τέλος η είσοδος στο παιχνίδι και της Αιγύπτου.

Βάλαμε απέναντί μας τους Παλαιστίνιους και τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο, με τους οποίους είχαμε αλληλοϋποστηριχτεί τις δύσκολες δεκαετίες του '70, '80 και '90. Πολύ περισσότερο, βάλαμε απέναντί μας τη Ρωσία, με την οποία ο ελληνισμός έχει μακραίωνη παράδοση στρατηγικής συνεργασίας. Παραχωρήσαμε στις ΗΠΑ λίγο - πολύ τα πάντα. 

Τα ντόπια παπαγαλάκια ασταμάτητα μιλούσαν για τη "διπλωματική απομόνωση της Τουρκίας".

Τι απέγινε τελικά;

Χθες μια ομοβροντία δημοσιευμάτων μας πληροφόρησε πως τελικά, άνθρακες ο θησαυρός. Για υδρογονάνθρακες πηγαίναμε, άνθρακες μας προέκυψαν.

Επιλέγω να αναπαράξω το άρθρο του αναντίρρητα φιλοκυβερνητικού Liberal.gr, που γράφει τα εξής:

"Η αμερικανική αναφορά είναι σημαντική, γιατί, όπως και για τον East Med, έτσι και για το συγκεκριμένο έργο, η Τουρκία εκφράζει αντιρρήσεις, υποστηρίζοντας ότι διέρχεται μέσα από τη θαλάσσια περιοχή που οριοθετεί η «Γαλάζια Πατρίδα»."

https://www.liberal.gr/world/ston-pago-bazoun-oi-ipa-ton-east-med-stirixi-stin-ilektrodotisi-elladas-kuprou-kai-israil/424934

Η αποτυχία αυτή, αν ισχύουν τα δημοσιεύματα και εάν όντως παγώσει ο EastMed (θα μπορούσε να υπάρξει ελπίδα με στήριξη της ΕΕ; Απίθανο, αλλά ίδωμεν...) έχει αδιανόητα τραγικές διαστάσεις:

  • 12 χρόνια
  • 5 διαφορετικοί πρωθυπουργοί και αντίστοιχες κυβερνήσεις
  • ένας σταθερός, διακομματικός πυλώνας εξωτερικής πολιτικής
...όλα "πηγαίνουν στον κουβά" κατά το κοινώς λεγόμενο. Πολύ χειρότερα, δεν τηρήθηκαν καν τα προσχήματα ώστε να προταχθεί το (μάλλον προφανές) γεγονός της ιδιαιτέρως αμφίβολης οικονομικής βιωσιμότητας του έργου.

Όχι.

Απλά σταματάμε για να μην παραβιάζουμε την "γαλάζια πατρίδα" και να μην ενοχλούμε τη δικτατορική κλίκα της Άγκυρας.

Είναι μια πραγματική τραγωδία. Τόσο για το (κατ' όνομα) ελληνικό κατεστημένο, την ψευδεπίγραφη ελίτ που κάνει πως κυβερνά τη χώρα, όσο βεβαίως και για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ας ελπίσουμε, έστω και την τελευταία στιγμή, οι εξελίξεις να ανατραπούν.

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2022

Ο εξευτελισμός μιας επιστημονικής επιτροπής

Τρίτη στην εθνική οδό, κατεύθυνση προς Αθήνα, λίγο μετά το μεσημέρι. Στη 1:00 το ραδιόφωνο παίζει το δελτίο ειδήσεων γνωστού σταθμού πανελλήνιας εμβέλειας. Η εκφωνήτρια λέει κάτι μαγικό: "Στις 2:00 αναμένεται να ξεκινήσει η συνεδρίαση της επιστημονικής επιτροπής για να αποφασίσει ....". 

Αφού τελειώνει την φράση της, δίνει τον λόγο σε έναν συναδελφό της, ο οποίος χωρίς καμία συστολή λέει τα εξής: "Σύμφωνα με πληροφορίες η επιτροπή σήμερα θα αποφασίσει τα εξής..." και συνεχίζει απαριθμώντας όλες τις (προφανώς, προειλημμένες) αποφάσεις.

Ω του θαύματος, η επιτροπή εν τέλει αυτά όντως αποφάσισε.

Αναρωτιέμαι: Μπορεί να υπάρξει περισσότερος εξευτελισμός των, υποτίθεται, κορυφαίων επιστημόνων της χώρας; Έχει χαθεί κάθε έννοια αυτοσεβασμού; Αν δεν σέβονται τον εαυτό τους, δεν σέβονται καν την επιστήμη που θεραπεύουν;

Πριν μήνες είχε γίνει μια μεγάλη δημόσια συζήτηση περί του εάν η επιτροπή αποφασίζει ή εισηγείται στην κυβέρνηση. Τότε είχαμε μάθει πως πράγματι, η επιτροπή απλώς εισηγείται και η κυβέρνηση της χώρας έχει την ευθύνη των αποφάσεων. Το διαρκές γραφείο τύπου που κυβερνά αυτήν τη χώρα προφανώς αποφάσισε πως στη φάση αυτή είναι προτιμότερο να εμφανίζεται να αποφασίζει η επιτροπή.

Οι επιστήμονες που συμμετέχουν σε αυτήν περιέργως (ή μήπως όχι;) δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παρέχουν απλόχερα την 'επιστημονική ευλογία' τους σε αποφάσεις που ήδη έχουν ληφθεί. Εδώ θα μου πείτε, η Κυρία Μίνα Γκάγκα δεν έχει πρόβλημα να έχει πολιτικό προϊστάμενο τον Κύριο Θάνο Πλεύρη, στην παροχή επιστημονικής επιβεβαίωσης θα κολλούσαν;

Το αστείο είναι πως μιλάμε για μια επιτροπή που έχει δεκάδες μέλη (ασαφές βέβαια ποια είναι η ακριβής της σύνθεση και τα κριτήρια επιλογής των ειδικών). Όποιος έχει βρεθεί σε συνεδρίαση τέτοιου πολυάριθμου σώματος γνωρίζει πολύ καλά πως το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι όντως να συσκεφτεί και να λάβει ουσιώδεις αποφάσεις.

Ζούμε μια πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Η Ελληνική Κυβέρνηση είναι αυτή που, υποτίθεται πως, ευαγγελίζεται τον σεβασμό της επιστήμης, εκείνη η ίδια όμως εξευτελίζει βάναυσα την επιστημονική κοινότητα με τις παραπάνω πρακτικές.

Η επιστήμη στηρίζεται στη μεθοδολογία, στο πείραμα και βεβαίως στην αέναη έρευνα. Πολλές φορές κάνει λάθη και τα αναγνωρίζει προχωρώντας μπριστά. Αυτοί που τον Μάιο του 2020 έλεγαν πως νίκησαν τον κορωνοϊό και τον Οκτώβριο του 2021 μιλούσαν για πανδημία των ανεμβολίαστων, θα αναγνωρίσουν τα λάθη τους ως οφείλουν σαν επιστήμονες;

Στην αρχή αυτής της πανδημίας είχα απευθύνει έκκληση να τερματιστούν οι "επικοινωνιακές στρατηγικές" ώστε η πανδημία να αντιμετωπιστεί ορθολογικά, επιστημονικά. Είμαι βέβαιος πως το ίδιο ζητούσε η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας. Μιλούσαμε όπως φάνηκε "εις ώτα μη ακουόντων". 

Από τον μεγαλειότατο Μητσοτάκη τον Β' δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο. Είχαμε όμως, δικαίως και βασίμως, προσδοκίες από την επιστημονική κοινότητα της χώρας, προσδοκίες που δυστυχώς διαψεύσθηκαν απογοητευτικά.

Ποτέ δεν είναι αργά. Ας ελπίσουμε πως οι επιστήμονες αυτής της χώρας την ύστατη στιγμή θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Εκτός αν νομίζουν πως έφτασαν εκεί που έφτασαν για να νομιμοποιούν με το "κύρος" τους προειλημμένες αποφάσεις του διαρκούς γραφείου τύπου. 

Στην περίπτωση αυτή ο ελληνικός λαός ας τους προσφέρει τον οίκτο που αρμόζει.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2022

Το αποτύπωμα μιας καταρρέουσας χώρας

Ο Αχιλλέας Χεκίμογλου δημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο για τα Eίκοσι χρόνια στο Ευρώ στο οποίο περιελάμβανε και ένα ιδιαίτερα αξιόλογο & χρήσιμο infographic.


Από τα πολλά και πολύ ενδιαφέροντα δεδομένα, ένα σημαντικότατο στοιχείο σχεδόν μονοπώλησε την προσοχή μου:

2001:
  • Γεννήσεις:102.282
  • Θάνατοι: 102.559
  • Μεταβολή πληθυσμού: - 277
2020:
  • Γεννήσεις: 84.767
  • Θάνατοι: 131.084
  • Μεταβολή πληθυσμού: -46.317
Ναι, κάθε χρόνο μια πόλη με μέγεθος που μοιάζει στα Χανιά, την Καλαμάτη ή την Ρόδο εξαφανίζεται από την Ελλάδα! Όποιος δεν αντιλαμβάνεται πως αντιμετωπίζουμε μια ακραία δημογραφική κρίση, φοβάμαι δεν έχει απολύτως καμία επαφή με την πραγματικότητα.

Δεν είναι μόνο ότι η μείωση του πληθυσμού πολύ σύντομα θα έχει ραγδαία επιτάχυνση. Η συνεπακόλουθη γήρανση θα έχει τραγικές οικονομικές συνέπειες, όπως για παράδειγμα στα συστήματα ασφάλισης, υγείας και πρόνοιας, ενώ παράλληλα ο φόβος και η συντήρηση θα κυριαρχήσουν στην κοινωνία.

Η Ελλάδα με λίγα λόγια θα γίνει μια χώρα που κανείς δεν θα θέλει να ζήσει.

Ποια είναι η λύση; Δεν υπάρχει καμία μαγική λύση. Η χώρα πρέπει να ανακαλύψει εκ νέου την πολιτική, να αντιμετωπίσει την ουσία του brain drain, να ενσωματώσει τους νέους πληθυσμούς που έχουμε την τύχη να έρχονται σ'αυτήν και, πάνω απ' όλα, να καταστρώσει ένα μακροπρόθεσμο αναπτυξιακό σχέδιο βάθους πολλών δεκαετιών που θα αγκαλιαστεί από τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.

Τότε, ίσως, υπάρξει ελπίδα ξανά. 

Παράλληλα βέβαια, το σημαντικότερο ίσως, πρέπει να μάθουμε από τα λάθη μας. Στη χώρα υπάρχει μια μικρή ομάδα που έχει την εξουσία μετά τη μεταπολίτευση και, παρότι εναλλάχθηκαν δυόμισι κόμματα στη διακυβέρνηση, λίγο - πολύ όλα ακολούθησαν παρόμοιες πολιτικές. Υπάρχουν ευθύνες, που οφείλουν να αποδοθούν. Όχι εκδικητικά αλλά παραγωγικά. Ας κάνουν στην άκρη τουλάχιστον. Ας πάνε σπίτι τους ή, ακόμα καλύτερα, σε κάποια από τις μητροπόλεις του εξωτερικού που τόσο πολύ αγαπούν. 

Η χώρα έχει ιστορική υποχρέωση να ξαναβρεί το βηματισμό της και για να το κάνει πρέπει πρώτα και κύρια, όπως ειπώθηκε παραπάνω, να ανακαλύψει εκ νέου την πολιτική ως την ύψιστη των τεχνών. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν φυσιολογικά.



Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...