Τρίτη 8 Ιουνίου 2021

Ποιον συμφέρει τελικά η "απομακρυσμένη" εργασία;

Κυκλοφόρησε ένα άρθρο χθες που λέει συνοπτικά ότι "η αντιπάθεια των εργοδοτών για την τηλεργασία βλάπτει σοβαρά την υγεία των επιχειρήσεων". Οι εργοδότες εμφανίζονται ως οι κακοί της υπόθεσης, οι οποίοι θέλουν να κάνουν "micro-management" τους εργαζομένους, πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν (?) σε περιβάλλον απομακρυσμένης εργασίας, άρα και την "αντιπαθούν".

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι όντως, δυστυχώς, πολλοί εργοδότες είναι οι κακοί της υπόθεσης. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν κατανοήσει σε βάθος ότι δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία και ασφάλεια σε ατομικό επίπεδο εάν δεν υπάρχει και σε κοινωνικό την ίδια στιγμή. Όλοι αυτοί θα πρέπει να ενημερωθούν κάποια στιγμή για τον "συμμετοχικό καπιταλισμό" - αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

Η βασική υπόθεση είναι ότι στο γραφείο οι εργαζόμενοι "παρακολουθούνται" ενώ στο σπίτι τους (ή όπου αλλού εργάζονται) είναι προστατευμένοι από το άγρυπνο μάτι της εργοδοσίας. Δυστυχώς όμως οι δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία για παρακολούθηση και για micro-management εργαζομένων είναι πλέον τόσο μεγάλες, που μάλλον θα συμφωνήσει ένας ειδικός ότι αυτή η "παρακολούθηση" γίνεται πιο αποτελεσματικά σε εργαζομένους "remote" παρά σε όσους είναι στο γραφείο (!)

Επίσης, το περιβάλλον του "remote" δίνει δυστυχώς στον κακοπροαίρετο εργοδότη τη δυνατότητα να ζητήσει πράγματα (υποτίθεται "από ανάγκη" λόγω του μοντέλου εργασίας) που δεν θα διανοούταν να τα ζητήσει στο γραφείο, ενώ από την άλλη ο "remote" εργαζόμενος δεν έχει την υποστήριξη των συναδέλφων του (ηθική, συναισθηματική και πρακτική) στο ίδιο επίπεδο που θα την είχε εάν εργαζόταν στον ίδιο χώρο μαζί τους και είχε αναπτύξει ανθρώπινους δεσμούς.

Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να σημειωθεί ότι αν σε μια εταιρεία υπάρχει μια άρρωστη κουλτούρα (όπως, δυστυχώς, σε πάρα πολλές) τότε αυτό αντικατοπτρίζεται πρώτα και κύρια στο management style και σε φαινόμενα όπως αυτά που περιγράφει το παραπάνω άρθρο.

Η μετατροπή της εμπειρίας της εργασίας σε ένα task-list που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο θα έχει τραγικές συνέπειες πρώτα για τον εργαζόμενο, μετά για την επιχείρηση και στο τέλος για όλη την κοινωνία. Οι τραγικές συνέπειες αυτές ξεκινούν με την απώλεια του ανθρώπινου δεσμού μεταξύ των εργαζομένων, όπως περιγράφεται παραπάνω.

Μπορεί να μας ακούγεται passé σαν ορολογία, όμως στους χώρους δουλειάς το υποκείμενο (όλοι εμείς) δεν καλύπτει μόνο τη βιοποριστική του ανάγκη αλλά μετατρέπεται σε ένα ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, με ανάγκες, επιθυμίες και ελπίδες.

Δεν έχω καμία αμφιβολλία ότι διεθνώς, μετά την πανδημία θα ζήσουμε τη μεγάλη επιστροφή του χώρου δουλειάς σαν μια μεγάλη ανάγκη της ανθρωπότητας. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη πολλών εργαζομένων να δουν την απομακρυσμένη εργασία ως μια νίκη έναντι της εργδοσίας. Δυστυχώς όμως είναι παγίδα, το remote είναι μια μορφή Δούρειου Ίππου που θα αλώσει τα εργασιακά δικαιώματα.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφοτύν πως αντί να στοχοποιούν το "γραφείο", θα ήταν πολύ πιο παραγωγικό και εποικοδομητικό να επιτεθούν στις τοξικές κουλτούρες - οι οποίες στην "εποχή του remote" έχουν φτάσει στο υψηλότερο σημείο τους. 

Η επιχείρηση που έχει σαν αυτοσκοπό της την μεγιστοποίηση της (προσωρινής) οικονομικής αξίας των μετόχων αδιαφορώντας για τις περιβαλλοντικές, κοινωνικές και ψυχολογικές επιπτώσεις των πράξεών της, η επιχείρηση που γεννά μονοδιάστατο & προσωρινό κέρδος οδηγώντας μακροπρόθεσμα στη βέβαιη καταστροφή, είναι η επιχείρηση του 19ου και του 20ου αιώνα.

Η επιχείρηση του 21ου αιώνα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο, το κοινωνικό ον που σέβεται τόσο τον εαυτό του όσο και το περιβάλλον στο οποίο υπάρχει. Η ανθρωπιστική αυτή διάσταση του επιχειρείν προϋποθέτει την ομάδα και, υπό την έννοια αυτή, η ανάπτυξη ανθρώπινων δεσμών μεταξύ των εργαζομένων αποτελεί προϋπόθεση για την ίδια την ύπαρξη αυτής της επιχείρησης.

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν δεδομένα που να δείχνουν ότι ο ανθρώπινος αυτός δεσμός μπορεί να αναπτυχθεί δίχως τη συνύπαρξη στον ίδιο φυσικό χώρο. Ενδεχομένως με υβριδικά μοντέλα (κάποιες μέρες γραφείο - κάποιες σπίτι) να μπορούν να έρθουν κάποια καλά αποτελέσματα, ακόμα και αυτό όμως πρέπει να αποδειχτεί.

Το μοντέλο επιχειρηματικότητας του 19ου & του 20ου αιώνα, που ο εργαζόμενος ήταν αναλώσιμος και χανότητας η ανθρώπινη διάσταση της εργασίας έμεινε πίσω με την ανάπτυξη της οικονομίας της γνώσης, της συνεργασίας και της δημιουργικότητας. Με δέλεαρ την "ελευθερία", επιχειρεί να επαναφέρει τον ατομισμό μέσα από τον δούρειο ίππο της "απομακρυσμένης εργασίας". Η πρόοδος όμως βρίσκεται πάντα στις ομάδες και στις κοινότητες, ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, οι χώροι δουλειάς θα επανακάμψουν μετά την πανδημία και θα συνεχίσουν να οδηγούν τον δρόμο της προόδου. 

Σάββατο 8 Μαΐου 2021

H επικίνδυνη "εμβολιαστική αισιοδοξία", τα "Greek Statistics" και η ανάγκη μιας συγγνώμης του Κυριάκου Πιερρακάκη

Πριν περισσότερο από μια δεκαετία η χώρα μας έγινε πρώτη είδηση παγκοσμίως με τα αλήστου μνήμης "Greek Statistics", τα τεχνάσματα δηλαδή που χρησιμοποιούσαν οι κυβερνώντες την Ελληνική Δημοκρατία τα χρόνια που προηγήθηκαν της πτώχευσης του 2010 ώστε να μπορούσαν να δανείζονται απρόσκοπτα για να συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο.

Με μεγάλη έκπληξη είδα μια δημόσια δήλωση του Υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Κυριάκου Πιερρακάκη στις 7/5/2021 που έλεγε ότι "Συνολικά, περισσότεροι από τέσσερα εκατομμύρια πολίτες έχουν ήδη εμβολιαστεί ή έχουν προγραμματίσει τα ραντεβού τους." Η παραπάνω δήλωση βέβαια αναπαράχθηκε σε μια πιο απλοποιημένη μορφή της, που λίγο-πολύ άφηνε την εντύπωση ότι 4 εκατομμύρια συμπολίτες μας, σχεδόν το 40% του πληθυσμού μας, έχει ήδη εμβολιαστει. 

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, έκανα μια σύντομη αναζήτηση on-line και βρήκα στοιχεία που έλεγαν πως τη μέρα της δήλωσης του κ. Υπουργού ίσχυαν τα εξής:

  • Λίγο περισσότεροι του 1.000.000 συμπολιτών μας έχουν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό τους, έχουν δηλαδή κάνει και τις δυο δόσεις.
  • Περίπου ακόμα 2.000.000 συμπολιτών, έχουν κάνει την πρώτη τους δόση (δηλαδή 3.000.000 είναι "μερικώς εμβολιασμένοι", όρος μάλλον αδόκιμος αφού η αποτελεσματική ανοσία χτίζεται μετά τη χορήγηση και των δυο δόσεων).
  • Επιπλέον 1.000.000 συμπολιτών έχει κλείσει ραντεβού για να εμβολιαστεί τον Μάιο και τον Ιούνιο.
Το παραπάνω θα μπορούσε να διδάσκεται ως ένα λαμπρό παράδειγμα των "Greek Statistics". Έχοντας χτίσει ανοσία στο 10% του πληθυσμού (που ούτε καν αυτό είναι ακριβές, αφού η ανοσία χτίζεται μετά την πάροδο ενός διαστήματος από τη χορήγηση της δεύτερης δόσης), δημιουργείς την εντύπωση ότι περίπου ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι εμβολιασμένος και ότι είμαστε πολύ κοντά στην ανοσία της αγέλης.

Το παράπτωμα αυτό του κ. Πιερρακάκη είναι βαρύτατο και είναι υπόλογος έναντι της ελληνικής κοινωνίας. Η πραγματικότητα είναι πως παρά την πρόοδο του εμβολιασμού (προσωπικά έκανα την 1η δόση του εμβολίου της  AstraZeneca την Τρίτη του Πάσχα 4/5/2021 και θα κάνω τη 2η δόση στο τέλος Ιουνίου), ο κίνδυνος έκρηξης της επιδημίας παραμένει σημαντικός. Από τη μια το άνοιγμα της εστίασης, από την άλλη η λειτουργία σχολείων, φροντιστηρίων και εμπορίου και όλα αυτά συνδυαζόμενα με την εντονότατη κόπωση από το μακροχρόνιο lock-down, δημιουργούν ένα πολύ επικίνδυνο μείγμα που μαζί με την "εμβολιαστική αισιοδοξία" μπορεί να μας οδηγήσει σε μια κορύφωση του 3ου κύματος της επιδημίας.

Τι εννοώ με τον όρο εμβολιαστική αισιοδοξία; Κάτι πολύ απλό: Ο κουρασμένος, ταλαιπωρημένος και γενικότερα απηυδησμένος πολίτης, μόνο και μόνο επειδή έκλεισε σήμερα ραντεβού για να κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου του αρχές Ιουνίου, περισσότερο υποσυνείδητα και λιγότερο συνειδητά θα αρχίσει να μειώνει την προσοχή του στα μέτρα προστασίας. Αν το σκεφθείτε λίγο και αν κοιτάξετε γύρω σας, θα δέιτε ότι η "εμβολιαστική αισιοδοξία" υπάρχει ήδη και ίσως έχει τραγικά αποτελέσματα.

Τα εμβόλια είναι όντως ο μόνος τρόπος για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της πανδημίας και ο θαυμασμός όλων μας πρέπει στους επιστήμονες και τεχνολόγους που έκαναν αυτό το θαύμα μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Όμως το εμβόλιο προϋποθέτει τη χορήγηση και των δυο δόσεων και κάποιες μέρες υπομονή μετά τη 2η δόση για να είναι πλήρως αποτελεσματικό. Αν λοιπόν σήμερα εμείς πάψουμε να προσέχουμε επειδή απλώς και μόνο προγραμματίσαμε να εμβολιαστούμε στο σύντομο μέλλον, το μόνο που θα κάνουμε είναι να συνεισφέρουμε σε μια νέα κορύφωση της επιδημίας με ιδιαίτερα τραγικές συνέπειες, όπως επί παραδείγματι συνέβη στη Χιλή.

Δηλώσεις όπως αυτές του Κυριάκου Πιερρακάκη είναι επικίνδυνες και στην εντελώς λάθος κατεύθυνση.

Θέλω να πιστεύω πως ο κ. Υπουργός θα καταλάβει το λάθος του, θα ανασκευάσει και θα ζητήσει συγγνώμη. Κάτι τέτοιο θα ήταν πράξη ευθύνης προς το κοινωνικό σύνολο και παράδειγμα υψηλού πολιτικού πολιτισμού.

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2021

H ανολοκλήρωτη επανάσταση

Η Ελλάδα γιόρτασε στις 25 Μαρτίου 2021 την επέτειο 200 ετών από το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 η οποία λίγα χρόνια αργότερα οδήγησε στη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους, εξέλιξη του οποίου είναι η σημερινή Ελληνική Δημοκρατία.

Θα ήθελα με αφορμή τη σημαντική αυτή επέτειο να σας καλέσω να μελετήσετε το έργο του Ρήγα Βελεστινλή, του ανθρώπου στον οποίο περισσότερο από κάθε άλλον χρωστάμε την ελευθερία μας σήμερα. Στις απαιτητικές μέρες που ζούμε, είναι καλό θα θυμηθούμε ότι ο Ρήγας και οι συναγωνιστές του ονειρεύτηκαν ένα μεγάλο, δημοκρατικό και κοσμικό, πολυ-εθνικό και πολυ-πολιτισμικό ευρωπαϊκό κράτος στα εδάφη της αλλοτινής Ρωμαϊδας (δηλαδή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), ίσως μια "Γαλλία της Ανατολής".

Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής εκείνης μάλλον είδαν απειλητικά το όραμα αυτό και μετά από μια σειρά εξελίξεων προέκυψε το ελληνικό κράτος ως προτεκτοράτο στον νότο της Βαλκανικής χερσοννήσου. Από τότε, τα εδάφη μας πολλαπλασιάστηκαν, παραμένει όμως ερώτημα, ή μάλλον στόχος, να καταστούμε πραγματικά ανεξάρτητοι.

Ίσως τελικά ο Ρήγας να έχει δίκιο. Ίσως εάν ενώσουμε δυνάμεις "Βουλγάροι, κι΄ Ἀρβανῆτες, Ἀρμένοι καὶ Ρωμιοί", τότε ίσως και να υπάρχει μια ελπίδα το όραμα των αγωνιστών του '21 να γίνει πραγματικότητα: Να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.

H ελπίδα μου είναι πως στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης τόσο ο ελληνικός λαός θα έιναι για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή πραγματικά ανεξάρτητος αλλά και ότι όλοι οι λαοί που ενέπνευσε ο Ρήγας θα απολαύσουν κι αυτοί για πρώτη φορά την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ευημερία μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Κατά την γνώμη μου αυτός πρέπει να είναι ο κύριος στοχος της ελληνικής πολιτικής.


Ρήγας Βελεστινλής
Πίνακας του Ανδρέα Κριεζή


Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021

Σεξισμός, παρενόχληση, πατριαρχία στην ελληνική αγορά πληροφορικής - Ένα μήνυμα στην Ένωση Πληροφορικών

Ασπρόπυργος,
27 Φεβρουαρίου 2021


Συνάδελφοι,

Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί εμβρόντητη τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων στον χώρο του αθλητισμού και της υποκριτικής με τα σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης που έρχονται στη δημοσιότητα.

Δυστυχώς τα νοσηρά αυτά φαινόμενα δεν έχουν να κάνουν με αυτούς τους κλάδους μόνο αλλά διατρέχουν οριζόντια την ελληνική κοινωνία. Φοβάμαι πως στο πλαίσιο αυτό υπάρχουν και στην πληροφορική.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η ανάδειξη του ρόλου των σωματείων. Πράγματι, ήταν χάρη στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών που έγιναν οι πρόσφατες αποκαλύψεις. Ένα σωματείο κατάφερε κάτι που απ' ότι φαίνεται ήταν "κοινό μυστικό", να πάψει να είναι μυστικό.

Η συμβουλή προς τους εργαζόμενους δεν μπορεί παρά να είναι η εξής απλή: Τώρα είναι η ώρα να μιλήσετε και η ώρα να οργανωθείτε. Σε ένα τέτοιο θέμα αναδεικνύεται η κορυφαία αξία της οργάνωσης των εργαζομένων, του συνδικαλισμού.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια ζω στον χώρο της ελληνικής επιχείρησης. Δυστυχώς κατά κανόνα η ελληνική επιχείρηση είναι πατριαρχική, σεξιστική και βαθιά συντηρητική. Μόνο εγώ έχω ακούσει να λέγεται ότι "δεν υπάρχουν γυναίκες που προγραμματίζουν καλά"; Μόνο εγώ έχω δει να ζητείται "μια εμφανίσιμη κοπέλα για την γραμματεία"; Αναφέρω αυτές τις δυο περιπτώσεις μόνο, που θα τις χαρακτήριζα σχετικά 'light' περιπτώσεις, μπροστά σε ότι άλλο συμβαίνει.

Πιστεύω πως η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναδείξει τα φαινόμενα του σεξισμού, της πατριαρχίας και της παρενόχλησης/κακοποίησης στον κλάδο μας, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, ακόμα και στην έρευνα και στο πανεπιστήμιο.

Η αλληλεγγύη είναι η μόνη ασπίδα του υποκειμένου στις περιπτώσεις αυτές. Νομίζω ότι το ΣΕΗ έδειξε τον δρόμο και η ΕΠΕ πρέπει να τον ακολουθήσει και να τον πάει ακόμα παραπέρα.

Ας ξεκινήσουμε με ένα απλό survey στα μέλη μας. Υπάρχουν περιπτώσεις παρενόχλησης/κακοποίησης; Υπάρχουν περιπτώσεις σεξισμού; Έχουν γίνει καταγγελίες;  

Η σιωπή δεν είναι επιλογή. Υπάρχει μια ευκαιρία συνολικά η ελληνικη κοινωνία να κάνει ένα βήμα μπροστά. Ας μην πάει χαμένη η ευκαιρία αυτή. Οι Πληροφορικοί να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί.

Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους,


Δημήτρης Τσίγκος

Μέλος Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας - Παράρτημα Αθήνας

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2021

Ελπίδα

Εκεί που όλα δείχνουν μαύρα, 

Εκεί που νομίζεις πως ξανακυλάμε στις μαύρες δεκαετίες του '50 και του '60, 

Εκεί που το δόγμα "Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια" ξεδιάντροπα ακούγεται ξανά,

Ερχεται μια Κυρία με άσπρα μαλλιά, μια πραγματικά μεγάλη Ελληνίδα, να δείξει πως υπάρχει ακόμα ελπίδα στη Χερσόννησο του Αίμου.


Η Κωνσταντίνα Ριτσάτου, αναπληρώτρια καθηγήτρια θεατρολογίας στο ΑΠΘ προστατεύοντας τους φοιτητές από τα ΜΑΤ


Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021

Εσείς πως τον πίνετε, Κύριε Πρωθυπουργέ;

Την περασμένη Τρίτη 16 Φεβρουαρίου στην Αττική - και όχι μόνο στην Αττική - χιόνισε. Χιόνισε λίγο παραπάνω απ'  ότι περιμέναμε, σε καμία όμως περίπτωση δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Θυμάμαι ο ίδιος μεγάλες χιονοπτώσεις στην Αττική το 2004, το 2005 και το 2008, με εκχιονιστικά μηχανήματα στην πλατεία Συντάγματος και με αναγκαιότητα χρήσης αντιολισθητικών αλυσίδων για να πάω από τον Ασπρόπυργο προς το κέντρο της Αθήνας.

Ήταν μια έντονη χιονόπτωση, σε καμία περίπτωση όμως δεν ήταν μια θεομηνία, ένα ακραίο φυσικό φαινόμενο, ενώ οι μετεωρολόγοι είχαν ειδοποιήσει πριν πολλές ημέρες. Ως αποτέλεσμα του φαινομένου αυτού βεβαίως, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας υπέστησαν μια μεγάλη ταλαιπωρία, μένοντας δίχως νερό και ρεύμα μερικοί μάλιστα μέχρι και για πέντε ολόκληρες ημέρες. 

Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν είναι νέο. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις που ανέφερα είχε λίγο ή πολύ συμβεί το ίδιο. Βλέπετε, οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες του ελληνικού κράτους είναι διαρκείς, διαχρονικές και διακομματικές. Έχουν να κάνουν με την ίδια την οργάνωση και τη στελέχωσή του και όχι με την πολιτική παράταξη που κατά περιόδους κατέχει τους θεσμούς. Όποια κυβέρνηση κι αν είχαμε, τα ίδια πράγματα θα είχαν συμβεί.

Όπως όμως έχω υποστηρίξει στο ιστολόγιο αυτό, από τον Ιούλιο του 2019 τη θέση της κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας την έχει καταλάβει ένα πολυδύναμο γραφείου τύπου. Η πραγματικότητα έχει υποχωρήσει σαν προτεραιότητα (αν είναι δυνατόν), καθώς η επικοινωνία είναι η νέα θεά που καθορίζει τις τύχες της Ελλάδας.

Το πολυδύναμο αυτό γραφείου τύπου [ναι, αναφέρομαι σε εκείνο που δεν δίστασε μεταξύ να ανακοινώσει τρίτο lockdown, ενώ (άκουσον, άκουσον!) ακόμα δεν είχε τερματιστεί το δεύτερο, απλώς και μόνο για να "ξεχαστούν" οι γραφικότητες της Ικαρίας], έχει πολυδιαφημίσει το "επιτελικό κράτος". Το επιτελικό αυτό όμως κράτος είναι θύμα της αναξιοκρατίας και του νεποτισμού που χαρακτηρίζει την ίδια την κορυφή της ελληνικής κυβέρνησης. Το ψάρι, όπως λέει ο λαός, βρωμάει απ' το κεφάλι.

Προφανώς λοιπόν δεν θα μπορούσε εκ του λόγου αυτού και μόνο το ελληνικό & επιτελικό κράτος να ανταποκριθεί σε μια απρόσμενη κατάσταση, όπως περίτρανα αποδείχτηκε. Έφτασαν να κλείνουν την Εθνική Οδό, να κόβουν την Ελλάδα στη  μέση, για να ...προλάβουν το πρόβλημα που θα δημιουργούταν. Πάλι καλά που δεν έκοψαν προληπτικά την ηλεκτροδότηση και την υδροδότηση για να προλάβουν διακοπές από την κακοκαιρία.

Τις στιγμές λοιπόν που εκτυλίσσονταν όλα αυτά, τι έκανε ο Κύριος Πρόεδρος της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας; Πως επέλεξε να εκφράσει το ενδιαφέρον και τη συμπόνια του; Πολύ απλά: Απολαμβάνοντας ένα καφεδάκι στο κέντρο της Αθήνας(*) μαζί με κάποιους δημοσιογράφους - επαγγελματική τάξη που έχει αναδειχθεί ως η πολυτιμότερη όλων στη νέα πραγματικότητα που ζούμε.

Φαντάζομαι ο κ. Πρόεδρος θα γιόρταζε το μεγάλο επίτευγμα του επιτελικού κράτους: Η Εθνική Οδός Πλατεία Συντάγματος - Πλατεία Κολωνακίου, παρά τα ακραία καιρικά φαινόμενα, είχε καταφέρει να μείνει ανοιχτή. Μάλιστα και στα δυο ρεύματα. Το "κράτος των Αθηνών" μπορεί να συνεχίσει να κοιμάται ήσυχο, η κύρια αποστολή του είχε επιτευχθεί.

Όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί μείναμε να ρωτάμε: Εσείς, πως τον πίνετε, Κύριε Πρωθυπουργέ; Διότι εμείς, αν και μάλλον ουδόλως σας απασχολεί, εδώ και καιρό τον πίνουμε βαρύ, πικρό και σκέτο.


Ο Πρωθυπουργός την ώρα της κορύφωσης της κακοκαιρίας της Τρίτης 16/2. 


(*) Πολλές φορές έχει τονιστεί ότι πρέπει να αποθαρρύνονται οι πολίτες να συχνάζουν έξω από τα καφέ, πίνοντας το καφέ τους εκεί δημιουργώντας συνωστισμό. Ακριβώς αυτό που κάνει στη φωτογραφία ο κ. Πρωθυπουργός, δίχως φυσικά να τηρεί την "κοινωνική αποστασιοποίηση". Με ποια ηθική νομιμοποίηση τώρα θα επιβάλει πρόστιμα η Ελληνική Αστυνομία σε συμπολίτες μας που θα υποπέσουν στο ίδιο παράπτωμα;

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021

Ελληνικός τρόπος, αίμα και κάθαρση: Ανοιχτή επιστολή προς την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας

 Ασπρόπυργος,
20 Φεβρουαρίου 2021


Προς:
Αξιότιμη Κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου
Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας


Θέμα: Ελληνικός τρόπος, αίμα και κάθαρση


Αξιότιμη Κυρία Πρόεδρε,


Συμπληρώνονται φέτος διακόσια χρόνια από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης του 1821, της ηρωικής παλλαϊκής εξέγερσης που οδήγησε στη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους. Όπως γνωρίζετε, τους δυο αυτούς αιώνες συνεχίζεται η συζήτηση σχετικά με το κατά πόσο το κράτος μας αποτελεί την ιστορική συνέχεια της Ελλάδας της κλασσικής εποχής, καθώς πολλοί έχουν εκφράσει φόβους ότι οι αιώνες που μεσολάβησαν με τη ρωμαϊκή κατάκτηση, τη βυζαντινή εποχή και, κυριότερα, την οθωμανική κυριαρχία, έχουν καταστήσει την επίκληση της ελληνικότητας μας ως κενής περιεχομένου. Υποστηρίζουν δηλαδή πολλοί ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν ζουν κατά τον ελληνικό τρόπο.

Με  σεβασμό σε κάθε καλόπιστη ερώτηση και κριτική, θέλω να πιστεύω ότι ο λαός μας με τους αγώνες του τα τελευταία διακόσια χρόνια έχουμε αποδείξει πως το δικαίωμα να αποκαλούμαστε Έλληνες το έχουμε κατακτήσει. Δεν είναι δικαίωμα κληρονομικό ή γονιδιακό μα δικαίωμα πρώτα και κύρια πολιτισμικό: Έλληνας γίνεσαι μέσα από τον τρόπο που ζείς και πολιτεύεσαι, μέσα από τη νοηματοδότηση του βίου σου και όχι μέσα από κάποιο κληρονομικό δικαίωμα.

Για τον λόγο αυτό απευθύνομαι σήμερα σε Εσάς, Κυρία Πρόεδρε, διότι αναπάντεχα η ίδια η ιστορία μας θέτει ένα ερώτημα στο οποίο ο ελληνικός λαός πρέπει να απαντήσει και η απάντηση που θα δώσει θα πρέπει να αποδείξει την αλήθεια των παραπάνω λόγων, εάν δηλαδή όντως το σύχρονο ελληνικό κράτος είναι φορέας του ελληνικού πολιτισμού, εάν όλοι εμείς ζούμε σύμφωνα με τον ελληνικό τρόπο.Το ερώτημα συμπυκνώνεται σε πέντε λέξεις: 

Το αίμα ξεπλένεται με αίμα;

Ένας συμπολίτης μας, τελεσίδικα καταδικασμένος πολλάκις σε ισόβια δεσμά για σειρά δολοφονιών, βρίσκεται εδώ και πολλές εβδομάδες σε απεργία πείνας ζητώντας τη μεταφορά του σε άλλη φυλακή. Πλήθος έγκριτων νομικών τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό επιβεβαιώνει πως το αίτημα του κρατούμενου έχει στέρεη νομική βάση. Οι θεσμοί του ελληνικού κράτους όμως κατά εντυπωσιακό τρόπο αρνούνται να υλοποιήσουν το αίτημα αυτό.

Άραγε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος το γεγονός ότι ένας κρατούμενος είναι τελεσίδικα καταδικασμένος για βαρύτατα αδικήματα είναι επαρκής λόγος για να γίνονται εκπτώσεις στην τήρηση των κανονισμών κράτησής του; Αποτελεί αυτό, θα αναρωτηθεί κάποιος, εφαρμογή του ελληνικού ή μήπως του βαρβαρικού τρόπου;

Η ένοπλη πολιτική δράση, πολύ περισσότερο η τρομοκρατία με τη μορφή που έλαβε μεταδικτατορικά, είναι τελεσίδικα καταδικασμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Κάθε πολίτης αναρωτιέται σε τι ακριβώς θα ωφελήσει η εκδικητικότητα έναντι ενός καταδικασμένου τρομοκράτη. Θα συμβάλλει άραγε η εκδικητικότητα αυτή στην ένωση ή στον διχασμό του ελληνικού λαού;

Σε τελική ανάλυση, Κυρία Πρόεδρε, εναπόκειται στον θεσμό της Προεδρίας της Ελληνική Δημοκρατίας, στον πρώτο πολίτη της χώρας και στο σύμβολο του πολιτεύματός μας, αν μη τι άλλο να εκφράσει λόγο σαφή και καθαρό για το κορυφαίο αυτό θέμα που έχει προκύψει, να μιλήσει σύμφωνα με τις επιταγές του ελληνικού πολιτισμού.

Θέλω να πιστεύω πως θα ανταποκριθείτε στο καθήκον αυτό.


Με εκτίμηση,


Δημήτρης Τσίγκος

Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...