Τρεις αφηγήσεις και κάποιες σκέψεις

Είχα την πολύ μεγάλη χαρά τις προάλλες να συναντήσω έναν συντοπίτη μου που διανύει αισίως τη δέκατη (ναι, τη 10η) δεκαετία της ζωής του. Ένας άνθρωπος ευτυχής και πλήρης που το ταξίδι της ζωής του είχε και μάκρος και νόημα.

 

Κάθισα μαζί του για λίγο, ίσως για δέκα ή δεκαπέντε λεπτά και, όπως ήταν μάλλον αναπόφευκτο, γρήγορα τα λόγια του πήγαν στα ταραγμένα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου όπως και στις μαύρες δεκαετίες που τα ακολούθησαν.

Μπόρεσα, με πολλή συγκίνηση, να συγκρατήσω τρεις διαφορετικές αφηγήσεις:

Αφήγηση πρώτη - Ο παππούς

Αναφέρθηκε ο ηλικιωμένος συνομιλητής μου στον παππού μου, Βασίλη Τσίγκο, γνωστό ως "Μπουράτση" στον Ασπρόπυργο και ως "Θρία" στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Του είχε κάνει εντύπωση ένας λόγος που είχε βγάλει ο παππούς σε ένα σώμα ανταρτών τον χειμώνα του '43 όπου έλεγε "θα κερδίσουμε παιδιά, δυστυχώς όμως δεν θα είμαστε όλοι εκεί για να το γιορτάσουμε".

Είχε δυστυχώς δίκιο, ο παππούς μου, σημείωσε ο συνομιλητής μου, καθώς ο πρωτότοκος γιος του, ο Δημήτρης Τσίγκος, έπεσε νεκρός στις 25/7/1944 δολοφονημένος άγρια από ελληνόφωνους ναζί. Είπε ακόμα ότι, τον χειμώνα του '44 που τον είχε συναντήσει στο κρυσφήγετό του, τότε που οι Άγγλοι έγραφαν μια μαύρη σελίδα στην ιστορία τους συμμαχώντας με τους ελληνόφωνους ναζί, πόσο εντύπωση του είχαν κάνει οι συμβουλές του. "Να διαβάζεις μεγαλοφώνως", του έλεγε, "για να λυθεί η γλώσσα σου". 

Αφήγηση δεύτερη - Η αδικία

Μου είπε στη συνέχεια ότι το 1949 τον είχαν πάρει φαντάρο και ήταν στην Τρίπολη νεοσύλλεκτος. Πολύ νωρίς το πρωί, αξημέρωτα, ήταν ακόμα στον θάλαμο και άκουγαν ριπές. "Γίνεται βολή", τους έλεγαν, "μην ανησυχείτε". Εκεί, η φωνή του ηλικιωμένου έσπασε και μου είπε "όμως δεν έκαναν βολή. Σκότωναν τους αντάρτες που είχαν φυλακή". Στη συνέχεια μου μίλησε για έναν φίλο του που ήταν στον "λόχο επιδείξεων" και του είχε περιγράψει την εξής ασύλληπτη σκηνή: "Οι φαντάροι που καλούνταν να πραγματοποιήσουν τις εκτελέσεις, είχαν πλήρη επίγνωση της αδικίας και είχαν φτάσει στα όρια της παράνοιας. Η κατάσταση ήταν έκρυθμη. Ο αξιωματικός για να τους ηρεμίσει και να απαλύνει κάπως τον πόνο τους είπε το εξής: "Δεν είναι δικιά μας αμαρτία παιδιά, που τους σκοτώνουμε. Είναι αμαρτία εκείνων που μας δίνουν τις εντολές". 

Κάτι μέσα μου θέλει να πει πως ο αξιωματικός είχε δίκιο και να τους συγχωρέσω. Μετά όμως θυμάμαι πως ακριβώς αυτή ήταν η δικαιολογία που είπαν και οι χειρότεροι βασανιστές στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης:

Κανείς δεν έφταιγε, απλώς εκτελούσαν διαταγές άνωθεν. 

Είναι όμως έτσι τελικά; Θα ήταν μια πράξη ηρωϊσμού να αρνηθείς να εκτελέσεις μια αισχρή εντολή, είτε μιλάς γερμανικά ή ελληνικά. Ας μην έχουμε την απαίτηση όμως να συμβαίνουν συχνά οι πράξεις ηρωϊσμού. Πάντα φαίνεται πιο εύκολο εκ των υστέρων.

Αφήγηση τρίτη - Ένα απλό συμπέρασμα

"Όποιος πολέμησε τον Γερμανό, πήγε φυλακή", είπε ο ηλικιωμένος. Αντίθετα, "οποιος συνεργάστηκε με τον Γερμανό, μετά βρέθηκε να κάνει κουμάντο, πράγμα που ήταν πολύ, πάρα πολύ άδικο". Με πολύ απλά λόγια αυτός ο παππούς από τον Ασπρόπυργο περιέγραψε τι έγινε στην Ελλάδα τις μαύρες δεκαετίες του '50 και του '60. Μια πλήρης αντιστροφή της ιστορίας, όπου οι νικητές μετατράπηκαν σε ηττημένους και οι ηττημένοι και νικητές. 

"Σκοτώσανε κόσμο και οι αντάρτες", μου είπε στη συνέχεια. "Αυτό ήταν κακό", είπε χωρίς να αφήνει περιθώριο για παρερμηνείες. "Πρέπει όμως κανείς να ψάξει να δει, γιατί τον σκοτώσανε κάποιον. Σου το λέω εγώ, όσους ξέρω, κάτι σοβαρό είχανε κάνει". 

Δεν μπορούσε να ειπωθεί πιο απλά. Ο λαός διψούσε για εκδίκηση, τα εγκλήματα ήταν πολλά. Εκτελέσεις των ναζί και των συνεργατών τους μετά τον πόλεμο έγιναν μαζικά, σε όλη την Ευρώπη. Έγιναν και στην Ελλάδα. Έπρεπε οι αγωνιστές να την βρουν τη δύναμη και να καταλάβουν πως η ποινή του θανάτου επιδεινώνει περαιτέρω μια ήδη άσχημη κατάσταση. Δεν το έκαναν, ήταν ιστορικό λάθος. 

Ας μην γελιόμαστε όμως: Οι εκτελέσεις των ελληνόφωνων ναζί δεν ήταν πολιτικές δολοφονίες, ήταν πράξεις ηρωικές, ήταν απονομή δικαιοσύνης. Καλύτερο θα ήταν να μην έχουν γίνει. Να είχαν συλληφθεί οι εγκληματίες αυτοί, να είχαν φυλακιστεί ισόβια ώστε να μάθαιναν και οι επόμενες γενιές για τα φρικτά εγκλήματά τους. Στην Ελλάδα βέβαια, κάποιοι εκτελέστηκαν και, όσοι γλύτωσαν, που ήταν πολλοί, με την ανίερη υποστήριξη Άγγλων και Αμερικάνων βρέθηκαν στην εξουσία. Αυτό λέει η ιστορία.

Ήταν πραγματικά τύχη αγαθή που βρέθηκα μαζί με αυτόν τον ηλικιωμένο και μου έμαθε τόσα πολλά. Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας ξεκίνησε εκείνα τα χρόνια και συνεχίστηκε για δεκαετίες. Ίσως σε κάποιες μορφές να συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ήταν τότε που το σύστημα εξουσίας αποφάσισε την αλήθεια να τη βαφτίσει ψέμα και το ψέμα να το πει αλήθεια. Ευτυχώς όμως, εκτός από τα χιλιάδες τεκμήρια και ντοκουμέντα, υπάρχει και ζωντανή, λαϊκή ιστορική μνήμη.

Ιστορική μνήμη που μας δίνει ένα μεγάλο δίδαγμα: Πρέπει να συγχωρήσουμε αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Διότι αν ξεχάσουμε, θα τα ξαναζήσουμε.

Ο Στέλιος Πέτσας φέρνει τον κομμουνισμό

Κάποιοι κακεντρεχείς αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να πληρώνονται μέσα "ενημέρωσης" για υποτιθέμενη καμπάνια ενημέρωσης για τον κορωνοϊό και να μην γίνεται άμεσα δημοσίευση των εν λόγω στοιχείων (μάλλον εδώ ο κ. Πιερρακάκης δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές open data).

Κάποιοι ακόμα περισσότεροι κακεντρεχείς λένε ότι η λίστα δεν δημοσιεύτηκε για περίπου ένα τρίμηνο διότι αποτέλεσε αντικείμενο "μαγειρέματος". Μα, αν είναι δυνατόν; Μαγείρεμα στις σχέσεις κράτους - μέσων "ενημέρωσης", που ακούστηκε;

Κάποιοι άλλοι, οι αδιανόητα κακεντρεχείς, αναρωτήθηκαν ""για ποιο λόγο έπρεπε να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος τα μέσα "ενημέρωσης"; Για να κάνουν τη δουλειά τους; Πολλοί περισσότερο αφού τόσοι και τόσοι συντελεστές των ενημερωτικών εκπομπών διαβεβαίωσαν πως δούλεψαν αφιλοκερδώς. Δηλαδή, αν δεν τους πληρώναμε, για ποιο πράγμα θα μας ενημέρωναν τα μέσα "ενημέρωσης" κατά τη διάρκεια της πανδημίας; Ίσως για το πρωτάθλημα baseball της Κούβας;"".

Εκείνοι όμως που έσπασαν κάθε ρεκόρ κακεντρέχειας ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν "με ποια κριτήρια το ένα site πήρε Α χρήματα και το άλλο site ή κανάλι πήρε Β χρήματα;". Αυτοί οι άθλιοι, κατ' όνομα και μόνο συνάνθρωποί μας, αγνοούν το προφανές:

Ο Στέλιος Πέτσας είναι ορκισμένος κομμουνιστής.

Όλη αυτή η συζήτηση για τα κριτήρια είναι στη σφαίρα του αισχρού νεοφιλελευθερισμού. Φτάνει πια, δεν έχει θέση πιά στη κοινωνία μας.

Ο Βλαδίμηρος Ιλίτς Ουλιάνοφ τα έχει πει όλα και ο λόγος του είναι διαταγή για τον Στέλιο Πέτσα:

- Κάθε μέσο "ενημέρωσης" θα ενημερώνει σύμφωνα με τις δυνατότητές του,
- Κάθε μέσο "ενημέρωσης" θα επιχορηγείται σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Τόσο όμορφα και απλά.

Οι αντεπαναστάτες τέλος ας μην γκρινιάζουν που δεν πήραν επιχορήγηση αλλά να ευχαριστούν από καρδιάς τον σ. Υπουργό που τους επιτρέπει να υπάρχουν (για την ώρα τουλάχιστον).

6/7/1984
Βόρεια Κορέα της Δύσης

Το πρωτάθλημα baseball της Κούβας

Όπως πολλοί από εμάς γνωρίζουν, το άθλημα του baseball είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο στην Κούβα και το εν λόγω πρωτάθλημα θεωρείται από τα πιο ανταγωνιστικά του κόσμου. Μάλιστα, πολλές επαγγελματικές ομάδες των ΗΠΑ, όπου φυσικά το baseball επίσης ανθεί, κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να πάρουν ταλαντούχους κουβανούς παίχτες - πράγμα συχνά περίπλοκο λόγω των τεταμένων σχέσεων των δυο χωρών.

Εκεί λοιπόν που κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα ανυπομονούσε να συνεχίσει να ενημερώνεται καθημερινά και διεξοδικά για το πρωτάθλημα baseball της Κούβας, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες που το θέμα αυτό μονοπωλεί τα μέσα ενημέρωσης, έρχεται το Υπουργείου Τύπου και με μια απολυταρχικού τύπου απόφαση εξαναγκάζει τους λειτουργούς της τέταρτης εξουσίας στη χώρα μας να σταματήσουν να μας ενημερώνουν για το συγκλονιστικό αυτό πρωτάθλημα και να μας ζαλίσουν με ανόητες, ανούσιες ειδήσεις και ενημερώσεις σχετικά με τον κορωνοϊό.

Για να κρύψουν δε το απολυταρχικό τους πρόσωπο, θα έλεγε κανείς φτάνουν στο όριο σχεδόν να 'δωροδοκήσουν' (καθ' υπερβολήν η έκφραση, φυσικά δεν την εννοώ κυριολεκτικά) τα μέσα ενημέρωσης με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό (αρχικά ακούσαμε για 11 εκατομμύρια, μετά για 20, ποιός ξέρει πόσα ήταν...) επιχειρώντας να καταστήσουν τους λειτουργούς της δημοσιογραφίας συνενόχους στην αποσιώπηση των απίστευτων συμβάντων και εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα στα γήπεδα του διαμαντιού της καραϊβικής.

Απευθύνω προσωπική έκκληση στον Υπουργό κ. Πέτσα αλλά και στον ίδιο τον Πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη τον 2ο. Δείξτε έλεος σεβαστοί άρχοντες! Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί άλλο να στερείται ενημερώσεως για τα τεκταινόμενα στο πρωτάθλημα baseball της Κούβας. Επιτρέψτε στα μέσα ενημέρωσης να επανέλθουν στη φυσιολογική ροή των ειδήσεών τους και σταματήστε επιτέλους να τους εξαναγκάζετε να μεταδίδουν ειδήσεις για το ελάσσον ζήτημα του κορωνοϊού που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ήταν ούτε στα μονόστηλα των εφημερίδων.

(Για το γεγονός ότι κάποιοι τιποτένιοι υπήκοοι σας, σεβαστοί Άρχοντες, τόλμησαν να θέσουν ζήτημα δημοσίευσης [άκουσον-άκουσον!] των ποσών με τα οποία εξαναγκάστηκε κάθε μέσο ενημέρωσης να σταματήσει να μας ενημερώνει για το πρωτάθλημα baseball της Κούβας θέλω απλώς και μόνο να εκφράσω τη βαθύτατη αγανάκτησή μου. Οι εν λόγω υπήκοοι έχουν διαπράξει έγκλημα εσχάτης προδοσίας και πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπεις των αισχρών πράξεών τους.).

Ευελπιστώντας η έκκλησή μου να γίνει αποδεκτή,

Θερμούς χαιρετισμούς προς όλους τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου,

27/6/1984,
Βόρεια Κορέα της Δύσης

Απορίες σχετικά με τις εξελίξεις στην υπόθεση Novartis

Μάλλον κάτι δεν έχω καταλάβει καλά. Διαβάζω τα εξής στον ξένο τύπο:

Novartis Greece, a unit of the Swiss drug giant, admitted to financing travel of employees of state-owned hospitals to the US between 2012 and 2015 "as a means to bribe these officials," the Justice Department said.

Novartis Greece also admitted that in 2009 and 2010 it funneled money to health care providers as part of an epidemiological study that was "used as a vehicle" for improper payments to increase sales of drugs, the agency said.

Προκύπτουν λοιπόν κάποια ερωτήματα:

1. Ποιοι ήταν αυτοί οι «employees of state owned hospitals» που δωροδοκήθηκαν μεταξύ 2012 και 2015, όπως είναι πλέον δεδικασμένο γεγονός;
2. Ποιοι ήταν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι;
3. Αυτοί οι πολιτικοί προϊστάμενοι ήταν μόνο άχρηστοι και ανίκανοι ή επιπλέον, όπως λέει η κοινή γνώμη αλλά δεν έχει ακόμα μπορέσει να αποδείξει η ελληνική δικαιοσύνη, «ήταν και αυτοί μέσα στο κόλπο»;
4. Πάνω απ’ όλα, πόσο αδιανόητα απύθμενο θράσος πρέπει να έχει κάποιος για να εξακολουθεί να μιλάει για δήθεν «σκευωρία» που δήθεν «κατέρρευσε»;

Ο κοτζαμπάσης του 21ου αιώνα είπε «θα τους πάει μέχρι τέλους». Ούτε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης δεν είχε απειλήσει τόσο ευθέως τον Καποδίστρια όσο ο σύγχρονος απόγονος του τους δικαστικούς λειτουργούς. Θα περιέλθει άραγε των ίδιων μέσων; Ποιος ξέρει. Ελπίζουμε πως όχι, αν και σε λίγους μάλλον θα έκανε εντύπωση.

Κάποιοι βέβαια, λίγοι φοβούμαι, ελπίζουμε πως 200 χρόνια μετά ίσως να ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω την οθωμανική εποχή και να γίνουμε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία. Αυτό όμως προϋποθέτει δικαστικούς λειτουργούς που θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Που θα δικάσουν όσους διέπραξαν το σκάνδαλο και όχι όσους επιχείρησαν να το αποκαλύψουν.

Θα το καταφέρουν; Ίδωμεν. Ας έχουν πάντως στο μυαλό τους οι δικαστικοί μας πως εκτός από τον κοτζαμπάση τους παρακολουθεί και η ιστορία.

Tα ασφαλή προγούλια

Εδώ και μερικές εβδομάδες ζούμε ένα μαζικό θέατρο του παραλόγου σχετικά με τα υποτιθέμενα μέτρα προστασίας από τον νέο κορωνοϊό, τα οποία δήθεν εφαρμόζονται μετά την άρση των απαγορεύσεων. Είναι αλήθεια πως η Ελλάδα υπήρξε είτε σοφή ή τυχερή ή ίσως και τα δυο. Η επιδημία δεν έλαβε απειλητικές διαστάσεις και ο συνολικός απολογισμός των θυμάτων είναι πολύ μικρότερος του ημερησίου απολογισμού άλλων χωρών της Ευρώπης. Αξίζουν λοιπόν πολλά συγχαρητήρια και όλους τους αρμοδίους αλλά και στον ελληνικό λαό, συγχαρητήρια που από το ιστολόγιο αυτό δεν έχω σταματήσει να δίνω.

Κάποια στιγμή όμως πρέπει να βγούμε από την ευφορία της επιτυχίας, είτε αυτή οφείλεται, επαναλαμβάνω, σε ικανότητα ή σε τύχη ή και στα δύο, και να κοιτάξουμε την πραγματικότητα. Εδώ και μερικές εβδομάδες γίνονται συνεχόμενες άρσεις των διαφόρων απαγορεύσεων και μαθαίνουμε ότι μπορούμε να επανερχόμαστε στις κανονικές μας δραστηριότητες αλλά "με προσοχή".

Βασικότερη σύσταση όλων είναι η τήρηση απόστασης ασφαλείας. Κανονικά δεν πρέπει να ερχόμαστε πιο κοντά από δυο μέτρα από τους συνανθρώπους μας. Επιπλέον, πρέπει να πλένουμε συχνά και σχολαστικά τα χέρια μας και, κατά 'ισχυρή σύσταση' να φοράμε μάσκα σε όλους τους κλειστούς χώρους, μέσα μεταφοράς κλπ.

Αυτά γίνονται στο επίπεδο των συστάσεων και των ανακοινώσεων. Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στην πραγματικότητα: Απολύτως τίποτα εξ αυτών!

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι ο ελληνικός λαός θεωρεί πως τον κορωνοϊό "τον νικήσαμε" και ότι "τον έχουμε αφήσει πίσω μας". Μια βόλτα σε πλατείες των Αθηνών θα σας πείσει για του λόγου το αληθές. Ο κόσμος είναι πολύς. Κατά την κοινή έκφραση "ο ένας πάνω στον άλλον". Δεν υφίσταται καμία αποστασιοποίηση και εννοείται πως μάσκες φορούν μόνο όσοι χαρακτηρίζονται ως γραφικοί καθώς και όσοι φοβούνται τα πρόστιμα.

Οι τελευταίοι, κυρίως οι εργαζόμενοι στους κλάδους του λιανικού εμπορίου και της εστίασης, αξίζουν ιδιαίτερης μνείας. Φορούν μια υφασμάτινη μάσκα, συχνά καταϊδρωμένη, η οποία προστατεύει το πλέον κρίσιμο τμήμα του σώματός τους: Το προγούλι (οι πλέον προχωρημένοι βέβαια τη μάσκα την έχουν να κρέμεται από το αυτί. Είμαι βέβαιος πως ήδη θα γίνονται εικασίες για το «τι σημαίνει» η επιλογή του δεξιού ή αριστερού αυτιού...).

Είναι γνωστό πως μελέτη 29 κορυφαίων ερευνητικών εργαστηρίων παγκοσμίου κλάσεως έχει αποδείξει πως το προγούλι είναι η κύρια περιοχή εισόδου των κορωνοϊών, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που προκαλεί την ασθένεια COVID-19, στον ανθρώπινο οργανισμό. Ας μην έχουμε κανένα φόβο λοιπόν, καμία ανησυχία: Τα προγούλια των Ελλήνων είναι καλά προστατευμένα.

Για ποιαν Ελλάδα;

Υπήρχε από τη μια η Ελλάδα της Οδησσού, της Αλεξάνδρειας, της Σμύρνης και της Πόλης. Από την άλλη η Ελλάδα των Κοτζαμπάσηδων — με κορυφαίους εκφραστές τους μαφιόζους Μαυρομιχάληδες, πληρωμένους δολοφόνους του Καποδίστρια.

Μετά την απελευθέρωση, οι δυο αυτές Ελλάδες συγκρούστηκαν. Ποια λέτε να επικράτησε;

Πρώτο hint: ο στίχος των Social Waste ‘κι όμως τα σόγια τους μας κυβερνάνε ακόμα’ ίσως και να έχει κάποια σχέση με τα παραπάνω.

Δεύτερο hint: Έχετε επισκεφτεί την Ακαδημία Πλάτωνος; Το Λύκειο του Αριστοτέλη; Τον Κήπο του Επίκουρου ίσως; Όχι; Μα, πως είναι δυνατόν; Δεν υπάρχουν μνημεία στην Αθήνα στους χώρους που για οκτακόσια και πλέον χρόνια μεγαλούργησε το ελληνικό πνεύμα αφήνοντας μια τεράστια κληρονομιά στην Ανθρωπότητα;

— Τι εννοείς, θα ρώταγε κάποιος, «εκεί που ήταν η Ακαδημία Πλάτωνος τώρα θέλουν να γίνει γήπεδο»;

Για να τελειώνουμε (προσωρινά), τον Ιουστινιανό τον μαθαίνουμε σαν ένα μεγάλο αυτοκράτορα που μεγάλωσε το Βυζάντιο και έχτισε την Αγιά-Σοφιά. Για τα εγκλήματα του κατά της ανθρωπότητας όμως, για το κλείσιμο των σχολών των Αθηνών, γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτα;

Ποτέ δεν είναι αργά να ανακτήσουμε τον ελληνικό τρόπο, να γίνουμε μια πραγματική Ελλάδα. Για την ώρα όμως φοβάμαι πως το όνομα μας είναι εν πολλοίς ψευδεπίγραφο. 

Το διεθνές ρεζίλι και η ποσοτικοποίηση της σπιθαμής

Αν σε κάτι διακρίνεται η τρέχουσα κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι η επικοινωνιακή δεινότητά της, η οποία φαντάζει ακόμα μεγαλύτερη εν συγκρίσει με τις ανύπαρκτες επιδόσεις της προηγουμένης κυβερνήσεως στο εν λόγω πεδίο.

Πρόσφατα όμως, σε ένα ιδιαίτερα κρίσιμο πεδίο όπως εκείνο της διπλωματία. Μάθαμε λοιπόν από βρετανικά μέσα ότι ''Τούρκοι στρατιώτες έχουν καταλάβει μια περιοχή 16 στρεμμάτων στον Έβρο, από την ανατολική μεριά του ποταμου, η οποία έχει έρθει στην επιφάνεια λόγω υποχώρησης των υδάτων - ή κάτι τέτοιο''.

Κάπου εκεί ξεκίνησε η επικοινωνιακή - ενδεχομένως και ουσιαστική - τραγωδία. Το Υπουργείο Εξωτερικών έκανε ανακοίνωση ότι ''δεν θέλει να χαλάσει τις σχέσεις με την Τουρκία για μια τόση μικρή έκταση''. Μια έκφραση απόλυτα ανήκουστη. Στη συνέχεια είπε πως έκανε διάβημα προς το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών.

Όπως ήταν φυσικό την επομένη η κριτική στον δημόσιο διάλογο ήταν βαρύτατη. Που πήγαν όλοι αυτοί οι παλληκαράδες που ''προστάτευαν τα σύνορα'' από τους μετανάστες - όπως αρέσκονται να αποκαλούν τους πρόσφυγες; Που πήγαν τα ρεπορτάζ από την ''πρώτη γραμμή''; Για μία ακόμα φορά η Ελλάδα ήταν ο ''τζάμπα μάγκας'' της γεωπολιτικής σκακιέρας.

Με τεράστια έκπληξη λοιπόν ακούσαμε μια μέρα αργότερα τον Πρωθυπουργό της χώρας να λέει ανερυθρίαστα ότι το διάβημα για τον Έβρο έγινε επειδή ..."υπήρξε συγκέντρωση δυνάμεων από την άλλη πλευρά".

Μάλιστα. Γίναμε διεθνώς ρεζίλι σε ένα ζήτημα που αφορά τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά σύνορα.

Είναι πράγματι να αναρωτιέται κανείς: Τόσοι storytellers, τόσοι creative writers, τόσοι communication artists, αυτό βρήκαν να πουν; Ακόμα και ένα γραφείο PR απ' το Φάρσαλα (no offense για τα Φάρσαλα), κάτι καλύτερο θα σκεφτόταν, όχι όλοι οι άριστοι της επικοινωνίας.

Να λοιπόν που είχαμε τόσο σύντομα μια τεράστια επιβεβαίωσει ότι το ''επικοινωνείν'' πολύ απέχει δυστυχώς από το ''κυβερνείν''.

Βεβαίως, τη λύση με την κατάσταση που διαμορφώθηκε στον Έβρο μπορεί πολύ εύκολα να τη δώσει ο κ. Μπαμπινιώτης, έγκριτος Καθηγητής Γλωσσολογίας: Μετά από παράκληση της κυβερνήσεως θα μπορούσε ενδεχομένως στην επόμενη έκδοση του λεξικού του να ποσοτικοποιήσει την έννοια της «σπιθαμής» ως μιας «έκτασης περίπου 20 στρεμμάτων».

Έτσι θα μπορούσαμε να εξακολουθήσουμε να λέμε ότι «δεν παραχωρούμε ούτε σπιθαμή ελληνικού εδάφους».