Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 7ης Ιουλίου

Χανιά, Κρήτη
3 Ιουλίου 2019

Γίνονται στη χώρα μας εκλογές την 7^η Ιουλίου 2019 μετά από περισσότερα από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης και σε μια περίοδο ιδιαίτερα έντονων και ταχέων γεωπολιτικών εξελίξεων στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Είναι μια περίοδος που κρύβει τεράστιους κινδύνους αλλά και μεγάλες ευκαιρίες για την Ελλάδα. Δυστυχώς όμως, ακόμα μια φορά η χώρα βρίσκεται απροετοίμαστη να παίξει τον ιστορικό της ρόλο. Θέλω να ξεκινήσω το άρθρο αυτό δηλώνοντας απερίφραστα την έντονη ανησυχία μου για τις εξελίξεις των επομένων λίγων ετών.

Στις εκλογές που μας έρχονται ήθελα να ψηφίσω το Volt Europa. Ένα εντυπωσιακά δυναμικό και προοδευτικό πανευρωπαϊκό πολιτικό κίνημα, το πρώτο αληθινά πανευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα. Το Volt Europa έκανε το ντεμπούτο του στις πρόσφατες εκλογές κατεβαίνοντας σε οχτώ (8) χώρες και μάλιστα εκλέγοντας έναν ευρωβουλευτή στη Γερμανία – μια αληθινά τεράστια επιτυχία, δεδομένου του χρόνου ζωής του κόμματος, της νεαρής ηλικίας των ιδρυτών και των ελαχίστων διαθεσίμων πόρων. Δυστυχώς όμως για διάφορους λόγους – κύρια πρακτικής φύσης – το Volt Europa δεν κατέστη δυνατό να κατεβεί στις ελληνικές εκλογές αυτήν τη φορά.

Οι επιλογές μου μέχρι σήμερα

• Πρώτη φορά ψήφισα το 1996 και επέλεξα το ΠαΣοΚ του Κώστα Σημίτη. Το μετάνιωσα πικρά, ο Σημίτης ήταν με διαφορά ο χειρότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης διότι επί πρωθυπουργίας του χάθηκαν όλες οι μεγάλες ευκαιρίες ανάπτυξης της χώρας. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα πει ότι ήταν τραγικά «λίγος» ο πρωθυπουργός αυτός.
• Το 2000 ψήφισα τη Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Μια επιλογή για την οποία είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος.
• Το 2004 ψήφισα το ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Σύντομα κατάλαβα πως ήταν μια χαμένη ψήφος.
• Το 2007 και το 2009 ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και είμαι βέβαιος πως για τα δεδομένα της εποχής εκείνης έπραξα σωστά.
• Τον Μάιο 2012 και τον Ιούνιο 2012 ψήφισα τη Δημιουργία, Ξανά! του Θάνου Τζήμερου (τον Ιούνιο σε συνασπισμό με τη Δράση). Σίγουρα το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος που έκανα ποτέ.
• Στις ευρωεκλογές του 2014 ψήφισα την «Κοινωνία Αξιών» του Δημήτρη Μπουραντά. Μια επιλογή για την οποία επίσης είμαι ιδιαίτερα περήφανος.
• Τον Ιανουάριο του 2015 ψήφισα λευκό.
• Στο δημοφήφισμα του Ιουλίου 2015 ψήφισα ΝΑΙ, με ένα σκεπτικό βέβαια εντελώς διαφορετικό των «μενουμευρώπηδων»
• Τέλος, τον Σεπτέμβριο του 2015 επέλεξα να απέχω.
• Στις ευρωεκλογές του 2019 δεν φήφισα, καθότι ήμουν στο εξωτερικό. Θα ήθελα να ψηφίσω το Volt Europa, αλλά δυστυχώς δεν κατέβηκε στην Ελλάδα. Αν ψήφιζα θα αποφάσιζα μέσα στο παραβάν μεταξύ ΜέΡΑ25, επειδή είναι ένα πανευρωπαϊκο κίνημα, και ...Ποτάμι, γιατί παρά τις τεράστιες διαφωνίες μου μαζί τους, αξίζει να επιβραβευτούν για την στάση τους στη συμφωνία των Πρεσπών.      

Μια σύντομη αποτίμηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Όπως είναι γνωστό στον αναγνώστη αυτού του ιστολογίου, τον ΣΥΡΙΖΑ τελευταία φορά τον ψήφισα το 2009, όπως το είχα κάνει και το 2007, όταν λίγοι άνθρωποι ψήφιζαν αυτό το κόμμα και πολλοί λιγότεροι το έλεγαν. Ο λόγος που δεν ψήφισα το κυβερνόν κόμμα το 2012 και το 2015 ήταν πολύ απλά διότι δεν μπορούσα να ανεχθώ το ψέμα. Δεν μπορούσα να βλέπω ένα κίνημα της αριστεράς, με τις ηθικές αξίες της παράταξης αυτής, να πέφτει στο επίπεδο των μιζοκομμάτων και να εφαρμόζει την ‘εκλόγιμη πολιτική’, που έχουν διδάξει η Νέα Δημοκρατία & το ΠαΣοΚ: Να λες δηλαδή πολύ απλά τον πολίτη-πελάτη όσα θέλει να ακούσει ώστε να σε ψηφίσει και να γίνεις κυβέρνηση.

Το έκανε ο Κώστας Καραμανλής (‘αγώνας κατά της διαπλοκής’), το έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου (‘λεφτά υπάρχουν’), το έκανε και ο Αντώνης Σαμαράς (με την γνωστή κωμωδία των ‘Ζαππείων’), για ποιο λόγο έπρεπε να το κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας με τον περίφημο ‘αντιμνημονιακό αγώνα’; Ήταν κάτι που πραγματικά δεν το κατάλαβα ποτέ – και προφανώς αυτό ήταν που πλήρωσε στις πρόσφατες ευρωεκλογές.     

Η καλύτερη δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε καμία περίπτωση δεν ήταν μια ‘αριστερή’ κυβέρνηση. Όπως είπε πρόσφατα ένας καλός φίλος, ήταν ‘η καλύτερη δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης’. Για να είμαστε ίσως δίκαοι, θα έπρεπε να τονίσουμε πως είχε και μερικές φιλελεύθερες πολιτικές (όπως π.χ. το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια). Σε άλλα ζητήματα βέβαια θα έλεγα πως ήταν ‘αντι-φιλελεύθερη’ – ας μου επιτραπεί ο όρος. Το σίγουρο όμως είναι πως η χώρα σήμερα έχει ταμειακά διαθέσιμα πάνω από 30 δισεκατομμύρια ευρώ ενώ τον Γενάρη του 2015 ήταν χρεοκοπημένη. Χωρίς να χρειαστεί να επεκταθούμε ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να τακτοποιήσει τα οικονομικά της χώρας, να έχει μια αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική – με αποκορύφωμα τη συμφωνία των Πρεσπών που είναι μια τεράστια εθνική επιτυχία, να κρατήσει το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων και να αποφύγει την κοινωνική έκρηξη.

Ελήφθησαν όντως μέτρα κατά της ακραίας φτώχιας, δεν έγιναν μαζικοί πλειστηριασμοί, τα συστήματα παιδείας, υγείας, δημοσίας τάξης και δικαιοσύνης κάπως συνέχισαν να λειτουργούν (συχνά και με επιτυχίες – όπως επίσης και με μεγάλες αποτυχίες), παρά το γεγονός ότι είχαμε χρεοκοπήσει και έπρεπε να κάνουμε μια ακραία προσαρμογή.

Είμαι απόλυτα βέβαιος πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ότι ο Αλέξης Τσίπρας πήρε αριθμό πολύ σκληρών μέτρων δίχως καμία κοινωνική αναταραχή, κατάφερε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και εν τέλει, παρά την σχετική προπαγάνδα, έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια. Όλα αυτά βέβαια δεν τον κάνουν αριστερό και θα έχει πάντα το στίγμα ότι αναγκάστηκε και αυτός να πεί ψέματα για να εκλεγεί. Τα κατάφερε όμως εκεί που όλοι οι προηγούμενοι απέτυχαν.

Το ζήτημα της αισθητικής

Το 1981, αμέσως μετά την ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησης ΠαΣοΚ, ένας υπουργός πήγαινε περπατώντας προς το γραφείο του και κατάλαβε πως καποιος τον παρακολουθεί. Στην αρχή ανησυχεί και μόλις είναι απόλυτα βέβαιος ότι παρακολουθείται, πανικοβάλλεται. Αρχίζει να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί προσπαθώνας να ξεφύγει. Μετά από ώρα ακούει τον άνδρα που έτρεχε πίσω να φωνάζει «κ. Υπουργέ, σταματήστε, είμαστε ο υπεύθυνος ασφαλείας σας».

Το ΠαΣοΚ του 1981 ήταν ένα αριστερό κίνημα. Πολύ σύντομα αφομοιώθηκε από το σύστημα και έγινε η χειρότερη εκδοχή του, όπως έχουμε εξηγήσει συχνά στο ιστολόγιο αυτό. Το περιστατικό όμως με τον υπουργό, είναι ενδεικτικό του ζητήματος της αισθητικής – Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «δεν έμοιαζαν» κυβερνητικά. Ο Νίκος Ρωμανός, σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη, έκανε το 2005 τα πλήθη να παραληρούν τραγουδώντας «μαζί σου έχω φάει απίστευτο κόλλημα, θα πάω να κάνω τάμα στα Ιεροσόλυμα». Και όμως, φοράει το κουστούμι και «μοιάζει» να μπορεί να κυβερνήσει, κάτι που δεν θα καταφέρει πολύ ο Νίκος Καρανίκας.

Είναι σαφές πως η ελίτ της χώρας μας (δήθεν ελίτ, ένα κακέχτυπό της, για να είμαστε σαφείς) ουδέποτε αποδέχτηκε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι διαφωνίες της μαζί της είχαν συχνά συναισθηματικό περιεχόμενο. Συχνά τους έβλεπε κανείς να λένε «ποιοι είναι αυτοί», «πως είναι έτσι» και διάφορα άλλα χαριτωμένα. Υπήρχε ένα βαθιά ριζωμένο αίσθημα ιδιοκτησίας του κράτους – άρρηκτα δεμένο με το φαινόμενο του νεποτισμού – το οποίο δημιουργούσε απέχθεια προς αυτούς τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους.

Επειδή λοιπόν ένα μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης αρέσκεται να αντιγράφει την ελίτ και τον τρόπο που σκέφτεται και φέρεται, ευελπιστώντας πως κάποια στιγμή θα πάρουν τη θέση της, έτσι εξηγείται γιατί είχε τόσα ευήκοα ώττα η κριτική προς τον τρόπο έκφρασης του Παύλου Πολάκη, την ώρα που υπουργοί που κατέστρεψαν τον χώρο της υγείας (πράγμα που δεν έκανε ο Πολάκης), είτε έπεσαν στα μαλακά ή παραμένουν ακόμα ιδιαίτερα δημοφιλής.

Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα της αισθητικής και της ενστικτώδους απέχθειας προς τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δίχως κάποια ορθολογική ανάλυση, φανερώνει την σκληρή ταξική διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας.

Μα επιτέλους, πως γίνεται να μας κυβερνούν αυτοί;

Το στρατηγικό αδιέξοδο της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς

Τα τελευταία χρόνια σε όλη την ευρώπη παρατηρεί κανείς τα ακδροδεξιά κόμματα να καταγράφουν σημαντικές εκλογικές επιτυχίες. Το κάνουν με τον αγαπημένο τους τρόπο: Αναδεικνύοντας τις αδικίες της κοινωνίας (το άνοιγμα της ψαλίδας πλουσίων – φτωχών) και προτείνοντας ρηχές (ανόητες) λύσεις που είναι εύπεπτες από το χαμηλού μορφωτικού επιπέδου ακροατήριο (για όλα μας τα προβλήματα φταίνε οι τάδε [εβραίοι, μαύροι, μετανάστες, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι, κλπ], ας τους εξαφανίσουμε και όλα θα πάνε καλά) – λύσεις που ταυτόχρονα είναι και πολύ βολικές για την πλουτοκρατία.

Τα κεντροδεξιά κόμματα κάνουν το τεράστιο λόγο να υιοθετούν τις αρχές της ρητορικής αυτής, ευελπιστώντας να περιορίσουν την απώλεια ψηφοφόρων προς τα δεξιά τους. Έτσι όμως νομιμοποιούν αυτήν τη ρητορική και αυτήν την πολιτική ατζέντα και τελικά αυτά τα μορφώματα ενισχύονται περαιτέρω.

Στην Ελλάδα βέβαια, που όπως πάντα είμαστε ειδική περίπτωση, τα ακροδεξιά μορφώματα [Χρυσή Αυγή, παλιότερα ΛΑΟΣ, σε κάποιο βαθμό Βελόπουλος και ΑΝΕΛ], στην πραγματικότητα ήταν τάσεις της Νέας Δημοκρατίας. Αυτονομήθηκαν και φάνηκε το αποκρουστικό τους πρόσωπο. Πλέον ο λόγος ύπαρξής τους εξέλειπε, τα βλέπουμε να υποχωρούν και σιγά σιγά να εξαφανίζονται. Πολύ θλιβερό για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δέχεται να φιλοξενεί τους ναζί στους κόλπους του, όπως έκανε για παράδειγμα και η ΕΡΕ τη δεκαετία του 1960.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη μιας σοβαρής, ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς και ενός μαζικού, αληθινά φιλελεύθερου κινήματος. Ας ελπίσουμε σύντομα να τα δούμε, διότι Μάκης Βορίδης και δημοκρατία δεν πάνε μαζί, όπως δεν πάει ούτε ο Γεράσιμος Γιακουμάτος με τον φιλελευθερισμό.

Ποια θα έπρεπε να ήταν η ελληνική πολιτική

Αν κοιτάξουμε τα ζητήματα της οικονομίας, της άμυνας, της εξωτερικής πολιτικής αλλά και ευαίσθητους τομείς όπως η δικαιοσύνη, η υγεία και η παιδεία θα δούμε ότι καμία άλλη λύση δεν υπάρχει για την Ελλάδα, εάν θέλει να προοδεύσει, παρά μόνο να πρωταγωνιστήσει στην ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Δεν χρειάζεται να είναι ειδικός κανείς για να καταλάβει ότι η μικρή μας χώρα όσο παραμένει ‘μόνη της’ κάθε άλλο παρά ανεξάρτητη είναι. Αυτό είναι αλήθεια τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλα τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το συμφέρον όλων μας είναι να ‘ενώσουμε’ τις ανεξαρτησίες μας ώστε εν τέλει αυτές να πραγματωθούν.

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 4.5 χρόνια η Ελλάδα ανέκτησε κάποιο κύρος στην Ευρώπη το οποίο τα μιζοκόμματα του ΠαΣοΚ και της Νέας Δημοκρατίας είχαν απωλέσει πλήρως. Πλέον μας παίρνουν λίγο πιο σοβαρά, τόσο στην ΕΕ όσο και διεθνώς. Απέχουμε όμως πολύ από το σημείο που έπρεπε να έχουμε φτάσει. Αποτύχαμε να αναδείξουμε το νέο ανατολικό ζήτημα, την τεράστια παθογένεια του τουρκικού μορφώματος που είναι η ρίζα του κακού τόσο στη Συρία, όσο και στην Κύπρο όσο και, σε μεγάλο βαθμό, ευρύτερα στη Μέση Ανατολή.

Θα περίμενε πράγματι λοιπόν  κανείς από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί στην πρωτοπορία του αγώνα για μια αληθινή ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Δυστυχώς δεν το είδαμε αυτό, όπως δεν το είχαμε δει ούτε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αντίθετα, είδαμε την Ελλάδα να προσδένεται ακόμα πιο δοκιμά, ακόμα πιο μόνιμα, στο άρμα των ΗΠΑ και του Ισραήλ, κάτι που φαίνεται να βολεύει προσωρινά, όλοι όμως αντιλαμβανόμαστε τι θα συμβεί εάν κάποια στιγμή η υπερδύναμη αποφασίσει (και πάλι) ότι η Τουρκία είναι πιο σημαντική για τα συμφέροντά της απ’ ότι η Ελλάδα.

Δικαιοσύνη

Αν υπάρχει μια μεγάλη απογοήτευση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι τελικά ότι οι προσδοκίες του ελληνικού λαού ότι εν τέλει θα λειτουργήσει η δικαιοσύνη, δεν ευωδόθηκαν. Όχι βεβαίως διότι η κυβέρνηση προσπάθησε να ΄χειραγωγήσει’ τη δικαιοσύνη όπως κραύγαζε το ‘τρίγωνο της καταστροφής’ (οικονομική ολιγαρχία – μέσα ‘ενημέρωσης’ – μιζοκόμματα) αλλά επειδή ακριβώς ο έλεγχος του κατεστημένου αποδείχτηκε τόσο ισχυρός που η ελληνική δικαιοσύνη δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στην αποστολή της.

Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα στις αμυντικές προμήθειες. Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα στο χώρο της υγείας και του φαρμάκου. Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα στον υπερ-δανεισμό των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων. Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα στις κατασκευές. Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα σχεδόν παντού και το γνωρίζουν όλοι. Δικαιοσύνη όμως δεν αποδόθηκε. Ούτε καν για τον δανεισμό με ...200 εκατομμύρια ευρώ για τη ΝΔ και άλλα τόσα και περισσότερα για το ΠαΣοΚ δεν μάθαμε τελικά ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι και πως θα λογοδοτήσουν. Ήταν αυτό άραγε μια αδυναμία της κυβέρνησης ή μια προσπάθεια ένοχης συναλλαγής με το κατεστημένο; Αυτό θα μας το δείξει η ιστορία. Το βέβαιο όμως είναι πως ο ελληνικός λαός περίμενε πολύ πιο ουσιαστικές εξελίξεις στην απονομή δικαιοσύνης οι οποίες μέχρι σήμερα δυστυχώς δεν έλαβαν χώρα.

Διαπλοκή, μιζοκόμματα, νεποτισμός

Έχει πολλές φορές αναφερθεί στο ιστολόγια αυτό ότι την πραγματική εξουσία στη χώρα μας την ασκεί το ‘τρίγωνο της καταστροφής’, δηλαδή με οικονομική ολιγαρχία με σαφή εγκληματικά χαρακτηριστικά η οποία έχει για πιόνια της τα μέσα ‘ενημέρωσης’ και τα ‘πολιτικά’ κόμματα. Δεν είναι λάθος λοιπόν αυτό που είπε πριν κάποιο διάστημα η Μπέττυ Μπαζιάνα, ότι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία.

Η διαφθορά στην Ελλάδα είναι σκληρή και βαθιά. Είναι λατινο-αμερικανικού ή/και αφρικανικού τύπου. Η κοινωνία την έχει βιώσει σε τέτοια έκταση και σε τόσο μακρύ χρονικό διάστημα που έχει φτάσει να τη θεωρεί σχεδόν φυσιολογική. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν δει στην πραγματικότητα κανένα άλλο μοντέλο διοίκησης στη ζωή τους, πέραν αυτού που υπερισχύει πάντοτε το συμφέρον και ο γνωστός. Αυτό όμως δεν περιγράφει μια ευρωπαϊκή χώρα. Είναι μια άθλια παρακμή που πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να αποδεχόμαστε.

Ένα ξεκάθαρο σύμπτωμα του παραπάνω φαινομένου είναι εκείνο του νεποτισμού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι Πρωθυπουργός εν αναμονή, θέση που είχε παλιά ο πατέρας του, ενώ ο ανιψιός του μόλις εξελέγη Δήμαρχος Αθηναίων, θέση που είχε παλιά η μητέρα του. Είναι πραγματικά να γελά κανείς και να κλαίει ταυτόχρονα. Έφτασε σε σημείο πρόσφατα η κυρία Μπακογιάννη να μιλήσει υπέρ της αξιοκρατίας και κατά της οικογενειοκρατίας. Είναι πράγματι απολύτως βέβαιο πως ο Λουδοβίκος ο 14^ος θα συμφωνούσε απόλυτα μαζί της.

Πιστεύω πραγματικά πως αυτό είναι το δεύτερο διακύβευμα των εκλογών της 7^ης Ιουλίου: Εάν ο Ελληνικός λαός αποδέχεται τον νεποτισμό ως μια αποδεκτή πρακτική για τη διακυβέρνησή του.

Η αναστήλωση των μιζοκομμάτων

Στις 6 Μαΐου του 2012 ήμουν καλεσμένος την ημέρα των εκλογών στο στούδιο του Αντένα και είπα πως μελλοντικά εκείνη την ημερομηνία θα γίνονται παρελάσεις, εννοώντας πως επιτέλους απελευθερωθήκαμε από τα μιζοκόμματα – τα οποία διαχρονικά συγκέντρωναν αθροιστικό ποσοστό γύρω στο 80% ή και παραπάνω, ενώ τότε έπεσαν κάτω από το 30%.

Σήμερα η Ελλάδα διατρέχει τον τεράστιο κίνδυνο το ένα εκ των δυο μιζοκομμάτων να αναστηλωθεί και να έρθει στην εξουσία – δεδομένου ότι το δεύτερο έχει μπει οριστικά και αμετάκλητα στο ‘χρονοντούλαπο της ιστορίας’, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του ιδρυτή του.

Αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι και το πρώτο και κύριο διακύβευμα των εκλογών της 7^ης Ιουλίου: Θα επαναφέρει στην εξουσία ο Ελληνικός λαός εκείνους που κατέστρεψαντην Ελλάδα για 40 χρόνια, από το 1974 έως και το 2014;

Υπάρχουν άλλες επιλογές;

Ο Ελληνικός λαός καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία. Τα άλλο κόμματα δυστυχώς δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση ορθολογική επιλογή. Εξηγώ:

-          ΠαΣοΚ: Όπως και αν το μεταμφιέσουν (ΚΙΝΑΛ, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ελιά, κλπ), η ένοχη κάστα αυτή δεν είναι παρά ένα πολιτικό πτώμα. Βρωμάει και προκαλεί αποτροπιασμό, καθώς φέρει την κύρια ευθύνη της καταστροφής, μεγαλύτερη και από εκείνη της ΝΔ.

-          Χρυσή Αυγή: Συνήθως στους Έλληνες Ναζί δεν αναφέρομαι κάν, για να μην λερώνονται τα κείμενά μου. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως πλέον γίνεται ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι αυτοί υπήρχαν πάντοτε, απλά ήταν κρυμένοι μέσα στο μαντρί. Δυστυχώς είναι οι φασίστες που απαρτίζουν την ακροδεξιά συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτονομήθηκαν λίγο, φάνηκε το αποκρουστικό τους πρόσωπο και σιγά σιγά επιστρέφουν στο μαντρί.

-          ΚΚΕ. Έχω αναφερθεί αναλυτικά στις αναλύσεις μου για προηγούμενες εκλογές και δεν έχω να προσθέσω κάτι. Το ΚΚΕ χάνει την ιστορική του ευκαιρία να επανέλθει στην πρωτοπορία και αυτο-περιορίζεται στον ξύλινο λόγο και στο βολικό του 5%, μην αντιδρώντας παρά μόνο όταν θίγονται συμφέροντα μελών της κάστας του. Δεν έδωσαν όμως για αυτό το αίμα τους οι εκατοντάδες χιλιάδες των λαϊκών αγωνιστών. Είναι μια κατάσταση παρακμής που προκαλεί θλίψη.

-          Ποτάμι. Είχα γράψει για το Ποτάμι όταν δημιουργήθηκε. Ήταν ένα κόμμα – τέχνασμα (όπως και η Χρυσή Αυγή σε κάποιο βαθμό, όσο κι αν ήταν τόσο διαφορετικά), που μόλις εξέλειπε η ανάγκη που το δημιούργησε, οι χορηγοί του απλώς το εξαφάνισαν.

-          ΜέΡΑ25. Παρότι μου αρέσει πολύ η ευρωπαϊκή στρατηγική του [είναι ένα ευρωπαϊκό κίνημα] καιο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ένας αναμφισβήτητα χαρισματικός άνθρωπος, δεν μπορεί κανείς παρά να διακρίνει ότι προσπαθεί το κόμμα αυτό να γίνει ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ-2014. Δηλαδή λέει τι θα ήθελε να συμβεί χωρίς να δίνει μια ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση για το πως αυτή η θέληση τελικά θα πραγματωθεί.

-        Λοιπά κόμματα: Γραφικότητες που για λόγους οικονομίας χώρου και χρόνου δεν αναλύω. Θα περιοριστώ να πω ότι αν κάποιος παραμένει ρομαντικός σοσιαλιστής, αν πιστεύει στο αναγκαίο της ουτοπίας, μόνο ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να ψηφίσει.

Το λευκό και η αποχή

Τον Ιανουάριο του 2015 η αντίστοιχη ανάλυσή μου οδήγησε στο λευκό ενώ τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους στην αποχή. Ξαναδιάβασα πρόσφατα τα κείμενα αυτά, δεν έχω μετανιώσει καθόλου. Αυτή εκτιμώ ήταν τότε η ορθολογική απάντηση στα διακυβεύματα των δυο εκείνων εκλογικών αναμετρήσεων. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, οπότε και η ανάλυσή μου οδηγεί σε διαφορετικό συμπέρασμα.

Η επόμενη κυβέρνηση έχει τεράστιες προκλήσεις

Όποιος και να εκλεγεί, θα περάσει πολύ δύσκολα χρόνια στην κυβέρνηση. Το ζήτημα των κόκκινων δανείων είναι φλέγον και κανείς δεν ξέρει πως να το αντιμετωπίσει. Φαίνεται πως οι μαζικοί πλειστηριασμοί δεν θα μπορέσουν να αποφευχθούν. Στην Ανατολική Μεσόγειο έχουμε εμπλακεί σε γεωπολιτικά παιχνίδια που υπερβαίνουν κατά πολύ τις οικονομικές, διπλωματικές και στρατιωτικές μας δυνατότητες, έχοντας τελικά πλήρη εξάρτηση από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ (δηλαδή τελικά μόνο από τις ΗΠΑ).

Οι διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας παραμένουν. Πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν πως η κρίση δεν ήταν το αποτέλεσμα συγκεκριμένων επιλογών, συγκεκριμένων ηγεσιών και με πλατιά λαϊκή υποστήριξη, αλλά αντίθετα ότι ήταν ένα κακό όνειρο που κάποια στιγμή θα τελειώσει και θα ξυπνήσουμε όλοι μαζί στο 2009. Δυστυχώς όμως αυτό απέχει τραγικά πολύ από την πραγματικότητα, όποια πολιτική αφετηρία κι αν έχει κανείς.

Για να έχει έστω και μια ελπίδα η χώρα να ανταποκριθεί στις προκλήσεις αυτές, θα έπρεπε να είναι ενωμένη. Δυστυχώς όμως φαίνεται περισσότερο διχασμένη από ποτέ και η διαφαινόμενη αναστήλωση του μιζοκόμματος μόνο θα επιδεινώσει τον διχασμό αυτόν. Δυστυχώς ένας αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα ανήσυχος.

Η επιλογή μου στις 7 Ιουλίου

Με πολύ βαριά καρδιά, θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Ιουλίου, πρώτη φορά μετά το 2009 και με πλήρη επίγνωση ότι πιθανότατα θα ηττηθεί στην αναμέτρηση αυτή (κρατώ μια μικρή ελπίδα να διαψευσθώ ευχάριστα, αλλά είναι όντως ιδιαίτερα απίθανο). Το κάνω όμως για να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου και με τον μελλοντικό συνομιλητή μου που θα με ρωτά για τις αποφάσεις που πήρα στις κρίσιμες καμπές της πολύπαθης χώρας μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν γενικά μια κακή κυβέρνηση. Σαν πολίτης νιώθω απογοήτευση και σε κάποιο βαθμό προδοσία. Μεγάλωσα με τα ιδανικά της σύγχρονης, ανανεωτικής, δημοκρατικής, ευρωπαϊκής αριστεράς. Περίμενα κάτι πολύ καλύτερο από την κυβέρνηση της αριστεράς. Όλοι περιμέναμε.

Σε καμία των περιπτώσεων όμως δεν μπορώ να συνεισφέρω ούτε στο ελάχιστο στην αναστήλωση των μιζοκομμάτων, στην ασυλία των ενόχων, στην προώθηση της Ελλάδας της αναξιοκρατίας και της παρακμής. Όχι, δεν μπορώ να ανεχθώ τον νεποτισμό. Η διακυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να είναι ούτε ταξικό ούτε, πολύ περισσότερο, κληρονομικό προνόμιο.

Μια πρόβλεψη

Έχω την ελπίδα πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει την έκπληξη. Γνωρίζω πολύ καλά όμως ότι οι πιθανότητες δείχνουν μια κυβέρνηση ΝΔ, μάλλον δε αυτοδύναμη. Η πρόβλεψή μου είναι πως στο ενδεχόμενο αυτό η Νέα Δημοκρατία, όπως της αξίζει, θα ακολουθήσει το ΠαΣοΚ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Στις εκλογές που θα γίνουν μετά, εάν έχει ενδιάμεσα κυβερνήσει, θα εκπλαγώ εάν έχει διψήφιο ποσοστό. Θα καταρρεύσει υπό το ασήκωτο βάρος των τεραστίων ευθυνών της.

Πάντοτε αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

Τι συνδέει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο με το Athens Pride

Πριν λίγο διάστημα έγινε στην Αθήνα η ετήσιο φεστιβάλ υπηρηφάνιας της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, που είναι γνωστό ως Athens Pride. Δεν θα έκρινα ότι το ζήτμα είχε τεράστιο πολιτικό ενδιαφέρον εάν δεν είχαν προηγηθεί δυο σημαντικά περιστατικά: Πρώτα η βάρβαρη δολοφονία του Ζάκ Κωστόπουλου (στον οποίο έχω πει ένα μεγάλο ευχαριστώ) και ακόμα νωρίτερα η ψήφιση νόμου που επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια να υπογράψουν σύμφωνο συμβίωσης που να ρυθμίζει τα του κοινού τους βίου.

Στο ζήτημα της δολοφονίας Κωστόπουλου πλήθος ακροδεξιών έδειξαν το χειρότερό τους πρόσωπο, δημοσιεύοντας «αναλύσεις» - οχετούς προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ακόμα (?) χειρότερα, όταν ήρθε προς ψήφιση ο νόμος που επιτρέπει το σύμφωνο συμβίωσης σε ομόφυλα ζευγάρια, αντί να γίνει έντονη κριτική ως προς την απαγόρευση του γάμου και τον περιορισμό των ομοφύλων ζευγαριών στο σύμφωνο συμβίωσης, η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ καταψήφισαν την εν λόγω διάταξη – φαντάζομαι προς τέρψη του ακροδεξιού ακροατηρίου τους. Οι ίδιοι άνθρωποι βέβαια δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ... έχουν περίπτερο στο Athens Pride, να συμμετέχουν στην παρέλαση – ή και, άλλοτε, να φωτογραφίζονται με τους Πρέσβεις του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας στην Ελλάδα μαζί με τους συντρόφους τους.

Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί.

Πριν λίγες μέρες όλη η Ελλάδα δάκρυσε βλέποντας τη συναισθηματικά φορτισμένη  ομιλία του Γιάννη Αντετοκούνμπο όταν έπαιρνε το βραβείου του πολιτιμότερου παίχτη της χρονιάς στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Τότε λοιπόν θυμηθήκαμε ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο παρότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα δεν ήταν αυτοδίκαια πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας και χρειάστηκε ...πρωθυπουργική παρέμβαση για να πάρει διαβατήριο όταν καλέστηκε στο ΝΒΑ.

Είδα εμβρόντητος τον Κωνσταντίνο Κυρανάκη, προβεβλημένο και νεαρό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, να λέει στην ΕΡΤ, άκουσον – άκουσον, ότι ο Γιάννης «απέδειξε ότι είναι Έλληνας», πράγμα που προφανώς δεν ισχύει με όλα τα άλλα παιδιά σαν τον Γιάννη που δεν παίζουν στο ΝΒΑ. Όσοι δεν είναι επιτυχημένοι, δεν έχουν αποδείξει ότι είναι Έλληνες, κι ας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη χώρα μας. Πραγματικά, πιο σκληρή ταξική προσέγγιση στο θέμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Ακούγοντάς τα αυτά, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι η Χρυσή Αυγή δεν ήταν παρά η προσωρινά αυτονομημένη ακροδεξιά συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας – που όπως έδειξαν οι ευρωεκλογές και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, σιγά – σιγά επιστρέφει στο μαντρί.

Με λίγα λόγια, ο μαύρος δεν μας πειράζει να είναι Έλληνας, εφόσον είναι πλούσιος και επιτυχημένος. Τότε τον αποθεώνουμε. Αλλιώς, θέλουμε να φύγει για να μην μολύνει τη φυλή μας.

Αίσχος και ντροπή.

Αυτό λοιπόν συνδέει τον κορυφαίο μπασκεμπολίστα του κόσμου για το 2019 με την ελληνική κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ: Η απίστευτη, απύθμενη υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζονται από ένα κόμα που λέει πως είναι «φιλελεύθερο». Είναι όμως αυτή η στρέβλωση των λέξων («φιλελεύθερη» η ΝΔ, «σοσιαλιστικό» το ΠαΣοΚ, «αριστερά» ο ΣΥΡΙΖΑ) που έχει διαλύσει κάθε πιθανότητα ουσιαστικού πολιτικού λόγου και διαλόγου καθώς επίσης και τροφοδοτεί συνεχώς την ακροδεξιά – τόσο στις αποκρουστικές αυτόνομες εκφράσεις της όσο και εντός της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορεί να συνεχίσει. Για να βγούμε επιτέλους από το αδιέξοδο πρέπει να φύγουμε από την υποκρισία και να επιτρέψουμε στην πολιτική. Να γίνουμε και πάλι πολίτες με την αυθεντική έννοια του όρου, ξεπερνώντας τον ρόλο του στρατευμένου ψηφοφόρου στον οποίο θέλουν να μας κρατήσουν τα εντυπωσιακά διεφθαρμένα μιζοκόμματα. Αυτά τα μιζοκόμματα που προσβλέπουν στην αναστήλωσή τους στις 7 Ιουλίου 2019, μια δραματική εξέλιξη που πρέπει με κάθε τρόπο να αποφευχθεί.

Θάνος Μικρούτσικος στο Ηρώδειο, 29/6/2019

Είχα τη μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω απόψε τη συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου στο Ηρώδειο. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικός.

Εκτός του Μικρούτσικου, συμμετείχαν ακόμα τρεις εξαίρετοι μουσικοί και άλλοι τόσοι καταπληκτικοί τραγουδιστές. Όμως νομίζω η βραδιά ανήκει στον πρωταγωνιστή της, ας επικεντρωθούμε εκεί.

Η συναυλία κράτησε περίπου δυόμιση ώρες, χωρίς διάλειμμα. Το ένα τραγούδι καλύτερο από τ'άλλο. Τα σχόλια του Μικρούτσικου, έξυπνα και μετρημένα, προσέφεραν πολλά στη συνολική εμπειρία. Μίλησε για τον Νίκο Καββαδία και εξήγησε στο κοινό την αξία του. Μίλησε για την ελληνική μουσική τα τελευταία σαράντα χρόνια. Μίλησε βέβαια και για τον ίδιο και την οικογένειά του. 

Θέλω εδώ να επισημάνω πως τόσο στην έναρξη όσο και στη λήξη, ο Μικρούτσικος αναφέρθηκε στο μεγάλο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει. Μίλησε  τόσο απλά και τόσο ειλικρινά που νομίζω δίδαξε ανθρωπιά εμάς τους χιλιάδες που παρακολουθούσαμε.

Θάνος Μικρούτσικος στο Ηρώδειο, 29/6/2019

Η κορυφαία στιγμή βεβαίως ήταν το φινάλε. Οι επτά νάνοι. Οι μουσικοί και οι τραγουδιστές αποχώρησαν, ο Μικρούτσικος έμεινε μόνος στην σκηνή. Έκανε μια εισαγωγή που θύμισε ένα μικρό θεατρικό μονόλογο. Μετά, μια εκτέλεση με αδιανόητη ενέργεια και συναίσθημα. Μια επικοινωνία με τον κοινό, μοναδική.

Έπειτα το κοινό ανταπέδωσε. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι, όρθιοι χειροκροτούσαν τον καλλιτέχνη για ένα δεκάλεπτο περίπου, ίσως και περισσότερο. Ο Μικρούτσικος συγκινήθηκε. Όλοι συγκινηθήκαμε. Είπε ότι θα κάνει ότι μπορεί για να μην ήταν αυτή η τελευταία του συναυλία. Το ευχόμαστε όλοι μέσα απ' την καρδιά μας.

Ούτως ή άλλως όμως, το απίστευτο αυτό χειροκρότημα, η μεγάλη αγάπη του κοινού, νομίζω ήταν μια πολύ δίκαιη επιβράβευση για τον Θάνο Μικρούτσικο. Τόσο για την καταπληκτική αποψινή του συναυλία, όσο και για τη συνολική προσφορά του.

Θάνο Μικρούτσικο, σε ευχαριστούμε για όλα.

O Μπογδάνος σε ρόλο Σαραβάκου και το τεράστιο ολίσθημα της Νέας Δημοκρατίας

Ο Δημήτρης Σαραβάκος είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που μεσουρανούσε από τα μέσα της δεκαετίας του '80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90. Χαρισματικός επιθετικός είχε μεγάλο πλήθος φανατικών οπαδών, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος. Είναι γνωστό πως σε κάποιον αγώνα ο Σαραβάκος θύμωσε με κάποια απόφαση ενός διαιτητή και τον χαρακτήρισε ''καραγκιόζη''. Όποιος έχει βρεθεί σε ποδοσφαιρικό γήπεδο ξέρει πως επρόκειτο για πταίσμα.

Εκείνος ο διαιτητής όμως δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και η υπόθεση βρέθηκε στον αθλητικό δικαστή. Το νομικό τμήμα των «πράσινων» δεν έχασε στιγμή και στήριξε την υπερασπιστική του γραμμή στο γεγονός ότι ο Καραγκιόζης είναι ένας επαναστάτης, ένας ήρωας με πλατιά λαϊκή απήχηση και ο Σαραβάκος χαρακτήρισε έτσι τον διαιτητή για να τον τιμήσει.

Προχθές το απόγευμα άκουγα το ραδιόφωνο 24/7 σε μια εκπομπή του Σεραφείμ Κοτρώτσου που είχε καλεσμένους τον Γιώργο Κυρίτση και τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Κάποια στιγμή ο Κοτρώτσος αναφέρεται σε μια δήλωση του Μπογδάνου σχετικά με τη δίκη της Χρυσής Αυγής όπου είχε πει αναφερόμενος στη μητέρα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα ότι ''την έχουν αφήσει λυτή". Η ερμηνεία που έδωσε ο Μπογδάνος ήταν ότι εννοούσε πως 'την έχουν αφήσει απροστάτευτη'.

Η πρώτη διαπίστωση είναι πως ο Μπογδάνος ξεπέρασε τον Σαραβάκο.  Ή ίσως ότι η απόσταση από τον έξω-δεξιά των γηπέδων στην άκρα-δεξιά της πολιτικής ίσως να μην ειναι και τόσο μεγάλη. Θα περίμενε όμως κανείς η κυβέρνηση εν αναμονή να έχει καλύτερους συμβούλους από εκείνους του συμπαθούς έξω-δεξιά των πρασίνων.

Την περίοδο 2012-13 είχα βρεθεί μερικές φορές καλεσμένος στο τηλεοπτικό στούντιο του ΣΚΑΙ καλεσμένος της Εύας Αντωνοπούλου με την ιδιότητα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών. Στις εκπομπές αυτές συμμετείχε και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος που έτσι είχα τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά. Μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα και τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο Μπογδάνος δεν είναι φασίστας, σε καμία απολύτως περίπτωση. Γιατί λοιπόν μιλά έτσι;

Η απάντηση για μένα κρύβεται στο εξής: Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έχει πάρει έναν απίστευτα ολισθηρό δρόμο, όπως και η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κεντροδεξιών κομμάτων που βλέπουν την άκρα δεξιά να ανεβαίνει μειώνοντας αντίστοιχα τις δικές τους δυνάμεις. Ο δρόμος αυτός είναι η υιοθέτηση του ακροδεξιού ύφους προσπαθώντας να πείσουν κάποιους από τους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς να επιστρέψουν στο ''μαντρί''.

Δυστυχώς οι συνέπειες της επιλογής αυτής είναι τραγικές καθώς συντηρητικοποιείται ο πολιτικός λόγος, ο δημόσιος χώρος και τελικά όλη η κοινωνία. Επίσης, σε τελική ανάλυση, παρά την πρόσκαιρη επιτυχία σε επίπεδο ψήφων, οι φασίστες κερδίζουν την πολιτική μάχη αφού μπολιάζουν με το δηλητήριο τους τα κεντροδεξιά κόμματα. Κοιτώντας λίγο την περίπτωση της Γαλλίας που η οικογένεια Λεπέν από μια γραφική ακροδεξιά οντότητα έγινε το πρώτο κόμμα παίρνει κανείς όλα τα απαραίτητα διδάγματα.

Όλα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει τη μάχη των εκλογών. Προσωπικά θεωρώ πως η αναστήλωση του ενός από τα δυο μιζοκόμματα είναι μια τραγωδία και θα φέρει πολλά δεινά στη χώρα μας. Τον λόγο όμως έχει ο λαός. Ήρθε η ώρα άνθρωποι σαν τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, αλλά και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να δείξουν ότι όντως καταλαβαίνουν πως "ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει το πως μπορείς να κυβερνήσεις". Αν αντιπολιτεύεσαι με ακροδεξιό λόγο και με κραυγές στο κοινοβούλιο "νάτος, νάτος ο Τσίπρας ο σκαφάτος", δεν θα μπορέσεις να κυβερνήσεις με μετριοπάθεια και σύνεση.

Εξάλλου, η κύρια - απολύτως παράλογη και ανεδαφική - εθνικιστική επιλογή της Νέας Δημοκρατίας, που ήταν η εναντίωση στη Συμφωνία των Πρεσπών, αποδείχτηκε πως δεν συνεισέφερε τίποτα στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Δεν χρειαζόταν τελικά να σκίσει και ο Κυριάκος το μνημόνιο του.

Το λάθος που κάνει όλη η ευρωπαϊκή δεξιά βλέπουμε να το κάνει και η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Όχι, τα ακροδεξιά αισθήματα δεν εξευμενίζονται με “σκληρές πολιτικές”. Για να το πει κανείς απλά, ο Βορίδης και ο Άδωνις δεν έχουν θέση σε ένα ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα. 

Αυτό που πρέπει να κάνει η δεξιά για να προσφέρει στην πατρίδα είναι είναι σκοτώσει μια και καλή το μικρόβιο του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας, να καταστρέψει το αβγό του φιδιού πριν αυτό εκκολαφθεί.

Αυτή θα ήταν μια θαρραλέα απάντηση που περίμενα από τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, μαζί με μια πολύ ειλικρινή συγγνώμη στην Κυρία Μάγδα Φύσσα. 

Ο θρίαμβος του Νεποτισμού

Σήμερα είναι μια ημέρα θλίψης για την ελληνική δημοκρατία. Μια ημέρα θλίψης, καθώς ζήσαμε έναν θρίαμβο του νεποτισμού. Ο Νεποτισμός, όπως αυτός εμβληματικά εκφράζεται από τον νέο Δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη, είναι ένα χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας που δεν την αφήνει να εξελιχθεί, δεν την αφήνει να αναπτυχθεί αλλά την κράτα εγκλωβισμένη κάπου μεταξύ του τρίτου και του αναπτυγμένου κόσμου.

“Με τον Κυριάκο στη Βουλή, με Δήμαρχο την Ντόρα και Μητσοτάκη Πρόεδρο θα σώσουμε τη χώρα”

Αυτό ήταν ένα σύνθημα που είχε ακουστεί συχνά στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, όταν ο νυν αρχηγός της ΝΔ έκανε τα πρώτα του πολιτικά βήματα, η αδερφή του ήταν Δήμαρχος Αθηναίων (που τώρα εξελέγη ο γιος της) και ο μπαμπάς του, στη δύση της καριέρας του εποφθαλμιούσε τη θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Τελικά μπορεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να μην έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όμως ο εγγονός του είναι ήδη Δήμαρχος Αθηναίων (ένας Δήμος — οικογενειακή υπόθεση, ως φαίνεται), ο γιος του ετοιμάζεται να γίνει Πρωθυπουργός (εδώ θα μου πείτε έγιναν πρωθυπουργοί ο Γιωργάκης και ο Σαμαράς, γιατί να μην γίνει και ο Κυριάκος...) και ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια.

Φως εκ φωτός, πολιτικός αληθινός εκ πολιτικού αληθινού, τα πάντα εν σοφία φτιαγμένα.

Δηλαδή, πρόκειται για μια τραγωδία ανείπωτη. Τι είναι η ελληνική πολιτική; Τρεις οικογένειες (Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης) και οι εκάστοτε παρατρεχάμενοι τους.

Φυσικά, ότι γίνεται στην κορυφή αντικατοπτρίζεται και στη συνέχεια της πυραμίδας. Τα παιδιά των υπουργών και των βουλευτών γίνονται υπουργοί και βουλευτές. Τα παιδιά των δημάρχων, φυσικά δήμαρχοι. Τι άλλο δηλαδή; Έτσι δεν γινόταν και με τους μπέηδες και τους κοτζαμπάσηδες;

Φτάσαμε όμως σχεδόν 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Τι λες, ελληνικέ λαέ; Δεν είναι ώρα να τελειώνουμε με τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας;

Μόνη απάντηση στη μάστιγα του νεποτισμού είναι η ανάκτηση της ιδιότητας του πολίτη. Αρκετά πια με τους ψηφοφόρους — θέλουμε πολίτες με την αυθεντική έννοια του όρου, ώστε να έχουμε και πολιτική με την αντίστοιχη έννοια.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε την παραπάνω πραγματικότητα, η Ελλάδα δυστυχώς θα παραπαίει κάπου μεταξύ τρίτου κόσμου και Ευρώπης και ο νεποτισμός θα ζει και θα βασιλεύει.

Όχι στο μεγάλο πισωγύρισμα, ναι στην κοινή λογική, ναι στην απλή αναλογική

Το 2010 η Ελλάδα χρεωκόπησε. Αν ευθύνεται κάποιος για αυτό δεν είναι άλλος από όλους εκείνους που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας από το 1974 μέχρι εκείνη την χρονιά, τα μιζοκόμματα δηλαδή του δήθεν-ΠΑΣΟΚ και της δήθεν-ΝΔ.

Για τους νέους αναγνώστες του ιστολογίου αυτού εξηγώ τα "δήθεν": Το ΠΑΣΟΚ είναι δήθεν δεν ήταν πανελλήνιο αλλά αθηνοκεντρικό. Δήθεν γιατί δεν είχε ιδεολογία του σοσιαλισμού αλλά της κατάληψης της εξουσίας, της λαφυραγώγησης του κράτους. Σίγουρα ακόμα δήθεν γιατί δεν ήταν κίνημα αλλά μια κάστα. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τη δήθεν-ΝΔ. Σίγουρα δεν ήταν νέα, αλλά, δυστυχώς, πολύ πολύ παλιά. Επίσης σίγουρα δεν ήταν δημοκρατία αλλά μια ένοχη, μικρή ολιγαρχία, διαποτισμένη μέχρι το μεδούλι της από νεποτισμό (από Κωνσταντίνο σε Κώστα Καραμανλή, από Κώστα σε Κυριάκο Μητσοτάκη, κ.ο.κ.).

Ο μεγάλος διανοητής, συγγραφέας και πολιτικός Μιχάλης Χαραλαμπίδης είχε προτείνει την καθιέρωση ενός πολιτικού φόρου που θα βάρυνε όλους όσους κατείχαν θέσεις διοίκησης του κράτους, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τους αντιδημάρχους, την περίοδο 1974-2010. Ήταν νομίζω μια πρόταση προόδου, μια πρόταση δικαιοσύνης. Ήταν μια πρόταση που προσωπικά υιοθέτησα και υποστήριξα με ενθουσιασμό. Δεν κάνει εντύπωση βέβαια πως το σύστημα που κυβερνά τη χώρα θέλησε να ξεμπερδέψει με έναν Άκη και ίσως έναν Γιάννο. Λίγο αίμα στην πλατεία, ένα-δυο μαύρα πρόβατα και όλα ξεχάστηκαν.

Ξεχάστηκαν όμως, πράγματι;

Όχι κύριοι. Δεν ξεχνιέται έτσι η χρεωκοπία μιας χώρας, η εξαθλίωση ενός λαού, η διάψευση των ονείρων μιας ολόκληρης γενιάς.

Μετά την χρεωκοπία του 2010 και το πρόγραμμα διεθνούς δανεισμού της χώρας η πολιτική ζωή του τόπου μπήκε σε μια τεράστικα περιδίνηση. Το 2012 ο δικομματισμός κατέρρευσε. Θυμάμαι να λέω στην τηλεόραση του Ant1 που με είχε — περιέργως πως — καλέσει στο studio της για σχολιασμό αποτελεσμάτων να λέω ότι "στο μέλλον κάθε 6 Μαΐου θα γίνονται παρελάσεις" για να μας θυμίζουν την κατάρρευση του ένοχου δικομματισμού που διέλυσε τη χώρα μας.

Ποιος ήταν αυτός ο ένοχος δικοματισμός; Ποια ήταν αλήθεια τα δυο μιζοκόμματα; Μα βεβαίως το δήθεν-ΠΑΣΟΚ και η δήθεν-ΝΔ. Ήταν αυτά τα δυο κόμματα όμως μόνο ένας εκ των τριών πόλων του "τριγώνου της καταστροφής" που έχει την απόλυτη ευθύνη της καταστροφής της Ελλάδας. Στην κορυφή του τριγώνου βεβαιότατα βρίσκεται η οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τον τόπο. Μια ένοχη κάστα με σαφή εγκληματικά χαρακτηριστικά που δεν διστάζει σε τίποτα για να διατηρήσει την εξουσία της. Η κάστα αυτή έχει δυο βασικά πιόνια, δυο βασικά υποχείρια: Τα δήθεν πολιτικά κόμματα και τα μέσα της δήθεν ενημέρωσης. Μηχανισμοί προπαγάνδας, μηχανισμοί διανομής της εξουσίας και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Μια καθαρά τριτοκοσμική χώρα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αναγνώστες του ιστολογίου αυτού γνωρίζουν πως στις εκλογές του 2007 και το 2009 ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας πως ενίσχυση εκείνου του μικρού προοδευτικού κόμματος ήταν σε όφελος της χώρας. Από το 2010 όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια στροφή στον λαϊκισμό. Καβάλησε το δήθεν-αντιμνημονιακό κύμα και άρχισε να υπόσχεται φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Άφησε κάποιους να πιστεύουν πως μπορεί να υπάρχει μια μαγική λύση για την ελληνική κρίση. Ίσως μάλιστα εκτός ευρώ, ενώ θα έπρεπε να πληρώσουν μόνο οι πλούσιοι - σε μια χώρα που κανείς όμως δεν θεωρούσε τον εαυτό του πλούσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς πρόδωσε τις αξίες και τα ιδανικά της αριστεράς. Υιοθέτησε έναν τοξικό πολιτικό λόγο, έγινε ένα λαϊκιστικό κίνημα.

Με τίποτα δεν μπορούσα να στηρίξω την πορεία αυτή. Τον Μάιο του 2012, όπως χιλιάδες άλλοι Ελληνες, ψήφισα Δημιουργία, Ξανά! Αποδείχτηκε ένα τεράστιο σφάλμα. Ο Θάνος Τζήμερος, βγάζοντας έναν τοξικό, αντικομμουνιστικό λόγο μιλούσε σαν κομματάρχης της ΕΡΕ τη δεκαετία του '60 — όχι σαν ένας άνθρωπος που έχει όραμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη τον 21ο αιώνα. Βεβαίως, με βαριά καρδιά, ψήφισα τη συμμαχία Δημιουργία, Ξανά! - Δράση τον Ιούνιο του 2012, αν και ήδη έδειχνε που πάει το πράγμα. Τέλος το 2015, καθότι ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε πιστός στον τοξικό, λαϊκιστικό λόγο και στις παράλογες υποσχέσεις, επέλεξα το λευκό τον Ιανουάριο και την αποχή τον Σεπτέμβριο.

Ενδιάμεσα, στο δημοψήφισμα του 2015, βεβαίως και είπα το μεγάλο ΝΑΙ, με ένα όμως εντελώς διαφορετικό σκεπτικό από εκείνο των "μενουμε-ευρώπηδων", οι οποίοι πιθανότατα αγνοώντας το, εξακολουθούσαν να καλύπτουν τους κυρίους ενόχους της καταστροφής.

Αυτό που με τίποτα δεν μπορώ να συγχωρήσω στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι είπε συνειδητά ψέματα. Ακριβώς όπως είχε κάνει ο Κώστας Καραμανλής, όπως είχε κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Συνειδητά ψέματα, αυτή είναι η εκλόγιμη στρατηγική. Πες το παραμύθι που θέλει να ακούσει ο λαός και βλέπουμε μετά. Ο ένας διέλυε τη διαπλοκή, ο άλλος μοίραζε λεφτά που υπάρχουν, ο τρίτος επαναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο στα Ζάππεια. Μια εικόνα θλίψης, γελοιότητας, ακραίας παρακμής. Τι σχέση είχε με όλα αυτά η αριστερά, πολύ περισσότερο μάλιστα η ριζοσπαστική; Γιατί έπρεπε ο Αλέξης Τσίπρας να σκίσει τα μνημόνια και να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ; Για έναν και μόνο λόγο: Διότι ήθελε να κερδίσει και θα έκανε τα πάντα για αυτό.

Δυστυχώς όμως ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει τον τρόπο που μπορείς να κυβερνήσεις. Οι υποσχέσεις αυτές, οι αδύνατον σήμερα να τηρηθούν, είναι τα τεράστια βαρύδια στον ΣΥΡΙΖΑ, ή μάλλον στον δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ καθότι και αυτός ούτε συνασπισμός είναι, παρά μόνο η κάστα του Αλέξη Τσίπρα, ούτε φυσικά ριζοσπαστικός αλλά ούτε και αριστερός.

Με αυτά και με αυτά όμως, ο δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και η πορεία του στην πραγματικότητα ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2015. Μια πολύ σύντομη και νομίζω δίκαιη αποτίμηση θα έλεγε ότι ο δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ ήταν η καλύτερη δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Πράγματι, τα οικονομικά της χώρας μπήκαν σε τάξη και είχαμε πρωτόγνωρα πλεονάσματα. Η εμπιστοσύνη των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και των διεθνών αγορών ανακτήθηκε στο ακαίρεο. Η χώρα μπόρεσε εκ νέου να δανειστεί ιδίοις δυνάμοις, σπάζοντας την εξάρτηση από τους διεθνείς δανειστές. Η ελληνική διπλωματία πέτυχε πρωτόγνωρες νίκες. Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, ένα αγκάθι σχεδόν τριών δεκαετιών, επιλύθηκε με έναν ανέλπιστα θετικό για την Ελλάδα τρόπο. Οι σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι καλύτερες από ποτέ. Αλήθεια, πόσοι έχουμε συνειδητοποιήσει πως η Κύπρος οσονούπω βγάζει πετρέλαιο και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι - πέρα από κάποια γραφικά γαβγίσματα εξ' ανατολών; Οι Ελλαδίτες και οι Κύπριοι χρωστούμε πολλά στον Αλέξη Τσίπρα και στον Νίκο Κοτζιά.

Σε άλλα μέτωπα βεβαίως η πρόοδος ήταν μικρότερη απ' ότι θα περίμενε κανείς. Η δικαιοσύνη είναι το σημαντικότερο εμπόδιο αυτήν την στιγμή. Πέρα από τα γραφειοκρατικά της προβλήματα και τις τεράστιες καθυστερήσεις, είναι σαφές σε κάθε Έλληνα πολίτη ότι η δικαιοσύνη ούτε αμερόληπτη είναι ούτε ανεξάρτητη. Κάποιοι την επηρρεάζουν, κάποιοι βρίσκουν πάντα τρόπο να γλυτώνουν. Αυτό ακριβώς, η ανεξάρτητη, αποτελεσματική και διαφανής λειτουργία της δικαιοσύνης είναι το βήμα που θα πάρει την Ελλάδα από τον τρίτο κόσμο και θα τη φέρει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ήταν κάτι που φυσικά τα δυο μιζοκόμματα δεν θα έκαναν - και δεν πρόκειται να κάνουν - ποτέ, αλλά τουλάχιστον από την καλύτερη δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, εκείνη του δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ, είχαμε το δικαίωμα να περιμένουμε πολλά περισσότερα.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στις Ευρωεκλογές του 2019. Ο δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν αναμενόμενο, υπέστη βαριά ήττα από τη δήθεν-ΝΔ. Εκείνοι βλέπετε που εξακολουθούν να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ είναι λίγο θυμώμενοι. Αυτή είναι η κύρια αιτία της ήττας και όχι οι γραφικότητες που ακούγονται περί του λεγόμενου μακεδονικού ή της τραγωδίας στο Μάτι. 

Ειδικά για το τελευταίο, η υποκρισία, η εκμετάλλευση των τραγικά θανόντων συναθρώπων μας, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Εκείνοι που δημιούργησαν το κράτος που για πολλές δεκαετίες έχτιζε τις προϋποθέσεις μιας 'τραγωδίας εν αναμονή' ξαφνικά πήραν τον ρόλο του τιμητή, ενώ είναι οι ίδιοι οι πρώτοι ένοχοι.

Ακούστηκε και το ανήκουστο επιχείρημα ότι ο Πρωθυπουργός, στη διάρκεια εξέλιξης της τραγωδίας, έπρεπε να βγει και να μιλήσει για νεκρούς. Δεν ξέρω εάν ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε για νεκρούς όταν μίλησε ή όχι. Ξέρω όμως ότι και να γνώριζε, δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να το αναφέρει στη φάση της κορύφωσης της τραγωδίας. Γιατί; Διότι έτσι απλά θα δημιουργούσε ανείπωτο πανικό σε όσους είχαν δικούς τους ανθρώπους στο Μάτι και η διαχείριση μια τραγικά δύσκολης κατάστασης θα γινόταν ακόμα δυσκολότερη. Τι σημασία όμως έχει η λογική όταν μιλά η προπαγάνδα; Ένα μόνο έχω να πω στη δήθεν-ΝΔ για τα θύματα στο Μάτι:

Αἰδώς Ἀργεῖοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εν πάση περιπτώσει στις Ευρωπαϊκές Εκλογές του 2019 δεν πλήρωσε τίποτα άλλο παρά τα παραμύθια που έλεγε για να εκλεγεί. Πλήρωσε το τίμημα της "εκλόγιμης στρατηγικής", η οποία στην αρχή πάντα αποδίδει, μετά όμως σε οδηγεί σε παταγώδη κατάρρευση με μαθηματική ακρίβεια.

Το σίγουρο είναι ότι η χώρα σήμερα χρειάζεται νέα, αληθινά, αυθεντικά πολιτικά κόμματα. Έναν προοδευτικό, έναν συντηρητικό, ενδεχομένως και έναν φιλελεύθερο ή οικολογικό πόλο. 

Με τα ρετάλια της μεταπολίτευσης και τα αποτυχημένα παιδιά του κομματικού σωλήνα δεν μπορούμε να πορευτούμε στον 21ο αιώνα.

Ενδεχομένως να έχει μάλιστα σημάνει και η ώρα των πανευρωπαϊκών κομμάτων, όπως σηματοδοτεί η επιτυχία του Volt Europa, που κατέβηκε σε οχτώ χώρες μέλη της ΕΕ και εξέλεξε ευρωβουλευτή στη Γερμανία!

Αυτό όμως που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί είναι το μεγάλο πισωγύρισμα. Όχι, τα μιζοκόμματα έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και πρέπει να μείνουν εκεί καταχωνιαμένα, σαν μια πολύ μακρινή δυσάρεστη ανάμνηση, σαν ένα μεγάλο λάθος από το οποίο όλοι διδαχτήκαμε και δεν θα το επαναλάβουμε.

Η προοπτική της αυτοδυναμίας του ενός μιζοκόμματος ή της κυβέρνησης συνεργασίας των δυο, δήθεν διαφορετικών, μιζοκομμάτων είναι ζοφερή για τη χώρα - πρώτα και κύρια για τη νέα γενιά. Είναι κάτι που δεν πρέπει να συμβεί. 

Η οικονομική ολιγαρχία, εκείνη με την αφρικανικού και λατινοαμερικανικού τύπου διαφθορά και εγκληματικότητα, κάνει ότι μπορεί ώστε να κερδίσει εκ νέου το μικρό κομμάτι εξουσίας που είχε χάσει από το 2015 (μην γελιόμαστε, το μεγαλύτερο κομμάτι εξουσίας το διατήρησε). Είναι κάτι που θα το αφήσουμε να συμβεί;

Είναι γνωστό πως οι μεθεπόμενες εκλογές, εκείνες μετά από τις επερχόμενες, θα γίνουν με το σύστημα της απλής αναλογικής. Θα είναι ένα μεγάλο βήμα της χώρας προς την κοινή λογική, ένα μεγάλο βήμα προς την κανονικότητα, ένα εφαλτήριο για όλους τους Έλληνες να ανακτήσουν την ιδιότητα του Πολίτη μέσω της ενεργού συμμετοχής τους στην αληθινή πολιτική.

Για να μπορέσει να συμβεί αυτό όμως, ένας και μόνο τρόπος υπάρχει: Να μην επιτύχουν την αυτοδυναμία τα μιζοκόμματα - είτε μιλάμε για τη δήθεν-ΝΔ μόνη της ή για την αγαστή συνεργασία της με το δήθεν-ΠΑΣΟΚ (εντάξει, το όνομα "ΚΙΝΑΛ" νομίζω ας το αφήσουμε στους γελοιογράφους, όπως κάναμε και με τα "Ελιά" και "Δημοκρατική Συμπαράταξη" παλιότερα. Είναι απίστευτο πόσο πολύ θέλουν να κρυφτούν).

Απευθύνομαι με αυτό το άρθρο σε κάθε Έλληνα πολίτη και του ζητώ το αυτονόητο: Να δραστηριοποιηθεί πολιτικά με γνώμονα το συμφέρον της μεγάλης πλειψηφίας του ελληνικού λαού. Η επιστροφή στο σύστημα που μας έριξε στα βράχια το 2010 θα είναι μια τραγωδία για τη χώρα. Σίγουρα ο δήθεν-ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η λύση, ενδεχομένως όμως να είναι τμήμα μιας λύσης μαζί με όλες εκείνες τις προοδευτικές δυνάμεις που θέλουν να δουν τη χώρα να προοδεύει, απαλλαγμένη από τη μια από τα δεσμά της οικονομικής ολιγαρχίας και των υποχειρίων της, εμπνευσμένη όμως από την άλλη με το όραμα της ομόσπονδης Ευρώπης, της δικαιοσύνης, την ανάπτυξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους δίχως καμιά υποσημείωση.

Η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει μπροστά.

Πρέπει να πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για μια ενωμένη, ομόσπονη ευρώπη. Πρέπει επιτέλους να προσφέρει ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, διαφάνεια σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Το πισωγύρισμα στα μιζοκόμματα είναι μια μεγάλη καταστροφή που δεν έχει λόγο να συμβεί. Η απλή αναλογική θα φέρει ξανά την άνθιση της ελληνικής πολιτικής σκέψης, που τόσο πολύ την έχουμε ανάγκη.

Τώρα είναι η ώρα της ένωσης δυνάμεων για την επίτευξη αυτού του υψηλού στόχου.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις ευρωπαϊκές εκλογές της 26ης Μαΐου

Los Angeles, California
23 Μαΐου 2019

Αυτήν την Κυριακή 26 Μαΐου γίνονται οι Ευρωπαϊκές Εκλογές του 2019. Είναι εκλογές ιδιαίτερα κρίσιμες για την Ευρωπαϊκή Ένωση και για κάθε χώρα-μέλος της, ενώ ταυτόχρονα έχουν μεγάλη σημασία και για ολόκληρο τον κόσμο. Συχνά μας διαφεύγει ότι η ΕΕ με περίπου 500 εκατομμύρια κατοίκων και περίπου 20 τρισεκατομμύρια δολλάρια σε ΑΕΠ είναι το σημαντικότερο μπλοκ χωρών του κόσμου.

Στις ευρωεκλογές αυτές νομίζω πως υπάρχουν τρία βασικά διακυβεύματα:

Διακύβευμα πρώτο: Η παγκόσμια βιωσιμότητα

Μοιραζόμενος τις σκέψεις μου λοιπόν για τις ευρωπαϊκές εκλογές θέλω κατ’ αρχάς να δώσω έμφαση στο ζήτημα της βιωσιμότητας της παγκόσμιας οικονομίας και της συμπερίληψης όλων των ανθρώπων στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Το θέμα αυτό, όσο κι αν μας φαίνεται ίσως άσχετο, είναι το κύριο διακύβευμα αυτών των Ευρωπαϊκών Εκλογών.

Η ανθρωπότητα στις μέρες μας κατέχει κυριολεκτικά ανεπανάληπτες, εξαιρετικές δυνάμεις. Ο άνθρωπος προχωρά την εξερεύνης του διαστήματος, μαθαίνει τα μυστικά του μικροκόσμου, αυξάνει ταχύτατα τις γνώσεις του για το ίδιο το φαινόμενο της ζωής, η επιστήμη και η τεχνολογία κάνουν τεράστια άλματα με εκπληκτικό ρυθμό.

Ταυτόχρονα όμως δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία των συνανθρώπων μας έχει απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης. Παρότι αν δούμε τα στατιστικά σε παγκόμια κλίμακα η φτώχεια μειώνεται και η κατάσταση αντικειμενικά καλυτερεύει, το γεγονός είναι ότι ζούμε μια κατάσταση ακραίας αδικίας, μια κατάσταση αληθινού παραλογισμού: Ενώ μεν έχουμε πλέον τους πόρους, την γνώση και τα μέσα στη διάθεσή μας, αυτά που θα απαιτούνταν ώστε κάθε άνθρωπος στη γη να μπορεί να απολαμβάνει ένα βασικό επίπεδο διαβίωσης, αφέρου δε η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών εξακολουθεί να ανοίγει, η συγκέντρωση τεραστίου πλούτου και ισχύος σε μια μικρή μειοψηφία εξακολουθεί να επιταχύνεται και το αποτέλεσμα είναι πως ένα μεγάλο ποσοστό του παγκοσμίου πληθυσμού ζει σε συνθήκες τραγικά άσχημες και αυτό με τη σειρά του δηλητηριάζει με μίσος την παγκόσμια κοινωνία.

Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο που άνθρωπος μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα. Είναι ικανός για το καλύτερο, μα και για το χειρότερο. Από τη μια ανοίγονται μπροστά μας τεράστιες δυνατότητες, από την άλλη όμως κινδυνεύουμε κάθε στιγμή κάποιας μορφής «ατύχημα» να σημάνει το τέλος της ύπαρξης συνολικά της ανθρωπότητας.

Για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την κατάσταση αυτή δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι χρειαζόμαστε ισχυρούς υπερεθνικούς οργανισμούς, οι οποίοι με διαφάνεια για διαχειριστούν ορθολογικά τις ισορροπίες του παγκόσμιου γίγνεσθαι, πετυχαίνοντας τη βιωσιμότητα της οικονομίας μας και τη συμπερίληψη, την ενσμάτωση όσο περισσοτέρων γίνεται, ιδανικά όλων των συνανθρώπων μας, στην πορεία που κάνει το είδος μας προς τα εμπρός.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας τέτοιος υπερεθνικός οργανισμός, θα έλεγα μάλιστα ο σηματικότερος όλων αυτήν την στιγμή στον πλανήτη. Μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρει τη δυνατότητα επίτευξης ισορροπίας μεταξύ των ηγεμονικών επιδιώξεων των ΗΠΑ και τις Κίνας, κάτι που μπορεί να έχει καθοριστική σημασία για την ανθρωπότητα. Η προώθηση δράσεων για ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και η ίση πρόσβαση όλων σε υγεία και παιδεία γίνεται κατά βάση χάρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ισχυρη Ευρώπη λοιπόν σημαίνει την προώθηση της ατζέντας της προόδου, της βιωσιμότητας και της ενσωμάτωσης και παγκόσμιο επίπεδο. Είναι μια δύναμη προόδου.

Διακύβευμα δεύτερο: Η αυτονομία και η ανεξαρτησία της Ευρώπης 

Η πραγματικότητα είναι πως λόγω των οικονομικών και πληθυσμιακών εξελίξεων καμία  χώρα – μέλος της ΕΕ, ακόμα και οι μεγαλύτερες & ισχυρότερες εξ αυτών, δεν μπορεί να έχει καθοριστική επιρροή στο παγκόμιο γίγνεσθαι. Αν κάποιος δει τους οικονομικούς, πληθυσμιακούς, εκπαιδευτικούς, στρατιωτικούς και επιστημονικούς δείκτες, θα διαπιστώσει ότι χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, οι 4 μεγαλύτερες της ΕΕ δηλαδή, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν σήμερα να συγκριθούν με την Κίνα, είναι αρκετά πίσω από την Ιαπωνία ενώ σε λίγα χρόνια θα ξεπεραστούν και από την Ινδία.

Αν από την άλλη κοιτάξει κανείς όλους αυτούς τους δείκτες αθροίζοντας δυνάμεις στους επί μέρους δείκτες βλέπει ότι η Ενωμένη Ευρώπη στα περισσότερα είναι σχεδόν ισοδύναμη ή ισχυρότερη από τις ΗΠΑ ενώ ταυτόχροα προηγείται με μεγάλη απόσταση από όλες τις άλλες χώρες, όπως η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ινδία.

Όταν λοιπόν μιλάμε για αυτονομία, για μια αληθινή ανεξαρτησία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως αυτή είναι ένα ζήτημα ισχύος. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως μόνη της καμία Ευρωπαϊκή χώρα σήμερα δεν έχει τη δυνατότητα να είναι ανεξάρτητη, να έχει μια αληθινή αυτονομία. Αναγκάζονται χώρες με σπουδαία ιστορία να κάνουν συνεχώς ταπεινωτικές υποχωρήσεις έναντι των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας και ενδεχομένως έναντι και τρίτων χωρών στο σύντομο μέλλον. Όσοι με πάθος μιλούν για την «εθνική ανεξαρτησία», αυτό που στην πραγματικότητα επιτυγχάνουν είναι να κάνουν τις χώρες του υποχείρια, πολιτικές μαριονέττες των χωρών που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τις περισσότερες φορές άθελά τους, ας μην γελιόμαστε όμως, μερικές φορές δεν είναι άγνοια αλλά ηθελημένη προπαγάνδα – υπάρχουν δυνάμεις στην Ευρώπη που είναι ξενοκίνητες, όπως φάνηκε και στο φλέγον ζήτημα του BREXIT.

Έχει έρθει λοιπόν οι στιγμή όλοι οι λαοί της Ευρώπης να αποφασίσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Να κάνουμε τον μεγάλο μας συμβιασμό, να χάσουμε όλοι από κάτι αλλά να κερδίσουμε όλοι πολλά περισσότερα. Να ενώσουμε συνειδητά και αυτοθέλητα την αυτονομία και την ανεξαρτησία μας, ώστε εκείνες να αποκτήσουν μια αληθινή υπόσταση. Να προχωρήσουμε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης, να δώσουμε σάρκα και οστά και μια υπερδύναμη ειρήνης, ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης.

Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα των Ευρωεκλογών του 2019: Η ανεξαρτησία και η αυτονομία της Ευρώπης. Εάν δεν μπορούν να είναι πραγματικά ανεξάρτητες η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, τι να ισχύει άραγε για την Κύπρο, τη Μάλτα, την Εσθονία, την Κροατία, την Πορτογαλία και την αγαπημένη μας Ελλάδα; Ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε τις αυταπάτες, να απελευθερωθούμε από την κατάρα του διαίρει & βασίλευε που βασανίζει την Ευρώπη. Ήρθε η ώρα της πραγματικής αυτονομίας και αυτοδιάθεσης μέσα πό τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης.

Διακύβευμα τρίτο: Η αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος 

Το τρίτο ζήτημα που θα ήθελα να θίξω είναι εκείνο της δραματικής ανεπάρκειας του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, ανεπάρκεια που σε μεγάλο βαθμό εξηγεί γιατί δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά τόσα χρόνια η υπόθεση της Ευρωπαϊκής ενωποίησης.

Έχει καταστεί πια απόλυτα αναγκαία η ποιοτική αναβάθμιση του ευρωκοινοβουλίου, όπως βεβαίως και όλων των ευρωπαϊκών θεσμών. Μέχρι σήμερα στις περισσότερες χώρες μέλη της ΕΕ το ευρωκοινοβούλιο αντιμετωπίζεται με έναν δραματικά λανθασμένο τρόπο. Είτε ως χρυσή αποστρατεία κομματικών στελεχών που είναι στη δύση της καριέρας τους ή ακόμα χειρότερα ως χρυσωμένο χάπι προς πολιτικούς αντιπάλους που έχασαν την επιρροή τους στο κόμμα. Μερικές φορές ακόμα η ευρωβουλή είναι μιας μορφής προπονητήριο για παιδιά που μόλις βγήκαν από τον κομματικό σωλήνα ενώ τέλος όχι σπάνια είναι μια επιβράβευση κομματικής υποστήριξης που προσφέρουν διάφοροι celebrities. Με λίγα λόγια, μια κατάσταση απολύτως απογοητευτική. 

Με βάση τα παραπάνω, που ξαναλέω, δεν αποτελούν ελληνικό φαινόμενο αλλά ευρωπαϊκό, είναι να απορεί κανείς που το ευρωκοινοβούλιο δεν ανταποκρίνεται απολύτως στον λόγο ύπαρξης του; Εκεί που θα έπρεπε να στέλνουμε την ελίτ κάθε χώρας, τελικά στέλνουμε απομεινάρια άλλων εποχών, διάφορα παιδάκια που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο και αθλητές και καλλιτέχνες — όχι όμως για τις πολιτικές τους απόψεις μα ως κάποιας μορφής επιβράβευση της κομματικής τους υποστήριξης. Η Ευρώπη όμως, αξίζει κάτι καλύτερο. 

Στις εκλογές αυτές λοιπόν πρώτα και κύρια πρέπει να ψηφίσουμε ευρωπαϊκά. Πρέπει να ψηφίσουμε για να αναγεννηθεί το όραμα που δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να την εξελίξει σε μια Ομοσπονδία. Πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα προς τη δημιουργία μιας υπερδύναμης ειρήνης, ελευθερίας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας και ισότητας. 

Όσον αφορά την Ελλάδα μας τέλος, πρέπει να σκεφτούμε ποια από τα κόμματα που ζητούν την ψήφο μας είναι όντως υπέρ της Ευρώπης. Είναι όσοι έχουν ευρωπαϊκό lifestyle; Όσοι ίσως μιλούν πολλές ξένες γλώσσες; Ή όσοι πραγματικά εργάζονται για την ειρήνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα; 

Ας σκεφτεί καθένας και ας βγάλει τα συμπεράσματα του. Το σίγουρο είναι ένα: Η Ελλάδα πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση και αυτές οι ευρωπαϊκές εκλογές μπορούν να γίνουν το ορόσημο έναρξης αυτής της διαδικασίας.