Στα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια έκανα αθλητισμό. Τζούντο, Άρση Βαρών, Σφαιροβολία. Πολύ λιγότερο μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλλεϋ και τένις. Ποτέ μα ποτέ όμως η αερόβια άσκηση δεν ήταν το φόρτε μου - θα έλεγα, ακριβώς το αντίθετο. Όταν βέβαια πέρασα στο πανεπιστήμιο, η άρση βαρών έδωσε τη θέση της στην άρση μπυρών και κάπου εκεί στα τέλη του 20ου αιώνα το κεφάλαιο αθλητισμός έκλεισε άδοξα για μένα.
Όλα ξεκίνησαν εκ νέου τον Σεπτέμβρη του 2013 στη διάρκεια του IVLP μου. Εκεί ο καλός φίλος Diego Cardenas είχε φέρει ένα από τα Bamboocycles που φτιάχνει στο Μεξικό και έκανε βόλτες στην Αμερική. Ωραία φάση, σκέφτηκα.
Τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους κάποιο βράδυ ήμουν ως συνήθως με τον Βαγγέλη στο "14" και πετυχαίνουμε τον συμμαθητή μας Παναγιώτη Μαλταμπέ, εντυπωσιακά πιο fit απ' ότι τον θυμόμαστε. "Πως το έκανες φίλε;", ρωτήσαμε. "Ποδήλατο", ήταν η απάντηση.
Ξεκινήσαμε έτσι λίγο αργότερα το 2014 μια συνήθεια να βγαίνουμε μια μεγάλη (ή μάλλον, μεγάλη μας φαινόταν) βόλτα με το ποδήλατο κάθε Σάββατο πρωί. Μάιο του 2014 είχα πλέον κι εγώ ένα Bamboocycle και το όλο εγχείρημα απέκτησε πλάκα.
Όπως συχνά συμβαίνει βέβαια, μετά από περίπου ένα χρόνο, η τακτικότητα της ποδηλασίας μας μειώθηκε. Ποτέ δεν σταματήσαμε, συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα, αλλά από κάθε βδομάδα μάλλον είμαστε στη μία φορά το τρίμηνο.
Φτάνουμε λοιπόν στο καλοκαίρι του 2015 επίσκεψη στη Σέριφο, πάλι με τους συνήθεις υπόπτους. Κάποια στιγμή, σίγουρα υπό την επήρεια αλκοόλ, λέω “τον Νοέμβριο στον μαραθώνιο θα τρέξω το δεκάρι”. Ήμουν τότε περίπου 110 κιλά και σε τίποτα δεν θύμιζα δρομέα αποστάσεων. Όλοι με κοίταξαν περίεργα.
Το ίδιο περίεργα με κοίταξε ο εξαίρετος γυμναστής Κωνσταντίνος Τερζής τον Σεπτέμβριο όταν του είπα τα σχέδιά μου και ζήτησα πρόγραμμα προπόνησης. Μετά από μια σύντομη σιωπή μου είπε “το σημαντικότερο είναι να μην τραυματιστείς”. Στη συνέχεια λέει “δεδομένου αυτού, ας προσπαθήσουμε απλά να τερματίσεις και να απολαύσεις τη διαδρομή”. Μάλλον εννοούσε να μην σκέφτομαι τι χρόνο θα κάνω και μου έδωσε ένα πρόγραμμα πέντε εβδομάδων που είχε την απαραίτητη ποικιλία να μου κρατήσει το ενδιαφέρον.
Φίλοι, γνωστοί και συνάδελφοι ήταν μάλλον βέβαιοι ότι θα τα παρατούσα. Μεταξύ μας κι εγώ έτσι νόμιζα. Εκείνο το φθινόπωρο είχα πολλά ταξίδια (Κατοβίτσε, Κωνσταντινούπολη, Βρυξέλες, Λονδίνο κλπ), και ξαφνικά άρχισα πάντα να διαλέγω ξενοδοχεία που έχουν γυμναστήριο για να τρέχω στον διάδρομο.
Φτάνουμε στον Νοέμβριο και, έχοντας εκτελέσει υποδειγματικά το πρόγραμμα προπόνησης, το θαύμα γίνεται: Όχι μόνο τερματίζω, όχι μόνο τρέχοντας σε όλη τη διαδρομή (καθόλου περπάτημα, δηλαδή), δεν τραυματίζομαι και κάνω χρόνο γύρω στο 1:04', που είναι αξιοπρεπέστατος για έναν άνθρωπο με το ΒΜΙ μου — Τότε ήμουν περίπου 105 κιλά.
Μετά βεβαίως τα παρατάω. Έτρεξα κάποιους αγώνες εδώ κι εκεί, όπως τα 12 χλμ στο Lycabettus Run 2016, αλλά γενικά καμία προπόνηση. Τον Απρίλιο όμως του 2016 κάνω μια αδιανόητη τρέλα: Χωρίς καμία απολύτως προπόνηση και με τη ζυγαριά να δείχνει 108 κιλά τρέχω τον Ποσειδώνιο Ημιμαραθώνιο.
Τερματίζω με τη βοήθεια του Θεού (και πάλι χωρίς περπάτημα) σε χρόνο 3:06' καταφέρνοντας μάλιστα να περάσω δύο άτομα! Περίεργως δεν τραυματίστηκα και μετά κατάλαβα γιατί ο καλός φίλος πλέον και εξαίρετος προπονητής Άρης Μύρκος ούρλιαζε στο τηλέφωνο ότι είναι μεγάλη βλακεία αυτό που πάω να κάνω.
Στη συνέχεια τα ξαναπαράτησα. Περνάει το καλοκαίρι και φτάνουμε στον Σεπτέμβρη. Γυρνώντας από την Τήνο βλέπω τη ζυγαριά να δείχνει πάλι 110 κιλά και αποφασίζω κάτι να κάνω με το θέμα. Το "κάτι" βασικά ήταν γυμναστική, διατροφή και τρέξιμο. Ξανατρέχω το δεκάρι και, πολύ περίεργο, ενώ πια ήμουν τότε 96 κιλά, δέκα λιγότερα από πέρσι, κάνω ίδιο χρόνο.
Δεν πτοούμαι, συνεχίζω, και τον Φλεβάρη του 2017 η ζυγαριά δείχνει 88 κιλά. Ένα μικρό θαύμα που επιβραβεύεται στον ημιμαραθώνιο που τρέχω στην Πράγα εκείνο τον Μάιο με τον εκπληκτικό για μένα χρόνο των 2:25' — πιο εκπληκτικό όμως ήταν πόσο χάρηκα εκείνο τον αγώνα. Δυο μήνες μετά μάλιστα με τους καλούς φίλους Βαγγέλη Παππού και Γιάννη Κωστόγιαννη στο Lund της Σουηδίας κάναμε έναν αγώνα ποδηλασίας 125 χιλιομέτρων (Ringsjön Runt) - κάτι που παλιότερα φάνταζε πέραν του αδύνατου.
Στη συνέχεια και πάλι σταμάτησα τις προπονήσεις για λίγο με αποτέλεσμα και πάλι ο Άρης Μύρκος να με συμβουλεύσει να μην τρέξω τον κλασικό μαραθώνιο Αθηνών 2017, ενώ είχα εγγραφεί. Έκανα όμως ένα ωραίο δεκάρι που ακόμα είναι η ατομική μου επίδοση - 1:01':30". Με το νέο έτος όμως, ένιωθα ότι είχε έρθει πια η ώρα του μαραθωνίου. Είχα ένα ταξίδι πέντε εβδομάδων στην Αμερική για το Marshall Memorial Fellowship το οποίο αποτελούσε σημαντικό εμπόδιο. Δεν πειράζει όμως, γνώρισα τελικά την Αμερική τρέχοντας! Ανήμερα του Πάσχα λοιπόν, 8 Απριλίου 2018, ήμουν στην γραμμή εκκίνισης του Marathon de Paris 2018 και, ω του θαύματος, 6 ώρες και 4 λεπτά αργότερα περνούσα την γραμμή του τερματισμού!
Ο μαραθώνιος στο Παρίσι ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Τόσο για το ίδιο το επίτευγμα όσο, κυρίως, για την ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή μου. Μου απέδειξε πως με τη σωστή προετοιμασία δεν υπάρχουν όρια στους στόχους που μπορεί να θέσει κανείς. Πάνω απ΄όλα όμως, μου έδωσε ένα μεγάλο συναίσθημα ευτυχίας. Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά από την εξής φράση "ένιωσα πως είμαι στ' αλήθεια ζωντανός".
Είχα δει παλιά ένα graffiti που ρωτούσε: "Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;". Μετά τον μαραθώνιο ήμυν βέβαιος για την καταφατική απάντηση στο ερώτημα αυτό.
Με πολύ μεγάλη χαρά είδα συναδέλφους μου από την Starttech Ventures και τις εταιρείες του χαρτοφυλακίου της να ανταποκρίνονται στην πρόσκλησή μου και, υπό την καθοδήγηση του Άρη Μύρκου από το www.sciencetraining.gr, να κάνουμε μια αξιόλογη ομάδα αγώνων δρόμου. Πήραμε μέρος σε περισσότερους από δέκα αγώνες, μεταξύ των οποίων και το φανταστικό Kimolos Trail στο υπέροχο εκείνο νησί, έχοντας βέβαια αποκορύφωμα τη συμμετοχή στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών 2018. Επτά δρομείς πήραμε μέρος, επτά τερματίσαμε. 100% επιτυχία, δεν το λες κι άσχημο. Τρεις μάλιστα από εμάς έκαναν εξαιρετικές επιδόσεις, ενώ ο υποφαινόμενος ήρθε 4ος με ατομική επίδοση 5:50' (και ναι, η διαδρομή της Αθήνας είναι ασύλληπτα δυσκολότερη εκείνης του Παρισιού).
Που οφείλεται η πολύ καλύτερη επίδοση σε μια πολύ δυσκολότερη διαδρομή, όντας μάλιστα δύο κιλά βαρύτερος; Μα φυσικά στην προετοιμασία! Για το Παρίσι έτρεξα 185 χιλιόμετρα προπόνησης ενώ για την Αθήνα 260 (όχι ότι επαρκούσαν, η διαφορά όμως ήταν μεγάλη και φάνηκε).
Η χαρά μου μπαίνοντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Μια φωτογραφία όμως η παρακάτω μιλάει καλύτερα!
Ξέχασα να αναφέρω ότι στις αρχές Αυγούστου βρέθηκα στο Τάλιν της Εσθονίας σε ομάδα σκυταλοδρομίας του ScienceTraining.gr στον αγώνα IRONMAN, όπου έκανα την ποδηλασία. Αγώνας 180 χλμ ο οποίος μου πήρε 7:45'. Οι περισσότεροι δυσκολεύονται να με πιστέψουν, όμως ειλικρινά εκείνος ο αγώνας (στον οποίο κατά την προσφιλή μου τακτική πήγα απροπόνητος), με δυσκόλεψε πολύ περισσότερο από τους δυο μαραθωνίους που έτρεξα φέτος.
Σήμερα ολοκληρώνεται το 2018. Αν κάποτε μου έλεγε κανείς πως την χρονιά που θα γίνω 41 θα έτρεχα δυο μαραθωνίους και έναν αγώνα ποδηλασίας 180 χλμ, πραγματικά θα γελούσα με την ψυχή μου! Και όμως, είναι κάτι που κατάφερα να κάνω. Δεν ξέρω πως, λίγο η δύναμη της θέλησης, λίγο η προπόνηση, λίγο η ώθηση της δημόσιας δέσμευσης, όλα συνετέλεσαν σε κάποιο βαθμό. Πραγματικά νιώθω πλήρης και ευτυχής.
Για το 2019 ο στόχος είναι σαφώς δυσκολότερος: Θέλω να ξεπεράσω την κατάρα της ηρωϊκής προσπάθειας. Δεν νιώθω καμία ανάγκη να ξαναξεπεράσω τον εαυτό μου, όπως έκανα σε Παρίσι, Τάλιν και Αθήνα. Θέλω αντίθετα να εντάξω την άσκηση στην καθημερινότητά μου και μαζί με μια πραγματικά ισορροπημένη διατροφή να αποκτήσω - επιτέλους - τη φυσική κατάσταση που θα επιτρέπει να μην θεωρώ άθλο τον τερματισμό ενός μαραθωνίου. Είναι σίγουρα δυσκολότερο καθώς πρέπει να καταφέρω να μετασχηματίσω τις θεμελιώδεις συνηθείες που έχουν διαμορφώσει τμήματα της προσωπικότητάς μου για 41 χρόνια. Δεν είναι καθόλου εύκολο, θέλω όμως να πιστεύω ότι θα το πετύχω. Τουλάχιστον θα το προσπαθήσω.
Περισσότερη προπόνηση (η έμφασή μου θα είναι σε ενδυνάμωση και yoga) και λιγότεροι αγώνες για το 2019 λοιπόν. Σε κάθε περίπτωση όμως, ότι καταφέρω θα το οφείλω στο αερόβιον έτος 2018! Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω θερμά και δημόσια όσους με βοήθησαν στην παραπάνω διαδρομή, συγκεκριμένα τους προπονητές - επιστήμονες φυσικής αγωγής Άρη Μύρκο και Κωνσταντίνο Τερζή, τον ιατρό παθολόγο - διατροφολόγο Γεώργιο Πανοτόπουλο και τον διαιτολόγο - διατροφολόγο Δημήτρη Πέτσιο. Πάντα πίστευα στην αξία της επιστημονικής, εξειδικευμένης γνώσης και η παραπάνω διαδρομή μου προσέφερε μια ακόμα απόδειξη.
Καλές προπονήσεις να έχουμε λοιπόν το 2019, με πολλή απόλαυση και καθόλου τραυματισμούς!
