Facebook questions για την Ελλάδα

Εντάξει, καλή η προσπάθεια του Facebook με τα questions που ζητά από τους χρήστες να απαντήσουν, υστερούν όμως τραγικά στο ελληνικό localisation. Ελάχιστες πραγματικά ενδιαφέρουσες ερωτήσεις! Για να διευκολύνω, προσφέρω παραδείγματα του τι θα περίμενε κανείς:

— Βανδή ή Βίσση; (για τους μεσήλικες)
— Στράτο Διονυσίου ή Καζαντζίδη; (για τους συνταξιούχους)
— Είναι ο Καμπακάκης ο νέος Παντελίδης; (για τη νεολαία)
— Αρνάκι γάλακτος ή ζυγούρι; (για όσους ξέρουν)
— Αρνάκι γάλακτος ή προβατίνα; (για τα fashion victims)
— Ψυχικό ή Κολωνάκι;
— Κηφισιά ή Γλυφάδα;
— Μύκονο ή Σαντορίνη;
— Porsche 959 ή Ferrari F40;
— Αράχωβα ή Bansko; (για τη ΔΑΠ, τον χειμώνα)
— Για πόσα άτομα στο Nammos; (για τη ΔΑΠ, το καλοκαίρι)
— Judo ή karate;
— F16 ή Mirage 2000;
— Ξανθιές ή μελαχρινές;
— Αύξηση κεφαλαίου ή μετατρέψιμο δάνειο; (για τους νεοφυείς)
— Krav Maga ή Brazilian jiu-jitsu;
— Whisky ή vodka;
— Mercedes ή BMW; (για το ΠΑΣΟΚ)
— Crossfit ή οικοδομή;
— Bitcoin ή ethereum; (για όσους έχουν λεφτά για πέταμα)
— Cayenne ή Χ5 (για τους Λαρισαίους)
— Τρέξιμο ή ψυχολόγο;
— Σιδερά ή Τάμπουρα; (για λίγους)
— Σκυλάδικο ή heavy metal;
— Πόσο πάει το στη βιομηχανική; (για πολύ λίγους)
— Στο πιτόγυρο το γιαούρτι στην πίτα (Ηράκλειο) ή πάνω στον γύρο (Χανιά);

Οποίος θέλει παρακαλώ να συμπληρώσει ερωτήσεις στα σχόλια!

Για το λεγόμενο Μακεδονικό, σκέψεων συνέχεια

Έγραψα πολύ πρόσφατα συνοπτικά τις απόψεις μου για το λεγόμενο "Μακεδονικό" ζήτημα. Με βάση τα σχόλια που πήρα, έκρινα πως πρέπει να εξειδικεύσω μερικές από τις θέσεις μου πράγμα που επιχειρώ να κάνω παρακάτω. 

Στο λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα, κατά την γνώμη δύο προσεγγίσεις υπάρχουν:

— Η μία είναι του Ρήγα Βελεστινλή: Οι λαοί της περιοχής είμαστε αδέρφια. Έχουμε προφανές συμφέρον να ενωθούμε αποδεχόμενοι ως μόνη αρχή τον νόμο, την ισότητα και τη δικαιοσύνη, ανεξάρτητα θρησκείας, γλώσσας κλπ.

— Η άλλη προσέγγιση είναι των 'τρίτων', των κέντρων εξουσίας δηλαδή που πριν 200 χρόνια ήταν σε Λονδίνο, Παρίσι, Μόσχα και Βιέννη και όλοι γνωρίζουν που είναι σήμερα. Αυτή είναι εκείνη του διαίρει και βασίλευε. Ότι δηλαδή κάποιοι λαοί της χερσονήσου μας είμαστε πιο καλοί από τους άλλους κι έτσι βλακωδώς μπορούμε να σφαζόμαστε μεταξύ μας όσο εκείνοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους.

Βασικό εργαλείο του διαίρει και βασίλευε είναι η ανάπτυξη της ψεύτικης συνείδησης. Για παράδειγμα, εμείς πάψαμε να είμαστε Ρωμιοί και γίναμε Έλληνες. Η Ρούμελη έγινε Ελλάδα. Μας έπεισαν δηλαδή πως οι 25 αιώνες που μεσολάβησαν από την κλασική εποχή μέχρι σήμερα είναι αδιάφοροι. Επίσης, Αρβανίτες, Βλάχοι, Σαρακατσάνοι και τόσοι άλλοι που έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία του λαού μας ξαφνικά απέκτησαν μια κρίση ταυτότητας που τους βασανίζει μέχρι και σήμερα.

Εφτασαν για παράδειγμα να μας πείσουν πως είναι δυνατόν ο λαός της χώρας με το πορφυρό λάβαρο με τον δικέφαλο αετό, τη σημαία δηλαδή της Ρωμαΐδος, ότι είναι εχθρός μας (εννοείται να πείσουν για το ίδιο κι εκείνους... Παντού βλέπετε υπάρχουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι).

Στα βόρεια σύνορα μας υπάρχει ένα κρατίδιο, όπου ζουν βασικά Σλάβοι και Αλβανοί, όπου η καλλιέργεια της ψεύτικης συνείδησης έχει πάρει την πιο ακραία, γελοία εκδοχή της.

Αν εμείς την αποδεχτούμε ως τετελεσμένη, ουσιαστικά πάμε κόντρα στο όραμα του Ρήγα. Ουσιαστικά λέμε πως εκείνοι που επεδίωξαν και πέτυχαν την κατάτμηση της χερσονήσου μας σε μικρά, αντιμαχόμενα κρατίδια, έπραξαν σωστά.

Θα ήταν τραγικό λάθος να το κάνουμε αυτό.

Οι λαοί της χερσονήσου αξίζουν την αυτονομία τους, αξίζουν την ελευθερία. Κι αυτό δεν μπορεί να στηθεί πάνω σε ψεύτικες ταυτότητες. Αυτό δεν μπορεί να στηριχτεί σε κράτη ετερόφωτα, σε προτεκτοράτα του 21ου αιώνα.

Όχι, η Ελληνική Δημοκρατία δεν μπορεί κατά κανέναν απολύτως τρόπο να αποδεχτεί τη χρήση της λέξης Μακεδονία σε κράτος στα βόρεια σύνορα της. Δεν μπορεί η λογική της κατάτμησης σε αντιμαχόμενα κρατίδια να γίνεται δεκτή στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.

Αυτό όμως δεν σημαίνει κανένα μίσος, καμία μισαλλοδοξία. Το όραμα του φωτισμένου, φλογερού επανάσταση (περιγραφή του Βρετανού ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ για τον Ρήγα Βελεστινλή) παραμένει ζωντανό.

Μόνο αυτή μπορεί να είναι η πολιτική μας: Ένωση της χερσονήσου στη βάση της αλήθειας, του αλληλοσεβασμού, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Πράγμα που με την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης είναι περισσότερο ρεαλιστικό από ποτέ.

Στον Τζίμη Πανούση

Α ρε Τζίμη Πανούση.

Πόσο θα γέλαγες βλέποντας ξαφνικά να σε αγαπάει όλη η Ελλάδα. Τους φαντάζομαι να ρωτάνε «είναι βέβαιο ότι πέθανε;» πριν βγάλουν τις δακρύβρεχτες ανακοινώσεις τους.

Μέχρι και αυτός για τον οποίον είπες την φράση «Απόψε κάνω κέφι να χαλάσω τρία εκατομμύρια! Νταλάρας. Νταλάρας. Νταλάρας.».

Τι να πει κανείς. Ας κοιμηθούν ήρεμοι απόψε ότι δεν μπορείς πια να αποκαλύπτεις τα αίσχη τους με τον δικό σου ανυπέρβλητο τρόπο. Ας μείνουν με την ψευδαίσθηση πως όλοι οι χαζοί μπορούμε.

Το πρωί όμως που θα ξυπνήσουν, είμαι βέβαιος, θα καταλάβουν πως αργά ή γρήγορα κάποιος θα βρεθεί να συνεχίσει τον ανατρεπτικό σου ρόλο. Πως, όπως πριν λίγες μέρες είπες, ο αιφνίδιος θάνατος αναβάλλεται επ' αόριστον.

Διότι είναι νομοτέλεια, διαφορετικά δεν έχει νόημα να ζούμε, πως το καλό — γιατί αυτό υπηρετεί η Σάτιρα και ιδιαίτερα η αιχμηρή —στο τέλος θα κερδίσει.

Για το λεγόμενο "Μακεδονικό"

Ένα πολύτιμο δώρο που πήρα στις γιορτές ήταν από τον ξάδερφο και φίλο Γιώργο Νικολόπουλο το βιβλίο "Τα Βαλκάνια" του κορυφαίου βρετανού ιστορικού Mark Mazower. Διαβάζοντάς το με έκπληξη μαθαίνει κανείς ότι η ίδια η λέξη 'Βαλκάνια' άρχισε να χρησιμοποιείται στα τέλη του 19ου αιώνα. Προηγουμένως, μιλούσαμε είτε για "Ρούμελη" για για την "Ευρωπαϊκή Τουρκία". 

Τόσο στο βιβλίο αυτό όσο και σε πολλές άλλες πηγές βλέπει κανείς πόσο πολύ έχει ταλαιπωρηθεί αυτός ο τόπος από τις μεγάλες δυνάμεις των τριών τελευταίων αιώνων. Η παρηκμασμένη βλέπετε Οθωμανική Αυτοκρατορία, ας μην κρυβόμαστε, ήταν μια πολύ βολική κατάσταση για τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις.

Διαβάζοντας επίσης παλιότερα ένα εξαίρετο βιβλίο έκδοσης της Βουλής των Ελλήνων (1998) και επιμέλειας του καθηγητή Πασχάλη Κιτρομηλίδη με κείμενα του Ρήγα Βελεστινλή, ενθουσιάστηκα εκ νέου με το όραμα του ανθρώπου που ο Mazower περιγράφει ως "φλογερό επαναστάτη". Ο Ρήγας ήταν ένας μεγάλος ανθρωπιστής, ένας μεγάλος δημοκράτης. Ήθελε οι λαοί της Ανατολής, της περιοχής που σήμερα λέμε Νοτιοανατολική Ευρώπη, Μικρά Ασία και Μέση Ανατολή, να ενωθούν σε μια ομοσπονδία, να εγκαθιδρύσουν τη δημοκρατία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ισονομία. Ανεξάρτητα θρησκείας και γλώσσας. Ήθελε δηλαδή το διάδοχο κράτος της Οθωμανικής, όπως και της παλιότερης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, να είναι μια μεγάλη Ομόσπονδη Δημοκρατία.

Ο τόπος μας, η γη μας, είναι πληγωμένη. Οι Ρωμιοί δεν έπρεπε να σηκώσουν κεφάλι. Αναστήθηκε η ιδέα του αρχαιοελληνικού ιδεώδους, λαμπρή βεβαίως και σεβαστή σε όλη την οικουμένη, και κατά κάποιο τρόπο παρακάμφθηκαν 25 αιώνες ενδιάμεσης ιστορίας.

Η ίδια η λέξη Βαλκάνια είναι ένοχη. Είναι εργαλείο διαίρεσης. Εκτός από το έγκλημα της ψεύτικης ταυτότητας που επιβλήθηκε στους Ρωμιούς, το ίδιο έγινε λίγο πολύ σε όλη τη Χερσόνησο του Αίμου. Κράτη σχεδιάστηκαν πρόχειρα στο χάρτη. Μικρά, αδύναμα και τοποθετημένα έτσι ώστε να προκύπτουν διαχρονικά προβλήματα (δεν είμαστε εξάλλου και οι μοναδικοί - τα ίδια έγιναν στη Μέση Ανατολή, τα ίδια στο τρίπτυχο Ινδία - Πακιστάν - Μπαγκλαντές και σε πολλά άλλα μέρη). Ύστερα, ήρθαν οι γενοκτονίες των αρχών του 20ου αιώνα και η τρομακτική αλλοίωση των πληθυσμών στη Μικρά Ασία. Αλλοίωση στη βάση του μαχαιριού, της σφαγής και του αίματος.

Η τραγική αυτή κατάσταση συνεχίστηκε και μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος επί της ουσίας ξεκίνησε στην Ελλάδα. Στο υπόβαθρο αυτό, σε μια κορυφαία εκδήλωση του 'διαίρει και βασίλευε' εμφανίστηκε το κατασκεύασμα - μύθευμα της ''Μακεδονίας'' ως ομόσπονδου κρατιδίου και ως, άκουσον άκουσον, εθνικής οντότητας.

Η συζήτηση για το λεγόμενο ''μακεδονικό'' είναι δύσκολο να ξεφύγει από την σφαίρα της αστειότητας. Σε αυτό συνετέλεσαν τόσο οι ισχυρισμοί του κράτους αυτού περί σλαβικής καταγωγής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Φιλίππου, των αρχαίων Μακεδόνων εν γένει, της ''υπόδουλης'' Θεσσαλονίκης κλπ, όσο βεβαίως και η τραγικά εσφαλμένη εξωτερική πολιτική (ο Θεός να την κάνει) της Ελλάδας από το 1990 έως σήμερα.

Με τον λαό αυτό δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Είμαστε αδέρφια, όπως όλοι οι Βαλκάνιοι. Έχουμε κοινές ρίζες, κοινό πολιτισμό, κοινά συμφέροντα. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ενωθούμε, αφού πρώτα όμως δημιουργηθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις, κύρια εκ των οποίων είναι η αλήθεια.

Δεν είναι ούτε συναισθηματικό ούτε ιστορικό το ζήτημα. Ούτε υπάρχει βεβαίως μεγαλύτερη αστειότητα από το να μιλά κανείς για δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει τη λεγόμενη μακεδονική εθνότητα, που είναι απολύτως τεχνητή και κατασκευασμένη. Αν αποδεχτεί κάποιος την ύπαρξή της, βάζει βόμβα στα θεμέλια της ειρήνης στην περιοχή.

Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν το κράτος αυτό ονομαστεί με τη λέξη Μακεδονία, με οποιονδήποτε τρόπο αυτή χρησιμοποιηθεί, αργά ή γρήγορα θα βρεθούν οι ''χρήσιμοι ηλίθιοι'' που θα θέσουν θέμα μειονοτήτων, καταπίεσης, δικαιωμάτων και, αργά ή γρήγορα, αλλαγής συνόρων; Όποιος δεν το βλέπει αυτό, απλώς εθελοτυφλεί. 

Μια ορθολογική, ρεαλιστική ανάλυση των ιστορικών, οικονομικών και γεωπολιτικών δεδομένων, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού και εθνικισμού, όπως και μια προοδευτική πολιτική τοποθέτηση ανθρωπισμού, διεθνισμού και ευρωπαϊσμού, καταλήξει στο εξής:

Η πιθανή αποδοχή εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας του να έχει το κράτος στα βόρεια σύνορα της τη λέξη "Μακεδονία" στην επίσημη ονομασία του θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των αντιδραστικών κέντρων εξουσίας που με εργαλείο (μεταξύ άλλων) τον εθνικισμό, δημιουργώντας ένθεν κακείθεν ψεύτικες ταυτότητες και στρεβλωμένες συνειδήσεις, ελέγχουν τους λαούς με το διαίρει και βασίλευε.

Ως εκ τούτου, κάθε πιθανή σκέψη είμαι απολύτως απαράδεκτη και απορριπτέα.

Προσωπικά, συνεχίζω να βρίσκω το όραμα του Ρήγα Βελεστινλή για μια ομοσπονδία στα Βαλκάνια ως ιδιαίτερα συναρπαστικό και απόλυτα ρεαλιστικό. Αντί να συζητούμε εάν ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος και ο Αριστοτέλης ήταν Έλληνες ή Σλάβοι, αντί να συζητούμε εάν η Θεσσαλονίκη είναι ελεύθερη ή υποδουλωμένη, ας συζητήσουμε πως ενωμένοι οι λαοί της Χερσονήσου θα πρωταγωνιστήσουμε στην ουσιαστική Ένωση της Ευρώπης σε μια πραγματική υπερδύναμη δημοκρατίας, ισότητας, ειρήνης και δικαιοσύνης.

Θέλω κλείνοντας να είμαι απόλυτα σαφής στο εξής: Ούτε το κράτος των Σκοπίων ούτε πολύ περισσότερο ο λαός του είναι εχθροί μας. Είναι, το είπα και παραπάνω, αδέρφια μας. Είναι άνθρωποι που είναι θύματα της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε που τόσο έχει βασανίσει τα Βαλκάνια. Έχουν υποστεί μια ασύλληπτη προπαγάνδα επί επτά δεκαετίες (!), περνούν το μαρτύριο της ψεύτικης ταυτότητας.  Πρέπει να φροντίσουμε για την ασφάλεια και την ευημερία τους και να ζητήσουμε από εκείνους να κάνουν το ίδιο, δίνοντας βέβαια εμείς πρώτοι το παράδειγμα ως μεγαλύτερο κράτος.

Αναμνήσεις από την ημέρα του Άη Γιαννιού

Σήμερα είναι του Αγίου Ιωάννη — του Άη Γιαννιού, όπως συχνά λέγαμε. Πολλές ευχές λοιπόν για υγεία και ευτυχία στη μισή Ελλάδα που γιορτάζει! Μέσα σε αυτούς, πολλοί φίλοι και συγγενείς!

Περιέργως όμως, σήμερα το πρωί η σκέψη μου πήγαινε σε δύο αγαπημένους θείους στον Ασπρόπυργο που μας έχουν αφήσει πριν πολλά χρόνια και που πάντα θα τους επισκεπτόμασταν σαν σήμερα στα παιδικά μου χρόνια: Τον Γιάννη Αθανασίου, σύζυγο της Ξανθής, μεγάλης αδελφής της μαμάς μου, και τον Γιάννη Μυλωνά, πρώτο ξάδελφο του μπαμπά μου. 

Άνθρωποι απλοί, συνεπείς, συνετοί και αξιοπρεπείς. Άνθρωποι που μέσα από την απλότητά τους έγιναν, τουλάχιστον για μένα, εξαιρετικά μεγάλης σημασίας διδακτικά παραδείγματα.

Μετά περίπου 15 και 20 χρόνια αντίστοιχα από τότε που μας άφησαν για πάντα, νιώθω έντονη την ανάγκη να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα  και απλά να σημειώσω πόσο περήφανοι θα πρέπει θα ήταν  και οι δύο  για τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι είναι περίεργο πράγμα τελικά ο νους του ανθρώπου. Δεν ξέρω αν είμαστε κάτι άλλο πέρα από τις αναμνήσεις μας. Όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια, τελικά οι αναμνήσεις αρχίζουν να κυριαρχούν. Πρόκειται μάλλον περί νομοτέλειας —αλλά προσφέρει και την επιπβεβαίωση της θέσης ότι η εμπειρία είναι, άκουσον άκουσον, τροχοπέδη της καινοτομίας.

Η χρονιά των μεγάλων ευκαιριών – Σήμανε η ώρα της συνεργασίας

Πέρα από κάθε αμφιβολία το 2018 είναι η χρονιά των μεγάλων ευκαιριών για το ελληνικό οικοσύστημα των νεοφυών επιχειρήσεων. Μεγάλες ευκαιρίες που ταυτόχρονα είναι και μεγάλες προκλήσεις όχι μόνο για τις ίδιες τις επιχειρήσεις αλλά και για όλους τους άλλους συντελεστές της αγοράς όπως οι επενδυτές, οι διαχειριστές κεφαλαίων, οι ερευνητές και γενικότερα ο ακαδημαϊκός κλάδος, οι διάφοροι συμβουλευτικοί οργανισμοί και γενικά για όλους όσους ασχολούνται με τη συγκεκριμένη υπόθεση στη χώρα μας.

Οι μεγάλες αυτές ευκαιρίες πηγάζουν από τη σύμπτωση πολλών θετικών παραγόντων. 

Ενδεικτικά, κάποιοι από αυτούς είναι οι ακόλουθοι:

1. Η αύξηση των αμερικανικών επενδύσεων στο χώρο της τεχνολογίας στην Ευρώπη.

2. Η βελτίωση της διεθνούς αξιοπιστίας του ελληνικού brand στον χώρο μέσα από μια σειρά επιτυχιών.

3. Η συνεχής ροή όλο και περισσότερων, όλο και μεγαλύτερων εξαγορών επιχειρήσεων ελληνικών συμφερόντων.

4. Η κατακόρυφη αύξηση της διαθεσιμότητας επενδυτικών κεφαλαίων μέσα από το πρόγραμμα EquiFund.

5. Η γενικότερη (σχετική, βεβαίως) βελτίωση των προσδοκιών για την ελληνική οικονομία.

6. Η ανάδειξη της επιχειρηματικότητας ως μιας κεντρικής επιλογής καριέρας για τους νέους αποφοίτους.

7. Η αυξανόμενη τάση Ελλήνων ιδιωτών επενδυτών (Business Angels) να ενισχύσουν ελληνικές νεοφυείς επιχειρήσεις, κυρίως ωθούμενη από την ύπαρξη πλέον της “προηγούμενης γενιάς”, δηλαδή ιδιωτών που έβγαλαν χρήματα από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα και τώρα είναι διατεθειμένοι να επανεπενδύσουν μέρος αυτών σε νέες προσπάθειες.

Είναι πραγματικά σπάνια τύχη να συνυπάρχουν τόσες πολλές και τόσο σημαντικές θετικές παράμετροι για την ανάπτυξη ενός κλάδου της οικονομίας, οπότε η αισιοδοξία μπορεί να θεωρηθεί βάσιμη. 

Βεβαίως, την χρονιά αυτή ακριβώς την μεγάλων ευκαιριών είναι που όσοι δραστηριοποιούνται στην αγορά αυτή πρέπει να κάνουν και μερικά μεγάλα βήματα μπροστά ξεπερνώντας τις χρονιές παθογένειες που τη βασανίζουν, με πρώτη και σημαντικότερη εκείνη της κουλτούρας της συνεργασίας — Ή, για να ακριβολογεί κανείς, της απόλυτης έλλειψης της.

Η οικονομία που αναπτύσσουν οι νεοφυείς επιχειρήσεις για να επιτύχουν είναι εκείνη της συνεργασίας πράγμα που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να το αποδείξουν στην πράξη. 

Επενδυτές και επιχειρηματίες πρέπει το 2018 να αποδείξουν με τις πράξεις τους ότι επιτέλους κατανόησαν πως στην αγορά αυτή δεν υπάρχει τίποτα να χωριστεί και ότι το συμφέρον όλων των εμπλεκομένων είναι η ανάδειξη του ελληνικού brand ως μιας αξιόπιστης διεθνούς επιλογής.

Πράγματι, για να ειπωθεί όσο πιο απλά γίνεται, στο μοντέλο που παράγουμε στην Ελλάδα και πουλάμε στον κόσμο, αυτά που μας χωρίζουν είναι ελάχιστα και σχετικά ασήμαντα ενώ αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά και ιδιαίτερα σημαντικά. 

Στο μετρό που οι κύριοι παίχτες του οικοσυστήματος θα ενστερνιστούν τη θέση αυτή, θα μπορέσουμε όλοι να δούμε την αισιοδοξία μας να επιβεβαιώνεται και το 2018 να γίνεται μια χρονιά ορόσημο για τις ελληνικές νεοφυείς επιχειρήσεις. 

Για τον Ασπρόπυργο

Ο προπάππους μου ο Δημήτρης Τσίγκος γεννήθηκε στο σπίτι που μεγάλωσα περί το 1870. Έκτοτε έχουμε ζήσει εκεί άλλες τρεις γενιές (Βασίλης Τσίγκος 1899, Γιώργος Τσίγκος 1928 και μετά Βασίλης Τσίγκος 1976 κι εγώ το 1977).

Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του κράτους των Αθηνών, η γενέθλια γη μου είναι πλέον ο σκουπιδότοπος της Αττικής. Μια τεράστια χωματερή που βασιλεύει ο υπόκοσμος και κάθε είδους ανομία. Πρέπει, λένε, να την εγκαταλείψω.

Ποια είναι άραγε η πιθανότητα να συμμορφωθώ με τον σχεδιασμό αυτό;

Ας μην υπάρχει αμφιβολία καμιά: Η πιθανότητα αυτή ισούται με 0%.

Να το πω και λίγο πιο λυρικά, δεν μου ανήκει το σπίτι αυτό για να το παραδώσω.