«Γράμμα στον Κωστή» - Διαβάζοντας το βιβλίο της Ξένιας Καλογεροπούλου

Ήταν κάποια Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ τον Αύγουστο του 2011. Είχαμε μιλήσει πριν λίγο στο τηλέφωνο και το είχαμε πει. Αύριο θα πηγαίναμε στο νέο, τότε, Μουσείο της Ακρόπολης. Δεν είχαμε δώσει κάποια ιδιαίτερη σημασία ή έμφαση, απλώς είχαμε πει να πάμε. Βόλευε, βλέπεις, καθώς ούτε πολλή ζέστη είχε και ο μπαμπάς φαινόταν να είναι σε κατάσταση που μπορούσε να ακολουθήσει χωρίς πολλά προβλήματα.

Η νύχτα όμως, εκείνη η Παρασκευή ή Σάββατο, εξελίχθηκε διαφορετικά. Αργήσαμε πολύ, διασκεδάσαμε νομίζω, με αποτέλεσμα το ξυπνητήρι στις 9:30 να ακούγεται ως κάτι ασύλληπτα βάρβαρο. Κατάφερα πάντως να σηκώσω το τηλέφωνο, να καλέσω στο σπίτι και να ενημερώσω ότι «καλύτερα να πάμε μια άλλη φορά, γιατί χθες αργήσαμε λίγο να γυρίσουμε».

Η άλλη φορά όμως δεν ήρθε ποτέ. Δεν πρόλαβα, έφυγε ξαφνικά μετά από λίγες εβδομάδες.

Αυτή η εμπειρία, που με δίδαξε με τον πιο σκληρό τρόπο να μην αφήνω ποτέ για αύριο κάτι που μπορώ να πω ή να κάνω σήμερα για έναν άνθρωπο που αγαπω πραγματικά, ήταν που αναδύθηκε πάλι στις σκέψεις μου διαβάζοντας το "Γράμμα στον Κωστή" της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Η απώλεια είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη. Είναι ό,τι πιο δύσκολο αντιμετωπίζει κανείς στη ζωή του. Δεν παύει όμως να είναι τμήμα της ίδιας της ζωής και σε κάποιο βαθμό να τη νοηματοδοτεί. Καθένας αντιδρά διαφορετικά στην κατάσταση αυτή. Κάποιοι σωπούν και κλείνονται στον εαυτό τους. Άλλοι θέλουν να εκφραστούν, να μιλήσουν. Η έκφραση μέσω του γραπτού λόγου, μέσω της συγγραφής ενός γράμματος, έχει για μένα τη μαγική ιδιότητα του συνδυασμού των παραπάνω αντιδράσεων. Εκφράζεσαι, μιλάς, μα παραμένεις σιωπηλός. Κάτι που μπορεί να είναι ιδιαιτέρως ανακουφιστικό.

Η Ξένια Καλογεροπούλου έχει ακριβώς την ηλικία της μητέρας μου. Γεννήθηκαν με δυο βδομάδες διαφορά, το Σεπτέμβρη του 1936. Αυτό, θέλοντας και μη, με οδήγησε να κάνω μια σειρά αναπόφευκτων συκρίσεων αφού η συγγραφέας αφιερώνει πολύ χρόνο στο γράμμα της μιλώντας για τα παιδικά και τα νεανικά της χρόνια. Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι ένα κοριτσάκι μιας μάλλον εύπορης και σίγουρα πολύ μορφωμένης οικογένειας στο Ψυχικό βίωσε την κατοχή, την απελευθέρωση και τον εμφύλιο αρκετά διαφορετικά από την κόρη δυο βοσκών στον Ασπρόπυργο. Οι δυσκολίες ήταν λιγότερες και οι ευκαιρίες σημαντικά περισσότερες.

Μετά από σκέψη νομίζω πως καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: Περίπου 60 χρόνια μετά, το χάσμα διαβίωσης ως προς τη διαθεσιμότητα των αγαθών έχει σίγουρα περιοριστεί. Οι ανέσεις που είχε η μικρή Ξένια Καλογεροπούλου δεν υπήρχαν ούτε στα πιο τρελά όνειρα των συμμαθητριών της στον Ασπρόπυργο. Είναι όμως σαφές ότι το πολιτιστικό / μορφωτικό χάσμα από την άλλη έχει διευρυνθεί σημαντικά. Δυστυχώς η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στις "φτωχές" περιοχές δε σηματοδότησε και μια πολιτιστική / μορφωτική ανάπτυξη, όπως δυστυχώς εύκολα βλέπει κανείς από τα παντού ευρισκόμενα σημάδια του νεοπλουτισμού.

Κάτι άλλο που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον στο Γράμμα, ήταν οι αναφορές της Καλογεροπούλου στις προοπτικές διεθνούς καριέρας. Δεν έχω λόγο να μην πιστέψω όσα γράφει και φαίνεται πως είχε όντως τη δυνατότητα να εξελιχθεί στο εξωτερικό. Δεν το έκανε γιατί δεν μπόρεσε να σπάσει τους δεσμούς της με την Ελλάδα. Δηλαδή, με τον πρώτο της σύζυγο Γιάννη Φέρτη και μετά με τον Κωστή Σκαλιόρα. Έκανε άραγε σωστά; Η συγγραφέας αρνείται να το παραδεχτεί, δική μου εντύπωση είναι όμως πως κατά βάθος το έχει μετανιώσει. Αναρωτιέται πως θα ήταν η ζωή της αν είχε κυνηγήσει το όνειρό της στη Μ. Βρετανία, στη Γαλλία, ακόμα και στην Ινδία. Το δίδαγμα στον αναγνώστη νομίζω είναι πως πρέπει να φερθεί διαφορετικά από την Ξένια Καλογεροπούλου, αν φυσικά είναι προετοιμασμένος για τις δυσκολίες. Ζούμε μονάχα μια φορά, είμαστε πολίτες του κόσμου.

Οποτεδήποτε διαβάζει κανείς ένα βιβλίο, βλέπει μια ταινία ή απλά συμμετέχει σε μια συζήτηση που περιλαμβάνει το θέμα του θανάτου, αυτομάτως νομίζω πως ανακύπτει το ερώτημα, συνειδητά ή μη, του νοήματος της ζωής. Η πληρότητα είναι ίσως η μοναδική απάντηση. Εντύπωσή μου ως αναγνώστης του γράμματος είναι πως το προνόμιο της πληρότητας τόσο ο Κωστής Σκαλιόρας όσο και η Ξένια Καλογεροπούλου το είχαν κατακτήσει.

Πράγμα ίσως είναι η μοναδική αληθινή ευτυχία - Ελεύθερη, μάλιστα, και προσβάσιμη σε ολους.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου

Η στρέβλωση των λέξεων είναι ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά, ή μάλλον καλύτερα, μια από τις κύριες παθογένειες της πολιτικής περιόδου που ονομάσαμε «μεταπολίτευση». Από την «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου, στην «Κάθαρση» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στον «Εκσυγχρονισμό» του Κωνσταντίνου Σημίτη και μετά στην «Επανίδρυση» του Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεωτέρου.

Η στρέβλωση των λέξεων, όπως και η οικειοποίηση των συμβόλων, δεν είναι νέα τακτική. Εφαρμοζόταν συστηματικά στο παρελθόν, ιδιαίτερα μάλιστα από απολυταρχικά, ανελεύθερα καθεστώτα. Έχει σκοπό να μπερδέψει τη μάζα. Επί παραδείγματι, τα ένοπλα ελληνικά  τμήματα των ναζί οικειοποιήθηκαν τη φορεσιά του τσολιά, ενός συμβόλου αντίστασης και ελευθερίας του ελληνικού λαού, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος οικειοποιήθηκε το σύμβολο του Φοίνικα, και πολλά άλλα παραδείγματα.

Το φαινόμενο βέβαια έλαβε κωμικές διαστάσεις τα τελευταία έξι χρόνια. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος μας βεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν» και στη συνέχεια ο Αντώνης Σαμαράς ανταγωνιζόταν επάξια τις διάφορες θεατρικές επιθεωρήσεις με τις παραστάσεις που έδινε στο Ζάππειο Μέγαρο. 

Μιλάμε για παρακμή που κανείς μας δεν περίμενε να ζήσει.

Μετά όμως ήρθε η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος πήγε τη μέθοδο αυτή στο απόγειό της. Ο νέος, συμπαθής και συνήθως χαμογελαστός πολιτικός, κατά δήλωσή του «Αριστερός», υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό ότι «θα σκίσει τα μνημόνια το πρώτο βράδυ της εκλογής του» και ότι «με ένα νόμο, σε ένα άρθρο, θα καταργήσει τα μνημόνια και όλους τους εφαρμοστικούς τους νόμους». Τον θυμόμαστε μάλιστα ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επιχειρηματολογεί πως «ακόμα και αν βγούμε από το μνημόνιο», όπως, μάλλον κάνοντας μαύρο χιούμορ, ισχυριζόταν ο Αντώνης Σαμαράς, «θα πρέπει να καταργηθούν όλοι οι εφαρμοστικοί τους νόμοι» για να αναπνεύσει ο ελληνικός λαός.

Ο ελληνικός λαός ο οποίος τον πίστεψε και τον ψήφισε.

Τι συνέβη τελικά; Τίποτα δεν σκίστηκε. Τίποτα δεν καταργήθηκε. Έγινε μια διαπραγμάτευση – παρωδία όπου περισσότερο διαπραγματευόταν ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και λιγότερο με τους δανειστές της χώρας. Μετά, οδηγηθήκαμε σε ένα δημοψήφισμα – παρωδία, το οποίο διενεργήθηκε σε διάστημα …πέντε ημερών, δίχως σαφές και πλήρες ερώτημα, με ερώτημα ακόμα χειρότερα που είχε ανατραπεί από την ίδια την πραγματικότητα και που εν τέλει κάθε πολίτης απάντησε διαφορετικά και για άλλους λόγους. Μια πραγματικά μαύρη σελίδα της δημοκρατίας μας.

Το καλύτερο όμως ήρθε μετά. Εκεί ο Έλληνας πρωθυπουργός βροντοφώναξε με τις πράξεις του ότι «σας δουλεύω κανονικά» και σε λίγες μέρες μετά το ΟΧΙ στα μέτρα των 8 δις, είπε το μεγάλο ΝΑΙ στα μέτρα των 14 δις.

Ίσως τελικά αυτό να σήμαινε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. «ΌΧΙ, δεν μου φτάνουν 8 δις, θέλω παραπάνω».

Αυτό που ακολούθησε την υπογραφή του 3^ου μνημονίου ήταν μια ιδιαίτερα άβολη για όλους, αποκαλυπτική της αλήθειας διαδικασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί και αυτός σε μια ομάδα που αυτοσκοπό της έχει τη διατήρηση του ελέγχου της εξουσίας – πράγμα που πιθανότατα θα καταφέρει για κάποιο διάστημα ακόμα. Οι υπόλοιπες ομάδες (είναι ντροπή να τις λέμε κόμματα …) δεν κατάφεραν να εκφράσουν τίποτα νέο, κανένα ουσιαστικό εναλλακτικό σχέδιο για τη χώρα. Η πολιτική απουσιάζει από τις εκλογές αυτές. Η πολιτική απουσιάζει από τη δημόσια σφαίρα γενικότερα. Η δημοκρατία μας δεν λειτουργεί – έχουμε με άλλα λόγια μια μπλοκαρισμένη δημοκρατία.

Ο μεγάλος διανοητής και δάσκαλος της Πολιτικής Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας από τους ελαχίστους – αν όχι ο μόνος – πολιτικός της μεταπολίτευσης με την αυθεντική έννοια του όρου, μιλά στα βιβλία του για την «πολιτική ως απάτη». Αυτό που περιγράφει και αναλύει ο Χαραλαμπίδης, ήρθε ο Αλέξης Τσίπρας να μας το επιδείξει με τον πλέον παραστατικό τρόπο. Η πολιτική ως απάτη και ο πολιτικός ως απατεώνας.

Η παρακμή του συστήματος έχει φτάσει σε μεγέθη που είναι δύσκολο πια ακόμα και να περιγραφούν.

Αποτελεί μεγάλη πρόκληση προς όλους εμάς, προς οποιονδήποτε έχει έστω και μικρό ενδιαφέρον να γίνει κάτι καλό σε αυτόν τον τόπο, να ανακτήσουμε την αυθεντική έννοια των λέξεων που περιγράφουν τη δημόσια σφαίρα. Να απελευθερώσουμε τις έννοιες από την στρέβλωση που έχουν υποστεί. Όχι, η πολιτική δεν είναι απάτη. Αντίθετα, η πολιτική είναι η ύψιστη των τεχνών. Επίσης όχι, το κυβερνώ δεν σημαίνει διορίζω ούτε μοιράζω το δημόσιο χρήμα σε μια κλειστή ομάδα μεσαζόντων και εργολάβων. Κυβερνώ σημαίνει σχεδιάζω και υλοποιώ, σημαίνει εν τέλει δημιουργώ ένα καλύτερο αύριο ξεκινώντας από σήμερα.

Στο ιστολόγιο αυτό έχω πολλές φορές δημοσιεύσει κείμενα που παρουσιάζω τις απόψεις μου για το σύστημα εξουσίας που έφερε την Ελλάδα στην καταστροφή («Τρίγωνο της Καταστροφής»: Εγκληματική οικονομική ολιγαρχία – «πολιτικό» σύστημα – μέσα «ενημέρωσης»), για την ανάγκη της μαζικής επιστροφής μας στην πολιτική με την αυθεντική έννοια τουόρου (ακούγοντας, επιτέλους, τον Αριστοτέλη που μας φωνάζει από το παρελθόν ότι «ὁ ἄνθρωπος φύσει πολιτικὸν ζῷον») και για ένα σχέδιο δράσης που θα μπορέσει να ανασυντάξει τη χώρα και σιγά σιγά να την ξαναφέρει στην πρόοδο και στην ανάπτυξη (κυβέρνηση ειδικών – ενίσχυση διάκρισης εξουσιών – απόδοση ευθυνών – απλή αναλογική – οικονομία γνώσης, συνεργασίας & δημιουργικότητας – προώθηση ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, κλπ). Δεν σκοπεύω να τα επαναλάβω εδώ. Έχω επίσης εξηγήσει γιατί κανένα από τα «παλιά» κόμματα (που δεν είναι κόμματα με την αυθεντική έννοια του όρου αλλά απλές ομάδες διεκδίκησης της εξουσίας) δεν μπορεί να προσφέρει λύση στην παρούσα δύσκολη κατάσταση.

Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να παρουσιαστεί ως νέο, δυστυχώς όμως στην πορεία του από το 2012 μέχρι σήμερα, ειδικά τους τελευταίους οχτώ μήνες, μας έπεισε όλους ότι δεν είναι μια μεταμόρφωση του παλιού. Οπότε τι μένει;

Τίποτα. 

Από τα κόμματα που κατέρχονται στις εκλογές σήμερα, Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015, νομιζω πως κανένα δεν δικαιούται την ψήφο ενός ορθολογικά σκεπτόμενου πολίτη. Ακόμα και αν υπάρχουν (πολύ λίγες) περιπτώσεις που θεωρώ συμπαθείς (όπως π.χ. ο συνασπισμός Δημοκρατικοί – Κοινωνία Αξιών – Κόμμα Πειρατών), φοβάμαι πως υπό τις παρούσες συνθήκες ακόμα και ειλικρινείς προσπάθειες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Η χώρα χρειάζεται επανεκκίνηση. Χρειάζεται μιας μορφής «αποχουντοποίηση». Μια καθεστωτική αλλαγή (Προσοχή: Αυτό δεν έχει σε τίποτα να κάνει με πολιτειακά θέματα. Έχει να κάνει με το που βρίσκεται η ισχύς επί της διαδικασίας  λήψης και εφαρμογής πολιτικών αποφάσεων).

Η μεγάλη ήττα των τελευταίων οχτώ μηνών, που επικυρώθηκε με την υπογραφή του 3^ου μνημονίου, προσέφερε μιας πρώτης τάξεων ευκαιρία για καθεστωτική αλλαγή. Επιτέλους, ακόμα και οι δικτάτορες όταν συνέβη η κυπριακή τραγωδία αποσύρθηκαν και παρέδωσαν σε ένα νέο καθεστώς. Αντίθετα, το τηλεοπτικό πριγκιπάτο των Αθηνών, έχοντας επιφέρει μια αντιστοίχου μεγέθους τραγωδία στη χώρα, ευτυχώς ακόμα μόνο στο επίπεδο της οικονομίας, μένει σφιχτά γαντζωμένο στις καρέκλες του και δεν λέει να αποχωρήσει.

Τα πράγματα είναι απλά: Η κυβέρνηση όφειλε να παραιτηθεί αφού η κύρια προγραμματική της υπόσχεση εκ των πραγμάτων απεδείχθη απατηλή. Θα μπορούσε κάλλιστα να σχηματιστεί μια εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση ειδικών με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη και διετή τουλάχιστον εντολή η οποία θα μπορούσε να κάνει τις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που χρειάζονται ώστε η δημοκρατία μας να ξαναλειτουργήσει, η οικονομία μας να ξανασταθεί στα πόδια της και η κοινωνία μας να αρχίσει να ξαναβρίσκει τη συνοχή της.

Η κάστα των Αθηνών επέλεξε να μην προχωρήσει σε αυτήν τη λύση αλλά αντίθετα να μας ξαναπάει σε μια διαδικασία άνευ περιεχομένου, σε εκλογές – παρωδία. Εκτίμησή μου είναι πως αργά ή γρήγορα στην παραπάνω λύση θα οδηγηθούμε, αφού οποιαδήποτε κυβέρνηση και να προκύψει από τις εκλογές είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να κάνει τα παραπάνω, μόνο που δυστυχώς το σημείο επανεκκίνησης θα είναι τελικά ακόμα δυσμενέστερο.

Κάποιοι φίλοι σχολιάζοντας απόψεις μου είπαν πως η εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση (τύπου π.χ. Παπαδήμου, μου είπαν), έχει αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά, ίσως ακόμα και να αποτελεί εκτροπή. Νομίζω πως απόψεις σαν και αυτές είναι ενδεικτικές της σύγχυσης που υπάρχει. Πρώτα απ’ όλα, ο Λουκάς Παπαδήμος, ένας άνθρωπος άρρηκτα συνδεδεμένος με το σύστημα Σημίτη που έφερε την καταστροφή στη χώρα, ήταν ο μόνος (μάλλον) εξωκοινοβουλευτικός στην κυβέρνησή του, στην οποία πρωτοστατούσαν κορυφαία στελέχη των δυο μιζοκομμάτων. Από εκεί και μετά, πουθενά το σύνταγμά μας δεν λέει ότι στις εκλογές επιλέγουμε την εκτελεστική μας εξουσία. Αντίθετα λέει πως επιλέγουμε τους νομοθέτες μας και επίσης μιλά σαφέστατα για διάκριση της εκτελεστικής από τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Η πραγματικότητα που βιώνουμε όμως είναι εκείνη της απολύτου κυριαρχίας της εκτελεστικής επί της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας, κυριαρχία που κατ’ εμέ είναι από τις κυρίαρχες αιτίας της παρακμής μας. Νομίζω μάλιστα πως το ασυμβίβαστο μεταξύ θέσεως υπουργού και βουλευτή θα ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά.

Κατά την γνώμη μου λοιπόν η ΑΠΟΧΗ είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή  στις σημερινές εκλογές – παρωδία. ΑΠΟΧΗ ως πολιτική κίνηση αποδοκιμασίας του συστήματος που έφερε την καταστροφή και επιμένει να κρατά την εξουσία. ΑΠΟΧΗ για την πλήρη απονομιμοποίηση του συστήματος αυτό και ως καταλύτης για το ξεμπλοκάρισμα της δημοκρατίας μας.

Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση σχετικά με το αν το ένοχο σύστημα εξουσίας θα πάρει το μήνυμα της αποχής ή όχι. Εννοείται πως δεν θα το πάρει και θα μείνει γαντζωμένο στις καρέκλες του. Όλοι εμείς όμως  που πιστεύουμε στη χώρα αυτή πρέπει να διαφυλάξουμε την αξιοπιστία μας για την επόμενη μέρα. Η συμμετοχή στη διαδικασία παρωδία της 20^ης Σεπτεμβρίου είναι συνενοχή που δεν μας αξίζει. Η αποχή είναι συνεπής στάση διαμαρτυρίας και κραυγή αγωνίας ώστε να κλείσει επιτέλους αυτός ο κύκλος της μεταπολίτευσης, που τον ακούμε να κλείνει από το 1996 αλλά ακόμα κυριαρχεί στη χώρα συνεχίζοντας την καταστροφική ιστορική διαδρομή του.

Ήθελα να γράψω κάποια ιδιαίτερα σχόλια για το Ποτάμι, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την Ένωση Κεντρώων. «Κόμματα» στα οποία έχουν εγκλωβιστεί πολλοί συμπολίτες μας εναποθέτοντας ελπίδες για το μέλλον. Δεν θα το κάνω αναλυτικά, θα παραπέμψω μόνο στα αντίστοιχα κείμενά μου για τις προηγούμενες εκλογές και θα αναφέρω ακόμα μια φράση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη: Είναι καιρός από το μύθο να περάσουμε στο λόγο.

Κλείνοντας την παρουσίαση των σκέψεών μου για τις σημερινές εκλογές, που είμαι βέβαιος πως θα μείνουν στην ιστορία ως εκλογές παρωδία, ως διαδικασία άνευ περιεχομένου, θα ήθελα να σας προτρέψω να επανέλθουμε στον ελληνικό τρόπο. Θεμέλιο του ελληνικού τρόπου σκέψης και πράξης νομίζω πως είναι το «οὐδεὶς ἑκὼν κακός».

Ας μην επιτιθέμεθα λοιπόν  σε ανθρώπους, αλλά σε πολιτικές, σε ιδέες και εν τέλει σε πράξεις. Διαφορετικά, το σύστημα εξουσίας απλώς θα επιλέξει δυο-τρία «μαύρα πρόβατα», όπως πρόσφατα έκανε με τον Τσοχατζόπουλο, και μέσω της τιμωρίας και διαπόμπευσής τους θα επιχειρήσει να παραμείνει στην εξουσία. Στην Ελλάδα όμως χρειαζόμαστε ουσιαστική αλλαγή εξουσίας.

Εύχομαι η επανεκκίνηση της δημοκρατίας και της οικονομίας μας να συμβεί δίχως να απαιτηθεί πρώτα μια καταστροφή που θα ξεφεύγει από την σφαίρα της οικονομίας. Μακάρι να ήμουν και βέβαιος για αυτό, δυστυχώς όμως δεν είμαι.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην περιμένουμε την καταστροφή να συμβεί και να επανέλθουμε μαζικά στην αυθεντική πολιτική. Να περάσουμε από το μύθο στο λόγο.

Σκέψεις εξ Άπω Ανατολής - Ι: Βραδυπορειακός - Ταλαιπωριακός

Τόκυο,

17 Ιουλίου 2015

Παρακολουθώ τα γεγονότα στην Ελλάδα με την καθαρή ματιά που προσφέρει το να βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Η κατάσταση δυστυχώς έχει πια ξεφύγει απολύτως. Όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες, μάλλον τους τελευταίους μήνες, είναι πιο σωστό, σίγουρα θα μας πάρει καιρό να τα μάθουμε σε βάθος και να τα εμπεδώσουμε. Το σίγουρο είναι όμως πως η δημόσια σφαίρα κυριαρχείται από ένα εντονότατο αίσθημα πτώσης και παρακμής.

Αναθάρρησαν μέχρι και τα μιζοκόμματα. Φτάσαμε, λέει, να στηρίζουμε το ευρωπαϊκό μέλλον μας στη Φώφη και στο Μεϊμαράκη.

Είναι Ιούλιος 2015, όχι 1946, ούτε 1965, ούτε καν 1974 ή 1981,  και όμως το κατεστημένο της κακιστοκρατίας εξακολουθεί να θέτει δήθεν διλήμματα μεταξύ από τη μία του  τριτοκοσμικού, ο-θεός-να-τον-κάνει- "καπιτάλα" (μαφιόζου εν τοις πράγμασι), από την άλλη του τεμπελχανά "δημοσίου υπαλλήλου" (που πολλές φορές είναι και ιδιωτικός υπάλληλος ή και "επιχειρηματίας").

Ας δείξουμε κάποιο έλεος. Έχει προχωρήσει ο κόσμος.

Επιχειρούν να στήσουν και πάλι σκηνικό ποδοσφαιροποίησης της δημόσιας συζήτησης πάνω στο υποτιθέμενο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή;".  Μόνο που αντί για το μεγάλο ντέρμπι που σχεδίασαν, αντί για το "Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός", ή για τους φίλους από το Βορρά, το "ΠΑΟΚ - Άρης", τους βγαίνει τελικά κάτι σε βραδυπορειακός - ταλαιπωριακός... Παρακμή ακόμα και στην προπαγάνδα.

Η κωμικότητά τους έχει πια ξεπεράσει κάθε όριο.

Οι δυνάμεις της δημιουργίας, της συνεργασίας, της ανεκτικότητας, οι νέες συλλογικότητες, ο νέος ανθρωπισμός σε τελική ανάλυση, οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αρχικά να συγκροτηθούν και να εκφραστούν. Οι Έλληνες πρέπει να επιστρέψουν στην Πολιτική.

Αν όχι τώρα, πότε;

Για να προλάβω βέβαια όσους αναζητούν εναγωνίως να βγάλουν ειδήσεις, η συμμετοχή σε μια εκλογική διαδικασία, είτε σαν ψηφοφόρος ή σαν υποψήφιος, είναι το τελευταίο βήμα σε μια μακρά, πελύπλοκη διαδικασία το οποίο αν απομονωθεί, όπως συστηματικά γίνεται, τελικά στερείται οποιουδήποτε νοήματος. Είναι πράξη κενή.

Για να έχει νόημα μια εκλογική επιλογή πρέπει να έχει προηγηθεί η πολιτική παιδεία, η ενημέρωση και η συνειδητοποίηση, η ευθύνη και η συμμετοχή, το σχέδιο, η κριτική και η ομιλία. Τότε ναι, μια ψήφος αξίζει.

Ας μην επικεντρώνουμε λοιπόν στο τελευταίο βήμα και ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Να επιστρέψουμε στην ύψιστη των τεχνών, στην πολιτική. Ουδείς άλλος δρόμος υπάρχει μπροστά μας.


Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

The real bet for the future of Greece depends on what happens on Monday

The very people responsible for the Greek tragedy are coming back crawling out of the woodwork, trying to take advantage of the situation to exonerate and rebrand themselves.

People who should have been in prison (or at least hiding in their holes) are staging their comeback, pretending to be advocates for the European integration.

We won’t let them.

At the end of World War Two, Nazi collaborators were held accountable for their crimes and expelled from public offices all over Europe. 

With the exception of Greece, that is, where they merely changed sides, aligning themselves with the Allies. The Greek people, who fell for that scheme (along with the unfortunate intervention of the USSR), had to endure a civil war followed by decades of poverty and subordination.

This history is about to be repeated.

The stupid reactionary verbalism and the amateurish governing style of SYRIZA assisted in the revival of the disastrous “triangle of power”, that of the criminal economic oligarchy, the mass media outlets that it owns, and the Greek politicians that serve as its lackeys.

 

Members of this “triangle” understand that, whether with the drachma or the euro, Greece will continue to require further economic assistance. 

They also know that among the few entities able to offer their “support”, the E.U. will remain be the more realistic and viable option (obviously no one will accept the help of mafia czars or of the sponsors of jihadists). 

That’s why they try to re-invent themselves as the “European connection”. 

We won’t let it happen.

The ruling powers in E.U. (that is, the ones insisting on the failed model ofintergovernmentalism, where a few powerful countries take all the decisions and smaller countries are forced to comply), are eagerly waiting to use any Greek government misstep to their advantage — and the same holds for the local powers of decay.

Let them hear this loud and clear:

A vote of YES is a vote for the European Federation, a vote for a “united states” of Europe, so to speak — and not a vote to their criminal plans for the subjugation of smaller European countries.

In the same vein, a vote of NO is a loud “no” to the failed paradigm of intergovernmentalism — a heroic cry against the rule of power and the law of the jungle.

As for abstention or black and invalid ballot papers, those represent nothing more that a de facto delegitimisation of a meaningless referendum. 

Greeks shall remain united.

Whatever we do on Monday, even in it leads to a  haircut on deposits or other extreme but necessary measures, we’ll need further assistance from abroad. 

Our local criminal oligarchic establishment understands this all too well, and no longer even pretends to keep up appearances.

WE SAY NO TO THE BOGUS REFERENDUM

Whatever one choses to vote, YES, NO, absence, invalid or blank ballot, we are not forgetting those who destroyed Greece from 1974 onwards.They are guilty and they will be punished for what they did. We want the truth, and we won’t allow their crimes to be forgotten.

Reconciliation presupposes justice.

Greece is facing an unprecedented cul-de-sac. The best thing that can happen with regard to the referendum, is for it to be postponed. But even if it goes through as planned, its result won’t matter one iota. Neither Greece can exist outside of Europe nor Europe can continue on the dead end path of intergovernmentalism. 

All this makes the actual result of the referendum irrelevant. Whatever one votes, what’s important is what will happen on Monday.

The establishment of a negotiating team accepted by all parties to do the right thing for Greece and Europe has become an absolute necessity.

This message is a cry of despair and a shout of determination.

We’ll march forward united with no fear for Greece and Europe.

Η Πέμπτη Φάλλαγα του ΟΧΙ

Όπως πολλές φορές έχει αναλυθεί στο ιστολόγιο αυτό η Ελλάδα είναι μια χώρα που κυβερνάται από ένα σύστημα εξουσίας βάση του οποίου είναι μια οικονομική ολιγαρχία Λατινοαμερικανικού τύπου, με εκτεταμένη διαφθορά και ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, η οποία ολιγαρχία έχει δυο κύρια εργαλεία: Το - λεγόμενο - "πολιτικό" σύστημα και τα - λεγόμενα - μέσα "ενημέρωσης".

Την εβδομάδα του δημοψηφίσματος, πέρα από το δράμα του κυρίως θέματος, ζούμε και έναν δεύτερο εφιάλτη: Πρόσωπα που είχαν μπει στο "χρονοντούλαπο της ιστορίας", αυτοί που φοβόνται να κυκλοφορήσουν με λιγότερους από πέντε μπράβους, και είχαν εντέχνως "εξαφανιστεί" από το δημόσιο βίο, ξαφνικά επανήλθαν για να μας προστατέψουν από το μοιραίο λάθος.

Κορυφαίος όλων ο "κουρασμένος Πρωθυπουργός", ο ανεπανάληπτος Βούδας της Ραφήνας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β'. Ο άνθρωπος που υπό τη δική του ηγεσία οδήγησε τη χώρα να αυξήσει εκρηκτικά τόσο τα ελλείμματα όσο και το δημόσιο χρέος της! Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, που "πέταξε την καυτή πατάτα" το 2009 και μετά κυριολεκτικά εξαφανίστηκε, βγήκε από τη ναφθαλίνη για να μας συμβουλέψει να ψηφίσουμε ΝΑΙ.

Το ίδιο φυσικά ο αρχιτέκτονας της καταστροφής, Κωνσταντίνος Σημίτης. Ο αρχιερέας της διαπλοκής, αυτός που δήλωσε ότι "δεν είχε καταλάβει τίποτα" από όσα έκανε ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Αυτός που φρόντισε να διασπαθιστούν δυο τεράστια κοινοτικά πλαίσια στήριξης, ναι αυτός, ήρθε και αυτός να μας πει να ψηφίσουμε ΝΑΙ.

Ακόμα και ο ανυπέρβλητος, ο ανεπανάληπτος, ο ασύγκριτος Κώστας Λαλιώτης επανεμφανίστηκε μετά από 10+ χρόνια για να φωτίσει με το λόγο του την σκέψη του έθνους.

Για να το πούμε απλά,  οι ψεύτες και οι κλέφτες από τα μιζοκόμματα ‪και τις μεταμορφώσεις τους συντάσσονται με το ΝΑΙ μπας και σώσουν το τομάρι τους. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Κανείς δεν θα τους χαριστεί.

Ακόμα περισσότερο γραφικοί βέβαια είναι οι "λειτουργοί της ενημέρωσης". Εργαζόμενοι στα κανάλια της ολιγαρχίας, που για κάποιο άγνωστο λόγο έχει αφήσει στο απυρόβλητο η "κυβέρνηση του λαού", έχουν ξεσαλώσει μια εβδομάδα τώρα. Ποιο είναι όμως το αποτέλεσμα;

Ειλικρινά, αν βλέπεις τον Πρετεντέρη και την Τρέμη να υποστηρίζουν το ΝΑΙ και εφόσον έχεις ακόμα υγιή ένα σημαντικό αριθμό εγκεφαλικών κυττάρων, ποια άραγε είναι η αυθόρμητη αντίδραση σου;

Το ΟΧΙ φυσικά.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία: Ενδεχομένως (;) άθελά του, το τρίγωνο της καταστροφής παίζει το ρόλο της 5ης Φάλαγγας του ΟΧΙ. Άθελά τους (;) του δίνουν φτερά.

Τι συμβαίνει όμως; Όντως οι ολιγάρχες και τα πιόνια τους έγιναν δέκτες Θείας φώτισης; Όχι βέβαια. Κάτι πολύ πιο απλό συμβαίνει.. Το τρίγωνο της καταστροφής προσπαθεί να σωθεί συντασσόμενο με το ΝΑΙ. Γνωρίζουν πως ότι και να συμβεί, είτε με ευρώ ή με δραχμή, η χώρα αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί εκ νέου εξωτερικό δανεισμό. Από αυτούς που θα προσφερθούν να "βοηθήσουν", οι λιγότερο κακοί θα είναι οι Ευρωπαίοι (υπάρχει ιστορική μνήμη για το που μας οδήγησε το "καλύτερα τούρκικο φακιόλι παρά λατινική καλύπτρα στην Πόλη").

Έτσι, όπως οι συνεργάτες των Γερμανών συντάχθηκαν με τους Άγγλους μετά την απελευθέρωση για να σωθούν, έτσι και οι κύριοι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας δήθεν συντάσσονται με τους Ευρωπαίους, ομοίως για να σωθούν.

Πλανώνται όμως πλάνην οικτράν. Οι μέρες της κυριαρχίας τους είναι μετρημένες.

Ο ελληνικός λαός θα δώσει την Κυριακή ξεκάθαρο μήνυμα: ΝΑΙ για την Ελλάδα στην Ευρώπη.ΝΑΙ για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και την αμοιβαιοποίηση του χρέους. Αυτό βεβαίως εκ των πραγμάτων συνεπάγεται  ΟΧΙ στην παρηκμασμένη οικονομική ολιγαρχία και στα θλιβερά της πιόνια.

Να το πω όσο πιο απλά γίνεται: Όσο κι αν  είναι δύσκολο, μην σκέφτεσαι  τους ΣαμαροΒενιζέλους να πανηγυρίζουν την Κυριακή το βράδυ. Σκέψου την πατρίδα σου και το μέλλον που της αξίζει.

ΝΑΙ στην Ευρώπη, ΝΑΙ στην ελπίδα.

Blame game, capital controls και η δύσκολη επόμενη μέρα

Τα δεδομένα ήταν ξεκάθαρα και γνωστά σε όλους:

- Το πρόγραμμα στήριξης έληγε στις 30/6
- Χωρίς πρόγραμμα στήριξης δεν υπάρχουν τράπεζες

Η ελληνική κυβέρνηση μπορούσε να απευθυνθεί όλο αυτό το διάστημα στο λαό, αφού δεν της "έβγαιναν" οι διαπραγματεύσεις όπως περίμενε. Επέλεξε να το κάνει στις 5 Ιουλίου, εκβιάζοντας έτσι μια ολιγοήμερη παράταση του προγράμματος και ανακοινώνοντας το το βράδυ της Παρασκευής 26 Ιουλίου.

Όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο η ΕΕ δεν υπέκυψε στον εκβιασμό και οι τράπεζες έκλεισαν.

Τώρα η ελληνική κυβέρνηση κατηγορεί την ΕΕ για αναλγησία.

Αυτό αγαπητοί μου φίλοι είναι το "blame game", που πολλοί προέβλεπαν ότι θα παιχτεί.

Μόνο που παίζεται στην πλάτη του ελληνικού λαού και, πολύ χειρότερα, κατάντησε αδιάφορο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αφού είτε με ΝΑΙ ή με ΟΧΙ η επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων θα γίνει από πολύ χειρότερο σημείο.

Τραγωδία, όπως και να το δεις.
 

Δεν πρέπει όμως να έχει κανείς καμιά ψευδαίσθηση ότι ψηφίζοντας ΝΑΙ θα αποφύγει πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Χρειάζονται λεφτά αλλά λεφτά δεν υπάρχουν. Μαντέψτε που θα βρεθούν. Το κούρεμα των καταθέσεων ίσως να είναι μονόδρομος. 

Ερασιτεχνικοί χειρισμοί μας έφεραν να επιλέξουμε μεταξύ ενός πολύ κακού και ενός πάρα πολύ κακού σεναρίου.

Ψηφίζουμε ΝΑΙ και ετοιμαζόμαστε να δουλέψουμε σκληρά και μαζί με τα αδέρφια μας που θα ψηφίσουν ΟΧΙ ή άκυρο ή οτιδήποτε άλλο για να αναστηλώσουμε τη χώρα αυτή που της αξίζει μια καλύτερη μοίρα από τη σημερινή παρακμή.

Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι η Δευτέρα 6 Ιουλίου

‎Βγήκαν ξαφνικά τα ποντίκια από τα λαγούμια τους. Οι κύριοι υπεύθυνοι της τραγωδίας βρήκαν ευκαιρία να ξεπλυθούν. Αυτοί που έπρεπε να είναι είτε φυλακή ή εξορία έρχονται και μιλούν για την Ευρώπη. 

Δεν θα σας κάνουμε τη χάρη. 

Το χειμώνα του '44 όλη η Ευρώπη τιμωρούσε τους συνεργάτες των Ναζί. Στην Ελλάδα αντίθετα εκείνοι συντάσσονται με τους συμμάχους για να ξεπλυθούν. Βλακωδώς και, δυστυχώς, με Σοβιετικό δάκτυλο, ο ελληνικός λαός «τσιμπάει», ζούμε τον εμφύλιο σπαραγμό και δεκαετίες φτώχειας και υποτέλειας. 

Πάει τώρα να γίνει το ίδιο. 

Η ανοησία, ο εγκλωβισμός σε έναν κούφιο αντιπολιτευτικό λόγο και ο κυβερνητικός ερασιτεχνισμός του ΣΥΡΙΖΑ πάει να αναβιώσει το σύστημα εξουσίας του τριγώνου της καταστροφής. Της ενοχής οικονομικής ολιγαρχίας με τα εγκληματικά χαρακτηριστικά που για δεκαετίες έχει ως πιόνια της τα μέσα «ενημέρωσης» και το «πολιτικό» σύστημα. 

Γνωρίζουν ότι εν τέλει, με δραχμή ή με ευρώ, η χώρα θα χρειαστεί εκ νέου εξωτερική βοήθεια. Από τους διαθέσιμους να «βοηθήσουν», οι λιγότερο κακοί θα είναι εκ των πραγμάτων οι Ευρωπαίοι.

Κάνεις δεν θα δεχτεί βοήθεια ούτε από τους αρχηγούς των μαφιόζων ούτε από τους πάτρονες των τζιχαντιστών. Έτσι το ένοχο εγχώριο σύστημα της παρακμής, οι ακραίοι του αντι-Ευρωπαϊσμού, θέλουν θα τοποθετηθούν εκ νέου ως οι «άνθρωποι των Ευρωπαίων». 

Δεν θα αφήσουμε να τους περάσει. 

Στην Ευρώπη οι δυνάμεις του Διακυβερνητισμού (της φιλοσοφίας δηλαδή που επιμένει στην κακώς-νοούμενη Ένωση της οικονομικής "συνεργασίας" - εκμετάλλευσης, όπου εκ των πραγμάτων οι ισχυρές χώρες αποφασίζουν και οι μικρές ακολουθούν) περιμένουν τρίβοντας τα χέρια τους. Είναι έτοιμες να εκμεταλλευτούν το στραβοπάτημα. Το ίδιο και οι εγχώριες δυνάμεις της παρακμής. 

Ας το ακούσουν καλά: 

Το ΝΑΙ είναι ψήφος για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, σε μια νέα Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία, όχι για τα ένοχα σχέδια τους υποτέλειας των μικρότερων ευρωπαϊκών λαών στους δύο- τρεις ισχυρούς.

Από την άλλη το ΟΧΙ είναι ακριβώς ένα τρανταχτό όχι στον αποτυχημένο Διακυβερνητισμό, μια ηρωική κραυγή έναντι του δικαίου του ισχυρού, του νομού της ζούγκλας.

Τέλος, η αποχή, το άκυρο και το λευκό δεν είναι τίποτα άλλο παρά πράξη απονομιμοποίησης του αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων ανούσιου δημοψηφίσματος.

Οι Έλληνες θα μείνουμε ενωμένοι.

Ότι και να κάνουμε τη Δευτέρα, ακόμα και αν γίνει κούρεμα καταθέσεων ή άλλα ακραία μα απαραίτητα μέτρα, θα έχουμε ανάγκη νέας εξωτερικής βοήθειας. Το ένοχο σύστημα της ντόπιας ολιγαρχίας το έχει αντιληφθεί και έχει γίνει πια ξεδιάντροπο. Δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα.

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΙΚΕΣ ΚΑΛΠΕΣ. 

Ότι και να επιλέξει κάνεις μας, ΝΑΙ, ΟΧΙ, άκυρο / αποχή / λευκό, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΙΟΣ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ '74 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ. Είναι ένοχοι και θα πληρώσουν. Θέλουμε την αλήθεια. Δεν θα επιτρέψουμε στη λήθη να σβήσει τα εγκλήματά τους.  

Η συμφιλίωση προϋποθέτει τη δικαιοσύνη.

Ο ελληνισμός βρίσκεται τώρα σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο. Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί με το δημοψήφισμα είναι να αναβληθεί. Ακόμα και αν γίνει όμως δεν έχει τελικά καμιά σημασία. Ούτε η Ελλάδα μπορεί να βγει από την Ευρώπη ούτε η Ευρώπη μπορεί να συνεχίσει τον αδιέξοδο δρόμο του Διακυβερνητισμού.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος φτάνει να είναι αδιάφορο. Ας ψηφίσει καθένας μας ότι αποφασίσει, σημασία έχει τι θα γίνει τη Δευτέρα.

Είναι απόλυτη ανάγκη να συγκροτηθεί μια ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ που θα πράξει το δέον γενέσθαι για την Ελλάδα στην Ευρώπη.

Το μήνυμα αυτό είναι μια κραυγή αγωνίας και αποφασιστικότητας.

Ενωμένοι θα προχωρήσουμε μπροστά δίχως να φοβηθούμε τίποτα για την Ελλάδα και την Ευρώπη.