Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου

Ασπρόπυργος,
2 Ιουλίου 2015

Το δημοψήφισμα 

Την Κυριακή 5 Ιουλίου παίζεται μια ακόμα πράξη, σίγουρα όχι η τελευταία, του σύγχρονου ελληνικού δράματος. Οι Έλληνες καλούμαστε να λάβουμε μια απόφαση, να απαντήσουμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ, επί ενός ερωτήματος που μάλλον απέχει πολύ από το να είναι ευθύ ή ξεκάθαρο. Σύμφωνα με τη μια πλευρά πρόκειται για την αποδοχή ή μη του προτεινόμενου, ή μάλλον επιβαλλόμενου από τον διεθνή παράγοντα, προγράμματος λιτότητας ενώ σύμφωνα με την άλλη αφορά επί της ουσίας την απάντηση στο εάν ο ελληνικός λαός επιθυμεί να παραμείνει μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας ή όχι.

Πως φτάσαμε εδώ 

Πριν απαντήσει κανείς επί της ουσίας είναι χρήσιμο να προσπαθήσει να καταλάβει τι έχει συμβεί. Το καλοκαίρι του 2009 είχαν περάσει 35 χρόνια από την τραγωδία της Κύπρου και την καθεστωτική μετάβαση που η ιστορία αποκάλεσε «μεταπολίτευση» καθώς και 28 χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, που αργότερα μετεξελίχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δυο κόμματα, το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία είχαν κυβερνήσει αυτοδύναμα όλο αυτό το διάστημα και οι συνέπειες ήταν απολύτως καταστροφικές. Αφενός η οικονομία είχε φτάσει σε ένα απόλυτο αδιέξοδο με τα ελλείμματα και το χρέος να έχουν εκτιναχτεί σε δυσθεώρητα μεγέθη, αφετέρου η ουσιαστική παραγωγική ικανότητα της χώρας είχε συρρικνωθεί ασύλληπτα πολύ, με σχεδόν πλήρη αποβιομηχάνιση και μεγάλη υστέρηση στην ανάπτυξη της οικονομίας της γνώμης και της πληροφορίας.

Είχε γίνει απόλυτα σαφές το καλοκαίρι του 2009 ότι η χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της καταστροφής.

Κυβέρνηση Καραμανλή

Η κυβέρνηση Καραμανλή, επί της οποίας ο εκτροχιασμός της χώρας που περιέγραψα παραπάνω έφτασε στο κορυφαίο της επίπεδο με κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και απουσία οποιασδήποτε αναπτυξιακής στρατηγικής, είχε βρεθεί σε αδιέξοδο. Αρχικά, είπε ψέματα στον ελληνικό λαό ότι η «οικονομία έχει θωρακιστεί» και ότι «άντεξε στην κρίση». Στη συνέχεια έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια συνεννόησης η οποία προσέκρουσε σε μια κοντόφθαλμη άρνηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος είδε στην κρίση μια καταπληκτική ευκαιρία να μοιάσει στον πατέρα και στον παππού του, γινόμενος και αυτός Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Λεφτά υπάρχουν

Έτσι και έγινε. Ο Κώστας Καραμανλής, την τελευταία στιγμή, επέλεξε να πει – σχεδόν – την αλήθεια, φαντάζομαι σε μια απόπειρα να διασώσει (δύσκολο…) την υστεροφημία του. Το εκλογικό σώμα, έκπληκτο από όσα άκουγε από τον Καραμανλή, πολύ εύκολα ενέδωσε στο περίφημο «λεφτά υπάρχουν» του Γεωργίου Παπανδρέου και του έδωσε μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μια ισχυρή πολιτική ηγεμονία και πρωτοβουλία των κινήσεων.

Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια.

Εντός ολίγων μηνών η κατάσταση άλλαξε άρδην. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακάλυψε ότι «οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι» και παρομοίασε την ελληνική οικονομία με τον Τιτανικό. Τον Απρίλιο του 2010, μόλις πέντε μήνες από την αναρρίχησή του στην πρωθυπουργία, μας ενημερώνει από το ακριτικό Καστελόριζο ότι η χώρα δεν έχει άλλη επιλογή πέρα από το να προσφύγει σε διεθνή δανεισμό, με τη συμμετοχή μάλιστα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ο ελληνικός λαός ξαφνιάστηκε. Ξέραμε ότι το ΔΝΤ ασχολείται με χώρες της Αφρικής, ίσως και μερικές της Ασίας ή της Λατινικής Αμερικής. Τι δουλειά είχε στον μέχρι πρότινος αναπτυξιακό πρωταθλητή της ΕΕ; Στην «ισχυρή Ελλάδα» για την οποία μιλούσε ο αρχιτέκτονας της καταστροφής, ο πρωταθλητής των χαμένων ευκαιριών, Κώστας Σημίτης;

Στη φάση εκείνη το λεγόμενο πολιτικό σύστημα της χώρας, λεγόμενο γιατί μόνο πολιτικό δεν είναι, έδειξε – και σε μεγάλο βαθμό δείχνει ακόμα – το χειρότερό του πρόσωπο. Δεν είπε την αλήθεια στους Έλληνες και συνέχισε στην οδό του άκρατου λαϊκισμού και της προστασίας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Το σύστημα εξουσίας στη σύγχρονη Ελλάδα

Αξίζει εδώ να περιγράψουμε συνοπτικά το σύστημα εξουσίας που κυβερνά την Ελλάδα την περίοδο της μεταπολίτευσης. Είναι το λεγόμενο «τρίγωνο της καταστροφής» που στη βάση του έχει την οικονομική ολιγαρχία, μια μικρή ομάδα με τεράστια οικονομική ισχύ και ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά με απόλυτο έλεγχο σε χρυσοφόρους κλάδους της οικονομίας όπως οι αμυντικές προμήθειες, τα δημόσια κατασκευαστικά έργα και η ενέργεια. Η ολιγαρχία αυτή βασικά έχει δυο κατηγοριών πιόνια για να προστατεύει τα συμφέροντά της: Το «πολιτικό» σύστημα και τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης». Είναι πέραν πάσης φαντασίας το επίπεδο στο οποίο το τρίγωνο αυτό ελέγχει την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου, έχοντας καταφέρει πολλές φορές να κάνει «το μαύρο, άσπρο» για να προστατέψει τα συμφέροντά της.

Το αίσχος των αμυντικών δαπανών

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το θέμα των αμυντικών δαπανών. Ακόμα και η χρεοκοπημένη Ελλάδα παραμένει στο top-10 των κρατών διεθνώς στις αμυντικές δαπάνες. Ο ψυχρός πόλεμος και η κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία είναι μια από τις κύριες αιτίες κατάρρευσης της οικονομίας. Εκεί είναι όμως που αναδεικνύονται μια σειρά παθογενειών τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Αφενός η Ελλάδα, παρότι ξόδεψε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ τις τελευταίες δεκαετίες και αν μη τι άλλο θα έπρεπε να είχε αποκτήσει πανίσχυρες ένοπλες δυνάμεις, που αναμφίβολα θα ενίσχυαν τη γεωπολιτική μας θέση, όπως έδειξε η κατάληψη της μισής Κύπρου το ’74 αλλά και  οι κρίσεις του ’87 του ’96, απέχει πολύ από το να τα καταφέρει. Μετά, θα περίμενε εύλογα κανείς να έχει αναπτυχθεί μια πολύ σοβαρή εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Τίποτα, όμως. Ήταν αυτός ο παράδεισος του μεταπράτη. Τέλος, ούτε λόγος για εμπορευματοποίηση υψηλής αμυντικής τεχνολογίας σε πολιτικές εφαρμογές, όπως για παράδειγμα έγινε στο Ισραήλ ή στις Σκανδιναβικές χώρες. Ο κόσμος των εξοπλισμών ήταν και παραμένει ένας παράδεισος διαφθοράς, τόσο για την εγχώρια ολιγαρχία όσο και για τη διεθνή.

Συνολικά  αυτή η κατάσταση με τις ελληνικές αμυντικές δαπάνες  αποτελεί ντροπή και  όνειδος για οποιαδήποτε έννοια ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες σχεδόν δεν γνωρίζουν τι υφίσταται η Ελλάδα στο Αιγαίο και στην Κύπρο, πως και γιατί έχει μπει σε αυτήν τη διαδικασία, ποιοι είναι αυτοί που ωφελούνται στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Το 2009 και το 2010 μια σοβαρή Ευρωπαϊκή κίνηση αλληλεγγύης θα ήταν η εξασφάλιση της Ελλάδας έναντι εξωτερικών απειλών ώστε εμείς να μπορέσουμε να μειώσουμε σημαντικά τις δαπάνες μας και να ενισχύσουμε έτσι την οικονομία μας. Η πολιτική αυτή βούληση όμως δεν υπήρξε ποτέ καθώς στην Ευρώπη κάνει ακόμα κουμάντο ο διακυβερνητισμός.

Προστατεύοντας την αισχροκέρδεια

Η χρεοκοπία της ελληνικής δημοκρατίας το 2010 δημιούργησε μεγάλους κινδύνους στο διεθνές κερδοσκοπικό σύστημα που είχε μέχρι τότε τεράστια οφέλη από το έγκλημα που συντελούταν στην Ελλάδα. «Οίκοι αξιολόγησης» είχαν δώσει την κορυφαία βαθμολόγηση πιστοληπτικής ικανότητας στην ελληνική δημοκρατία. Με «ΑΑΑ» αξιολογούσαν, άκουσον άκουσον, μια εμφανώς διαλυμένη οικονομία. Στη βάση αυτή, επενδυτικοί οργανισμοί, πολλοί εξ αυτών από τη Γερμανία και τη Γαλλία, δάνειζαν τεράστια ποσά στην Ελλάδα. Βρέθηκαν έτσι εκτεθειμένοι σε μια περίπτωση αντίστοιχη της Lehman Brothers, με τη διαφορά πως μιλούσαμε για εθνικό χρέος.

Με βάση τους νόμους της αγοράς το ελληνικό δημόσιο έπρεπε να χρεοκοπήσει το 2010 και αυτό να συμπαρασύρει σε κατάσταση χρεοκοπίας ένα πλήθος επενδυτικών οργανισμών από όλο τον κόσμο, με πολλούς στη Γερμανία και στη Γαλλία. Τότε συνέβη ένα έγκλημα. Αντί να γίνει το προφανές (δηλαδή χρεοκοπία της Ελλάδας, πακέτο στήριξης της Ελλάδας από ΕΕ και διάσωση Γερμανικών, Γαλλικών και άλλων επενδυτικών οργανισμών από τις εθνικές τους κυβερνήσεις) αποφασίστηκε να γίνει μια τεραστίου μεγέθους χρηματοδότηση του χρεοκοπημένου ελληνικού δημοσίου και μετακύληση του  χρέους από τον ιδιωτικό τομέα (επενδυτικοί οργανισμοί), στο δημόσιο (εθνικές κυβερνήσεις). Πρόκειται για μια αληθινή τραγωδία που ουδέποτε μάθαμε γιατί και υπό τι είδους πίεση την αποδέχτηκε η ελληνική δημοκρατία.

Ο παραλογισμός των μνημονίων

Κάπως έτσι από το 2010 μπήκαμε σε μια ατέρμονη διαδικασία που δεν οδηγεί πουθενά. Ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, μια – τουλάχιστον – κοντόφθαλμη ευρωπαϊκή πολιτική, ένα σύστημα εξουσίας που ψυχορραγεί και στην πορεία του προς το τέλος χάνει κάθε έννοια μέτρου. Ανακαλύψαμε τις «κόκκινες γραμμές» τις οποίες υποτίθεται έθεταν οι πολιτικοί μας για την προάσπιση των «κοινωνικών κατακτήσεων». Στη πραγματικότητα ήταν απέλπιδες προσπάθειες για τη διάσωση του πελατειακού πολιτικού συστήματος, της μεγάλης και της μικρής διαφθοράς. Όπως ήταν φυσικό, οι κυβερνήσεις έπεφταν η μία μετά την άλλη, αφού πρώτα είχαν φλομώσει με ψέματα τον ελληνικό λαό για να εκλεγούν και στη συνέχεια σπρώξουν ακόμα πιο βαθιά την ελληνική δημοκρατία στο λάκκο της ύφεσης και της οικονομικής και κοινωνικής παρακμής. Μεταξύ μάλιστα των δυο κυβερνήσεων ΠαΣοΚ και Νέας Δημοκρατίας ζήσαμε και το ανέκδοτο μιας δήθεν τεχνοκρατικής κυβέρνησης η οποία καλά καλά δεν είχε ούτε έναν τεχνοκράτη υπουργό… (εκτός αν κάποιος θεωρεί τεχνοκράτες τους κκ. Άδωνι Γεωργιάδη και Μιχάλη Χρυσοχοΐδη).

Τα μιζοκόμματα και η Αριστερά

Όπως ήταν φυσικό τα δυο «κόμματα» που χρεοκόπησαν τη χώρα, αυτά που μετατράπηκαν σε μαφιόζικες ομάδες διασπάθισης του δημοσίου πλούτου και κατασυκοφάντησης της δημόσιας σφαίρας, έχουν πρακτικά εξαφανιστεί από το χάρτη και στερούνται πια οποιασδήποτε αξιοπιστίας. Αυτό όμως που προκαλεί απορία είναι γιατί η ιστορική παράταξη της ανανεωτικής αριστεράς επέλεξε να μπει στο κάδρο των ευθυνών. Από το 2012 η αριστερά είχε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία δικαίωσης. Να αξιοποιήσει το σχεδόν ανεξάντλητο πολιτικό της κεφάλαιο που συγκεντρώθηκε από τα χρόνια της εθνικής αντίστασης και γιγαντώθηκε τις ταραγμένες δεκαετίες του ’50, ’60 και της περιόδου της δικτατορίας. Είχε η ελληνική ανανεωτική αριστερά μια μοναδική ευκαιρία να ορίσει εκ νέου τι σημαίνει «πρόοδος» τον 21^ο αιώνα. Αντί αυτού, επέλεξε την πεπατημένη. Είπε ψέματα για να εκλεγεί. Στοχοποίησε τη δανειακή συμφωνία («μνημόνιο»), αντί για την αιτία της χρεοκοπίας. Έγινε δέσμια στερεοτύπων και αγκυλώσεων. Έχασε την ευκαιρία μεγάλων τομών και πανευρωπαϊκής πρωτοπορίας όπως για παράδειγμα η απλή αναλογική, η προώθηση της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης και η ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας.

ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση

Τον Ιανουάριο του 2015 είδαμε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να αναλαμβάνει την εξουσία, όμως αριστερά στην κυβέρνηση δεν είδαμε. Αντίθετα είδαμε συνέχεια των ίδιων τακτικών που εφάρμοσαν τα μιζοκόμματα. Είναι μάλλον εύκολο να δώσεις πολιτικό όρκο και να καταθέσεις στεφάνι στην Καισαριανή, αλλά κομματάκι πιο δύσκολο να θεσπίσεις την απλή αναλογική, να αντικαταστήσεις τις διεθνώς εκτεθειμένες τραπεζικές διοικήσεις, να βάλεις τάξη στο πεδίο των τηλεοπτικών αδειών και τόσα άλλα. Περιμέναμε δράση αλλά είδαμε «επικοινωνιακές τακτικές». Μάλλον ο Αλέξης Τσίπρας εκτός από μαθήματα Αγγλικών είχε κάνει και ιδιαίτερα μαθήματα «διακυβέρνησης» με τον  Κώστα Σημίτη.

Διάψευση των προσδοκιών

Αυτό που ζούμε τους τελευταίους πέντε μήνες υπερβαίνει τα όρια του τραγικού. Γιατί οι Έλληνες τελικά ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ; Μόνο οι ηλίθιοι πίστευαν ότι θα «έσκιζε το μνημόνιο» και αυτό θα έβαζε τέλος σε όλα τα δεινά των τελευταίων χρόνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε γιατί ήταν καθαρός. Γιατί δεν είχε βουτηχτεί στο βούρκο της διαφθοράς στον οποίο κολυμπούσαν τα μιζοκόμματα και οι πρόσφατες μεταμορφώσεις τους.

Τι θα περίμενε κανείς από το ΣΥΡΙΖΑ; Βασικά δυο πράγματα: Αφενός να κάνει κάποιες συμβολικές αλλά και ουσιαστικές κινήσεις στο εσωτερικό εναντίον της διαφθοράς και υπέρ της αποκατάστασης ενός επιπέδου δικαιοσύνης, αφετέρου στο εξωτερικό, στην Ευρώπη για να ακριβολογούμε, να προωθήσει πανευρωπαϊκά και με κάθε διαθέσιμο μέσο την απολύτων μοναδική βιώσιμη λύση που δεν είναι άλλη από την αμοιβαιοποίηση του χρέους στην ευρωζώνη με ταυτόχρονη λειτουργία ενός ομοσπονδιακού υπουργείου οικονομίας και οικονομικών, κεντρική κατάρτιση και επίβλεψη προϋπολογισμών και εκτέλεση ενός μακρόπνοου, πανευρωπαϊκού επενδυτικού – αναπτυξιακού προγράμματος.

Η εφικτή επανάσταση που δεν έγινε ποτέ

Περίμενα να δω τον Αλέξη Τσίπρα να επισκέπτεται συνεταιρισμός στη Θεσσαλία, τη Μακεδονία, την Πελοπόννησο, την Θράκη και την Κρήτη. Περίμενα τον Πρωθυπουργό να βλέπει αργυροχρυσοχόους στα Γιάννενα, Γουναράδες στην Καστοριά, Οινοποιούς στη Νάουσα, Ερευνητές στο Ηράκλειο και στην Πάτρα, Ναυπηγούς και Μηχανουργούς στη Σύρο, Βιοτέχνες στη Θεσσαλονίκη. Περίμενα μέριμνα για την ανάδειξη των ανταγωνιστικών μας πλεονεκτημάτων, του πλούτου του ελληνικού λαού.

Αυτά περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος από την «κυβέρνηση του λαού», κανείς μας δεν τα είδε όμως. Τι είδαμε αντί αυτών; Φιέστα με τις απολυμένες καθαρίστριες και τους απολυμένους της ΕΡΤ. 

Αντί αυτών είδαμε να σπαταλούνται πέντε μήνες σε ανούσιες επικοινωνιακές φιέστες. Είδαμε να ακολουθούνται πρακτικές μιζοκομμάτων του χειρίστου είδους. Είδαμε να γίνονται σημαία οι διορισμοί, να επιβεβαιώνεται η αντίληψη του «κυβερνώ» ως «διορίζω». Είδαμε ακόμα να αλλάζει στις 3:00 το πρωί ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και σύντροφοι υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών να διορίζονται στις διοικήσεις επιχειρήσεων του δημοσίου. «Περισσότερο «ΠαΣοΚ» πεθαίνεις», λέει χαρακτηριστικά ο κόσμος. Πουθενά η απλή αναλογική. Πουθενά η αποκατάσταση της τάξης στις τραπεζικές διοικήσεις και στα τηλεοπτικά μέσα. Πουθενά μια συμβολική νίκη έναντι της ολιγαρχίας. Πουθενά η ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Ένας απολογισμός τραγικός σε μόνο πέντε μήνες.

Ανευθυνότητα

Κάπως έτσι, αφού σε ένα ντελίριο ανευθυνότητας εξαντλήθηκαν όλα τα αποθεματικά του κράτους και είμαστε πλέον στο έλεος του Μεγαλοδύναμου αν συμβεί μια καταστροφή ή κάποιου είδους κρίσης, αφού η κυβέρνηση πρότεινε ένα πακέτο μέτρων πολύ χειρότερο του γνωστού «email Χαρδούβελη», αφού τεχνηέντως φτάσαμε στο «παρά πέντε» και ήμασταν «πολύ κοντά σε συμφωνία» ακόμα και «εντός των επομένων ωρών», την περασμένη Παρασκευή το βράδυ εμβρόντητοι μάθαμε πως θα γίνει δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα – παρωδία, με μόλις μια βδομάδα δημοσίου διαλόγου (!!!), επί ενός μη σαφώς ορισμένου ερωτήματος, επί ενός σχεδίου δανειοδότησης το οποίο εκ των πραγμάτων δεν ισχύει, χωρίς την πραγματική δυνατότητα ενημέρωσης του λαού για το περιεχόμενο του σχεδίου αυτού, το οποίο επαναλαμβάνω πως επισήμως πλέον δεν ισχύει, και χωρίς καμία ουσιαστική ενημέρωση για τον δρόμο μετά το προτεινόμενο από την κυβέρνηση ΟΧΙ.

Το έγκλημα του δημοψηφίσματος

Ειλικρινώς πιστεύω πως η προκήρυξη του δημοψηφίσματος με τέτοια επείγουσα διαδικασία, χωρίς να δίνεται αρκετός χρόνος ενημέρωσης και διαλόγου, με ένα γελοία «στημένο» ψηφοδέλτιο και, πάνω απ’ όλα, με κλήση του ελληνικού λαού να αποφασίσει  επί ενός ανυπάρκτου ερωτήματος, αφενός κινείται στις παρυφές της εκτροπής, αφετέρου εκθέτει την ελληνική δημοκρατία σε ένα τεράστιο ρίσκο δίχως σχεδόν κανένα προσδοκώμενο όφελος.  Πρόκειται περί εγκληματικής ανευθυνότητας.

Σκύλλα και Χάρυβδη

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν «δεν είναι δυνατόν, μας ζητούν να επιλέξουμε μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, το δημοψήφισμα πρέπει να απονομιμοποιηθεί». Σκέφτηκα πως ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να ανοίξει, επιτέλους, η συζήτηση για την Ευρώπη. Να δείξουμε ότι είμαστε πολλοί στην Ελλάδα αυτοί που συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει λύση καμιά πέρα από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και την αμοιβαιοποίηση του δημοσίου χρέους των μελών της. Αν είχαμε μια σημαντική καταγραφή, αρχικά σκέφτηκα μέσω της άκυρης ψήφου, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε τη συζήτηση και στα άλλα μέλη της ΕΕ.

Κάτι παρόμοιο, προτείνοντας την αποχή, πρότεινε και ένας από τους λίγους Έλληνες της μεταπολίτευσης που έχει το δικαίωμα να αποκαλείται «πολιτικός» με την αυθεντική έννοια του όρου, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης: http://polis-agora.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html

Το Ευρωπαϊκό διακύβευμα

Σύντομα όμως συνειδητοποίησα πως εδώ το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Στο δημοψήφισμα της Κυριακής, όπως τα κατάφερε η κυβέρνηση, δεν κρίνεται ένα δανειακό πρόγραμμα αλλά η γεωπολιτική θέση της χώρας. Δυνάμεις της αντίδρασης στη Βόρεια Ευρώπη ψάχνουν ευκαιρία να «τιμωρήσουν» τα «κακά παιδιά» του Νότου για να παραδειγματίσουν άλλες χώρες. Οι φανατικοί εχθροί της ομοσπονδιοποίησης, οι φανατικοί υπέρμαχοι του διακυβερνητισμού, εκείνοι που δεν θέλουν ποτέ να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση για να ισχύει πάντοτε στα της Ευρώπης το δίκαιο του ισχυροτέρου, χρειάζεται να μπορέσουν να δείξουν στην ισχύ τους ώστε οι μικρότερες χώρες να πάψουν να σκέφτονται την ομοσπονδία. Η τιμωρία της Ελλάδας είναι για αυτούς μια πρώτης τάξης ευκαιρία και ο Αλέξης Τσίπρας με εγκληματική αφέλεια τους την προσφέρει!

Διατρέχουμε έναν τεράστιο κίνδυνο άνευ λόγου

Πιθανή υπερψήφιση του ΟΧΙ δημιουργεί κίνδυνο να  οδηγηθεί η Ελλάδα εκτός της Ευρωπαϊκής οικογένειας, κάτι που αναμφίβολα θα ήταν μια τραγική εξέλιξη. Τότε η Ελλάδα θα βρεθεί απομονωμένη και εναγωνίως θα αναζητήσει έναν στρατηγικό συνεργάτη για να μπορέσει να έχει παρουσία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Υπό τις παρούσες συνθήκες υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο πέντε επιλογές με φθίνουσα σειρά πιθανότητας: Ρωσία, Τουρκία, ΗΠΑ, Κίνα, Ισραήλ. Δυστυχώς, όπως και να το δει κανείς δεν χωρά σοβαρή ανάλυση. Θα πρόκειται για μια εθνική ήττα τεραστίων διαστάσεων, για μια οπισθοδρόμηση δεκαετιών και για μια καταστροφή της κοινωνίας και της οικονομίας.

Μόνη λύση η αληθινή Ευρώπη

Υπό αυτό το πρίσμα και με βάση την παραπάνω ανάλυση δεν μου μένει καμία άλλη επιλογή από το να ψηφίσω ΝΑΙ και να το υποστηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις. Για να μείνει η Ελλάδα εντός της Ευρώπης και να αποφύγει την εξάρτηση από αντιδημοκρατικά, τριτοκοσμικά και αντιδραστικά καθεστώτα. Για να κερδίσουμε τον απαραίτητο χρόνο και να βρούμε τους συνομιλητές αρχικά και συμμάχους στη συνέχεια ώστε να δώσουμε τη μάχη για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, για τη δημιουργία μιας υπερδύναμης ειρήνης, δημοκρατίας, ισότητας, ισονομίας και πολιτισμού.

Δεν θα ξεπλυθούν οι ένοχοι συντασσόμενοι με το ΝΑΙ

Θέλω όμως να με ακούσουν καλά τα μιζοκόμματα: Ας μην μπερδευτούν και νομίσουν πως συμπορευόμαστε. Σύντομα θα απαλλάξουν την κοιτίδα της δημοκρατίας από την θλιβερή τους παρουσία. Η Ελλάδα θα γίνει η πρωταθλήτρια της ευρωπαϊκής ενοποίησης, της ανάπτυξης της οικονομίας της συνεργασίας & της δημιουργικότητας, της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

ΝΑΙ για Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία με αμοιβαιοποίηση του χρέους

Ψήφος στο ΝΑΙ και σκληρή πάλη για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία είναι αυτό που επιτάσσει ο Ορθός Λόγος στους Έλληνες την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015.

Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

Οι ίδιοι, είναι πάλι εδώ

Είναι οι ίδιοι.

Όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε πώς υπήρχαν. Να ξεχάσουμε πως ήμασταν κάποιοι από αυτούς. Θέλουμε τόσο πολύ να διαγραφεί η ιστορική αυτή πληροφορία. Δεν γίνεται όμως. Το μόνο που κάνουμε είναι να το βάζουμε κάτω από το χαλάκι της μνήμης. Έτσι λοιπόν, κάθε τόσο επανέρχονται.

Είναι οι ίδιοι.

Είναι αυτοί που σαν πρόβατα ακολουθούσαν τους οπλαρχηγούς στις εγωιστικές διαμάχες τους την ώρα που ο Ιμπραήμ αλώνιζε στην Πελοπόννησο. Είναι αυτοί που έτρεξαν να ρίξουν το ανάθεμα στο Βενιζέλο τα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής. Μετά τους είδαμε να ντύνονται γερμανοτσολιάδες και να εκτελούν 17χρονα παιδιά και λίγο μετά να ακολουθούν τις εντολές ενός Ο.Π.Λ.Α. και να μοιράζουν αντί για δικαιοσύνη, μίσος και αντεκδίκηση. Αδερφός σκότωνε αδερφό στα βουνά της Μακεδονίας και μετά στην ΕΟΚΑ Β', αφού μοίραζε θάνατο στα τουρκοκυπριακά χωριά, ανέτρεψε τον Μακάριο προσκαλώντας έτσι τον κατακτητή.

Είναι οι ίδιοι.

Πρασινοφρουροί, Κένταυροι, ΚΝΑΤ και ρέηντζερς. Πρόσφατα έβαλαν οι μεν τα μαυροκόκκινα και οι άλλοι φώναζαν αίμα και τιμή.

Είναι οι ίδιοι.

Έχουν πάντα ακλόνητες βεβαιότητες. Απέναντι τους είναι οι προδότες. Είναι έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους αλλά πριν από αυτό θέλουν να πάρουν πολλές ζωές των άλλων.

Όσοι επιβιώνουν νιώθουν άχρηστοι, κενοί. Θέλουν να ξεχάσουν, θέλουν να πεθάνουν. Όμως και αυτή τους η μετάνοια δεν φέρνει πίσω τους χαμένους. Ούτε τις ζωές, ούτε τις ευκαιρίες.

Είναι οι ίδιοι.

Και είναι πάλι εδώ. Με βεβαιότητες ακλόνητες. Έτοιμοι να χιμήξουν έναντι των προδοτών και να απαλλαξουν τον κόσμο από την βλαβερή παρουσία τους. Από τη μία τα ανδρείκελα των τροϊκανών και από την άλλη οι ανίδεοι νεοκομμουνιστές. Έχουν όλοι τους βεβαιότητες ακλόνητες - τι κι αν στην αλήθεια έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Είναι πάλι εδώ και έτοιμοι να κάνουν αυτό που τόσο καλά ξέρουν: Να καταστρέψουν.

Είναι 2015 μΧ, είμαστε στην Αθήνα. Αλλά ακόμα και οι κορυφαίοι από εμάς το προνόμιο της πολιτισμένης διαφωνίας απέχουν πολύ από το να το κατακτήσουν.

Αίσχος, θλίψη και ντροπή.

Σύνδεσμος Ελληνικών Καινοτόμων και Εξωστρεφών Επιχειρήσεων - Ένα αναγκαίο βήμα μπροστά

Αθήνα,
16 Απριλίου 2015

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ & ΕΞΩΣΤΡΕΦΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Του Δημήτρη Τσίγκου.

Πρώτα ήταν οι επιστημονικοί / επαγγελματικοί σύνδεσμοι. Δημιουργήσαμε την Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας, άλλοι έφτιαξαν το e-TEE, εδώ και δεκαετίες φυσικοί, χημικοί και άλλοι επιστήμονες είχαν τις δικές τους Ενώσεις. Δυστυχώς, αυτές έμειναν περιορισμένες στο επίπεδο του επαγγελματικού σωματείου. Αναγκαίο μεν, όχι όμως ικανό.

Μετά κάναμε στροφή προς την «επιχειρηματικότητα των νέων». Γέμισε η Ελλάδα σχετικές ενώσεις και οργανισμούς. Κάποιες, για λίγο, μπόρεσαν να ξεπεράσουν το στάδιο της «σφραγίδας». Χρήσιμες μεν, με λάθος στόχευση δε. Πρώτα και κύρια η επιχειρηματικότητα δεν καθορίζεται σημαντικά από την ηλικία, είναι πολύ ευρύτερο φαινόμενο.

Στη συνέχεια, παράλληλα, δημιουργήθηκαν κλαδικές ενώσεις επιχειρήσεων. Μια έκπληξη για πολλούς, μια μικρή όαση στην Ελλάδα που κατέρρεε. Κινητές εφαρμογές, hardware, βιοτεχνολογία, ακόμα και βιομηχανία διαστήματος. Παράλληλα, έκαναν δυναμική εμφάνιση οι νεοφυείς επιχειρήσεις. Εκείνες που είναι οποιουδήποτε κλάδου, μέχρι πέντε ετών, εισαγάγουν καινοτομία και στοχεύουν σε ταχεία ανάπτυξη.

Εκεί περίπου κατακτήθηκε ένας σημαντικός στόχος. Οι ανεξάρτητες αυτές συλλογικές κινήσεις των δημιουργών συναντήθηκαν με την τοπική αυτοδιοίκηση και μια πολυεθνική επιχείρηση. Κάπως έτσι γεννήθηκε το INNOVATHENS, ένα μικρό θαύμα για την Αθήνα και την Ελλάδα της 2^ης δεκαετίας του 21^ου αιώνα. Ένα μεγάλο βήμα μπροστά που όλοι ελπίζουμε θα βρει πολλούς μιμητές σε όλη τη χώρα.

Μετά τους πρώτους, σημαντικούς και απαραίτητους, πανηγυρισμούς έρχεται το reality check. Πρώτα απ’ όλα τα όρια μεταξύ των επιχειρηματικών αυτών κλάδων είναι πια αρκετά δυσδιάκριτα. Πληροφορική, Βιολογία, Διάστημα, Κινητές Εφαρμογές, όλα αυτά, και τόσα πολλά άλλα, έρχονται πια τόσο κοντά που μπορούν να αντιμετωπιστούν ενιαία σε πολλά επίπεδα – διατηρώντας βέβαια τις ιδιαιτερότητές τους. Επίσης, έγινε σαφές σε όλους τους τόνους πως το να συνεχίσεις και να μεγαλώσεις σε βάθος χρόνου είναι πολύ σημαντικότερο ενός δυναμικού ξεκινήματος.

Τέλος, ξεκίνησε επιτέλους η απομυθοποίηση της καινοτομίας. Δεν μπορεί να είναι στόχος η «μαγική» ιδέα, απλά γιατί δεν υπάρχουν μαγικές επιχειρήσεις. Υπάρχουν όμως καλές επιχειρήσεις που μπορούν να μεγαλώνουν με γρήγορο και ταυτόχρονα βιώσιμο ρυθμό και σε βάθος χρόνου να δημιουργούν τον αληθινό πλούτο και θέσεις εργασίας που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χώρα.

Τα τελευταία 12 χρόνια έχω υπηρετήσει με όλες μου τις δυνάμεις την παραπάνω πορεία. Υπήρξα Πρόεδρος στην Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας, την Ομοσπονδία Συνδέσμων Νέων Επιχειρηματιών και στην Ελληνική Ένωση Νεοφυών Επιχειρήσεων, ενώ ήμουν μέρος του Σynergies και του INNOVATHENS από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι και την πραγμάτωσή της.

Αυτό το διάστημα έχω κάνει πολλά και μεγάλα λάθη. Με τα πολλά και μεγάλα λάθη λοιπόν, προσπαθώ τουλάχιστον να μάθω λίγα και ασήμαντα, τα οποία θέλω να μοιραστώ με πολλούς συνοδοιπόρους μου και τους αναγνώστες του κειμένου αυτού. Το συμπέρασμα που έχω καταλήξει είναι πως υφίσταται απόλυτη ανάγκη για έναν ανοιχτό, ανεξάρτητο, μαζικό, ουδέτερο, μαζικό και αντιπροσωπευτικό οργανισμό ο οποίος αφενός θα συγκροτήσει και αφετέρου θα εκφράσει την επιχειρηματικότητα εξωστρέφεια, καινοτομίας και το κυριότερο της δυνμικής, μακρόχρονης & βιώσιμης ανάπτυξης.

Ο οργανισμός αυτός δεν μπορεί να είναι κρατικός. Πρέπει να είναι των επιχειρήσεων, από τις επιχειρήσεις και για τις επιχειρήσεις. Έτσι θα μπορέσει να έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Θα είναι ο οργανισμός αυτός που θα αποτελεί την ομότιμη οντότητα για τους εθνικούς και ευρωπαϊκούς κυβερνητικούς θεσμούς όπως επίσης και για αντιστοίχους οργανισμούς εργαζομένων και άλλων επιχειρηματικών κλάδων.

Στην Ελλάδα του 2015 υπάρχει το ανθρώπινο και το συμβολικό κεφάλαιο που αν συνδυαστεί με το οικονομικό κεφάλαιο και κάποιες σημαντικές παρεμβάσεις αλλαγής πλαισίου, θεσμών και κουλτούρας, μπορεί να κάνει πραγματικότητα την άνοιξη της ελληνικής οικονομίας που θα σημάνει τελικά και την ελληνική άνοιξη, την επαναφορά μας στην Ευρωπαϊκή πρωτοπορία.

Το καλύτερο όμως είναι πως ο οργανισμός αυτός υπάρχει ήδη! Μέσα από το δίκτυο Σynergies, των τεσσάρων κλαδικών ενώσεων που ανέφερα παραπάνω (mobile apps, biotech, hardware, space) που μαζί με τις νεοφυείς (start-ups) οδήγησαν τελικά στο μικρό θαύμα του INNOVATHENS, έγινε απολύτως σαφές πως ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Κινητών ΕφαρμογώνΕλλάδας έχει το μέγεθος, την αξιοπιστία, τις δομές και το ανθρώπινο δυναμικό για να παίξει έναν πολύ σημαντικότερο ρόλο εκφράζοντας συνολικά το οικοσύστημα των καινοτόμων και εξωστρεφών επιχειρήσεων που θα φέρουν δυναμική, βιώσιμη και μακρόχρονη ανάπτυξη.

Τα αρχικά λοιπόν θα παραμείνουν τα ίδια. Απλά θα εκφράσουν το όλον και όχι μέρος του παραπάνω οικοσυστήματος, όπως γίνεται μέχρι σήμερα. Πρέπει να είμαστε σαφείς και ειλικρινείς: Η δυναμική και βιώσιμη ανάπτυξη αυτού του οικοσυστήματος, με ξεκάθαρες κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές ακόμα και πολιτικές προεκτάσεις, είναι η μοναδική ελπίδα για τη χώρα.

Είναι βέβαια απόλυτα σαφές πως πρέπει να υπάρχει μια μεταβατική περίοδος και ένας ανοιχτός, δίκαιος και ξεκάθαρος μηχανισμός ενσωμάτωσης των υπολοίπων υφισταμένων ενώσεων και συνδέσμων (hardware, biotech, space, startups) στον νέο ΣΕΚΕΕ, φροντίζοντας για την ευλαβική τήρηση των αρχών & διαδικασιών λειτουργίας τους και την εκπλήρωση του κατασταστικού σκοπού τους. Σε κάθε περίπτωση, λύσεις στα τεχνικά ζητήματα υπάρχουν και θα βρεθούν εύκολα, εφόσον υπάρχει συμφωνία στο βασικό σκοπό που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία του οργανισμού που μακροπρόθεσμα θα συνεισφέρει τα μέγιστα στην αλλαγή της οικονομικής πραγματικότητας της χώρας.

Κλείνω το κείμενο αυτό με μια ανοιχτή πρόσκληση – πρόκληση προς τα μέλη και τις διοικήσεις των πέντε συνδέσμων (mobile apps, hardware, biotech, space, startups) να σκεφτούν και να πράξουν δημιουργικά για την επέκταση και τον μετασχηματισμό του ΣΕΚΕΕ στο πλαίσιο που ορίστηκε παραπάνω ώστε τελικά τόσο να εκπληρωθούν ουσιαστικά οι καταστατικοί σκοποί όλων αυτών των ενώσεων όσο και να πραγματωθεί το όραμα των χιλιάδων δημιουργικών Ελλήνων που επιθυμούν τη δημιουργία του καταλλήλου περιβάλλοντος που θα τους επιτρέψει να πραγματώσουν τη δημιουργικότητά τους και να παράξουν με αυτήν ουσιαστικό οικονομικό & παραγωγικό αποτέλεσμα. 

Είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για την οικονομία και συνολικά για την κοινωνία. Εδώ και πολύ καιρό έχει σημάνει η ώρα που οι δημιουργοί οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. 

Ο ΣΕΚΕΕ μπορεί και πρέπει να είναι μια από τις βασικές πλατφόρμες στη διαδικασία αυτή.

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την κρίση

Όπως κάθε άνθρωπος που επιχειρεί να κάνει κάτι αξιόλογο στη ζωή του, ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε πολλά λάθη, μερικά μάλιστα μεγάλα. Αυτό όμως δεν αλλάζει την ιστορική πραγματικότητα: Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε την Ελλάδα.

Παρέλαβε τη χώρα στις παρυφές του τρίτου κόσμου και εμφυλιοπολεμικά διχασμένη. Οι υποδομές παιδείας και υγείας ήταν απαράδεκτες. Την έφερε σε ένα σημείο που με λίγη καλή διάθεση θα μπορούσε να την αποκαλέσει κανείς μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα. Βεβαίως γεμάτη αντιφάσεις και μεγάλα προβλήματα.

Κάτι πολύ ύπουλο όμως ξεκίνησε το 1988 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι πολλοί αυτοί που οργανωμένα προσπαθούν, έχοντας σε μεγάλο βαθμό επιτύχει μέχρι σήμερα, να γίνουν τα αδιαμφισβήτητα λάθη και οι αδυναμίες του Ανδρέα Παπανδρέου πλυντήριο για τη διαφθορά και την παρακμή τους.

Κάθε λογής λούμπεν 'στέλεχος τους κινήματος', τόσο παλιά όσο και νεόκοπα, από αυτούς που βυθίστηκαν στη διαφθορά και πρόδωσαν τον Ελληνικό λαό, λέει με στόμφο ότι τελικά 'φταίνε οι επιλογές του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η ιστορία και η πολιτική δεν θα τους κάνουν αυτήν τη χάρη. Αυτό που θα γράψει είναι ότι η τηλεκρατία, η κακιστοκρατία, το τρίγωνο της καταστροφής μεταξύ οικονομικής ολιγαρχίας, μέσων "ενημέρωσης" και "πολιτικού" συστήματος, δεν ήταν 'επιτεύγματα' του Ανδρέα αλλά όλων εκείνων που, όπως οι ίδιοι έχουν παραδεχτεί, "αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας, δεν θα τους ήξερε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους".

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μέσα στα λάθη και τις αντιφάσεις του και πριν τον προδώσουν οι βιολογικές του δυνάμεις, εκπροσωπούσε την πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου. Αυτό ακριβώς που χρειάζεται να ανακτήσει η χώρα μας.

Ορίζοντας τη Δεξιά και την Αριστερά ως προς την Επιχειρηματικότητα

Πολλές φορές έχω γράψει στο ιστολόγιο αυτό ότι επικρατεί γενική σύγχυση περί του νοήματος της "δεξιάς" και την "αριστεράς" στην εποχή μας. Ποια πολιτική είναι αριστερή και ποια είναι δεξιά; Πολύ περισσότερο, τι είναι "πρόοδος" και τι "συντήρηση" σήμερα;

Ισχυρίζομαι ότι η έννοια της επιχειρηματικότητας προσφέρει μια ιδανική βάση για τον εκ νέου ορισμό της δεξιάς και της αριστεράς με βάση τη σημερινή πραγματικότητα.

Δεξιά λοιπόν είναι η αντίληψη της επιχειρηματικότητας ως ένα ταξικό και κληρονομικό προνόμιο που κύρια αφορά μια ευνοικρατική εμπορική σχέση με το κράτος.

Αριστερή είναι η πολιτική εκείνη που βλέπει την επιχειρηματικότητα ως μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογή καθώς και που εξασφαλίζει τη δυνατότητα του υποκειμένου να βελτιώσει τη μοίρα του αλλά και την κοινωνία συνολικά βασιζόμενο στην εργατικότητα, την ομαδικότητα και τη δημιουργικότητά του.

Δεν πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη πως πολλοί αυτοπροσδιοριζόμενοι ως "αριστεροί" μάλλον ευρίσκονται στις παρυφές τους ακροδεξιάς βάσει του παραπάνω ορισμού, όπως και αντιστρόφως πολλοί "δεξιοί" εκφράζουν ιδιαίτερα προοδευτικές πολιτικές.

Ελπίζω, όπως είμαι βέβαιος και πολλοί άλλοι, η νέα ελληνική κυβέρνηση να αποδειχτεί πραγματικά αριστερή. Σε όρους του 21ου αιώνα, όχι του 19ου.

Realpolitik στη Χερσόνησο του Αίμου

Υπάρχει μια ουσιώδης διάφορα μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης: Η πρώτη, μαζί με την επιθυμία της επανεκλογής της, έχει την ευθύνη για την τύχη της χώρας. Πολλές φορές λοιπόν, αυτή είναι η δέουσα συμπεριφορά, μια κυβέρνηση κάνει αυτό που σε βραχύ και μέσο χρόνο είναι αντιδημοφιλές ώστε μακροπρόθεσμα να ωφεληθεί η χώρα.

Οι οικονομικές πολιτικές λιτότητας, όταν εφαρμόζονται σωστά, αποτελούν κλασική περίπτωση της παραπάνω κατάστασης.
Μια σωστή αντιπολίτευση βεβαίως οφείλει να κάνει το ίδιο. Να φροντίζει για το μακρόχρονο συμφέρον της χώρας και όχι να λέει όσα ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά των ψηφοφόρων. Ελάχιστες φορές βέβαια το έχουμε δει αυτό. Γράφω ελάχιστες και όχι καμιά για να μην κατηγορηθώ ως απόλυτος και δογματικός, η αλήθεια είναι όμως πως δεν μπορώ να θυμηθώ εν Ελλάδι αντιπολιτευτικό λόγο με τα χαρακτηριστικά αυτά.

Εν πάση περιπτώσει, τελικά η ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση και όχι στην αντιπολίτευση.

Ανταποκρινόμενες στην κατάσταση αυτή, ή έτσι έλεγαν, πολλές κυβερνήσεις μιλούσαν για τον αναγκαίο ρεαλισμό, τον πραγματισμό δηλαδή και ορθολογισμό που πρέπει να διέπει την πολιτική τους για το καλό της χώρας. Η περίπτωση κυβέρνησης Σημίτη είναι η πλέον χαρακτηριστική στην προώθηση της ρητορικής αυτής. Επίσης είναι όμως χαρακτηριστική και ως προς το υποκριτικό της συγκεκριμένης πράξης. Από τα Ίμια και τον Οτζαλάν μέχρι το Χρηματιστήριο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες ο πραγματισμός ήταν απλά το περιτύλιγμα για την εξυπηρέτηση αφανών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων.

Αυτή ήταν η Realpolitik στη Χερσόνησο του Αίμου.

Οι κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά που ακολούθησαν επικαλέστηκαν όλες τον ορθολογισμό, μετεκλογικά βεβαίως. Φοβάμαι πως καμιά δεν παρέκκλινε από τα πεπραγμένα του δασκάλου της τηλεκρατίας.

Τίθεται λοιπόν το αντίστοιχο ερώτημα ως προς τη νέα κυβέρνηση της Αριστεράς και τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν χώρα αμφιβολία πως ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ήταν μια από τα ίδια. Ακολούθησε την εκλόγιμη στρατηγική λέγοντας αυτά που ήθελε να ακούσει ο ψηφοφόρος, έχοντας μάλιστα το πλεονέκτημα πως σε σχέση με τα μιζοκόμματα αυτός δεν είχε μέχρι σήμερα την ευκαιρία να διαψεύσει προσδοκίες.

Η ευκαιρία βεβαίως για διάψευση προσδοκιών δόθηκε μεγαλοπρεπώς με την ανάληψη της κυβέρνησης. Τώρα το κόμμα της Αριστεράς έρχεται αντιμέτωπο με την πραγματικότητα. Ήδη ακούγονται δυνατές φωνές διαμαρτυρίας. Ο ρεαλισμός όμως είναι υποχρεωτικός, αν κάποιος ενδιαφέρεται έστω και λίγο για το καλό της χώρας.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν σαφής: Η Ευρώπη θα λύσει το ελληνικό ζήτημα με βάση τον ορθό λόγο, που είναι το θεμέλιο της ιστορίας της. Έχει δίκιο ο Υπουργός των Οικονομικών.

Η αληθινή πρόκληση προς την κυβέρνηση Τσίπρα είναι να ασκήσει ορθολογική πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου. Δηλαδή, να μην μείνει στη ρητορική περί πραγματισμού αλλά να τον εφαρμόσει. Τι είναι λοιπόν ορθολογική πολιτική σήμερα; Σαφώς στο ένα σκέλος είναι η αποδοχή της πραγματικότητας του διεθνούς δανεισμού όπως επίσης και η ανάγκη διατήρησης λογικού ύψους πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό.
Από την άλλη όμως πρέπει να γίνουν κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις όπως:

• Η προώθηση της πολιτικής και η δημιουργία σχετικών συμμαχιών για την ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ με αμοιβαιοποίηση του χρέους και ενιαίο προυπολογισμό.
• Η απάντηση του ερωτήματος του ποιος, πως και γιατί παράγει στην Ελλάδα. Επιχειρηματικότητα, καινοτομία, χρηματοδότηση, εξωστρέφεια, συνεταιριστικό κίνημα, περιφερειακή ανάπτυξη.
• Σπάσιμο του αφανούς ελέγχου των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τμήματα της οικονομικής ολιγαρχίας.
• Έρευνα και απόδοση ευθυνών στο τραπεζικό σύστημα για το ζήτημα των κόκκινων δανείων.
• Καταπολέμηση της διαφθοράς στην πολιτική με δρακόντεια νομοθεσία και λογιστικός έλεγχος με πόθεν έσχες της περιουσιακής κατάστασης όλων όσων άσκησαν κυβερνητική εξουσία, από τους Πρωθυπουργούς μέχρι και τους Δημάρχους, από το 1974 μέχρι σήμερα.

Με ένα τέτοιο πλέγμα μέτρων μπορεί να γίνει σαφές εντός και εκτός Ελλάδας πως στη χώρα μας συνέβη καθεστωτική και όχι μια απλή διαχειριστική αλλαγή. Έτσι, υπάρχουν όντως αληθινές προοπτικές η αξιοπιστία μας να ξεκολλήσει από το μηδέν στο οποίο βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια, πράγμα που θα επηρεάσει θετικά τόσο τη διαπραγμάτευση του εξωτερικού δανεισμού όσο και την προσέλκυση επενδύσεων.
Η παραπάνω πολιτική είναι κατ' εμέ μια ορθολογική πολιτική ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Η χώρα, όλοι εμείς, πρέπει τελικά να αποφασίσουμε που ανήκουμε.

Τι θα ήταν προδοσία της αριστεράς

Ασπρόπυργος,
17 Φεβρουαρίου 2015

Όλοι το γνωρίζουν πως η Ελληνική Δημοκρατία σήμερα είναι μια καταστρεμμένη χώρα. Τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο και πολιτισμού. Η γεωπολιτική επιρροή μας, εντός και εκτός Ευρώπης, βρίσκεται στο ναδίρ. Αφού κάποιος κάνει την δραματική αυτή διαπίστωση, είναι σημαντικό να κατανοήση πότε συντελέσθη η καταστροφή αυτή.

Πλήθος φωνών έχουν στοχοποιήσει το "μνημόνιο". Έτσι μονολεκτικά αποκαλούν ένα σύνολο αποφάσεων που ελήφθη από τις κυβερνήσεις των Γ. Παπανδρέου. Λ. Παπαδήμου και Α. Σαμαρά από το 2010 έως τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Η ανάλυση αυτή είναι ρηχή και λανθασμένη. 

Αφενός μεν, έχει πια αποδειχτεί, οι παραπάνω κυβερνήσεις επιλεκτικά εφάρμοζαν τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από τις δανειακές συμβάσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο υποφαινόμενος και πολλοί άλλοι έχουν υποστηρίξει πως κριτήριο εφαρμογής ή μη κάθε δέσμευσης, ή του τρόπου εφαρμογής της, αποτελούσε η διαφύλαξη της εξουσίας της οικονομικής ολιγαρχίας.

Αφετέρου δε, και μάλλον πολύ σημαντικότερο, το "μνημόνιο" δεν είναι παρά το σύμπτωμα της κατάρρευσης του συστήματος-Ελλάδα, του καθεστώτος δηλαδή της μεταπολίτευσης που έχει περιγραφεί ως "τρίγωνο της καταστροφής", στην κορυφή του οποίου ευρίσκεται μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά και τα δυο υποστηλώματά του είναι το "πολιτικό" σύστημα και τα μέσα "ενημέρωσης".

Το να κατηγορεί κανείς το μνημόνιο είναι σαν να κατηγορεί το σύμπτωμα και όχι την αιτία μιας κατάστασης. Να κατηγορεί, θα ήταν μια αναλογία, τον πυρετό και τον πόνο αντί για την ίδια την ασθένεια.

Υπάρχει όμως μια πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί να αποκρύβεται. Είναι ότι τα λεγόμενα "μιζοκόμματα", το "ΠαΣοΚ" δηλαδή και η "Νέα Δημοκρατία", φέρουν το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης για την κατάρρευση της χώρας. Τα "κόμματα" αυτά, κόμματα τρόπος του λέγειν δηλαδή - μαφιόζικες ομάδες νομής του δημοσίου χρήματος κατήντησαν να είναι, όπως και οι άνθρωποι - στελέχη τους που κυβέρνησαν τη χώρα, είναι οι υπαίτιοι της τραγωδίας. Αυτά και εκείνοι, όχι το μνημόνιο!

Ήταν φοβαμαι πρώτου μεγέθους ανοησία της αριστεράς ο λεγόμενος "αντιμνημονιακός" λόγος. Το είχε πει ο υποφαινόμενος και πολλοί άλλοι.  Το πρόβλημα ήταν δυστυχώς  οι πολιτικές της μεταπολίτευσης. Η αριστερά έχει το ηθικό δικαίωμα της εφαρμογής μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Το δικαίωμα να διασπάσει μια και καλή το "τρίγωνο της καταστροφής"! Δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι και ηθική υποχρέωση έναντι της ιστορίας της αριστεράς στην Ελλάδα, έναντι του αίματος των χιλιάδων αγωνιστών της αριστεράς που χύθηκε για μια ελεύθερη πατρίδα.

Απελευθέρωση σήμερα είναι η απελευθέρωση από την οικονομική ολιγαρχία και τα εγχώρεια υποχείριά της, όχι η απελευθέρωση από το μνημόνιο.

Θα είναι τραγωδία για το έθνος και προδοσία της αριστερής ιστορίας και ιδεολογίας στη χώρα μας να απεμποληθεί το δικαίωμα αυτό στην εφαρμογή μιας νέας, αληθινά προοδευτικής πολιτικής, στο όνομα της προσήλωσης σε μια ανόητη, λαϊκιστική ρητορική που μιλούσε για το σύμπτωμα (μνημόνιο) και όχι για την αιτία (κατάρρευση του καθεστώτος της οικονομικής ολιγαρχίας).

Είμαι βέβαιος πως ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα βρουν το θάρρος να πράξουν το σωστό. Το δανειακό πρόγραμμα πρέπει να παραταθεί για όσο διάστημα χρειαστεί να γίνουν οι δομικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα ώστε να απελευθερωθεί από την εγκληματική κάστα που τη λυμαίνεται για δεκαετίες.

Οτιδήποτε άλλο θα είναι προδοσία.


Μετά λόγου γνώσεως,

Δημήτρης Τσίγκος