Μαζί τον φάγαμε (;)

Δεν πάει καιρός από τότε που ένας από τους κυρίους υπευθύνους της νέας ελληνικής τραγωδίας με περίσσεια θράσους και αλαζονείας μας πληροφόρησε ότι "μαζί τα φάγαμε". Μας είπε λίγο ως πολύ ότι όση ευθύνη έχει για την κατάρρευση η ολιγαρχική κάστα που διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας την περίοδο που ονομάστηκε "μεταπολίτευση, άλλη τόση έχει και καθένας από εμάς, από τους - κατ'όνομα και μόνο - πολίτες αυτής της Ελλάδας.

Είναι πραγματικά απίστευτο τι αποδοχή βρήκε η προπαγανδιστική αυτή τελειότητα. Πώς κάθε Έλληνας ξαφνικά μπήκε στη θέση του ενόχου, ενόχου για αδικήματα πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που όντως του αναλογούν. Σίγουρα ευθύνεται ο Έλληνας που εκχώρησε τις ευθύνες που απορρέουν από την ιδιότητα του Πολίτη και οικιοθελώς - μάλλον - μεταβλήθηκε σε κρατίτη. Σε ένα άβουλο ον που ικανοποιούταν με τη "σιγουριά του δημοσίου" την ώρα που το τρίγωνο της καταστροφής έκανε το πάρτι του.

Δεν είναι όμως έτσι. Για παράδειγμα, ποιοι ευθύνονται για την Μικρασιατική Καταστροφη; Οι οπλίτες, οι ναύτες και οι -λιγοστοί, τότε- αεροπόροι ή μήπως η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της εποχής; Το ίδιο εύρος και βάθος ευθύνης έχει ο αρχιστράτηγος και το ίδιο ο τελευταίος στρατιώτης; Είναι να απορεί κανείς για το με πόση ευκολία προκαλείται η κοινή λογική.

Οι ευθύνες για την νέα ελληνική τραγωδία έχουν όνομα και επώνυμο. Αρχίζουν πρώτα και κύρια με το "Κωνσταντίνος Σημίτης" και πολύ σύντομα ακολουθεί ο "Θεόδωρος Πάγκαλος" και ο "Γεώργιος Παπανδρέου ο Β'". Φυσικά βέβαια δεν είναι λιγότερες οι ευθύνες και του άλλου μιζοκόμματος, προεξάρχοντος του "Κωνσταντίνου Καραμανλή του Β'" και φυσικά ενός εκ των υπουργών του, του "Αντώνη Σαμαρά".

Παράλληλα με τον παραλογισμό του "μαζί τα φάγαμε", γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα παραλογισμού, πολύ μεγαλύτερου και πολύ πιο επικίνδυνου. Κάποιοι επέλεξαν να παίξουν με τα πιο επικίνδυνα ένστικτα των ανθρώπων που βρίσκονται σε απόγνωση. Άρχισαν υπόγεια να χρηματοδοτούν και να προβάλλουν τις Καρικατούρες του Θανάτου. Τις είδαμε στα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και στις κορυφαίες εφημερίες. Είδαμε τις αγιογραφίες τους. Πήγαν να μας πουν ότι οι Καρικατούρες του Θανάτου δεν είναι "και τόσο κακές τελικά". Εξάλλου, "η Ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες".

Μετά από χρόνια, όταν αποκαλυφθεί η χρηματοδότηση και το σχέδιο προβολής της Καρικατούρας του Θανάτου θα μείνουν πολλοί άναυδοι.

Ήταν φυσικά θέμα χρόνου να συμβεί το μοιραίο. Μια από τις Καρικατούρες του Θανάτου έκοψε σκληρά και άδικα το νήμα της ζωής ενός συμπολίτη μας. Ξαφνικά, όλοι έμαθαν τις συμβαίνει. Όλα τα κανάλια, οι εφημερίδες, το "πολιτικό" προσωπικό, είδαν το "αληθινό πρόσωπο του φασισμού" και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να μας προστατέψουν.

Είναι μια πραγματικά πολύ βολική κατάσταση για τα μιζοκόμματα. Το τέρας ξύπνησε και κόβει βόλτες στην πόλη. Θα έρθουν τα μιζοκόμματα καβάλα στο άσπρο άλογο, θα εξοντώσουν το τέρας και θα σώσουν την Ελλάδα. Σε λίγο θα πρέπει να ζητήσουμε και συγγνώμη στα μιζοκόμματα που τα κακολογήσαμε και να τα ευχαριστήσουμε για την αυτοθυσία τους.

Να προσπαθήσουμε λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Οι Καρικατούρες του Θανάτου δεν είναι τίποτα άλλο παρά οργάνωση εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου. Δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα άλλο με δαύτους παρά να εφαρμοστεί ο νόμος - θα φάνε όλοι τους αρκετά χρόνια φυλακή. Περιέργως όμως εδώ και καιρό ο νόμος δεν εφαρμόζεται και τώρα προβάλεται ως κορυφαία των επιτυχιών η απλή, αυτονόητη εφαρμογή του.

Ταυτόχρονα όμως, στέλνοντας τις Καρικατούρες του Θανάτου στη φυσική τους θέση, δεν πρέπει να ξεχνάμε σε καμία περίπτωση το ποιοι είναι οι υπεύθυνοι τις κατάρρευσης του νέου ελληνικού κράτους, της δυστυχίας που βιώνει ο λαός μας και των δεινών που θα αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Όπως είπαμε παραπάνω, οι υπεύθυνοι έχουν όνομα και επώνυμο όπως και τα μιζοκόμματα έχουν όνομα: "ΠαΣοΚ" και "Νέα Δημοκρατία".

Η Ελλάδα έχει ανάγκη την αλήθεια. Η αλήθεια είναι το όχι στη λήθη. Δεν θα ξεχάσουμε λοιπόν και θα προχωρήσουμε μπροστά με μυαλό καθαρό και αυτοπεποίθηση ισχυρή. Θα ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, θα δημιουργήσουμε Πόλεις, Πολιτισμό. Το χρωστάμε στους χιλιάδες που έχυσαν το αίμα τους για τη χώρα μας, με τελευταίο από αυτούς τον Παύλο Φύσσα, ο οποίος θα εμπνέει για πάντα κάθε ελεύθερο άνθρωπο.

Thoughts of a European serial start-up entrepreneur before going to the Silicon Valley

Originally posted on http://blog.vtrip.net/?p=244

The Greek experience, the Silicon Paranoia and the need for a European start-up growth model

I launched my first start-up, along with four more co-founders (Periklis Akritidis, Nikos Ventouras, Miltos Vassilakis and Charalampos Gikas) and Critical Publics on September 5th 2000, exactly 13 years ago. Being at the age of 22, I had 9 courses left to complete my Computer Science degree by that time.  When Virtual Trip was founded, it was all about doing “what they do in the US” and “why not doing the same in Crete, Greece” since “we can”.

To put simply, we did it because we could do it. We also did it because we loved doing it. Nothing could motivate us more than responding successfully to challenges. In this context, the challenge of “establishing and running a company” was the greatest one we could ever imagine.

The MoU with Critical Publics was crystal-clear: During the first 12 months they would assign us web development subcontracts of $150,000 at a person-month rate of $3,000. I know that it doesn’t sound as a great deal. However for the five of us, all undergraduate students of computer science, $3,000 was an amount able to cover our personal costs not only for one month but for a couple of quarters. In other words, it was looking as an amazingly high monthly income.

Nothing went as planned, of course. The contracts assigned were not at the amount of $150,000 but “only” $120.000. Also, the corresponding period finally was 15 months, instead of 12. Last, we learned the very hard was what overhead in running a business is as well as that in our lovely country we had to pay “advance payment for next FY taxes” equal to 80% of our first FY corporate tax. But at the end of the day, going strictly according to plans spoils all the fun.

We did have fun, really great fun, enough to make us overcome barriers, one after the other. We also had the privilege to work with a dozen of the largest customers that we could ever get in Greece – as subcontractors to Critical Publics most of the times. 

Then the crisis started. The Greek IT market has been in crisis long before the national economy. It actually never recovered the Greek stock-market bubble explosion in 2002. In 2003 we got a velvet divorce with Critical Publics and then shortly after that I got one more velvet divorce with my co-founders. I will ever be grateful to my vtrip co-founders and to Critical Publics for making this journey happen. Without them, vtrip would not be here. Being super frank however, I have to say that I never had a single second thought in my decision to move forward, even when I was left completely alone, sometime in Q2/2003. 

Going global has been in our mind from the very beginning. That was thanks to Critical Publics strategy. Our web sites and marketing material was in English-only. Working language was English. We knew that scaling of our business could only happen with international projects. We even worked in international projects, a streaming video portal in Turkey (!), as early as in December 2000. 

However, we soon realized a very important aspect of international business in our sector: Going global requires products. Services do not scale. So, in 2003 we started thinking of the products that would take us around the Globe. On the other hand, in order to create products you need to work for a significant amount of time without having any revenues, thus you need investment. Being practically impossible to raise risk capital in Greece in 2003, the concept behind our “entrepreneurial ecosystem” was born as a response to an extreme necessity. 

Trying in learning is second to none. Knowledge is hidden in failure. We’ve failed repeatedly and notoriously. Fortunately, that has made us learn a lot and, guess what, we’re still alive. Numerous mistakes have been made, none of them was proven fatal. From the “IT Center” stores to the “StudyBox” portal, we’ve lost hundreds of thousands of dollars in our corporate venturing projects as well as terrible amounts of time and energy. However, knowledge gained from those ventures let us succeed in others, like eFront e-Learning and AbZorba Games.

The Silicon Valley model is about failing fast. I don’t believe in failing fast, hence I don’t believe in the Silicon Valley model. Failing fast basically means many things. First of all, it means that there’s practically unlimited investment capital around. There’s nothing unlimited on Earth however, besides human’s stupidity. This discussion about “unlimited” investment capacity reminds me of the “unsinkable Titanic”, now resting at the bottom of the Atlantic. Second, failing fast means that the entrepreneur is somewhat disconnected from the fate of her/his own creation. Third and most important, it is similar to being in the lab and running from one experiment to the other without giving the time to study the results. What is the meaning of doing many experiments if you don’t devote the time necessary to learn our of the results of each one of them?

The approach was simple: We invest in teams already working in our organization, committed to work together in a specific sector (i.e. mobile apps & services) and ready to take as many iterations as necessary till success finally arrive. Appropriate re-adjustments will of course take place in each & every iteration, since more knowledge will be uncovered in each round. The path from high-quality mobile video streaming over GPRS networks in 2005 to mobile social games in 2011 may sound awkward; however it’s nothing but the real story behind one of our greatest successes so far.

Our journey has been anything but easy. We leveraged earnings from services business, subsidies and debt financing to fund ten different corporate ventures. The overhead behind this operation was proven tremendously high. Imagine that we had created a services team of 60 people just for funding an R&D team of 12. In this context we’ve delivered some of the most complex and demanding software engineering projects ever taken place in Greece, like the passport issuing system. However, as the VC industry practically did not exist in 2003 in Greece, we had no other choice – not taking our chances, not moving forward, has never been considered as an option. 

Guess what: It seems to be working. Despite confirming the law of project management in that everything will take more time and cost larger amount than planned, we have made it. We have managed to fund ten companies, have already two start performers and four more companies with reasonably good chances. We have also created an incubator to support all those independent companies, we keep running our first services business, which also serves as a preferred beta tester of our companies new products, as well as we have invested in a leading co-working space for having premium access to new teams and fresh ideas. Of course, there’s one last step still missing: Either to exit from a venture or to somehow realize the return on the investment. We can reasonably hope that this moment is not far away and certainly claiming that is not the reason for being called “criminally optimistic” by me colleagues.

An archaic piece of legislation in Greece makes military services compulsory. Military service duration has been recently significantly reduced to nine (9) months, only. Yes, you’ve read correctly, it’s 9 months. When Virtual Trip was established, it used to be 21. Obviously I couldn’t leave my company and go to the army. When my studying-extension expired on Dec 31st 2005, I could not renew my passport any more, which in turn meant no traveling out of the Schengen-treaty area. Those 8 years felt like centuries. When turning 35 you have the option to serve 45 days only and then pay a fine for the pending 7.5 months. This is what I did this year. From March 21st to May 7th I served as a Signal Soldier in the Hellenic Army – Land Forces. On May 8th I applied for my passport and got it few days later. At last, the road was open.

I love basketball, like most Greeks do. I have dreamt of a basketball game that never took place – and unfortunately never will – between the original USA “dream team” and the unified Yugoslavia team – yes, that unprecedented, unique, superb team of Petrovic, Kukoc, Danilovic, Radja and Divac. I know that in this fictional game the “dream team” would probably still win, however that amazing Yugoslavian team was the only one on Earth who could play against them with real winning chances. Unfortunately, geopolitical decisions before the 1992 Barcelona Olympics did not let this game happen, leaving a bitter taste to the European basketball fans. 

In a similar way, having launched my first start-up at the age of 22 and being a serial entrepreneur and investor ever since, I’m about to go to the Silicon Valley and speak to a great event, CloudBeat 2013 by VentureBeat, feeling like a 36 years old European basketball player going to the NBA for a tournament of friendly games. “You work double for achieving half, because of the numerous barriers and obstacles”, a mentor from the USA had told me, “and that’s quite amazing”. 

Two weeks ago I was informed that one of our AbZorba Games titles topped the USA Apple Store in the “social casino” games, being No4 in card games and No75 in games. Moreover, it’s even more excited that today AbZorba Games will break the threshold of 2 millions downloads, most of them in the US. This is a small victory for our Athens-based team, a small victory of huge importance though. A proof of concept that being No1 in the World, even in a relatively narrow space such as social casino games, is possible indeed – without having to be physically in the Silicon Valley nor having received tons of capital from institutional investors. Who knows, Yugoslavia may had some real chances to make a great surprise!

Hersonissos is a popular tourist destination in the island of Crete, Greece, almost 30 km from the city of Heraklion where Virtual Trip was created. I remember going there in the late 90s and seen a fast-food called “McDelis”, having exactly the same colors and similar logo to the famous international brand “McDonald’s”. I remember that first it looked ridiculous and then it made me feel sad. Life is too short for not being authentic, for having a copied identity. Cretan Mediterranean diet is supposed to be one of the healthiest in the World, if not the healthiest. How does it make sense to be in the food business in Crete and prefer copying McDonald’s instead of creating your own, authentic brand, taking advantage of the Region’s symbolic capital? It absolutely makes no sense at all, likewise it makes no sense to try to become the “Silicon Valley of Europe” like many European Regions claim to be. They simply follow the “McDelis” way.

I’m going to the Silicon Valley on Sunday aiming to listen, to meet interesting people, to make new friends and to learn. I dream of building bridges between the Silicon Valley and Europe. I dream of a bidirectional flow of people, ideas, companies and capital. My vision is neither creating one more “Silicon Valley of Europe” nor of course to migrate to the Silicon Valley. My vision is to help in creating a European innovation ecosystem to be a proper peer to the Silicon Valley innovation ecosystem, positioned more to complement than to compete with it. 

Some important steps to this direction have already been made in London and Berlin. However, both of those cities have to realize the need for authenticity in the ecosystems they grow. Simply because authenticity is valuable and irreplaceable, because at the end of the day Europe does deserve and authentic start-up growth model.

The European start-up growth model should be all about sustainability. Sustainability in terms of financing, in terms of expectations and in terms of sector focus. Moreover, we have to make sure that start-up growth does return to the society, preserving the European quality of life as well as it does not lead to overconcentration of wealth, securing a well balanced society.

My first visit to the USA will have a duration of 28 days. Going there 13 years after starting – and still running – Virtual Trip feels just great. Being proud of what we’ve already achieved, I go there aiming to use our competitive advantage to the maximum: Learn fast, learn well. Last, I will always remember that Toni Kukoc was charismatic because of being better in passing than in scoring. So, I will try to do the same.

Επιστρέφουμε!

Νεμέα – Ασπρόπυργος

13 Αυγούστου 2013

Των:

Ντίνος Παπαντωνίου

Δημήτρης Τσίγκος

Κοιτάμε από το παράθυρό μας για να δούμε την πόλη, αντικρίζουμε όμως βόμβες μπετόν. Ψάχνουμε την ομορφιά όμως βλέπουμε ασχήμια. Ο ανοικτός ορίζοντας είναι όπως το αίμα στις φλέβες μας, αναζωογονεί το μυαλό και τη καρδιά. Η συντροφιά της τηλεόρασης και του like στον υπολογιστή δημιουργεί το νέο κοινωνικό υποκείμενο, τον αντιπολίτη. Παίρνουμε στα χέρια μας την εφημερίδα. Αναζητούμε την ενημέρωση, βρίσκουμε όμως προπαγάνδα.

Βιώνουμε τη κρίση και ακούμε ότι η μετά-χουντική περίοδος «έκλεισε τον κύκλο της». Βλέπουμε τους καπετάνιους του πλοίου  «ΕΛΛΑΔΑ 1974-2013» που έπεσε στα βράχια γιατί δεν είχαν πυξίδα, να μας βεβαιώνουν για την επιτυχία που βλέπουν στον ορίζοντα. Θα περίμενε κανείς πως έστω και τώρα θα πήγαιναν σπίτι τους, ζητώντας συγγνώμη για την τραγωδία. Όχι όμως. Θέλουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό έργο τους.

Βλέπουμε ακόμα τους πριν δέκα χρόνια ανθυπασπιστές των καπεταναίων αυτών να θέλουν να “μεταρρυθμίσουν“.  Τι ακριβώς άραγε; Ίσως το φαύλο σύστημα που τους ανάδειξε και τους κρατά στη ζωή.

Αναζητούμε τη χαρά, βρίσκουμε όμως δυστυχία. Ακούμε για θυσίες που πρέπει να γίνουν. Δεν ακούμε όμως για το μετά. Δεν βλέπουμε σχέδιο. Δεν υπάρχει σχέδιο. Ακούμε ακόμα άναρθρες κραυγές για εθνική ανεξαρτησία. Δόκιμους ταγματασφαλίτες σε εξάρσεις ψευδεπίγραφου πατριωτισμού.

Ακούμε μετά άλλους να μιλούν για κόκκινες γραμμές και δήθεν «σκληρούς αγώνες με την τρόικα». Έτσι ονομάζουν τον αγώνα επιβίωσης του συστήματος εξουσίας τους. Κάποιοι άλλοι όλο και περισσότεροι προτάσσουν το νέο μάννα εξ’ ουρανού που στη σύγχρονη εκδοχή του θα έρθει απ’ το υπέδαφος, από το βυθό του πολύπαθου Αιγαίου. Βλέπουμε τέλος εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου να προβάλλονται από το καταρρέον σύστημα ως φορείς “διεθνών επιτυχιών” στις αποκρατικοποιήσεις. Την ίδια ώρα της ανάδειξης των εγκληματικών αυτών στοιχείων με τρόμο παρατηρούμε να ποινικοποιείται η αδυναμία και η ατυχία του μικροεπαγγελματία που δεν έχει να πληρώσει μερικές εκατοντάδες ευρώ στο ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ, στην εφορία.

Κοιτάμε πάλι στο παράθυρο. Χαμηλά, δίπλα στις βόμβες μπετόν, άνθρωποι κινούνται νωχελικά. Στωικά. Αναζητούν τροφή στα σκουπίδια. Όχι, δεν είναι λαϊκισμός, είναι η πραγματικότητα του κέντρου της Αθήνας, κατ’ όνομα και μόνο γιατί αυτή δεν είναι Αθήνα, και των άλλων “πόλεων” – αντιπόλεων μάλλον είναι πιο σωστό. Είναι τελικά το επίτευγμα της  ελληνικής  δημοκρατίας μας,  είναι το αληθινό πρόσωπο της καταστροφικής τριανδρίας(κόμματα- μεταπράτες-ΜΜΕ).

Απελπισία. Οι νέοι άθλιοι γεμίζουν την πρωτεύουσα ούτε δέκα χρόνια από το “ΜΙΖΟ-πάρτι” του Αθήνα 2004 – του ονείρου θερινής νυκτός το οποίο η τριανδρία της καταστροφής προέβαλε ως κορυφαίο επίτευγμά της.

Λέξεις φτωχές και αποπροσανατολιστικές. Σαν να μην πέρασε  μια μέρα. Εκπρόσωποι φορέων όλων των σχημάτων με το ίδιο πάθος μιλάνε, για πατριωτισμό, σοσιαλισμό, εκδημοκρατισμό, φιλελευθερισμό, νέο συνδικαλισμό, πλουραλισμό, πολιτισμό, ανθρωπισμό, καπιταλισμό, κομουνισμό.

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν είχαμε τέτοια κακοποίηση λέξεων και νοημάτων όσο οι έννοιες που καταλήγουν σε … «ισμούς».

Πολιτική: Η χαρά της συμμετοχής και της συνομιλίας.

«Μου λείπουν οι συζητητές… Αν και δεν παραπονούμαι, υπάρχουν μερικοί πολύ καλοί φίλοι ακόμη… Πάντως οι καλοί συζητητές έχουν εκλείψει ή κρυφτεί. Είναι οπισθοδρομικό σήμερα να κουβεντιάζεις. Τώρα είναι της μόδας να φωνάζεις, να τσακώνεσαι δημόσια, να μιλάς παρουσία άλλων χωρίς να ακούς τι λένε οι άλλοι. Σήμερα όλοι γίνανε πολιτικοί: μιλάνε μόνοι τους, βγάζουν λόγο στην παρέα, στους φίλους τους. Έχουμε πια χιλιάδες Σημίτηδες και Καραμανλήδες ανάμεσά μας… Η πολυθρόνα του σαλονιού μας έχει γίνει μπαλκόνι… Σήμερα οι άνθρωποι δεν μιλάνε για να συναντηθούν, βγάζουν απλώς βόλτα το εγώ τους». Φράσεις σοφές του Αριστομένη Προβελέγγιου που έρχονται σήμερα να φωτίσουν την σκέψη και να οδηγήσουν την δράση μας.

Φύσει μεν εστίν άνθρωπος ζώον  πολιτικόν μας φωνάζει ο Αριστοτέλης από το ένδοξο παρελθόν. Τα αυτιά μας όμως είναι κλειστά. Θα παραμείνουν έτσι;

1996-2013: Η φυγή προς τα πίσω.

Ο εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη ξεκίνησε με την αποδόμηση των κομμάτων και την αντικατάσταση της σκέψης της πολιτικής για την οικονομία, με τις ιδέες της αντιπαροχής της SIEMENS. Η οκτάχρονη πρωθυπουργική θητεία, μια διαδρομή Ιμίων – Μαδρίτης  –  Ναϊρόμπι – Λευκός  Οίκος με την πλαστική σακούλα των ολυμπιακών Αγώνων, θα μείνει  για πάντα ως αντικείμενο μελέτης στις σχολές της κοινωνιολογίας και των διεθνών σχέσεων ως ένα έλλειμμα ανάγνωσης της ιστορικής σημασία εκείνης της περιόδου.

H επανίδρυση του Κωνσταντίνου Καραμανλή έμεινε μόνο στα συνθήματα. Η παρατεταμένη σιωπή του πρώην ένοχου ένοικου στο Μαξίμου παραπέμπει σε «ηγέτες» του τρίτου και όχι του πρώτου κόσμου. Εκεί ακριβώς που παραπέμπει και η αντίληψη του «κυβερνώ» ως «διορίζω» όπως και η εκτόξευση των ελλειμμάτων, οικονομικών και πολιτικών.

Το συλλαβίζειν του Γεωργίου Παπανδρέου ανέδειξε σε όλο της το μεγαλείο την παθογένεια του πολιτικού προσωπικού. Εδώ η ονομαζόμενη αριστερά, παρακολουθούσε αμήχανη, φυλακισμένη στους δικούς της «ισμούς» το άνοιγμα της πόρτας του φρενοκομείου που είχαν σχεδιάσει τα ξένα κέντρα εντολών της διαφθοράς με τα υποκαταστήματα της κλεπτοκρατίας στην  Αθήνα.

Ο υιός καουμπόι ανεβοκατέβαζε  το όπλο στο τραπέζι των δανειστών για  να εκφοβήσει τον “εχθρό”. Αλλά  οι δανειστές μας ήξεραν απ την αρχή ότι είχαν απέναντι τους έναν κωπηλάτη μικρών αποστάσεων, όχι έναν Έλληνα  μαραθωνοδρόμο.

Το τελευταίο ραντεβού στον Λευκό οίκο

Όπως τα τάματα δεν πρέπει να μένουν ανεκπλήρωτα έτσι και τα ταξίδια στην έδρα των πλανηταρχών για τους ένοικους του Μαξίμου δεν πρέπει να αργούν. Γή και ύδωρ γράφει ο Ηρόδοτος για τους Πέρσες.

Τη γη την έχουμε εκχωρήσει μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Το ύδωρ σήμερα έχει αξία. Ως εκπρόσωπος χώρας του τρίτου κόσμου μίλησε ο Αντώνης Σαμαράς μπροστά στις κάμερες. 4,7 δις κυβικά μέτρα κρύβει το αρχιπέλαγος διαβεβαίωσε τον πλανητάρχη.

Η Ελλάδα και η χαμένη ευκαιρία για την Ευρώπη

Δεν τραυματίστηκε όμως μόνο η Ελλάδα από την τριανδρία της καταστροφής μα και η Ευρώπη μαζί. Είχαμε, εμείς που γεννήσαμε την Ευρωπαϊκή ιδέα, μια μοναδική ευκαιρία να είναι η μικρή μας χώρα ο καταλύτης για την αληθινή ένωση της Ευρώπης. Αντί αυτού, αντί να ακολουθήσουμε τον ελληνικό και τον Ευρωπαϊκό δρόμο που στην ουσία τους ταυτίζονται, ακολουθήσαμε δρόμους τρίτους, εξω-ευρωπαϊκούς. Αντί να γίνουμε ο καταλύτης ένωσης της Ευρώπης μοιάζουμε πια με τον Δούρειο Ίππο της διάλυσής της. Είναι τόσο εκκωφαντική η σιωπή της ψευτο-ελίτ στη χώρα μας για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.Το πολιτικό προσωπικό της Αθήνας διαχρονικά-διακοματικά παρουσιάζει το μεγαλύτερο έλλειμμα μορφωτικής και πολιτικής ανεπάρκειας.

Το ανομολόγητο συμβόλαιο

Υπήρχε στη χώρα μας ένα ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο. Δυο απόλυτες σταθερές τις οποίες κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει: Πρώτον, οι πανελλήνιες είναι αδιάβλητες και, δεύτερον, κανείς δεν απολύεται από το δημόσιο. Τα δυο αυτά, όσο κι αν φαντάζουν ξένα, είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Ο λαός χρειαζόταν έναν δίκαιο και αξιόπιστο μηχανισμό για να διεκδικήσει το μερίδιό του στο ψεύτικο νεοελληνικό όνειρο. Του δόθηκε ο τρόπος αυτός: Η νεοελληνική “δωρεάν παιδεία”.

Τα πράγματα ήταν απλά: Ανακαλύψαμε ένα νέο είδος πρώτης ανάγκης. Αυτό που επικαλούνταν οι αγρότες όταν έκλειναν τους δρόμους. Αυτό που ισόποσα περίπου πλήρωναν από την Κοκκινιά μέχρι την Πολιτεία. Το φροντιστήριο.  Πλήρωνε για χρόνια πάνω από 2,000,000,000 € /έτος σε φροντιστήριο ο ελληνικός λαός. Δεν το έκανε όμως για καλύτερη μόρφωση των τέκνων του. Το έκανε για να μπουν στο Πανεπιστήμιο ώστε «να αποκατασταθούν». Κι όταν τα Πανεπιστήμια δεν χωρούσαν άλλους, αφού μάλιστα τα είχε διαλύσει ο Γεράσιμος Αρσένης “ανοίγοντάς τα στην κοινωνία”, πολλαπλασιάζοντας δηλαδή τους εισακτέους χωρίς να αυξήσει τις υποδομές, αναγκαστικά κάποια στιγμή η τριανδρία της καταστροφής «ανωτατοποίησε» τα ΤΕΙ, διέλυσε δηλαδή και την τεχνική εκπαίδευση, για να δώσει χώρο στο «νεοελληνικό όραμα».

Το ψευδεπίγραφο όραμα

Ποιο ήταν το νεοελληνικό όραμα; Εκείνο της καλής δουλειάς. Ποια ήταν η καλή δουλειά; Ήταν το απόλυτο όνειδος της νεοελληνικής κοινωνίας. Καλή δουλειά ήταν εκείνη που δεν δουλεύεις – αλλά πληρώνεσαι βέβαια κανονικά και δεν κινδυνεύεις να απολυθείς ποτέ. Αυτή ήταν η ύβρις και μετά νομοτελειακά ήρθε η νέμεσις που βιώνουμε.

Είπαν στα παιδιά από τη Νάουσα: «Μην ασχολείστε με το ξινόμαυρο με το Αγιωργίτικο, είναι παλιομοδίτικο να είσαι αγρότης». Ο πρώην ένοικος του Μαξίμου ως υπουργός γεωργίας το 1981,προέτρεπε να ξεριζώσουν τις ελιές, δηλαδή το μύθο της Ελλάδας. Έβαλαν τους γονείς τους να πληρώσουν ώστε τα παιδιά να σπουδάσουν. Μετά, με τον τοπικό βουλευτή να φροντίζει για αυτό, τα παιδιά βρήκαν μια «καλή δουλειά» εγκαταλείποντας τους μύθους, της ελληνικής γης. Τους θησαυρούς  της ελληνικής γαστρονομίας.

Όσο καθένας από εμάς μπορούσε να απολαμβάνει τα καλά της δημόσιας όασης και, φυσικά μαζί με αυτό, να έχει και τη  μικροδιαφθορά του, αυτή κι αν ήταν «μια καλή δουλειά», τόσο η ψευτο-οικονομική ελίτ μπορούσε ανενόχλητη να κάνει το αισχρό πάρτι της και να πρωταγωνιστεί σε καταθέσεις στην Ελβετία, στις αγορές ακινήτων στο Λονδίνο και, φυσικά, στα ψώνια στο Μιλάνο.

Η εξαγωγή κεφαλαίων μέσω του χρέους, δεν έμαθαν από τον μύθο του Σίσυφου.

Τι έγινε λοιπόν στη χώρα; Αναδιανομή πλούτου από τους πολλούς στους λίγους και εξαγωγή κεφαλαίου δια μέσου του χρέους, των δανεικών δηλαδή που επέτρεπαν στο παραπάνω παρανοϊκό σύστημα, στο νεοελληνικό παραμύθι, να λειτουργεί για δεκαετίας.

Η ευημερία όμως και η αυτοδυναμία της χώρας μας στηρίζεται σε τρία «Δ»:ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΔΙΑΛΟΓΟΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και σε πέντε «Π»:ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΠΟΛΙΤΗΣ-ΠΡΟΙΟΝΤΑ-ΠΟΙΟΤΗΤΑ.

Λέξεις βέβαια άγνωστες για τον πρώην υπουργό πολιτισμού  και  ένοικο σήμερα στο Μαξίμου και τον θίασο του. Λέξεις άγνωστες για το πολιτικό προσωπικό της πλατείας Συντάγματος. Άλλωστε  οι  έννοιες ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι ξένες στο δικό τους ξύλινο λεξικό.

Το τέλος του παραμυθιού

Πριν τέσσερα όμως χρόνια το παραμύθι τελείωσε. Για λόγους χίλιους, δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Η δυνατότητα δανεισμού δεν υπήρχε πια, οπότε το σύστημα δεν ήταν βιώσιμο. Διότι, πολύ απλά, το σύστημα της κατ’ όνομα και μόνο «ισχυρής Ελλάδας», της Ελλάδας που θαυμάσαμε και μας έκανε περήφανους το 2004, μόνο κατανάλωνε πλούτο αλλά δεν παρήγαγε.

Η απόπειρα για τη νέα παραμυθίαση

Τι έγινε λοιπόν; Το προφανές: Η τριανδρία πούλησε τώρα το παραμύθι της «εθνικής σωτηρίας». «Δεν φταίμε εμείς» είπαν αρχικά αλλά η «διεθνής συγκυρία». Σκοπός τους ήταν ένας και μόνο: Το πάρτι να συνεχιστεί. Φυσικά αυτή τη φορά θα έχει μόνο για τους πάνω. Οι κάτω πλέον δεν μπορούν να απολαύσουν το νεοελληνικό όνειρο, δεν υπάρχουν δανεικά. Τότε εφηύραν την εθνική σωτηρία. Τον αγώνα για να σωθεί η χώρα. Κάπως έτσι οι συμπαθείς γιαγιάδες εμφανίστηκαν πρόθυμες να “δώσουν τη σύνταξή τους για να σωθεί η Ελλάδα” και μια νέα σελίδα γύρισε στη νεοελληνική παραμυθίαση.

Η κρίση και η ελίτ

Ο κόσμος άρχισε να βιώνει την κρίση. Σιγά-σιγά, από το 2009 μέχρι σήμερα τα πράγματα διαρκώς χειροτερεύουν. Η αντίδραση που εμφανίστηκε το 2011 δεν κατάφερε να μετουσιωθεί σε ορθό πολιτικό λόγο, σε αξιόπιστη πρόταση. Δεν κατάφερε να καταστρώσει σχέδιο ρεαλιστικό. Έτσι πια η κοινωνία δείχνει να έχει παραδοθεί. Το σοκ από την απώλεια του νεοελληνικού οράματος, το σοκ από την αθέτηση του άγραφου κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης είναι μεγάλο. Έτσι, έχοντας βάλει τον λαό στη θέση του προδομένου τεμπέλη και αφού του έκαναν την πλύση εγκεφάλου του «μαζί τα φάγαμε» τον έχουν να κάθεται και να μην αντιδρά. Είναι αποχαυνωμένος. Ψάχνει για λύσεις στα δήθεν πλουραλιστικά μέσα “ενημέρωσης”, λύσεις όμως δεν βρίσκει. Εξάλλου, το τηλεοπτικό πριγκιπάτο κρίνει και ελέγχει τις πολιτικές εξουσίες μόνο στο επίπεδο μιας νέας μοιρασιάς. Τα πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ, Προντι, το απέδειξαν διαχρονικά.

Οι ψευτο-ευρωπαϊστές της Πλατείας Συντάγματος

Η ψευτοοικονομική ελίτ της χώρας δεν έχει φραγμούς. Το έχει κάνει σαφές: Δεν θα διστάσει να φέρει τη χώρα 30 χρόνια πίσω, δεν θα διστάσει να την πάει στον τρίτο κόσμο, αρκεί να μην χάσει την εξουσία. Στην ιδιότυπη κόντρα με την ΕΕ θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Μόλις όμως φανεί ότι αυτό δεν γίνεται, είναι πια σαφές: Θα προτιμήσει την έξοδο.

Η τριανδρία της καταστροφής μιλά για την αλληλεγγύη  που δήθεν περιμένει από τους Ευρωπαίους εταίρους, μιλά για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Στην πραγματικότητα όμως την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Στην πραγματικότητα η ελληνική ψευτο-οικονομική ελίτ είναι ο μεγάλος εχθρός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μια αυθεντική, δημοκρατική, ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης θα σήμαινε το τέλος όλων αυτών που λυμαίνονται τη χώρα μας. Οι δήθεν ευρωπαϊστές της Πλατείας Συντάγματος θα κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν την προοπτική αυτή, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ.

Όλα από την αρχή;

Είναι η ώρα να  εγκαταλείψουμε το like; Βέβαια! Έστω και τώρα, την ύστατη των ωρών, θα αναλάβουμε δράση. Δεν μας ενδιαφέρει πια το νεοελληνικό όνειρο. Έχουμε δικά μας σχέδια, δικά μας όνειρα, θα τα κάνουμε πραγματικότητα. Στη χώρα αυτή υπάρχει ατελείωτο συμβολικό κεφάλαιο που το αξιοποιούν σε όλο τον πλανήτη. Στη χώρα αυτή επίσης υπάρχει ανθρώπινο κεφάλαιο που διαπρέπει μόλις βρεθεί σε οργανωμένο περιβάλλον. Με αυτούς τους δυο πυλώνες θα δώσουμε σάρκα και οστά στα όνειρά μας, θα κάνουμε πράξη την Ελληνική Άνοιξη.

Αναζητούμε και βρίσκουμε το αληθινό νόημα της ζωής στη δημιουργία και στην προσφορά. Με όρους δικαιοσύνης και ισότητας. Για να τα κάνουμε όλα αυτά πράξη, γυρνάμε πίσω στα βασικά. Η φωνή του Αριστοτέλη τώρα πια φτάνει πιο καθαρή στα αυτιά μας. Φύσει μεν έστιν άνθρωπος ζώον πολιτικόν. Αποφασίζουμε να δώσουμε πάλι το αυθεντικό νόημα στην έννοια της πόλης. Θα γίνουμε και εμείς πολίτες. Θα αναπτύξουμε πολιτισμό. Θα ανακαλύψουμε εκ νέου την αισθητική σε όλες τις διαστάσεις της ζωής μας. Έτσι η πολιτική θα γυρίσει στη φυσική της θέση ως η  Ύψιστη των Τεχνών.

Ναι στην Αλήθεια – Όχι στη Λήθη

Ότι συνέβη στη χώρα αυτή από το ’74 μέχρι σήμερα δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω απ’το χαλί. Θέλουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η Ελληνική Άνοιξη θα χτιστεί σε θεμέλια αλήθειας. Η αλήθεια μας λέει να μην ξεχνάμε, όχι στη λήθη. Δεν θα ξεχάσουμε λοιπόν, ώστε τα θεμέλιά μας να είναι ισχυρά.

Σε καμία των περιπτώσεων όμως δεν θέλουμε εξιλαστήρια θύματα. Δεν θα ξεμπερδέψουν με έναν Τσοχατζόπουλο και έναν Βουλγαράκη. Λέμε όχι στην οχλαγωγία. Προτείνουμε τον πολιτικό φόρο ως μια κίνηση ηθικής, δικαιοσύνης και υψηλού πολιτικού πολιτισμού.

Βλέπουμε την σχέση πολιτών – πολιτικής ως σχέση αμφίδρομη. Σχέση παραγωγής, όχι σχέση κατανάλωσης. Η παραγωγή των ιδεών θα οδηγήσει και την παραγωγή των αγαθών. Η οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας θα βασιστεί σε ολοκληρωμένους ανθρώπους, πολίτες με την αυθεντική σημασία της λέξης.

Εν αρχή η δημοκρατία

«Η Δημοκρατία έχει οργανωθεί, έχει συλληφθεί με τέτοιο τρόπο που η συμμετοχή των πολιτών να είναι όντως αδύνατη. Κι ύστερα απ΄ αυτό, οι πολιτικοί έρχονται και κλαίνε για την κρίση της αντιπροσωπευτικότητας, θρηνούν καθώς ανακαλύπτουν τα πασίγνωστα: την ιδιωτικοποίηση των ανθρώπων, την αδιαφορία των πολιτών, το κενό του “προγράμματος” των κόμματων τους. Ή εκείνοι οι  βουλευτές, που, αφού έχουν περιγράψει το κενό της σημερινής “πολιτικής”, συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης του κόμματος τους, καταλήγουν καλώντας μας να υποστηρίξουμε με σθένος τη “γραμμή του Προέδρου”. Πάει καιρός που σ΄ αυτή τη χώρα κανείς δε πέθανε από γελοιοποίηση.», διδάσκει ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Θέλουμε λοιπόν τη δημοκρατία με την αυθεντική έννοια του όρου, όχι με την μπλοκαρισμένη εκδοχή που γνωρίσαμε στη μεταπολίτευση. Τα πολιτικά κόμματα είναι οι φυσικοί φορείς των ιδεών, τα κύτταρα της δημοκρατίας. Πολιτικά κόμματα όμως, όχι οι ευκαιριακές, συγκυριακές ομάδες συμφερόντων που αυτοπροτείνονται ως κόμματα.

Ζητάμε την απλή αναλογική ως μοναδικό εκλογικό σύστημα που μπορεί να εξασφαλίσει την ορθή λειτουργία των κομμάτων και τον εξοστρακισμό των ευκαιριακών ομάδων για τη νομή της εξουσίας.

Η μεγάλη επιστροφή

Πως θα γίνουν όλα αυτά; Γυρνώντας πίσω στα βασικά. Ανακαλύπτοντας εκ νέου το νόημα της πολιτικής. Συζητώντας. Ξεπερνώντας του παράλληλους μονολόγους, τα στερεότυπα που μας εγκλωβίζουν. Ακούγοντας, ακούγοντας προσεκτικά και με σεβασμό. Εκφράζοντας λόγο ορθό. Απαιτώντας την υψηλή αισθητική και τον πολιτικό πολιτισμό. Έτσι θα περάσουμε δια μέσου της ομιλίας, από το μονόλογο στο διάλογο, από τις αγέλες στους ομίλους.

Όραμά μας είναι η Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική να αποτελέσει το ερέθισμα που θα βάλει ξανά τον κάθε Έλληνα σε διαδικασία πολιτικής σκέψης. Θα τον οδηγήσει να διαβάσει και να γράψει κείμενα πολιτικά. Θα τον βάλει να ακούσει και να μιλήσει τους συνανθρώπους του. Θα τον βάλει να μελετήσει σχέδια και να συνεισφέρει σχεδιάζοντας. Να αποτελέσει τελικά την αφορμή καθένας από εμάς να ξαναγίνει Πολίτης.

Ξεκίνησε η Επιστροφή μας στην Πολιτική και τίποτα δεν θα την σταματήσει.

"Κυβερνώ": Η Διαδρομή από το "Διορίζω" στο "Προπαγανδίζω"

Σήμερα λίγο πριν το μεσημέρι είχα μπει στο αυτοκίνητο και είχα ξεκινήσει για μια βόλτα προς το Λαύριο, σκοπεύοντας να κάνω το μόλις τρίτο μπάνιο για φέτος - Όσοι δεν το γνωρίζετε, περίπου 5 χλμ μετά το Λαύριο προς το Σούνιο έχει δυο τρεις μικρές μα καταπληκτικές παραλίες. Μόλις μπήκα στην Αττική Οδό, άνοιξα το ραδιόφωνο και άκουσα ειδήσεις. "Μεγάλη ανησυχία στην Κυβέρνηση για τη άνοδο του χρέους", έλεγε ο εκφωνητής."Είναι στα επίπεδα του 180% του ΑΕΠ", συνέχισε αποφασιστικά, μιλώντας για τον "μεγάλο προβληματισμό στον οποίο έχουν περιέλθει οι αρμόδιοι στο Υπουργείο Οικονομικών".

Δεν κρύβω πως, πριν γελάσω με την καρδιά μου, σάστισα. Μα για πόσο ηλίθιους μας περνούν τελοσπάντων; Είναι τελικά βέβαιο πως νομίζουν ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου - ίσως καν ούτε τόση. Φαντάσου την ακόλουθη σκηνή αγαπητέ αναγνώστη, Παρασκευή 23 Αυγούστου στις 9:00 το βράδυ στο Υπουργείο Οικονομικών:

Ο Υπουργός των Οικονομικών μαζί με τα διευθυντικά στελέχη του Υπουργείου έντρομοι βλέπουν μια αναφορά από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους η οποία λέει, άκουσον άκουσον, ότι το δημόσιο χρέος ανήλθε στο 180% του ΑΕΠ. Δεν πιστεύουν στα μάτια τους! Ο Υπουργός με τρεμάμενη φωνή ενημερώνει τον Πρωθυπουργό για τα τραγικά μαντάτα: Είμαστε καταχρεωμένοι! 

Έτσι, σήμερα το πρωί του Σαββάτου 24 Αυγούστου 2013 το in.gr, το ΣΚΑΙ και όλα τα άλλα μέσα "ενημέρωσης" μας λένε για τη μεγάλη ανησυχία που έχει προκληθεί από την υπερδιόγκωση του δημοσίου χρέους.

Βλέπετε, όλοι εμείς εδώ στη "Δανία του Νότου", ήμασταν βέβαιοι πως όλα πήγαιναν ρολόι. Έπρεπε δυστυχώς σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά το "λεφτά υπάρχουν", να ενημερωθούμε πως τα πράγματα τελικά δεν πάνε και τόσο καλά. Κάτι πρέπει να γίνει, τότε! Ενδεχομένως να πρέπει να ληφθούν κάποια μέτρα. Όχι τίποτα ανησυχητικό, να τα σηνηθισμένα: Μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, αύξηση του ειδικού τέλους ακινήτων, κτλ. Ίσως να έχει έρθει η ώρα και για μια έκτακτη εισφορά επί του τζίρου των επιχειρήσεων, γιατί όχι; Αν σας πέρασε από το μυαλό να πληρώσει η οικονομική ολιγαρχία, να καταπολεμηθεί η διαφθορά και να εξορθολογιστούν οι προμήθειες, τότε μάλλον ζείτε σε άλλη χώρα.

Τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Για δεκαετίες το τρίγωνο της καταστροφής (οικονομική ολιγαρχίας - "πολιτικά" κόμματα - μέσα "ενημέρωσης") είχε αντιληφθεί το "κυβερνώ" ως "διορίζω". Για να μπορεί να το κάνει άνετα, είχε στήσει και έναν πανίσχυρο μηχανισμό προπαγάνδας, καθώς η οικονομική ολιγαρχία μεταξύ των άλλων ήλεγχε και όλα τα μέσα "ενημέρωσης". Σήμερα, το "διορίζω" έχει περιοριστεί σημαντικά - αν και συνεχίζεται με διάφορες μορφές, λέγε με ΜΚΟ μέσω ΕΣΠΑ κλπ - οπότε η έμφαση έχει δοθεί στο "ενημερώνω", δηλαδή στο "προπαγανδίζω". Είναι βλέπετε τόσοι πολλοί αυτοί οι "λειτουργοί της ενημέρωσης" που επάξια διαγωνίζονται για το "βραβείο του χρυσού Γκαιμπελίσκου".

Το ζήτημα τώρα είναι τι κάνουμε εμείς. Θα συνεχίσουμε να τους ακούμε απαθείς; Μήπως ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε στην προπαγάνδα και από άβουλοι κρατίτες να ξαναγίνουμε Πολίτες; Οι Έλληνες από το 2009 γνωρίζουμε ότι το κράτος μας είναι υπερχρεωμένο. Το ξέρουμε πολύ καλά, το έχουμε βιώσει. Αυτό που δεν ξέρουμε μέχρι σήμερα είναι να υπάρχει κάποιο ρεαλιστικό και βιώσιμο σχέδιο ανατροπής της κατάστασης αυτής και αληθινής επιστροφής της χώρας στον δρόμο της δημιουργίας, της ανάπτυξης και της προόδου.

Δυστυχώς για το υφιστάμενο "πολιτικό" σύστημα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί με επικοινωνιακά τεχνάσματα. Θέλει πολλή, σκληρή, δύσκολη και ομαδική δουλειά. Θέλει ανατροπή του status quo που μας οδήγησε στην καταστροφή. Θέλει πάνω απ'όλα την προώθηση μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα.

Το σύστημα που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση θα συνεχίζει να ισχυρίζεται πως η μέρα είναι νύχτα για να μπορέσει να μείνει γαντζωμένο στην εξουσία. Το κάνει ήδη για τέσσερα συνεχόμενα έτη. Ο χρόνος τους όμως τελειώνει. Θα έρθει σύντομα η ώρα που θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην καταστροφή και τη δημιουργία.

Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις περιστάσεις πρέπει σήμερα περισσότερο από ποτέ να επανέλθουμε στον δρόμο του ορθού λόγου και της αισθητικής. Να ανακαλύψουμε εκ νέου τις Πόλεις, τον Πολιτισμό, την Ποιότητα. Να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, με την αυθεντική έννοια του όρου. Να φύγουμε από τους παράλληλους μονολόγους, να μάθουμε να ακούμε, να ανοίξουμε Διάλογο. Μέσω της ομιλίας να πάμε στους Ομίλους, στην Ομαδικότητα, στη Δημιουργία. Να πάμε εκ νέου στη Δημοκρατία, να επιστρέψουμε δηλαδή στην Πολιτική, στην ύψιστη των τεχνών.

Αντί λοιπόν να πανικοβληθείς αγαπητέ αναγνώστη ακούγοντας σήμερα παντού στις ειδήσεις για το δημόσιο χρέος που είναι σε δύσκολα διαχειρίσμα μεγέθη, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πιστέψεις στον μοναδικό που μπορεί να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση που βρίσκεσαι: Το ίδιο σου τον εαυτό. 

Η "αρπαχτή των πετρελαίων": Ορυκτός πλούτος και ελληνική κρίση

H συζήτηση για την ΑΟΖ, τα πετρέλαια και γενικότερα την οικονομία των υδρογονανθράκων δημιουργεί έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο: Να μας βάλει σε μια κατάσταση που θα προσμένουμε (πάλι) το "Μάννα εξ'Ουρανού" - μόνο που αυτή τη φορά θα είναι από το υπέδαφος.

Εάν μια ανίσχυρη χώρα αποκτήσει ένα μεγάλο περιουσιακό στοιχείο τότε αυτή και αυτό θα γίνουν έρμαια των ισχυρών. Το έχουμε δει διαχρονικά. Στην Αφρική και όχι μόνο αυτή η εκμετάλλευση παραμένει η σκληρή πραγματικότητα. Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα και στην Κύπρο αν δεν δημιουργήσουμε μια ισχυρή κρατική δομή εντός μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής υπερδομής.

Για να έχουμε ισχυρή κρατική δομή πρώτα και κύρια χρειαζόμαστε μια υγιή, αναπτυσσόμενη οικονομία η οποία θα προκύψει αποκλειστικά και μόνο από την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία.

Για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τον ορυκτό πλούτο της χώρας προς όφελος των Ελλήνων και όχι των υπερδυνάμεων και των πολυεθνικών πρέπει πρώτα να κάνουμε το επώδυνο πέρασμα από την "κουλτούρα της αρπαχτής" στην "κουλτούρα της δημιουργίας".

Μέχρι πρόσφατα όλη η χώρα απολάμβανε την "αρπαχτή" με διάφορους τρόπους, από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, μέχρι το δήθεν "τζάμπα χρήμα" του αλόγιστου δημοσίου και ιδιωτικού δανεισμού. Τα αποτελέσματα των αρπαχτών αυτών τα βιώνουμε σήμερα. Φοβάμαι πως η συζήτηση για την ΑΟΖ βασικά υποκρύπτει ένα ανομολόγητο όνειρο για μια ακόμα, μεγαλύτερη αυτήν τη φορά, αρπαχτή, την "αρπαχτή των πετρελαίων". Θα είναι τραγικό όμως να καταστρέψουμε αυτό το μεγάλο δώρο του ορυκτού πλούτου σε λογικές αρπαχτής.

Ας επικεντρώσουμε λοιπόν στα βασικά: Να κάνουμε τη χώρα μας ένα αληθινά δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος, να πρωταγωνιστίσουμε στην ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης με όρους ισότητας και ελευθερίας, να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία μας. Να κάνουμε πράξη το όραμα για την οικονομία της συνεργασίας & της δημιουργικότητας.

Τότε και μόνο τότε το Θείο δώρο του ορυκτού πλούτου θα μπορέσει πραγματικά να αξιοποιηθεί για την ευημερία μας. Διαφορετικά φοβάμαι πως απλά θα είναι ένα ακόμα καμμένο χαρτί, μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Η τελευταία χαμένη ευκαιρία.

Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική - Ανοιχτή πρόσληση σε διάλογο

Ασπρόπυργος.

8 Αυγούστου 2013

Η Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική είναι μια ανοιχτή πρωτοβουλία ανθρώπων που επιθυμούν να ανακτήσουν την ιδιότητα του Πολίτη με την αυθεντική έννοια του όρου. Μια πρωτοβουλία διαλόγου.

Θέλουμε να μιλήσουμε, να φύγουμε δηλαδή από τους μονολόγους, την προπαγάνδα και τα στερεότυπα και να πάμε στην ομιλία και μέσω αυτής στους ομίλους.

Οι ομάδες μας συναντώνται πρώτα στο Διαδίκτυο και στη συνέχεια ευελπιστούμε να έχουμε πυρήνες σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

O αρχικός τόπος συνάντησής μας είναι ο ακόλουθος: https://www.facebook.com/groups/188581011318657/

Aπευθύνουμε ανοιχτή πρόσκληση σε διάλογο. Είναι όλοι καλοδεχούμενοι, όπως και όλες οι απόψεις, αρκεί να εκφράζονται με ευγένεια, σαφήνεια και πάντοτε με σεβασμό στην αντίθετη άποψη.

Προσπάθειά μας είναι να αναδειχτεί ένας νέος πολιτικός πολιτισμός, να επανέλθει η πολιτική στη φυσική της θέση ως ύψιστη των τεχνών. Αυτό απαιτεί ορθολογισμό και αισθητική.

Θα χαρώ πολύ να σας δω στο παραπάνω ανοιχτό χώρο διαλόγου και στις συναντήσεις που θα προσπαθήσουμε να κάνουμε σε όλη την Ελλάδα.

Δημήτρης Τσίγκος

Ουρανέ μου!

Ο Λοχαγός κοιτάζει αυστηρά τον Στρατιώτη με την ιδιάζουσα συμπεριφορά. Του δείχνει τα τρια αστέρια, διακριτικά του βαθμού του και τον ρωτά πως πρέπει να τον αποκαλεί. "Ουρανέ μου!", απαντά δίχως δισταγμό ο Στρατιώτης.

Παλιό το ανέκδοτο, φοβάμαι πως έγινε όμως επίκαιρο σήμερα με τη συζήτηση αν ο αγκυλωτός σταυρός είναι τελικά ναζιστικό σύμβολο ή όχι. Διάβασα πως είναι λέει αρχαιοελληνικό και μάλιστα συναντάται και σε διάφορους πολιτισμούς της Άπω Ανατολής.

Να δω τον εν λόγω συμπολίτη μας να διαλογίζεται στο Θιβέτ και δεν θέλω τίποτα άλλο από τη ζωή μου.

Ενδεχομένως, μετά τη θέσει εν αμφιβόλω του ναζιστικού χαρακτήρα του αγκυλωτού σταυρού θα μπορέσει - επιτέλους - να ανοίξει η συζήτηση και για τον κανονικό, απλό σταυρό. Ποια είναι άραγε η αληθινή σημασία του αρχαίου αυτού συμβόλου που καπηλεύτηκε ο Χριστιανισμός; Μπορούμε ακόμα να σκεφτούμε πολλά τέτοια χαριτωμένα.

Πάντως, σε τελική ανάλυση, βρίσκω ιδιαίτερα χρήσιμη τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει καθώς μας οδηγεί στην εκ νέου γνωριμία μας με τα σύμβολα. Τα σύμβολα συμβάλλουν, ενώνουν δηλαδή. Εξ'ού και το συμβολικό κεφάλαιο για το οποίο συχνά μιλώ στο ιστολόγιο αυτό εμπνευσμένος από τον πολιτικό και διανοητή Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Αφήνω σε σένα αγαπητέ Αναγνώστη να βρεις το αντίθετο του συμβόλου, αντικαθιστώντας το πρώτο συνθετικό της λέξης με το αντίστοιχο της διάιρεσης. Τελειώνω το κείμενο αυτό παραθέτοντας ένα μικρό απόσπασμα από κείμενο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη για το Συμβολικό Κεφάλαιο:

"Μια επιχείρηση που αναπτύχθηκε με οδηγό αυτή την κληρονομιά και τους συμβολισμούς είναι η Bulgari απέναντι από το Café Grecoστο κέντρο της Ρώμης. Ήρθαν από την Ήπειρο και συνέχισαν επάξια αυτή τη μεγάλη κληρονομιά. Οι χρυσοχόοι όμως και οι αργυροχόοι των Ιωαννίνων σήμερα βρίσκονται σε κρίση γιατί φυλακίστηκαν στις αραβικές – οθωμανικές μορφές και συμβολισμούς και δεν μπόρεσαν να καινοτομήσουν."

Ας μην χάσουμε την ουσία: Η Ελλάδα βρέθηκε στη σημερινή δεινή θέση λόγω της οικονομικής κατάρρευσής της, συνέπεια της απουσίας οποιουδήποτε ουσιαστικού σχεδιασμού για τη βιώσιμη, παραγωγική ανάπτυξή της. Αφού ερμηνεύσουμε την παρούσα κατάσταση, το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να καταστρώσουμε ένα ορθολογικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, τη βιώσιμη ανάπτυξή της. Μόνο υλοποιώντας ένα τέτοιο σχέδιο μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο.

Εναλλακτικά, μας μένει ο δρόμος του δογματισμού και των επτά συν ενός κούφιων λέξεων - θρησκειών, μια εκ των οποίων - την πλέον αποκρουστική και επικίνδυνη - πρεσβεύει και ο φορέας του συμβόλου που συζητείται σήμερα.