Η τραγωδία που έρχεται: Το Κυπριακό μοντέλο στην Ελλάδα

Διανύουμε πια τον έκτο χρόνο της κρίσης που άρχισε σαν οικονομική, έγινε πολιτική, πλέον είναι κοινωνική και κινδυνεύει να γίνει ανθρωπιστική. Οι επίσημες προβλέψεις λένε πως και το 2013 θα έχουμε τραγικά μεγάλη ύφεση στην οικονομία, της τάξης του -5%, αν και ανεπίσημα λέγεται πως το κοντέρ ίσως γράψει και πάλι -7%. Τέτοια κατάρρευση, συντριβή της οικονομικής δραστηριότητας δεν είχε ποτέ παρατηρηθεί σε χώρα του δυτικού κόσμου σε καιρό ειρήνης. Έχουμε χάσει πάνω από το 1/4 του ΑΕΠ - μάλλον πλησιάζουμε στο 1/3 και, το σημαντικότερο απ'όλα, όχι μόνο δεν υπάρχει σημάδι ανάκμψης στο ορατό μέλλον αλλά όλοι τρέμουν τι θα γίνει τον ερχόμενο χειμώνα.

Δεν είναι μυστικό: Το "Κυπριακό μοντέλο" είναι στο τραπέζι.

Θα φανεί παράξενο σε πολλούς που θα το πω αλλά ορθώς συζητείται το Κυπριακό μοντέλο για την Ελλάδα. Ο λόγος είναι ο εξής απλός: Φαίνεται πως σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες θα γίνει μια ρύθμιση ώστε το χρέος τους να μην υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ τους. Το ελληνικό ΑΕΠ το 2012 ήταν 193 δισ. ευρώ ενώ το 2013 θα είναι ίσως γύρω στα 180. Αυτό σημαίνει πως το βιώσιμο ελληνικό χρέος είναι λίγο πάνω από τα 100 δισ. ευρώ, οπότε θα πρέπει να γίνει μια ανεπανάληπτη διαγραφή χρέους περίπου 300 δισ. ευρώ.

Το θέμα λοιπόν παύει να είναι οικονομικό και γίνεται ξεκάθαρα πολιτικό: Ο Ευρωπαίος φορολογούμενος να πρέπει να πληρώσει 300 δισ. ευρώ για να δώσει την ευκαιρία ανάκαμψης στον Έλληνα συμπατριώτη του. Θα το κάνει γιατί δεν έχει άλλη λύση. Πολύ απλά όμως, ο Έλληνας φορολογούμενος πρέπει να δώσει και εκείνος κάτι. Τι θα είναι αυτό; Ίσως το 1/3 των καταθέσεών του.

Είναι πολύ ανάλογο με τη χρηματοδότηση των start-ups: Ένας επενδυτής μπορεί να χρηματοδοτήσει με 1 εκ. ευρώ την ιδέα δυο φοιτητών. Γνωρίζει ότι οι φοιτητές δεν έχουν αρκετά χρήματα. Μπορεί όμως να τους ζητήσει να βάλουν κάποια λίγα χρήματα, ας πούμε από 10 χιλ. ευρώ καθένας τους, ώστε να "πονέσουν" και εκείνοι για την επένδυση. Ομοίως και οι Έλληνες δεν μπορούμε να πετύχουμε διαγραφή χρέους 300 δισ. ευρώ δίχως να υποστούμε και εμείς κάτι πολύ βαρύ - Το κούρεμα των καταθέσεων εν προκειμένω.

Για να μην παρεξηγηθώ: Όχι, δεν είμαι υπέρ του κουρέματος των καταθέσεων ούτε νομίζω πως δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική λύση. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω δημόσια ότι λόγω της εντυπωσιακής αδυναμίας χάραξης στρατηγικής και υλοποίησης πολιτικών στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια (ή καλύτερα, τα τελευταία 40 χρόνια), οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην τραγική αυτή λύση.

Πολύ χειρότερα, ακόμα και αν δοθεί αυτή η λύση του διπλού κουρέματος χρέους και καταθέσεων και η χώρα βρεθεί ξανά με χρέος 60% του ΑΕΠ της - πράγμα που είχε να συμβεί πολλά, πολλά χρόνια - είναι τόσο τραγική η απουσία σχεδιασμού για βιώσιμη ανάπτυξη που πολύ σύντομα και πάλι θα βρεθούμε υπερχρεωμένοι και εκείνη τη φορά δίχως καταθέσεις διαθέσιμες για κούρεμα.

Υπάρχει χρόνος; Σαφέστατα και υπάρχει. Τι πρέπει να γίνει; Η λύση έχει προταθεί εδώ και χρόνια - πρώτα νομίζω το 2008 από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη: Να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση ειδημόνων η οποία θα οδηγήσει τη χώρα στην παραγωγική της ανασυγκρότηση, θα δώσει σάρκα και οστά στην οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας, δίνοντας παράλληλα χώρο και χρόνο στην άνθιση της πολιτικής μέσα από τη δημιουργία νέων, αυθεντικών, ανοιχτών δημοκρατικών κομμάτων και θέτοντας παράλληλα εκτός νόμου τα μιζοκόμματα που πολύ απλά έριξαν τη χώρα στον γκρεμό.

Τα μπάζα της μεταπολίτευσης είτε το θέλουν ή όχι θα πάνε στη χωματερή της ιστορίας. Η Ελλάδα θα προχωρήσει μπροστά, θα προοδεύσει και θα πρωτοστατήσει στην αληθινή, δημοκρατική και ισότιμη ένωση της Ευρώπης. Το ερώτημα προς όλους εμάς είναι αν θα περιμένουμε πρώτα να συμβεί η διαγραφόμενη τραγωδία ή αν θα κάνουμε κάτι νωρίτερα.

Όσο με αφορά, θα συνεχίσω να προσπαθώ να γίνει κάτι νωρίτερα και αυτό θα προτρέψω να κάνουν όλοι οι συνομιλητές μου.

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΡΙΖΑ: ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, του Γρηγόρη Κλαδούχου

Ένα εξαιρετικό κείμενο του αγαπητού φίλου Γρηγόρη Κλαδούχου το οποίο με ενθουσιασμό επικροτώ και προσυπογράφω. Θα έλεγα είναι ένα κάλεσμα προς καθένα από εμάς να ανακαλύψει εκ νέου την Πολιτική, να ανακτήσει την ιδιότητα του Πολίτη και να ξεπεράσει τις όποιες ψευδαισθήσεις περί εύκολων λύσεων.

Συνέδρια σε εποχή κρίσης. Όταν βεβαιότητες του παρελθόντος διαδέχεται η αγωνία αναγκαστικών προσαρμογών. Συνέδρια πολύβουης αφωνίας, κακογουστιάς ντουμπλαρισμένης σε φαντασμαγορία αισιοδοξίας. Η αληθινή πολιτική απουσιάζει. Το είδαμε με τη ΝΔ. 

Η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Στα προσυνεδριακά υλικά, πληθωρισμός αριστερής ορολογίας. Η επανάληψη της «αριστεράς» αριστεροποιεί. Γράφουν πολλά γι’ αυτά που δεν γνωρίζουν. Λίγα γι’ αυτά που γνωρίζουν. 

Γράφουν ότι ετοιμάζονται για την κυβέρνηση. Κι ότι «η εξάλειψη της διαφθοράς είναι έργο μιας αριστερής κυβέρνησης». Θα έχουμε διαφθορά μέχρι να καθίσουν οι Συριζίτες στις υπουργικές καρέκλες. Θα βγάλουν διατάγματα αντιδιαφθοράς. Μάλλον έχουν δίκιο κάποιοι άλλοι που πιστεύουν ότι ένα κίνημα αντιδιαφθοράς, δημοκρατίας, ανάπτυξης, σε φέρνει στη κυβέρνηση. Έχει σχέση με το τι σημαίνει κυβερνώ. Που για την μεταπολιτευτική ελληνική αριστερά σημαίνει κατάληψη του κράτους και άλλα πολλά. Αλλά ο υποβιβασμός του ηθικού ζητήματος, το πρόταγμα των μνημονίων αθωώνει ενόχους. Βολεύει και το ΣΥΡΙΖΑ : είναι άνετος να μετατρέπεται σε κέντρο εξυπηρέτησης πολιτικών και διανοουμένων, απολογητών και εργατών του ψευτοεκσυγχρονισμού και του λεγόμενου ΠΑΣΟΚ του Γιώργου. 

Μας ενημερώνουν ότι αναλαμβάνουν «σημαντικές διεθνείς πρωτοβουλίες». Ταξίδια είδαμε. Τρέξε από εδώ, από εκεί, αλλά τους ισλαμοκεμαλικούς φασίστες τους είχαν πρότυπο. Κι επειδή ο διεθνισμός είναι απελευθέρωση και αξίες οικουμενικές, ο ανθρωπισμός μας κρίνεται στο Ιμραλί. Στην Τουρκία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι με τον απανθρωπισμό. Ας αφήσουμε που μιλούν για «Κουρδικό», « Κυπριακό». Ναι, ακριβώς με την ίδια λογική μιλούσαν οι αγωνιστές μας, της Εθνικής Αντίστασης. Όταν ήταν εδώ οι Γερμανοί μιλούσαν για το «Ελληνικό πρόβλημα». 

Είχαν τον Ερντογάν για πρότυπο. Ξέσπασαν οι πλατείες στην Τουρκία την ώρα που έβγαλαν τα προσυνεδριακά κείμενα. Γράφουν ότι η «Τουρκία ξεπέρασε την οικονομική κρίση», για « ήπιο ισλαμισμό», και την Τουρκία σε ρόλο «ηγετικής περιφερειακής δύναμης». Μετά το σοκ και το ρεζίλι, άλλαξαν. Ο Ερντογάν έγινε σουλτάνος και άλλα. Η ηθική της αριστεράς, ό,τι μας συμφέρει; Άλλη η πολιτική και ηθική των Ηλιού και Πασσαλίδη. 

Επειδή μετέχουν σ’ ένα παρηκμασμένο πολιτικό κόσμο, έχουν ανάγκη να τον δικαιολογήσουν. Ενώ ο λαός δεν το κάνει. Γράφουν ότι «ο λαός στρέφεται πάλι προς την πολιτική». Η σωστή έκφραση είναι ότι ο λαός αποστρέφεται την πολιτική τους. Όλα τα πολιτικά μορφώματα που κατασκεύασαν τον μπερτέ που ονόμασαν πολιτική ζωή της χώρας. Που συντηρούνται από την τηλεκρατία και την κρατική χρηματοδότηση. Ο λαός τους έχει γυρίσει την πλάτη. Απέχει. Βλέπει ότι το παιχνίδι τους είναι στημένο. Στην καλύτερη περίπτωση τους θεωρεί ανεπαρκείς. Θέλει το νέο, το απελευθερωτικό, το αναπτυξιακό. Όχι το παλιό, τις μεταμορφώσεις και αναδιοργανώσεις του. 

Κάνουν αναφορά στη «γνώση». Διαπιστώνουν τη χρήση της από την εξουσία. Τίποτα για τη σχέση γνώσης και παραγωγής. Στα υψηλής κουλτούρας ένθετα της Αυγής προβεβλημένος οικονομολόγος τους, έγραφε ότι για τη σχέση γνώσης και παραγωγής μίλαγε ο Λένιν. Τότε που δενότανε τ’ ατσάλι. Δεν έχουν ακούσει ότι η αξιολόγηση μιας χώρας εξαρτάται από τη θέση της στις δομές της γνώσης. 

Παρακάτω διαβάζουμε ότι «η πολιτική, δεν ασκείται στην κεντρική πολιτική σκηνή». Σ’ εμάς εδώ, τοπικά, πλήρης απουσία. Για να μην τους αδικώ τον τελευταίο χρόνο έβγαλαν καταγγελία για αμμοληψίες από τα ποτάμια. Τι κάνουν; Ως καλλιτεχνικό γραφείο εισαγωγών καλούν και παρελαύνουν στελέχη (από τα κεντρικά) για να εξηγήσουν τη γραμμή (στους επαρχιώτες). 

Επειδή ο λαός ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ και επειδή δεν πρέπει να πάρουν αέρα τα μυαλά του τον συνετίζουν: « οι αριστερές δυνάμεις καλλιεργούν τη λελογισμένη ελπίδα». Έτσι είναι. Γιατί ο λαός πίστευε ότι θα φθάσει πριν ξεκινήσει. 
Θα τηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γράφουν τις δεσμεύσεις του για την κατάργηση των μνημονίων αλλά συμπληρώνουν ότι «είναι ικανός να πείσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ότι αξίζει ν’ αγωνιστεί γι’ αυτόν το στόχο». Έπιασαν δουλειά οι political master chef. Αφήστε που γράφουν ότι δεν θα επιτρέψουν να γίνει η χώρα αποικία χρέους. Όλα τα χρόνια δούλευαν να γίνει και τώρα μας δουλεύουν. Μάλλον αγρόν αγόραζαν και τώρα πουλάνε αέρα. Να τον αγοράσουμε εμείς. Τι διαφορετικό πρότειναν για τη χώρα; 

Επιδιώκουν «να εκφράσουν πολιτικά τον κόσμο της εργασίας». Αυτό είναι συντήρηση. Αυτό τον κοινωνικό και εργασιακό καταμερισμό πρέπει να τον αντικαταστήσουμε με μια άλλη κοινωνική γεωγραφία, στη βάση ενός εναλλακτικού παραγωγικού και αναπτυξιακού σχεδίου. Χωρίς νέο αλφάβητο, ιδέες, δεν γίνεται πολιτική. Γίνεται ανακεφαλαίωση υλικών βέβαιης αποτυχίας της χώρας και της κοινωνίας. Που σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης έχουν άλλες απαιτήσεις. Ελλείψει λόγου, ερμηνείας του μεταπολιτευτικού κύκλου, σχεδίου για πόλεις, ύπαιθρο, το τοπικό, περιφερειακό, το συμβολικό κεφάλαιο, για τις δυνατότητες πρωταγωνιστισμού της χώρας στην Ευρώπη, οδηγούνται σε οργανωτικές αναδιατάξεις. 

Στο Δρόμο της Αριστεράς διαβάζω για οργανωτικά και δημοκρατικά παράδοξα. Το 90% των μελών, δεν ανήκουν σε συνιστώσες και δεν έχουν κανένα αντιπρόσωπο στην Γραμματεία. Όπως και σε παλαιότερο φύλλο (8-10-2012) μαθαίνουμε ότι γράφθηκαν περίπου 15-20 χιλ νέα μέλη και « σχεδόν κανένα απ’ αυτά δεν εκλέχθηκε ως αντιπρόσωπος στη συνδιάσκεψη». Αφού η πυραμίδα οικοδομήθηκε, η κορυφή απαιτεί νομιμοποίηση, και η βάση ευθυγράμμιση. 

Της τελευταίας στιγμής. Λίγο πριν το συνέδριο και δεν υπάρχει χρόνος. Κάποιοι που θέλουν να πουν κάτι, ας μελετήσουν το «Ποιότητα και Ανάπτυξη- Η νέα Συμμαχία» του Μ. Χαραλαμπίδη. Στο δεύτερο κεφάλαιο δίνει μια κατηγοριοποίηση του κόσμου, μια ανάλυση και ένα σχέδιο ανάπτυξης. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μ’ αυτά που κάνει μας θέλει στον τρίτο κόσμο. Από το «μεταφορντιστικό λεξικό» των εκδόσεων Φελτρινέλλι (για ιταλομαθείς) θα μάθουν και κάτι ακόμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πίσω και η πολιτική παιδεία είναι αυτή που κράτησε την Ελλάδα πίσω. Δεν την αφήνει ν’ απελευθερωθεί, να πάει μπροστά. 

Τέλος έχουν κάνει το θέμα των συνιστωσών μέγιστο οργανωτικό θέμα. Όμως οι κοινές ιδέες, προσδοκίες, αντιλήψεις κάνουν τις κοινότητες, την ενιαία θέληση. Ο Μ. Cacciari μιλάει για την οργανωτική δύναμη του προγράμματος, του σχεδίου. 

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ 
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ 
9-7-2013

Παραλογιμού εγκώμιο: Για τις απολύσεις στο δημόσιο

Παρακολουθώντας αυτό που περιγράφουμε με τον όρο "δημόσια συζήτηση", παρότι ο όρος μάλλον απέχει πολύ από το να αποδίδει ορθά αυτό που συμβαίνει που δεν είναι άλλο από μια οργανωμένη προπαγάνδα, βλέπω πως τελικά οδηγούμαστε σε ένα καίριο ερώτημα: "Θα κάνουμε μαζικές απολύσεις στο δημόσιο ώστε να σωθεί η χώρα ή θα φοβηθούμε να πάρουμε αυτήν τη θαρραλέα επώδυνη απόφαση και θα καταδικαστούμε σε αργό θάνατο;"

Δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να φανταστώ κάτι που θα ήταν περισσότερο παράλογο στην παρούσα φάση της πολύπαθης χώρας μας. Στη χώρα που έχει περισσότερους από 1.5 εκατομμύρια ανέργους, στη χώρα των νεόπτωχων, στη χώρα που μετά από πενήντα χρόνια καταφέραμε να έχουμε νέο μεταναστευτικό κύμα, στη χώρα που εν τέλει το υπ'αριθμό ένα πρόβλημα είναι η ανεργία αντί να συζητάμε πως θα δημιουργήσουμε περισσότερες θέσεις εργασίας να συζητάμε για μια περίεργη "δικαιοσύνη" στον καταμερισμό της ανεργίας η οποία θα προκύψει από την περεταίρω αύξησή της.

"Στην ανεργία συμμετέχει μόνο ο ιδιωτικός τομέας" λένε οι φωστήρες, "γιατί να μην συμμετέχει και ο δημόσιος;". Περίπου σαν να διαμαρτύρεται ο καρκινοπαθής ότι "γιατρέ, ο καρκίνος έχει χτυπήσει μόνο το στομάχι μου. Δεν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα να τον είχα ισομερώς μοιρασμένο σε στομάχι και συκώτι;".

Με το κείμενο αυτό υποστηρίζω πως η περεταίρω αύξηση της ανεργίας που θα προκληθεί με τις πιθανές μαζικές απολύσεις στο δημόσιο θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνία και την οικονομία της χώρας και θα ακυρώσει τις όποιες λιγοστές ελπίδες ανάκαμψής της. Μοιάζει λίγο με την επιλογή επιθετικής χειρουργικής επέμβασης σε υπερήλικα, ταλαιπωρημένο ασθενή. "Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε" είναι η φράση που περιγράφει την πιθανότερη των καταλήξεων ενός τέτοιου εγχειρήματος. Όχι λοιπόν, δεν χρειαζόμαστε τις απολύσεις. Εκτός ίσως αν πιστεύουμε πως ο Ρούσβελτ ο οποίος αντιμετωπίζοντας τη μεγάλη κρίση του '30 στις ΗΠΑ προσέλαβε χιλιάδες ανθρώπους για να ...φυτεύουν δέντρα ήταν "κρατιστής".

Είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει πως όλα είναι μέλι-γάλα στο δημόσιο τομέα. Πρόκειται σε πολλές περιπτώσεις για παράδεισο διαφθοράς και τεμπελιάς. Βέβαια, το βήμα από τις "πολλές περιπτώσεις" μέχρι τη γενίκευση απέχει "ένα φασισμό δρόμο". Επίσης, μπορώ να σας διαβεβαιώσω δυστυχώς πως και στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν πλείστα φαινόμενα διαφθοράς και τεμπελιάς, πολλές φορές χειρότερα του δημοσίου. Ας μην τσιμπάμε στην προπαγάνδα λοιπόν. Το ψάρι βρωμάει απ'το κεφάλι: Η οικονομική ολιγαρχία και το "πολιτικό" σύστημα δημιούργησαν τις καταστάσεις αυτές στο δημόσιο τομέα!

Η κατεύθυνση για μια βιώσιμη λύση είναι εκείνη της αύξησης της παραγωγικότητας και της μείωσης του κόστους του δημοσίου τομέα, όχι η διάλυσή του και η εκτόξευση της ανεργίας και ανεπανάληπτα ύψη.

Πώς μπορεί αν γίνει αυτό; Με ριζική διοικητική αναδιοργάνωση, με αυστηρότατο έλεγχο κόστους, με απόλυτα διαφάνεια στις προμήθειες, με σκληρότατη τιμωρία της διαφθοράς και με προώθηση ενός αναπτυξιακού οράματος στο ανθρώπινο δυναμικό του δημοσίου τομέα. Όλα αυτά θα έχουν θετικότατη συνεισφορά στη διαμόρφωση μιας νέας εργασιακής κουλτούρας σε όλη την κοινωνία. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, η προώθηση της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας, περνάει μέσα από την αναδιοργάνωση και την αλλαγή της κατεστημένης κουλτούρας στο δημόσιο.

Υπάρχουν παραδείγματα πολυεθνικών επιχειρήσεων με όμοιας τάξης μεγέθους αριθμό υπαλλήλων με το ελληνικό δημόσιο όπου κατάφεραν τα παραπάνω και ενώ βάδιζαν ολοταχώς προς την καταστροφή σήμερα ευημερούν. Ας μην ακούμε παραμύθια λοιπόν πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Αυτό το λένε ανίκανες & διεφθαρμένες διοικήσεις, όπως ομοίως ανίκανες και διεφθαρμένες ήταν οι διοικήσεις των πολυεθνικών που ανέφερα παραπάνω ως παράδειγμα.

Να το πούμε απλά: Αν αύριο διώξουμε 400.000 δημοσίους υπαλλήλους όπως τόσο επίμονα ζητούν κάποιοι το μόνο που θα συμβεί είναι το απόλυτο μπλοκάρισμα της οικονομίας και μια άνευ προηγουμένου κοινωνική έκρηξη. Ξαφινά θα υπάρξει μαζική στάση πληρωμών από όλους και για όλα, κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος και σύντομη κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Θα συμβούν όλα αυτά που υποτίθεται πως παλεύουμε να αποφύγουμε.

Είτε μας αρέσει η όχι η σχέση του υποκειμένου με την εργασία του δεν εξαρτάται από τη φύση του εργοδότη. Με άλλα λόγια αν το εθνικό ιδανικό είναι η "καλή δουλειά", δηλαδή η τεμπελιά, τεμπέλης θα είσαι είτε στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα. Για παράδειγμα, οι "wannabe entrepreneurs" που συνωστίζονται στα διάφορα trendy events και τα εξάμηνα περνούν χωρίς να προοδεύουν καθόλου και επειδή πάντοτε φταίει κάποιος άλλος, δεν είναι παρά η έκφραση του παραπάνω εθνικού ιδανικού της τεμπελιάς στο χώρο της επιχειρηματικότητας.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν η χώρα μας είναι να ορίσει εκ νέου το νόημα της "καλής δουλειάς" και όχι να ενισχύσει ακόμα περισσότερο το καρκίνωμα της ανεργίας. 

Θα ήταν πολύ απλά τα πράγματα αν μπορούσαμε να λύσουμε το "ελληνικό ζήτημα" απλά και μόνο με μερικές, έστω και μαζικές, απολύσεις. Δυστυχώς είναι πολύ δυσκολότερα τα πράγματα. Χρειάζεται μια ριζική αλλαγή στη σχέση μας με την εργασία που τόσο βάναυσα έχει στρεβλωθεί. Αυτή η νέα σχέση με την εργασία θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για βιώσιμη ανάπτυξη. Φοβάμαι όμως πως, δυστυχώς, η κατεύθυνση που έχουμε πάρει από το 2009 είναι εντελώς διαφορετική, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε μια σοβαρότατη ασθένεια με παυσίπονα.

Τελικά, όσο αφήνουμε στο τιμόνι αυτούς που δημιούργησαν την κρίση, τόσο θα χειροτερεύουν τα πράγματα. Εμφανιζόμαστε σήμερα έτοιμοι ως κοινωνία να αποδεχτούμε τον μεγαλύτερο των παραλογισμών και την ώρα που μας μαστίζει η ανεργία να αποφασίσουμε να τη διπλασιάσουμε. Ελπίζω έστω και την ύστατη ώρα η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών να ανακαλύψει τον ορθό λόγο, πριν να είναι πολύ αργά.

H Πληροφορική ως Ιφιγένεια της Οικονομικής Ολιγαρχίας

Είχα την τύχη πρόσφατα να βρεθώ σε τέσσερα σημαντικά διεθνή συνέδρια που επικέντρωσαν τις συζητήσεις τους στο ζήτημα της ανεργίας των νέων και στο ρόλο που μπορεί να παίξει η επιχειρηματικότητα για την αντιμετώπισή της. Τα συνέδρια αυτά ήταν το "Saving Europe's Lost Generation" στις Βρυξέλλες 15 Μαΐου, το "Economic Ideas Forum" στο Ελσίνκι 6 & 7 Ιουνίου, το "40 under 40" στην Αθήνα 13-15 Ioυνίου και το G20 Young Entrepreneurs Alliance Summit 2013 στη Μόσχα 15-17 Ιουνίου.

Πολλές διαφορετικές απόψεις ακούστηκαν από εκλεκτούς ομιλητές στα συνέδρια αυτά. Προσωπικά στήριξα με πάθος την ανάγκη για την ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας ως μονόδρομο για την Ευρώπη, όχι μόνο για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων αλλά γενικότερα για την επίτευξη οικονομικής και κοινωνικής βιωσιμότητα μακροπρόθεσμα. Σε κάθε περίπτωση και με ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο ένας ήταν ο κοινός τόπος σχεδόν όλων των ομιλητών: Η τεράστια σημασία της Πληροφορικής στην κοινωνία και στην οικονομία. Η νέα οικονομία θα είναι η ψηφιακή οικονομία όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε. Με λίγα λόγια, η Πληροφορική θα παίξει τον καθοριστικό ρόλο για την επιτυχία των οικονομικών δραστηριοτήτων σε όλους τους κλάδους, από τη γαστρονομία και τον πολιτισμό μέχρι την ενέργεια και τις μεταφορές.

Ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον είναι η τοποθέτηση του Nicolas Petit, COO της Microsoft Γαλλίας, στο 40 under 40 που έγινε στην Αθήνα. Συζητούσαμε για το ζήτημα της πολυγλωσσικότητας στην Ευρώπη και πως μπορούμε αφενός να διαφυλάξομε και να αναδείξουμε το συμβολικό κεφάλαιο που ορίζει μια γλώσσα ενώ παράλληλα διευκολύνουμε τις εμπορικές συναλλαγές και τη δημιουργία ενιαίας, Ευρωπαϊκής συνείδησης. Η θέση του Nicolas ήταν ρηξικέλευθη: Δεύτερη γλώσσα στο εκπαιδευτικό σύστημα κάθε Ευρωπαϊκής χώρας, δεν πρέπει να είναι τα Αγγλικά, ούτε τα Γαλλικά, ούτε τα Γερμανικά ή τα Ισπανικά. Αντίθετα, ήδη από την Πρώτη Δημοτικού, ως δεύτερη γλώσσα πρέπει να διδάσκεται ο προγραμματισμός! (Coding should be the second language in Europe).

Η θέση αυτή που με ενθουσιασμό έγινε δεκτή και επικροτήθηκε από τους 40 Ευρωπαίους νέους ηγέτες κάτω των 40 είχε πρακτικά ακουστεί και στα άλλα τρια συνέδρια. Περιέχει δυο σημαντικότατους άξονες: Προγραμματισμός ως δεύτερη γλώσσα - δηλαδή ο προγραμματισμός ως στοιχείο αλφαβητισμού, και μάλιστα Προγραμματισμός από την Πρώτη Δημοτικού! Είναι μια ιδιαίτερα προωθημένη άποψη που όπως εξηγούν οι υποστηρικτές της "είναι μια από τις τελευταίες ελπίδες της Ευρώπης να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα και εν τέλει το ρόλο της στο παγκόσμιο σκηνικό του 21ου αιώνα".

Στη Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας, μάλλον τη σημαντικότερη εθελοντική επαγγελματική οργάνωση σε αυτήν τη χώρα, μιλούσαμε για χρόνια για την ανάγκη του ψηφιακού αλφαβητισμού και τις στρατηγικές που έπρεπε να σχεδιαστούν και να υλοποιηθούν για την επίτευξή του. Με λύπη λέω σήμερα πως κάναμε λάθος. Είναι απαράδεκτος πλεονασμός η φράση "ψηφιακός αλφαβητισμός". Στην πραγματικότητα μιλάμε πλέον για σκέτο αλφαβητισμό - ή μάλλον για τον νέο αναλφαβητισμό.

Ποια ήταν η αντίληψη στην Ελλάδα για τον σύγχρονο αλφαβητισμό; Οι "εκσυγχρονιστές" - ο Θεός να τους κάνει - που είχαν το τιμόνι της χώρας από το 1996 έως το 2004 έλεγαν πως οι Πληροφορικοί "δεν ενδιαφέρονται για την εκπαίδευση" και "δεν είναι ικανοί για εκπαίδευση". Τι συνέβη τελικά; Θεολόγοι, Γυμναστές, Καλλιτεχνικοί, Μουσικοί και διάφορες άλλες ειδικότητες με "σεμινάρια 400 ωρών" διορίστηκαν ως Καθηγητές Πληροφορικής. Ας μην εκπλήσσεται κανείς λοιπόν για το επίπεδο του ψηφιακού αναλφαβητισμού σήμερα.

Άλλαξε τίποτα από το 2004 έως σήμερα; Απολύτως τίποτα. Τα ίδια και χειρότερα. Καμία στρατηγική για τον ψηφιακό αλφαβητισμό. Αντίθετα υπήρχε στρατηγική πλουτισμού με εμπόριο ελπίδας. Πόσοι και πόσοι δεν πήραν "γνωστό πιστοποιητικό γνώσεων χρήσης υπολογιστή", το οποίο έφτασαν να πουλάνε μέχρι και τα περίπτερα, για να "πάρουν μόρια στον ΑΣΕΠ"; Τι λες εσύ αγαπητέ αναγνώστη, οι άνθρωποι αυτοί ήταν ψηφιακά αλφαβητισμένοι ή ψηφιακά αναλφάβητοι;

Τι συμβαίνει τώρα; Έχει βγει ένα ιδιότυπο "κρεβάτι Προκρούστη". Δεν πιάσαμε τους στόχους του Μνημονίου, κινδυνεύουμε πάλι να μην πάρουμε τη δόση, χρειάζονται κάποιες κινήσεις "εντυπωσιασμού" για να πούμε στους κουτόφραγκους (;) ότι "κοιτάξτε να δείτε, μπορεί να μην πετύχαμε τους στόχους αλλά κοιτάξτε εδώ τι κάναμε! Τα βάλαμε με τις συντεχνίες, ρίχνουμε γροθιά στο μαχαίρι, επιχειρούμε να λύσουμε χρονίζοντα προβλήματα δεκαετιών. Προσπαθούμε, δώστε μας χρόνο". Στο πλαίσιο αυτό έγινε, ότι και όπως έγινε, η ΕΡΤ. Τώρα περιμένουμε και το επόμενο βήμα.

Παρατηρούμε όλοι διάφορους "έγκριτους" "δημοσιογράφους" - ο Θεός να τους κάνει και έγκριτους και δημοσιογράφους - να λένε ότι οι "Καθηγητές Πληροφορικής δεν πατάνε στα σχολεία". Γιατί να μην τους απολύσουμε λοιπόν; Εξαιρετικά!

Δεν νομίζω πως σηκώνει μεγάλη ανάλυση. Ας πούμε όμως τα προφανή:
- Όπως όλη η Ευρώπη έτσι και η Ελλάδα, ακόμα περισσότερο μάλιστα, αν θέλει να επιβιώσει οφείλει να αναπτύξει τις ψηφιακές δεξιότητες
- Στον 21ο αιώνα αλφαβητισμός σημαίνει ψηφιακός αλφαβητισμός
- Στον 21ο αιώνα δεύτερη γλώσσα είναι ο Προγραμματισμός και αρχίζει να διδάσκεται από την Πρώτη Δημοτικού
- Αν χρειάζεται να συγχωνεύσουμε Σχολεία, αφού ζούμε σε "συνθήκες πολέμου", ας το κάνουμε.
- Αν χρειάζεται να επιστρέψουμε σε 35 παιδιά / τάξη, αφού ζούμε σε "συνθήκες πολέμου", ας το κάνουμε.
- Αν χρειάζεται να απολύσουμε καθηγητές Πληροφορικής (και όχι μόνο πληροφορικής) που  τεκμηριωμένα "δεν πατάνε στο Σχολείο" ή κρίθηκαν για άλλο λόγο επίπορκοι, ας το κάνουμε.
- Σε καμία όμως απολύτως περίπτωση δεν μπορεί να μειωθεί το γνωστικό αντικείμενο της Πληροφορικής στην Πρωτοβάθμια και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση! Πολύ περισσότερο μάλλον πρέπει να αυξηθεί κατακόρυφα, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά.
- Να μεταταχθούν άμεσα οι διάφοροι "αλεξιπτωτιστές" "καθηγητές" "πληροφορικής" (Θεολόγοι, Γυμναστές, Μουσικοί, κλπ) στην κανονική τους ειδικότητα
- Με δεδομένα τα παραπάνω βήματα (συγχώνευση σχολείων, σύμπτηξη τάξεων, απολύσεις επιόρκων), πιθανότατα πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός των Καθηγητών Πληροφορικής (αληθινών αυτή τη φορά) ώστε να μπορέσει να υλοποιηθεί ένα νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα αξασφαλίζει τον αλφαβητισμό του ελληνικού πληθυσμού με όεους 21ου αιώνα.

Η χώρα μας έχει πτωχεύσει. Για να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της θα στηριχτεί πρώτα και κύρια στο ανθρώπινο κεφάλαιό της. Τόσο οικονομικά, όσο κοινωνικά όσο και πολιτικά. Ο αλφαβητισμός είναι μια αυτονόητη προϋπόθεση. Αλφαβητισμός εν έτει 2013 σημαίνει ουσιαστική εκπαίδευση Πληροφορικής από την Πρώτη Δημοτικού.

Διαφορετικά, απλά κοροϊδευόμαστε.

Είναι γνωστό ότι πολλοί μας κοροϊδεύουν πολύ και για πολύ χρόνο. Είναι όλοι εκείνοι που περιγράφουμε με τον όρο "οικονομική ολιγαρχία". Όλοι εκείνοι που έχουν φροντίσει οι έχοντες να παραμένουν πρακτικά ανέγγιχτοι, αν όχι ενισχυμένοι, από την κρίση και οι χαμηλόμισθοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες να έχουν περάσει τα πάνδεινα.

Αυτή η οικονομική ολιγαρχία έχει βασικά δυο εργαλεία: Το "πολιτικό" σύστημα και τα μέσα "ενημέρωσης". Το σύστημα αυτό ψάχνει μια νέα Ιφιγένεια που θα τη θυσιάσει για τη διάσωσή του. Η πληροφορική φαντάζει ως μια εξαιρετική περίπτωση για τον σκοπό αυτό. Είναι έτοιμοι να το κάνουν.

Θα τους αφήσουμε;

Μαθήματα πολιτικού παραλογισμού

Η κυβέρνηση του υιού Παπανδρέου κατέρευσε υπό το βάρος της μνημονιακής πολιτικής της και υπό τις σφοδρότατες επιθέσεις της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Σαμαρά και τα διαγγέλματά του περί αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου που έκανε από το Ζάππειο.

Σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου βασικά με τη στήριξη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Σαμαρά  για να εφαρμόσει ακριβώς το πρόγραμμα το οποίο μέχρι τότε χαρακτήριζε ως θανατηφόρο για την οικονομία. Η νεοσύσταση Δημοκρατική Αριστερά Κουβέλη δεν στήριξε την Κυβέρνηση Παπαδήμου. Όταν το μόρφωμα Καρατζαφέρη απέσυρε την στήριξή της, η Αξιωματική Αντιπολίτευση Σαμαρά αποφάσισε πως δεν μπορούσε να συγκυβερνά με το κόμμα Βενιζέλου καθώς ήταν υπέυθυνο για τη διάλυση της οικονομίας της χώρας. Έτσι οδηγηθήκαμε σε εκλογές.

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έγιναν με τα κόμματα των Βενιζέλου, Σαμαρά και Κουβέλη να διαγωνίζονται για την πλέον πρωτότυπη έκφραση περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Βάσει του αποτελέσματος της κάλπης τα τρία αυτά κόμματα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Δεν το έπραξαν. Επέμεναν περιέργως να "μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ", ο οποίος όμως είχε δεδηλωμένα εντελώς διαφορετική ατζέντα. Μείναμε ενάμισι μήνα ακυβέρνητοι.

Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου τα κόμματα Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη γρήγορα συμφώνησαν στην τρικομματική. Ουδείς κατάλαβε γιατί αυτό δεν μπορούσε να γίνει από τις 6 Μαίου. Επίσης ουδείς κατάλαβε γιατί το κόμμα Κουβέλη μπήκε στην κυβέρνηση για να εφαρμόσει το πρόγραμμα που καταψήφισε λίγους μήνες πρίν. Όπως φυσικά είχε κάνει και το κόμμα Σαμαρά λίγους μήνες πρίν.

Ένα περίπου χρόνο αργότερα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά αποφασίζει να κλείσει ξαφνικά την ΕΡΤ. Το κόμμα Κουβέλη βρίσκει την ιδανική αφορμή για να αποχωρίσει από την τρικομματική. Μένει λοιπόν μια δικομματική κυβέρνηση, ομοίως με την εποχή Παπαδήμου. Αυτή τη φορά όμως το κόμμα Σαμαρά δεν έχει κανένα πρόβλημα να συγκυβερνήσει με το κόμμα Βενιζέλου. "Θα συνεννοούμαστε καλύτερα" είπε ο Σαμαράς.

Προσπαθώ να καταλάβω τι έχει συμβεί αυτούς τους 18 μήνες. Δεν είναι εύκολο. Νομίζω πως απλά η οικονομική ολιγαρχία παίζει σκάκι με τα πολιτικά πιόνια της προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο και, δυστυχώς τα καταφέρνει. Ο χρόνος περνά μας τίποτα δεν αλλάζει. Οι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται, η ύφεση συνεχίζεται αμείωτη. Πάλι στην τάξη του -6% θα είμαστε και το 2013. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια. Ο κόσμος απελπίζεται. Ο απελπισμένος, ο πεινασμένος, θα κοιτάξει πρώτα να καλύψει τις βασικές ανάγκες επιβίωσής τους και μετά θα σκεφτεί πολιτικά. Χαρά μεγάλη για την οικονομική ολιγαρχία λοιπόν. Προβλέπεται το σκάκι να συνεχίζεται. Τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε.

Το τμήμα του πληθυσμού που είναι εκτός διαδικτύου και ενημερώνεται μόνο από ελεγχόμενα, προπαγανδιστικά μέσα (τηλεόραση, εφημερίδες, ραδιόφωνο) είναι τεράστιο. Όμως και από εκείνους που έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο υπάρχει επίσης ένα μεγάλο ποσοστό άπειρων τεχνικά και πολιτικά ανθρώπων που υπόκεινται στην προπαγάνδα - και στη βλακεία ενίοτε - διαφόρων απίστευτων blogs και όχι μόνον.

Σε αυτόν τον απίστευτο παραλογισμό δεν έχουμε παρά να αντιτάξουμε τον Ορθό Λόγο. Ναι, ο ορθολογισμός είναι η μόνη λύση. Ο πολιτικός ορθολογισμός. Να ανακαλύψουμε εκ νέου τις λέξεις Πόλις, Πολίτης, Πολιτική και Πολιτισμός. Να συζητήσουμε. Να παράγουμε ιδέες αυθεντικές, όχι μόνο να αναμεταδίδουμε προπαγναδιστικά μηνύματα.

Ας προσέξουμε διότι ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικό. Αν φύγει το πολιτικό, μένει μόνο το ζώον. Αυτό ακριβώς που θέλει η ολιγαρχία να είμαστε για να μας ελέγχει δηλαδή.

ΕΡΤ: Μαδρίτη-Αθήνα, ιδιωτικά μονοπώλεια και υποκρισία

Τετάρτη 12 Ιουνίου στη Μαδρίτη. Δεν μπόρεσα να ξυπνήσω νωρίς όπως είχα προγραμματίσει. Η συζήτηση με τον Andrew τελείωσε κατά τις 3:00 το πρωί ενώ η ημέρα είχε ξεκινήσει στις 9:00 χωρίς κανένα διάλειμμα. Όπως και να το κάνουμε 18 ώρες συνεχόμενες είναι πολλές. Έτσι έφτασα στο Terminal 2 του Barajas κατά τις 11:40 με ώρα επιβίβασης 11:50 και αναχώρηση 12:20. Τρέχω στην ουρά που είχε δημιουργηθεί στην Πύλη Ε74 και στο τέλος βλέπω δυο γνώριμα πρόσωπα: H Elena και ο Ignacio, συνάδελφοι "European Young Leaders 40 under 40 2012-2013" περίμεναν στην ουρά για να πετάξουν και εκείνοι προς Αθήνα. Αύριο Πέμπτη ξεκινά το "Athens Seminar", που το περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.

Ξεπερνώντας την αρχική τους έκπληξη να με δουν εκεί, σύντομα πιάσαμε συζήτηση για το προφανές θέμα: Την κρίση που πια και στην Ισπανία είναι πάρα πολύ έντονη. "Η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα" λέει ο Ignacio, "δεν το βλέπω όμως", συμπληρώνει. Τον ενημερώνω πως στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Greekcovery ακούμε, Greek Success Story ακούμε, αλλά φως δεν βλέπουμε. Τότε τους ρωτάω αν έμαθαν τι συνέβη με την ΕΡΤ. Δεύτερη έκπληξη: Ήξεραν τα γεγονότα καλύτερα από εμένα! Πρώτη είδηση το θέμα στην Ισπανία. "Δεν είναι δυνατόν" μου λένε και οι δυο. "Όσο προβληματική και αν είναι, δεν μπορεί να καταργείται η δημόσια τηλεόραση".

Η Aegean μας ενημερώνει για την καθυστέρηση, τελικά το αεροπλάνο έφυγε στις 2:00. Συζητάμε πια χωρίς χρονικό άγχος. Τους λέω για την ιστορία της Ολυμπιακής. Εταιρεία-πρότυπο που έφτιαξε ο Αριστοτέλης Ωνάσης για τον γιο του. Πετούσε στις πέντε Ηπείρους, είχε τα καλύτερα slots στα πιο δημοφιλή αεροδρόμια του κόσμου. Κόσμημα για την ελληνική οικονομία, πυλώνας του τουρισμού, γέφυρα με τη διασπορά. Κατέληξε στο αισχρό ελληνικό κράτος. Ρεμούλα, μίζες, βολέματα, αναξιοκρατία, ο απόλυτος εξευτελισμός. Οδηγήθηκε στην χρεοκοπία με μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Το όνομα, τη φήμη και τα δρομολόγιά της ανέλαβε επιχειρηματίας που ενσαρκώνει τη βάση του "τριγώνου της καταστροφής". Ο άνθρωπος που πτώχευσε μια χώρα ολόκληρη, δεν θα τα πήγαινε πολύ καλά σε μια αεροπορική εταιρεία. Συρρικνώθηκε, ουσιαστικά έγινε μια τοπική αερογραμμή. Τι πετύχαμε λοιπόν: Από το κρατικό μονοπώλειο της Ολυμπιακής να πάμε στο ιδιωτικό μονοπώλειο της Aegean. Ας μας εξηγήσει κάποιος που ακριβώς βρίσκεται η πρόοδος στην εξέλιξη αυτή.

Elena και Ignacio δεν εκπλήσσονται και τόσο. Μαθαίνω πως τα ίδια γίνονται, σε άλλη κλίμακα βεβαίως, με τη συγχώνευση Iberia με British Airways. Όλως τυχαίως, η Iberia μειώνει τα δρομολόγια στη Λατινική Αμερική, που ήταν το ισχυρό χαρτί της, και τα κάνει σιγά σιγά η BA. Το Terminal 4, το καμάρι της Μαδρίτης που χτίστηκε για την Iberia, χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο.

Εξηγώ στα παιδιά πως για να καταλάβουν το "τρίγωνο της καταστροφής" πρέπει να αντιληφθούν πως το ελληνικό πρότυπο διαφθοράς δεν είναι ευρωπαϊκό μα λατινο-αμερικανικό ή βορειο-αφρικανικό. Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα - ή μάλλον αυτή είναι η κάστα που την κυβερνά. Λαμπρό παράδειγμα συμπεριφοράς της είναι η ΕΡΤ.

Τι συνέβη λοιπόν στην ΕΡΤ;

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η ΕΡΤ για από την ίδρυσή της μέχρι το 1981 αποτελούσε απλώς έναν προπαγναδιστικό βραχίονα του εκάστοτε καθεστώτος. Η εμβληματική ΥΕΝΕΔ αποτυπώνει καλύτερα από κάθε άλλο την ΕΡΤ των εποχών εκείνων. Στη συνέχεια ήρθε η "αλλαγή" και η ΕΡΤ ακολούθε τη "φυσιολογική" πορεία. Όργιο διορισμών, βολεμμάτων, αναξιοκρατίας, μίζας, ρεμούλας διαφθοράς. Ένα πραγματικό αίσχος. Μετά, ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση οπότε σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε η παρακμή. Όχι μόνο στοίχιζε πανάκριβα αλλά δεν την έβλεπε κανείς πια. Ας είμαστε σαφείς όμως: Ουδέποτε σταμάτησαν οι πρακτικές αυτές από όλες τις κυβερνήσεις. Η ΕΡΤ είναι ο άλλος ΕΟΤ, με ότι σημαίνει αυτό.

Γιατί λοιπόν μας ενοχλεί το κλείσιμο; Μα ακριβώς γιατί αυτή είναι η παγίδα της ολιγαρχίας! Δεν δουλεύουν καλά οι θεσμοί; Ε, να τους καταργήσουμε τότε! Ούτε το κοινοβούλιο δουλεύει καλά! Στελεχώνεται από πολλούς ηλίθιους, πολλούς ανίκανους και πολλούς - τεκμηριωμένα - κλέφτες και απατεώνες. Γιατί να μην το καταργήσουμε λοιπόν; Που να κάθεσε να εξυγιαίνεις τώρα.... Αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Έτσι απλά. Με αυτόπεποίθηση, για το καλό της χώρας.

Είναι πραγματικά ασύλληπτο. Έχω μείνει άναυδος, όπως έμειναν και οι Ισπανοί συνομιλητές μου. Ο Πρωθυπουργός που διόρισε τη μισή Μεσσηνία στο Μουσείο της Ακρόπολης μιλά για αναξιοκρατία. Εκείνος που κατακεραύνωνε τα μνημόνια και αλλεπάλληλες εκδηλώσεις στο Ζάππειο και μετά ήρθε να εφαρμόσει τη χειρότερη εκδοχή τους, μιλά για ηθική και συνέπεια. Ο άνθρωπος που διόρισε το ....Αιμίλιο Λιάτσο ως Διευθυντή Ειδήσεων της Κρατικής Τηλεόρασης θα μιλήσει για ποιότητα. Πραγματικά τα έχουμε χάσει τελείως. Η κορυφή της χώρας επιβεβαιώνει πως "είσαι ότι δηλώσεις" και, αν η πραγματικότητα είναι διαφορετική τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Δεν θέλω όμως να παρεξηγηθώ. Κανένα συναίσθημα συμπάθειας στους αισχρούς συνδικάλες που τόσα χρόνια τα είχαν κάνει πλακάκια και συνέτρωγαν με (τα αποφάγια της) ολιγαρχίας. Είναι άθλιοι, είναι ότι χειρότερο έχουμε. Οι βολεμένοι, οι αναξιοκρατικά διορισμένοι, οι τεμπέληδες και οι κλέφτες είναι οι τελευταίοι που έχουν λόγο να μιλούν. Είναι έτσι όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ; Ασφαλώς όχι. Είναι πολλοί από αυτούς; Ασφαλώς ναι. Ευθύνονται οι υγιείς, οι ηθικοί εργαζόμενοι που τόσο καιρό σιωπούσαν μπροστά στο όργιο διαφθοράς; Βεβαίως και ευθύνονται.

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, ας δούμε την αντιγραφή των μεθόδων των ισλαμο-κεμαλο-φασιστών με τη φίμωση των μέσων στη διάρκεια των ταραχών στην Πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη. Όπως ο μέσος Τούρκος δεν μπορούσε να ξέρει τι συμβαίνει σε μια κεντρική πλατεία της Πόλης έτσι και ο μέσος Έλληνας δεν είχε ιδέα τη πραγματικά γινόταν στο Ραδιομέγαρο. Πολύ περισσότερο η καλά οργανωμένη εκστρατεία φίμωσης, σίγασης των πομπών, επίθεσης στους servers, προσπάθεια γενικής καταστολής. Ένα σχέδιο πολύ καλά οργανωμένο, κάτι που πρέπει να μας κάνει να ανησυχούμε βαθιά. Σήμερα μάλιστα, σε σχέση με όλα αυτά, έγινε το χειρότερο: Διεκόπη η απεργία των ιδιωτικών μέσων για να προβληθεί η ομιλία του Πρωθυπουργού, κουβέντα όμως για τα γεγονότα στη Μεσογείων. Με άλλα λόγια, καλωσορίσατε στη Βόρεια Κορέα των Βαλκανίων.

Λένε πως η ΕΡΤ δεν δούλευε καλά. Αν και φαίνεται πως δεν ήταν ζημιογόνα, αυτό δεν έχει πραγματικά σημασία. Γιατί; Διότι στον κλάδο αυτό της οικονομίας αυτήν την στιγμή δραστηριοποιούνται μόνο επειχειρήσεις-ζόμπι. Ζόμπι είναι όλα τα κανάλια. Επιχειρήσεις που θα έπρεπε να έχουν πτωχεύσει προ πολλού. Περπατόντα πτώματα που τρομάζουν μόνο με την ύπαρξή τους. Μένουν τεχνητά στη ζωή χρηματοδοτούμενα από υπόγεια συμφέροντα απλά και μόνο για να παίξουν τον προπαγανδιστικό τους ρόλο. Σουλεϊμάν, Σεχραζάτ και Γιάννης Πρετεντέρης. Αυτό είναι το πρόσωπο των καναλιών.

Η συνταγή λοιπόν των αερογραμμών θέλει να εφαρμοστεί και στην τηλεόραση. Από το κρατικό μονοπώλειο, μετά από είκοσι χρόνια, να φτάσουμε σε ένα ιδιότυπο ιδιωτικό ολιγοπώλειο - Ένα μονοπώλειο στην ουσία με πολλά προσωπεία. Θα είναι η απόλυτη ήττα των προοδευτικών Ελλήνων.

Ποιο ήταν λοιπόν το δέον γενέσθαι; Νομίζω είναι αρκετά απλό και συνάμα πολύ δύσκολο. Η ΕΡΤ έπρεπε να εξυγιανθεί. Να κρατήσει μόνο το απαραίτητο προσωπικό το οποίο να αμοίβεται ορθολογικά. Να παρέχει ειδήσεις, όχι προπαγανδιστικά show. Να προάγει τον πολιτισμό, το ήθος, την παιδεία. Μπορεί να το κάνει. Όποιος λέει πως είναι αδύνατον, να πάει σε κάποιον ειδικό να κοιτάξει το πρόβλημα αυτοπεποίθησής του.

Πολλές φορές το έχουμε συζητήσει: Κάθε επιχείρηση έχει τρεις πόλλους: Ιδιοκτησία - Διοίκηση - Εργασία. Οι πόλοι αυτοί έχουν και διαφορετικούς ρόλους με ευθύνες και υποχρεώσεις ορθής λειτουργίας. Σε μια πολυεθνική επιχείρηση για παράδειγμα ο ιδιοκτήτης συνήθως είναι απρόσωπος. Υπάρχει διοίκηση που υλοποιεί τους στόχους που θέτει η γενική συνέλευση κατευθύνοντας, ενισχύοντας και ελέγχοντας τους εργαζομένους. Ας μας εξηγήσει κάποιος γιατί αυτό δεν μπορεί να γίνει στην περίπτωση που ο μέτοχος είναι το δημόσιο, κάθε Έλληνας πολίτης δηλαδή. Έχω ακούσει πολλές θεωρίες, καμία δεν ήταν πειστική. Είναι βέβαιο: Μια οποιαδήποτε επιχείρηση μπορεί να διοικηθεί ορθά και να πετυχαίνει τους στόχους τους με βέλτιση αποδοτικότητα ως προς τα κριτήρια και τις επιθυμίες των μετόχων, ακόμα και αν μέτοχος είναι ένας και είναι το ελληνικό δημόσιο! Πολύ περισσότερο, τίποτα δεν θα κάνει το παραπάνω αδύνατον αν η επιχείρηση έχει την επωνυμία ΕΡΤ ΑΕ.

Η κάστα, το τηλεοπτικό πριγκηπάτο των Αθηνών, πνέει τα λοίσθια. Χάνουν το έλεγχο. Είναι βέβαιο πως θα κάνουν κινήσεις σπασμωδικές, όσο καταλαβαίνουν πως είναι πολύ αργά. Αργά για εκείνους, όχι για τη χώρα. Ακόμα και αν την ύστατη στιγμή εφωτίζοντο και προσπαθούσαν να εφαρμόσουν το δέον γενέσθαι, στερούνται τόσο της ηθικής όσο και της πολιτικής νομιμοποίησης για να το πράξουν.

Όλοι εμείς πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Να γίνουμε, επιτέλους, πραματικά επικίνδυνοι. Να πάψουμε, επιτέλους, να επιτρέπουμε να μας περνούν για ηλίθιους. Να δώσουμε τέλος στην προπαγάνδα της ολιγαρχίας και να συνεχίσουμε ότι ξεκινήσαμε στις 6 Μαΐου του 2012. Μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να εκφράσουμε ορθό λόγο.

Σχετικά με τη δολοφονία του Άκη Τσοχατζόπουλου

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Ο Άκης δεν είναι "ένας" αλλά είναι "ένας από τους πολλούς". Δεν χωράει αμφιβολία ότι "έφαγε πολλά", το ίδιο όμως δεν χωράει αμφιβολία πως ομοίως έπραξαν - και πράττουν - πολλοί άλλοι. Το λάθος του βέβαια ήταν ότι ακολούθησε τα βήματα του μέντορα και προτύπου του Ανδρέα Παπανδρέου: Νεαρή, όμορφη σύζυγος και εξώφθαλμα πολυτελής ζωή στα γεράματα. Δυστυχώς όμως για τον ίδιο, ο Άκης δεν είχε σε καμία περίπτωση την προστασία που απολάμβανε, για διάφορους λόγους, ο Ανδρέας.

Έτσι λοιπόν ο Άκης παρουσιάστηκε από την ολιγαρχία ως ο ιδανικό εξιλαστήριο θύμα. Το μαύρο πρόβατο της μεταπολίτευσης, εκείνος που "ντρόπιασε το ΠαΣοΚ" και όλο το πολιτικό σύστημα. Εκείνος που τιμωρούμενος να απαλλάξει όλη αυτή τη γενιά που κατέστρεψε τη χώρα από τις ευθύνες της.

Είστε πολύ γελασμένοι, "κύριοι" και "κυρίες" της ολιγαρχίας. Ούτε μικρά παιδάκια δεν ξεγελιούνται πια με τα κολπάκια σας. Το ξέρουν όλοι πια, ο Άκης δεν ήταν μόνος. Είχε συνεργούς, συνοδοιπόρους και υφισταμένους. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πιστέψει ότι ο Υπουργός Άμυνας έκανε "πάρτι διαφθοράς" και ο Πρωθυπουργός, ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Υπουργός Οικονομικών και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ δεν είχαν ιδέα για το τι συνέβαινε; Κανείς!

Έχει δίκιο ο Άκης λοιπόν! Πρέπει να κληθεί όλο το ΚΥΣΕΑ της εποχής να καταθέσει.

Όπως είπα παραπάνω όμως ο Άκης είχε και υφισταμένους. Ένας ολόκληρος μηχανισμός εκατοντάδων "συντρόφων" στο κόμμα, στη νεολαία και στο Υπουργείο. Άνθρωποι που "έπιναν νερό στο όνομά του" και τώρα λίγο πολύ κάνουν πως δεν τον ξέρουν - Μερικοί και σε ηγετικές θέσεις του λεγόμενου "ΠαΣοΚ" (λεγόμενου διότι αυτό το παρακμιακό μόρφωμα ούτε πανελλήνιο είναι, ούτε σοσιαλιστικό, ούτε κίνημα). Όλοι αυτοί, παρότι έπαιρναν ψίχουλα σε σχέση με τους παραπάνω, γνωρίζουν πολύ καλά τι συνέβαινε - Και είναι πολλοί!

Τι συμβαίνει λοιπόν αυτές τις μέρες; Αυτό που συμβαίνει είναι μια μεγάλη, υπόγεια διαπραγμάτευση. Είπαμε, ο Άκης ήταν ένας από τους πολλούς. Κατά συνέπεια, ο Άκης ξέρει, ξέρει πολλά. Στην αρχή όλοι θα προσπάθησαν να γίνει το "καλύτερο σενάριο". Ποιο θα ήταν αυτό; Να μείνει για λίγο ο Άκης στη φυλακή, να δημευτεί και ένα μικρό ποσοστό της "περιουσίας" που έβγαλε με τον ιδρώτα του στο ΥΕΘΑ. Έτσι, θα ικανοποιούταν και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ο Άκης θα μπορούσε αφού πια είχε τιμωρηθεί να απολαύσει τα κλοπιμαία και η ολιγαρχία θα είχε διασφαλιστεί ως προς πιθανές άλλες αποκαλύψεις που θα την απειλούσαν.

Είναι προφανές όμως πως τα πράγματα δεν πηγαίνουν ακριβώς έτσι. Η κατάρρευση της οικονομίας και συνεπακόλουθα του "πολιτικού" συστήματος που είχε δημιουργήσει η οικονομική ολιγαρχία ανέτρεψε τον παραπάνω σχεδιασμό. Όπως είπαμε παραπάνω, δεν μπορούν πια να πείσουν ούτε τα μικρά παιδάκια με την τηλεοπτική (και προσφάτως, διαδικτυακή) προπαγάνδα τους. Ως εκ τούτου, φαίνεται πως τα σχέδια αλλάζουν και η ολιγαρχία έχει αποφασίσει (;) να προχωρήσει σε μια "παραδειγματική τιμωρία" του "ένοχου Άκη".

Τι θα κάνει λοιπόν ο σύντροφος Άκης; Για την ώρα, κάνει το προφανές: Απειλεί ότι θα μιλήσει. Το κάνει από καιρό. Ζητάει το προφανές: Να κληθούν τα υπόλοιπα μέλη του ΚΥΣΕΑ τα οποία συναποφάσιζαν για τα επίδικα ζητήματα. Είναι ντροπή για την ελληνική δικαιοσύνη που το αίτημα αυτό δεν έχει γίνει ακόμα δεκτό. Όπως φαίνεται, η απόφαση έχει ληφθεί, ο Άκης θα τιμωρηθεί και θα είναι ο μόνος ένοχος.

Το λογικό λοιπόν είναι ο Άκης να κάνει πράξη την απειλή του. Να μιλήσει συγκεκριμένα, να δώσει ονόματα και ποσά. Τα ξέρει, μπορεί να το κάνει. Πρέπει να το κάνει. Γιατί λοιπόν δεν το έχει κάνει ακόμα; Κατά την γνώμη μου για έναν πολύ απλό λόγο: Φοβάται για τη ζωή του. Είναι στη φυλακή, δεν έχει καμία προστασία, θα μπορούσε τόσο εύκολα να φανεί σαν αυτοκτονία του "απελπισμένου & ντροπιασμένου πολιτικού που είχει βυθιστεί στη διαφθορά και έπεσε στα δίχτυα της δικαιοσύνης"...

Όσοι ενδεχομένως επεξεργάζονται τέτοια σχέδια, ας γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο θα ήταν το μοιραίο λάθος τους. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε την έκρηξη της οργής σε όλη την κοινωνία. Αντίστοιχα, όσοι είναι επιφορτισμένοι σήμερα με την ασφάλεια του έγκλειστου Άκη, αστυνομικοί και σοφρωνιστικοί υπάλληλοι, ας γνωρίζουν πως είναι υπόλογοι απέναντι της κοινωνίας και υπεύθυνοι για την αποφυγή του παραπάνω εγκλήματος.

Ο Άκης πρέπει να μιλήσει, πρέπει να κατονομάσει με λεπτομέρεια. Κάποια θα θελήσουν να του κλείσουν το στόμα. Κάποιοι άλλοι, που ανέφερα παραπάνω, είναι υπεύθυνοι να προστατεύσουν τον Άκη και να μπορέσει τελικά να πει αυτά που γνωρίζει.

Ήρθε η ώρα να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Να ειπωθούν όλα. Να αποκαλυφθεί το ένοχο τρίγωνο της οικονομικής ολιγαρχίας με το "πολιτικό" σύστημα και τα μέσα "ενημέρωσης". Να καθαρίσει με λίγα λόγια ο βόθρος του Αθηναϊκού τηλεοπτικού πριγκηπάτου που μας έμαθαν να αποκαλούμε "ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης".

Πρέπει να φτάσουμε στην αλήθεια, να ξεφύγουμε δηλαδή από τη λήθη, να θυμηθούμε. Ο Άκης είναι από τους λίγους, αν όχι ο μόνος, που μπορούν να "θυμήσουν" πράγματα και καταστάσεις. Καθήκον όλων μας είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να το κάνει.