Επικίνδυνη πρόβλεψη

Περπατώντας σήμερα στην Πανεπιστημίου και ενώ το απαίσιο αίσθημα της εισπνοής των χημικών είναι ακόμα έντονο, θα ήθελα να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη: Η σύγκρουση εξουσίας που έρχεται είναι Χρυσή Αυγή εναντίον ΚΚΕ.

Εξηγούμαι:

Έχω πολλάκις μιλήσει για την ανάγκη επιστροφής στην πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου. Για τις λέξεις Πόλις, Πολίτης, Πολιτισμός, Πολιτική που έχουν τόσο βάρβαρα στρεβλωθεί με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε. Έχω ακόμα, όπως πολλοί άλλοι, πει πολλές φορές πως είναι απαραίτητο να ορίσουμε εκ νέου τις έννοιες ΠΡΟΟΔΟΣ - ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ώστε καθένας να μπορέσει να τοποθετηθεί. Δεν θέλει μεγάλη ανάλυση για να φανερωθεί η τεράστια αυτή ανάγκη, η οποία θα αναδιατάξει συνολικά το πολιτικό σκηνικό και θα στείλει τις καρικατούρες στη φυσική τους θέση: Στις γελοιογραφίες.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι όλα τα κόμματα (μη-κόμματα) αρνούνται πεισματικά να ανοίξουν τη συζήτηση για το σημερινό νόημα προόδου & αντίδρασης. Αποτέλεσμα; Μένουμε σε μια μετεμφυλιοπολεμική ανάλυση "αριστεράς" - "δεξιάς" - "κέντρου" και εκατέρωθεν "άκρων", οι οποία καμία σχέση δεν έχει με τη σημερινή πραγματικότητα.

Επόμενο αποτέλεσμα; Δημιουργούνται προσδοκίες που διαψεύδονται μεγαλειωδώς! Συνέβη με τον ΓΑΠ, συμβαίνει με τον Σαμαρά, θα συμβεί με τον Τσίπρα. Και μετά, τι;

Μια ακόμα ενδιαφέρουσα παράμετρος είναι ότι λόγω του γεγονότος ότι η "αριστερή" εκδοχή του ίδιου αποτυχημένου συστήματος καταρρέει νωρίτερα της "δεξιάς", το παλιό φάσμα δείχνει να μετακινείται προς τα δεξιά. Έτσι η αριστερά γίνεται κέντρο, το κέντρο δεξιά και η δεξιά, άκρα δεξιά. Δείτε ας πούμε τι έγινε με το (υποτιθέμενο) ΠαΣοΚ ή τι γίνεται τώρα με τον Κουβέλη...

Τι θα συμβεί λοιπόν το επόμενο διάστημα; Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα έρθει στην εξουσία σύντομα, αφού η απόσταση αντιπολιτευτικού λόγου - κυβερνητικών έργων τόσο για Σαμαρά όσο και για Βενιζέλο/Κουβέλη είναι τόσο μεγάλη που κανένας προπαγανδιστικός μηχανισμός δεν μπορεί να κρύψει. Τότε βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει αντιμέτωπος με τις δικές του αποφάσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να αποφασίσει αν θα διαλύσει το κόμμα του ή αν θα διαλύσει τη χώρα. Ότι και αν αποφασίσει τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει αυτόματα στις προ της 5ης Μαΐου δυνάμεις του, διότι πολύ απλά ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει και το πως θα κυβερνήσεις.

Όπως εξηγήσαμε λοιπόν, στο παλιό & ξεπερασμένο σύστημα αναφοράς, όλα τα "κόμματα" θα κινηθούν προς τα "δεξιά" - ήδη το έχουν κάνει άλλωστε. Τι θα σημάνει αυτό; Κάτι πραγματικά επικίνδυνο:

Τη συγκέντρωση πλειοψηφικών ρευμάτων γύρω από δυο κέντρα: Το ΚΚΕ, που θα συγκεντρώσει όλους τους απελπισμένους που τη δεκαετία του '80 και του '90 ψηφιζαν ΠαΣοΚ, και την Χρυσή Αυγή, που θα συγκεντρώσει όλους τους απελπισμένους που τη δεκαετία του '80 και του '90 ψηφιζαν Νέα Δημοκρατία.

Στο ερώτημα "τι θα συμβεί μετά;" δεν θα διακινδυνεύσω να δώσω απάντηση τώρα. Είναι βέβαιο πως η σύγκρουση θα είναι σφοδρή και ο σεβασμός στους θεσμούς από ελάχιστος έως ανύπαρκτος. Το ξαναζήσαμε εξάλλου από το 1946 έως το 1949 και πολλές φορές ακόμα παλιότερα στην ιστορία μας. 

Λένε πως "η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα". Ας ελπίσουμε πως έχουν δίκιο. Φοβάμαι πολύ πάντως πως για να φτάσουμε στη δυναμική επιστροφή του ορθού λόγου, ίσως πρώτα χρειαστεί να βιώσουμε τον παραλογισμό των άκρων. 

Στον Πατέρα του Απόστολου Γκανά - #TolisLovedMaria

Αγαπητέ Κύριε Γκανά,

Δεν είχα μέχρι σήμερα την τιμή να σας γνωρίσω. Όπως δεν είχα την πολύ μεγάλη τιμή να γνωρίσω και τον Τόλη "από κοντά", όμως μαζί με χιλιάδες άλλους που επικοινωνούσαμε μαζί του στα κοινωνικά δίκτυα νιώθουμε ότι τον ξέρουμε πάρα πολύ καλά, ότι ήταν ένας καλός φίλος.

Πρέπει να είστε πολύ σπουδαίος άνθρωπος, Κύριε Γκανά. Πολύ σπουδαίος άνθρωπος σίγουρα ήταν και η μητέρα του Τόλη, δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά ότι ο γιος σας ήταν ένας τόσο πολύ αξιόλογος άνθρωπος.

Ο φόβος είναι το πιο ανθρώπινο συναίσθημα. Ο φόβος του θανάτου, από καταβολής κόσμου καθορίζει ίσως την εξέλιξη του πολιτισμού μας. Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται, απλώς πολλοί δεν έχουν το θάρρος να το παραδεχτούν. 

Ο Τόλης, όπως με παρρησία το έλεγε, φοβόταν. Όπως φοβόμαστε όλοι μας. Έκανε όμως κάτι μαγικό, κάτι που ελάχιστοι άλλοι έχουν καταφέρει: Μπροστά στο φόβο έμεινε δυνατός, έμεινε εκφραστής του ορθού λόγου. Ούτε το έβαλε στα πόδια ούτε βρήκε καταφύγιο σε κάθε λογής υπερβολές. Πραγματικά σπάνιο παράδειγμα. Δεν τράπηκε σε φυγή. Έμεινε και πάλεψε μέχρι τέλους, με το κεφάλι ψηλά.

Καταλαβαίνω ότι ο πόνος είναι αβάσταχτος και η απώλεια αυτή δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Αν κάποτε όμως φτάσουν αυτές οι γραμμές στην αντίληψή σας Κύριε Γκανά, επιτρέψτε μου με σεβασμό μεγάλο να σας πω ότι πρέπει να είστε πολύ, πάρα, πάρα πολύ υπερήφανος για τον Τόλη. 

Ένα παιδί μόλις 30 ετών, κατάφερε με το ίδιο του το παράδειγμα να διδάξει αμέτρητους συνανθρώπους του σε όλον τον κόσμο το αληθινό νόημα της ζωής: Ότι η αγάπη νικάει το θάνατο.

Όλοι εμείς που διδαχτήκαμε με το παράδειγμά του θα τον θυμόμαστε για πάντα και θα προσπαθούμε να του μοιάσουμε. 

Με τα θερμότερα συλλυπητήριά μου,

Δημήτρης Τσίγκος

Μπακάληδες, πληροφορική & επιχειρηματικότητα

Δεν έχουμε επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα!

Μάλλον δεν έχουν ακούσει όσοι εκφέρουν την άποψη αυτή ότι στη χώρα μας έχουμε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες – μερικοί τα ανεβάζουν μέχρι και στο εκατομμύριο – επαγγελματικά ΑΦΜ.  Στην Ελλάδα λοιπόν είχαμε και έχουμε πολύ ανεπτυγμένη την επιχειρηματικότητα. Δυστυχώς όμως, δεν είχαμε το σωστό μοντέλο επιχειρηματικότητας. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει.

Ο κλάδος της Πληροφορικής αποτυπώνει καλύτερα από καθένα το τεράστιο αυτό πρόβλημα. Οι επιχειρήσεις που μεσουράνησαν στην Ελλάδα των 90s και των 00s ήταν εκείνες των box movers, ή για να το πούμε πιο απλά, των μπακάληδων της πληροφορικής.

Με μηδενική εγχώρια προστιθέμενη αξία, νόμιζαν πως μπορούν να επιβιώνουν πουλώντας καθρεφτάκια σε ιθαγενείς με ένα "ισχνό" περιθώριο κέρδους 500%. Οποία έκπληξη, χρεοκόπησαν άπαντες – πλην λίγων που ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν ακόμα.

Οι «μπακάληδες» άνθισαν σε μια χώρα που στο γνωστικό αυτό αντικείμενο έχει πληθώρα ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου στελεχών τα οποία τελικά είτε αναγκάζονταν στη μετανάστευση ή ανελάμβαναν εργασίες που καμία σχέση δεν είχαν με τις γνώσεις, τις επιθυμίες και τις δυνατότητές τους.

Αποτέλεσμα; Μια χαμένη γενιά επιχειρήσεων και μια χαμένη γενιά στελεχών. 

Παρόμοιες ιστορίες μπορεί να βρει κανείς σε όλους τους κλάδους, τόσο στην υψηλή τεχνολογία (π.χ. φάρμακο) όσο και στην ενέργεια, στον τουρισμό, στη γαστρονομία. Η λογική του «μπακάλη», η αποθέωση του «εισαγόμενου» διέλυσε την παραγωγική ικανότητα της χώρας και μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

 Το κίνημα της νεοφυούς επιχειρηματικότητας είναι μια ισχυρή, υγιής απάντηση στην παραπάνω κατάσταση. Ας το υποστηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις!

ΤΕΙ - Deree - Αγγλία και η εθνική παράνοια πανελληνίων & φροντιστηρίου

Είναι Αύγουστος του 1995 και κολυμπάω με τον Βασίλη στις Κουκουναριές σε μεγάλη απόσταση από την ακτή. Πριν λίγο είχαμε κάνει το τηλεφώνημα στον Ασπρόπυργο (δεν υπήρχαν κινητά τότε) και είχαμε μάθει τα άσχημα νέα. Οι γονείς είπαν "δεν πειράζει" και "κάθε εμπόδιο για καλό". Είμαι σίγουρος πως και εκείνοι παρέμεναν αμίλητοι όλην αυτήν ώρα. Με μένα, δεν ασχολήθηκε κάνεις. Ούτε κι εγώ, εδώ που τα λέμε.

Σχεδόν 20 στην ιστορία, 19+ στην κοινωνιολογία, 18+ στην έκθεση. Δεν μπορείς να πεις ότι είχε πάει και άσχημα! Κάθε άλλο μάλλον. Τον θυμάμαι καλά, την τρίτη χρονιά είχε προσπαθήσει πολύ σοβαρά. Τα άτιμα τα μαθηματικά όμως ήταν απελπιστικά χαμηλά. Η ΑΣΟΕΕ, την οποία είχε τελειώσει ο μπαμπάς το '60 κάνοντας μάλιστα μετά και το "έτος εξειδικεύσεως" (το πρώτο μεταπτυχιακό πρόγραμμα που έκανε το ΟΠΑ...), ήταν πια μακρινό όνειρο.

Η ώρα περνούσε, κουβέντα όμως δεν έβγαινε.

" ΤΕΙ - Deree - Αγγλία !" είπε ξαφνικά ο Βασίλης ενώ κολυμπούσαμε ακόμα και ξαφνικά νιώσαμε και οι δύο σαν να έχουμε πέσει απ'τον τέταρτο όροφο και την γλυτώσαμε με γρατζουνιές. Επιτέλους, είχε βρεθεί μια λύση. Μια λύση που μπορούσαμε να υποστηρίξουμε με αποφασιστικότητα έναντι οποιουδήποτε. Είχαμε εν τέλει βγει από το αδιέξοδο.

Ήταν εντελώς αδιανόητο να μην σπουδάσει. Όπως κι εγώ άλλωστε. Όπως σχεδόν όλοι οι συμμαθητές μας. Γιατί άραγε; Για διάφορους λόγους. Κυρίως γιατί στο αμείλικτο ερώτημα "τι δουλειά θα κάνεις όταν μεγαλώσεις;" από την πρώτη δημοτικού και μετά όλες οι απαντήσεις αφορούσαν επαγγέλματα αυστηρά πανεπιστημιακής μόρφωσης. Επίσης, είτε μας αρέσει ή όχι, όταν και οι δυο γονείς "έχουν σπουδάσει", φαντάζει μάλλον περίεργο το παιδί να μείνει εκτός πανεπιστημίου.

Για την ιστορία την ίδια χρονιά είχα δώσει και εγώ πανελλήνιες. Με 10+ μαθηματικά, ~14 Χημεία & Φυσική και 15 στην έκθεση έμεινα μακριά από τα Τμήματα που είχα δηλώσει. Πέρασα όμως στο "τελευταίο ΤΕΙ" που είχα δηλώσει "για την αναβολή", το οποίο τότε δεν ήταν άλλο από το "Τμήμα Φυτικής Παραγωγής - Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας - ΤΕΙ Κοζάνης - Παράρτημα Φλώρινας". Τι μου έμεινε από αυτό; Μια εξαιρετική εκδρομή στην Φλώρινα για την εγγραφή, η ακτινογραφία θώρακος που ακόμα κοσμεί τον τοίχο στο δωμάτιό μου, τα λιοντάρια στο ζωολογικό κήπο που μάλλον ένιωθαν εντελώς εκτός κλίματος και οι καταπληκτικές Πρέσπες. Θυμάμαι ακόμα και την 'Αννυ από το πρώτο μου φοιτητικό βράδυ - για αυτό όμως μάλλον θα μιλήσω μια άλλη φορά. Ας πω μόνο πως η πρώτη εντύπωση φοιτητικής ζωής δεν επιβεβαιώθηκε από τα πολλά χρόνια που ακολούθησαν.

ΤΕΙ - Deree - Αγγλία ήταν λοιπόν η λύση στο αδιέξοδο. Ο Βασίλης τελικά επέλεξε την Αγγλία.. Έτσι και έγινε λοιπόν: A-levels στο Κολλέγιο την χρονιά 1995-96, εισαγωγή στο Cranfield University, λουκουμάδες για πέντε μέρες στον Ασπρόπυργο τον Σεπτέμβρη του 1996, HND το 1998, BSc το 1999 και MSc το σωτήριο έτος 2000. Χωρίς αμφιβολία λοιπόν, το τέλος του κόσμου που βιώσαμε εκείνο το καλοκαιρινό μεσημέρι του 1995 στις Κουκουναριές της Σκιάθου δεν είχε καμία, μα καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Υπάρχει ζωή και μετά τις πανελλήνιες.

Θέλησα να γράψω το άρθρο αυτό λόγω των αποτελεσμάτων των πανελληνίων εξετάσεων που ανακοινώθηκαν πρόσφατα και επειδή πιστεύω βαθιά πως η εθνική παράνοια γύρω από το θεσμό των πανελληνίων και το μαύρο, ένοχο business του φροντιστηρίου είναι από τους σημαντικότερους υπεύθυνους του καταντήματος που βιώνουμε στη χώρα μας εν έτει 2012.

Οι αγρότες κλείνουν τον δρόμο και φωνάζουν "δεν έχουμε να πληρώσουμε τα φροντιστήρια των παιδιών μας". Υπάρχουν οικογένειες με μηνιαίο εισόδημα 800 € που δίνουν 300 € για φροντιστήριο "για το μέλλον των παιδιών τους". Οι τιμές φροντιστηρίου στο Κερατσίνι είναι σε ίδια τάξη μεγέθους με το Κεφαλάρι. Το φροντιστήριο είναι το σημαντικότερο είδος πρώτης ανάγκης στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Έχουμε τρελαθεί όλοι λοιπόν;

Πραγματικά, δεν ξέρω.

Η ερμηνεία που δίνω είναι η ακόλουθη: Πίσω από την παράνοια των πανελλαδικών και του φροντιστηρίου κρύβεται ένα κοινωνικό κοινό μυστικό, ένα ηθικό συμβόλαιο μεταξύ των μιζοκομμάτων και του λαού που δεν έσπασε μέχρι σήμερα: 

Όποιος καταφέρει να μπει στο Πανεπιστήμιο δικαιούται να "αποκατασταθεί". 

Πραγματικά, το μοναδικό παράδειγμα παγκοσμίως μιας "entitlement economy" όπως έλεγε η Founding Chair του G20 Young Entrepreneurs Alliance. Μέρι εκεί έφτασε η χάρη μας. Entitlement economy. Αν έμπαινες στο Πανεπιστήμιο, είχες δικαίωμα στην αποκατάσταση. Αυτό ήταν λοιπόν το Return-on-Investment της ελληνικής οικογένειας: Θα τα σκάσουμε χοντρά για να μπει το παιδί στο Πανεπιστήμιο, μετά όμως θα αποκατασταθεί!

Έτσι ίσως ερμηνεύονται και οι δυο μοναδικές σταθερές στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης:

1. Οι πανελλήνιες είναι αδιάβλητες

2. Κανείς δεν απολύεται από το δημόσιο.

...θυμίζω εξάλλου πως μια φορά το 1979 με τον ανεπανάληπτο Γ. Ράμμο διέρευσαν τα θέματα των πανελληνίων πράγμα που συνετέλεσε τα μέγιστα στην κατάρρευση της τότε κυβέρνησης.

Ένα τελευταίο ζήτημα που θέλω να θίξω, μάλλον το σημαντικότερο από όλα τα παραπάνω, είναι εκείνο του μηχανογραφικού δελτίου. Εκείνου του μηχανισμού δηλαδή που δημιουργεί δυστυχισμένους ανθρώπους. Εδώ και αν μιλάμε για παράνοια! Θυμάμαι πολύ καλά ένα (σχεδόν*) συμφοιτητή μου στο Μαθηματικό Κρήτης που έλεγε την εξής ιστορία: Είχε γράψει πολύ καλά στις πανελλήνιες και ήρθε η ώρα να συμπληρώσει το μηχανογραφικό. "Θα βάλω πρώτη επιλογή το Μαθηματικό!", είπε με χαρά. Αμέσως γονείς, αδέρφια, συγγενείς, καθηγητές, φίλοι, γνωστοί, με ένα στόμα - μια φωνή, έπεσαν πάνω του και φώναζαν! ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ; ΘΑ ΒΑΛΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ; ΑΦΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΑΘΜΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! 

Αν αυτό δεν είναι Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ  τότε τι είναι;;;;

Ευτυχώς ο (σχεδόν) συμφοιτητής βρήκε στο θάρρος να τους στείλει όλους στον αγύριστο και να κάνει την επιλογή που ήθελε. Πολύ φοβάμαι πως ήταν μια μικρή μειοψηφία. Με στατιστικά ασφαλές δείγμα, γνωρίζω πως ήταν μια μικρή μειοψηφία.

Δημιουργήσαμε γενιές δυστυχισμένων ανθρώπων. Γενιές νέων που δεν σπούδασαν αυτό που ήθελαν. Γενιές νέων που δεν κυνήγησαν το όνειρό τους. Απλά, έκαναν "αυτό που πρέπει". Έγιναν πολιτικοί μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι, αντί να γίνουν ίσως μαθηματικοί, βιολόγοι, φιλόλογοι ή ότι άλλο επιθυμούσαν. Αντί ακόμα να κάνουν ένα τεχνικό ή ένα αγροτικό επάγγελμα. Ένας κοινωνικά αποδεκτός φασισμός είναι αυτός.

Σε μια ανοιχτή συζήτηση στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών πρόσφατα είπα πως "μόνος δρόμος για να βγούμε από την κρίση είναι να ανακαλύψουμε ξανά τη χαρά της δημιουργίας". Αναγκαία και ικανή συνθήκη για αυτό είναι να δημιουργήσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επιτρέπει στους νέους να θελήσουν και να βιώσουν τη χαρά της δημιουργίας. Για να γίνει αυτό, ριζικές, ριζοσπαστικές αλλαγές απαιτούνται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. 

Σαν "γέφυρα" για επόμενο σχετικό άρθρο - πρόταση, θα πω ότι ένα μεγάλο πρώτο βήμα θα ήταν στην εκπαίδευση να ξαναβρούν οι λέξεις το αυθεντικό νόημά τους.

Μυστήριο τραίνο

Ήταν Πέμπτη 28 Απριλίου 2011. Το ραντεβού με τη MEDEF είχε οριστεί για τις 11:30. Ρώτησα τι ώρα θα βρεθούμε στο Αεροδρόμιο, η Chiara όμως μου απάντησε να είμαι στις 9:00 στο Midi Stations. Δεν ρώτησα τίποτα παραπάνω. Πράγματι, 9:00 ήμουν στο Midi Station, πήραμε το τραίνο THALYS περίπου στις 9:15 και πριν τις 11:00 ήμασταν στο Paris Nord και από εκεί με ένα taxi περίπου 11:20 στη MEDEF.

Η συνάντηση - δεν είχε μεγάλη επιτυχία, δυστυχώς - τελείωσε στη 1:30, οι φιλόξενοι (!) Γάλλοι μας κέρασαν ένα business lunch και στις 3:15 περίπου πάλι στον THALYS γιατί στις 5:00 μας περίμενε ένα ακόμα ρ/β στο γραφείο του YES που τότε ήταν δίπλα στο Berlaymont.

Kαταλάβατε τι λέμε; Μπαίνεις στο μετρό 9:00 στις Βρυξέλλες, κάνεις μια-δυο συναντήσεις στο Παρίσι και επιστρέφεις για μια ακόμα συνάντηση στο γραφείο σου στις Βρυξέλλες στις 5:00!

Κόστος; Ασύγκριτα χαμηλότερο από αεροπλάνο ή αυτοκίνητο.
Χρόνος: Ασύγκριτα λιγότερος από αεροπλάνο ή αυτοκίνητο.
Άνεση: Ασύγκριτα περισσότερη από αεροπλάνο ή αυτοκίνητο (εννοείται δωρεάν wi-fi που δούλευες κανονικά στο laptop σου όση ώρα διαρκούσε το ταξίδι).

Θα μου πείτε πως τα τραίνα έχουν αναπτυχθεί στη Δυτική Ευρώπη διότι εκεί "είναι μια πεδιάδα, δεν έχουν βουνά". Ρωτήστε τότε αν είναι για το τραίνο Μαδρίτη - Σεβίλλη που σε πάει σε 2,5 ώρες μια απόσταση 530 χλμ που έχει πολλά βουνά! Ή ακόμα καλύτερα δείτε τους Ελβετικούς Σιδηροδρόμους - Έχει άραγε βουνά η Ελβετία;

Έλεγε το 2000 ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης πως "ακόμα και στα western, ο εκσυγχρονισμός ξεκινά από τα τραίνα" - για να δείξει πως ψευδεπίγραφος ήταν ο "εκσυγχρονισμός" του Κωνσταντίνου Σημίτη.

Είναι λοιπόν λυπηρό αντί στην Ελλάδα το 2012 να συζητάμε για το πως θα ενώσουμε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με τις περιφέρειές τους, για το πως η Πάτρα, η Καλαμάτη, η Τρίπολη, η Σπάρτη, το Νάυπλιο θα μπορούσαν να είναι προάστια τις Αθήνας και αντίστοιχα οι πόλεις τις Μακεδονίας, της Θράκης, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας για τη Θεσσαλονίκη, να επικεντρώνουμε στα μιζοκόμματα και στη λογική "πονάει δόντι - βγάλει δόντι".

Δεν είναι σκοπός του άρθρου αυτού να επιχειρηματολογήσει για το αν "ο σιδηρόδρομος πρέπει να είναι κρατικός ή ιδιωτικός". Αντίθετα, θέλει να πει κάτι πολύ σημαντικότερο:

Επιτέλους, η Ελλάδα έχει ανάγκη πραγματικό σιδηρόδρομο.

Η Ελλάδα, η αληθινή Ελλάδα, όχι εκείνη που ξεκινά στο Σύνταγμα και σταματά στο Κολωνάκι.

Σχετικά με τους κκ. Πολύδωρα και Τραγάκη - Ανοιχτή επιστολή στον Αντώνη Σαμαρά

Ασπρόπυργος,

25 Αυγούστου 2012

Αξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ,

Όπως γνωρίζετε οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας κκ. Πολύδωρας και Τραγάκης με τρόπο ιδιαίτερα προκλητικό, την ώρα που η χώρα μας πληρώνει το λάθος της ανοχής σε μια κακιστοκρατία που κατέχει τους θεσμούς από το 1974 με αποτέλεσμα την οικονομική και όχι μόνο καταστροφή της, προχώρησαν σε διορισμούς συγγενικών τους προσώπων.

Πολύ χειρότερα μάλιστα, όταν το θέμα βγήκε στη δημοσιότητα, αντί να θέσουν τις παραιτήσεις τους στη διάθεσή σας και να ανακαλέσουν, αν γίνεται, τις παραπάνω πράξεις, προέβησαν σε ακόμα πιο προκλητικές δικαιολογίες που σίγουρα θα έχουν τεθεί υπόψιν σας.

Οι συμβολισμοί παίζουν έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην πολιτική και κοινωνικη ζωή όπως σίγουρα πολύ καλά γνωρίζετε, Κύριε Πρωθυπουργέ. Ποιος είναι άραγε ο συμβολισμός τόσο της τέλεσης των παραπάνω πράξεων όσο και της ανοχής τους από το πολιτικό μας σύστημα; Φοβάμαι πως είναι απλά μια επιβεβαίωση της ρήσης ότι "αντιλαμβάνονται το ΚΥΒΕΡΝΩ ως ΔΙΟΡΙΖΩ".

Μια και μόνο θα ήταν η πρέπουσα αντίδρασή σας Κύριε Πρωθυπουργέ, ως ελάχιστη ηθική υποχρέωση έναντι του ηλικιωμένου που είδε τη σύνταξή του να μειώνεται και να μην φθάνει πια ούτε για τα αναγκαία και έναντι του ασθενούς που βλέπει να μην μπορεί να προμηθευτεί φάρμακα και υπηρεσίες για να θεραπευτεί: Η άμεση και αμετάκλητη διαγραφή των κκ. Πολύδωρα και Τραγάκη.

Στην καμπή που βρίσκεται η χώρα μας μόνο ισχυροί συμβολισμοί είναι σε θέση να επανεκκινήσουν την οικονομία και να διατηρήσουν τη συνοχή της κοινωνίας.

Στην πολιτική σας ιστορία επιχειρήσατε να κάνετε την υπέρβαση, όπως χαρακτηριστικά λέγατε. Έχετε μια σπάνια δεύτερη ευκαιρία. Ευχόμενος ολόψυχα αυτήν τη φορά να την κάνετε, αναμένουμε μια πράξη συμβολισμού & δικαιοσύνης.

Με εκτίμηση,

Δημήτρης Γ.Ε. Τσίγκος

Μας δουλεύουν κανονικά! Μέχρι πότε;

Χθες ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς συναντήθηκε με την Καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ για να συζητήσουν την οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα μας αλλά και όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ελληνική κοινή γνώμη σίγουρα περίμενε ένα βήμα προς την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, με εντολή για την οποία εξελέγη η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός μας.

Αρκούσε μια απλή αναζήτηση χθες το βράδυ στο twitter με το επώνυμο του Πρωθυπουργού για να καταλάβει κανείς πως τα πράγματα δεν πήγαν ιδιαίτερα καλά. Μάλλον, δεν πήγαν καθόλου καλά. Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Βρετανικά, Αμερικάνικα και άλλα διεθνή μέσα ενημέρωσης έλεγαν "με μια φωνή" πως η Καγκελάριος Μέρκελ "δεν έδωσε τον αέρα που αναζητούσε η ελληνική πλευρά" και συγκεκριμένα είπε πως "λόγια έχουμε ξανακούσει, ήρθε η ώρα να δούμε έργα".

Νομίζω πως είναι τουλάχιστον 3,000,000 οι Έλληνες που έχουν το επίπεδο ψηφιακού αλφαβητισμού που τους επιτρέπει να φτάσουν μόνοι τους στις παραπάνω - αναμφισβήτητα αξιόπιστες - πηγές πληροφόρησης.

Αν παρόλα αυτά κάποιος έκανε το λάθος να επιχειρήσει να πληροφορηθεί από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης στην Αθήνα (ο χαρακτηρισμός "καθεστωτικά" είναι επιεικέστατος για τους ολοκληρωτικού τύπου αυτούς μηχανισμούς), βρισκόταν αντιμέτωπος με μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα! Το ταξίδι πήγε πολύ καλά, αποκαταστάθηκε εμπιστοσύνη με τη Γερμανική πλευρά, θα δοθεί τεχνική βοήθεια και διάφορα τέτοια χαριτωμένα.

Είπαμε να γίνεται προπαγάνδα από τα μιζοκόμματα, εδώ όμως έχει ξεπεραστεί κάθε όριο!

Σε ένα παλιότερο άρθρο μου είχα πει ότι "δεν δέχομαι να αυτοπροσδιορίζομαι ως ηλίθιος". To είχα πει απορρίπτοντας το ψευτοδίλημμα "ναι ή όχι στο μνημόνιο". Φοβάμαι όμως πως η υποκρισία των μιζοκομμάτων έχει φτάσει πια σε τέτοιο επίπεδο που το ερώτημα "αν δεχόμαστε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ηλίθιοι" τίθεται στην κυριολεξία του.

Δέχεσαι αγαπητέ αναγνώστη να αυτοπροσδιορίζεσαι ως ηλίθιος; Κάνε δυο απλούς ελέγχους:

1) Δες τι γράφουν τα διεθνή μέσα για τη συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά και σύγκρινέ το με το τι γράφουν τα εγχώρια μέσα
2) Δες στο youtube τα video από Ζάππειο-1, Ζάππειο-2, Ζάππειο-3 κλπ, και σύγκρινε τι έλεγε τότε ο τωρινός Πρωθυπουργός με αυτά που λέει τώρα

Δυστυχώς, μας δουλεύουν κανονικά. Ως πότε;

Η λύση παραμένει μια: Άμεση θέση των μιζοκομμάτων ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία εκτός νόμου, επιβολή έκτακτης εισφοράς κακοδιοίκησης σε όσους είχαν κυβερνητικές θέσεις από το 1974 μέχρι σήμερα, σχηματισμός κυβέρνησης ειδημόνων με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση δίνοντας χρόνο σε νέα, υγιή πολιτικά κόμματα να δημιουργηθούν.