Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 6ης Μαΐου

Ασπρόπυργος,

5 Μαΐου 2012

Οι αυριανές εκλογές είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο ορόσημο για όλους τους Έλληνες. Όλους εμάς που από το 1989 ακούμε ότι "κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης" και δυστυχώς τη μεταπολίτευση αυτή τη βλέπουμε να παραμένει εφτάψυχη και να επιβιώνει με όλες τις στρεβλώσεις της μέχρι σήμερα.

Ευτυχώς, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη αυτή για τόσο δυσάρεστες καταστάσεις, η αποκάλυψη του επιπέδου της διαφθοράς, των υπόγειων χρηματοδοτήσεων και της διασπάθισης δημοσίου χρήματος που έγινε από το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία σε συνδυασμό με την τραγωδία της οικονομικής κρίσης που απειλεί να στείλει την Ελλάδα 100 χρόνια πίσω, στη σφαίρα του τρίτου κόσμου, έφεραν οριστικά το τέλος της μεταπολίτευσης. Τα δραματικά μειωμένα ποσοστά των δυο "μιζοκομμάτων" στις αυριανές εκλογές θα επιβεβαιώσουν την αλλαγή σελίδας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Παρακολουθώντας τις ιστορικές αυτές εξελίξεις ο ελληνικός λαός, όλοι εμείς, καλείται αύριο να ψηφίσει. Είναι τώρα η στιγμή να φύγουμε από την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, να φύγουμε από διλήμματα τύπου Pepsi  ή Coka Cola, Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, Ναι ή Όχι στο μνημόνιο, κλπ. Είναι η ώρα της αναλυτικής σκέψης, είναι η ώρα του ορθού λόγου.

Έχοντας αυτά στο μυαλό μου, σε ένα πρόσφατο post μου στο facebook είχα πει σχετικά με τις εκλογές της 6ης Μαΐου:

"Στις Εκλογές: Όχι σε ΠαΣοΚ/ΝΔ, όχι σε ΚΚΕ/ΣΥΝ/ΔημΑρ, όχι σε Καμμένους και Μητσοτάκηδες, όχι σε Φασισταριά, είτε ορίτζιναλ-χρυσά ή ημιτασιόν-λαϊκά! Τι μένει; Πολλές επιλογές: ΦΙΣ/Δράση, ΔηΞα!, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι, κα. Ότι πιστεύει καθένας να το ψηφίσει! Αλλά να είναι κόμματα ειλικρινή και αυθεντικά. Να δώσουμε τέλος στην υποκρισία!"

Εξακολουθώ να υποστηρίζω ακλόνητα την άποψη αυτή. Επιλογές όπως οι Οικολόγοι - Πράσινοι, η Δράση, η Δημιουργία Ξανά!, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και το νέο κόμμα των Πειρατών, έχουν χαρακτηριστικά αυθεντικότητας και ειλικρίνειας που πρέπει να τύχουν εκτίμησης και υποστήριξης από τον Ελληνικό λαό! Αυτό σε πλήρη αντίθεση με τα παλιά, παρωχημένα κόμματα της παρακμής και του λαϊκισμού που κυριάρχησαν τα τελευταία 40 χρόνια και ήρθε η ώρα να μπουν οριστικά στο παρελθόν.

Νομίζω όμως πως αξίζει να δούμε κάποια βαθύτερη ανάλυση της επιλογής μας για την ψήφο της 6ης Μαΐου. Πρέπει να μην μείνουμε στο "TI" αλλά να φτάσουμε στο "ΓΙΑΤΙ". Να φύγουμε από τον δρόμο της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και τα ανύπαρκτα διλήμματα και να βαδίσουμε στον δρόμο του ορθολογισμού.

Να σας πω λοιπόν "γιατί" δεν θα ψηφίσω τα περισσότερα "παλιά" κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μου.

- Δεν θα ψηφίσω το ΠαΣοΚ για να μην είμαι εγώ αυτός που θα δώσει την ευχαρίστηση στον Joseph Goebbels να βλέπει την τέχνη του να κερδίζει στη χώρα που γεννήθηκαν η Δημοκρατία και η Παρρησία. Το κόμμα αυτό που στη δεκαετία του '80 έβαλε τα θεμέλια της οικονομικής καταστροφής της χώρας οικοδομώντας μια οικονομία εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους, το κόμμα αυτό που μέχρι χθες μας έλεγε ότι "λεφτά υπάρχουν", το κόμμα αυτό που έχοντας αποκτήσει μια απόλυτα οπορτουνιστική, νεοφιλελεύθερη λογική και κατέρχεται στις εκλογές με όνομα "σοσιαλιστικού κινήματος" - που όμως χρειάζεται να το φυλάει νυχθημερόν μια μεραρχία ΜΑΤ - αξίζει του χλευασμού μας και μόνο.

- Δεν θα ψηφίσω τη Νέα Δημοκρατία γιατί φέρει βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημα της πολιτικής. Διότι και εκείνη αντελήφθη το "κυβερνώ" ως "διορίζω". Διότι και εκείνη όταν έπρεπε να πάρει τις στρατηγικές αποφάσεις και να τις υλοποιήσει, είχε "παρκάρει στο κράτος". Διότι ακόμα την πενταετία 2004-2009 έχασε τελείως τον έλεγχο της οικονομίας, ανέβασε εγκληματικά τα ελλείμματα και υποθήκευσε το μέλλον των επόμενων γενιών. Ακόμα χειρότερα όμως δεν της συγχωρώ με τίποτα που δέχεται ακόμα και σήμερα να συνδιαλέγεται με τα ακροδεξιά, μέχρι και φασιστικά στοιχεία. Δεν είναι δυνατόν ο διάδοχος του Μιχαλολιάκου στην προεδρεία της Νεολαίας ΕΠΕΝ,  προσωπική επιλογή του δικτάτορα Παπαδόπουλου - ο τσεκουροφόρος Μάκης Βορίδης να είναι στα ψηφοδέλτια του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όχι, δεν μπορεί να νομιμοποιείται η ατζέντα του νεοναζισμού από το κόμμα που επανέφερε τη δημοκρατία στη χώρα μας.

Σημειώνω πως η κοινή λογική λέει πως μετά την αποκάλυψη ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ελάμβαναν υπόγειες, παράνομες χρηματοδοτήσεις από διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά κέντρα θα έπρεπε να είχαν τεθεί εκτός νόμου και να έχει απαγορευτεί η κάθοδός τους στις εκλογές.

- Δεν θα ψηφίσω ΚΚΕ γιατί δεν μπορώ να υποστηρίξω κόμματα που προωθούν το απόλυτο μονοπώλιο. Δεν είναι δυνατόν 20+ χρόνια μετά την πτώση του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" το ΚΚΕ ακόμα να υμνεί τον Στάλιν και τις "επιτυχίες" του. Πολύ χειρότερα το ΚΚΕ - για να ακριβολογούμε, η ηγεσία του - έχει παρεκτραπεί σε μια μεσαιωνικού τύπου τακτική που μόνο η Καθολική Εκκλησία της ιστορικής αυτής περιόδου μπορεί να συναγωνιστεί. Τι μας λέει το ΚΚΕ; Λέει ότι μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ο καπιταλισμός δεν αλλάζει, πάντα αυτός ήταν, απλώς τώρα έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Δεν έχει νόημα οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής βελτίωσης των πραγμάτων για τα λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη. Είναι πολύ φυσιολογικό που η Αλέκα Παπαρήγα δεν θέλει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Θα ήταν σαν να γινόταν η Δευτέρα Παρουσία την εποχή του παπικού μεσαίωνα. Είπαμε, δεν μπορεί να γίνει τίποτα! Μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία - συγγνώμη, μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία - εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οργανωνόμαστε στο ΠΑΜΕ, να κλείνουμε κανένα λιμάνι και να αγοράζουμε κουπονάκια ενίσχυσης. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε: Όπως οι παπάδες του μεσαίωνα "ευλογούσαν" το κρέας και το έκαναν "νηστίσιμο" έτσι και το ΚΚΕ μπορεί να "ευλογεί" απολύσεις και άλλες παρόμοιες τακτικές στον Ριζοσπάστη διότι γίνονται για "καλό σκοπό". Τέλος, πάντα στη λογική του παπικού μεσαίωνα, το ΚΚΕ άρχισε να μοιράζει και "συγχωροχάρτια", όπως έκανε για τον Άρη Βελουχιώτη και τον Νίκο Ζαχαριάδη. Άντε σύντροφοι, συγχωρείστε και κανέναν εν ζωή.

- Δεν θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, παρότι το έκανα τόσο το 2007 όσο και το 2009, γιατί έχει εγκλωβιστεί σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και φλερτάρει με το λαϊκισμό. Είναι πολύ κρίμα για μια δύναμη που θα μπορούσε να εκφράσει το προοδευτικό ρεύμα ενός νέου ανθρωπισμού, που θα μπορούσε να αναπτύξει μια νέα προοδευτικότητα βασισμένη στην ανάπτυξη μιας σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της  εργασίας του έχουσα στο επίκεντρο τη δημιουργία. Αντίθετα έχει εγκλωβιστεί σε λαϊκιστικές κορώνες για το "απεχθές" χρέος, που ακόμα και αν είναι έτσι είναι σύμπτωμα - όχι αιτία του προβλήματος. Θα ήθελα πραγματικά πολύ να δω το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα να μας καλούν να γίνουμε όλοι μάστορες και να στοχοποιούσε την οικονομική ολιγαρχία που είναι η κύρια υπεύθυνη για τα δεινά του τόπου & του λαού μας. Αντί αυτού, ακούω ρητορείες κενές ουσιαστικού περιεχομένου. Βλέπω στόχευση στο συναίσθημα ενώ αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο ορθός λόγος. Δάκρυσα ακούγοντας τον Μανώλη Γλέζο να λέει την ιστορία του μεγάλου αγωνιστή Μάθιου Πόταγα. Τι μας λέει σήμερα ο Μάθιος Πόταγας; Μας λέει πως όσο και αν είμαστε λίγοι και μόνοι, πρέπει να κάνουμε το σωστό για τον τόπο. Ποιο είναι το σωστό για τον τόπο και το λαό σήμερα; Είναι η άρση των απαράδεκτων στρεβλώσεων, είναι η διάλυση της οικονομικής ολιγαρχίας και τα εγκληματικά χαρακτηριστικά, είναι η ανάπτυξη ενός νέου οικονομικού παραγωγικού μοντέλου με έμφαση στη δημιουργικότητα και τη δικαιοσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς στο πρόγραμμα και τη ρητορική του αγνοεί τον Μάθιο Πόταγα.

- Δεν θα ψηφίσω ΛΑΟΣ ούτε Ανεξάρτητους Έλληνες γιατί είμαι οπαδός του ορθού λόγου και αντίπαλος του λαϊκισμού. Ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή του 21ου αιώνα θα πρωταγωνιστούσε ο λαϊκισμός ήταν κάτι που πραγματικά δεν το ανέμενα. Το ποσοστό ψήφων που θα λάβουν τα κόμματα αυτά το παίρνω ως ένα ισχυρό μήνυμα ότι πρέπει να ενισχύσουμε την Παιδεία στη χώρα μας.

- Δεν θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή διότι η θέση των νεοναζί, των φασιστών και των μπράβων την νύχτας είναι στη φυλακή και όχι στο κοινοβούλιο. Είναι η θέση που αργά ή γρήγορα θα βρεθούν, ακολουθώντας το παράδειγμα των προτύπων τους. Όσο για αυτούς που σκέφτονται να ψηφίσουν εθνικοσοσιαλισμό, τους προτείνω να πάνε μια βόλτα μέχρι τη Δρέσδη της Γερμανίας. Η απόλυτη καταστροφή και η πλήρης διάλυση περιμένουν τους λαούς που θα πιστέψουν ότι είναι οι "εκλεκτοί" και θα ακολουθήσουν τον εθνικοσοσιαλισμό. Πέρα από το ηθικό σκέλος του θέματος, είναι και θέμα επιβίωσης. Η υιοθέτηση του εθνικοσοσιαλισμού έστω και από μικρή μερίδα του λαού θα μας οδηγήσει με μαθηματική ελπίδα στην καταστροφή.

- Δεν θα ψηφίσω την Ντόρα Μπακογιάννη ούτε τη Λούκα Κατσέλη. Δεν πρόκειται ποτέ έμπρακτα να επικροτήσω τη μεταμφίεση του "παλιού" ως "νέο". Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι που ευθύνεται για την κατάντια της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι ότι πιο συντηρητικό, ότι πιο στρεβλό, ότι πιο σάπιο σε τελική ανάλυση έχει δώσει το πολιτικό σύστημα. Λυπάμαι που κάποιοι αντικειμενικά αξιόλογοι συμπολίτες μας έχουν ακολουθήσει Λούκα & Ντόρα, τον δρόμο δηλαδή της πολιτικής & οικονομικής ολιγαρχίας. Κάνουν λάθος μεγάλο, ευελπιστώ να το καταλάβουν σύντομα. Το παλιό δεν γίνεται να αναβαπτιστεί ως νέο.

- Δεν θα ψηφίσω τον Φώτη Κουβέλη διότι εκφράζει το χειρότερο πρόσωπο της ελληνικής αριστεράς. Είναι ο "Σημίτης του Συνασπισμού". Μιλάει πολύ μα δεν λέει τίποτα. Μας καλεί να τον ψηφίσουμε γιατί είναι συμπαθής, όμως όπως μου έλεγε και υποψήφιος βουλευτής του όταν τον ρώτησα "μα καλά, και αν μπείτε στην κυβέρνηση τι θα κάνετε;" μου απάντησε εύγλωττα "τα ίδια αλλά με πιο ανθρώπινο πρόσωπο". Δεν ξέρω τι να πω πια με αυτήν την ιδεολογική & πολιτική παρακμή. Πάνω απ'όλα όμως δεν θα ψηφίσω Κουβέλη λόγω της Ρεπούση. Όποιος μιλά για "συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης" δεν είναι ούτε αριστερός ούτε φιλελεύθερος, είναι φασίστας.


Με βάση την παραπάνω ανάλυση ΠαΣοΚ, Νέα Δημοκρατία, ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ, Δημ.Αρ., ΛΑΟΣ, Αν.Ελλ., Χ.Α, Δη.Συ. και Κοιν.Συμ. δεν μπορούν καμία περίπτωση να αποτελέσουν ορθολογικές επιλογές της ψήφου μας. Τι μένει; 

Από τα μικρότερα κόμματα αυτά που νομίζω πως αξίζουν οπωσδήποτε της προσοχής μας είναι τα ακόλουθα:

1. Οικολόγοι Πράσινοι
2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ
3. Πειρατές
4. Δράση
5. Δημιουργία Ξανά!

Πιστεύω πως ψήφος σε οποιοδήποτε από τα κόμματα αυτά έχει ορθολογικά χαρακτηριστικά και ΔΕΝ είναι "χαμένη ψήφος".

Ποιο από τα πέντε αυτά κόμματα όμως; Καθένας ας αποφασίσει με βάση τα κριτήριά του ως προς το σημαντικό και καλό για το λαό και τον τόπο! Με απόλυτη ειλικρίνεια, όχι μόνο σέβομαι αλλά και υποστηρίζω ψήφο σε οποιοδήποτε από αυτά τα κόμματα ως αποτέλεσμα ορθού λόγου.

Όσον αφορά τη δική μου προσωπική ανάλυση και επιλογή, έχει ως ακολούθως:

1. Οικολόγοι Πράσινοι: Το διεθνές κίνημα της οικολογίας από την σκοπιά της βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, της ορθολογικής χρήσης των φυσικών πόρων και της κοινωνικής δικαιοσύνης κινείται αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση. Στην Ελλάδα όμως περιμέναμε περισσότερα. Από τις Ευρωεκλογές που οι Οικολόγοι Πράσινοι πέτυχαν την είσοδό τους στην Ευρωβουλή, οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες. Οι δικές μου δεν έχουν καλυφθεί. Αυτό που περίμενα ήταν η πρόταση ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου βιώσιμης ανάπτυξης, η προαγωγή της επιχειρηματικότητας με σεβασμό στο περιβάλλον. Περίμενα και ισχυρότερη αντίδραση στη γελοιότητα της επιδοτούμενης επιχειρηματικότητας των ΑΠΕ, η οποία ούτε βιώσιμη ενεργειακή υποδομή δημιουργεί ούτε ορθολογική διαχείριση των κοινωνικών πόρων αποτελεί.

2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που έχει δώσει το αίμα της για τον κομμουνισμό και που προδόθηκε από την κομματική γραφειοκρατία. Πιστεύω στην κοινοκτημοσύνη ως ύψιστο επίπεδο κοινωνικού & πολιτικού πολιτισμού. Αντιλαμβάνομαι πλήρως πόσο δύσκολο είναι να πραγματωθεί. Πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να λειτουργήσει σωστά η αστική δημοκρατία, να λειτουργήσει αποτελεσματικά η παιδεία, να προαχθούν τα κοινωνικά ιδεώδη της συνεργασίας, της ισότητας και στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου. Υπό το πρίσμα αυτό, οι απόψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχονται για μένα από ένα μακρινό - όμως πολύ ευτυχισμένο - μέλλον. Μου αρέσει πολύ που μιλά για τον "σοσιαλισμό που δεν ζήσαμε" σε αντίθεση με την ηγεσία του ΚΚΕ που προσπαθεί να κάνει τη νύχτα-μέρα με το σοβιετικό έκτρωμα. Συνοπτικά, όποιος πραγματικά πιστεύει στο εφαρμόσιμο των ιδεών του κομμουνισμού πρέπει να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι μακράν η πιο αυθεντική και ειλικρινής φωνή του χώρου. Θα ήθελα πολύ να τη δω να πρωταγωνιστεί στη δημιουργία ενός νέου συνεταιριστικού κινήματος. Θα ήθελα ακόμα να τη δω να στηλιτεύει την στρέβλωση της σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του.

3. Κόμμα Πειρατών: Πραγματικά αξιόλογη πρωτοβουλία που πρέπει να τη δούμε πολύ προσεκτικά. Οι αξίες τους είναι βαθιά δημοκρατικές και αναμφίβολα προοδευτικές. Είμαι βέβαιος πως το Κόμμα Πειρατών θα εξελιχθεί σε έναν από τους φορείς προοδευτικού λόγου του τόπου μας. Αυτό που δεν βλέπω ξεκάθαρα είναι μια σαφής, βιώσιμη πολιτική & οικονομική στρατηγική. Ευελπιστώ να βγουν ενισχυμένοι από τις εκλογές, να συνεχίσουν με το ίδιο και περισσότερο ενθουσιασμό και να αναπτύξουν συγκεκριμένες δράσεις & προτάσεις. Σε κάθε περίπτωση η θέση ότι η επανάσταση της πληροφορίας μπορεί να οδηγήσει σε αναβίωση της άμεσης δημοκρατίας είναι στρατηγικά σωστή και ας μου επιτραπεί να αναφέρω ένα σχετικό άρθρο μου του 2006 με τίτλο "Διαδίκτυο, ψηφιακή ελευθερία και άμεση δημοκρατία"

Αφού λοιπόν παρουσίασα τις παραπάνω σκέψεις μου για Οικολόγους, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πειρατές, αφού ακόμα επαναλάβω ότι θεωρώ ψήφο σε όποιο από τα κόμματα αυτά ως πράξη ορθολογική που χρήζει σεβασμού και στήριξης από όλους, ας έρθω στις δυο τελευταίες επιλογές οι οποίες είναι πλησιέστερες όλων στα πιστεύω μου: Η Δράση και η Δημιουργία Ξανά.

Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω προβληματιστεί περισσότερο για μια επιλογή. Χθες στο twitter είπα πως σκέφτομαι να ψηφίσω τη Δημιουργία Ξανά και είχα αντιδράσεις από διάφορους χώρους, συμπεριλαμβανομένων ανθρώπων που σέβομαι και εκτιμώ βαθιά. Θέλω με απόλυτα κατηγορηματικό τρόπο να πω ότι δεν θεωρώ πως Δράση & Δημιουργία Ξανά είναι σε κάποια κόντρα, σε αντιπαλότητα. Το ίδιο και με τα υπόλοιπα τρία κόμματα που παρουσίασα πιο πάνω. Αντίπαλός μας είναι τα μιζοκόμματα ΠαΣοΚ & ΝΔ, αντίπαλός μας είναι τα πολιτικά απολιθώματα της αριστεράς & της δεξιάς, αντίπαλός μας είναι τα μπάζα της μεταπολίτευσης.

Ο Μανώλης Γλέζος, σε άλλο context βέβαια που νομίζω σχολίασα επαρκώς παραπάνω, είπε κάτι πολύ σωστό. Υπάρχουν αντίπαλοι, υπάρχουν και σύμμαχοι. Μεταξύ των συμμάχων υπάρχουν και κάποιοι με (ελαφρώς) διαφορετικές απόψεις. Αυτή νομίζω είναι η κατάσταση με τη Δράση & τη Δημιουργία Ξανά.

Η προσωπική μου επιλογή παραμένει η Δημιουργία Ξανά. Γιατί; Γιατί είναι start-up! Τι εννοώ με αυτό; Κάτι βαθιά πολιτικό: Όταν ζητάς τη μεγάλη επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική, όταν μιλάς στην κοινωνία και καλείς τον κόσμο να ανακτήσει την ιδιότητα του πολίτη, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που ονομάζουμε "learning curve", ένα στάδιο δηλαδή ωρίμανσης της πολιτικής σκέψης και του πολιτικού λόγου. Το στάδιο αυτό είναι πράγματι πολύ επικίνδυνο καθώς η προσπάθεια μπορεί να εκτραπεί σε κατευθύνσεις πολύ διαφορετικές από αυτές που είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές.

Ειδικά στη Δημιουργία Ξανά είδα θέσεις για το μεταναστευτικό οι οποίες με βρίσκουν κάθετα αντίθετο. Θέλω να πιστεύω πως είναι ένα δείγμα ανωριμότητας που είναι πολύ φυσιολογικό σε κόμμα που έχει ζωή λίγων εβδομάδων. Η ουσία όμως είναι πως η Δημιουργία Ξανά πραγματώνει δυο στρατηγικές επιλογές - μονόδρομους για την έξοδο από την κρίση που δεν είναι άλλες από την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική και την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρο τη δημιουργία με την επιχειρηματικότητα, όχι σαν ιδιοτέλεια, όχι σαν "κάνω εταιρεία", όχι σαν ταξικό ή κληρονομικό προνόμιο, αλλά ως μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογής ως μια στάση ζωής που θα οδηγήσει τον καθένα μας να προσφέρει στην κοινωνία ότι μπορεί βάσει των δυνατοτήτων του και να περιμένει να λάβει ότι την κοινωνία ότι χρειάζεται σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Η Δράση είναι μια υγιής κίνηση. Ο Στέφανος Μάνος στη δύση του πολιτικού του κύκλου κινείται σε πολύ σωστό δρόμο. Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες, ως εξωτερικός παρατηρητής εκλαμβάνω την άρνηση συνεργασίας με τη ΔΗ.ΣΥ., δηλαδή η απόδειξη ότι λέει αλήθεια όταν μιλά για αλλαγή κουλτούρας και νοοτροπίας, ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Όπως ο ίδιος ο Στέφανος Μάνος είχε πει, οι αρχιερείς της προηγούμενης θρησκείας δεν μπορούν να θεμελιώσουν τη νέα θρησκεία που χρειαζόμαστε. Η πράξη αυτή μου απάντησε και ένα άλλο μεγάλο ιστορικό μου ερώτημα, για το πως ο Μάνος είχε βρεθεί στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠαΣοΚ. Υποθέτω η αλλαγή αυτής στάσης μάλλον σημαίνει ότι έχει μετανιώσει και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Γιατί λοιπόν επιλέγω Δημιουργία Ξανά και όχι Δράση; Κυρίως γιατί η επιλογή αυτή περιέχει έναν ισχυρό συμβολισμό για την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική που είναι η κορυφαία προϋπόθεση για τη διάσωση της χώρας.

Δεν είμαι σίγουρος αν Δημιουργία Ξανά, Δράση, Οικολόγοι  Πράσινοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Κόμμα Πειρατών θα είναι όλοι στη Βουλή της 7ης Μαΐου. Πιστεύω πως δυο ή τρεις από αυτούς όντως θα είναι και θα επηρεάσουν θετικά της εξελίξεις.

Αυτό για το οποίο είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟΣ είναι πως τα κόμματα αυτά έχουν ήδη κατακτήσει την ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΉ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ και είναι μόνο θέμα χρόνου, λίγου μάλιστα, αυτό να αποτυπωθεί και στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς.

Κλείνω το μακροσκελές αυτό κείμενο εκφράζοντας τη μεγάλη μου αισιοδοξία ότι η επιστροφή των Ελλήνων στη Πολιτική όχι μόνο θα σώσει την Ελλάδα από την επερχόμενη καταστροφή αλλά θα σηματοδοτήσει την επιστροφή της Ευρώπης στην Πολιτική με εξαιρετικά θετικές συνέπειες στη ζωή όλων μας.

Αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

From information to knowledge and the democratization of learning

Αναδημοσίευση από το http://blog.efrontlearning.net/2012/05/from-information-to-knowledge-and-the-democratization-of-learning.html


A changing world!

We live in a changing world. We live in the era of the ‘Information Revolution’. For the first time in history billions of people around the globe have access to tons of information digitally stored in what we already call “the cloud”. One could reasonably expect unprecedented growth and prosperity for the global economy!

So, what about the global financial crisis? What about recession and poverty in the most developed economies of the planet, the US and the EU? What went wrong?

Metanoia: The Fifth Discipline

A good explanation can be found at the amazing book “The Fifth Discipline: The Art and Practice of the Learning Organization” by MIT’s Peter M. Senge where the Greek word “Metanoia” is introduced to describe the “shift of mind” happening when a piece of information becomes to knowledge. What Senge describes is something that most of us have actually experienced – we know that a ‘bad habit’ may harm us; however having this information does not stop us from doing it. The “shift of mind” has not yet happened – the information has not yet become “knowledge” – and often we don’t quit the bad habit before it has harmed us. Over-borrowing in the developed nations in the first decade of the 21st Century represents an amazing example of how bad it can get when you have the information but you don’t have the knowledge.

What about businesses and learning technology?

We at eFrontLearning aim to provide solutions that help turn information to knowledge – not only at the individual level but also at the workgroup level, which is even more ambitious. Since the very beginning (2003) we have been pursuing Tacit Knowledge in small- and medium-sized organizations. We try to make this informal knowledge searchable and transferable. We try to actually turn meta-information (that it “John is the person who knows how to deal with this situation“) to really useful information (that is “when this event happened in the past, John successfully faced it in that specific way“). It may sound simple, however it actually is a revolution in terms of organizational management and efficiency!

Why a “Revolution”?

For a very simple reason – small- and medium-sized organizations do not have the resources necessary to turn this tacit knowledge to Explicit Knowledge. They simply do not have the time and budget to do so. They need a lean, real-time approach to grab tacit knowledge and make it accessible to the team. This way organizations are able avoid having the same mistakes repeated over and over again. Why does this happen? Because the information was there but it was never transferred into “knowledge”, it never changed the team’s behavior. With modern, personalized, lean learning technologies for workgroups this can be achieved!

But what does this have to do with the democratization of learning?

The answer is very simple and obvious – learning technologies have been around for almost two decades, however it has been a luxury product, both in terms of capital expenditure and in terms of operational expenses. The total cost of ownership for a complete, state-of-the-art eLearning solution has been so high that only large corporations could afford it. Because of this situation, hundreds of thousands of companies around the globe have been excluded from the ability to turn information readily available on the Web into really useful knowledge. Because of this situation, the vast majority of businesses cannot really take advantage of the ‘Information Revolution’. This is where eFront comes in and disrupts the market – making a huge step towards the democratization of learning technologies, and so the actual democratization of learning.

The need for efficient, lean, accessible and easy-to-use learning technologies has never been higher. We at the eFront team bet that this need will grow over the next year at a fast pace. There is a plethora of arguments to support this:

- The economy is changing, getting more and more knowledge intensive
- Employee turn-over, meaning the frequency that employees change jobs, increases at a high pace
- Because of the economic crisis resources are lacking
- Because of globalization, competition gets more intensive
- Multimedia content, which used to represent a significant part of an eLearning project TCO, now is gradually turning to a commodity
- So, what is the eFront vision for democratizing learning?

The eFront team envisions every single business having the right to access quality, affordable, easy-to-use, lean learning technology tools that offer support in taking advantage of the information revolution and actually increasing its organizational knowledge both from a qualitative and quantitative perspective.

We aim to materialize all of this in developing value-for-money, cloud-based, mobile-enabled technology solutions targeting the huge market of small- and medium-sized organizations around the globe. No matter if your business is based in a global metropolis like NYC, London, Sydney, Ontario, or Moscow, or a rural village in Montana, Andalusia or Toscana, you can very simply access a technology platform from your browser, tablet or smartphone and experience “metanoia”, shift of mind for you and your team while taking advantage of the tons of information out there, turning that information into useful knowledge for sustaining and developing your business!

Κρίση, Ευρώπη, Γερμανία και μια ανατρεπτική άποψη

Ζούμε στην εποχή της κρίσης. Ποιας κρίσης όμως; Έχω καταλήξει πως έχουμε το προνόμιο στην Ελλάδα να βιώνουμε ταυτόχρονα τρεις διαφορετικές κρίσεις:

1 - Την Παγκόσμια Κρίση
2 - Την Ευρωπαϊκή Κρίση
3 - Την Ελληνική Κρίση

Ξεκινώντας από το τέλος η Ελληνική Κρίση είναι κύρια κρίση πολιτική. Στην Ελλάδα έχουμε το χειρότερο πολιτικό προσωπικό της ιστορίας, που κατάφερε να διαλύσει τη χώρα σε ιδιαίτερα ευνοικό περιβάλλον γεωοικονομίας και γεωπολιτικής. Μιλάμε για μαριονέττες της οικονομικής ολιγαρχίας που το μόνο που έκαναν, σε συνδιασμό με τα ελεγχόμενα μέσα, ήταν να διασφαλίζουν τα υπερκέρδη μιας απολίτιστης κάστας με σαφή εγκληματικά χαρακτηριστικά.

Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Κρίση είναι κρίση παραγωγικότητας. Έλεγε ένας φίλος "Η Αμερική είναι το μέρος για να είσαι νέος και η Ευρώπη για να είσαι γέρος". Γιατί άραγε; Για έναν πολύ απλό λόγο: Στην Ευρώπη δεν δουλεύουμε πολύ. Λουφάρουμε. Αυτή είναι η "ποιότητα ζωής" την οποία τόσο πολύ ζηλεύει όλος το Πλανήτης. Δουλεύουμε (σχετικά) λίγο και έχουμε (αναλογικά) πολύ καλό εισόδημα. Μια βόλτα σε κάποια εκ των Ευρωπαϊκών μητροπόλεων θα σας πείσει. Πολύ δυνατοί οι Ευρωπαίοι στο "creative accounting", για δεκαετίες έκρυβαν το πρόβλημα κάτω απ'το χαλί. Τώρα πια όμως δεν κρύβεται άλλο.

Πάνω απ'όλα όμως υπάρχει η Παγκόσμια Κρίση η οποία είναι η δυσκολότερη όλων - Προσωπικά δηλώνω αδυναμία έστω και να φανταστώ μια ρεαλιστική λύση της. Ποια είναι αυτή; Η Νομισματική Κρίση. Τι ακριβώς σημαίνει ένα δολλάριο; Τι ακριβώς σημαίνει ένα ευρώ; Τι είναι αυτά τα πετσετάκια για τα οποία εργαζόμαστε, σκεφτόμαστε, ιδρώνουμε, χάνουμε τον ύπνο μας ενίοτε και τη ζωή μας; Τι ακριβώς εννοεί η FED όταν λέει πως έκανε ένα "liquidity injection"; Αυτή η εγγραφή σε μια βάση δεδομένων υποτιθέμενου "πλούτου" σε τι αντιστοιχεί;

Η Αμερικάνικη ελίτ αποφάσισε το 2008 να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τον κλασικό της τρόπο: Να αντιμετωπίσει το σύμπτωμα. Πονάτε; Θα σας δώσουμε παυσίπονο. Πονάτε πολύ; Θα βάλουμε μορφίνη. Συνεχίζετε να πονάτε; Κι άλλη μορφίνη! Νομίζω είναι ατελείωτα στα μηδενικά των δολλαρίων που "διοχετεύχθηκαν ως ενέσεις ρευστότητας" (νομίζω μιλάμε για αρκετά τρισεκατομμύρια δολλάρια) ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ακόμα και έτσι όμως, η βελτίωση είναι μικρή. Γιατί; Διότι απλά η προσέγγιση αυτή αντιμετωπίζει το σύμπτωμα και όχι τη ίδιο το πρόβλημα.

Όταν λίγο αργότερα η κρίση άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη, η Υπερδύναμη πολύ ήθελε οι πρώην υποτακτικοί της να ακολουθήσουν ακριβώς τον ίδιο δρόμο. Ποιον; Εκείνο της μορφίνης. Έχετε μεγάλο χρέος; Έλα μωρέ τωρα, πως κάνετε έτσι! Ένα enter θα πατήσει ο Jean Claude, θα κάνουμε ένα μικρό liquidity injection μερικών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων και θα συνεχίσετε να διορίζετε ανενόχλητοι, θα συνεχίσετε να παίρνετε υποβρύχια που γέρνουν δίχως κανένα δισταγμό, όλα θα συνεχίσουν ως έχουν.

Πολύ περιέργως η Γερμανία αντιστάθηκε. Είπε πως το παυσίπονο δεν λύνει την ουσία του προβλήματος. Είπε πως πρέπει να δούμε που δημιουργούνται τα ελλείμματα και να διορθώσουμε το πρόβλημα, όχι το σύμπτωμά του.

Η πολιτική αυτή των Γερμανών, πέρα από ορθολογική ήταν πάνω απ'όλα βαθιά ευρωπαϊκή. Η καταρρέουσα υπερδύναμη θέλει να μας πάρει μαζί της στον πάτο. Θέλει να έχει τα 500 εκατομμύρια Ευρωπαίων στα ίδια χάλια με εκείνη ώστε να προκαλέσει μια παγκόσμια σύγκρουση, όχι στρατιωτική ευελπιστώ - μα πολιτική & οικονομική, με τις αναδυόμενες χώρες και οικονομίες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.

Η Ευρώπη δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο να ακολουθήσει αυτόν τον ολισθηρό δρόμο. Πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά έχει όλες τις δυνατότητες αγαστής και αμοιβαία ωφέλιμης συνεργασίας με τον αναδυόμενο κόσμο. Πρέπει απλά να λύσει το εσωτερικό της πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, το οποίο δεν είναι και τόσο τρομερό.

Το ποιος ήταν εκείνος ο Ευρωπαίος πολιτικός που πρωταγωνίστησε στην προώθηση της Αμερικανικής ατζέντας εντός των Ευρωπαϊκών θεμάτων το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.

Όλα καλά τα έκαναν οι Γερμανοί; Όχι βέβαια. Είχαν δίκιο απόλυτο πως πρέπει να επικεντρώσουμε στην αιτία και όχι στα συμπτώματα του προβλήματος, όμως ξέχασαν πως αν τα συμπτώματα υπερβούν το σημείο της κοινωνικής ανοχής, τότε το παιχνίδι χάνεται. Κάπως σαν την επέμβαση by pass: Η ουσία είναι να παρακαμφθεί η αποφραχθείσα αρτηρία, όμως ο ασθενής δέχεται απίστευτη ποσότητα παυσιπόνων για να αντέξει την επέμβαση.

Αυτό τελικά νομίζω πως το έχουν καταλάβει όλοι στην Ευρώπη και σιγά σιγά θα το υλοποιήσουν με εντυπωσιακά θετικά αποτελέσματα!

Η λύση της Ελληνικής Κρίσης βρίσκεται μόνο στην Ευρώπη. Πρέπει να επιλέξουμε αν θα γίνουμε δούρειος ίππος των Αμερικανικών συμφερόντων ή αν θα έχουμε μια αυτόχθονη, εθνική και Ευρωπαϊκή πολιτική. Μια Ευρωπαϊκή πολιτική την οποία ισότιμα θα συνδιαμορφώσουμε. Μια ανοιχτή, δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία  του αγώνα για την οποία θα γίνουμε πρωταγωνιστές.

Η Ευρώπη έχει όλες τις προϋποθέσεις να πρωταγωνιστήσει. Έχει το μέγεθος, το συμβολικό, ανθρώπιμο και οικονομικό κεφάλαιο, την ιστορία, τον πολιτισμό, το ανοιχτό μυαλό. Μπορεί να γίνει μια υπερδύναμη ειρήνης, ισότητας, δημοκρατίας και πολιτισμού. Είναι στο χέρι μας. Αρκεί να ενωθεί πραγματικά και δημοκρατικά και να κυβερνηθεί με μια αληθινά ευρωπαϊκή ατζέντα.

Στην πορεία αυτή οι εξελίξεις στην Ελλάδα θα παίξουν έναν απρόσμενα καθοριστικό ρόλο. Μια ιστορική ευκαιρία που έχουμε καθήκον να αξιοποιήσουμε και θα τον κάνουμε.

10 χρόνια, 7 μήνες και 20 μέρες

Συνέβη 10 χρόνια, 7 μήνες και 20 μέρες πριν με φέρει σε αυτόν τον κόσμο η Ελένη Μπουγιατιώτου.

Δεν είχε ξημερώσει ακόμα όταν ήρθαν. Ο Μπουράτσης κοιμόταν, εξάλλου ήδη ήταν σχεδόν κατάκοιτος. Τον πήραν με το φορείο και τον πήγαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, μαζί με πολλούς άλλους. 

Την περιγραφή αυτής της σκηνής όσες φορές την άκουσα είχε τόσο έντονο συναίσθημα που ένιωθα πως ήμουν μπροστά. Να βλέπω τον Μπουράτση να τον παίρνουν με το φορείο, τη Μαργαρίτα και τον Γιώργο να παρακολουθούν έκπληκτοι και να μονολογούν "μα τι κάνετε; δεν βλέπετε πως είναι άρρωστος; τι φοβάστε από αυτόν τον άνθρωπο;".

Τι φοβόντουσαν από τον Μπουράτση; Από την σκια του Μπουράτση για να ακριβολογούμε.

Ο Βαγγέλης πρόλαβε να φύγει, αν και τον έπιασαν λίγες μέρες αργότερα. Τον Γιώργο δεν τον πείραξαν εκείνη την ημέρα. Απλώς τον απέλυσαν μετά από λίγο διάστημα. "Ξέρεις ότι δεν θα το έκανα ποτέ, με πιέζουν όμως" του είπε ο Διευθυντής του ΑΣΠΡΟ δίνοντάς του την απόλυση.

Ο Μπουράτσης δεν άκουγε. Όλοι πάγωσαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέφειας όταν ένας από αυτούς φώναξε "ακίνητος" με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Συνέχισε να περπατά κανονικά, μέχρι που κάποιος έτρεξε και τον τράβηξε πίσω. Γράφτηκαν βιβλία για αυτήν την σκηνή και άρθρα σε εφημερίδες. Πήγε στη Γυάρο για έναν χρόνο, σε άθλια κατάσταση υγείας. Συνηθισμένος βέβαια καθότι ήταν φυλακισμένος εις θάνατον από το '48 μέχρι το '65 κατηγορούμενος για πλήθος φόνων και ...τον εμπρησμό της Φυλής. Ένα χρόνο μετά τον έστειλαν πίσω εντελώς κατάκοιτο, ετοιμοθάνατο. Λίγο αργότερα, το Μάη του '68 έφυγε ήσυχα ένα πρωί. 

Πολλές φορές σκέφτηκα τι ατυχία ήταν αυτή που με βρήκε και δεν μπόρεσα να τον γνωρίσω. Μετά έλεγα μέσα μου πως είναι σαν να τον έχω γνωρίσει. Τι είναι λοιπόν αυτό που μου λέει ο Μπουράτσης; 

Τι λέει εκείνος που είχε δει τον 17-χρονο γιο του να δολοφονείται εν ψυχρώ, τον κουνιάδο του να δολοφονείται έναν χρόνο μετά, το σπίτι του να πυρπολείται τρεις φορές σε έναν χρόνο και στη συνέχεια να καταδικάζεται ο ίδιος σε στημένες δίκες για φόνους και εμπρησμούς ολόκληρων χωριών;

Λέει πως τους έχει συγχωρέσει.

Λέει πως έφταιξαν όλοι, αριστεροί και δεξιοί.

Λέει πως το αίμα δεν ξεπλένεται με αίμα.

Λέει ακόμα πως οι άνθρωποι πρέπει να δουλέψουν, να δημιουργήσουν μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Λέει ακόμα πως κάθε στιγμή, όταν έμαθε τα μαντάτα για τον Δημήτρη, όταν άκουσε την απόφαση "εις θάνατον" από το δικαστήριο, όταν μπήκε στο καράβι για τη Γυάρο, δεν έχασε την πίστη του. Γιατί πολύ απλά είχε κάνει αυτό που έπρεπε, το δέον γενέσθαι.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε και εμείς τώρα.

Θέλω να ξαναγίνω Πολίτης και θα το κάνω!

Με πολύ μεγάλη θλίψη παρακολουθώ την προεκλογική αντιπαράθεση των "κομμάτων" - σε εισαγωγικά καθότι τα περισσότερα κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην αυθεντική έννοια του εθελοντικού, μαζικού, συλλογικού οργανισμού που ονομάστηκε κόμμα - να περιστρέφεται γύρω από το μνημόνιο. Γίνεται μια προσπάθεια από το αριστερός / δεξιός του εμφυλίου πάμε στο αντιμνημονιακός / μνημονιακός του 2012. Τα κατ'όνομα αριστερά, κατ'όνομα κεντρώα και κατ'όνομα δεξιά κόμματα παίρνουν θέση και τοποθετούνται με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στο μνημόνιο.

Μάλλον μας περνούν για ηλίθιους. Αναρωτιέμαι:

- Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος που υποστηρίζει ότι η οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας στην Ελλάδα από το 1980 μέχρι το 2009 ακολουθούσε έναν δρόμο δικαιοσύνης και βιωσιμότητας;

- Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος που υποστηρίζει πως δεν υπήρχε - και εξακολουθεί να υπάρχει - τεράστια ανάγκη δομικών μεταρρυθμίσεων;

- Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος που δεν βλέπει ότι σημασία δεν έχει η επίτευξη κάποιων ονομαστικών οικονομικών στόχων αλλά ο τρόπος - και η βιωσιμότητά του - που αυτό θα γίνει;

Ιδιαίτερα χρήσιμη είναι η αναλογία με το υπέρβαρο άτομο που για λόγους υγείας καλείται να αδυνατίσει με επιτακτικό τρόπο. Πρώτα απ'όλα δεν υπάρχει κανένας τρόπος αυτό να γίνει "εν μια νυκτί". Στη συνέχεια μπορεί να χάσει κιλά με πολλούς τρόπους: Από εξωπραγματικούς (π.χ. να ακρωτηριάσει τμήματα του σώματός του), μέχρι εφαρμόσιμους μα μη-βιώσιμους (π.χ. μια δίαιτα πρωτεϊνών), έως ρεαλιστικούς, επώδυνους μα βιώσιμους τρόπους όπως η αλλαγή του τρόπου ζωής, μια δίαιτα πλούσια σε φυτικές ίνες και χαμηλή σε λιπαρά μαζί με έναν υγιεινό τρόπο ζωής και σωματική άσκηση. Παρότι η τελευταία επιλογή είναι προφανέστατα η πιο λογική, έξυπνη και βιώσιμη, πλήθος συνανθρώπων μας σε όλη τη γη επιλέγει τις πρώτες μεθόδους με τα γνωστά αποτελέσματα που γνωρίζουμε όλοι.

Έτσι και με το μνημόνιο λοιπόν. Το ζήτημα δεν είναι οι ονομαστικοί στόχοι της οικονομίας - μείωση ελλείμματος και χρέους - αλλά το πως εκείνοι θα επιτευχθούν με έναν τρόπο που θα είναι κοινωνικά δίκαιος - άρα μακροχρόνια βιώσιμος.

Το λεγόμενο ΠαΣοΚ - λεγόμενο διότι δεν είναι πανελλήνιο, δεν είναι σοσιαλιστικό και σίγουρα δεν είναι κίνημα - δεν θέλησε να εφαρμόσει μια ρεαλιστική πολιτική. Γιατί; Πιθανολογώ για δυο βασικούς λόγους: Αφενός δεν είχε την ηθική & πολιτική νομιμοποίηση να το κάνει αφού εξελέγη με την ατζέντα του ψέμματος - "λεφτά υπάρχουν" - , αφετέρου δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να θίξει την οικονομική ολιγαρχία, την κάστα εκείνη με τα ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά που ελέγχει τη χώρα με τα μέσα μαζικής "ενημέρωσης" και τους "πολιτικούς"-μαριονέττες.

Προφανώς και η κυβέρνηση Παπαδήμου με τη συμμετοχή της λεγόμενης ΝΔ - λεγόμενης γιατί καμία σχέση δεν έχει ούτε με το Νέο ούτε με τη Δημοκρατία - ακολούθησε ακριβώς το ίδιο μονοπάτι.

Τα κόμματα της λεγόμενης αριστεράς - ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ και Δημ.Αρ.- στην πραγματικότητα είναι βαθιά συντηρητικά, δεξιά σχήματα. Μένοντας στην στείρα άρνηση και την ανέξοδη διαμαρτυρία δεν δίνουν ΚΑΝΕΝΑ ρεαλιστικό σενάριο προόδου και ανάπτυξης για τον ελληνικό λαό. Με απομονωμένες από τον λαό συνδικαλιστικές μασωνίες σοβιετικού τύπου κατοχυρώνουν τα κεκτημένα τους, παίρνουν την χρηματοδότησή τους από το "κράτος" και πουλάνε ξοφλημένα επαναστατικά όνειρα σε απελπισμένους συνανθρώπους μας..

- Που είναι η συζήτηση για την ανάπτυξη, την πρόοδο, τη δημιουργία, την οικονομία από την αριστερά;
- Που είναι η συζήτηση για την προώθηση μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα;
- Που είναι η θέση για ένα νέο συνεταιριστικό κίνημα που θα δώσει πνοή στην ύπαιθρο με βάση τη συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο;
- Που είναι τελικά η συζήτηση για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών στη γειτονιά μας και σε ολόκληρο τον κόσμο;
- Ποιες είναι οι ξεκάθαρες απόψεις για το τι αληθινά σημαίνει ΠΡΟΟΔΟΣ και τι είναι η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στην Ελλάδα, την Ευρώπη, το 2012;

Φοβούνται τα "αριστερά κόμματα" να θίξουν τα ζητήματα αυτά. Γιατί; Διότι έχουν μαύρα μεσάνυχτα.

Υπάρχουν ακόμα μερικά πολύ χαριτωμένα "νέα" "κόμματα". Από πρώην Υπουργούς και Βουλευτές επί δεκαετίες που καταφέρονται "εναντίον του σάπιου πολιτικού συστήματος" και μιλούν για την ανάγκη ανανέωσης. Φοβάμαι πως το μόνο που μπορούν να κάνουν για την ανανέωση είναι να πάνε σπίτι τους. Τουλάχιστον θα γλύτωναν τη γελοιοποίηση που υφίστανται.

Για τους φασίστες θα μου επιτρέψετε να μην τους σχολιάσω. Το έχει κάνει αμετάκλητα η ιστορία.

Από τη σύντομη αυτή ανάλυση αντιλαμβάνεστε γιατί λέω ότι μας παιρνούν για ηλίθιους. Θέτουν ένα ψευτοδίλημμα  - ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο μνημόνιο - , τοποθετούνται όλοι στο ψευτοδίλημμα με όρους - στην καλύτερη περίπτωση - ποδοσφαιρικής αντιπαράθεσης  - υποστηρίζοντάς το ή πολεμώντας το φανατικά - και δεν λένε ΤΙΠΟΤΑ για την ουσία:

- Ποιο θα είναι το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο ανάπτυξης που θα εφαρμόσουμε στην Ελλάδα με χαρακτηριστικά δικαιοσύνης και βιωσιμότητας;
- Ποιο είναι το όραμά μας για την αληθινά ενωμένη Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και τη θέση της Ελλάδας σε αυτήν;
- Πως θα νικήσουμε την οικονομική ολιγαρχία που κατέστρεψε, λεηλάτησε τη χώρα με εργαλεία τα μέσα "ενημέρωσης" και τους επίορκους "πολιτικούς";

Προσωπικά δεν δέχομαι να αυτοπροσδιοριστώ ως ηλίθιος. Δεν δέχομαι το ψευτοδίλημμα του ναι ή όχι στο μνημόνιο. Θέλω να μάθω τι πραγματικά γίνεται στη χώρα μου. Θέλω να μάθω πως πραγματικά μπορώ να είμαι χρήσιμος. Θέλω να μάθω πως πραγματικά μπορώ να συνεισφέρω στην ευημερία της κοινωνίας και στην ανάπτυξη πολιτισμού για εμάς και τις γενιές που θα έρθουν. Θέλω να ξαναγίνω Πολίτης και θα το κάνω.

Αλήθεια

Μια παράδοση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό είναι εκείνη της πρωταπριλιάτικης φάρσας. Στο πλαίσιο αυτό νωρίτερα σήμερα το απόγευμα ανακοίνωσα στους λογαριασμούς μου στο twitter και στο facebook ότι θα είμαι υποψήφιος στις εκλογές υποστήριζοντας τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Γράφοντας στα αγγλικά ενώ το μήνυμά μου απευθυνόταν μόνο σε ελληνόφωνο κοινό καθώς και απαντώντας ότι ο λόγος που γράφω στην ξένη γλώσσα ήταν ότι "my berry doesn't have Greek fonts", υπέθεσα ότι οι περισσότεροι θα καταλάβαιναν ότι επρόκειτο περί φάρσας. Επίσης ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, στην κίνηση του οποίου υποτίθεται πως συμμετείχα, δεν έχει κάνει [τουλάχιστον μέχρι σήμερα] καμία δήλωση συμμετοχής στις εκλογές.

Όχι λοιπόν αγαπητοί φίλοι, δεν πρόκειται να είμαι υποψήφιος στις εκλογές. Η ιδιότητα του Πολίτη προηγείται, η ιδιότητα του Πολιτικού έπεται. Καθήκον όλων μας είναι να αγωνιστούμε για την ανάκτηση της ιδιότητας του Πολίτη, εκείνη που εκχωρήσαμε στην Κάστα και την Οικονομική Ολιγαρχία.

Πρωταπριλιά σήμερα, είναι ίσως η καλύτερη στιγμή να μιλήσουμε για την αλήθεια. Όχι στη Λήθη λοιπόν. Να μην ξεχάσουμε. Να μην ξεχάσουμε ποιοι μας έφεραν στην κατάσταση αυτή. Να μην ξεχάσουμε ποιοι για τριάντα και βάλε χρόνια πάρκαραν στο κράτος. Να μην ξεχάσουμε ποιοι αντιλήφθηκαν το "κυβερνώ" ως "διορίζω". Να μην ξεχάσουμε ποιοι δολοφόνησαν τη λέξη Πόλις και όλα τα παράγωγά της: Πολίτης, Πολιτισμός, Πολιτική.

Το 1999 άκουσα τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη σε μια ομιλία να λέει "να γίνουμε όλοι μάστορες". Μιλούσε για την επιχειρηματικότητα, τόσο απλά και κατανοητά, την ώρα που η λούμπεν κάστα μας καλούσε να τζογάρουμε στο χρηματιστήριο. Σήμερα οι ίδιοι ψελίζουν για την επιχειρηματικότητα. Εξακολουθούν βεβαίως να έχουν μαύρα μεσάνυχτα.

Συνέπεια του Λόγου του Μιχάλη ήταν η ίδρυση της Virtual Trip, των πολλών spin-outs, της μετατροπής της σε start-up accelerator, της εισαγωγής της έννοιας του επιχειρηματικού οικοσυστήματος. Η πολιτική είναι η ύψιστη των τεχνών. Έτσι την αντιλαμβάνομαι και έτσι την υπηρετώ.

Η υποταγή στην τηλεκρατία και στην γκαλοποκρατία δεν θα δώσει κανένα θετικό αποτέλεσμα. Το τρίγωνο της αποτυχίας είναι ακόμα πολύ ισχυρό. Από το να συμβιβαστώ ή να έχω έναν ηρωϊκό μα τραγικά αναπόφευκτο πολιτικό θάνατο απέναντι στην κάστα των μιζοκομμάτων, θα προτιμήσω να γίνομαι όλο και περισσότερο πραγματικά επικίνδυνος.

Σήμερα λοιπόν αγαπητοί φίλοι, την πρωταπριλιά του 2012, είναι η ώρα της αλήθειας. Πριν αποφασίσουμε ΤΙ θα ψηφίσουμε, ας αναρωτηθούμε ΓΙΑΤΙ και στην συνέχεια να πράξουμε το δέον γενέσθαι.

Η γυναίκα-γλάστρα και η γυναίκα-άντρας

Πρόσφατα ήμουν καλεσμένος σε μια συνάντηση για την προώθηση της γυναικείας επιχειρηματικότητας. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την "ημέρα της Γυναίκας" που ήταν πρόσφατα (8 Μαρτίου) με ώθησε να σκεφτώ για τη θέση της Γυναίκας στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.

Πολύ συνοπτικά, νομίζω πως δυο ήταν τα πρότυπα που κυριάρχισαν στη χώρα μας για τη Γυναίκα τα τελευταία 40 χρόνια: Η γυναίκα-γλάστρα και η γυναίκα-άντρας.

Με πολύ απλά λόγια δηλαδή, είτε η Γυναίκα αντιμετωπίζεται αποκλειστικά και μόνο ως σεξουαλικό αντικείμενο - άντε ως διακοσμητικό αντικείμενο χώρου στην καλύτερη περίπτωση - ή θεωρείται πως έχει απωλέσει κάθε θηλυκότητα και είναι πλέον "ισότιμη" - ένας ακόμα άντρας.

Η παρανόηση (ή μήπως παράνοια;) αυτή μας έχει κάνει να μιλάμε για τη "γυναικεία επιχειρηματικότητα" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Όπως όμως τα σχολεία αρρένων & θηλέων ανήκουν πια οριστικά στην ιστορία, το ίδιο συμβαίνει και για τέτοιες διακρίσεις στην επιχειρηματικότητα.

Η κάστα που κυριαρχούσε στην Ελλάδα μετά τη χούντα, η οικονομική εκείνη ολιγαρχία που χρησιμοποιούσε τους (κατ'όνομα και μόνο) πολιτικούς-μαριονέττες, δεν διακρίνεται για το πολιτιστικό της επίπεδο. Θα έλεγα πως τα εγκληματικά της χαρακτηριστικά γίνονται γρήγορα προφανή χωρίς ιδιαίτερα βαθιά ανάλυση. Η παραπάνω οπισθοδρομική αντίληψη για τη Γυναίκα λοιπόν δεν ήταν τίποτα άλλο από την αντίληψη του θέματος που επικρατούσε στην ελίτ (ο Θεός να την κάνει) της χώρας.

Θυμόμαστε όλοι το περιστατικό του Νοεμβρίου με την "καλτσοδέτα". Ας αναρωτηθούμε με ποιά κριτήρια επελέγη η συγκεκριμένη βουλευτής από τον "μηχανισμό" και ας δούμε τι πραγματικά πίστευαν για τις κριτικές της ικανότητες εκείνοι που την επέλεξαν.

Το γεγονός ότι τελικά - ακόμα και αν λοιδωρήθηκε - ύψωσε το ανάστημά της και απάντησε είναι προς τιμή της. Αποδείχτηκε όμως πως εκείνος που διαλέγει τη γυναίκα-γλάστρα, ενοχλείται βαθιά όταν η γυναίκα ανακαλύπτει πως είναι άνθρωπος σκεπτόμενος με γνώμη και άποψη.

Χρειαζόμαστε μια νέα αντίληψη για τη Γυναίκα. Να αντιληφθούμε το αυτονόητο: Μια Γυναίκα μπορεί να είναι δυναμική, ηγετική, δημιουργική και να παραμένει ελκυστική και στοργική.

Η Γυναίκα έχει το προνόμιο από τη Φύση να μπορεί να βιώσει την απόλυτη δημιουργικότητα, την απόλυτη ευτυχία: Να γεννήσει και να μεγαλώσει μια νέα ανθρώπινη ύπαρξη. Η Γυναίκα λοιπόν όχι μόνο έχει θέση στην επιχειρηματικότητα μα ενσαρκώνει την επιχειρηματικότητα.

Οι περισσότεροι από εμάς τα έχουμε δει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά στη μητέρα μας, ας τα δεχτούμε στη συνεργάτιδα και τη συνδημιουργό μας.

Θα είναι ένα μεγάλο βήμα προόδου για όλη την κοινωνία.