Τι δεν είπε ο Λουκάς Παπαδήμος

Παρακολούθησα χθες, όπως πιστεύω οι περισσότεροι Έλληνες, το διάγγελμα του Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Είπε πολλά και ενδιαφέροντας, επικεντρώνοντας στο πόσο σημαντικό είναι να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία της χώρας και η έξοδος από το ευρώ. Είπε πως οι θυσίες για το νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα είναι μάλλον ασήμαντες μπροστά στην καταστροφή που θα έρθει χωρίς αυτό.

Δεν έχει άδικο.

Ο Πρωθυπουργός όμως, ελπίζω λόγω των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει και όχι λόγω σχετικής πίστης του, δεν είπε πολλά πράγματα που έχουν μεγάλη σημασία για να καταλήξει κανείς με όρους ορθού λόγου στο δέον γενέσθαι.

1) Σχετικά με τον χρόνο διαπραγμάτευσης με την ΕΕ 


Τώρα πια είναι πολύ αργά για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. Η ώρα της διαπραγμάτευσης ήταν τα τέλη του 2009 ή οι αρχές του 2010. Διαπραγμάτευση εκ των υστέρων, είναι απλά ένα λαϊκισμός.

2) Σχετικά με την ουσία της διαπραγμάτευσης


Η μοναδική βιώσιμη θέση που θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα, η οποία θέση ταυτόχρονα είναι και ότι καλύτερο για την Ευρώπη, είναι η άμεση, ταχεία εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Με ενιαίο προϋπολογισμό, ενιαίο υπουργείο οικονομικών, ενιαία αμυντική πολιτική, ενιαίες πολιτικές υγείας και παιδείας. Αυτή ήταν η προοδευτική απάντηση στην κρίση και θα βρίσκαμε συνομιλητές σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες.

Ακόμα και σήμερα αυτή είναι η μόνη βιώσιμη, προοδευτική λύση.

3) Σχετικά με τον φόβο που υποτίθεται πως έχουν (πλέον) οι Ευρωπαίοι για μια άτακτη ελληνική χρεοκοπία 


Λένε διάφοροι πως αν αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους και δεν κάνουμε τίποτα, η ΕΕ και πάλι θα μας σώσει διότι φοβάται τις συνέπειες της χρεοκοπίας μας, το φαινόμενο-ντόμινο, κλπ. 

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ανοησίες που έχουν ειπωθεί ποτέ. 

4) Σχετικά με την αντίδραση της ΕΕ στην άτακτη ελληνική χρεοκοπία

Είμαι βέβαιος πως η καταστροφή της Ελλάδας θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να καμφθούν "σε ένα βράδυ" οι αντιρρήσεις στο Βορρά για έκδοση νέου χρήματος και οι αντιρρήσεις στο Νότο για ενιαία διαχείριση οικονομικών. 

Σε ένα βράδυ λοιπόν, καταστρεφόμενοι εμείς θα βοηθήσουμε τους Ευρωπαίους αδερφούς μας να υλοποιήσουν το όραμα της πραγματικά ενωμένης Ευρώπης - Μόνο που εμείς δεν θα είμαστε μέρος της. 

Πώς θα υλοποιηθεί αυτό; Πολύ απλά. Θα ακούσουμε ότι η ΕΚΤ προέβη στην έκδοση ενός "ευρω-ομολόγου" ύψους 5 τρισ. ευρώ, το οποίο θα μεγαλώσει αν χρειαστεί, με το οποίο θα καλυφθούν οι ανάγκες Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, ακόμα και της Γαλλίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας χρειαστεί, ενώ ταυτόχρονα ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος θα αναλάβει "υπερ-υπουργός οικονομικών" όλης της ευρωζώνης. Όλα αυτά ενώ οι Έλληνες θα εκλιπαρούμε να τυπώσουμε δραχμούλες για να τις κάνουμε μετά ταπετσαρία.

5) Σχετικά με την "αλλαγή στάσης" της ΕΕ και τη "χαμένη υπομονή των Εταίρων μας"

Με τι "έχουν χάσει την υπομονή τους οι Ευρωπαίοι" λοιπόν; Με αυτούς με τους οποίους εμείς οι Έλληνες θα έπρεπε να έχουμε χάσει προ πολλού την υπομονή μας. Με την ένοχη, κλεπτοκρατική κάστα των Αθηνών η οποία με μια βαθιά αντι-ευρωπαϊκή, μέχρι και ανθελληνική θα μπορούσε να πει κανείς, ατζέντα, υποστηρίζει τα συμφέροντα μιας συντηρητικής οικονομικής ολιγαρχίας λαμβάνοντας παράλληλα ένα τμήμα από τα αποφάγια της και δεχόμενη ευχάριστα το ναρκωτικό της εξουσίας.

6) Σχετικά με το δέον γενέσθαι για τους Έλληνες Πολίτες

Ο Πρωθυπουργός λοιπόν δεν είπε το σημαντικότερο: Χωρίς ουσιαστική πολιτική αλλαγή, χωρίς μια "νέα αποχουντοποίηση" οποιαδήποτε θυσία θα πάει χαμένη. Ταυτόχρονα, μια ουσιαστική πολιτική αλλαγή θα προκαλούσε ενθουσιασμό στους Ευρωπαίους εταίρους μας και θα λαμβάναμε στήριξη ειλικρινή, μεθοδική και ουσιαστική.

Ποιό είναι λοιπόν το δέον γενέσθαι;

- Ψήφιση του νέου χρηματοδοτικού προγράμματος

- Σχηματικός ολιγομελούς κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης που θα εξαντλήσει την τετραετία

- Θέση των μιζοκομμάτων εκτός νόμου

- Επιβολή έκτακτης εισφοράς κακοδιοίκησης σε όσους είχαν τις τύχες της χώρας από το '74 και μετά

- Εκπόνηση ενός μακρόπνοου, ουσιαστικού αναπτυξιακού σχεδίου βάσει των στρατηγικών ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων που δίνει η γεωοικονομία και η γεωπολιτική στη χώρα μας

- Προώθηση με όλα τα μέσα, διπλωματικά, πολιτικά, επικοινωνιακά, οικονομικά, κ.α., του οράματος για μια ουσιαστικα ενωμένη Ευρώπη, για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία

Αυτά δεν μας είπε ο Πρωθυπουργός χθες, αυτά - ελπίζω - να μας πει αύριο. Αν μείνουμε στα μέτρα και δεν αντιμετωπίσουμε την ουσία του προβλήματος, απλά θα έχουμε κάνει ακόμα έναν κύκλο στο "γύρο του θανάτου" της Ελλάδας.

Η διάψευση της ένοχης υπόσχεσης και η ώρα των ευθυνών

Από τον Νοέμβριο 2011 που δημιουργήθηκε η Κυβέρνηση Παπαδήμου όλη η Ελλάδα ήξερε πως έχει διπλό σκοπό: Να ολοκληρώσει το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση. Ακόμα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προεξοφλούσαν ότι η κυβέρνηση αυτή θα εξαντλήσει την τετραετία καθώς κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα ήθελε να αναλάβει τη διακυβέρνηση αμέσως μετά το νέο μνημόνιο. Ίσως τελικά να γίνει έτσι.

Φτάσαμε λοιπόν τρεις μήνες μετά. Όλοι οι Έλληνες έχουμε γίνει μάρτυρες ενός παρανοϊκού θεάτρου. Μιας δήθεν "σκληρής διαπραγμάτευσης" που δίνουν οι τρεις πολιτικοί ("πολιτικοί", τρόπος του λέγειν) αρχηγοί για να "διασώσουν" διάφορα κεκτημένα ώστε ο λαός "να μην πονέσει πολύ". Το μόνο που δεν μας είπαν ήταν ότι πιάστηκαν στα χέρια με την τρόικα...

Είναι μεγάλος ο ευτελισμός, ατελείωτη η γελοιότητα των στιγμών που ζούμε. Ξέρουν πολύ καλά και οι τρεις ότι ο δρόμος αυτός ήταν χωρίς επιστροφή, ήδη από τον Νοέμβριο - ίσως και πολύ νωρίτερα. Ξέρουν ακόμα ότι έχουν τελειώσει. Δεν είναι "μέρος του προβλήματος" το πολιτικό μας σύστημα, αλλά είναι "το πρόβλημα" το ίδιο. Αυτή η κλεπτοκρατική κάστα που κατέστρεψε τη χώρα στερείται οποιασδήποτε πολιτικής & ηθικής νομιμοποίησης.

Εδώ είναι η ουσία του ζητήματος: Δεν πρέπει να ληφθούν μέτρα; Ασφαλώς και πρέπει. Δεν πρέπει να εξυγιανθεί ο δημόσιος τομέας; Αναμφίβολα πρέπει. Από ποιόν όμως; Από εκείνους που δημιούργησαν αυτό το πελατειακό κράτος; Από εκείνους που έδωσαν την ένοχη υπόσχεση η οποία τώρα πανηγυρικά διαψεύδεται; Όχι Κύριοι. Για να δανειστώ μια έκφραση της "γενιάς της αλλαγής", ήρθε η στιγμή να μπείτε οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ποιά ήταν όμως η ένοχη υπόσχεση; Ήταν η στρέβλωση της σχέσης με την εργασία. Ήταν ότι θα μπορούσες να έχεις ένα καλό (ή και πολύ καλό) βιωτικό επίπεδο δίχως να δουλεύεις, δίχως να "κουράζεσαι". Με άλλα λόγια, θα μπορούσες να απολαμβάνεις την μικρο-διαφθορά σου ενώ η κλεπτοκρατική κάστα έκανε την "μπάζα του αιώνα". Τόσο απλά. Όλοι θα μπορούν να κλέβουν λίγο, αρκεί να μην ενοχλούν την κάστα που θα κλέβει πολύ.

Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια. Η φούσκα έσκασε, η ένοχη υπόσχεση διαψεύστηκε και τώρα είναι η ώρα της απόδοσης ευθυνών. Με ποιόν τρόπο; Νομίζω η πρόταση για την καθιέρωση του πολιτικού φόρου (μου αρέσει να το ονομάζω και "έκτακτη εισφορά κακοδιοίκησης") κινείται σε πλαίσια δικαιοσύνης και πολιτικού πολιτισμού. Ο άλλος δρόμος, εκείνος των εξιλαστηρίων θυμάτων - των μαύρων προβάτων - είναι ο δρόμος της βαρβαρότητας και του λαϊκισμού. 

To παράδοξο της υπεραξίας - Ή, γιατί όλοι ιδρύουν start-ups στο εξωτερικό...

Είστε μια ομάδα, ας πούμε τριών, νέων επιχειρηματιών. Εργάζεστε εδώ και 18 μήνες επενδύοντας όλον τον χρόνο και την ενέργειά σας. Έχετε δημιουργήσει ένα προϊόν προς εκμετάλλευση που έχει μεγάλες προοπτικές.

Μετά από εντατική αναζήτηση και δύσκολες διαπραγματεύσεις, έρχεστε σε συμφωνία με ιδιώτη που επιθυμεί να ενισχύσει την προσπάθειά σας, συμμετέχοντας σε εκείνη. Η συμφωνία σας είναι να επενδύσει 100.000 €, λαμβάνοντας τελικά το 10% της νέας επιχείρησης που θα δημιουργηθεί για τον σκοπό αυτό.

Άρα:
- Pre-money valuation: 900.000 €
- Επένδυση: 100.000 €
- Post-money valuation: 1.000.000 €

Είχατε υπολογίσει ότι στα 100.000 € που θα μπουν στην εταιρεία, θα καταβάλλετε 1% φόρο συγκέντρωσης κεφαλαίου, άρα τελικά αξιοποιήσιμα θα είναι τα 99.000 €.

Υπολογίσατε χωρίς τον ξενοδόχο!!! (Δηλαδή, χωρίς το αγαπημένο μας Υπουργείο Οικονομικών).

Λέει η νομοθεσία πως ο φόρος συγκέντρωσης κεφαλαίου θα πληρωθεί σε ΟΛΟ το κεφάλαιο, τόσο το καταβληθέν σε μετρητά (100.000 €), όσο και στο άυλο πάγιο - τεχνογνωσία (που ο επενδυτής αποτίμησε σε 900.000 €, δεχόμενος να πάρει 10% με την επένδυσή του...).

Με άλλα λόγια, από τις 100.000 € που θα μπουν στην εταιρεία, 10.000 ++ (συν έξοδα δικηγόρου / συμβολαιογράφου κλπ υπολογιζόμενα στο 1.000.000 €!!!) θα πάνε στη λατρεμένη μας εφορία.

Μετά, αναρωτιόμαστε γιατί δεν γίνονται επενδύσεις στην καινοτομία και γιατί όλοι αναζητούν λογιστικά τεχνάσματα ή ιδρύουν εταιρείες στο εξωτερικό....

Political elite or lumpen politicians?

Αυτό που βλέπουμε λοιπόν είναι ότι η ελληνική οικονομική & πολιτική ελίτ [ελίτ, τρόπος του λέγειν, για λουμπεναριό πρόκειται...] δεν θα διστάσει να καταστρέψει τη χώρα και να καταδικάσει τις επόμενες γενιές σπρώχνοντάς μας εκτός Ευρώπης, απλώς και μόνο για να μην χάσει κάποιο τμήμα της ισχύος και της εξουσίας της. 


Τα τυπάκια αυτά, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διορίζουν και να στήνουν διαγωνισμούς. Για να συνεχίσουν να το κάνουν - ώστε να έχουν λόγο ύπαρξης - θέλουν τη χώρα εκτός Ευρωπαϊκών θεσμών. 


Να μην τους αφήσουμε!!!

Η απώλεια, η οικογένεια, οι φίλοι και το δέον γενέσθαι

Δύσκολα μπορώ να βρώ λέξεις να περιγράψω πόσο άσχημη χρονιά ήταν για μένα το 2011. Σίγουρα η χειρότερη που έχω ζήσει ποτέ και πιθανότατα η χειρότερη της ζωής μου. Η απρόσμενη απώλεια της μητέρας μου παραμένει κάτι που αδυνατώ να επεξεργαστώ και πολύ περισσότερο να αποδεχτώ. Εύλογα λοιπόν κάτι με σπρώχνει να θέλω να στείλω το 2011 "στον αγύριστο".

Ίσως όμως και να μην είναι έτσι. Ίσως τα πάντα, ή τουλάχιστον τα σημαντικά, να συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Ίσως και ο θάνατος να είναι απλά ένα κομμάτι της ζωής. Σίγουρα πάντως, η επαφή αυτή με το μη-αναστρέψιμο πέρα από την απέραντη θλίψη προσφέρει και κάποιες πολύ διδακτικές πλευρές.

Πρώτα απ'όλα η οικογένεια. Δεν μπορώ να πω πολλά, δεν έχω τη δυνατότητα να πω πολλά, η δύναμη των συναισθημάτων αλληλοϋποστήριξης στην οικογένεια υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητές μου να τις περιγράψω. Οι - απολύτως απίστευτες και εξωπραγματικές - αναλαμπές του πατέρα μου, η ακλόνητη στήριξη από και προς τον αδερφό μου, η ειλικρίνεια και η αγνότητα των συναισθημάτων από τους θείους, τα ξαδέρφια, αυτό που συνηθίσουμε να λέμε "το σόι", ήταν & είναι για μένα μια εκπληκτική εμπειρία. Ένας λόγος που αξίζει κανείς να ζει.

Μετά, οι φίλοι. Από διάφορους κύκλους, από πολλά στάδια της ζωής. Το σχολείο, το πανεπιστήμιο, την εργασία, τις κοινωνικές δραστηριότητες, από το εξωτερικό. Στήριξη αγνή. Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη που αξίζει περισσότερο απ'όλον τον πλούτο του κόσμου, όπως έγραψα τότε. Ένα τηλεφώνημα που παίρνει αξία ασύλληπτη. 

Τελικά, στις οριακές αυτές συνθήκες, όταν ο ορθός λόγος καταρρέει και μόνο η αγάπη μπορεί να σε βγάλει από το αδιέξοδο, καταλαβαίνεις πόσο ανίσχυρος είσαι και πόσο μεγάλη ανάγκη είναι η κοινωνία, οι σχέσεις των ανθρώπων, σε όλα τα επίπεδα.

Δεν έχει νόημα να ζει κανείς μόνος. Ο Φράνσις Μπέικον το είχε πει σωστά: «Όποιος είναι ευχαριστημένος από τη μοναχικότητα είναι άγριο θηρίο, ή Θεός». Η απώλεια σε φτάνει στην απόλυτη μοναξιά και εκεί ανακαλύπτεις τη μαγεία, τη δύναμη των σχέσεων, της κοινωνίας, της συλλογικότητας. Σε βάση απόλυτης ειλικρίνειας και ανιδιοτέλειας.

Βιώνοντας τα παραπάνω, έρχεσαι πιο κοντά στο νόημα της ζωής. Βλέπεις πως αφού όλα είναι ανούσια και το τέλος προδιαγεγραμμένο, το μόνο που έχει αξία είναι να πράττεις το δέον γενέσθαι. Όσο για την αδικία που κυριαρχεί γύρω μας, ξεπερνιέται με την πανίσχυρη φράση του Μενάνδρου: Άγει προς φως την αλήθειαν χρόνος.

Κάποια στιγμή ελπίζω να βρω τη δύναμη για να συγκροτήσω την σκέψη μου και να γράψω τον χαιρετισμό μου. Χαιρετισμό παντοτινό, με πίστη, λόγο και αγάπη. 

Μέχρι τότε, η μόνη υπόσχεση που μπορώ να δώσω είναι η δημιουργία του "Ιδρύματος Ελληνικής Φιλολογίας Ελένη Μπουγιατιώτου" το οποίο αφενός θα συνεχίσει επί της ουσίας το έργο της στην Ελληνική Φιλολογία, στην οποία αφιέρωσε τη ζωή της, αφετέρου διαχρονικά θα πραγματώνει τη φράση που μου είχε πει, ότι μόνο οι νεκροί πεθαίνουνε όταν τους λησμονούμε. 

Nash Equilibrium και Βιώσιμη Δημιουργικότητα: Η προσέγγιση του Επιχειρηματικού Οικοσυστήματος Virtual Trip

Ξεκινήσαμε το 2000 δημιουργώντας τη Virtual Trip στο Ηράκλειο. Δεν ξέραμε τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε, είχαμε όμως μια ασταμάτητη δύναμη μέσα μας "να κάνουμε πράγματα". Η πραγματικότητα σύντομα ήρθε και κατέρριψε όλους τους μύθους που η κοινωνία έχει καλλιεργήσει. Δουλεύαμε περισσότερο, ρισκάραμε περισσότερο, αμοιβόμασταν λιγότερο, δεν μπορούσαμε να μετακινήσουμε ευθύνες, δεν μπορούσε ποτέ να φταίει "κάποιος άλλος". Δεν υπήρχαν ωράρια, δεν υπήρχαν αργίες.

Περιέργως μας άρεσε. Όχι, δεν ήμασταν μαζοχιστές. Ήταν όντως πολύ ωραία - Κάναμε πράγματα. Είναι αυτό που είπαμε μετά ότι "απολαμβάναμε τη χαρά της δημιουργίας". Στο ποδήλατο όμως αν σταματάς πέφτεις. Σύντομα λοιπόν ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα αμείλικτο ερώτημα: Πώς θα μεγαλώσουμε;

Από την αρχή το ένστικτο μας οδήγησε στη σωστή κατεύθυνση. "Δεν θέλουμε ποτέ να γίνουμε μια εταιρεία 500 ατόμων", είπαμε το 2004, θα θέλαμε όμως να γίνουμε ένα "δίκτυο 10 επιχειρήσεων που καθεμία από αυτές θα έχει περίπου 50 άτομα". Μαγική σύλληψη - Όχι και τόσο μαγική όμως για έναν επιστήμονα υπολογιστών: Η παραπάνω λογική είναι η βασική αρχή για την επίτευξη του scalability, της δυνατότητας δηλαδή να αυξάνουν τα μεγέθη μιας δραστηριότητας χωρίς να δημιουργούνται ουσιαστικά προβλήματα στη λειτουργία της.

Ήδη από το 2003 είχαμε δώσε σάρκα και οστά σε μια ιδέα που ξεκίνησε από μια επίσκεψη στην Πάτρα τον Μάρτιο του 2001, ιδρύοντας την Επίγνωσις ΕΠΕ που έμελλε να γίνει η κατάσκευάστρια εταιρεία του eFront e-Learning.

Η ιδέα είναι απλή: Πρέπει ο οργανισμός μας να έχει ισχυρό επιχειρηματικό κίνητρο. Ακόμα, πρέπει να έχει μικρές, ευέλικτες ομάδες, πολύ εξειδικευμένες που αναπτύσσουν προϊόντα απευθυνόμενα στη διεθνή αγορά.

Οι ομάδες αυτές δημιουργούν προϊόντα πάνω σε ένα έργο ή μια ιδέα που υπήρχε στην εταιρεία, πιθανότατα βλέποντας την ως ανάγκη σε έναν ή περισσότερους πελάτες. Έτσι, ένα από τα μέλη της ομάδας αναλάμβανε να "τρέξει" τη νέα επιχείρηση, παίρνοντας - δωρεάν!- ένα σημαντικό μειοψηφικό πακέτο και συνεχίζοντας να παίρνει κανονικά το μισθό του.

Δίχως να το καταλάβουμε λοιπόν, αρχίσαμε να δημιουργούμε επιχειρήσεις spin-out λειτουργώντας σαν early-stage investors.

Σιγά-σιγά οι επιχειρήσεις αυτές αποκτούσαν ουσιαστική δραστηριότητα. Ήθελαν λογιστήριο, γραμματεία, ήθελαν κάποιο βασικό web development και έναν system administrator. Μετά ήθελαν και έναν δικηγόρο, κάποιον να κάνει business development και να βλέπει θέματα διαχείρισης προσωπικού. Αρχικά σκεφτήκαμε να δημιουργήσουμε αυτές τις δομές σε κάθε spin-out. Υπήρχαν όμως ήδη στη Virtual Trip οπότε κάναμε το προφανές: Τις επαναχρησιμοποιήσαμε.

Και πάλι δίχως να το καταλάβουμε γίναμε ένα incubator. Ή, για να είμαστε πιο ευθυγραμμισμένοι με τη μόδα της εποχής, ένα start-up accelerator. Το ονομάσαμε "επιχειρηματικό οικοσύστημα", κάναμε την σχετική καταχώρηση στη wikipedia και τυποποιήσαμε τις ακόλουθες δέκα υπηρεσίες σε όλα τα μέλη του: 1. Στρατηγική, 2. Χρηματοδότηση, 3. Επιχειρηματική Ανάπτυξη, 4. Νομική Υποστήριξη, 5. Διαχείριση Προσωπικού, 6. Λογιστικά & Οικονομικά, 7. Επικοινωνιακό Marketing, 8. Yποδομές Πληροφοριακών Συστημάτων & Δικτύων, 9. Γραμματειακή & Οργανωτική Υποστήριξη, 10. Χώροι Γραφείων.

Πολύ σημαντικό ρόλο στον παραπάνω οργανισμό παίζει η εταιρεία υπηρεσιών - Δηλαδή η Virtual Trip. Δεν είναι ένα start-up με βάση έναν τυπικό ορισμό, όμως είναι εκεί που γεννιέται η καινοτομία. Μέσα από τα projects στους πελάτες βλέπεις πια είναι η αληθινή ανάγκη, τι είναι αυτό που δεν καλύπτεται από τα προϊόντα της αγοράς. Ακόμα, η επιχείρηση υπηρεσιών (consulting, development & integration services) είναι εκείνη που παίζει το ρόλο του preferred beta tester, δοκιμάζοντας τα πρϊόντα των start-ups σε αληθινές συνθήκες, ενώ με τα μεγέθη που δημιουργεί και τις δυνατότητες μόχλευσης που έχει παίζει καθοριστικό ρόλο στη χρηματοδότηση του  accelerator και εν συνεχεία των start-ups.

Ακόμα, στην πλήρη του μορφή ο οργανισμός έχει κάποια "antenna offices" ανά τον κόσμο. Μικρές μονάδες σε αγορές υψηλού ενδιαφέροντος, πχ ΗΠΑ, Αγγλία, Ινδία, Κίνα, Αυστραλία, κλπ, όπου ένα-δυο έμπειρα στελέχη sales & marketing προωθούν τα προϊόντα των start-ups του οικοσυστήματος στις κατά τόπους αγορές δημιουργώντας δίκτα μεταπωλητών και μιλώντας με στρατηγικής σημασίας πελάτες.

Είχαμε λοιπόν φτάσει πια να έχουμε περίπου 10 μέλη στο accelerator, κάποια είχαν ήδη αποκτήσει εταιρική υπόσταση ενώ κάποια άλλα παρέμεναν business units. Τότε φάνηκε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: Η ιδιοτέλεια. Τα μέλη κάθε ομάδας, ιδιαίτερα σε ένα περιβάλλον κρίσης που η επιβίωση μόνο εξασφαλισμένη δεν ήταν, αρχισαν να έχουν πολύ φυσιολογικά μια ιδιοτελή συμεπριφορά.

"Δεν χρειάζομαι όλες αυτές τις υπηρεσίες". "Χάνουμε πολλούς πόρους σε αυτό το μέλος του οικοσυστήματος, ενώ είναι προφανές ότι θα αποτύχει". Τέτοιες ήταν οι συζητήσεις που ελάμβαναν χώρα - Με άλλα λόγια, ο καρκίνος της ιδιοτέλειας εξαπλωνόταν στη συλλογική οντότητά μας.

Το αντιμετωπίσαμε με μια διπλή υπέρβαση: Αφενός, μέσα - ξαναλέω - στο περιβάλλον της σκληρότατης κρίσης, καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε έστω και στοιχειωδώς το θέμα της χρηματοδότησης του οργανισμού. Αφετέρου και κύρια όμως, προχωρήσαμε σε μια μεγάλη καινοτομία:

Δεν θα συμμετέχει μόνο η μητρική επιχείρηση στα μέλη του accelerator αλλά θα συμμετέχουν και τα μέλη στη μητρική επιχείρηση! Με τον τρόπο αυτό, ο μέτοχος της εταιρείας μέλους έχει προφανώς άμεσο συμφέρον να "πάει καλά" η επιχείρησή του έχει όμως ομοίως μεγάλο συμφέρον να πάνε καλά και οι υπόλοιπες!

Σίγουρα είναι ακόμα πρώιμο, κινούμαστε όμως σε μια κατεύθυνηση της επίτευξης ενός Nash Equilibrium σε ένα start-up accelerator: Κάθε μέλος του accelerator καταστρώνει την στρατηγική του με γνώμονα τι είναι το βέλτιστο για εκείνο, δεδομένου του βέλτιστου για όλα τα υπόλοιπα μέλη.

Είναι απλό, μα είναι μαγικό. Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουμε μπροστά μας και θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να την κάνουμε πραγματικότητα!

Στο πλαίσιο αυτό, ακριβώς όπως δεν θέλαμε να γίνουμε μια εταιρεία 500 ατόμων αλλά 10 εταιρείες των 50 ατόμων, έτσι δεν θέλουμε να γίνουμε και ένα accelerator με 100 μέλη, αλλά 10 accelerators με 10 μέλη! Ξεκινώντας την πορεία μας στην κατεύθυνση αυτή συνεργαζόμαστε με co-working spaces, εκεί δηλαδή που θα αναπτύσσεται η καινοτομία την επόμενη δεκαετία, παρέχοντας pre-incubation περιβάλλον και παρακολουθώντας από κοντά τα επόμενα πετυχημένα ελληνικά start-ups.

Προσπαθούν πολλοί να μας πείσουν ότι το παιχνίδι είναι χαμένο. Οι Πληροφορικοί και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της Virtual Trip έχουμε άλλη άποψη. Το ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας είναι πολύτιμο και πανίσχυρο. Με σωστή οργάνωση, επιμονή και τήρηση της στρατηγικής, μπορούμε να επιτύχουμε στις διεθνείς αγορές.

Πολύ περισσότερο, μπορούμε να πετύχουμε οικονομικά βιώνοντας τη χαρά της δημιουργίας. Σε ίσους όρους, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο μέλος της ομάδας. Πράγμα που τελικά θα σημάνει και την επιτυχία μας!

Αναλαμβάνουμε τις Ευθύνες μας - Ανακτούμε την ιδιότητα του Πολίτη

Τα δυο χρόνια που πέρασαν βιώνουμε όλοι στην Ελλάδα τις συνέπειες μιας ύβρεως που διαπράξαμε συλλογικά. Όχι, δεν αναφέρομαι στο φασιστικό "μαζί τα φάγαμε". Μιλώ για την απώλεια της ιδιότητας του Πολίτη, απώλεια που έχει συμβεί εδώ και πολύ καιρό μα τώρα οι συνέπειές της γίνονται ορατές σε όλους.

Πόλις, πολιτισμός, πολίτης, πολιτική. Η μαγική αυτή σειρά λέξεων είναι εκείνη που έδωσε παγκόσμια την ώθηση για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ειδικά εδώ, στην Ελλάδα, φτάσαμε στα υψηλότερα επίπεδα πραγμάτωσης των παραπάνω εννοιών.

Αυτό που συνέβη όμως στην περίοδο που συνοπτικά ονομάσαμε "Μεταπολίτευση" ήταν ότι λίγο-πολύ όλοι μας αρνηθήκαμε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητα του Πολίτη - Ή, ακόμα χειρότερα, μείναμε μόνο στα δικαιώματα.

Έτσι αργά αλλά σταθερά πάψαμε να είμαστε Πολίτες και γίναμε "Κρατίτες". Αναδείξαμε την έννοια του "ιδιωτικο-δημόσιου" όπου τα σύνορα μεταξύ ιδιωτικού & δημοσίου τομέα ήταν στην καλύτερη περίπτωση γκρίζα - αν και συνήθως ήταν ανύπαρκτα. 

Η αντίληψη του "κυβερνώ" ως "διορίζω" ήταν εκείνη που οδήγησε στην κατάσταση αυτή.

Οι οικονομικοί δείκτες μιλούν από μόνοι τους. Μεγάλωσε το παραγόμενο εγχώριο προϊόν, όμως αυτό έγινε σε βάσεις σαθρές. Χωρίς κανένα σεβασμό στη γεωοικονομία, το συμβολικό και το ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας.

Αποτέλεσμα; Η φούσκα έσκασε. Τόσο απλά. Εκχωρώντας τις υποχρεώσεις του Πολίτη, δυστυχώς εκχωρήσαμε τελικά και τα δικαιώματα. Φτάσαμε, σχεδόν 200 χρόνια μετά, να προσμένουμε το νέο Ναυαρίνο.

Λύση υπάρχει; Φυσικά και υπάρχει. Με βάση την παραπάνω ανάλυση το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, ανακτώντας ταυτόχρονα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητα αυτή.

Η "Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική" είναι η ανοιχτή συλλογική προσπάθεια που σκοπό έχει να οδηγήσει στην έναρξη της μεγάλης αυτής πορείας. Δεν θα είναι εύκολο, έχουμε κακομάθει. Είναι δύσκολο να είσαι Πολίτης. Είναι πάνω απ'όλα μια μεγάλη ευθύνη, όταν εδώ και τριάντα χρόνια μας έχουν μάθει στην ανευθυνότητα.

Η δυσκολία όμως δεν μας πτοεί. Είμαστε αποφασισμένοι να βγάλουμε την Ελλάδα από το αδιέξοδο. Είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε και πάλι Πόλεις να δημιουργήσουμε τον νέο ελληνικό Πολιτισμό. Είμαστε αποφασισμένοι να ανακτήσουμε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του Πολίτη. 

Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Επιστρέφουμε στην Πολιτική!