Τα κόμματα πρέπει να ξαναγίνουν Κόμματα

Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που βιώνουμε στην εποχή μας είναι ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Άλλα λέμε κι άλλα καταλαβαίνουμε. Ακούμε και προσπαθούμε να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλει να πει ο συνομιλητής μας. Η υποκρισία θεωρείται δεδομένη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κόμματα και πρώτα απ΄όλα το ΠαΣοΚ. Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

Είναι Πανελλήνιο;
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε από παλιά κατηγορήσει το "κράτος των Αθηνών". Ο Αθηνοκεντρισμός έχει καταστρέψει την Ελλάδα. Το ΠαΣοΚ πως λειτουργεί; Δυστυχώς, περισσότερο Αθηνοκεντρικό δεν θα μπορούσε να είναι.

Είναι Σοσιαλιστικό;
Μάλλον γέλιο προκαλεί το ερώτημα και μόνο. Ποιός από τα "ηγετικά στελέχη" του τωρινού ΠαΣοΚ μπορεί να δώσει μια πειστική ερμηνία τι πράγματι είναι ο Σοσιαλισμός στην εποχή μας; Ποιός έχει μιλήσει πρόσφατα για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την αποξένωση από το αντικείμενο της εργασίας, για τη συμμετοχή στην υπεραξία της εργασίας;

Είναι Κίνημα;
Αλήθεια, τι σχέση έχει το τωρινό ΠαΣοΚ με κίνημα; Ποιός από την ηγετική ομάδα και τα "προβεβλημένα στελέχη" αντιλαμβάνεται πως ηγείται μιας κινηματικής διαδικασίας για την πρόοδο της κοινωνίας; Ποιός νοιάζεται για μια ευρεία μορφωτική διεργασία για την ποιοτική αναβάθμιση του συλλογικού υποκειμένου;

Θα μπορούσε να πει κανείς πως όπως κάθε λαός έχει τους ηγέτες που της αξίζουν έτσι και κάθε κοινωνία έχει τα κόμματα που της αξίζουν. Με τη λογική αυτή δεν υπάρχει καμία δυνατότητα προόδου, κάθε θετική προσπάθεια είναι καταδικασμένη οπότε ας κοιτάξουμε να σώσουμε τον μικρόκοσμό μας. Κάτι παρόμοιο με αυτό που πίστευαν οι ταγματασφαλίτες δηλαδή.

Ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που πίστευαν πως "είναι γραφτό η Πόλη να τουρκέψει". Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος πριν γίνει. Ήρθε η ώρα να πάρουμε το παιχνίδι πάνω μας. Ήρθε η ώρα να ξαναβρούν οι λέξεις το νόημά τους. Σαν πρώτο βήμα, τα κόμματα να ξαναγίνουν Κόμματα!

Η κρίση: Ευρώπη, Ελλάδα και Πληροφορική

Συνάδελφοι, η περίοδος της κρίσης που διανύουμε αποτελεί μια εξαίρετη ευκαιρία να κινητοποιηθούμε και να πετύχουμε τους στόχους και τα οράματά μας προς όφελος του κλαδου μας, της κοινωνίας και της οικονομίας.

Πρώτα απ΄όλα έχουμε σαν χώρα την πολυτέλεια να μην θιγόμαστε ιδιαίτερα από την παγκόσμια κρίση.
Ας πούμε ότι η παγκόσμια οικονομία περνά μια βαριά πνευμονία και εμείς ένα απλό κρυολόγημα. Αυτό συμβαίνει διότι η παρούσα κρίση είναι των μεγάλων, απρόσωπων επιχειρήσεων και εμείς στην Ελλάδα απλά δεν έχουμε τέτοιες [φανταστείτε να κλείσουν τρεις επιχειρήσεις που η κάθε μια έχει 100.000 εργαζομένους. Αυτό ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ κοινωνικό πρόβλημα. Οι αντίστοιχες επιχειρήσεις στην Ελλάδας αφενός έχουν 500 ή 600 εργαζομένους, αφετέρου ελλάχιστες από αυτές κλείνουν].

Αποκαλύπτεται η παθογένεια και τα σαθρά θεμέλια της οικονομίας μας.
Παρότι, όπως είπαμε παραπάνω, η κρίση επί της ουσίας δεν φτάνει στην Ελλάδα, τα "απόνερά" της μας δημιουργούν τεράστια προβλήματα. Είπαμε παραπάνω ότι οι οικονομίες των ανεπτυγμένων χωρών νοσούν από βαριά πνευμονία ενώ η δική μας από ένα κρυολόγημα. Παρά ταύτα και η ελληνική οικονομία βρίσκεται ήδη στην εντατική, είναι δηλαδή στα πρόθυρα της κατάρευσης. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι απλούστατα είμαστε μια οικονομία υπερδανεισμένη με πολύ αδύναμη παραγωγή. Είναι πραγματικά δύσκολο ερώτημα να απαντήσει κανείς πως θα μπορέσουν οι επόμενες γενιές ελλήνων (δηλαδή εμείς) να αποπληρώσουν τα συσσωρευμένα δάνεια (και όχι, αυτά δεν είναι "δανεικά και αγύριστα", θα πληρωθούν με το παραπάνω).

Μοναδική διέξοδος η ανάπτυξη.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία: Πρέπει να αυξηθεί κατακόρυφα η παραγωγική ισχύς της χώρας. Με άλλα λόγια, αν δεν μεγαλώσουμε σημαντικά και με υγιείς τρόπους το ΑΕΠ μας, "μαύρο φίδι που μας έφαγε". Τι μπορούμε άραγε να κάνουμε στην κατεύθυνση αυτή; Τι μπορεί να κάνει η μικρή Ελλάδα ώστε από "χώρα του φραπέ" (χώρα της ήσσονος προσπάθειας, όπως πολύ σωστά είχε πει σε συζήτησή μας ο Γιώργος Ανδρεαδάκης) να γίνει μια χώρα με ισχυρή κοινωνική παραγωγική βάση; Και όλα αυτά με αναδιανομή του εισοδήματος ώστε -επιτέλους- να επιτευχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη; Φοβάμαι πως αν το ψάξουμε λίγο, κι αν αφήσουμε έξω τη ναυτιλία που είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, εύκολα καταλήξουμε στο τρίπτυχο Τουρισμός - Διατροφή - ΤΠΕ. Είναι μάλιστα τρομερά ενδιαφέρον ότι το ποιοτικό άλμα που πρέπει να γίνει στην ελληνική τουριστική & διατροφική βιομηχανία ώστε αυτές να καταστούν σημαντικοί πόλοι ανάπτυξης της χώρας σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την ενσωμάτωση των ΤΠΕ στις παραγωγικές τους διαδικασίες.

Έχουμε τεράστια ευθύνη.
Οι Έλληνες Πληροφορικοί πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε. Ας μην γκρινιάξουμε τώρα για τα λάθη των προηγούμενων - είναι η ώρα της μάχης που πρέπει να είναι νικηφόρα. Η μικρή μας χώρα έχει όλες τις δυνατότητες να αναπτύξει βιομηχανία ΤΠΕ υψηλοτάτου επιπέδου με παρουσία στην παγκόσμια αγορά. Το πολύ υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό μας αποτελεί στοιχείο που αν αξιοποιηθεί σωστά θα φέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Με μικρές ευέλικτες επιχειρήσεις έντασης γνώσεις, προϊοντική αντίληψη και εξωστρέφεια μπορούμε να δώσουμε λύσεις ελληνικής υψηλής τεχνολογίας στην παγκόσμια αγορά οι οποίες θα ανεβάσουν κατακόρυφα το Εθνικό Προϊόν, πράγμα που η κοινωνία μας έχει τόση μεγάλη ανάγκη.

Να αρπάξουμε την ευκαιρία.
Σε αντίθεση με άλλους λαούς, στην Ελλάδα δεν έχουμε ανάγκη για έκτακτα μέτρα. Δεν αντιμετωπίζουμε κάποια "ειδικά" και "μη-αναμενόμενα" προβλήματα. Ήρθε απλά η ώρα να λάβει τέλος η ψευδαίσθηση ότι μπορούμε αιωνίως να μην παράγουμε τίποτα και να ζούμε δανειζόμενοι. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το χτένι έσπασε. Έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι η κερδοσκοπία και ο εγωισμός είναι τα καρκινώματα της επιχειρηματικότητας και ότι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι βασική προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα της οικονομικής ανάπτυξης, έχουμε καθήκον να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αξιοποιήσουμε την επιστήμη μας για το ώφελος της κοινωνίας και της οικονομίας. Οι μάστορες της ψηφιακής εποχής μπορούν να δώσουν, και θα δώσουν τη λύση. Οι ΤΠΕ είναι το πεδίο που η Ελλάδα θα ξαναβρεί τη θέση της στην παγκόσμια οικονομία. Οι ΤΠΕ θα μας μετατρέξουν από ανίσχυρους καταναλωτές σε ισχυρούς παραγωγούς.

Στην κατεύθυνση αυτή κάθε Πληροφορικός οφείλει να πάρει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί.

Ζούμε στην ισχυρότερη χώρα του κόσμου. Το έχουμε συνειδητοποιήσει;

Βλέποντας σήμερα το http://europa.eu/abc/keyfigures/index_en.htm πληροφορήθηκα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει το υψηλότερο Α.Ε.Π. στον κόσμο, από το 2004 και μετά. Ακούγεται "λογιστική" πληροφορία, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια συγκλονιστική είδηση που ανατρέπει την παγκόσμια ισοροπία: Η Ε.Ε. είναι το ισχυρότερο κράτος στον κόσμο. Απομένει σε όλους εμάς, τους ευρωπαίους πολίτες, να το συνειδητοποιήσουμε.


Πρακτικά τι σημαίνει αυτό;


Σημαίνει πρώτα απ'όλα ότι πρέπει να αλλάξει η άποψή μας για το "εγχώριο". Το να πουλά τα προϊόντα της μια ελληνική επιχείρηση στη Γερμανία, δεν πρόκειται για "εξαγωγή". Με άλλα λόγια οι έλληνες, μαζί με όλους τους ευρωπαίους, έχουμε μια εγχώρια αγορά 500.000.000 να απευθυνθούμε, στην οποία μάλιστα υπάρχει εναρμονισμένη νομοθεσία και θεσμικό πλαίσιο. Είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί δεν το κάνουμε μετά μανίας.


Ο ρόλος των ελίτ.


Αναλύοντας τα πράγματα γίνεται σχετικά άμεσα προφανές πως σε κάθε χώρα από τις 27 υπάρχει μια ελίτ την οποία βολεύει η παρούσα κατάσταση. Επί παραδείγματι, τα κυκλώματα που λυμαίνονται τα ελληνικά νοσοκομεία, οι άθλιοι αυτοί έμποροι του φόβου του θανάτου, θα αντισταθούν μέχρι θανάτου στην πανευρωπαϊκή ενοποίηση του συστήματος υγείας. Παρόμοιες καταστάσεις μπορεί να βρει κανείς σε πολλούς άλλους κλάδους της οικονομίας στα 27 κράτη μέλη.



Ενιαία κρατική οντότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση!



Δεν χωρά καμία αμφιβολία: η πραγμάτωση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με την υλοποίηση μιας ενιαίας κρατικής οντότητας μόνο καλό έχει να κάνει στους ευρωπαίους, μα και στον κόσμο ολόκληρο. Προσωπικά δεν θα είχα απολύτως κανένα πρόβλημα να έχω Ισπανό Πρωθυπουργό, Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, Τσέχο Υπουργό Άμυνας κ.ο.κ. Αντίθετα έχω μεγάλο πρόβλημα να καταδικάζουμε 27 λαούς να διοικούνται από πολιτικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων. Ακόμα χειρότερα, με ενοχλεί πάρα πολύ να δίνουμε το προνόμιο του "διαίρει και βασίλευε" στους φίλους μας από την άλλη μεριά του Ατλαντικού που εξακολουθούν να βλέπουν ευρωπαϊκές χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, ως προτεκτοράτα τους.

Το ζήτημα της γλώσσας, του πολιτισμού και της εθνικής ταυτότητας.

Ο εθνικισμός είναι βούτυρο στο ψωμί της συντήρησης και της ολιγαρχίας. Οι ευρωπαίοι οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η ισχυρότερη Δημοκρατία του κόσμου, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, αποτελεί την καλύτερη ασπίδα για τη διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Επιχειρηματικότητας: Παρουσίαση executive summaries ελληνικών start-ups από την ΟΕΣΥΝΕ

Ζούμε μια εποχή μεγάλων προκλήσεων για την παγκόσμια οικονομία. Η κρίση που βιώνουμε αποδεικνύει με τον πιο καθαρό τρόπο τις συνέπειες της απώλειας της ηθικής και συναισθηματικής σχέσης των εργαζομένων με το αντικείμενο της εργασίας του. Οι μεγάλες απρόσωπες επιχειρήσεις οδηγήθηκαν στην κατάρρευση και τα χρήματα των μετόχων τους, πολλές φορές οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής, έγιναν καπνός για τον πλουτισμό των βουτηγμένων στη διαφθορά διοικήσεων.

Η επιχειρηματικότητα που απαντά στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, με τα χαρακτηριστικά της δημιουργίας, της καινοτομίας, της χρησιμότητας και της ομαδικής εργασίας, αποτελεί πια τη μοναδική επιλογή ασφάλειας σε ένα περιβάλλον φόβου και ανασφάλειας.

Στη χώρα μας έχουμε τεράστιες δυνατότητες. Το εξαιρετικής ποιότητας ανθρώπινο δυναμικό μας και η εξωστρεφής κουλτούρα μας αποτελούν πανίσχυρα όπλα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία μας. Προσπαθούν να μας πείσουν πως ζούμε στην Ελλάδα της μιζέριας, σε μια ετερόφωτη χώρα εξαρτημένη από τις αποφάσεις τρίτων. Οι Νέοι Επιχειρηματίες έχουμε διαφορετική γνώμη. Πιστεύουμε στις δυνάμεις μας. Είμαστε αποφασισμένοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Η στρατηγική επιλογή μας είναι η προώθηση επιχειρήσεων με εξωστρέφεια, καινοτομία, προϊοντική αντίληψη και πάνω απ' όλα, εταιρικό σχήμα που εξασφαλίζει το επιχειρηματικό κίνητρο των νέων επιχειρηματιών - φορέων της τεχνογνωσίας. Στο πλαίσιο αυτό, η Ομοσπονδία μας, εκπροσωπούμενη από τον Γενικό Γραμματέα της, κ. Ανδρέα Στεφανίδη, συμμετέχει στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Επιχειρηματικότητας μεταξύ των 77 Οικοδεσποτών φορέων της Παγκόσμιας Εβδομάδας Επιχειρηματικότητας που γίνεται στην πόλη του Κάνσας της πολιτείας Μιζούρι, των ΗΠΑ, από 8 έως 12 Μαρτίου 2009 οπού θα λάβουν επίσης μέρος πλήθος δικτύων επιχειρηματικών αγγέλων και εταιρειών επιχειρηματικών συμμετοχών. Στους φορείς αυτούς η ΟΕΣΥΝΕ θα παρουσιάσει επτά (7) επιλεγμένα επιχειρηματικά σχέδια νέων επιχειρηματιών που πληρούν τα παραπάνω κριτήρια.

Απευθύνουμε ανοιχτή πρόσκληση στις νέες και τους νέους επιχειρηματίες να συμμετέχουν ενεργά στην προσπάθεια αυτή! Οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να αποστείλουν στην ΟΕΣΥΝΕ ένα executive summary της καινοτόμου επιχειρηματικής τους ιδέας ή επιχείρησης μέχρι το αργότερο την Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009, στην ηλεκτρoνική διεύθυνση info@esyne.gr αφού πρώτα φυσικά υπογράψουν τη συνημμένη συμφωνία εμπιστευτικότητας για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας τους.

Παράλληλα, δηλώνουμε τη δέσμευσή μας ότι η προσπάθεια αυτή θα λάβει συνέχεια με τις συλλογικές δυνάμεις όλων των νέων επιχειρηματιών! Είμαστε αποφασισμένοι να λύσουμε το θέμα της διάθεσης κεφαλαίου υψηλού ρίσκου στις νέες & νέους επιχειρηματίες και θα κάνουμε κάθε βήμα στην κατεύθυνση αυτή!

Η παγκόσμια οικονομική κρίση κάνει απλώς την επιλογή μας ακόμα πιο ξεκάθαρη: Θα γίνουμε όλοι μάστορες !

Δημιουργώντας μια επιχείρηση!

Ο επιχειρηματίας καλείται να παίξει πολύ διαφορετικό ρόλο στην εξέλιξη μιας επιχείρησης. Από το ξεκίνημά της μέχρι την ανάπτυξή της έχει καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της. Εάν, όπως κατά την ταπεινή μου γνώμη οφείλει να είναι, στόχος του είναι το δημιούργημά του να τον υπερβεί, να γίνει "καλύτερο" από αυτόν και να μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτόν (ακριβώς ότι δηλαδή ένας γονέας επιθυμεί για το παιδί του), τότε ανάλογα με το στάδιο εξέλιξης μιας επιχείρησης πρέπει να δράσει ως ακολούθως:

Στάδιο 1: Η δημιουργία
Στα πρώτα της βήματα θα πρέπει να κάνει λίγο-πολύ τα πάντα: Από τις πωλήσεις και το marketing, τα οικονομικά και τα λογιστικά, μέχρι την παραγωγή και την υποστήριξη πελατών. Ο,τιδήποτε χρειαστεί ώστε η επιχειρηματική δραστηριότητα να λάβει σάρκα και οστά.

Στάδιο 2: Η οργάνωση
Στο δεύτερο στάδιο ανάπτυξης, ο επιχειρηματίας θα πρέπει να δώσει απόλυτη έμφαση στην οργάνωση. Η επιχείρηση πρέπει πάση θυσία να αποκτήσει δομές και διαδικασίες ώστε να πάψει να εξαρτάται από συγκεκριμένα πρόσωπα, τον ίδιο ή συνεργάτες του, αλλά να καταστεί μια υπαρκτή άυλη οντότητα, ένα συλλογικό υποκείμενο που έχει τη δική του κουλτούρα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι στο στάδιο αυτό αποτυγχάνουν οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις: Δυστυχώς οι επιχειρηματίες είναι συγκεντρωτικοί και αποτυγχάνουν να διαχωρίσουν την προσωπικότητά τους από εκείνη του δημιουργήματός τους. Το εντυπωσιακό είναι ότι, συνήθως, εφαρμόζουν τις τακτικές αυτές για την -υποτιθέμενη- διαφύλαξη των προσωπικών τους συμφερόντων ενώ αντίθετα η συμμετοχή σε μια εταιρεία γίνεται ουσιαστικό περιουσιακό στοιχείο όταν η επιχείρηση λειτουργεί ανεξάρτητα του μετόχου!

Στάδιο 3: Η εξέλιξη
Στο τρίτο στάδιο η επιχείρηση έχει μεγαλώσει και η εμπλοκή του επιχειρηματία-ιδρυτή στις λειτουργίες τις εταιρείας είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένη. Θα έλεγε κανείς πως το βασικότερο μέλημά του, πέρα από την αυτονόητη χάραξη στρατηγικής και παρακολούθηση των ανταγωνιστικων πλεονεκτημάτων της επιχείρησης σε σχέση με το εξωτερικό περιβάλλον, είναι η έμπνευση της ομάδας για την πραγμάτωση του συλλογικού οράματος - πάντοτε σε συμφωνία με τις αξίες της επιχείρησης. Ο ορισμός της ηγεσίας ως "η δραστηριότητα εκείνη που ενθουσιάζει την ομάδα προς την επίτευξη άριστων αποτελεσμάτων" νομίζω δίνει ένα εξαίρετο περίγραμμα των καθηκόντων του επιχειρηματία στο στάδιο αυτό.

Ο παραπάνω συλλογισμός, όπως είπα και στην αρχή, βασίζεται στην παραδοχή ότι κίνητρο του επιχειρηματία είναι η δημιουργία. Γνώμη μου είναι πως καμία επιτυχημένη επιχείρηση δεν μπορεί να προέλθει από κίνητρο άλλο της δημιουργίας. Πολύ περισσότερο μάλιστα, ο καιροσκοπισμός, η κερδοσκοπία και ο εγωισμός, "καρκινώματα" ας μου επιτραπεί να πω της επιχειρηματικότητας, είναι συνταγές αποτυχίας με μαθηματική ακρίβεια.

Το Θριάσιο Πεδίο είναι ενωμένο ιστορικά και γεωγραφικά. Ήρθε η ώρα να ενωθεί και διοικητικά!

Από το http://dimosthriasiou.blogspot.com/2008/12/blog-post.html

Το Θριάσιο Πεδίο είναι ενωμένο ιστορικά και γεωγραφικά. Ήρθε η ώρα να ενωθεί και διοικητικά!

Οι πόλεις του Θριασίου Πεδίου, Ασπρόπυργος, Ελευσίνα, Μαγούλα και Μάνδρα έχουν κοινό παρελθόν, κοινό παρόν και κοινό μέλλον, είτε το θέλουν ή όχι. Ενωμένες γεωγραφικά στο Θριάσιο Πεδίο, έναν τόπο προικισμένο από τη φύση στον οποίο έχουν γραφτεί μερικές από τις λαμπρότερες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας, οφείλουν να αξιοποιήσουν τις οικονομίες κλίμακας που θα δημιουργήσει η διοικητική τους ένωση στον Δήμο Θριασίου. Η κίνηση αυτή θα είναι στο άμεσο όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας, τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και ευρύτερο.

Η ένωση των ΟΤΑ του Θριασίου στον ομώνυμο Δήμο μόνο καλά έχει να προσφέρει. Οι Πολίτες της περιοχής θα δημιουργήσουν τον Δήμο Θριασίου για να θέσουν τα θεμέλια μιας βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης με σεβασμό στο αστικό και φυσικό περιβάλλον και παράλληλη ανάδειξη & διαφύλαξη της τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι κοινές πολιτιστικές ρίζες, τα κοινά προβλήματα και οι κοινοί στόχοι των κατοίκων της περιοχής αποτελούν τον καθοριστικό παράγοντα που οδηγεί στην επιτυχία του Δήμου Θριασίου.

Ο Δήμος Θριασίου θα μπορέσει να:

- Επιλύσει το χωροταξικό και πολεδομικό πρόβλημα. Το Θριασίου με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό μπορεί να εξελιχθεί στην κορυφαία περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης στους τομείς των Μεταφορών και Logistics. Οι στρατηγικές κρατικές επενδύσεις που έχουν γίνει, γίνονται και θα γίνουν στην περιοχή (Αττική Οδός, ΟΣΕ, Λιμάνι Ελευσίνας) οφείλουν να πλαισιωθούν από ένα πλέγμα τοπικών παρεμβάσεων που θα αναπτύξουν την υγιή επιχειρηματικότητα και θα οδηγήσουν στην οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική ισότητα στο Θριάσιο.

- Αποκαταστήσει την καταστροφή του φυσικού και αστικού περιβάλλοντος. Η άναρχη βιομηχανική και αστική ανάπτυξη της περιοχής έχει δημιουργήσει εκρηκτικό πρόβλημα για το φυσικό και αστικό περιβάλλον. Ο Δήμος Θριασίου θα έχει τις απαραίτητες δομές, ισχύ και επιρροή για τη βιώσιμη επίλυση των μεγάλων αυτών προβλημάτων που παραμένουν άλυτα για δεκαετίες, δηλητηριάζοντας καθημερινά - ουσιαστικά & μεταφορικά - τη ζωή των κατοίκων.

- Αναδείξει & διαφυλάξει την ιστορική & πολιτιστική ταυτότητα της περιοχής. Με απόλυτο σεβασμό στον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της τωρινής πληθυσμιακής σύνθεσης της περιοχής, η οποία προσδίδει μια πολύ έντονη και δημιουργική πολιτισμική δυναμική, θα αναδειχτεί ο ιστορικός & πολιτισμικός πλούτος του Θριασίου, από τη λαμπρή ιστορία της αρχαίας Ελευσίνας μέχρι την αρβανίτικη παράδοση, που ενώνει στην πρόσφατη εποχή τον Ασπρόπυργο, την Ελευσίνα, τη Μαγούλα και τη Μάνδρα. Ο Δήμος Θριασίου θα παρέμβει στην εκπαίδευση των νέων ώστε με εργαλείο γνώση της τοπικής ιστορίας και τον σεβασμό της διαφορετικότητας να πετύχει την αρμονική συνύπαρξη και άρση των κοινωνικών ανισοτήτων μεταξύ των διαφόρων πληθυσμιακών ομάδων της περιοχής.

Είμαστε πολλοί. Δημιουργώντας έναν Δήμο με πληθυσμό πολύ μεγαλύτερο των 100.000 κατοίκων, θα έχουμε έναν από τους μεγαλύτερους ΟΤΑ της χώρας με σημαντικότατα στρατηγικά πλεονεκτήματα για τη βιώσιμη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξή του.

Έχουμε ευθύνες. Οι κάτοικοι του Ασπροπύργου, της Ελευσίνας, της Μαγούλας και της Μάνδρας στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Με την οικειοθελή ένωση των ΟΤΑ μας και την ίδρυση του Δήμου Θριασίου δίνουμε το παράδειγμα σε όλη την Ελλάδα. Η ανάπτυξη απαιτεί πόρους και οι πόροι έρχονται με τις οικονομίες κλίμακας. Το καταλαβαίνουν όλοι, ήρθε η ώρα να το κάνουν και πράξη. Ο Δήμος Θριασίου δείχνει τον δρόμο.

Να ενώσουμε το Θριάσιο. Κάτι που έχει κάνει η φύση, η κοινωνία και η οικονομία αναμένει απλώς την επικύρωση της Πολιτείας.

Γιά την πρωτοβουλία για την οικειοθελή ένωση των ΟΤΑ Ασπροπύργου, Ελευσίνας, Μαγούλας και Μάνδρας στον Δήμο Θριασίου,

Δημήτρης Τσίγκος

Θριάσιο, 25 Δεκεμβρίου 2008

H Επιχειρηματικότητα Έντασης Γνώσης ως Απάντηση στις Προκλήσεις της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης

Τους τελευταίους μήνες η «οικονομική κρίση» είναι το πρώτο θέμα συζήτησης σε ολόκληρο τον κόσμο με τις συνέπειές της να εμφανίζονται ήδη έντονες και πολυδιάστατες, ενώ αναμένεται να διευρυνθούν και ενταθούν ακόμα περισσότερο.

Ο φόβος είναι το βασικό συναίσθημα που προκαλεί η κρίση αυτή. Ο φόβος αυτός πηγάζει από την απουσία απαντήσεων και καίρια ερωτήματα και προκλήσεις που θέτει η κρίση αυτή, ερωτήματα που απευθύνονται προς όλους μας και καλούμαστε να απαντήσουμε άμεσα – εάν τουλάχιστον θέλουμε να μπούμε σύντομα σε κατεύθυνση ανάκαμψης.

Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών με αποκορύφωμα την κρατική παρέμβαση για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος θα προκαλούσαν ανησυχία εάν συνέβαιναν ενδεχομένως σε χώρες της Λατινικής Αμερικής ή άλλες παρόμοιες αγορές. Όταν όμως συμβαίνουν στις ΗΠΑ και την ΕΕ, τότε δικαίως δεν μιλάμε για ανησυχία αλλά για πανικό. Μετά την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» θεωρούσαμε όλοι πως το ζήτημα του «μοντέλου ανάπτυξης» είχε πλέον τελειώσει και λίγο – πολύ όλες οι οικονομίες του κόσμου ακολουθούσαν το μοντέλο της «καπιταλιστικής ανάπτυξης» και της «ελεύθερης αγοράς». Όλοι γνωρίζουμε ότι πολλές φορές προκύπτουν προβλήματα και αναταραχές, όμως το «αόρατο χέρι της αγοράς» είναι εκεί και εξισορροπεί τις καταστάσεις.

Το «χέρι» όμως που διέσωσε τους τραπεζικούς κολοσσούς των ΗΠΑ και της ΕΕ ούτε «αόρατο» ήταν ούτε, πολύ περισσότερο, «της αγοράς». Ήταν αντίθετα το απόλυτα ορατό χέρι του κράτους που διέθεσε τα χρήματα των φορολογουμένων μερικών εκ των πλουσιότερων κρατών της υφηλίου για τη διάσωση ιδιωτικών επιχειρήσεων (!). Πολλοί μάλιστα σπεύδουν να τονίσουν πως εάν η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε κινηθεί ταχύτερα και είχε διασώσει και τη Lehman Brothers, θα είχε γλυτώσει πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια που στη συνέχεια διάθεσε για να σταματήσει το φαινόμενο ντόμινο που δημιούργησε η πτώση του επενδυτικού αυτού γίγαντα.

Προκύπτει λοιπόν ένα θεμελιώδες θεωρητικό, μα συνάμα και πολύ πρακτικό ζήτημα: Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, βιώνουμε άραγε και το τέλος του καπιταλισμού όπως τον γνωρίζαμε; Κι αν ναι, τι ακολουθεί; Ποιο είναι εν τέλει το οικονομικοκοινωνικό μοντέλο στο οποίο πρέπει να βασίσουμε τα σχέδιά μας για το μέλλον;

Η επιχειρηματικότητα είναι η έννοια που έρχεται να καλύψει το θεωρητικό και πρακτικό κενό που δημιουργείται. Η αιτία που προκάλεσε την Παγκόσμια Οικονομική Κρίση του 2008 ίσως να μην ήταν άλλη από την απώλεια του επιχειρηματικού κινήτρου (entrepreneurial drive).

Είναι απολύτως βέβαιο πως οι διοικήσεις των επενδυτικών επιχειρήσεων γνώριζαν από καιρό τι θα συμβεί. Η απουσία όμως της ηθικής, κοινωνικής και συναισθηματικής σχέσης με το αντικείμενο της εργασίας τους δεν επέτρεψε να λάβουν έγκαιρα τα απαραίτητα μέτρα.

Η επιχειρηματικότητα, με λαμπρό παράδειγμα – μοντέλο εκείνο των Ελλήνων Μαστόρων του 19ου αιώνα, διορθώνει το παραπάνω πρόβλημα. Ο επιχειρηματίας που έχει συνδέσει την ύπαρξή του με το αντικείμενο της εργασίας του, που δεν μπορεί να δει όφελος και πρόοδο έξω από την δραστηριότητά του – η οποία τον χαρακτηρίζει ηθικά, κοινωνικά και συναισθηματικά – δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει τη διολίσθηση και απαξίωση της επιχείρησής του. Στην πραγματικότητα αυτό το πετυχαίνει παράγοντας προϊόντα και παρέχοντας υπηρεσίες που είναι πραγματικά χρήσιμες στην κοινωνία και την οικονομία – ακριβώς το αντίθετο όσων έκαναν οι τραπεζίτες των τοξικών ομολόγων!

Τα διοικητικά στελέχη των μεγάλων εισηγμένων πολυεθνικών επιχειρήσεων συμπεριφέρθηκαν με γνώμονα το δικό τους ατομικό συμφέρον. Αγνόησαν ότι η προσωπική ευημερία δεν δύναται να είναι βιώσιμη παρά μόνο σε περιβάλλον συλλογικής ευημερίας. Με τον τρόπο αυτό διαβρώσαν την αγορά που οι ίδιοι δημιούργησαν με αποτέλεσμα την ηχηρή κατάρρευσή της. Μοιάζουν θα έλεγε κανείς με Υπουργούς Οικονομικών χωρών με σαθρή οικονομία, οι οποίοι προχωρούν σε αλόγιστες παροχές για να καρπωθούν βραχυπρόθεσμα πολιτικά οφέλη αδιαφορώντας για την ουσιαστική υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενιών.

Έχουμε την ανάγκη ενός οικονομικοκοινωνικού μοντέλου ανάπτυξης που θα δένει τον άνθρωπο με το αντικείμενο της εργασίας του ενώ παράλληλα θα επιβραβεύει την ευελιξία και τη δημιουργικότητα. Η επιχειρηματικότητα είναι μονόδρομος στην κατεύθυνση αυτή. Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί πως η ένταση γνώσης προτάσσεται της έντασης κεφαλαίου στο μοντέλο αυτό. Η οικονομία της γνώσης δεν μπορεί παρά να είναι η οικονομία των Μαστόρων – και αυτή είναι η απάντηση στην πρόκληση της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης.