Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2024

Ο θεωρητικός θεμελιωτής του ελληνικού κινήματος νεοφυούς επιχειρηματικότητας

Το 2024 θα μείνει στην ιστορία για πολλά γεγονότα, τόσο στην εσωτερική όσο και στην διεθνή σκηνή. Σίγουρα όμως κάτι που θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη των ελλήνων δημιουργών είναι η απώλεια ενός μεγάλου διανοητή, πολιτικού και συγγραφέα που πέρα από κάθε αμφιβολία αποτελεί το θεωρητικό θεμελιωτή του ελληνικού κινήματος νεοφυούς επιχειρηματικότητας.

Μιλάω προφανώς για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη που μας άφησε απρόσμενα στις 27 Μαρτίου 2024 σε ηλικία 73 ετών.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συνεισφοράς του Χαραλαμπίδη στην υπόθεση της επιχειρηματικότητας πρέπει να γυρίσουμε πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Τότε διάφοροι «πολιτικοί», οι οποίοι όψιμα άρχισαν να ψελλίζουν περί επιχειρηματικότητας, μας έλεγαν για τα «καλά του χρηματιστηρίου».

Δίχως καμία ντροπή έλεγαν σε νεαρούς ανθρώπους να τζογάρουν τις όποιες αποταμιεύσεις τους διότι «η αγορά ανεβαίνει». Δεν δίστασαν να φτάσουν στο απώτερο όριο της αθλιότητας λέγοντας πως η Ελλάδα έχει «ένα πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα» και πως πια δε χρειάζεται τα νέα ζευγάρια «να πληρώνουν ενοίκιο» αλλά μπορούσαν πολύ εύκολα να δανειστούν Και να καλύπτουν απροβλημάτιστα τις δανειακές του υποχρεώσεις χάρη στις «υπεραποδόσεις της χρηματιστηριακής αγοράς».

Το ψέμα βέβαια έχει κοντά ποδάρια, όπως λέει ο σοφός λαός. Τα ψεύδη αυτά πληρώθηκαν πρώτα με το σκάσιμο της φούσκα του χρηματιστηρίου το 2001 και αργότερα βεβαίως με την γενική κατάρρευση της οικονομίας του 2010.

Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, υπήρχε μία πολύ ισχυρή — μα δυστυχώς πολύ μοναχική — φωνή. Μία φωνή που μας καλούσε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της οικονομίας της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητας. Μία φωνή αυτοπεποίθησης που έλεγε να ανακαλύψουμε τον διακριτό ελληνικό ρόλο στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Μία φωνή που ζητούσε οι πνευματικές δυνάμεις του τόπου να επικεντρωθούν σε ένα αυθεντικό, αυτόχθονο μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης.

Η φωνή αυτή ήταν του αείμνηστου Μιχάλη Χαραλαμπίδη και το περιεχόμενο των λόγων του συμπυκνώθηκε — με τρόπο μαγικό θα έλεγα — στο εξής σύνθημα:

Να γίνουμε όλοι μάστορες!

Ναι ακριβώς. Να γίνουμε όλοι μάστορες, οι μάστορες του 21ου αιώνα, που με όπλο την γνώση την συνεργασία και την δημιουργικότητα ανακτούν μια ηθική και συναισθηματική σχέση με το αντικείμενο της εργασίας τους. Προσφέρουν επίσης και μία προσωπική δέσμευση για την ποιότητα και την επάρκεια των προϊόντων τους.

Μία φράση με τόσο ισχυρές αναφορές στην ελληνική ιστορία που από μόνη της αποτελεί το μανιφέστο της ελληνικής νεοφυούς επιχειρηματικότητας.

Είχα την τύχη να ακούσω το κάλεσμα αυτό του Μιχάλη Χαραλαμπίδη ενώ ήμουν ακόμα φοιτητής. Ανταποκρίθηκα αμέσως και μαζί με εξαίρετους συνάδελφος δημιουργήσαμε την πρώτη ελληνική φοιτητική νεοφυή επιχείρηση, η οποία όπως είναι γνωστό, μέσα από μεγάλες προσπάθειες, επιτυχίες και αποτυχίες, έχει οδηγήσει στη δημιουργία ενός αναπτυσσόμενου επιχειρηματικού οικοσυστήματος.

Στη συνέχεια πολλές φορές (2009, 2010, 2011 και 2012 αλλά και αργότερα) ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης βρέθηκε στις πρώτες καθοριστικές συναντήσεις των νέων επιχειρηματιών. Εκεί έδωσε την ενθάρρυνση και την θεωρητική κατεύθυνση που απαιτούσαν οι δύσκολοι καιροί, όπως αποτυπώνεται και σε διάφορα από τα βιβλία του αλλά και στην συλλογική μνήμη εκατοντάδων επιχειρηματιών που συμμετείχαν.

Το καλοκαίρι του 2023 συναντήθηκα με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί ένα μεγάλο πείραμα: Μία σειρά διαλέξεων μεταπτυχιακού επιπέδου για τα στελέχη και τους συνεργάτες του επιχειρηματικού μας οικοσυστήματος.

Απώτερο σκοπό η προσπάθεια αυτή είχε τον επαναπροσδιορισμό την εκ νέου γνωριμία με την αυθεντική έννοια της πολιτικής και την κατανόηση του πως αυτή τέμνεται καιι αλληλοεπηρεάζεται με την οικονομία και την επιχειρηματικότητα.

Όπως το είχε διαπιστώσει ο ίδιος ο Μιχάλης — και με χαρά το επιβεβαιώνω και εγώ — ήταν μια στιγμή παγκόσμιας πρωτοπορίας.

Απαντούσε και σε μία αυθεντική ανάγκη του Χαραλαμπίδη να συνομιλήσει εκ νέου με τη νεολαία αλλά και να απαντήσει στην καρδιά του ζητήματος της «συνάντησης του παραδοσιακού με το σύγχρονο» όπως και, πάνω απ’ όλα, να οδηγήσει στην κατανόηση της πολιτικής ως της «υψίστης των τεχνών».

Αν και το περιεχόμενο πολλές φορές δυσκόλευε νέους συναδέλφους, που στερούνταν σχετικών ιστορικών και βιβλιογραφικών αναφορών, οι διαλέξεις του Χαραλαμπίδη έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από το κοινό μας. Η μοίρα το έφερε και παραδόθηκαν οι έξι από τις οκτώ προγραμματισμένες.

Είναι δημόσια δέσμευση μου η ολοκλήρωση του προγράμματος με την παράδοση των δύο τελευταίων διαλέξων σε συνεργασία με στενούς φίλους και συνεργάτες του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Χωρίς καμία υπερβολή θεωρώ πως ο κύκλος αυτών των διαλέξεων ήταν το σημαντικότερο επίτευγμα μέχρι σήμερα στα 24 χρόνια διαδρομής μου στον επαγγελματικό στίβο.

Σκοπός του κειμένου αυτού είναι να πιει έναν μεγάλο ευχαριστώ δημόσια στον θεωρητικό θεμελιωτή και εμπνευστή του κινήματος της ελληνικής νεοφυούς επιχειρηματικότητας. Σε εκείνον που μιλούσε για τη δημιουργία και για συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο και για τη χαρά της δημιουργίας όταν οι σύγχρονοι του «πολιτικοί» παρακολουθούσαν αγωνιωδώς τον δείκτη της Σοφοκλέους.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έφυγε. Η σκέψη του όμως είναι ακόμα εδώ, μέσα από τις αναμνήσεις όλων μας που είχαμε την τύχη να συνομιλήσουμε μαζί του αλλά και — ακόμα περισσότερο θα έλεγα — μέσα από τα βιβλία του. Τα βιβλία που είναι τα πραγματικά πνευματικά παιδιά του και η παρακαταθήκη του για το μέλλον.

Είμαι απόλυτα βέβαιος πως οι ιδέες του Μιχάλη Χαραλαμπίδη σχετικά με την δημιουργική επιχειρηματικότητα, με τη συνάντησή του παραδοσιακού με το σύγχρονο, με την αγροφιλία, με την πολεοδομία ως παράγοντα ανάπτυξης και πάνω απ’ όλα με το συμβολικό κεφάλαιο — που μας δίνει θέση και ο ρόλος στην παγκοσμιοποίηση — όχι μόνο θα επιβεβαιωθούν στα επόμενα χρόνια αλλά θα συνεχίσουν να αποτελούν την πυξίδα επιχειρηματικής και κοινωνικής επιτυχίας για τους δημιουργούς του σήμερα και του αύριο.

Χαίρε, αγαπημένε δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Εμείς, οι μάστορες του 21ου αιώνα, σε ευχαριστούμε για όλα και δεσμευόμαστε πως θα μελετάμε το έργο σου και πως στο μετρό των δυνάμεων μας θα εξελίσσουμε τις ιδέες σου, σε έναν διαρκή αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.

Πρώτη διάλεξη Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην Starttech Ventures, 3 Οκτωβρίου 2023

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024

Εκφυλισμός του "112" σε κανάλι content marketing

Μετά την αδιανόητη τραγωδία της πυρκαγιάς στο Μάτι το 2018 χτίστηκε ένα αφήγημα που έλεγε ότι η απουσία ενός συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης όπως το "112" ευθυνόταν, μεταξύ άλλων, για τον δυσβάσταχτο αριθμό απωλειών.

Όσοι το έλεγαν αυτό, είχαν δίκιο. Πράγματι η λειτουργία ενός συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης για ακραίους κινδύνους, για απειλητικές προς τη ζωή καταστάσεις όπως πρέπει να είναι το "112" θα είχε σώσει πολλούς στο Μάτι, όπως και σε άλλες τραγικές καταστροφές.

Το "112" πράγματι λειτούργησε δύο χρόνια μετά και αυτό αναμφίβολα ήταν ένα μεγάλο βήμα προόδου.

Σύντομα όμως η πραγματικότητα μας υπενθύμισε πως εξακολουθούμε να ζούμε στη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας»: Αντί το 112 να έστελνε μηνύματα άμεσης αντίδρασης σε απειλητικές για τη ζωή καταστάσεις, αυτό θεωρήθηκε από τους ιθύνοντες ως «κανάλι content marketing», το οποίο χρησιμοποιούσαν σε κάθε ευκαιρία όπου ήθελαν επικοινωνιακά να τονίσουν την αξία της χρήσης του.

Που μας οδήγησε αυτό; Στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα: Πλέον κατά κανόνα οι πολίτες αγνοούν τα μηνύματα του 112, τα οποία κρίνουν ότι στέλνονται για «ψύλλου πήδημα», όπως όμορφα περιγράφει η λαϊκή αυτή έκφραση.

Είναι μια μεγάλη κατάντια, ενδεικτική της νεοελληνικής κρατικής παθολογίας. Τα πάντα γίνονται για την επικοινωνία, όλοι δουλεύουν για κάποιο ‘γραφείο τύπου’.

Όλοι, ακόμα και το κανάλι 112. Αυτό που προορίζεται για να σώζει ζωές και όχι για να κάνει πολιτική προπαγάνδα.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2024

Μπλοκαρισμένοι στην Αράχωβα

Ήμασταν από τους τυχερούς. Αποφασίσαμε να παρκάρουμε 500 μέτρα πριν την είσοδο της Αράχωβας και γλιτώσαμε την ακόλουθη εμπειρία:

Αναρωτιέμαι, για πιο λόγο να φύγει κανείς από την κίνηση της Αθήνας για να βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση στην Αράχωβα;

Πολύ περισσότερο, πόσο κοντόφθαλμη η προσέγγιση των αρμοδίων; Θέλουν λέει, τα αυτοκίνητα να περνούν μέσα από το χωριό «για να έχουν κίνηση τα καταστήματα»!

Ένα (πραγματικά) μεγάλο parking απαιτείται σε κάθε μια από τις δύο εισόδους της Αράχωβας, μαζί με μια πεζοδρόμηση η οποία θα προσφέρει μια πραγματικά μοναδική εμπειρία στον επισκέπτη και θα οδηγήσει στην περαιτέρω άνθιση των επιχειρήσεων φιλοξενίας και εστίασης.

Οι περαστικοί θα μπορούσαν να περνούν από μια περιφερειακή οδό, δίχως να παρεμποδίζουν τους επισκέπτες αυτού του μοναδικού πραγματικά προορισμού.

Η χωροταξία είναι το πρώτο βήμα της βιώσιμης ανάπτυξης. Η Αράχωβα ας δείξει τον δρόμο της προόδου.

Ένας συγκλονιστικός αγώνας εκ προοιμίου χαμένος

Ένας συγγενής μου δέχτηκε σήμερα το εξής υπέροχο δώρο:


Ίσως να μην είναι σχετικό με την ημέρα, ίσως πάλι και να είναι, αλλά οι φωτογραφίες του δημοκρατικού στρατού είναι συγκλονιστικές. 

Πόσο απίστευτη πίστη είχαν οι άνθρωποι αυτοί στις ιδέες τους. Το νόημα που είχαν βρει τους καθοδηγούσε μέσα σε δυσκολίες απίστευτες.

Και πόσο τραγικό που ο αγώνας είχε ουσιαστικά χαθεί πριν καν ξεκινήσει…

Εμείς είχαμε την τύχη να τα μάθουμε από τους ανθρώπους που τα έζησαν. Κατά κάποιο τρόπο, από πρώτο χέρι. 

Ελπίζω οι νεώτεροι να τα μελετήσουν και να εμπνευστούν για αγώνες - όχι πια αιματηρούς - μα το ίδιο μεγάλους, για τους οποίους να αξίζει να τα δώσουν όλα.

Καλα Χριστούγεννα σε όλους!

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024

Οχι άλλα panettone

Το παρακάτω είναι ένα μήνυμα εορταστικής απελπισίας:

Φτάνει πια με τα panettone!

Οι παιδικές μας αναμνήσεις έχουν συνυφασμένα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά με τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες και τις δίπλες. Πολλοί ελληνικοί τόποι είχαν τα δικά τους χριστουγεννιάτικα γλυκά. Αυτό είναι το συμβολικό μας κεφάλαιο, ο διατροφικός πλούτος της χώρας.

Τώρα πια ζούμε στον αστερισμό των panettone. Σε διάφορα μεγέθη, ακόμα και ατομικά, όπως και σε διάφορες γεύσεις.

Για ποιο λόγο όλα αυτά;

Γιατί να προωθούμε τον μιμητισμό; Γιατί να υποτιμούμε την τοπική γαστρονομία και ζαχαροπλαστική, με το δικό της μοναδικό χρώμα;

Προφανώς και δεν προτείνω να γίνουμε φοβικοί. Κάθε άλλο, οφείλουμε να είμαστε ανοιχτοί, να γνωρίζουμε και να δοκιμάζουμε ξένες γεύσεις.

Ποτέ όμως δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της ξενομανίας. Διότι τότε θα χάσουμε την ταυτότητα μας και μαζί με αυτήν οποιοδήποτε πλεονέκτημα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Ας επανέλθουμε λοιπόν στο πατροπαράδοτο, ανεπίλυτο μέχρι σήμερα δίλημμα:

Μελομακάρονα ή κουραμπιέδες;

Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...