"Δεν έχω οξυγόνο" — Για το έγκλημα των Τεμπών

Σήμερα γίνονται διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα για την Τραγωδία των Τεμπών - ή μάλλον για το Έγκλημα των Τεμπών, καθότι περί ενός εγκλήματος πρόκειται.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να έχουμε όλοι βαθύ σεβασμό στην μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων. Πολλά απο τα θύματα ήταν νέα παιδιά, η τραγωδία είναι αδιανόητη. Τον ίδιο σεβασμό πρέπει να έχουμε για τον πόνο, για τον θρήνο των δικών τους. Είναι απώλειες που δεν ξεπερνιούνται ποτέ.

Στη συνέχεια οφείλουμε όλοι να απαιτήσουμε, μένοντας ακλόνητα σταθεροί στην απαίτηση μας μέχρι τέλους, να αποδοθεί δικαιοσύνη. Αληθινή δικαιοσύνη και όχι σαν αυτή με την οποία μας έχει συνηθίσει το νεοελληνικό κράτος. Η τραγωδία αυτή μπορεί να γίνει μια στιγμή κάθαρσης.

Τέλος, τίποτα δεν θα μπορούσε να τιμήσει την μνήμη των αδικοχαμένων αυτών ανθρώπων καλύτερα από μια συλλογική απόφαση να αποκτήσει η Ελλάδα έναν πραγματικά σύγχρονο, ευρωπαϊκό σιδηρόδρομο.

Διότι, μην το ξεχνά κανείς, δύο χρόνια μετά το έγκλημα οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι παραμένουν απαρχαιωμένοι και επικίνδυνοι.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ως αναρχικός

Διάβαζα αυτό το άρθρο για τον θανόντα Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο και μου έκανε εντύπωση το παρακάτω σύντομο απόσπασμα από παλαιότερο του λόγο:

«Μόνο η εξουσία της αγάπης μπορεί να νικήσει την αγάπη για εξουσία»

Πιστεύω θα συμφωνήσετε μαζί μου πως μπορούσε να είναι και ένα όμορφο αναρχικό σύνθημα. Το οποίο υποχρεωτικά μας φέρνει στο μυαλό την αναρχική διάσταση της χριστιανικής πίστης, υπό την έννοια πως ανώτερος μας είναι μόνο ο Θεός και ο Θεός δεν είναι τίποτα άλλο από Αγάπη.

Μεγάλη εντύπωση ακόμα μου έκανε το εξής:

«Η βία στο όνομα της θρησκείας βιάζει την ουσία της θρησκείας», είχε πει χαρακτηριστικά. Και είχε συνεχίσει με τη δήλωση πως η ειρήνη συνδέεται με τη δικαιοσύνη, η οποία στην εποχή μας είναι συνώνυμο της ανάπτυξης. «Η φτώχεια είναι ο χειρότερος τύπος βίας».

Αναλογιζόμενος τις παραπάνω θέσεις, δυστυχώς θλίβομαι για την υπαρκτή εκκλησία, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Μεγάλη προσωπικότητα ο Αναστάσιος αναμφίβολα. Ας ελπίσουμε να δούμε και άλλους τέτοιους ιεράρχες.

Όσο για τον «χριστιανικό αναρχισμό», χωρίς φυσικά να γνωρίζω εάν ο Αναστάσιος τον υποστήριζε ή όχι, θα επανέλθω σύντομα αφού τον μελετήσω καθότι μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον πολιτικό και φιλοσοφικό ρεύμα.

Το Ομοσπονδιακό Μέλλον της Ευρώπης: Η Αμοιβαιοποίηση του Κρατικού Χρέους ως Κλειδί για την Ενότητα

Η μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης από ένωση ανεξάρτητων κρατών σε μια αληθινή ομοσπονδία, την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδική Ένωση, έχει συζητηθεί για δεκαετίες. Ένα μέτρο που φαίνεται να αναδεικνύεται ως καταλύτης για αυτή τη μετάβαση είναι η αμοιβαιοποίηση του κρατικού χρέους. Με την ενοποίηση των χρεών των κρατών-μελών σε μια κοινή ευθύνη, η Ευρώπη μπορεί να εξασφαλίσει όχι μόνο οικονομική σταθερότητα, αλλά και βαθύτερη πολιτική ενοποίηση.

Γιατί είναι αναγκαία η αμοιβαιοποίηση;

Οι μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ —Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία— βρίσκονται αντιμέτωπες με αυξανόμενα δημόσια χρέη. Η αδυναμία τους να εξυπηρετήσουν ή να αντλήσουν κεφάλαια θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή αστάθεια στις αγορές. Η αμοιβαιοποίηση του χρέους αποτελεί λύση όχι μόνο για τη διατήρηση της αξιοπιστίας της ΕΕ αλλά και για την αποφυγή κρίσεων που θα έθεταν σε κίνδυνο την ενιαία αγορά.

Τα οφέλη της αμοιβαιοποίησης

• Χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού: Τα κράτη θα επωφεληθούν από τη συλλογική δύναμη της ΕΕ στις αγορές.
• Eπενδύσεις σε κρίσιμους τομείς: Αντί να δαπανούν τεράστια ποσά για την εξυπηρέτηση του χρέους, τα κράτη θα μπορούν να επενδύουν σε υποδομές, κοινωνικά προγράμματα και καινοτομία.
• Πολιτική συνοχή: Το κοινό χρέος προάγει την αλληλεγγύη και τη συλλογική ευθύνη, ανοίγοντας τον δρόμο για μια πραγματική ομοσπονδία.

Το πολιτικό μήνυμα

Η αμοιβαιοποίηση δεν είναι απλώς μια οικονομική λύση, αλλά μια δήλωση δέσμευσης για την ενότητα και την αλληλεγγύη. Απαιτείται όμως ισχυρή ομοσπονδιακή διακυβέρνηση, με ενισχυμένους θεσμούς όπως ένας ενιαίος θησαυροφυλακίος και ένα ομοσπονδιακό κοινοβούλιο.

Προς ένα ομοσπονδιακό μέλλον

Η μετάβαση σε ένα ομοσπονδιακό μοντέλο θα ενίσχυε τη θέση της ΕΕ ως παγκόσμιου ηγέτη, ικανής να ανταπεξέλθει σε προκλήσεις όπως η κλιματική αλλαγή, η τεχνολογική καινοτομία και ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός. Παράλληλα, ακόμα και το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσε να επανενταχθεί, εκμεταλλευόμενο τα οικονομικά οφέλη ενός ισχυρού ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού μοντέλου.

Η αμοιβαιοποίηση του κρατικού χρέους δεν είναι απλώς εργαλείο οικονομικής σταθερότητας. Είναι το μονοπάτι για ένα πιο ενωμένο, ισχυρό και ανθεκτικό ευρωπαϊκό μέλλον, που θα αντανακλά το όραμα μιας ηπείρου έτοιμης να δράσει ως μία φωνή στην παγκόσμια σκηνή.

Το παραπάνω, μια αληθινά ενωμένη Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση, αποτελεί τον απώτερο στόχο του κινήματος Together for Europe.

Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.

Νεοφυείς επιχειρήσεις: Remote work και εργασιακά δικαιώματα

Πολλοί θιασώτες της απομακρυσμένης εργασίας ισχυρίζονται πώς η (συν)εργασία σε γραφείο ισοδυναμεί με υιοθέτηση του παραδοσιακού μοντέλου «Δευτέρα - Παρασκευή, 09:00 - 17:00»

Η δική μου οπτική είναι πως το να έχεις την τύχη (μελλοντικά, φοβάμαι, θα είναι προνόμιο…) να συνεργάζεσαι με άλλους ανθρώπους σε έναν σωστά οργανωμένο και εξοπλισμένο χώρο εργασίας δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως θα ακολουθείται το παραδοσιακό μοντέλο που είπαμε παραπάνω — χωρίς αυτό να σημαίνει πως μερικές φορές δεν θα παραμείνει υποχρεωτικό για πρακτικούς λόγους.

Η πρόβλεψη μου είναι πως θα κινηθούμε μάλλον σε εβδομάδα τετραήμερη εργασία, πιθανότατα προς το γνωστό «35-ωρο». Η τεχνολογία ήδη προσφέρει τα εργαλεία παραγωγικότητας που καθιστούν κάτι τέτοιο εφικτό, όσον αφορά τις περισσότερες μορφές εργασία.

Επίσης τα αυστηρά ωράρια ανήκουν ήδη στο παρελθόν, παρότι βέβαια εξακολουθεί να αποτελεί κοινό τόπο πως μια ομάδα θέλει να συνυπάρχει σε ένα χρονικό διάστημα για να συνεργάζεται καλά.

Όπως έγραφα σε προηγούμενο άρθρο, ισχυρίζομαι πως η «απομακρυσμένη εργασία» είναι ο δούρειος ίππος του ‘συστήματος’ για την απομείωση της αξίας της εργασίας και την πλήρη αποξένωση του υποκειμένου-εργαζόμενου τόσο από το αντικείμενο όσο και από τον οργανισμό-φορέα της εργασίας του (και φυσικά από τους συναδέλφους του — οπότε ‘τέρμα’ οι ομαδικές διεκδικήσεις).

Για αυτό λοιπόν προτείνω σε εργαζόμενους οποιαδήποτε επιχείρησης, σε κάθε κλάδο, μέγεθος και τόπο, να είναι πραγματικά επιφυλακτικοί προς την απομακρυσμένη εργασία.

Είναι μια προοπτική που εμφανίζεται ελκυστική, πιθανότατα όμως αποτελεί παγίδα τόσο στο επίπεδο της αμοιβής όσο και των υπολοίπων δικαιωμάτων. Πολύ περισσότερο ενδέχεται να απομειώσει τη χαρά και την πληρότητα που προσφέρει η εργασία, με άγνωστο ακόμα ψυχολογικό αντίκτυπο.

Νεοφυείς επιχειρήσεις: H απομακρυσμένη εργασία ως ψυχική κακοποίηση

Στο προηγούμενο άρθρο μου αναφέρθηκα σε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία με μια εξαίρετη συνάδελφο για την απομακρυσμένη εργασία υπό το πρίσμα της αποδοχής της διαφορετικότητας, των ίσων ευκαιριών και της συμπεριληπτικότητας. 

Ως συνέχεια στην παραπάνω συζήτηση θέλω να σας καλέσω να δείτε την απομακρυσμένη εργασία ως μια τάση που οδηγεί στην απομόνωση, στην αποξένωση και τελικά σε πλήθος ψυχολογικών προβλημάτων.

Νομίζω θα ήταν χρήσιμο σε όλους μας να ανακαλύψουμε εκ νέου τη σωματική διάσταση της ύπαρξής μας. Πρέπει να σταματήσει η διανοητικοποίηση των πάντων (έγραφα για αυτό πρόσφατα). 

Κατά Αριστοτέλη είμαστε "ζώα πολιτικά". Ο δάσκαλός μου Μιχάλης Χαραλαμπίδης έλεγε πως αν αφαιρέσεις το "πολιτικά", μένει μόνο το "ζώα". Είναι ένας μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε όλοι.

Η ψυχική και σωματική μας ευδαιμονία προϋποθέτει τη φυσική συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Η πέρασμα από τη μοναχική εργασία στη συνεργασία, την εργασία στον ίδιο χώρο, είναι για μένα ένα βήμα πολιτισμού. Ένα βήμα προς το 'πολιτικό όν'.

Κλείνω με την εξής πρόβλεψη, που σε πολλούς μπορεί να φανεί ακραία, για μένα όμως είναι σχεδόν βεβαιότητα:

Δεν θα αργήσει η στιγμή που εργαζόμενοι θα κινηθούν νομικά εναντίον επιχειρήσεων που τους ωθούν στην απομακρυσμένη εργασία καταγγέλοντάς τις για ψυχική κακοποίηση. Διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται το μοντέλο της μοναχικής, απομακρυσμένης εργασίας: Μια καλά καμουφλαρισμένη ψυχική κακοποίηση.

Νεοφυείς επιχειρήσεις: Αντί για remote work απλώς ζητήστε περισσότερα χρήματα

Στον εργασιακό κόσμο, η συζήτηση για την ενσωμάτωση της ευελιξίας στην εργασία έχει αποκτήσει μεγάλη δυναμική, καθώς όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αναζητούν ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Μια καλή συνάδελφος στην Επίγνωσις, η Έρη Πανσεληνά, δημοσίευσε πρόσφατα ένα κείμενο στο LinkedIn, στο οποίο ανέδειξε τη σημαντικότητα της ευελιξίας για εργαζόμενους με αναπηρίες αλλά και, κυριώτερα, εργαζομένους που φροντίζουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη, όπως ηλικιωμένους, ασθενείς, βρέφη και μικρά παιδιά. Η Έρη υποστήριξε πως το μεγαλύτερο περιθώριο για remote work της επιτρέπει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της καθημερινότητάς της, χωρίς να περιορίζεται η συνεισφορά της στην εργασία. Τέλος, το σημαντικότερο νομίζω, η Έρη εξέφρασε την άποψη ότι μια εταιρεία δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως είναι συμπεριληπτική ούτε ίσων ευκαιριών εάν απαιτεί από τους εργαζομένους της να προσέρχονται σε έναν συγκεκριμένο χώρο εργασίας.

Παρόλο που εκτιμώ την άποψή της και συμφωνώ με την ανάγκη ενσωμάτωσης τέτοιων πρακτικών, ιδιαίτερα για τους συμπολίτες μας που ανήκουν στην ομάδα των ατόμων με αναπηρία, βλέπω το ζήτημα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Το remote working μπορεί να προσφέρει οφέλη, αλλά δεν αποτελεί πανάκεια για όλες τις περιπτώσεις, ιδιαίτερα μάλιστα όταν μιλάμε για το βάρος της φροντίδας άλλων ατόμων.

Για να το υποστηρίξω αυτό, θα μοιραστώ δύο διαφορετικές εμπειρίες μου: 

Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2010, μετά τον θάνατο της μητέρας μου το 2011, ανέλαβα τη φροντίδα του πατέρα μου, ο οποίος ήταν ήδη άνω των 80 και πάλευε με την άνοια. Παρόλο που είχα προσλάβει έναν επαγγελματία φροντιστή, υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που χρειάστηκε να αναλάβω πλήρως τη φροντίδα του για μερικές ημέρες. Όταν περιθάλπεις κάποιον με άνοια, είναι πρακτικά αδύνατο να κάνεις οτιδήποτε άλλο. Η ιδέα του remote working υπό αυτές τις συνθήκες ήταν απλώς ανέφικτη.

Μια άλλη εμπειρία προέρχεται από τη φροντίδα της μικρής μου κόρης τα τελευταία χρόνια. Το να είμαι γονέας είναι η μεγαλύτερη ευλογία που είχα ποτέ, αλλά απαιτεί επίσης πολύ χρόνο και αφοσίωση. Υπήρξαν φορές που προσπάθησα να συμμετάσχω σε τηλεδιασκέψεις ή να ολοκληρώσω εργασία ενώ πρόσεχα την κόρη μου. Σχεδόν κάθε φορά, χρειάστηκε να διακόψω τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις λόγω κάποιας απρόβλεπτης ανάγκης.

Η φροντίδα, είτε πρόκειται για ηλικιωμένους γονείς είτε για μικρά παιδιά, απαιτεί την πλήρη προσοχή και ενέργεια του φροντιστή. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η απομακρυσμένη εργασία δεν είναι η λύση που χρειάζεται. Αυτό που πραγματικά χρειάζονται οι άνθρωποι σε αυτές τις καταστάσεις είναι περισσότερος ελεύθερος χρόνος και καλύτερες οικονομικές απολαβές. Χρόνος για να αφιερωθούν στους αγαπημένους τους και χρήματα για να μπορούν να προσλάβουν επαγγελματική βοήθεια.

Αυτό μας οδηγεί σε ένα σημαντικό ερώτημα: Τι είναι ευκολότερο για μια μέση εταιρεία να προσφέρει; Μεγαλύτερες άδειες, ελεύθερο χρόνο και υψηλότερες απολαβές ή απλώς τη δυνατότητα απομακρυσμένης εργασίας; Φοβάμαι πως το remote working είναι μια εύκολη και οικονομική λύση για τις επιχειρήσεις, αλλά συχνά αφήνει τους εργαζόμενους χωρίς την ουσιαστική στήριξη που χρειάζονται.

Η συμβουλή μου, λοιπόν, είναι σαφής: Ζητήστε περισσότερες ημέρες άδειας. Ζητήστε ειδική αποζημίωση για τα σχετικά έξοδα φροντίδας. Ζητήστε υψηλότερους μισθούς. Αυτά είναι τα πράγματα που κάνουν πραγματική διαφορά και υποστηρίζουν ουσιαστικά όσους έχουν αυξημένες ευθύνες φροντίδας.

Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.

Σημάδια επικείμενης κατάρρευσης της ελληνική οικονομία

Διάβαζα σήμερα στο Euro2day.gr αυτό το άρθρο με τίτλο «Ελλειμμα-μαμούθ 11,5 δισ. στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών».

Το πιο ουσιώδες απόσπασμα του άρθρου είναι το εξής:

““Την περίοδο Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2024, το έλλειμμα του συνολικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και κεφαλαίων διευρύνθηκε κατά 2,4 δισ. ευρώ σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2023 και διαμορφώθηκε σε 11,6 δισ. ευρώ.””

Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Τίποτα άλλο πέραν του ότι η οικονομία της χώρας καταρρέει και μάλιστα η κατάρρευση συμβαίνει με ταχύτατο ρυθμό.

Οχι μόνο αυτά που εισάγουμε είναι περισσότερα από αυτά που εξάγουμε κατά ένα αδιανόητο ποσό ύψους €11.6Β, αλλά, άκουσον - άκουσον, αυτός ο δείκτης της οικονομικής παρακμής αυξήθηκε κατά …26% μέσα σε ένα μόλις έτος!

Τα παραπάνω νούμερα είναι απλώς αδιανόητα. Ο μέσος έλληνας ζει σε μια εικονική πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει οι ολιγάρχες με τις ισχυρές προπαγανδιστικές μηχανές τους και αντλεί «επιβεβαίωση» από την άνευ προηγουμένου φούσκα των ακινήτων, η οποία ήδη είναι πολύ χειρότερη της προηγούμενης του 2009.

Εκτός από  το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι μόνο σε χώρες μπανανίες βλέπει κανείς το πρωτογενές πλεόνασμα (2,5%,  ήτοι 6 δισ. ευρώ), να είναι μεγαλύτερο από το  ποσοστό ανάπτυξης (που είναι 2,3% του ΑΕΠ). Πως όμως προκύπτει το γιγάντιο αυτό ποσό πλεονάσματος; Προκύπτει από τον ΕΝΦΙΑ (2,3 δισ. ευρώ) και από τον (ΦΠΑ 2,1 δισ. ευρώ). Σημειωτέον, ο ΦΠΑ στη χώρα μας έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά στην Ευρώπη (24%). Αυτό που συμβαίνει λοιπόν στην Ελλάδα είναι μια ακραία υπερφορολόγηση και μάλιστα επί δικαίων και αδίκων, κάτι που την καθιστά κατάφωρα άδικη.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να ξυπνήσει και να δει την πραγματικότητα πριν να είναι πολύ αργά — εάν δεν είναι ήδη. Οι παθογένειες που μας οδήγησαν στην κατάρρευση του 2010 είναι ακόμα εκεί, σχεδόν όλες. Η διαφορά είναι πως στη νέα, επερχόμενη κατάρρευση δεν θα υπάρχει πια κανείς πρόθυμος να μας βοηθήσει.

Τι πρέπει να γίνει;

Πρώτα και κύρια πρέπει να υπάρξει μια βαθιά συνειδητοποίηση ότι η οικονομική κρίση δεν είναι παρά αποτέλεσμα της κρίσης της πολιτικής. Η πολιτική ως πρόλογος, η πολιτική ως σχέδιο, η πολιτική ως ύψιστη των τεχνών, η οποία στη χώρα που τη γέννησε κατάντησε να είναι μια διαρκής "επικοινωνία". Δηλαδή, ας μη γελιόμαστε, ένας μηχανισμός προπαγάνδας για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων ξένων δυνάμεων και των ντόπιων μαριονετών τους, είτε οι τελευταίοι παριστάνουν τους 'πολιτικούς' ή τους 'επιχειρηματίες'.

Είναι λοιπόν καιρός ο Έλληνας να πάψει να αποδέχεται τον ρόλο του «ψηφοφόρου» και να ανταποκριθεί στις ευθύνες εκείνου του «Πολίτη». Αυτό βεβαίως είναι δύσκολο καθότι ο Πολίτης οφείλει να σκέφτεται και να αναλαμβάνει δράση με βάση όσα ορίζουν οι αρχές του και η ανάλυση του για την εξέλιξη των πραγμάτων.

Είναι ένας ρόλος ενεργητικός, σε αντίθεση με εκείνος του ψηφοφόρου που είναι παθητικός.

Θα το κάνει αυτό ο κυρίαρχος ελληνικός λαός; Θα επανέλθει η πολιτική στον τόπο που τη γέννησε; Θα αποκτήσουμε εκ νέου πόλεις και πολιτισμό, ώστε να έχουμε πολίτες και πολιτική;

Δύσκολο, δεν παύει όμως να είναι η μόνη λύση.

Ίδωμεν.