Startups και αφοσίωση

Ξέρω πάρα πολλούς που «ξεκίνησαν ένα startup» παράλληλα με την 9-to-5 εργασία τους ή παράλληλα με κάποια άλλη επαγγελματική τους δραστηριότητα.

Δεν ξέρω όμως κανέναν που να πέτυχε κάτι αξιόλογο, επιχειρώντας στο παραπάνω πλαίσιο.

Ακόμα και να υπάρχουν μερικοί, θα είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. 

Η επιτυχία μπορεί να προϋποθέτει διάφορα πράγματα, το πρώτο και σημαντικότερο όμως είναι η απόλυτη αφοσίωση.

Focus λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι. Απόλυτο focus κι επιμονή. Η επιτυχία τότε, αργά ή γρήγορα θα έρθει.

Αφού δημοσίευσα τα παραπάνω στο LinkedIn, ένας φίλος σχολίασε:

"Αυτό σημαίνει και χρημματοδότιση. Πως θα κάνεις και θα αφήσεις το 9-7 (ποτέ δεν είναι 5) χωρίς κεφάλαιο για να ζήσεις μέχρι (και αν) να αποδώσει το startup;"

Η απάντησή μου στην παρατήρηση αυτή είναι ξεκάθαρη: 

H παραπάνω άποψη είναι η πιο κλασική δικαιολογία. Δυστυχώς όμως, κατά την γνώμη μου πάντα, είναι απλά μια δικαιολογία. Συνοπτικά σημειώνω τα εξής:

1. Η επιχειρηματική δραστηριότητα σημαίνει την ανάληψη ρίσκου. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για αυτό. Εάν το ρίσκο σε καταβάλει, τότε απλά δεν πρέπει να κάνεις αυτήν την επιλογή — και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό.
2. Στο, πολύ πιθανό πλέον, ενδεχόμενο όπου δεν έχεις κάποιο μικρό κεφάλαιο για να ξεκινήσεις (σημειώνω πως με μεθοδολογίες όπως το Lean Startup, Customer Development κλπ το απαραίτητο κεφάλαιο συχνά είναι πολύ μικρό) τότε η λύση είναι προφανής: Δουλεύεις κάποιο διάστημα και κάνεις αποταμίευση. Βρίσκεις ακόμα έναν ή δύο ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι το ίδιο όραμα και κάνουν κι αυτοί το ίδιο. Βάζετε όλα τα δικά σας λεφτά, πηγαίνετε σε συγγενείς και φίλους και δίνουν ότι μπορούν. Με όσα μαζεύετε ξεκινάτε την εταιρεία, μειώνοντας τα προσωπικά σας έξοδα στο απολύτως ελάχιστο δυνατό. 

Είναι εύκολο; Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο. Είναι όμως απολύτως εφικτό. Ας μείνει το εξής συμπέρασμα: Πολύ σημαντικότερη απόφαση από το "τα θα κάνεις" στην καριέρα σου είναι το "τι δεν θα κάνεις".

Το να προσπαθήσεις να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, είναι από λίγη που σπάνια αποδίδει, στην επιχειρηματικότητα μάλιστα συχνά έχει καταστροφικά αποτελέσματα. 

Είτε θα δημιουργήσεις λοιπόν ένα startup ή θα έχεις μια full-time εργασία. Μαζί και τα δύο, δεν γίνεται.

Η ανάγκη θεσμικής εκπροσώπησης των startups σε σχέση με τα "νέα σεμινάρια"

Αναδημοσίευση από το EMEA.gr

Είχα μιλήσει πρόσφατα για τον Μανωλιό που ντύθηκε ...incubator. Το βασικό μήνυμα του άρθρου ήταν ξεκάθαρο: Οι γνωστοί κύκλοι του «ιδιωτικοδημοσίου», εκείνοι που ανδρώθηκαν με τον δήθεν ιδιωτικό τομέα που είχε κύριο πελάτη του το κράτος, «μυρίστηκαν» ότι θα «πέσουν λεφτά για τα start-ups» και, όπως ήταν αναμενόμενο, «τοποθετήθηκαν» στην αγορά. Εξάλλου, η τεχνογνωσία τους στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος είναι πραγματικά διεθνούς επιπέδου. Για την ακρίβεια, με εξαίρεση τους «συναδέλφους» στην Ιταλία, δεν συγκρίνονται με κανέναν άλλο στην Ευρώπη και με ελάχιστους άλλους διεθνώς. Όπως ήταν φυσικό, το άρθρο αυτό προκάλεσε πλήθος σχολίων και δημιούργησε γενικότερα ενδιαφέρον.

Ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως είναι το ποιοι είναι οι «μπροστινοί» στη νέα αυτή διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Αποδεικνύεται ότι μακράν ο καλύτερος τρόπος σε αυτή τη χώρα να πάρεις κρατικό χρήμα είναι να βρίζεις το κράτος!  Υπάρχουν πια όχι λίγα παραδείγματα. Διάφοροι με υποτιθέμενες φιλελεύθερες ιδέες, «αγνοί»  και «αμόλυντοι», οι οποίοι βεβαίως υπάρχουν μόνο και μόνο επειδή διαχειρίζονται τα χρήματα του κράτους, ελληνικού και ευρωπαϊκού – ενώ φυσικά συνεχίζουν να καταγγέλλουν τον κρατισμό μετά βδελυγμίας.

Η κοινότητα των νεοφυών επιχειρήσεων τι κάνει για να αντιδράσει στην αστεία αυτή κατάσταση; Μέχρι στιγμής λίγα πράγματα καθώς είναι πολυδιασπασμένη και ιδιαίτερα υπανάπτυκτη σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αδυνατούν δυστυχώς πολλοί start-up επιχειρηματίες να αντιληφθούν τη θεμελιώδη αρχιτεκτονική διαφορά μεταξύ «οργανισμού» και «association». To δεύτερο είναι by definition inclusive, open to All με transparency και governance rules. Είναι αυτό που έχει λειτουργήσει πολύ καλά σε οικονομίες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία και απουσιάζει σχεδόν τελείως από οικονομίες όπως η Ελλάδα. Είναι το απαραίτητο θεσμικό εργαλείο για να δημιουργηθεί ένα οικοσύστημα. Ενδιαφέρον παράδειγμα αποτελούν τα open source communities που έχουν συγκεκριμένους κανόνες «citizenship» και «governance» (πχ http://www.ow2.org).

Στην πολύπαθη χώρα μας έντεχνα έχει προωθηθεί η έννοια της «αγνής» και «ανόθευτης» πρωτοβουλίας που, όλως τυχαίως, δεν έχει κανένα κανόνα διακυβέρνησης και πολύ απλά μια μικρή παρέα «λύνει και δένει». Η πλάκα είναι πως τέτοια παρεάκια, που ξαναλέμε δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν παρά στον εαυτό τους, εμφανίζονται και ως «εκπρόσωποι του community» λέγοντας μάλιστα πως είναι οι αυθεντικοί εκφραστές του. Με τις υγείες μας!

Επιμένω ότι είναι εντυπωσιακό που άνθρωποι γενικά μορφωμένοι αγνοούν ότι οι κοινωνίες (πχ startup ecosystem) συγκροτούνται από κανόνες (κλασικό παράδειγμα οι ΗΠΑ: «Α Nation or rules»), οι οποίοι κανόνες προδιαγράφονται, εξελίσσονται και επιβάλλονται από ανοιχτά συλλογικά υποκείμενα με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Αν και είναι πολύ απλή η παραπάνω έννοια, λόγω του σταδίου ωρίμανσης που βρισκόμαστε στην κοινότητα των νεοφυών επιχειρήσεων φαίνεται ότι περισσότεροι δεν την έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει. Μπερδεύονται, δεν μπορούν για παράδειγμα να καταλάβουν τη διαφορά ενός μη κερδοσκοπικού ιδρύματος ενίσχυσης των start-ups με μια ένωση, με το συλλογικό αντιπροσωπευτικό φορέα δηλαδή, της κοινότητάς τους. Εκτός από υπανάπτυκτη χώρα είμαστε δυστυχώς και υπανάπτυκτη κοινωνία.

Μην έχοντας λοιπόν ακόμα όλοι συμφωνήσει ότι η start-up κοινότητα πρέπει να έχει και μια θεσμική υπόσταση με όρους transparency & proper governance η οποία να εκφράζει τη συνισταμένη των απόψεων των μελών της, δεν δίνουμε έτσι τη δυνατότητα να υπάρξει κάποιος ισχυρός φορέας για να προστατεύσει το - σε βρεφικό στάδιο ακόμα - οικοσύστημα από τους αετονύχηδες που εφορμούν για να το εκμεταλλευτούν - και όχι για να το «ενισχύσουν», όπως ξεδιάντροπα διατυμπανίζουν. 

Παραμένουν δυστυχώς ανοχύρωτα τα start-ups απέναντι στους γνωστούς-αγνώστους που εφορμούν για να 'φάνε' τα χρήματα που ο Ευρωπαίος φορολογούμενος - πολύ σωστά - δίνει για την ενίσχυση της νεοφυούς επιχειρηματικότητας.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Μια πρώτη επιλογή είναι να πούμε «έτσι γίνεται στην Ελλάδα», να σηκωθούμε να φύγουμε (;) ή, αν μείνουμε, να κλαίμε την άτιμη τη μοίρα μας. Μια άλλη επιλογή είναι να θεωρητικολογήσουμε, όπως συχνά πολλοί κάνουν σε αυτή τη χώρα. Η τρίτη επιλογή, αυτή που προσωπικά ένθερμα υποστηρίζω, είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.  Πολλοί είναι αυτοί που «θέλουν το καλό των start-ups». Ας το ακούσουν καλά: Δεν θα τους το δώσουμε!

Τι θα κάνουμε λοιπόν; Αντί να τα παρατήσουμε ή να θεωρητικολογούμε, θα δημιουργήσουμε έναν θεσμό. Έναν μαζικό, συλλογικό, ανοιχτό και αντιπροσωπευτικό φορέα για την ελληνική νεοφυή επιχειρηματικότητα. Έναν φορέα από τα start-ups και για τα start-ups. Έναν φορέα που θα είναι η συλλογική φωνή της κοινότητας και που θα εκφράζει με αξιοπιστία την άποψή της για το πως μπορεί το οικοσύστημα να ενισχυθεί για το συμφέρον όλων των εμπλεκομένων και της χώρας συνολικά!

Μόνο τότε φαινόμενα όπως τα γραφικότατα «accelerators», τα «νέα ΚΕΚ» και τα «νέα σεμινάρια», θα αποτελέσουν μια μικρή κωμική παρένθεση στην προσπάθεια που γίνεται από τόσους πολλούς, που σύντομα θα είναι εντυπωσιακά περισσότεροι, για την ανάπτυξη ενός ισχυρού start-up ecosystem στην Ελλάδα, για την πραγμάτωση δηλαδή της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας.

Τα mobile apps δεν θα υπάρχουν σε λίγα χρόνια

"Πωλείται Η/Υ 386 σε άριστη κατάσταση και με πολλά προγράμματα". Τη θυμάμαι σαν χθες την αγγελία που είχα δει στο Ηράκλειο, λίγες εβδομάδες αφού είχα εγγραφεί πρωτοετής στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών Πανεπιστημίου Κρήτης τον Οκτώβριο του '96 και έπαιρνα μια πρώτη επαφή με το επιστημονικό και επαγγελματικό αντικείμενο. Ήδη τότε βέβαια, πρακτικά άσχετος ακόμα (πολλοί βέβαια ισχυρίζονται πως αυτό ακριβώς παραμένω και σήμερα), καταλάβαινα πως ούτε για δώρο δεν έκανε το PC εκείνο - ήδη οι Pentium ήταν το standard της αγοράς. Μου είχε κάνει όμως μεγάλη εντύπωση το "με πολλά προγράμματα".

Όπως περνούσαν τα χρόνια στο πανεπιστήμιο μάθαμε για την πάλη των λειτουργικών συστημάτων. Οι "σοβαροί" δούλευαν με unix, οι πολλοί με dos και μετά με windows, και οι περίεργοι με macintosh. Γενικά βέβαια στην αγορά κυριαρχούσαν τα windows καθότι "εκεί υπήρχαν οι περισσότερες εφαρμογές".

Όπως εξελισσόταν το web, σύντομα πολλοί developers κατάλαβαν πως αντί να έχουν πρόσβαση σε αρχεία, μόνο, μέσω του browser, του "universal user interface" όπως το έλεγαν κάποιοι, μπορούσαν κάλλιστα να έχουν πρόσβαση και σε προγράμματα, όχι μάλιστα μόνο οι χρήστες αλλά και άλλα προγράμματα, μέσω πάντα του πρωτοκόλλου web. Κάπως έτσι γεννήθηκαν τα web services και το SaaS - που τότε το λέγαμε "μοντέλο ASP" από το Application Service Provision.

Με την εξέλιξη αυτή, το λειτουργικό σύστημα του υπολογιστή του χρήστη έπαψε να έχει σημασία. Είτε δούλευες από unix (linux, πλέον), ή windows ή του (προσφάτως αναστηθέντoς) iMac, πολύ απλά "έμπαινες" στην εφαρμογή μέσω του browser. Ήταν μια αληθινή επανάσταση.

Λίγα χρόνια μετά η Apple κάνει κάτι μαγικό: Εξελίσσει την ιδέα του smartphone, που βεβαίως ήταν ήδη στην αγορά από την BlackBerry για τους business users, δημιουργώντας το απόλυτο καταναλωτικό αγαθό των τελευταίων 10 ετών, το iPhone, και εισαγάγοντας ταυτόχρονα ένα νέο business model: Εκείνο των mobile apps. Δημιουργήθηκε έτσι μια εκρηκτικά αναπτυσσόμενη αγορά η οποία όμως έχει ξεκάθαρα ολιγοπωλειακά χαρακτηριστικά, πράγμα που την καθιστά για την ώρα inefficient και σύντομα θα την κάνει obsolete.

Οι ανταγωνιστές της Apple ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Google, Microsoft και BlackBerry έκαναν τα δικά τους "App Stores" και οι μανιώδεις καταναλωτές μπορούσαν να κατεβάζουν ασταμάτητα εφαρμογές! Για πόσο όμως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Πόσες δεκάδες, ή ίσως και εκατοντάδες, διαφορετικά apps μπορεί να έχει κάποιος στο smartphone του; Πόσο ευχάριστο είναι να ανανεώνει 10-20 από αυτά κάθε φορά που μπαίνει στο App Store; Πόσο πολύ αρέσει στους παραγωγούς των προγραμμάτων να αποδίδουν 30% νταβατζιλίκι στους κατασκευαστές του λειτουργικού συστήματος;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι μάλλον απλή: Αυτό που έγινε στη δεκαετία του '90, συμβαίνει ξανά. Ομοίως και η κατάληξη θα είναι η ίδια: Τα πάντα θα πάνε στον browser  και οι εφαρμογές θα αποσυνδεθούν από το λειτουργικό σύστημα του υπολογιστή πρόσβασης - είτε είναι PC, ή laptop, ή tablet, ή smartphone ή οτιδήποτε άλλο. Όλα στον browser!

Με βάση τη συλλογιστική αυτή, η πρόταση που έχω να κάνω τόσο στους νέους developers όσο και στους δημιουργούς επιχειρηματικών ιδεών, είναι να μην "κολλάνε" σε τεχνικές έννοιες που είναι προσωρινές και εφήμερες. Το "app economy" και "app ecosystem" δεν είναι κάτι νέο, είναι ορολογία και έννοια της δεκαετίας του '90 που είναι, εδώ και πάνω από 10 χρόνια, ιδιαίτερα ξεπερασμένη.

Στο πλαίσιο αυτό, όπως πια μόνο πολύ εξειδικευμένες ανάγκες καλύπτονται με desktop apps, ισχυρίζομαι ότι σε λίγα χρόνια αντίστοιχα λίγες θα είναι και οι χρήσιμες native apps σε οποιοδήποτε smartphone.

Άλλαξε ο Μανωλιός" και ντύθηκε... incubator!

Αναδημοσίευση από το ΕΜΕΑ.gr

Ξαφνικά, εκεί που δεν υπήρχε τίποτα, η Ελλάδα γέμισε incubators, accelerators και άλλα ευφάνταστα στην ονομασία τους προγράμματα για την προώθηση της «νεοφυούς επιχειρηματικότητας». Έχουμε πολύ περισσότερα τέτοια προγράμματα από όσα χρειαζόμαστε. Από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς μέχρι το Δήμο Αθηναίων και άλλους φορείς, εκατομμύρια ευρώ ανακοινώνονται πως θα διατεθούν για τον ιερό σκοπό της ενίσχυσης των start-ups!

Θα αναρωτηθείτε, «πως μπορεί να σε ενοχλεί αυτό;». Με ενοχλεί πολύ η ουσία, όχι το φαίνεσθαι. Η ουσία είναι πως το γνωστό κρατικοδίαιτο κατεστημένο, αυτό που μάθαμε να λέμε «ιδιωτικοδημόσιο τομέα», έχει βρει νέο πεδίον δόξης λαμπρό: Την (υποτιθέμενη) ενίσχυση της επιχειρηματικότητας!

Μεταξύ σοβαρού και αστείου μπορώ να πω ότι το μόνο ίσως θετικό που βλέπω στην κίνηση αυτή είναι πράγματι η χρήση του όρου «νεοφυής επιχείρηση» για να περιγράψει τα start-ups, ο οποίος εισήχθη από την ΕΕΝΕ και συγκριμένα τον Γενικό Γραμματέα της Γιώργο Παπαδόπουλο. Είναι εξάλλου γνωστό πως όποιος ονομάζει τα πράγματα, συνήθως καθορίζει και την εξέλιξή τους.

Αν ψάξετε λοιπόν λίγο καλύτερα, πίσω από την κουρτίνα της «αφιλοκερδούς προσπάθειας» θα δείτε τους ίδιους ανθρώπους που επί δεκαετίες «αξιοποιούν» εθνικά και κοινοτικά κονδύλια. Θα δείτε προκηρύξεις απίστευτες. Έφτασαν να ζητούν ..15ετή εμπειρία σε προγράμματα ενίσχυσης start-ups, όταν το 1998 καλά-καλά δεν χρησιμοποιούταν η ορολογία αυτή - ειδικά στην Ελλάδα. Μάθαμε ακόμα πως οι … διαφημιστικές εταιρείες είναι οι πλέον ειδικές για τα προγράμματα αυτά και πολλά άλλα ευτράπελα.

Το Β' και το Γ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης αντί να δημιουργήσουν την οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας, διασπαθίστηκαν εν πολλοίς στα «σεμινάρια», προς άγραν «εργασιακής σταθερότητας» και σε τήρηση του ακλόνητου κοινωνικού συμβολαίου: Εσύ (πολίτη) θα με ψηφίζεις και εγώ (κράτος) θα σε «εξασφαλίζω». Ποιος δεν θυμάται το όργιο που είχε γίνει με τα επιδοτούμενα σεμινάρια; Ποιος ξέχασε ότι το πρόγραμμα «ψηφιακό άλμα», για venture capital σε high tech, το 2008 ακυρώθηκε ενώ προωθήθηκαν τα προγράμματα ... «e-Μηχανικοί», «e-Γονείς» και η διανομή των netbooks για τους μαθητές; Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαστε πολλοί αυτοί που τα θυμόμαστε καλά.

Υποτίθεται πως το Δ' ΚΠΣ, αυτό που όλοι μάθαμε σαν «ΕΣΠΑ», θα ήταν σε διαφορετική βάση. Πράγματι, άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του ... διαφορετικώς. Υπάρχει λοιπόν ένα φαινόμενο που θα το έλεγα «τα νέα ΚΕΚ και ΙΕΚ» ή ίσως «τα νέα σεμινάρια». Η πλάκα είναι πως πολλές από τις προκηρύξεις που ανέφερα για «acceleration programs» στην πραγματικότητα φωτογραφίζουν κάποια ΚΕΚ για υποψηφίους αναδόχους. Με άλλα λόγια, πάμε για τα «νέα σεμινάρια» όχι μόνο de facto αλλά και de jure.

Στην εποχή του ΕΣΠΑ λοιπόν, ειδικά με το άγχος της απορρόφησης, οι «εκπαιδεύσεις» δεν λέγονται πια «σεμινάρια» αλλά «acceleration programs», άσε που πολλές φορές συμπληρώνονται και με πενταήμερη εκδρομή στη Ρόδο! - Sorry, στο "silicon valley" εννοώ. Είμαι βέβαιος πως σε λίγο καιρό, τα ταξιδιωτικά γραφεία που τώρα παίζουν Κωνσταντινούπολη και Αγίους Τόπους, θα βάλουν στους προορισμούς τους και «Πανόραμα Σίλικον Βάλλεϋ - Πάλο Άλτο - Μάουντεν Βιού».

Ζούμε στη χώρα του παραλόγου, στη χώρα του «ότι δηλώσεις, είσαι». Είναι όμως κρίμα μεγάλο την στιγμή που βρισκόμαστε μια ανάσα πριν την απόλυτη καταστροφή να επιτρέπουμε σαν κοινωνία την ύπαρξη τέτοιων φαινομένων. Είναι έγκλημα τόσο προς την κοινότητα των start-ups όσο και προς τις επόμενες γενιές.

Τα κάθε λογής υποτιθέμενα «accelerators», τα «νέα ΚΕΚ» και τα «νέα σεμινάρια» δηλαδή, πρέπει να αποτελέσουν μια μικρή κωμική παρένθεση στην προσπάθεια που γίνεται από τόσους πολλούς, οι οποίοι σύντομα θα είναι εντυπωσιακά περισσότεροι, για την ανάπτυξη ενός ισχυρού start-up ecosystem στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος για τη χώρα, μόνη διέξοδος είναι η ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας.

Αν η κοινότητα των start-ups δεν αντιδράσει τώρα και δυναμικά εναντίον όλων αυτών που την εκμεταλλεύονται για να πλουτίσουν δίχως να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό, θα έχει διαπράξει ένα πολύ μεγάλο λάθος.

Υπό τις παρούσες κρίσιμες συνθήκες όμως, λάθος που επαναλαμβάνεται πολλοστή φορά, πλέον είναι ασυγχώρητο.

Επιχειρηματικότητα και εξωστρέφεια των νέων για να βγει η Ελλάδα από το αδιέξοδο

Αναδημοσίευση από το http://onehundredstartups.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Τους τελευταίους μήνες η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή οικονομική κρίση η οποία εξελίσσεται αρνητικά, λαμβάνοντας διάσταση διεθνούς οικονομικού & πολιτικού ζητήματος. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να προσφύγει για βοήθεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζητώντας ένα υπέρογκο δάνειο, που πιθανότατα θα ξεπεράσει τα 100.000.000.000 €, καθώς οι αγορές πρακτικά έπαψαν να την χρηματοδοτούν. Ακόμα και με τη βοήθεια αυτή όμως, φαντάζει αμφίβολο το αν θα αποφευχθεί εν τέλει η πτώχευση της χώρας.

Η περικοπή της δημόσιας σπατάλης σε όλα τα επίπεδα είναι αναμφίβολα αναγκαία. Αυτό ελπίζουμε πως θα επιτευχθεί με τη δέσμη οικονομικών μέτρων που ανακοινώθηκαν και αναμένουμε πως θα συνεχίσουν να ανακοινώνονται το επόμενο διάστημα. Υπάρχει όμως σημαντικός κίνδυνος να μπούμε σε έναν φαύλο κύκλο καθώς τα οικονομικά μέτρα θα μειώσουν την αγοραστική δύναμη του κοινού ενώ οι τιμές λόγω των εμμέσων φόρων θα αυξηθούν, οδηγώντας νομοτελειακά σε πτώση της κατανάλωσης άρα και σε περεταίρω επιβράδυνση της οικονομίας. Παράλληλα, η αναμενόμενη έκρηξη της ανεργίας είναι μια βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος καθώς τίθεται εν αμφιβόλω η δυνατότητα εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων.

Για να αποφευχθούν τα χειρότερα πρέπει να επιτύχουμε να μπούμε γρήγορα σε τροχιά ανάπτυξης, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας και προάγοντας εξαγωγικές δραστηριότητες ώστε να εισέλθει πλούτος στη χώρα και να αυξηθεί το εθνικό προϊόν.

Στη δύσκολη αυτή στιγμή η Ελλάδα πρέπει να δει με ψυχραιμία τα στρατηγικά της πλεονεκτήματα και να επικεντρωθεί στους αντίστοιχους τομείς. Οι νέοι επιχειρηματίες πιστεύουμε πως οι τομείς στους οποίους έχουμε άμεσα αξιοποιήσιμα πλεονεκτήματα είναι ο πολιτισμός, ο τουρισμός, οι μεταφορές, η ενέργεια, ο αγροδιατροφικός τομέας, η ναυτιλία και η υψηλή τεχνολογία.

Ιδιαίτερη έμφαση θέλουμε να δώσουμε στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας. Τα τελευταία σαράντα χρόνια η χώρα μας έχει επενδύσει ασύλληπτα ιδιωτικά κεφάλαια, σύμφωνα με μελέτες περισσότερα από 2 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, στην εκπαίδευση των νέων. Μπορεί να αποτύχαμε σε πολλά, το σίγουρο όμως είναι ότι καταφέραμε να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχους. Πολλά λέγονται για τα προβλήματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, η επιτυχία όλων αυτών των νέων όμως όποτε βρίσκονται στο εξωτερικό μας βεβαιώνει ότι το επίπεδο των νέων επιστημόνων & μηχανικών μας είναι ικανοποιητικό. Το ανθρώπινο κεφάλαιο λοιπόν είναι ένας εξαιρετικά σημαντικός πόρος για την Ελλάδα, τόσο σημαντικός που θα πρέπει να έχει κεντρική θέση σε οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας.

Το πελατειακό πολιτικό σύστημα που δυστυχώς υπάρχει στη χώρα μας έχει στρεβλώσει την καρδιά της την σχέση των νέων με την εργασία. Η εργατικότητα, πολύ δε περισσότερο η δημιουργικότητα, εν πολλοίς κατακρίνονται και προτάσσονται άλλα πρότυπα επιτυχίας που κινούνται μεταξύ της κακώς νοούμενης "εξασφάλισης" και του κακώς νοούμενου "πλουτισμού". Οι νέοι επιχειρηματίες πιστεύουμε πως είναι απολύτως αναγκαίο να προταθεί ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, μια νέα σχέση με την εργασία η οποία θα έχει στην καρδιά της τη δημιουργικότητα των νέων πραγματωμένη σε μια επαγγελματική δραστηριότητα η οποία θα εξασφαλίζει στους νέους ένα καλό βιοτικό επίπεδο και χρησιμότητα στην κοινωνία.

Η διάθεση κεφαλαίου ευκαιρίας είναι το σημαντικότερο βήμα που πρέπει να γίνει για να μπορέσει να αναπτυχθεί η επιχειρηματικότητα των νέων. Είναι παράλογο να ζητάμε από τους νέους να επιχειρήσουν διακινδυνεύοντας σε περίπτωση αποτυχίας την οικονομική και κοινωνική τους υπόσταση, γνωρίζοντας ότι για να έχουμε σημαντικές επιχειρηματικές επιτυχίες συνήθως προηγούνται αποτυχημένες προσπάθειες. Επιπλέον, λόγω της εξαγωγικής φύσης που πρέπει να έχει η νεανική επιχειρηματικότητα για να ωφελήσει ουσιαστικά την εθνική οικονομία, είναι απαραίτητο να υπάρξει επένδυση κεφαλαίου στις νέες εταιρείες ώστε να σχεδιάσουν και να αναπτύξουν τα προϊόντα που θα εξαχθούν.

Η εκτίμηση των νέων επιχειρηματιών είναι πως μια νέα επιχείρηση χρειάζεται μια αρχική επένδυση που το ύψος της θα ανέρχεται, κατά μέσο όρο, στις 250.000 € έτσι ώστε να μπορέσει να αναπτύξει και να προωθήσει με αξιώσεις στη διεθνή αγορά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Προτείνουμε λοιπόν να συσταθεί ένας δημόσιος φορέας που θα αναλάβει την πραγματοποίηση αυτών των επενδύσεων στις νέες επιχειρηματίες, κατά τα πρότυπα του ΤΑΝΕΟ, με τη διαφορά ότι οι επενδύσεις θα γίνονται απευθείας στις νέες εταιρείες και όχι μέσω συνεργαζόμενων επιχειρήσεων συμμετοχών.

Είναι αυτονόητο πως οι ενισχυόμενες επιχειρήσεις θα έχουν ως μετόχους μόνο φυσικά πρόσωπα τα οποία συμμετέχουν και στην παραγωγική & εμπορική της διαδικασία ενώ οι μέτοχοι των επιχειρήσεων θα συναινούν στη άρση του τραπεζικού απορρήτου τους, όπως και των συγγενών τους πρώτου βαθμού, καθώς ακόμα και τα οικονομικά στοιχεία των ενισχυόμενων επιχειρήσεων, λογιστικά βιβλία και τραπεζικοί λογαριασμοί, θα δημοσιεύονται σε πραγματικό χρόνο στο διαδίκτυο δίνοντας ένα λαμπρό παράδειγμα διαφάνειας.

Γνωρίζοντας πως στα επιχειρησιακά προγράμματα του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς ΕΣΠΑ 2007-2013 υπερβαίνουν τα 20 δισ. ευρώ, ζητάμε να διατεθεί το 5% από αυτά, δηλαδή 1 δισ. ευρώ, για να χρηματοδοτηθεί η νεανική επιχειρηματικότητα έντασης γνώσης και εξωστρέφειας, στοχεύοντας στην ίδρυση 4.000 νέων τέτοιων επιχειρήσεων σε ορίζοντα πενταετίας.

Σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή μπορεί να παίξει η υποδομή των Επιστημονικών & Τεχνολογικών Πάρκων που υπάρχουν σε όλη τη χώρα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Βόλος, Ιωάννινα) και που είναι αυτονόητο πως πρέπει να περάσουν στην επίβλεψη του νέου φορέα. Με κάθε τρόπο πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο ο χρόνος για την πραγματοποίηση των επενδύσεων ενώ η ενίσχυση θα καταβάλλεται σε τρεις ή τέσσερις δόσεις με προϋπόθεση την επίτευξη των ποιοτικών και ποσοτικών στόχων που οι ίδιοι οι νέοι επιχειρηματίες θα έχουν θέσει στο επιχειρηματικό τους σχέδιο.

Οι 4.000 αυτές νέες εταιρείες με βάση τα πλέον συντηρητικά σενάρια θα δημιουργήσουν, σε βάθος πενταετίας, 30.000 νέες θέσεις εξειδικευμένης εργασίας ενώ θα αυξηθεί το ΑΕΠ τουλάχιστον κατά 10 δισ. ευρώ - ποσό μάλιστα που θα προέλθει από εξαγωγές πράγμα που έχει εξαιρετικά σημαντική σημασία για τη χώρα.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως η διαδικασία αυτή θα προωθήσει ένα νέο μοντέλο παραγωγής, μια νέα σχέση με την εργασία. Θα τονώσει την αυτοπεποίθηση των νέων πραγματώνοντας τη δημιουργικότητά τους για το καλό της κοινωνίας και της οικονομίας δίνοντας την ισχυρότερη δυνατή ασφαλιστική δικλείδα ότι θα βγούμε επιτυχώς από την τρέχουσα κρίση και δεν θα επανέλθουμε σε αυτή.

Οι νέοι είμαστε το μέλλον της Ελλάδας. Η χώρα μας πρέπει, τώρα, να μας εμπιστευτεί.