Επτά χρόνια χαμένα

Τα πράγματα είναι σχετικά απλά:

• Χρεοκοπήσαμε.
• Ζητήσαμε διεθνή δανεισμό. 
• Λάβαμε διεθνή δανεισμό με συγκεκριμένους όρους που περιγράφονται σε ένα συμφωνητικό (μνημόνιο). 
• Οι όροι περιλαμβάνουν νομοθετήματα (τα οποία υπονοείται ότι θα εφαρμόζονται κιόλας - εκεί μας έφτασαν). 
• Κάθε φορά που είναι να πάρουμε μια δόση του δανείου, φαίνεται πως δεν έχουμε νομοθετήσει όλα όσα είχαμε συμφωνήσει ότι θα νομοθετήσουμε καθώς και ότι αυτά που νομοθετήσαμε δεν τα εφαρμόζουμε όλα πλήρως. 
• Για να εκταμιευτεί κάθε δόση, οι δανειστές ζητούν νέα νομοθετήματα και εφαρμογή των παλαιών. 
• Εμείς κάθε φορά διαπραγματευόμαστε. 
• Τόσο οι κυβερνήσεις όσο και οι αντιπολιτεύσεις ισχυρίζονται πως εκείνες θα διαπραγματευτούν καλύτερα.

Διαπραγμάτευση όμως επί ποιου ακριβώς θέματος; Επί των (πολλάκις) συμφωνημένων και (πολλάκις) υπογεγραμμένων;

Δουλευόμαστε δηλαδή, κανονικά. Δουλευόμαστε εμείς και όλος ο πλανήτης γελάει μαζί μας.

Τα χρόνια όμως περνάνε. Έχουν περάσει ήδη επτά (7). Θα μπορούσαμε να είμαστε στο 50% ενός ιδιαίτερα φιλόδοξου σχεδίου αναδιάρθρωσης της παραγωγής στη χώρα. Είμαστε όμως ακόμα στην αρχή.

Σχεδόν στο μηδέν.

Και η μεγάλη πλειοψηφία από εμάς αναζητά απλά ένα παραμύθι να πιστέψει. Όσο τα νοσοκομεία, τα σχολεία και όλες οι απαραίτητες δομές της κοινωνίας απλά διαλύονται.

Τελικά δεν ξέρω αν καταστροφή ήταν η χρεοκοπία του 2009 ή η ασύλληπτα ανώριμη, παιδαριώδης αντίδραση μας σε αυτή.

Η ελληνική κοινωνία όταν φάνηκαν τα δύσκολα επέλεξε να προσπαθήσει να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Για το με τι θα μείνει τελικά, καθένας ας κάνει τις προβλέψεις του.