Αναζητώντας κάτι καλό σε μια τραγική απώλεια

Χθες το πρωί έχασα δυστυχώς έναν καλό μου φίλο μου, τον Ιωσήφ, σε ηλικία 45 ετών. Παρότι δεν έχουν βγει ακόμα τα αποτελέσματα της νεκροψίας που γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, πιθανότατα η αιτία θανάτου ήταν κάποιο οξύ έμφραγμα. 

Στο άρθρο αυτό δεν θα επεκταθώ στην προσωπική - συναισθηματική διάσταση του θέματος, όσο έντονη κι αν είναι αυτή αφού ο Ιωσήφ είχε αποδείξει πως ήταν ένας πραγματικά καλός φίλος και μεταξύ όλων των άλλων αφήνει πίσω του ένα παιδάκι 5 ετών, αλλά αντίθετα να τονίσω κάποια πολύ πρακτικά πράγματα:

• Ζούμε στο 2022. Η προληπτική ιατρική έχει κάνει άλματα και οι σχετικές πληροφορίες είναι ελεύθερα διαθέσιμες στο διαδίκτυο από αξιόπιστες πηγές. Έχουμε ευθύνη να ακολουθούμε τις οδηγίες. Ευθύνη και για εμάς και για τους ανθρώπους γύρω μας. Για να δώσω δυο απλά παραδείγματα: 
• Δεν γίνεται να έχει περάσει τα 40 ένας άντρας και να μην έχει κάνει έναν πλήρη καρδιολογικό έλεγχο, όπως και ...
• ...δεν γίνεται μια γυναίκα να μην κάνει τακτικά μαστογραφία. 

        Απλά δεν γίνεται. Σίγουρα η τύχη εξακολουθεί να παίζει ρόλο, η επιστήμη όμως προχωρά. Πρέπει         να την ακολουθούμε και εμείς.

• Είναι καθοριστικής σημασίας να έχουμε λάβει όλοι μας βασική εκπαίδευση πρώτων βοηθειών. Δεν θα χρειαστεί πολλές φορές στη ζωή σου, όμως όταν θα χρειαστεί θα είναι, κυριοελτικά, θέμα ζωής ή θανάτου. Χθες έτυχε να υπάρχει μαζί μας μια νοσηλεύτρια που έκανε την καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, παρότι τελικά δεν τα κατάφερε ο ασθενής. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις όμως άνθρωποι χάνονται ενώ θα μπορούσαν να έχουν σωθεί αν οι γύρω τους γνώριζαν. Μην περιμένεις λοιπόν, φίλε αναγνώστη. Κανόνισε σήμερα να εκπαιδευτείς στις πρώτες βοήθειες. Μια καλή αρχή είναι εδώ.

• Τέλος, σε μια πολύ προσωπική παρατήρηση, επειδή όπως είπα παραπάνω ζούμε στο 2022, είναι αδιανόητο σε ένα καρδιολογικό περιστατικό το ασθενοφόρο να έρχεται μετά από 54 λεπτά στο κέντρο μιας βιομηχανικής περιοχής (δηλαδή εκεί που συνήθως συμβαίνουν τα ατυχήματα). 

Προς Θεού, το τελευταίο σημείο παραπάνω δεν είναι αιχμή προς τους διασώστες και γενικά προς το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Κάθε άλλο. Είναι ήρωες, δίνουν μια άνιση μάχη. Είναι όμως αυτή η "καταπληκτική ποιότητα ζωής" που δεν ξέρω για πόσο ακόμα πρέπει να την ανεχόμαστε παθητικά.

Δυστυχώς έρχεται η ίδια η ζωή να σου υπενθυμίζει πως όσο κι αν έχεις τακτοποιήσει τον μικρόκοσμό σου, αν η κοινωνία δεν έχει τους μηχανισμούς πρόνοιας που χρειάζονται, σε μια κρίση δεν θα καταφέρεις να σωθείς. Η συμβουλή - αν θέλετε και παράκληση - προς όλους είναι να ξανασκεφτούμε τον ρόλο μας ως μέλη μιας κοινωνίας. Να αναλάβουμε ευθύνη, όπως νομίζει καθένας καλύτερα. Η πρότασή μου είναι να κάνουμε ότι χρειάζεται για να ανακτήσουμε την ιδιότητα του πολίτη. Από εκεί ξεκινούν όλα.

Η αλήθεια είναι πως παραμένω σοκαρισμένος από το περιστατικό. Στο "Δώρο του Θυμού" ο Arun Gandhi γράφει πως ο παππούς το, ο μεγάλο Μαχάτμα Γκάντι, προέτρεπε τον λαό του 'να μετουσιώσει τον θυμό του σε κάτι θετικό'. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ με τις παραπάνω απλές παρατηρήσεις. Από μια τραγωδία να βγει, όσο είναι δυνατόν, κάτι θετικό. 

Έτσι λοιπόν, μέσα από την καρδιά μου μια προτροπή σε όλους, ως μια ελάχιστη τιμή στην μνήμη του καλού μου φίλου Ιωσήφ: 

Κανόνισε σήμερα τις προληπτικές εξετάσεις που ίσως καθυστερείς για ένα διάστημα αλλά το γνωρίζεις πως πρέπει να γίνουν.

Κανόνισέ τις σήμερα.

Πώς αυξάνονται τα κρούσματα και το σενάριο που πρέπει να αποφευχθεί

Τον Οκτώβριο του 2018 βρέθημα στο Μόναχο μαζί με την εξαίρετη ομάδα του νεοσύστατου τότε Veturilo σε μια πολύ αξιόλογη έκθεση τεχνολογίας αυτοκινήτου, την TU Europe 2018. Εκεί συναντηθήκαμε με υποψηφίους συνεργάτες και επενδυτές. Ένας από τους επενδυτές που είδαμε ήταν ο Herbert Mangesius της Vito Ventures, με τον οποίο από τότε μείναμε σε επαφή - Θεωρώ πως η Vito Ventures είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα funds στην Ευρώπη και ο Herbert ένας πολύ αξιόλογος επαγγελματίας.

Παρότι τελικά δεν συνεργαστήκαμε, με τον Herbert μείναμε σε επαφή, κυρίως μέσω του LinkedIn. Τις προάλλες είδα πως έκανε αυτό το post, όπου αναδημοσίευε αυτό το video που εξηγεί με απλό τρόπο πως προκύπτει ο εκθετικός ρυθμός αύξησης των κρουσμάτων και πως αυτός θα μπορούσε εν τέλει να περιοριστεί.

Παρακαλώ θερμά να το παρακολουθήσετε:

Αυτά που πρέπει να θυμάται κανείς είναι μόλις τρια πράγματα:

p, E και inflection point.

Τι είναι το p;
Είναι η πιθανότητα μετάδοσης της νόσου όταν ένας μολυσμένος έρχεται σε επαφή με έναν 'καθαρό' συνάνθρωπό του.

Τι είναι το Ε;
Είναι ο αριθμός των επαφών/αλληλεπιδράσεων που έχει ένας συνάνθρωπός μας που φέρει τον ιό με άλλους που δεν έχουν ακόμα μολυνθεί.

Γίνεται εύκολα κατανοητό πως ο αριθμός των νέων κρουσμάτων κάθε μέρα είναι άμεση συνάρτηση του γινομένου p*E. Άρα λοιπόν για να μειωθεί ο ρυθμός διάδοσης της νόσου πρέπει να μειωθούν τόσο τo p όσο και το Ε.

Όπως εξηγεί το παραπάνω video ο τελικός αριθμός κρουσμάτων και θυμάτων γίνεται δραματικά διαφορετικός εάν κανείς μπορέσει να ελέγξει τα p & E σε σχέση με το αν τα αφήσει στην τύχη τους.

Πώς μειώνεται το p;
H πιθανότητα μετάδοσης του ιού μειώνεται με τα μέτρα ατομικής προστασίας. Πλύσιμο χεριών, αντισηπτικό, γάντια, μάσκα, τήρηση απόστασης, όλα αυτά που μας λένε οι αρχές.

Πώς μειώνεται το Ε;
Με έναν και μόνο τρόπο: Μένοντας σπίτι. Δηλαδή, όσο και να μειωθεί το p (που μπορεί να μειωθεί), τελικά δεν γίνεται να φτάσει να είναι 0. Το μόνο που μας μένει λοιπόν είναι να μειώσουμε τον αριθμό των αλληλεπιδράσεων. Πώς γίνεται αυτό; Μένοντας σπίτι.

Τι είναι το inflection point;
Για τα κρούσματα της επόμενης μέρας χοδρικά ισχύει το εξής: Ν(n+1) = N(n)*p*E. Γενικά βλέπουμε ότι στις χώρες που πέρασαν την έξαρση της επιδημίας, ίσχυε περίπου ότι N(n+1)=N(n)*1,15. Με λίγα λόγια, εάν μια Δευτέρα είχαμε 100 νέα κρούσματα, την Τρίτη θα είχαμε 115, την Τετάρτη 132 και την Πέμπτη 152. Αυτό οδηγεί περίπου σε δεκαπλασιασμό των νέων κρουσμάτων κάθε δυο εβδομάδες. Το inflection point το έχουμε όταν το γινόμενο p*E είναι μικρότερο του 1, οπότε τα κρούσματα της επόμενης μέρας είναι λιγότερα από εκείνα της τρέχουσας.  Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πως ο τελικός αριθμός των κρουσμάτων θα είναι περίπου διπλάσιος εκείνων που έχουν καταγραφεί μέχρι την ημέρα του inflection point.

Αν κάποιος λάβει υπόψιν πως τα πραγματικά κρούσματα είναι από μια έως δυο τάξεις μεγέθους περισσότερα από τα καταγεγραμμένα, μπορεί να σκεφτεί ότι στην Ελλάδα την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (15/3/2020, 20:45) είναι σίγουρα πάνω από 3,000 ενώ ίσως να είναι μέχρι και 30,000.  Αν θεωρήσουμε πως την καλύτερη καταγραφή κρουσμάτων την έχει κάνει η Νότια Κορέα, τότε ξέρουμε πως η τελική θνητότητα επί των μολύνσεων είναι περίπου 1%. Αυτά όμως που δεν μπορέσουμε να υπολογίσουμε είναι ούτε πόσα εν τέλει θα είναι τα κρούσματα στην Ελλάδα ούτε εάν το ποσοστό θνητότητας θα παραμείνει στο 1% εφόσον καταρρεύσει το σύστημα υγείας  - Που για να το πω απλά "δουλεύει στα κόκκινα" για να αντιμετωπίσει μέρες που είναι "business as usual", άρα δεν ξέρω τι μπορεί να περιμένει κανείς εάν δεκαπλασιαστεί (ή και περισσότερο) ο αριθμός των περιστατικών που δέχεται κάθε μέρα.

Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα;
Δυο απλά πράγματα:
- Μένουμε σπίτι.
- Τηρούμε ευλαβικά τα μέτρα ατομικής προστασίας στις ελάχιστες, σπανιότατες περιπτώσεις που πρέπει να βγούμε από το σπίτι.

Τέλος, ας στηρίξουμε όλοι όσο μπορούμε τους ιατρούς, τους νοσηλευτές και όλο το προσωπικό του συστήματος υγείας τώρα που ετοιμάζονται να δώσουν μια από τις μεγαλύτερες μάχες της ζωής τους.

υγ1. Αφού τελειώσει αυτή η κρίση, θα πρέπει να δούμε βεβαίως πως γίνεται η Ελλάδα να ξόδευε για χρόνια τα περισσότερα χρήματα κατά κεφαλήν στην υγεία σε όλη την ΕΕ και το σύστημα υγείας μας να έχει την εικόνα που βλέπουμε σήμερα.

υγ2. Παράλληλα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα πρέπει να αναρρωτηθούμε πως γίνεται η ΕΕ των 500 εκατομμυρίων να ξοδεύει περισσότερο από το 50% της παγκόσμιας κοινωνικής δαπάνης και παρά ταύτα να μην μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της επιδημίας.