Τιμής ένεκεν

Διάβασα πως σήμερα μας άφησε ένα από τα μέλη των "Ενδελέχεια", ο Αντώνης Δημητρίου, σε ηλικία 57 ετών. 

Αμέτρητες αναμνήσεις με μουσική υπόκρουση του συγκροτήματος αυτού. Στιγμές μαγικές που σημάδεψαν τη γενιά μας.

Τιμώντας την μνήμη του, αναδημοσιεύω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους:

Πανελλήνιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου Διστόμου

Το πανελλήνιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου είναι ένα σημαντικό πεδίο πρωτοπορία στο Δίστομο. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην ομάδα "Θεατροφρένεια" που εδώ και πολλά χρόνια έχει δημιουργήσει και συνεχίζει αυτήν την παράδοση.

Η σημερινή πρεμιέρα στο θέατρο του Μαυσωλείου Διστόμου, μια βραδιά με την υπέροχη αυγουστιάτικη πανσέληνο, ήταν πραγματικά μαγευτική!

Τέλος, παρότι απέχω πολύ από το να χαρακτηριστώ "ειδικός" στο θέατρο, πρέπει να σημειώσω πως η δημοκρατία και η φιλοσοφία σε μεγάλο βαθμό σε αυτό χρωστούν την ύπαρξή τους. Πράγμα που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σε σχετικά δρώμενα στον ιστορικά φορτισμένο τόπο που Διστόμου.

Ογδόντα έξι

Σήμερα θα γινόσουν ογδόντα έξι ετών. 

Θα περίμενες άραγε να ζήσεις τόσο; Πολλές από τις συμμαθήτριές σου ζούν και είναι σχετικά καλά στην υγεία τους. Μακάρι να τα εκατοστίσουν και να τα ξεπεράσουν, θα είναι ένας τρόπος η μικρή Έλενα να μάθει για σένα από πρώτο χέρι! Σε κάθε περίπτωση, θα μπορούσες ακόμα να ήσουν μαζί μας. Δεν είσαι όμως, έτσι αποφάσισε ο Θεός, η μοίρα, το σύμπαν ή απλά η τύχη.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόσουν σήμερα. Ξέρω, είναι αδύνατον να το γνωρίζουμε αυτό. Μπορούν όμως να γίνουν κάποιες βάσιμες εικασίες. Θα μπορούσε να ξεκινήσει κάποιος από τις αξίες που καθόρισαν τη ζωή σου. Μεθοδολογικά είναι μάλλον ο πιο σωστός τρόπος, φοβάμαι όμως πως ένας τρίτος μπορεί να μιλήσει καλύτερα για τις αξίες ενός προσώπου απ' ότι το ίδιο του το παιδί. Η αγάπη είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένας φακός παραμορφωτικός.

Θα μείνω λοιπόν σε κάτι που σίγουρα γνώριζα: Τι ήταν αυτά που σε απασχολούσαν.

Πρώτα απ' όλα σε απασχολούσαν τα παιδιά σου. Ήθελες να είναι καλά, να τα δεις ευτυχισμένα στις οικογένειές τους και να προοδεύουν. Σε φαντάζομαι χαμογελώντας να μου θυμίζεις το σοφό ρητό του Σόλωνα, όμως θα το ρισκάρω: Νομίζω θα ήσουν ικανοποιημένη.

Μετά σε απασχολούσε ο σύζυγός σου. Ο μπαμπάς μας. Η πάλη με την άνοια είναι άνιση. Πέρα από τον ασθενή, τη βιώνει εξίσου και όποιος τον φροντίζει και, το θυμάμαι καλά, δεν ήθελες να τον φροντίζει κανείς άλλος. Έχω τύψεις γιατί νομίζω πως αυτό τελικά επιδείνωσε την υγεία σου. Όσες φορές κι αν 'τρέξω' και πάλι στο μυαλό μου την εξέλιξη των γεγονότων, στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω: Όσο κι αι έπρεπε να γίνει διαφορικά, όσο κι αν ήταν τεχνικά εφικτό να αναλάβει κάποιος άλλος, δεν θα το επέτρεπες ποτέ (ίσως εδώ να φανερώνεται μια αξία, για τις οποίες μιλούσαμε παραπάνω). Σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα εξελίχθηκαν όσο καλά γινόταν. Η απουσία σου έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα, όμως οι καλύτερες δυνατές λύσεις δόθηκαν. Ο μπαμπάς, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, έμεινε μαζί μας έξι ακόμα χρόνια. Ικανοποιημένη εδώ δεν θα ήσουν, ποτέ δεν συμβιβάστηκες με την απώλεια. Θα το καταλάβαινες όμως σίγουρα πως η πραγματικότητα θέτει τα τελικά όρια.

Σε απασχολούσε η ευρύτερη οικογένεια σου, τα αδέρφια και τα ανίψια σου. Εδώ θα σε περίμενε μεγάλη στενοχώρια. Μπορεί να έφυγες πρώτη, όμως και τα αγαπημένα σου αδέρφια επίσης έφυγαν σχετικά νωρίς. Όταν όμως ξεπερνούσες την θλίψη θα το έβλεπες, σε γενικές γραμμές η οικογένεια προοδεύει.

Ερχόμαστε τώρα στα πιο δύσκολα: Σε απασχολούσε πολύ η εκπαίδευση. Τόσο σε όλη τη χώρα όσο και ειδικά στον Ασπρόπυργο. Σίγουρα θα χαιρόσουν με κάποιες επιτυχίες των σχολείων της περιοχής, με κάποιους συναδέλφους σου που ξεπερνούν τους εαυτούς τους φέρνοντας απρόσμενα καλά αποτελέσματα. Όμως οι ήρωες, όσο κι αν είναι θαυμαστοί, δεν αλλάζουν μόνοι τους τη ροή των πραγμάτων. Το συζητούσαμε, αυτές είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η εκπαίδευση στη χώρα μας, μη εξαιρουμένης της γενέτειράς μας, βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στην παρακμή. Αυτό θα σε γέμιζε απαισιοδοξία. Νομίζω σε είχε ήδη γεμίσει ήδη, το μακρινό 2011.

Σε απασχολούσαν τέλος δυο βασικότατες έννοιες. Κάποιοι θα τις έλεγαν πολιτικές, εσύ όμως ποτέ δεν χρησιμοποίησες αυτήν τη λέξη. Νομίζω είχες κατακτήσει το προνόμιο να βλέπεις τα πράγματα, τις έννοιες στην ουσία τους, απαλλαγμένα από τους διάφορους "-ισμούς": Η δικαιοσύνη και η ισότητα στις ευκαιρίες.

Υπηρέτησες την εκπαίδευση τριάντα επτά ολόκληρα χρόνια. Τη μισή ζωή σου. Αυτά τα χρόνια, η διαδρομή από τον Ασπρόπυργο, στις Βουκολίες, στην Κάνδανο και στο Πέραμα Μυλοποτάμου, στα Μέγαρα, στην Κερατέα, στην Ελευσίνα και πάλι πίσω στον Ασπρόπυργο, δεν ήταν παρά μια μάχη, ή μάλλον καλύτερα, μια ωδή στη δικαιοσύνη και στην ισότητα των ευκαιριών.

Η δικαιοσύνη ξεκινά από το σχολείο. Εκεί το παιδί χτίζει τα θεμέλιά του για την κατανόηση της κορυφαίας αυτής έννοιας. Αν από το εκπαιδευτικό μας σύστημα απουσιάζει η δικαιοσύνη, αν το παιδί βλέπει να επικρατεί το άδικο, πώς είναι δυνατόν μετά να υπηρετήσει το δίκαιο στην κοινωνία; Όχι, δεν θα το κάνει και δεν θα φταίει για αυτό. Για κάθε συμπολίτη μας που αδικοπραττεί, ευθύνονται πρώτοι κάποιοι δάσκαλοι και κάποιοι καθηγητές.

Το ίδιο, ίσως ακόμα περισσότερο, ισχύει και για την ισότητα των ευκαιριών. Θυμάμαι να μου λες πως δεν μπορούσες να είσαι σημαιοφόρος, παρότι πρώτη σε βαθμολογία, καθώς τη δεκατία του 1950 ακόμα απαγορευόταν στις κοπέλες. Θυμάμαι την περηφάνια σου να λες πως ήσουν η πρώτη από το χωριό μας που πέρασε σε ανώτατη σχολή και ποτέ δεν θα ξεχάσω την περιγραφή της συζήτησης σου με τον παππού μου ώστε εκείνος όντως τελικά να δώσει την άδειά του να σπουδάσεις. Θυμάμαι να μου λες για τα απομακρυσμένα σχολεία στα οποία υπηρέτησες, υπό συνθήκες ακραίες που μόνο στον κινηματογράφο μπορεί να δει κανείς.

Μια ζωή λοιπόν αφιερωμένη στην ισότητα των ευκαριών στη  μόρφωση. Και που φτάσαμε σήμερα, το 2022; Φτάσαμε να χαρακτηρίζει τη γενιά μας η ντροπιαστική ερώτηση "εσείς, σε ποιο σχολείο πηγαίνετε;".

Θα ήσουν, φοβάμαι, απολύτως απογοητευμένη.

Κάποια στιγμή κοντά στο απρόσμενο τέλος απηυδισμένη μου είχες πει: "να φύγετε, δεν γίνεται τίποτα εδώ, έχει χαθεί το παιχνίδι". Σου είχα απαντήσει θυμωμένος πως 'λες βλακείες'. Ότι 'υπάρχουν δυσκολίες', σίγουρα, 'αλλά όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο'. Σήμερα, έντεκα χρόνια μετά, το βλέπω: Ήμουν εντελώς εκτός πραγματικότητας. Το μυαλό μου πάει στους στίχους των Κατσιμιχαίων: "το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας". Είχες μεγάλο δίκιο.

Οι σκέψεις αυτές καταλήγουν στο εξής ερώτημα που φαντάζομαι βασανίζει πολλούς: Μπορεί η (όπως και να την ορίσει κανείς) επιτυχία στην ιδιωτική σφαίρα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας αξιοβίωτης ζωής, την στιγμή που διαλύεται η δημόσια σφαίρα;

Μπορούμε να ζήσουμε στα όμορφα κλουβιά μας, παραδεχόμενοι την ήττα μας στην πόλη, μέσα εν τέλει από τη διάλυση, την κατάρρευση της πόλης; Μπορούμε να υπάρχουν ως πολίτες χωρίς πόλη; Ή μήπως το σύστημα για το οποίο μιλούσαν οι Κατσιμιχαίοι μας κάνει πιόνια σε μια σκακιέρα που παίζουν άλλοι; Μια αόρατη (ενίοτε και ορατή) ολιγαρχία της οποίας δηλώνουμε υπάκουοι υπήκοοι;

Η απάντησή μου είναι σαφής: Όχι, δεν είναι αξιοβίωτη η ζωή αυτή. Ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό, έχει ανάγκη τη δημόσια σφαίρα. Η πόλη φέρνει τον πολιτισμό, αυτή μας κάνει πολίτες. Η πόλη, όχι το κλουβί του καθενός! Είμαι βέβαιος πως θα συμφωνούσες.

Θα ήθελα πολύ να κάνουμε αυτήν τη συζήτηση. Είναι μεγάλη η θλίψη που ξέρω ότι δεν θα την κάνουμε ποτέ. Και πάλι όμως, ακόμα και όταν αναρωτιέμαι "τι θα μου απαντούσες" και η απάντηση αυτή με βοηθά να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, είναι βοήθεια μεγάλη. 

Την οποία βοήθεια πια, έντεκα χρόνια μετά, έχω μάθει να την αποδέχομαι, να τη σέβομαι, μέχρι και να την απολαμβάνω.

Έλληνες ή Γραικοί;

Όλο και συχνότερα βλέπω πολλούς, πολλές φορές ιδιαίτερα αξιόλογους, συμπολίτες μας να διαμαρτύρονται για την χρήση των όρων "Greece" και "Greek" όσον αφορά τη χώρα μας και να προωθούν τα - κάπως γραφικά στην αγγλική τους απόδοση - "Hellas", "Hellenic" και "Hellene". 

Στην αρχή η σχετική θέση μου φαινόταν λογική και μάλιστα προσπάθησαν να χρησιμοποιήσω και εγώ τους σχετικούς όρους. Δεν μπορώ να κρύψω όμως ότι γρήγορα μου φάνηκε πολύ άβολο. Θυμήθηκα εξάλλου πως στο Δημοτικό Σχολείο μαθαίναμε τα τελευταία λόγια του ήρωα της επανάστασης Αθανασίου Διάκου:

"Εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός θε να πεθάνω"

Γιατί λοιπόν να μας ενοχλεί τόσο πολύ; Στη συνέχεια έκανα μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για την ετυμολογία του όρου "γραικός" / "γραικία". Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, "Ο Αριστοτέλης, το Πάριο χρονικό, ο Απολλόδωρος κ.α. αναφέρουν ότι οι Έλληνες πριν λέγονταν Γραικοί, πρβ: «πρώτον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες» (Πάριο Χρονικό). Ειδικότερα, ο Απολλόδωρος λέει ότι οι πέτρες που πετούσαν πίσω τους ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα και γίνονταν άνθρωποι λέγονταν Γραικοί και μετά μετονομάστηκαν σε Έλληνες από τον βασιλιά Έλληνα, γιο του βασιλιά Δευκαλίωνα".

Με λίγα λόγια, πρώτα ονομαστήκαμε Γραικοί και μετά Έλληνες.

Συνέχισα λίγο την αναζήτησή μου και είδα ότι οι Λατίνοι τη χώρα μας την έλεγαν "Graecia" και τους Έλληνες "Graeci". Εδώ πραγματικά αξίζει να γίνει η εξής παρατήρηση, χωρίς να θέλω να μπω στα χωράφια των ιστορικών: Εάν υπάρχει σήμερα η ανάμνηση του ελληνικού μεγαλείου της κλασικής εποχής, αυτό αναμφίβολα το οφείλουμε στους Ρωμαίους. Το οφείλουμε σε τέτοιο βαθμό που, μέσα από τη δημιουργία του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, οι όροι Ρωμαίος (Ρωμιός) και Έλληνας, έφτασαν να ταυτίζονται, όπως και η ρωμιοσύνη με τον ελληνισμό.

Θα έλεγα λοιπόν πως οι σχετικές ενοχλήσεις μάλλον στερούνται ιστορικού υποβάθρου. Πολύ περισσότερο θα πρότεινα όλοι μας να μελετήσουμε βαθύτερα τον ρόλο που έπαιξε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ιδιαίτερα η ανατολική μετεξέλιξή της, στη διάσωση και τη διάδοση του ελληνικού πνεύματος.

Όχι, δεν μας υποτιμά κανείς αναφέροντάς μας σαν "Greeks" και την όμορφη χώρα μας σαν "Greece". Κάθε άλλο, χρησιμοποιούν τον πιο αυθεντικό, παλιότερο ορισμό μας. Αντίθετα, αυτό που μας υποτιμά, ίσως και μας προσβάλλει, είναι η επιφανειακή αντιμετώπιση των πραγμάτων, η οποία φοβάμαι πως είναι πλήρως αντίθετη με τον ελληνικό λόγο.

Ελληνικός τρόπος, αίμα και κάθαρση: Ανοιχτή επιστολή προς την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας

 Ασπρόπυργος,
20 Φεβρουαρίου 2021

Προς:
Αξιότιμη Κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου
Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας

Θέμα: Ελληνικός τρόπος, αίμα και κάθαρση

Αξιότιμη Κυρία Πρόεδρε,

Συμπληρώνονται φέτος διακόσια χρόνια από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης του 1821, της ηρωικής παλλαϊκής εξέγερσης που οδήγησε στη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους. Όπως γνωρίζετε, τους δυο αυτούς αιώνες συνεχίζεται η συζήτηση σχετικά με το κατά πόσο το κράτος μας αποτελεί την ιστορική συνέχεια της Ελλάδας της κλασσικής εποχής, καθώς πολλοί έχουν εκφράσει φόβους ότι οι αιώνες που μεσολάβησαν με τη ρωμαϊκή κατάκτηση, τη βυζαντινή εποχή και, κυριότερα, την οθωμανική κυριαρχία, έχουν καταστήσει την επίκληση της ελληνικότητας μας ως κενής περιεχομένου. Υποστηρίζουν δηλαδή πολλοί ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν ζουν κατά τον ελληνικό τρόπο.

Με  σεβασμό σε κάθε καλόπιστη ερώτηση και κριτική, θέλω να πιστεύω ότι ο λαός μας με τους αγώνες του τα τελευταία διακόσια χρόνια έχουμε αποδείξει πως το δικαίωμα να αποκαλούμαστε Έλληνες το έχουμε κατακτήσει. Δεν είναι δικαίωμα κληρονομικό ή γονιδιακό μα δικαίωμα πρώτα και κύρια πολιτισμικό: Έλληνας γίνεσαι μέσα από τον τρόπο που ζείς και πολιτεύεσαι, μέσα από τη νοηματοδότηση του βίου σου και όχι μέσα από κάποιο κληρονομικό δικαίωμα.

Για τον λόγο αυτό απευθύνομαι σήμερα σε Εσάς, Κυρία Πρόεδρε, διότι αναπάντεχα η ίδια η ιστορία μας θέτει ένα ερώτημα στο οποίο ο ελληνικός λαός πρέπει να απαντήσει και η απάντηση που θα δώσει θα πρέπει να αποδείξει την αλήθεια των παραπάνω λόγων, εάν δηλαδή όντως το σύχρονο ελληνικό κράτος είναι φορέας του ελληνικού πολιτισμού, εάν όλοι εμείς ζούμε σύμφωνα με τον ελληνικό τρόπο.Το ερώτημα συμπυκνώνεται σε πέντε λέξεις: 

Το αίμα ξεπλένεται με αίμα;

Ένας συμπολίτης μας, τελεσίδικα καταδικασμένος πολλάκις σε ισόβια δεσμά για σειρά δολοφονιών, βρίσκεται εδώ και πολλές εβδομάδες σε απεργία πείνας ζητώντας τη μεταφορά του σε άλλη φυλακή. Πλήθος έγκριτων νομικών τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό επιβεβαιώνει πως το αίτημα του κρατούμενου έχει στέρεη νομική βάση. Οι θεσμοί του ελληνικού κράτους όμως κατά εντυπωσιακό τρόπο αρνούνται να υλοποιήσουν το αίτημα αυτό.

Άραγε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος το γεγονός ότι ένας κρατούμενος είναι τελεσίδικα καταδικασμένος για βαρύτατα αδικήματα είναι επαρκής λόγος για να γίνονται εκπτώσεις στην τήρηση των κανονισμών κράτησής του; Αποτελεί αυτό, θα αναρωτηθεί κάποιος, εφαρμογή του ελληνικού ή μήπως του βαρβαρικού τρόπου;

Η ένοπλη πολιτική δράση, πολύ περισσότερο η τρομοκρατία με τη μορφή που έλαβε μεταδικτατορικά, είναι τελεσίδικα καταδικασμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Κάθε πολίτης αναρωτιέται σε τι ακριβώς θα ωφελήσει η εκδικητικότητα έναντι ενός καταδικασμένου τρομοκράτη. Θα συμβάλλει άραγε η εκδικητικότητα αυτή στην ένωση ή στον διχασμό του ελληνικού λαού;

Σε τελική ανάλυση, Κυρία Πρόεδρε, εναπόκειται στον θεσμό της Προεδρίας της Ελληνική Δημοκρατίας, στον πρώτο πολίτη της χώρας και στο σύμβολο του πολιτεύματός μας, αν μη τι άλλο να εκφράσει λόγο σαφή και καθαρό για το κορυφαίο αυτό θέμα που έχει προκύψει, να μιλήσει σύμφωνα με τις επιταγές του ελληνικού πολιτισμού.

Θέλω να πιστεύω πως θα ανταποκριθείτε στο καθήκον αυτό.

Με εκτίμηση,

Δημήτρης Τσίγκος

Διπλή "ανάπλαση": Πόση αμορφωσιά να αντέξει κανεις;

Διάβασα εμβρόντητος τα νέα για την επονομαζόμενη ... διπλή "ανάπλαση", δηλαδή την καταστροφή της ιστορικής περιοχής του Ελαιώνα των Αθηνών για τη δημιουργία ...ποδοσφαιρικού σταδίου και άλλων συναφών εμπορικών και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων.

Αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν να υπάρχει τόση άγνοια; Ουδείς γνωρίζει τι σημαίνει Ελαιώνας; Τι σημαίνει Ιερά Οδός, τι σημαίνει Ελευσίνα; Εν τέλει, ουδείς γνωρίζει τι πραγματικά σημαίνει Αθήνα; Ο επονομαζόμενος Δήμαρχος Αθηναίων, πάντως βάσει τεκμηρίων πλέον, μάλλον έχει μαύρα μεσάνυχτα. 

Ο Ελαιώνας ήταν ο τόπος που υπήρξε απόλυτα συνυφασμένος με τις Φιλοσοφικές Σχολές των Αθηνών. Η Ακαδημία Πλάτωνος, το Λύκειο του Αριστοτέλη, ο Κήπος του Επίκουρου. Ότι υψηλότερο γέννησε ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα, ήταν εκεί. Εκεί που σήμερα το 'νεοελληνικό κράτος' έχει τον σκουπιδότοπό του και, ως ανάπτυξη, προτείνει να ματαμοσχεύσουμε τη φιλοσοφία του Ντουμπάι και του Άμπου-Ντάμπι μέσα σε ότι ιερότερο είχε ποτέ Κλεινόν Άστυ.

Πρέπει όμως να αποφασίσουμε με ποιους είμαστε. Είμαστε με τις βόμβες μπετόν, ή με την κλασική αισθητική; Είμαστε με το κιτς ή με την αρμονία; Είμαστε με την άγνοια ή με την γνώση;

Τα γεγονότα μαρτυρούν πως είμαστε με την άγνοια. Τουλάχιστον αδαείς - και ως εκ τούτου επικίνδυνες - είναι οι διευθύνουσες ομάδες που κατέχουν τους θεσμούς. Θεσμούς όπως τα Υπουργεία Πολιτισμού και Ανάπτυξης, η Περιφέρεια Αττικής, ο Δήμος Αθηναίων. Αδαείς, μικροί και λίγοι, δεν αντιλαμβάνονται το έγκλημα που διαπράττουν.

Αυτό που πρέπει να γίνει στον Ελαιώνα είναι ένα τεράστιο πολιτιστικό έργο για την αναβίωση των Σχολών των Αθηνών. Ένα Διεθνές Πάρκο Φιλοσοφίας που θα φέρει την σκέψη του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Επίκουρου (και τόσων άλλων ακόμα), στον 21ο αιώνα. Η πνευματική πρωτοπορία όλου του πλανήτη, από το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο, μέχρι το Δελχί, το Πεκίνο και το Τόκιο, και απο τη Μελβούρνη μέχρι το Λος Άντζελες, τη Νέα Υόρκη, το Κάιρο και τη Μόσχα, κυριολεκτικά, όλος ο πλανήτης, προσμένουν από την Ελλάδα να ξαναβρεί τη θέση της στον παγκόσμιο χάρτη της Σκέψης.

Εμείς τι κάνουμε αντ' αυτού; Ρίχνουμε βόμβες τσιμέντου σε έναν από τους πιο ιερούς τόπους της παγκόμιας ιστορίας.

Πρόκειται για αίσχος και ντροπή.

Ελπίζω ειλικρινά να αναδειχτεί έστω και την ύστατη στιγμή μια μαζική πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών που από τη μια θα αποτρέψει την τέλεση του εγκλήματος αυτού εναντίον της ιστορίας και από την άλλη θα προωθήσει την υπόθεση του Διεθνούς Πάρκου Φιλοσοφίας.

Ελπίζω τέλος, ακόμα και την τελευταία ώρα, οι αρμόδιοι να συνειδητοποιήσουν τι πάνε να κάνουν. Να αλλάξουν ρότα και, πηγαίνοντας προς την γνώση αντί της άγνοιας, να γράψουν το όνομά τους στην ιστορία.

Η Αθήνα ας γίνει ξανά μια αληθινή Αθήνα. Τσιμέντο χορτάσαμε, θεάματα χορτάσαμε, σκέψη και γνώση είναι αυτά που μας λείπουν. 

Για ποιαν Ελλάδα;

Υπήρχε από τη μια η Ελλάδα της Οδησσού, της Αλεξάνδρειας, της Σμύρνης και της Πόλης. Από την άλλη η Ελλάδα των Κοτζαμπάσηδων — με κορυφαίους εκφραστές τους μαφιόζους Μαυρομιχάληδες, πληρωμένους δολοφόνους του Καποδίστρια.

Μετά την απελευθέρωση, οι δυο αυτές Ελλάδες συγκρούστηκαν. Ποια λέτε να επικράτησε;

Πρώτο hint: ο στίχος των Social Waste ‘κι όμως τα σόγια τους μας κυβερνάνε ακόμα’ ίσως και να έχει κάποια σχέση με τα παραπάνω.

Δεύτερο hint: Έχετε επισκεφτεί την Ακαδημία Πλάτωνος; Το Λύκειο του Αριστοτέλη; Τον Κήπο του Επίκουρου ίσως; Όχι; Μα, πως είναι δυνατόν; Δεν υπάρχουν μνημεία στην Αθήνα στους χώρους που για οκτακόσια και πλέον χρόνια μεγαλούργησε το ελληνικό πνεύμα αφήνοντας μια τεράστια κληρονομιά στην Ανθρωπότητα;

— Τι εννοείς, θα ρώταγε κάποιος, «εκεί που ήταν η Ακαδημία Πλάτωνος τώρα θέλουν να γίνει γήπεδο»;

Για να τελειώνουμε (προσωρινά), τον Ιουστινιανό τον μαθαίνουμε σαν ένα μεγάλο αυτοκράτορα που μεγάλωσε το Βυζάντιο και έχτισε την Αγιά-Σοφιά. Για τα εγκλήματα του κατά της ανθρωπότητας όμως, για το κλείσιμο των σχολών των Αθηνών, γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτα;

Ποτέ δεν είναι αργά να ανακτήσουμε τον ελληνικό τρόπο, να γίνουμε μια πραγματική Ελλάδα. Για την ώρα όμως φοβάμαι πως το όνομα μας είναι εν πολλοίς ψευδεπίγραφο. 

Θάνος Μικρούτσικος στο Ηρώδειο, 29/6/2019

Είχα τη μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω απόψε τη συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου στο Ηρώδειο. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικός.

Εκτός του Μικρούτσικου, συμμετείχαν ακόμα τρεις εξαίρετοι μουσικοί και άλλοι τόσοι καταπληκτικοί τραγουδιστές. Όμως νομίζω η βραδιά ανήκει στον πρωταγωνιστή της, ας επικεντρωθούμε εκεί.

Η συναυλία κράτησε περίπου δυόμιση ώρες, χωρίς διάλειμμα. Το ένα τραγούδι καλύτερο από τ'άλλο. Τα σχόλια του Μικρούτσικου, έξυπνα και μετρημένα, προσέφεραν πολλά στη συνολική εμπειρία. Μίλησε για τον Νίκο Καββαδία και εξήγησε στο κοινό την αξία του. Μίλησε για την ελληνική μουσική τα τελευταία σαράντα χρόνια. Μίλησε βέβαια και για τον ίδιο και την οικογένειά του. 

Θέλω εδώ να επισημάνω πως τόσο στην έναρξη όσο και στη λήξη, ο Μικρούτσικος αναφέρθηκε στο μεγάλο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει. Μίλησε  τόσο απλά και τόσο ειλικρινά που νομίζω δίδαξε ανθρωπιά εμάς τους χιλιάδες που παρακολουθούσαμε.

Θάνος Μικρούτσικος στο Ηρώδειο, 29/6/2019

Η κορυφαία στιγμή βεβαίως ήταν το φινάλε. Οι επτά νάνοι. Οι μουσικοί και οι τραγουδιστές αποχώρησαν, ο Μικρούτσικος έμεινε μόνος στην σκηνή. Έκανε μια εισαγωγή που θύμισε ένα μικρό θεατρικό μονόλογο. Μετά, μια εκτέλεση με αδιανόητη ενέργεια και συναίσθημα. Μια επικοινωνία με τον κοινό, μοναδική.

Έπειτα το κοινό ανταπέδωσε. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι, όρθιοι χειροκροτούσαν τον καλλιτέχνη για ένα δεκάλεπτο περίπου, ίσως και περισσότερο. Ο Μικρούτσικος συγκινήθηκε. Όλοι συγκινηθήκαμε. Είπε ότι θα κάνει ότι μπορεί για να μην ήταν αυτή η τελευταία του συναυλία. Το ευχόμαστε όλοι μέσα απ' την καρδιά μας.

Ούτως ή άλλως όμως, το απίστευτο αυτό χειροκρότημα, η μεγάλη αγάπη του κοινού, νομίζω ήταν μια πολύ δίκαιη επιβράβευση για τον Θάνο Μικρούτσικο. Τόσο για την καταπληκτική αποψινή του συναυλία, όσο και για τη συνολική προσφορά του.

Θάνο Μικρούτσικο, σε ευχαριστούμε για όλα.

Θριάσιο: Μα πώς είναι δυνατόν;

Πρόσφατα σε κάποιους φίλους από την Ισπανία έδειχνα το Θριάσιο από τους πρόποδες της Πάρνηθας.

Δεξιά τους έδειχνα την Ελευσίνα, «τον ιερότερο τόπο του αρχαίου κόσμου».

Ευθεία ήταν η Σαλαμίνα και στην στενή λωρίδα θάλασσας ανάμεσα σε Σαλαμίνα, Ασπρόπυργο και Ελευσίνα έγινε η ναυμαχία που καθόρισε την την ιστορία της Ευρώπης.

Τα έβλεπαν με θαυμασμό, έλεγαν πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε εδώ.

Μετά το μάτι τους δεν μπορούσε να μην πέσει στο τωρινό, στο «υπαρκτό Θριάσιο». Εν ολίγοις, έναν τεράστιο, τοξικό σκουπιδότοπο.

«Μα πώς είναι δυνατόν;» με ρώτησαν έκπληκτοι.

Αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι κι εγώ. Μα πώς είναι δυνατόν;

Λαογραφία και νεοφυείς επιχειρήσεις

Με μεγάλη χαρά φιλοξενήσαμε σήμερα στην Starttech Ventures τον εξαίρετο φίλο Παναγιώτη Πέστροβα ο οποίος μας έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση σχετικά με τη λαογραφία του Ασπροπύργου και της Αττικής γενικότερα, αναφερόμενος κατά κύριο λόγο στο διάστημα από τις αρχές του 16ου αιώνα μέχρι και τα τέλη του 20ου.

Μια συνήθεια που τηρούμε στην Starttech Ventures είναι εκείνη του εβδομαδιαίου "open Q&A", κάθε Παρασκευή στις 4:30. Η αρχική ιδέα ήταν πως ο συντάκτης του ιστολογίου αυτού θα μπορούσε τη συγκεκριμένα μέρα και ώρα κάθε εβδομάδα να έχει μια ανοιχτή συζήτηση με όλους τους συνεργάτες του, όπου καθένας έχει την ελευθερία να θέσει οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο νομίζει. Σύντομα όμως είδαμε πως ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον η ευκαιρία αυτής της επικοινωνίας να είναι διαθέσιμη σε όλους, κι έτσι πλήθος συναδέλφων έχει παρουσιαστεί και έχει παρουσιάσει σκέψεις και θέματα που βρίσκουν ενδιαφέροντα. Παράλληλα, μερικές φορές καλούμε ανθρώπους εκτός του οργανισμού μας, οποιουδήποτε αντικειμένου, να κάνουν παρουσιάσεις.

Τους τελευταίους μήνες λοιπόν έχουμε καλέσει ομιλητές για διάφορα θέματα, από διαιτολογία και γυμναστική μέχρι αρχιτεκτονική και κρυπτονομίσματα. Στο πλαίσιο αυτό, σήμερα Παρασκευή 31 Αυγούστου καλέσαμε τον Παναγιώτη για να μας μιλήσει για τη λαογραφία.

"Μα τι σχέση έχει η λαογραφία με τα start-ups", μάλλον δίκαια θα αναρωτηθεί κανείς. Η απάντηση είναι πως επιθυμία μας είναι να εμπλουτίζουμε την εργασιακή καθημερινότητά μας με θέματα που επιφανειακά δεν έχουν άμεση σχέση με τον αντικείμενο της δουλειάς μας, δεν παύουν όμως να μας ενδιαφέρουν σε προσωπικό επίπεδο και να βοηθούν στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας, πράγμα που σε τελική ανάλυση είναι σε άμεσο όφελος τόσο των μελών των ομάδων μας όσο και των επιχειρήσεων.

Μας μίλησε λοιπόν ο Παναγιώτης Πέστροβας για το Θριάσιο Πεδίο, τη σύνδεσή του με την αρχαιότητα όσον αφορά την Ελευσίνα, τα Ελευσίνια Μυστήρια και τη διαδρομή της Ιεράς Οδού μέσω των Λιμών των Ρειτών. Είπαμε για την τουρκοκρατία, τις κινήσεις των πληθυσμός, τις ενδυμασίες, τα έθιμα και την καθημερινότητα των κατοίκων, όπως αυτές εξελίχθηκαν τους τελευταίους αιώνες. Συζητήσαμε ακόμα για τη σύγχρονη προσέγγιση στη λαογραφία, την σχέση της με την ιστορία και κατά πόσον το να "γνωρίζουμε τις ρίζες μας" μας κάνει συντηρητικούς ή όχι, ή ακόμα και τι περιεχόμενο μπορεί να έχει η φράση "επιστροφή στις ρίζες".

Θέλω και από εδώ να ευχαριστήσω θερμά τον Παναγιώτη για την εξαίρετη παρουσίαση και τη δημιουργική συζήτηση που ακολούθησε καθώς φυσικά και όλους τους συναδέλφους που πήραν μέρος! Τώρα πια, κάθε καλοκαίρι που πηγαίνουμε για φαγητό στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής το πως και το γιατί της περίστασης θα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα.

Τέλος, δεν μπορώ παρά να συγχαρώ τον Παναγιώτη για τη δημιουργική δραστηριότητά του. Είναι ένα πρόσωπο του Ασπροπύργου πολύ διαφορετικό από αυτό που μας έχει συνηθίσει η επικαιρότητα, μα συνάμα τόσο αυθεντικό και ειλικρινές. Ελπίζω να συνεχίσει για πολλά ακόμα χρόνια με την ίδια ενέργεια και όσο γίνεται περισσότεροι Καλυβιώτες να τον μιμηθούν!

Αστακός του βουνού και νεοφυείς επιχειρήσεις

Οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται. Έτσι και φέτος την Τετάρτη 26 Ιουλίου, ανήμερα της Αγίας Παρασκευής δηλαδή, περίπου πενήντα άτομα από τις ομάδες των εταιρειών του χαρτοφυλακίου της Starttech Ventures βρεθήκαμε στην εξαιρετική ταβέρνα του Όθωνα στον Ασπρόπυργο για να δοκιμάσουμε διάφορα εδέσματα μεταξύ των οποίων και τον διάσημο "Αστακό του Βουνού".

Είναι κάτι που το κάνουμε κάθε καλοκαίρι, νομίζω ξεκινώντας από το μακρινό 2005. Ηταν το πρώτο καλοκαίρι που μας βρήκε με γραφεία στην Αθήνα αφού η επιχειρηματική μας δραστηριότητα αρχικά είχε ξεκινήσει από την Κρήτη (στην οποία βεβαίως συνεχίζουμε ακόμα, αν και όχι στην κλίμακα που θα θέλαμε).

Θέλω να ευχαριστήσω ειλικρινά όλους τους συναδέλφους που κάθε χρόνο μπαίνουν στον κόπο να έρθουν στο χωριό μας, συχνά μετά από μια μακρά και κουραστική μέρα. Είναι κάτι που το εκτιμώ πολύ.

Η πραγματικότητα είναι πως ο Ασπρόπυργος έπαιξε με διάφορους τρόπους έναν ρόλο καθοριστικό για το ξεκίνημα και την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων μας όλα αυτά τα χρόνια, αυτό όμως είναι κάτι που θα αναλύσω σε επόμενη δημοσίευση.

Αφορμή όλα αυτά τα καλοκαίρια δεν ήταν άλλη από το Πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής στα Καλύβια της Χασιάς. Ναι, για τον Ασπρόπυργο πρόκειται, απλώς για τις ανάγκες αυτού του άρθρου νομίζω πως ταιριάζει η αρχική, ή κατά πολλούς η αυθεντική, ονομασία του χωριού μας.

Οι Καλυβιώτες λοιπόν, γεωργοί και κτηνοτρόφοι, είχαν βασικά δυο πανηγύρια. Της Αγίας Παρασκευής, που ήταν τριήμερο και αναμφίβολα το "μεγάλο", και της Αγίας Μαρίνας που ήταν διήμερο και σίγουρα το "μικρό".

Είναι ενδιαφέρον πως και οι δυο γιορτές είναι το κατακαλόκαιρο. Πιθανολογώ πως αυτό έχει μάλλον να κάνει με την ένταση και τον προγραμματισμό των εργασιών της εποχής όποτε ίσως οι άνθρωποι τότε να είχαν λιγότερο φόρτο εργασίας που τους επέτρπε να το ρίξουν και λίγο έξω.

Κάτι που έχει μείνει από την εποχή εκείνη είναι τα δυο εξωκκλήσια, της Αγίας Παρασκευής και της Αγίας Μαρίνας που είναι σίγουρα ιδιαιτέρως γραφικά και σε καλή κατάσταση ακόμα και σήμερα. Φαντάζομαι πως παλιά, όπου ήταν αρκετά μακριά από το κέντρο του χωριού, μέσα στα περιβόλια, το τοπίο θα ήταν ήρεμο και όμορφο. Σήμερα η Αγία Μαρίνα διατηρεί τα χαρακτηριστικά αυτά μάλλον περισσότερο από την Αγία Παρακευή.

Ζώντας σε μια πολύ κλειστή και συντηρητική, αρβανίτικη κοινωνία οι Καλυβιώτες έβρισκαν ευκαιρία να το ρίξουν έξω, ιδιαίτερα στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής. Μπορεί να μάζευαν χρήματα όλο τον χρόνο για τον σκοπό αυτό (κι ενδεχομένως αυτή η φράση να μην αποτελεί λεκτική υπερβολή).

Αυτό το είχαν «μυριστεί» οι τραγουδιστές της εποχής και έβγαζαν πολύ καλό μεροκάματο (νυχτοκάματο, για να ακριβολογούμε) στα Καλύβια. Από τον Τσιτσάνη τις δεκαετίες του '50 και το '60 μέχρι τον Περπινιάδη που ο ίδιος τον θυμάμαι πολύ καλά τη δεκαετία του '80 - αν δεν κάνω λάθος και αρχές του '90, κάποιες φορές μαζί με την Ελένη Βιτάλη. Μαζί τους και δεύτερης γραμμής ονόματα, που σιγά σιγά επικράτησαν στο πανηγύρι, από Μίμη Ανδριανό και Βάσω Χατζή, μέχρι Σοφία Κολλητήρη, Γιώργο Σκαφίδα και πολλούς άλλους.

Θυμάμαι πως το πανηγύρι είχε πέσει σε μεγάλη παρακμή στα τέλη της δεκαετίας του '90. Νομίζω πως η παρέμβαση του Δήμου και πολλών αξιόλογων συμπολιτών μας για την ανάδειξη του λαογραφικού και πολιτισμικού περιεχομένου του πανηγυριού ήταν μια πολύ σωστή απόφαση που έδωσε νέα πνοή στις εκδηλώσεις, οι οποίες και φέτος συνεχίστηκαν κανονικά.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα σήμερα στο άκουσμα της λέξης Ασπρόπυργος αυτομάτως κάνουν τους χειρότερους συνειρμούς. Όχι άδικα καθώς η ρύπανση, η εγκληματικότητα, η οικονομική κρίση, ο ρατσισμός και τόσα άλλα προβλήματα της εποχής μας βρίσκουν στον τόπο μας μια ακραία έκφραση τους.

Παρά ταύτα, ενδεχομένως για να δικαιολογήσω το παρατσούκλι του «εγκληματικά αισιόδοξου», πάντα πίστευα και πιστεύω πως ο τόπος αυτός μπορεί να αναπτυχθεί σημαντικά και με τρόπο βιώσιμο, προσφέροντας μια καλή ποιότητα ζωής στους κατοίκους του και συνεισφέροντας στην οικονομία της χώρας.

Οι βιομηχανίες έντασης γνώσης ακόμα δεν έχουν βρει τον δρόμο τους προς τα Καλύβια της Χασιάς. Πιθανότατα να μην τον βρουν ποτέ, είναι βέβαιο όμως πως η τεχνολογία θα παίξει τον κυρίαρχο ρόλο στην επόμενη μέρα της περιοχής — είτε μιλάμε για logistics, ή για βιομηχανική / βιοτεχνική παραγωγή, ή ακόμα και για τον αγροδιατροφικό τομέα.

Προσωπικά πάντως θα συνεχίσω να προσπαθώ να ενημερώνω τους συνεργάτες μου και όλους όσους συναναστρέφομαι επαγγελματικά ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα στον Ασπρόπυργο πέρα από κίνηση, ρύπανση και διακίνηση κάθε λογής παράνομων προϊόντων. Ίσως μάλιστα κάποια στιγμή δημιουργικά εγχειρήματα αντίστοιχα με τα δικά μας να βρουν τον δρόμο τους και στον Ασπρόπυργο. Από πλευράς μου θα προσπαθήσω να τα υποστηρίξω.

Κλείνω τη δημοσίευση αυτή διευκρινίζοντας για τον Αστακό του Βουνού, όπως πλέον πολλοί αποκαλούν την προβατίνα. Η μόδα της προβατίνας βεβαίως είναι όψιμη. Οι παλιοί, που κάτι περισσότερο θα ήξεραν από κρέας, την απέφευγαν για τον προφανή λόγο: Το κρέας της είναι σκληρό (εκτός εάν έχει κοπεί με χειρουργική ακρίβεια κι έχει ψηθεί δεξιοτεχνικά...).

Νομίζω πως αν μπορούσαμε σήμερα να συνομιλήσουμε με έναν παλιό Καλυβιώτη τσοπάνο, αφού πρώτα θα γελούσε με την καρδιά του μαθαίνοντας πως έχει γίνει δημοφιλής η προβατίνα, θα μας έλεγε πως όσοι ξέρουν τρώνε ζυγούρι και μάλιστα μπούτι!

Εύχομαι το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής να γίνεται για πολλά ακόμα χρόνια και συνεχώς να αποκτά σημαντικότερο πολιτιστικό περιεχόμενο. Εύχομαι ακόμα νέοι άνθρωποι να συνεχίσουν να επισκέπτονται τον Ασπρόπυργο και, γιατί όχι, κάποιοι από αυτούς να προσπαθήσουν να πραγματώσουν τη δημιουργικότητα τους στην περιοχή.

Εξάλλου, είναι πια  cliché, όπου υπάρχει κρίση υπάρχει και ευκαιρία — και όσο μεγαλύτερη η κρίση, αντίστοιχα τόσο μεγαλύτερη και η ευκαιρία!

Πολιτική, μνήμη και αλήθεια

Εδώ και πολλά χρόνια, πάρα πολλοί, προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι τελείως άκυρο να ασχολείσαι με τα "κοινά", πως η "συλλογικότητα" είναι έννοια από το παρελθόν, είναι ρε παιδί μου "ντεμοντέ", είναι "πασέ", σίγουρα είναι "άουτ". Προσπαθούν να σε πείσουν πως το σωστό είναι να είσαι "πρόβατο". Να κάνεις το "προφανές" και σίγουρα ότι κάνουν "οι άλλοι".

Μάντεψε: Σου λένε βλακείες! Σε περνάνε για ζώον. Εσύ τελικά αγαπητέ αναγνώστη, είσαι ζώον; Δέχεσαι να αυτοπροσδιορίζεσαι έτσι;

Δεν υπάρχει λύση καμία άλλη από το φύγουμε από την κατάσταση του ζώου και να επιστρέψουμε σε εκείνη του ανθρώπου, η οποία δεν είναι άλλη από εκείνη του πολιτικού ζώου. (Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν) . Η αλληλουχία είναι ξεκάθαρη: Πόλις - Πολίτης - Πολιτισμός - Πολιτική.

Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μείνουμε για καιρό ακόμα χωρίς το "πολιτικό" και μόνο με το "ζώον".

Τα πράγματα είναι απλά:

- Χρειαζόμαστε Πόλεις
- Χρειάζεται να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη
- Χρειάζεται να ανακαλύψουμε πάλι τον Πολιτισμό
- Χρειάζεται να επιστρέψουμε μαζικά στην Πολιτική

Για να γίνουν τα παραπάνω όμως, πρώτα απ'όλα πρέπει να σεβαστούμε την μνήμη, αρνούμενοι τη λήθη, δηλαδή γινόμενοι οπαδοί της αλήθειας.

- Εκείνοι που αποθέωσαν την αντιπαροχή και τον μπετόν, δεν μπορούν να σχεδιάσουν τις Πόλεις του μέλλοντος.
- Εκείνοι που μας ήθελαν Ψηφοφόρους, υπόδουλους του Κράτους, δεν μπορούν να μας κάνουν Πολίτες.
- Εκείνοι που κατέστρεψαν την παιδεία, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, την έρευνα, την εκπαίδευση, τη μουσική, εκείνοι που δημιούργησαν πλήθη αμορφώτων και αγραμμάτων, για να είναι τα πρόβατα-ψηφοφόροι που επιθυμούσαν, δεν μπορούν να προσφέρουν στον Πολιτισμό.
- Εκείνοι πάνω απ'όλα που αντιμετώπισαν το "κυβερνώ" ως "διορίζω" και μετέτρεψαν το "πολιτικό κόμμα" σε μαφιόζικη ομάδα διασπάθισης του δημοσίου πλούτου, σίγουρα δεν μπορούν να μιλάνε για Πολιτική.

Η μνήμη, η αλήθεια, είναι οι οδηγοί προς την πολιτική του μέλλοντος. Είναι σίγουρα η μόνη διέξοδος από την κατάσταση που έχει βρεθεί η Ελλάδα και η Ευρώπη συνολικά.

Ειδικές Οικονομικές Ζώνες: Μια λύση για την Ελλάδα

Με βάση το αμέσως προηγούμενο άρθρο (αναδημοσίευση από το HellenicStartups.gr), νομίζω πως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς το ζήτημα των ειδικών οικονομικών ζωνών.

Πράγματι, στα μέσα ενημέρωσης και στη δημόσια συζήτηση γενικότερα η αναφορά σε “ειδικές οικονομικές ζώνες” ανακαλεί εικόνες μάλλον αποκρουστικές. Σκεφτόμαστε εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας ενδεχομένως  κάπου στην Θράκη, τη Μακεδονία ή την Ήπειρο. Θεωρούμε πως τα εργοστάσια αυτά ανήκουν σε κάποιους κεφαλαιούχους οι οποίοι εκεί εκμεταλλεύονται απελπισμένους συνανθρώπους μας, κατά κανόνα μετανάστες, που δουλεύουν χειρωνακτικά με “μισθούς Βουλγαρίας” ή ίσως και χαμηλότερους.

Η εικόνα αυτή, που φυσικά κάποιοι ενδέχεται να προσπάθησαν ή να προσπαθήσουν να κάνουν πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τον ανθρωπισμό, με τον ελληνισμό, με τον ευρωπαϊσμό. Είναι εικόνα ξένη προς κάθε υγιώς σκεπόμενο άνθρωπο.

Ας δούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Ας κοιτάξουμε παραδείγματα χωρών που ξεκίνησαν πολύ πίσω από εμάς και τώρα πια μας έχουν ξεπεράσει. Όχι μόνο οικονομικά. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Σαουδική Αραβία  με τις "Οικονομικές Πόλεις". Δείτε για παράδειγμα την King Abdullah Economic City. Οι Σαουδάραβες έκαναν κάτι πολύ απλό: Δημιούργησαν ένα προστατευμένο περιβάλλον στο οποίο μπορεί να ανθίσει η καινοτομία.

Δείτε τι λέει η Wikipedia στην περιγραφή της ειδικής αυτής οικονομικής ζώνης: "The city, along with other five economic cities, is a part of an ambitious "10x10" program to place Saudi Arabia among the world’s top ten competitive investment destinations by the year 2010, planned by SAGIA. The first stage of the city is planned to be completed in 2010, while the whole city is going to be fully completed by 2020. The city will help diversify the oil-based economy of the kingdom by bringing direct foreign and domestic investments. The city also will help create up to one million jobs for the youthful population of the country, where 40% of the population are under 15.". Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός ενός μακρόπνοου σχεδίου οικονομικής ανάπτυξης, τότε τι είναι;

Ας σκεφτούμε πόσες αντίστοιχες οικονομικές ζώνες θα μπορούσαν να γίνουν στην Ελλάδα. Τι θα μπορούσε να γίνει στην Επίδαυρο για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τι θα μπορούσε να γίνει στην Ολυμπία για τον αθλητισμό. Τι θα μπορούσε να γίνει στη Νάουσα για το κρασί, στη Δράμα για το μάρμαρο, στην Καστοριά για τη γούνα, κ.ο.κ. Κάθε γωνιά της Ελλάδας έχει ένα τοπικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, έχει μια εντυπωσιακή πυκνότητα της ιστορίας που έχει μετουσιωθεί σε συμβολικό κεφάλαιο. Έχει με λίγα λόγια όλες τις προϋποθέσεις για εντυπωσιακά ισχυρή και συνάμα βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Τι μας λείπει; Μα είναι τόσο προφανές: Όραμα και σχέδιο.

Η χώρα μπορεί να βγει από το αδιέξοδο. Από το να είναι ο παρίας της Ευρώπης η Ελλάδα μπορεί να ηγηθεί της Ευρωπαϊκής οικονομικής ανάκαμψης και συνεπακόλουθα να παίξει έναν κεντρικό ρόλο στο κίνημα για έναν νέο ευρωπαϊσμό, για την αυθεντική δηλαδή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε ένα ενιαίο, ομόσπονδο, πολυκεντρικό κράτος.

Πώς θα το κάνει αυτό; Αξιοποιώντας τους δυο ισχυρότερους πυλώνες του εθνικού μας πλούτου: Το συμβολικό και το ανθρώπινο κεφάλαιό μας. Μια είναι μόνο η απαραίτητη προϋπόθεση: Όλοι εμείς, η μεγάλη, σιωπηρή πλειοψηφία να κάνουμε την αλλαγή μέσα μας. Να ανακτήσουμε δηλαδή την ιδιότητα του Πολίτη που δεκαετίες πριν εκχωρήσαμε στο Αθηναϊκό τηλεοπτικό πριγκιπάτο. Τότε, έχοντας δώσει πάλι νόημα στη λέξη Πολίτης, θα δώσουμε στη συνέχεια νόημα στις Πόλεις, στον Πολιτισμό και τελικά στην Πολιτική.

Συνάντηση στον Ισθμό της Κορίνθου, 7 Οκτωβρίου 2012

Εχθές στο ξενοδοχείο Ίσθμια, σε έναν τόπο με πολύ ισχυρούς συμβολισμούς, πραγματοποιήθηκε συνάντηση ανθρώπων που έχουν ως κύριο μέλημά τους την ανάκτηση της ιδιότητας του Πολίτη, την επιστροφή του αυθεντικού νοήματος στις λέξεις Πόλις, Πολιτισμός, τη μεγάλη επιστροφή της Πολιτικής.

Κοινή πεποίθηση και στόχος όλων είναι η προσπάθεια δημιουργίας ενός Πανελλαδικού Δικτύου Πολιτών, με κοινές αφετηρίες και σκέψεις, για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας.

Συζητήσαμε για τον συντονισμό της νέας αυτής προσπαθείας και το πως μπορούμε να έχουμε συμβολή θετική στις εξελίξεις, ανακτώντας την ιδιότητα του Πολίτη.

Συζητήσαμε για τις ενέργειες, δράσεις μας και τον συντονισμό μας σε αυτό το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμόρφωσαν και συνεχίζουν να διαμορφώνουν με ξένα προς εμάς συμφέροντα και στρατηγική.

Το νέο πρέπει να ενσωματώνει την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, τις αξίες μας.

Το νέο μπορεί να δημιουργηθεί από ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται και δεν ενσωματώνονται σε αδιαφανείς μηχανισμούς και λόμπι συμφερόντων.

Επιβάλλεται οι Πολίτες σε αυτές τις δύσκολες ώρες για την πατρίδα μας να έχουν τον πρώτο λόγο, ξεκάθαρο προσανατολισμό, σχέδιο για το μέλλον και αποφασιστικότητα για την εφαρμογή του.

Η αισιοδοξία μας είναι μεγάλη ότι στην πορεία αυτοί θα συνταντηθούμε πολλοί, ικανοί και αποφασισμένοι να πετύχουμε.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 6ης Μαΐου

Ασπρόπυργος,

5 Μαΐου 2012

Οι αυριανές εκλογές είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο ορόσημο για όλους τους Έλληνες. Όλους εμάς που από το 1989 ακούμε ότι "κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης" και δυστυχώς τη μεταπολίτευση αυτή τη βλέπουμε να παραμένει εφτάψυχη και να επιβιώνει με όλες τις στρεβλώσεις της μέχρι σήμερα.

Ευτυχώς, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη αυτή για τόσο δυσάρεστες καταστάσεις, η αποκάλυψη του επιπέδου της διαφθοράς, των υπόγειων χρηματοδοτήσεων και της διασπάθισης δημοσίου χρήματος που έγινε από το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία σε συνδυασμό με την τραγωδία της οικονομικής κρίσης που απειλεί να στείλει την Ελλάδα 100 χρόνια πίσω, στη σφαίρα του τρίτου κόσμου, έφεραν οριστικά το τέλος της μεταπολίτευσης. Τα δραματικά μειωμένα ποσοστά των δυο "μιζοκομμάτων" στις αυριανές εκλογές θα επιβεβαιώσουν την αλλαγή σελίδας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Παρακολουθώντας τις ιστορικές αυτές εξελίξεις ο ελληνικός λαός, όλοι εμείς, καλείται αύριο να ψηφίσει. Είναι τώρα η στιγμή να φύγουμε από την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, να φύγουμε από διλήμματα τύπου Pepsi  ή Coka Cola, Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, Ναι ή Όχι στο μνημόνιο, κλπ. Είναι η ώρα της αναλυτικής σκέψης, είναι η ώρα του ορθού λόγου.

Έχοντας αυτά στο μυαλό μου, σε ένα πρόσφατο post μου στο facebook είχα πει σχετικά με τις εκλογές της 6ης Μαΐου:

"Στις Εκλογές: Όχι σε ΠαΣοΚ/ΝΔ, όχι σε ΚΚΕ/ΣΥΝ/ΔημΑρ, όχι σε Καμμένους και Μητσοτάκηδες, όχι σε Φασισταριά, είτε ορίτζιναλ-χρυσά ή ημιτασιόν-λαϊκά! Τι μένει; Πολλές επιλογές: ΦΙΣ/Δράση, ΔηΞα!, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι, κα. Ότι πιστεύει καθένας να το ψηφίσει! Αλλά να είναι κόμματα ειλικρινή και αυθεντικά. Να δώσουμε τέλος στην υποκρισία!"

Εξακολουθώ να υποστηρίζω ακλόνητα την άποψη αυτή. Επιλογές όπως οι Οικολόγοι - Πράσινοι, η Δράση, η Δημιουργία Ξανά!, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και το νέο κόμμα των Πειρατών, έχουν χαρακτηριστικά αυθεντικότητας και ειλικρίνειας που πρέπει να τύχουν εκτίμησης και υποστήριξης από τον Ελληνικό λαό! Αυτό σε πλήρη αντίθεση με τα παλιά, παρωχημένα κόμματα της παρακμής και του λαϊκισμού που κυριάρχησαν τα τελευταία 40 χρόνια και ήρθε η ώρα να μπουν οριστικά στο παρελθόν.

Νομίζω όμως πως αξίζει να δούμε κάποια βαθύτερη ανάλυση της επιλογής μας για την ψήφο της 6ης Μαΐου. Πρέπει να μην μείνουμε στο "TI" αλλά να φτάσουμε στο "ΓΙΑΤΙ". Να φύγουμε από τον δρόμο της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και τα ανύπαρκτα διλήμματα και να βαδίσουμε στον δρόμο του ορθολογισμού.

Να σας πω λοιπόν "γιατί" δεν θα ψηφίσω τα περισσότερα "παλιά" κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μου.

- Δεν θα ψηφίσω το ΠαΣοΚ για να μην είμαι εγώ αυτός που θα δώσει την ευχαρίστηση στον Joseph Goebbels να βλέπει την τέχνη του να κερδίζει στη χώρα που γεννήθηκαν η Δημοκρατία και η Παρρησία. Το κόμμα αυτό που στη δεκαετία του '80 έβαλε τα θεμέλια της οικονομικής καταστροφής της χώρας οικοδομώντας μια οικονομία εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους, το κόμμα αυτό που μέχρι χθες μας έλεγε ότι "λεφτά υπάρχουν", το κόμμα αυτό που έχοντας αποκτήσει μια απόλυτα οπορτουνιστική, νεοφιλελεύθερη λογική και κατέρχεται στις εκλογές με όνομα "σοσιαλιστικού κινήματος" - που όμως χρειάζεται να το φυλάει νυχθημερόν μια μεραρχία ΜΑΤ - αξίζει του χλευασμού μας και μόνο.

- Δεν θα ψηφίσω τη Νέα Δημοκρατία γιατί φέρει βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημα της πολιτικής. Διότι και εκείνη αντελήφθη το "κυβερνώ" ως "διορίζω". Διότι και εκείνη όταν έπρεπε να πάρει τις στρατηγικές αποφάσεις και να τις υλοποιήσει, είχε "παρκάρει στο κράτος". Διότι ακόμα την πενταετία 2004-2009 έχασε τελείως τον έλεγχο της οικονομίας, ανέβασε εγκληματικά τα ελλείμματα και υποθήκευσε το μέλλον των επόμενων γενιών. Ακόμα χειρότερα όμως δεν της συγχωρώ με τίποτα που δέχεται ακόμα και σήμερα να συνδιαλέγεται με τα ακροδεξιά, μέχρι και φασιστικά στοιχεία. Δεν είναι δυνατόν ο διάδοχος του Μιχαλολιάκου στην προεδρεία της Νεολαίας ΕΠΕΝ,  προσωπική επιλογή του δικτάτορα Παπαδόπουλου - ο τσεκουροφόρος Μάκης Βορίδης να είναι στα ψηφοδέλτια του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όχι, δεν μπορεί να νομιμοποιείται η ατζέντα του νεοναζισμού από το κόμμα που επανέφερε τη δημοκρατία στη χώρα μας.

Σημειώνω πως η κοινή λογική λέει πως μετά την αποκάλυψη ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ελάμβαναν υπόγειες, παράνομες χρηματοδοτήσεις από διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά κέντρα θα έπρεπε να είχαν τεθεί εκτός νόμου και να έχει απαγορευτεί η κάθοδός τους στις εκλογές.

- Δεν θα ψηφίσω ΚΚΕ γιατί δεν μπορώ να υποστηρίξω κόμματα που προωθούν το απόλυτο μονοπώλιο. Δεν είναι δυνατόν 20+ χρόνια μετά την πτώση του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" το ΚΚΕ ακόμα να υμνεί τον Στάλιν και τις "επιτυχίες" του. Πολύ χειρότερα το ΚΚΕ - για να ακριβολογούμε, η ηγεσία του - έχει παρεκτραπεί σε μια μεσαιωνικού τύπου τακτική που μόνο η Καθολική Εκκλησία της ιστορικής αυτής περιόδου μπορεί να συναγωνιστεί. Τι μας λέει το ΚΚΕ; Λέει ότι μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ο καπιταλισμός δεν αλλάζει, πάντα αυτός ήταν, απλώς τώρα έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Δεν έχει νόημα οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής βελτίωσης των πραγμάτων για τα λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη. Είναι πολύ φυσιολογικό που η Αλέκα Παπαρήγα δεν θέλει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Θα ήταν σαν να γινόταν η Δευτέρα Παρουσία την εποχή του παπικού μεσαίωνα. Είπαμε, δεν μπορεί να γίνει τίποτα! Μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία - συγγνώμη, μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία - εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οργανωνόμαστε στο ΠΑΜΕ, να κλείνουμε κανένα λιμάνι και να αγοράζουμε κουπονάκια ενίσχυσης. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε: Όπως οι παπάδες του μεσαίωνα "ευλογούσαν" το κρέας και το έκαναν "νηστίσιμο" έτσι και το ΚΚΕ μπορεί να "ευλογεί" απολύσεις και άλλες παρόμοιες τακτικές στον Ριζοσπάστη διότι γίνονται για "καλό σκοπό". Τέλος, πάντα στη λογική του παπικού μεσαίωνα, το ΚΚΕ άρχισε να μοιράζει και "συγχωροχάρτια", όπως έκανε για τον Άρη Βελουχιώτη και τον Νίκο Ζαχαριάδη. Άντε σύντροφοι, συγχωρείστε και κανέναν εν ζωή.

- Δεν θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, παρότι το έκανα τόσο το 2007 όσο και το 2009, γιατί έχει εγκλωβιστεί σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και φλερτάρει με το λαϊκισμό. Είναι πολύ κρίμα για μια δύναμη που θα μπορούσε να εκφράσει το προοδευτικό ρεύμα ενός νέου ανθρωπισμού, που θα μπορούσε να αναπτύξει μια νέα προοδευτικότητα βασισμένη στην ανάπτυξη μιας σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της  εργασίας του έχουσα στο επίκεντρο τη δημιουργία. Αντίθετα έχει εγκλωβιστεί σε λαϊκιστικές κορώνες για το "απεχθές" χρέος, που ακόμα και αν είναι έτσι είναι σύμπτωμα - όχι αιτία του προβλήματος. Θα ήθελα πραγματικά πολύ να δω το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα να μας καλούν να γίνουμε όλοι μάστορες και να στοχοποιούσε την οικονομική ολιγαρχία που είναι η κύρια υπεύθυνη για τα δεινά του τόπου & του λαού μας. Αντί αυτού, ακούω ρητορείες κενές ουσιαστικού περιεχομένου. Βλέπω στόχευση στο συναίσθημα ενώ αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο ορθός λόγος. Δάκρυσα ακούγοντας τον Μανώλη Γλέζο να λέει την ιστορία του μεγάλου αγωνιστή Μάθιου Πόταγα. Τι μας λέει σήμερα ο Μάθιος Πόταγας; Μας λέει πως όσο και αν είμαστε λίγοι και μόνοι, πρέπει να κάνουμε το σωστό για τον τόπο. Ποιο είναι το σωστό για τον τόπο και το λαό σήμερα; Είναι η άρση των απαράδεκτων στρεβλώσεων, είναι η διάλυση της οικονομικής ολιγαρχίας και τα εγκληματικά χαρακτηριστικά, είναι η ανάπτυξη ενός νέου οικονομικού παραγωγικού μοντέλου με έμφαση στη δημιουργικότητα και τη δικαιοσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς στο πρόγραμμα και τη ρητορική του αγνοεί τον Μάθιο Πόταγα.

- Δεν θα ψηφίσω ΛΑΟΣ ούτε Ανεξάρτητους Έλληνες γιατί είμαι οπαδός του ορθού λόγου και αντίπαλος του λαϊκισμού. Ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή του 21ου αιώνα θα πρωταγωνιστούσε ο λαϊκισμός ήταν κάτι που πραγματικά δεν το ανέμενα. Το ποσοστό ψήφων που θα λάβουν τα κόμματα αυτά το παίρνω ως ένα ισχυρό μήνυμα ότι πρέπει να ενισχύσουμε την Παιδεία στη χώρα μας.

- Δεν θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή διότι η θέση των νεοναζί, των φασιστών και των μπράβων την νύχτας είναι στη φυλακή και όχι στο κοινοβούλιο. Είναι η θέση που αργά ή γρήγορα θα βρεθούν, ακολουθώντας το παράδειγμα των προτύπων τους. Όσο για αυτούς που σκέφτονται να ψηφίσουν εθνικοσοσιαλισμό, τους προτείνω να πάνε μια βόλτα μέχρι τη Δρέσδη της Γερμανίας. Η απόλυτη καταστροφή και η πλήρης διάλυση περιμένουν τους λαούς που θα πιστέψουν ότι είναι οι "εκλεκτοί" και θα ακολουθήσουν τον εθνικοσοσιαλισμό. Πέρα από το ηθικό σκέλος του θέματος, είναι και θέμα επιβίωσης. Η υιοθέτηση του εθνικοσοσιαλισμού έστω και από μικρή μερίδα του λαού θα μας οδηγήσει με μαθηματική ελπίδα στην καταστροφή.

- Δεν θα ψηφίσω την Ντόρα Μπακογιάννη ούτε τη Λούκα Κατσέλη. Δεν πρόκειται ποτέ έμπρακτα να επικροτήσω τη μεταμφίεση του "παλιού" ως "νέο". Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι που ευθύνεται για την κατάντια της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι ότι πιο συντηρητικό, ότι πιο στρεβλό, ότι πιο σάπιο σε τελική ανάλυση έχει δώσει το πολιτικό σύστημα. Λυπάμαι που κάποιοι αντικειμενικά αξιόλογοι συμπολίτες μας έχουν ακολουθήσει Λούκα & Ντόρα, τον δρόμο δηλαδή της πολιτικής & οικονομικής ολιγαρχίας. Κάνουν λάθος μεγάλο, ευελπιστώ να το καταλάβουν σύντομα. Το παλιό δεν γίνεται να αναβαπτιστεί ως νέο.

- Δεν θα ψηφίσω τον Φώτη Κουβέλη διότι εκφράζει το χειρότερο πρόσωπο της ελληνικής αριστεράς. Είναι ο "Σημίτης του Συνασπισμού". Μιλάει πολύ μα δεν λέει τίποτα. Μας καλεί να τον ψηφίσουμε γιατί είναι συμπαθής, όμως όπως μου έλεγε και υποψήφιος βουλευτής του όταν τον ρώτησα "μα καλά, και αν μπείτε στην κυβέρνηση τι θα κάνετε;" μου απάντησε εύγλωττα "τα ίδια αλλά με πιο ανθρώπινο πρόσωπο". Δεν ξέρω τι να πω πια με αυτήν την ιδεολογική & πολιτική παρακμή. Πάνω απ'όλα όμως δεν θα ψηφίσω Κουβέλη λόγω της Ρεπούση. Όποιος μιλά για "συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης" δεν είναι ούτε αριστερός ούτε φιλελεύθερος, είναι φασίστας.


Με βάση την παραπάνω ανάλυση ΠαΣοΚ, Νέα Δημοκρατία, ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ, Δημ.Αρ., ΛΑΟΣ, Αν.Ελλ., Χ.Α, Δη.Συ. και Κοιν.Συμ. δεν μπορούν καμία περίπτωση να αποτελέσουν ορθολογικές επιλογές της ψήφου μας. Τι μένει; 

Από τα μικρότερα κόμματα αυτά που νομίζω πως αξίζουν οπωσδήποτε της προσοχής μας είναι τα ακόλουθα:

1. Οικολόγοι Πράσινοι
2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ
3. Πειρατές
4. Δράση
5. Δημιουργία Ξανά!

Πιστεύω πως ψήφος σε οποιοδήποτε από τα κόμματα αυτά έχει ορθολογικά χαρακτηριστικά και ΔΕΝ είναι "χαμένη ψήφος".

Ποιο από τα πέντε αυτά κόμματα όμως; Καθένας ας αποφασίσει με βάση τα κριτήριά του ως προς το σημαντικό και καλό για το λαό και τον τόπο! Με απόλυτη ειλικρίνεια, όχι μόνο σέβομαι αλλά και υποστηρίζω ψήφο σε οποιοδήποτε από αυτά τα κόμματα ως αποτέλεσμα ορθού λόγου.

Όσον αφορά τη δική μου προσωπική ανάλυση και επιλογή, έχει ως ακολούθως:

1. Οικολόγοι Πράσινοι: Το διεθνές κίνημα της οικολογίας από την σκοπιά της βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, της ορθολογικής χρήσης των φυσικών πόρων και της κοινωνικής δικαιοσύνης κινείται αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση. Στην Ελλάδα όμως περιμέναμε περισσότερα. Από τις Ευρωεκλογές που οι Οικολόγοι Πράσινοι πέτυχαν την είσοδό τους στην Ευρωβουλή, οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες. Οι δικές μου δεν έχουν καλυφθεί. Αυτό που περίμενα ήταν η πρόταση ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου βιώσιμης ανάπτυξης, η προαγωγή της επιχειρηματικότητας με σεβασμό στο περιβάλλον. Περίμενα και ισχυρότερη αντίδραση στη γελοιότητα της επιδοτούμενης επιχειρηματικότητας των ΑΠΕ, η οποία ούτε βιώσιμη ενεργειακή υποδομή δημιουργεί ούτε ορθολογική διαχείριση των κοινωνικών πόρων αποτελεί.

2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που έχει δώσει το αίμα της για τον κομμουνισμό και που προδόθηκε από την κομματική γραφειοκρατία. Πιστεύω στην κοινοκτημοσύνη ως ύψιστο επίπεδο κοινωνικού & πολιτικού πολιτισμού. Αντιλαμβάνομαι πλήρως πόσο δύσκολο είναι να πραγματωθεί. Πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να λειτουργήσει σωστά η αστική δημοκρατία, να λειτουργήσει αποτελεσματικά η παιδεία, να προαχθούν τα κοινωνικά ιδεώδη της συνεργασίας, της ισότητας και στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου. Υπό το πρίσμα αυτό, οι απόψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχονται για μένα από ένα μακρινό - όμως πολύ ευτυχισμένο - μέλλον. Μου αρέσει πολύ που μιλά για τον "σοσιαλισμό που δεν ζήσαμε" σε αντίθεση με την ηγεσία του ΚΚΕ που προσπαθεί να κάνει τη νύχτα-μέρα με το σοβιετικό έκτρωμα. Συνοπτικά, όποιος πραγματικά πιστεύει στο εφαρμόσιμο των ιδεών του κομμουνισμού πρέπει να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι μακράν η πιο αυθεντική και ειλικρινής φωνή του χώρου. Θα ήθελα πολύ να τη δω να πρωταγωνιστεί στη δημιουργία ενός νέου συνεταιριστικού κινήματος. Θα ήθελα ακόμα να τη δω να στηλιτεύει την στρέβλωση της σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του.

3. Κόμμα Πειρατών: Πραγματικά αξιόλογη πρωτοβουλία που πρέπει να τη δούμε πολύ προσεκτικά. Οι αξίες τους είναι βαθιά δημοκρατικές και αναμφίβολα προοδευτικές. Είμαι βέβαιος πως το Κόμμα Πειρατών θα εξελιχθεί σε έναν από τους φορείς προοδευτικού λόγου του τόπου μας. Αυτό που δεν βλέπω ξεκάθαρα είναι μια σαφής, βιώσιμη πολιτική & οικονομική στρατηγική. Ευελπιστώ να βγουν ενισχυμένοι από τις εκλογές, να συνεχίσουν με το ίδιο και περισσότερο ενθουσιασμό και να αναπτύξουν συγκεκριμένες δράσεις & προτάσεις. Σε κάθε περίπτωση η θέση ότι η επανάσταση της πληροφορίας μπορεί να οδηγήσει σε αναβίωση της άμεσης δημοκρατίας είναι στρατηγικά σωστή και ας μου επιτραπεί να αναφέρω ένα σχετικό άρθρο μου του 2006 με τίτλο "Διαδίκτυο, ψηφιακή ελευθερία και άμεση δημοκρατία"

Αφού λοιπόν παρουσίασα τις παραπάνω σκέψεις μου για Οικολόγους, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πειρατές, αφού ακόμα επαναλάβω ότι θεωρώ ψήφο σε όποιο από τα κόμματα αυτά ως πράξη ορθολογική που χρήζει σεβασμού και στήριξης από όλους, ας έρθω στις δυο τελευταίες επιλογές οι οποίες είναι πλησιέστερες όλων στα πιστεύω μου: Η Δράση και η Δημιουργία Ξανά.

Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω προβληματιστεί περισσότερο για μια επιλογή. Χθες στο twitter είπα πως σκέφτομαι να ψηφίσω τη Δημιουργία Ξανά και είχα αντιδράσεις από διάφορους χώρους, συμπεριλαμβανομένων ανθρώπων που σέβομαι και εκτιμώ βαθιά. Θέλω με απόλυτα κατηγορηματικό τρόπο να πω ότι δεν θεωρώ πως Δράση & Δημιουργία Ξανά είναι σε κάποια κόντρα, σε αντιπαλότητα. Το ίδιο και με τα υπόλοιπα τρία κόμματα που παρουσίασα πιο πάνω. Αντίπαλός μας είναι τα μιζοκόμματα ΠαΣοΚ & ΝΔ, αντίπαλός μας είναι τα πολιτικά απολιθώματα της αριστεράς & της δεξιάς, αντίπαλός μας είναι τα μπάζα της μεταπολίτευσης.

Ο Μανώλης Γλέζος, σε άλλο context βέβαια που νομίζω σχολίασα επαρκώς παραπάνω, είπε κάτι πολύ σωστό. Υπάρχουν αντίπαλοι, υπάρχουν και σύμμαχοι. Μεταξύ των συμμάχων υπάρχουν και κάποιοι με (ελαφρώς) διαφορετικές απόψεις. Αυτή νομίζω είναι η κατάσταση με τη Δράση & τη Δημιουργία Ξανά.

Η προσωπική μου επιλογή παραμένει η Δημιουργία Ξανά. Γιατί; Γιατί είναι start-up! Τι εννοώ με αυτό; Κάτι βαθιά πολιτικό: Όταν ζητάς τη μεγάλη επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική, όταν μιλάς στην κοινωνία και καλείς τον κόσμο να ανακτήσει την ιδιότητα του πολίτη, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που ονομάζουμε "learning curve", ένα στάδιο δηλαδή ωρίμανσης της πολιτικής σκέψης και του πολιτικού λόγου. Το στάδιο αυτό είναι πράγματι πολύ επικίνδυνο καθώς η προσπάθεια μπορεί να εκτραπεί σε κατευθύνσεις πολύ διαφορετικές από αυτές που είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές.

Ειδικά στη Δημιουργία Ξανά είδα θέσεις για το μεταναστευτικό οι οποίες με βρίσκουν κάθετα αντίθετο. Θέλω να πιστεύω πως είναι ένα δείγμα ανωριμότητας που είναι πολύ φυσιολογικό σε κόμμα που έχει ζωή λίγων εβδομάδων. Η ουσία όμως είναι πως η Δημιουργία Ξανά πραγματώνει δυο στρατηγικές επιλογές - μονόδρομους για την έξοδο από την κρίση που δεν είναι άλλες από την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική και την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρο τη δημιουργία με την επιχειρηματικότητα, όχι σαν ιδιοτέλεια, όχι σαν "κάνω εταιρεία", όχι σαν ταξικό ή κληρονομικό προνόμιο, αλλά ως μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογής ως μια στάση ζωής που θα οδηγήσει τον καθένα μας να προσφέρει στην κοινωνία ότι μπορεί βάσει των δυνατοτήτων του και να περιμένει να λάβει ότι την κοινωνία ότι χρειάζεται σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Η Δράση είναι μια υγιής κίνηση. Ο Στέφανος Μάνος στη δύση του πολιτικού του κύκλου κινείται σε πολύ σωστό δρόμο. Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες, ως εξωτερικός παρατηρητής εκλαμβάνω την άρνηση συνεργασίας με τη ΔΗ.ΣΥ., δηλαδή η απόδειξη ότι λέει αλήθεια όταν μιλά για αλλαγή κουλτούρας και νοοτροπίας, ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Όπως ο ίδιος ο Στέφανος Μάνος είχε πει, οι αρχιερείς της προηγούμενης θρησκείας δεν μπορούν να θεμελιώσουν τη νέα θρησκεία που χρειαζόμαστε. Η πράξη αυτή μου απάντησε και ένα άλλο μεγάλο ιστορικό μου ερώτημα, για το πως ο Μάνος είχε βρεθεί στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠαΣοΚ. Υποθέτω η αλλαγή αυτής στάσης μάλλον σημαίνει ότι έχει μετανιώσει και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Γιατί λοιπόν επιλέγω Δημιουργία Ξανά και όχι Δράση; Κυρίως γιατί η επιλογή αυτή περιέχει έναν ισχυρό συμβολισμό για την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική που είναι η κορυφαία προϋπόθεση για τη διάσωση της χώρας.

Δεν είμαι σίγουρος αν Δημιουργία Ξανά, Δράση, Οικολόγοι  Πράσινοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Κόμμα Πειρατών θα είναι όλοι στη Βουλή της 7ης Μαΐου. Πιστεύω πως δυο ή τρεις από αυτούς όντως θα είναι και θα επηρεάσουν θετικά της εξελίξεις.

Αυτό για το οποίο είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟΣ είναι πως τα κόμματα αυτά έχουν ήδη κατακτήσει την ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΉ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ και είναι μόνο θέμα χρόνου, λίγου μάλιστα, αυτό να αποτυπωθεί και στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς.

Κλείνω το μακροσκελές αυτό κείμενο εκφράζοντας τη μεγάλη μου αισιοδοξία ότι η επιστροφή των Ελλήνων στη Πολιτική όχι μόνο θα σώσει την Ελλάδα από την επερχόμενη καταστροφή αλλά θα σηματοδοτήσει την επιστροφή της Ευρώπης στην Πολιτική με εξαιρετικά θετικές συνέπειες στη ζωή όλων μας.

Αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

Αναλαμβάνουμε τις Ευθύνες μας - Ανακτούμε την ιδιότητα του Πολίτη

Τα δυο χρόνια που πέρασαν βιώνουμε όλοι στην Ελλάδα τις συνέπειες μιας ύβρεως που διαπράξαμε συλλογικά. Όχι, δεν αναφέρομαι στο φασιστικό "μαζί τα φάγαμε". Μιλώ για την απώλεια της ιδιότητας του Πολίτη, απώλεια που έχει συμβεί εδώ και πολύ καιρό μα τώρα οι συνέπειές της γίνονται ορατές σε όλους.

Πόλις, πολιτισμός, πολίτης, πολιτική. Η μαγική αυτή σειρά λέξεων είναι εκείνη που έδωσε παγκόσμια την ώθηση για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ειδικά εδώ, στην Ελλάδα, φτάσαμε στα υψηλότερα επίπεδα πραγμάτωσης των παραπάνω εννοιών.

Αυτό που συνέβη όμως στην περίοδο που συνοπτικά ονομάσαμε "Μεταπολίτευση" ήταν ότι λίγο-πολύ όλοι μας αρνηθήκαμε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητα του Πολίτη - Ή, ακόμα χειρότερα, μείναμε μόνο στα δικαιώματα.

Έτσι αργά αλλά σταθερά πάψαμε να είμαστε Πολίτες και γίναμε "Κρατίτες". Αναδείξαμε την έννοια του "ιδιωτικο-δημόσιου" όπου τα σύνορα μεταξύ ιδιωτικού & δημοσίου τομέα ήταν στην καλύτερη περίπτωση γκρίζα - αν και συνήθως ήταν ανύπαρκτα. 

Η αντίληψη του "κυβερνώ" ως "διορίζω" ήταν εκείνη που οδήγησε στην κατάσταση αυτή.

Οι οικονομικοί δείκτες μιλούν από μόνοι τους. Μεγάλωσε το παραγόμενο εγχώριο προϊόν, όμως αυτό έγινε σε βάσεις σαθρές. Χωρίς κανένα σεβασμό στη γεωοικονομία, το συμβολικό και το ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας.

Αποτέλεσμα; Η φούσκα έσκασε. Τόσο απλά. Εκχωρώντας τις υποχρεώσεις του Πολίτη, δυστυχώς εκχωρήσαμε τελικά και τα δικαιώματα. Φτάσαμε, σχεδόν 200 χρόνια μετά, να προσμένουμε το νέο Ναυαρίνο.

Λύση υπάρχει; Φυσικά και υπάρχει. Με βάση την παραπάνω ανάλυση το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, ανακτώντας ταυτόχρονα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητα αυτή.

Η "Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική" είναι η ανοιχτή συλλογική προσπάθεια που σκοπό έχει να οδηγήσει στην έναρξη της μεγάλης αυτής πορείας. Δεν θα είναι εύκολο, έχουμε κακομάθει. Είναι δύσκολο να είσαι Πολίτης. Είναι πάνω απ'όλα μια μεγάλη ευθύνη, όταν εδώ και τριάντα χρόνια μας έχουν μάθει στην ανευθυνότητα.

Η δυσκολία όμως δεν μας πτοεί. Είμαστε αποφασισμένοι να βγάλουμε την Ελλάδα από το αδιέξοδο. Είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε και πάλι Πόλεις να δημιουργήσουμε τον νέο ελληνικό Πολιτισμό. Είμαστε αποφασισμένοι να ανακτήσουμε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του Πολίτη. 

Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Επιστρέφουμε στην Πολιτική!

Βρώμα και δυσωδία αναβλύζουν οι άσπρες φόρμες

Πρόσφατα μιλούσα με έναν λογιστή φίλο μου ο οποίος μου περιέγραφε την περίπτωση ενός μεγαλογιατρού ο οποίος για κάποιο λόγο αναγκάστηκε να δηλώσει ένα σημαντικό τμήμα του ετήσιού του εισοδήματος για το 2008, με αποτέλεσμα αυτό να ξεπεράσει τις 500.000 € - σε αντίθεση με περίπου 30.000 € το 2007 και παρόμοια ποσά τα προηγούμενα έτη.

Μιλάμε για έναν γνωστό γιατρό, διευθυντή κλινικής σε ιδιωτικό νοσοκομείο και ιδιοκτήτη ιατρείου στην Αθήνα. Σύμφωνα με υπολογισμούς του φίλου μου το αληθινό ετήσιό του εισόδημα πιθανότατα απαιτεί ένα επταψήφιο ποσό για να αναπαρασταθεί.

Όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, φοβόμαστε τον θάνατο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανθρώπινο.

Στα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα, ο φόβος αυτός - ό,τι πιο απόκρυφο στην ανθρώπινη ύπαρξη θα μπορούσε να πει κανείς, αποτέλεσε και αποτελεί παράγονται αισχρού πλουτισμού για μια μερίδα συνανθρώπων μας.

Πόσοι είναι αυτοί που άκουσαν ιατρό δημοσίου νοσοκομείου να λέει "η αμοιβή μου για την εγχείρηση είναι τόση". Είναι τόσοι πολλοί, που πλέον δεν εκπλήσσονται όταν ακούν τον "γιατρό" να εκβιάζει για τη μίζα ώστε να κάνει τη δουλειά του -για την οποία φυσικά πληρώνεται- αλλά όταν δεν το κάνει.

Πρόκειται για αίσχος του ιατρικού κόσμου.

Καθώς έκλεισα τον Δεκέμβρη τα 32 μου χρόνια, τυχαίνει πολλοί φίλοι μου το διάστημα αυτό να βιώνουν τη μεγάλη ευτυχία της οικογένειας. Στη φάση της εγκυμοσύνης και της αναμονής του νέου μέλους της οικογένειας, σε όλους έχει συμβεί το ακόλουθο: Ο γυναικολόγος - μαιευτήρας θέτει το ερώτημα "σε τι κατηγορία δωματίου θα διαμείνει στο μαιευτήριο η εγκυμονούσα, μέλλουσα μητέρα;". Το ερώτημα αυτό ακολουθεί η ενημέρωση ότι η "αμοιβή" του μαιευτήρα είναι ισόποση με το κόστος του δωματίου.

Προφανώς, η γέννηση ενός μωρού με μητέρα μονόκλινου δωματίου είναι πολύ, πολύ δυσκολότερη & επίπονη από εκείνη μητέρας τετράκλινου.

Δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες εκφράσεις για να περιγράψω τη διαμορφωθείσα κατάσταση στον κλάδο της υγείας και πάνω απ' όλα τη συμπεριφορά των ίδιων των γιατρών. Οι έχοντες δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη μετατράπηκαν σε πωλητές των φαρμακευτικών εταιρειών και σε χειρίστου είδους εκβιαστές.

Καμία δικαιολογία για τους εμπόρους του φόβου του θανάτου.

Το θέμα είναι ταμπού. Το συζητάμε όλοι μα όταν έρθει η στιγμή θα "σκεφτούμε τον άνθρωπό μας" και θα βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Είναι εκατοντάδες οι ιστορίες που ακούμε για συνανθρώπους μας που αντιστάθηκαν και για τη θλιβερή κατάληξη, στις περισσότερες περιπτώσεις, των περιστατικών τους.

Ήρθε η ώρα να αλλάξουν τα πράγματα.

Ο αισχρός πλουτισμός και ο κοινωνικός εκβιασμός της μεγάλης πλειοψηφίας των γιατρών δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ήρθε η ώρα η κοινωνία να αντιδράσει. Ναι, υπάρχουν γιατροί που δεν είναι επίορκοι, αποτελούν όμως μια μικρή μειοψηφία. Οι περισσότεροι που δεν χρηματίζονται, κυρίως οι νέοι γιατροί που περιμένουν να "ανεβούν", ονειρεύονται να αρχίσουν να το κάνουν. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Υπάρχει άραγε Ιατρικός Σύλλογος;

Αναρωτιόμαστε όλοι τι κάνει ο Ιατρικός Σύλλογος. Η απάντηση δυστυχώς είναι "τίποτα". Όσοι δεν το πιστεύετε, προσπαθήστε να μάθετε πόσες καταγγελίες χρηματισμού γιατρών έχουν γίνει και αντίστοιχα πόσες άδειες ασκήσεως επαγγέλματος έχουν καταργηθεί. Δυστυχώς, είναι ελάχιστες.

Να τελειώνουμε με τους εμπόρους του φόβου του θανάτου.

Οι νέοι δεν πρέπει να υποκύψουμε. Να καταγγείλουμε τους αισχρούς εκβιαστές, να τους οδηγήσουμε υπόλογους στη δικαιοσύνη. Οι έμποροι του φόβου του θανάτου να οδηγηθούν στο χώρο που τους πρέπει: Στα κελιά των φυλακών. Ελπίζω να ξεκινήσουν οι σχετικές ενέργειες σύντομα, να σπάσει ο φαύλος κύκλος του εκβιασμού. Είναι καθήκον όλων μας.

Η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας υψηλής ποιότητας για όλο τον πληθυσμό είναι στόχος κεντρικής σημασίας για την κοινωνία μας. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του ιατρικού κόσμου αποτελούν το υψηλότερο εμπόδιο. Ήρθε η ώρα να το ξεπεράσουμε. Θα είναι ένα βήμα προόδου και πολιτισμού.