Ηρωες και ανθρωπάκια

Σήμερα το πρωί είδα στην τηλεόραση τον Τίτο Πατρίκιο. Συγκινήθηκα πολύ καθότι είναι συνομήλικος του πατέρα μου (ο οποίος μας άφησε το 2017) και ήταν μαζί στην εξορία στη Μακρόνησο. 

Αφού λοιπόν ο Πατρίκιος αφηγήθηκε γεγονότα της εποχής, τόσο από την κήρυξη του πολέμου όσο και από την αντίσταση, οι δημοσιογράφοι του ζήτησαν "να στείλει κάποιο μήνυμα στους νεώτερους που ακούν".  Απάντησε ξεκινώντας περίπου ως εξής: "Δεν έχω κάποιο μήνυμα να στείλω διότι όποιος στέλνει μηνύματα τέτοιου τύπου κρατά για τον εαυτό του μια θέση υπεροχής, την οποία δεν δικαιούμαι...". Στη συνέχεια μίλησε για την ανάγκη ενδυνάμωσης της δημοκρατίας μας και της αναζήτησης της ενότητας μέσα από τον πλουραλισμός.

Δεν θέλω να θεωρηθεί ότι τον εξιδανικεύω ή τον ηρωοποιώ. Θα θύμωνε πολύ εξάλλου ο ίδιος και θα ήταν σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα του παραπάνω λόγου του. Εξάλλου ο ίδιος ο Θεοδωράκης (επίσης στη Μακρόνησο τα πρώτα χρόνια του '50) είχε πει "απλά ανθρωπάκια ήμασταν, οι καταστάσεις μας έδωσαν την ευκαιρία να δράσουμε".

Από την άλλη, δεν μπορώ να μην καταδείξω τη διδακτικότητα των παραδειγμάτων αυτών και ταυτόχρονα να αναρωτηθώ, εμείς, τα ανθρωπάκια του 2022, αν ανταποκρινόμαστε στις προκλήσεις που η ιστορία επιφύλασσε στη ζωή μας.

Εσύ τι λες, αγαπητέ Αναγνώστη; Ανταποκρινόμαστε;

Ίδωμεν.

Αποχαιρετισμός σε έναν καλό άνθρωπο, τον Iosebi "Soso" Ilariani

Η μητέρα μου μας άφησε ξαφνικά στις 27 Σεπτεμβρίου 2011. Η επαφή με το μη αναστρέψιμο, ειδικά όταν είναι απροσδόκητο, δημιουργεί μια πρωτόγνωρη συναισθηματική κατάσταση. Απέραντη θλίψη, απογοήτευση, θυμός. Ίσως η 'απόγνωση' είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα όσα βίωσα εκείνες τις μέρες.

Σύντομα όμως η πραγματικότητα ήρθε να μας υπενθυμίσει τις τρέχουσες ανάγκες. Η μητέρα, εκτός όλων των άλλων, ήταν εκείνη που φρόντιζε και τον πατέρα μου που μόλις είχε κλείσει τα 83 του χρόνια και αντιμετώπιζε πλήθος προβλημάτων υγείας. O γιατρός μου είχε πει να βρω κάποιον (για να είμαστε ειλικρινής, κάποια, αφού όλοι θεωρούν πως μόνο μια γυναίκα μπορεί να φροντίσει έναν ηλικιωμένο εργαζόμενη ως 'εσωτερική') που μιλά καλά ελληνικά, ώστε όσο γίνεται να μην επιταχυνθεί περαιτέρω η άνοια με την οποία ήδη πάλευε ο πατέρας. 

Μετά από μια δύσκολη και μακρόχρονη προσπάθεια, μια συγγενής με σύστησε σε 'μια πολύ καλή κοπέλα από τη Γεωργία, που είναι πολλά χρόνια στην Ελλάδα' και από τον Οκτώβρη του 2011 η Lia μπήκε στην καθημερινότητά μας, γινόμενη μέρα με την ημέρα ένα μέλος της οικογένειας.

Η Lia όντως ξεπέρασε κάθε προσδοκία στην φροντίδα που προσέφερε στον πατέρα. Άνθρωπος με πραγματικό ενδιαφέρον, ειλικρίνεια και αξίες. Ήταν πράγματι ένα δώρο Θεού για την οικογένειά μας. Σύντομα όμως μάθαμε πως ένας από τους λόγους που η Lia μπορούσε να είναι τόσο καλή ήταν πως είχε παντρευτεί, πρόσφατα μάλιστα, έναν άλλον υπέροχο άνθρωπο, τον Ιωσήφ. Έτσι μας τον σύστησε δηλαδή, όμως τον φώναζαν "Soso" ενώ το επίσημο όνομά του στη Γεωργία ήταν Iosebi.

Από τον Οκτώβρη του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2017 που ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή, ο Soso ήταν ένα ακλόνητο στήριγμα για όλους μας. Ήταν πάντα εκεί όποτε τον χρειαζόμασταν, για οποιαδήποτε δουλειά έπρεπε να γίνει, όσο κουραστική ή δύσκολη κι αν ήταν. Όταν ο πατέρας μου έπαψε να μπορεί να περπατήσει, ο Soso δεν είχε κανένα πρόβλημα να τον πάρει στα χέρια του και να τον κουβαλήσει κυριολεκτικά, όπου χρειαζόταν. Είτε από την κρεβατοκάμαρα στο μπάνιο, ή στο σαλόνι για να δει τηλεόραση, ή και να τον κατεβάσει στο ισόγειο για να μπει στο αυτοκίνητο. Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες αυτού του άρθρου έχουν επιχειρήσει να κουβαλήσουν έναν άλλον άνθρωπο, έστω και έναν ηλικιωμένο 65-70 κιλών, για να αντιληφθούν τι ακριβώς εννοώ. 

Μέσα σε όλα αυτά ο Soso απέδειξε πως είχε μια χρυσή καρδιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που τον είδα σε μια γωνία να δακρύζει όταν χρειάστηκε να καλέσουμε γιατρό στο σπίτι, λόγω της διαρκώς επιδεινούμενης υγείας του πατέρα μου. Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ πως ένιωθε αληθινό καθήκον να βοηθήσει αυτόν τον ηλικιωμένο συνάνθρωπό του ενώ, ας μην το ξεχνάμε, δεν ήταν η δουλειά του αυτή. Απλώς έτυχε να βρίσκεται στον ίδιο χώρο και βοηθούσε διότι έτσι έκρινε πως πρέπει να κάνει.

Όταν ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή, ο Soso ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που έβλεπες πως είχε στενοχωρηθεί πραγματικά. Βίωνε την απώλεια όπως τη βιώναμε και εμείς. Πενθούσε σαν να έχει χάσει έναν δικό του άνθρωπο. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, είχε γίνει κι αυτός ένας πραγματικά δικός μας άνθρωπος.

Ο πατέρας μου με τον νεογέννητο Rezi τον Νοέμβριο του 2016

Ευτυχώς, η τύχη του χαμογέλασε το 2016. Τότε, στα μέσα Νοεμβρίου, η Lia και ο Soso απέκτησαν τον γιο τους, τον μικρό Rezi, μετά από μια μάλλον ανέλπιστη εγκυμοσύνη. Η ευτυχία ήταν μεγάλη, τη μοιραστήκαμε όλοι, μέσα σε αυτούς και ο πατέρας μου που τους τελευταίους μήνες της ζωής του μπόρεσε να βιώσει ξανά τη χαρά μέσα από τη συνύπαρξη με έναν νεογέννητο άνθρωπο.

Με τον Soso και τον μικρό Rezi τα Χριστούγεννα του 2017

Τα χρόνια περνούσαν. Οι δυσκολίες ήταν μεγάλες. Οι συνθήκες διαβίωσης του Soso, της Lia και του Rezi ήταν πολύ δύσκολες. Το ελληνικό κράτος φρόντιζε να δυσκολεύει με διάφορα γραφειοκρατικά τερτίπια τη ζωή αυτών των ανθρώπων που είχαν έρθει στη χωρα μας για ένα καλύτερο αύριο. Η επαγγελματική αποκατάσταση πολύ δύσκολη και η καθημερινότητα, ειδικά μετά την έλευση του παιδιού, απαιτητητική.

Από τα αριστερά ο Soso, εγώ και μετά ο Alvaro από τη Μαδρίτη, την 1η Φεβρουαρίου 2020 στο πατρικό μου σπίτι

Και όμως, μέσα από αυτές τις δυσκολίες, ο Soso και η Lia κατάφεραν να προχωρήσουν μπροστά. Η δουλειά στην οικοδομή ήταν μια εξαιρετική λύση. O Soso απέδειξε με την αξία του, με την εργατικότητα και τον χαρακτήρα του ότι άξιζε αυτήν την ευκαιρία. Οι εργάτες, οι μάστορες και ο εργολάβος στον οποίο δούλευε μιλούν για το 'καλύτερο παιδί'. Πάντα πρόθυμος και χαμογελαστός, έτοιμος να βοηθήσει.                  

Ο Rezi πήγε στον παιδικό σταθμό και αργότερα στο νηπιαγωγείο. Οι δάσκαλοι έχουν να λένε για μια πολύ καλή οικογένεια, για δυο γονείς που αγαπούσαν πολύ και πρόσεχαν το παιδί τους. Οι γείτονες μιλούν για ανθρώπους ευγενικούς και ευχάριστους. Ανθρώπους τους οποίους χαίρεσαι να συναντάς, που χαίρεσαι να είναι συμπολίτες σου.

Soso, Lia και ο Rezi, στη βάπτισή του στις 22 Σεπτεμβρίου 2019

Τον Σεπτέμβριο του 2019, σε μια πολύ ωραία τελετή, ο αδερφός μου Βασίλης έγινε νονός του Rezi, μαζί με έναν ακόμα καλό φίλο της οικογένειας. Ήταν μια όμορφη στιγμή, ένας συμβολισμός του ισχυρού δεσμού που αναπτύχθηκε ανάμεσα στις οικογένειές μας αλλά και μια δέσμευση για αλληλοβοήθεια. Μια δέσμευση που πρώτος ο Βασίλης αλλά και όλοι οι υπόλοιποι θα την τηρήσουμε στο ακέραιο, πρώτα και κύρια για τον μικρό Rezi.

Ο Βασίλης βαφτίζει τον Rezi στις 22/9/2019. Στο βάθος ο Soso.

Εδώ και αρκετούς μήνες μπορεί να πει κανείς ότι οι κόποι του Soso και της Lia είχαν αρχίσει να αποδίδουν καρπούς. Έμεναν πλέον σε ένα όμορφο, αξιοπρεπέστατο σπίτι. Είχαν σταθερή εργασία. Κατάφεραν να ρυθμίσουν όλα τα γραφειοκρατικά τους ζητήματα. Είχαν άριστη σχέση με τους φίλους και τους γείτονές τους. Πάνω απ' όλα, το παιδί τους τα πήγαινε πολύ καλά στο σχολείο, κάνοντας καλούς φίλους και τα πρώτα του βήματα στον κόσμο της εκπαίδευσης.

Δυστυχώς όμως η μοίρα έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι. Το πρωί της Τρίτης 8 Φεβρουαρίου ο Soso ήταν όπως πάντα ξύπνιος από νωρίς. Ξύπνησε τη Lia, έπαιξε με τον Rezi και τον βοήθησε να ετοιμαστεί. Ξεκίνησαν μαζί για το σχολείο. Λίγα μέτρα πριν φτάσουν, ένιωσε μια έντονη αδιαθεσία. Ευτυχώς ο μικρός πρόλαβε να πάει σχολείο. Με μια ηρωική προσπάθεια, αγκαλιά με τη Lia, κατάφερε να γυρίσει σπίτι. Ίσα - ίσα πρόλαβε να ξαπλώσει χάνοντας τις αισθήσεις του. Παρά την τεράστια προσπάθεια της συζύγου του, φίλων που έσπευσαν αμέσως και του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού που ήρθε στη συνέχεια - δυστυχώς με μεγάλη καθυστέρηση - ο Soso ήταν πια νεκρός. Η τελευταία προσπάθεια αναζωογόνησης έγινε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του Αττικού Νοσοκομείου, ήταν όμως πολύ αργά. Αιτία θανάτου είναι πιθανότατα κάποιο οξύ καρδιακό επεισόδιο, παρότι η σχετική έρευνα είναι ακόμη υπό εξέλιξη.

Κάθε θάνατος είναι μια τραγωδία. Ο ξαφνικός θάνατος ενός ανθρώπου που πριν λίγο έκλεισε τα 44 του χρόνια, είναι μια ανείπωτη τραγωδία. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύκολα αν αναλογιστεί κανείς ότι αφήνει πίσω τη σύζυγό του, τη μητέρα και την αδερφή του και, πάνω απ' όλα, τον πεντάχρονο γιο του. Είναι κάτι ασύλληπτα, αδιανόητα άδικο.

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Πραγματικότητα όμως είναι και πως ο Soso μέχρι την τελευταία μέρα της σύντομης ζωής του ήταν ενεργός και δραστήριος. Αντιμετώπισε εξαιρετικά μεγάλες δυσκολίες, που θα έκαναν τους περισσότερους από εμάς να λυγίσουμε, και τα κατάφερε. Έβαλε τη ζωή του σε τάξη, εξασφάλισε την οικογένειά του. Είχε πολλούς και καλούς φίλους. Τίμησε την οικογένειά του, τίμησε την πατρίδα του αλλά και τη χώρα που τον φιλοξενούσε. Την τελευταία μέρα της ζωής του, έπαιξε με το παιδί του, το πήγε στο σχολείο μαζί με τη γυναίκα του και λίγα λεπτά αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια της. Ναι, είναι μια τραγωδία. Έφυγε νωρίς και άδικα. Έφυγε όμως έχοντας επιτύχει την πολύ δύσκολη αποστολή του και, κυριολεκτικά, στην αγκαλιά των πιο αγαπημένων του ανθρώπων. Αν μπορεί να υπάρξει ευτυχισμένος θάνατος, αυτός ήταν του Soso.

 

Όταν ήμουν περίπου πέντε ετών θυμάμαι τη μητέρα μου να με προτρέπει να γίνω "ένας καλός και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία". Όπως περνάνε τα χρόνια αντιλαμβάνομαι πως αυτό είναι κάτι που καθένας μας πρέπει να το κατακτήσει. Κανείς δεν το έχει εκ των προτέρων. Δεν έχει να κάνει με τη φυλή, την εθνικότητα, το φύλο, την κοινωνική τάξη ή την οικονομική κατάσταση. Δεν έχει να κάνει ακόμα ούτε με τη μόρφωση και το επάγγελμα. Αντίθετα, είναι μια βαθύτερη ποιότητα που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο.

Ο Iosebi Ilariani, ο αγαπημένος φίλος Soso, αυτό το δικαίωμα το κατέκτησε με την αξία του. Ήταν ένας καλός και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία. Η σύζυγός του Lia, ο γιος του Rezi, η μητέρα του Vera και όλοι οι συγγενείς του θα είναι πάντοτε πολύ υπερήφανοι για αυτόν. O Soso θα ζει μέσα τους. 

Εμείς, τέλος, όλοι όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, θα τον θυμόμαστε πάντα με εκτίμηση και αγάπη.

Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ένας Μεγάλος Επαναστάτης

Ένας από τους λόγους που θα μείνει για πάντα στην μνήμη μου το έτος 2020 ήταν γιατί γνώρισα το αληθινό πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Όχι, δεν ήταν μέσα από κάποια μεγάλη δυσκολία ή κάποιου είδους ακραία εμπειρία, όπως συχνά συμβαίνει. Αντίθετα, τον Ιησού Χριστού νομίζω πως μπόρεσα να τον κοιτάξω πρώτη φορά στα μάτια διαβάζοντας τον "Τελευταίο Πειρασμό" του Νίκου Καζαντζάκη. Δεν μου έχει μείνει καμία αμφιβολία πως ήταν μια συνάντηση αποκαλυπτική, απίστευτα διδακτική και εντυπωσιακά ουσιώδης για τη διαμόρφωσή μου, καθώς νομίζω πως μπόρεσα να καταλάβω, τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο, τα μηνύματα που θέλησε να μας δώσει ο "Υιός του Ανθρώπου" αλλά και ο "Υιός του Θεού" για τους θρησκευόμενους.

Ανεξάρτητα λοιπόν της τοποθέτησης καθενός από εμάς σχετικά με την ύπαρξη ή όχι κάποιας ανώτερης δύναμης (δεν φιλοδοξώ στο σύντομο αυτό άρθρο να απαντήσω στο προαιώνιο ερώτημα του εάν υπάρχει τελικά Θεός ή όχι - σημειώνω όμως πως εδώ και χρόνια έκρινα πως το ίδιο το ερώτημα με υπερβαίνει, οπότε δηλώνω πλέον αγνωστικιστής), ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ένα από τα σημαντικότερο πρόσωπα της παγκόσμιας ιστορίας και θέτει μια κορυφαία υποψηφιότητα για τον τίτλο του μεγαλύτερου, του πιο ριζοσπαστικού επαναστάτη που πάτησε ποτέ στη γη.

Πηγαίνοντας κατευθείαν στο συμπέρασμα, τελειώνοντας τον "Τελευταίο Πειρασμό" μου δημιουργήθηκε μια ισχυρότατη πεποίθηση πως σκοπός της ζωής δεν είναι άλλος από το νόημα. Είναι ίσως κάτι σαν έναν αγώνα νοηματοδοσίας που κάθενας μας συμμετέχει από την στιγμή που υπάρχει και η η ίδια η ποιότητα και η αξία του νοήματος που επιλέγει (ελπίζω) να δώσει κανείς στη ζωή του είναι και το μέτρο της αξίας της. Για να μπορέσει όμως κανείς να πλοηγηθεί σε μια τόσο απαιτητική διαδρομή, χρειάζεται χάρτη και πυξίδα, που τις προσέφερε απλόχερα ο Ναζωραίος: Τη συγχώρεση και την αγάπη.

Αν κάποιος αναλογιστεί τη βαρύτητα των παραπάνω, δεν μπορεί παρά να συγκλονιστεί. Ο Άνθρωπος είναι εν τέλει ένας μικρός Θεός: Έχει την απόλυτη ελευθερία να νοηματοδοτήσει τη ζωή του όπως εκείνος θέλει. Το τίμημα για αυτήν την αδιανόητη εξουσία είναι βέβαια πικρό: Η ελευθερία έρχεται μαζί με το πεπερασμένο της ύπαρξης, ένα τίμημα που κάνει τη μεγάλη πλειοψηφία ημών να παραλύει και να μην μπορεί τελικά να ζήσει. Την στιγμή όμως που κάποιος θα συνειδητοποιήσει αυτήν την τεράστια ελευθερία και εξουσία, την στιγμή που θα επιλέξει να μην τρέμει στην σκέψη του θανάτου, τότε μπορεί πραγματικά να ανυψωθεί σε ένα πολύ ανώτερο επίπεδο. Ο φόβος βέβαια και ο φθόνος καραδοκούν. Σε τελική ανάλυση, ο φόβος και ο φθόνος είναι που μας υπενθυμίζουν διαρκώς την θνητότητά μας και επαναφέροντας το πεπερασμένο της ύπαρξής μας, που το μεταμφιέζουν σε μια υποτιθέμενη ματαιότητα, γίνονται μήτρα κάθε αρνητικής σκέψης, πράξης και ενέργεια.

Στη μεγάλη δυσκολία αυτή, κάθε άνθρωπος, κάθε μικρός Θεός δηλαδή, έχει δυο πανίσχυρα όπλα: Την αγάπη και τη συγχώρεση. Είναι εύκολο να το λες και - πολύ - δύσκολο να το κάνεις. Όποιος όμως καταφέρει να αγαπήσει δίχως όρους και προϋποθέσεις (ακόμα λοιπόν και τον "εχθρό" και τον "αντίπαλο", όπως αγαπά το παιδί, τον γονιό, τον αδερφό ή τον σύντροφο) και όποιος έχει καταφέρει να συγχωρήσει επίσης δίχως όρους και προϋποθέσεις, έχει κάνει αυτός ο Άνθρωπος ένα βήμα προς την ίδια τη θέωση, ένα βήμα προς την εκπλήρωση της δυνατότητάς του να γίνει μικρός Θεός.

Τα παραπάνω νομίζω πως έχουν έναν εκπληκτικά επαναστατικό χαρακτήρα αφού εν τέλει αφορούν στην ίδια την απελευθέρωση του ανθρώπου από τον κορυφαίο των φόβων, τον φόβο του θανάτου, ενώ απαντούν στο πλέον μείζον των ερωτημάτων, στο νόημα της ζωής. Εκτός αυτών των θεμελιωδών όμως, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ υπήρξε επαναστατικός σε μια σειρά από 'μικρότερα' (τρόπος του λέγειν, μικρότερα) και πιο πρακτικά ζητήματα: Τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και την ισότητά της με τον άντρα. Την προστασία των φτωχοτέρων και την αναδιανομή του πλεονάσματος. Την αποκήρυξη των φορμαλισμών, των στερεοτύπων και των διακρίσεων. Ο Ιησούς, πέραν πάσης αμφιβολίας, ήταν Ο Κορυφαίος των Επαναστατών.  

Βέβαια, όπως μάλλον ήταν αναμενόμενο, ο λόγος του έχει στρεβλωθεί διαχρονικά σε αδιανόητο βαθμό. Το κατεστημένο φέρθηκε όπως πάντα πονηρά: Αντιμέτωπο με το κύμα που θα το διέλυε, αποφάσισε να αγκαλιάσει τον Χριστιανισμό και επιδόθηκε στο αγαπημένο του σπορ: Τη συνεχή, μεθοδική και μεθοδευμένη στρέβλωση λέξεων και εννοιών ώστε να ντύνει και να παρουσιάζει ως "χριστιανικό" το πλέον αντίθετο όσων εδίδαξε ο Ναζωραίος. Φτάσαμε λοιπόν να έχουν έναν νεο-ειδωλολατρισμό, να έχουμε στρατιωτικού τύπου 'ιεραρχίες' στις τάξεις της εκκλησίας και να βάζουμε ένα υποτιθέμενο χριστιανικό πέπλο στις πιο αισχρές πράξεις εκμετάλλευσης (για να μην πω και συχνά στην ιστορία και στα χειρότερα εγκλήματα της ανθρωπότητας, όπως π.χ. οι σταυροφορίες και η ιερά εξέταση). Αυτά όμως θα ήθελα να τα αναλύσω σε ένα απόμενο άρθρο. 

Σήμερα επιθυμία μου είναι να δηλώσω τη μεγάλη μου έκπληξη, ενθουσιασμό και ικανοποίηση από τις οποίες διακατέχομαι αναλογιζόμενος αυτό που αντιλαμβάνομαι ως αληθινό, ουσιώδες μήνυμα του Ιησού Χριστού: Αγαπάτε αλλήλους. Συγχωρείτε τον συνάνθρωπό σας (και πρώτα, τον ίδιο σας τον εαυτό). Δώστε αληθινό νόημα στο μοναδικό, μαγικό ταξίδι της ζωής, αυτό το ανεπανάληπτο δώρο που μας δίδεται εφάπαξ και εναπόκειται σε καθέναν από εμάς εάν θα το απολαύσει ή όχι.

Εύχομαι από καρδιάς καλά Χριστούγεννα με υγεία, ευτυχία και πρόοδο!