Σκέψεις εξ Άπω Ανατολής - Ι: Βραδυπορειακός - Ταλαιπωριακός

Τόκυο,

17 Ιουλίου 2015

Παρακολουθώ τα γεγονότα στην Ελλάδα με την καθαρή ματιά που προσφέρει το να βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Η κατάσταση δυστυχώς έχει πια ξεφύγει απολύτως. Όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες, μάλλον τους τελευταίους μήνες, είναι πιο σωστό, σίγουρα θα μας πάρει καιρό να τα μάθουμε σε βάθος και να τα εμπεδώσουμε. Το σίγουρο είναι όμως πως η δημόσια σφαίρα κυριαρχείται από ένα εντονότατο αίσθημα πτώσης και παρακμής.

Αναθάρρησαν μέχρι και τα μιζοκόμματα. Φτάσαμε, λέει, να στηρίζουμε το ευρωπαϊκό μέλλον μας στη Φώφη και στο Μεϊμαράκη.

Είναι Ιούλιος 2015, όχι 1946, ούτε 1965, ούτε καν 1974 ή 1981,  και όμως το κατεστημένο της κακιστοκρατίας εξακολουθεί να θέτει δήθεν διλήμματα μεταξύ από τη μία του  τριτοκοσμικού, ο-θεός-να-τον-κάνει- "καπιτάλα" (μαφιόζου εν τοις πράγμασι), από την άλλη του τεμπελχανά "δημοσίου υπαλλήλου" (που πολλές φορές είναι και ιδιωτικός υπάλληλος ή και "επιχειρηματίας").

Ας δείξουμε κάποιο έλεος. Έχει προχωρήσει ο κόσμος.

Επιχειρούν να στήσουν και πάλι σκηνικό ποδοσφαιροποίησης της δημόσιας συζήτησης πάνω στο υποτιθέμενο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή;".  Μόνο που αντί για το μεγάλο ντέρμπι που σχεδίασαν, αντί για το "Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός", ή για τους φίλους από το Βορρά, το "ΠΑΟΚ - Άρης", τους βγαίνει τελικά κάτι σε βραδυπορειακός - ταλαιπωριακός... Παρακμή ακόμα και στην προπαγάνδα.

Η κωμικότητά τους έχει πια ξεπεράσει κάθε όριο.

Οι δυνάμεις της δημιουργίας, της συνεργασίας, της ανεκτικότητας, οι νέες συλλογικότητες, ο νέος ανθρωπισμός σε τελική ανάλυση, οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αρχικά να συγκροτηθούν και να εκφραστούν. Οι Έλληνες πρέπει να επιστρέψουν στην Πολιτική.

Αν όχι τώρα, πότε;

Για να προλάβω βέβαια όσους αναζητούν εναγωνίως να βγάλουν ειδήσεις, η συμμετοχή σε μια εκλογική διαδικασία, είτε σαν ψηφοφόρος ή σαν υποψήφιος, είναι το τελευταίο βήμα σε μια μακρά, πελύπλοκη διαδικασία το οποίο αν απομονωθεί, όπως συστηματικά γίνεται, τελικά στερείται οποιουδήποτε νοήματος. Είναι πράξη κενή.

Για να έχει νόημα μια εκλογική επιλογή πρέπει να έχει προηγηθεί η πολιτική παιδεία, η ενημέρωση και η συνειδητοποίηση, η ευθύνη και η συμμετοχή, το σχέδιο, η κριτική και η ομιλία. Τότε ναι, μια ψήφος αξίζει.

Ας μην επικεντρώνουμε λοιπόν στο τελευταίο βήμα και ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Να επιστρέψουμε στην ύψιστη των τεχνών, στην πολιτική. Ουδείς άλλος δρόμος υπάρχει μπροστά μας.


Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

ΗΠΑ & Κίνα: Ύβρις και Νέμεσις

Πριν μερικά χρόνια είχαμε μια συζήτηση στο YES και οι συμμετέχοντες, όλοι entrepreneurs και κανένας οικονομολόγος, καταλήξαμε στο ότι ο 21ος αιώνας θα είναι εκείνος της μεγάλης επιστροφής της Ευρώπης, για τον εξής απλό λόγο: Οι ΗΠΑ και η Κίνα διαπράττουν μια τεράστια ύβρι και νομοτελειακά θα ακολουθήσει η νέμεσις.

Ποια είναι η ύβρις των ΗΠΑ και της Κίνας;

- Η ύβρις των ΗΠΑ είναι ότι δημιουργούν πλούτο εκ του μηδενός. Εν άλλοις λόγοις, τυπώνουν χρήμα κατά βούληση εκμεταλλευόμενοι τη γεωπολιτική υπεροχή τους. Το χρήμα αυτό όμως είναι επίπλαστο υπό την έννοια ότι δεν ανταποκρίνεται σε αληθινό πλούτο και η γεωπολιτική υπεροχή τους δεν θα υφίσταται επ' άπειρον.

- Η ύβρις της Κίνας είναι από την άλλη ότι δημιούργησε μια πανίσχυρη παραγωγική μηχανή βασιζόμενη στην εξαθλίωση του ανθρώπινου δυναμικού και στην στέρηση της πολιτικής ελευθερίας του.

Η Ευρώπη σίγουρα αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα και προκλήσεις. Βλέπουμε ανεπαρκείς ανθρώπους να κατέχουν τους θεσμούς, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και αλλού. Βλέπουμε ακόμα κάποιες δυναμικές μειοψηφίες να επιχειρούν να αναβιώσουν το καρκίνωμα του εθνικισμού.

Παρά ταύτα, η αντικειμενική ανάλυση και αξιολόγηση δείχνει πως η Ευρώπη σήμερα σε σύγκριση με τις ΗΠΑ και την Κίνα έχει με διαφορά την ισχυρότερη οικονομία και έναν κοινωνικό ιστό πολύ ισχυρότερο από εκείνον των δυο κύριων ανταγωνιστών της.

Η ουσιαστική πολιτική ένωση με τη μορφή της Ομοσπονδίας είναι το μόνο τελικό βήμα στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας υπερδύναμης προόδου, ειρήνης, δικαιοσύνης, ισότητας και πολιτισμού.

Ότι καλύτερο είδε ποτέ η παγκόσμια ιστορία.

Ποιους συμφέρει η επιστροφή στην δραχμή

Έχουμε αναρωτηθεί ποιους όντως συμφέρει άραγε η επιστροφή στην δραχμή;

Είναι αλήθεια ότι γυρνώντας στην αγαπημένη μας δραχμούλα θα μπορέσουμε να υποτιμήσουμε το νόμισμά μας και ξαφνικά δεν θα προλαβαίνουμε να κάνουμε εξαγωγές ή μήπως η παραγωγική βάση της χώρας είναι εντελώς αποδιαρθρωμένη και όσο κι αν ρίξουμε τα κόστη, δεν υπάρχει προϊόν να εξαχθεί;

Αν αναζητήσουμε τον ορθό λόγο θα δούμε ότι η επιστροφή στη δραχμή συμφέρει κύρια δυο ομάδες:

Α) Το μεγάλο κεφάλαιο που τώρα έχει ευρώ στην Ελβετία ή σε άλλους φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο. Αμέσως μετά την υποτίμηση (ή τις διαδοχικές υποτιμήσεις, για να είμαστε ακριβείς), το μεγάλο αυτό κεφάλαιο θα μπορέσει να αποκτήσει την κυριότητα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας έναντι εξευτελιστικού τιμήματος.

Β) Την κακιστοκρατία, το ένοχο πολιτικό-οικονομικό σύστημα, που τυπώνοντας δραχμές θα συνεχίζει να εξαγοράζει συνειδήσεις (ενώ είναι πια προφανές ότι με το ευρώ δυσκολεύεται πολύ - για 'εξωτερικούς' με το σύστημα λόγους).

Εκτίμησή μου είναι πως τι γκρίζο "ιδιωτικοδημόσιο", η ένοχη οικονομικο-πολιτική (τρόπος του λέγειν "πολιτική") συμμαχία, δεν θα σταματήσουν αν δεν μας βγάλουν από το ευρώ.

Μοναδική λύση όπως πολλές φορές είπα, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία.