Πριν από έναν περίπου χρόνο, στις 23 Απριλίου 2011, έγραφα στο ιστολόγιό μου ότι "
η νέα προοδευτικότητα είναι η ανάκτηση της σχέσης του ανθρώπου με τη δημιουργία", προσπαθώντας να δω από θετική σκοπιά την κατάρρευση του αμερικάνικου καπιταλισμού όπως αυτή ιστορικά συνδέεται πλέον με την πτώχευση της Lehman Brothers στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, κάτι λιγότερο από 17 χρόνια μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους του αμερικάνικου καπιταλισμού που δεν ήταν άλλο από τη Σοβιετική Ένωση.
Ο μεγάλος διανοητής Μιχάλης Χαραλαμπίδης είχε από τη δεκαετία του '80 προειδοποιήσει με ένα προφητικό κείμενο "Ομοιότητες Δυτικού Καπιταλισμού - Υπαρκτού Σοσιαλισμού" [το οποίο περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Προλεχθέντα", εκδόσεις Γόρδιος] πως
τα δύο αυτά συστήματα εν τέλει ταυτίζονταν στα προβλήματά τους, με κυριότερο την αδιαφορία για το υποκείμενο - δημιουργό.
Η πτώχευση της Lehman Brothers και στη συνέχεια η εντυπωσιακή αδυναμία των ΗΠΑ να ανορθώσουν την οικονομία τους, όπου παρά τις "
ενέσεις ρευστότητας" [έτσι λένε politically correct το "τυπώνω χρήμα"] η ανεργία παραμένει άνω του 10%, είναι μια απόλυτη επιβεβαίωση της πρόβλεψης Χαραλαμπίδη και άλλων κοινωνικών επιστημόνων.
Η διαπίστωση αυτή οδηγεί μαθηματικά στην επόμενη, που δεν είναι άλλη από
εκείνη της ψεύτικης συνείδησης που έχει βασανίσει εκατομμύρια κόσμο αυτοχαρακτηριζόμενου ως "αριστερού" σε όλη την Ευρώπη - χωρίς η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση. Πολύς ιδρώτας, πολλή φαιά ουσία, πολύ και άδικα χυμένο αίμα γι' αυτήν την ψεύτικη συνείδηση. Για μια κοσμοθεωρία που με περίσσεια εγωισμού επιδεικτικά αγνόησε την παράμετρο του τόπου στην ανάλυσή της.
Όχι λοιπόν! Δεν ήταν το ίδιο η Ελλάδα του '30 με τη Γερμανία και τη Γαλλία του '30!
Η Ελλάδα ουδέποτε πέτυχε την εσωτερική της ενσωμάτωση, ουδέποτε ανέπτυξε βιομηχανία, ουδέποτε είχε πραγματική εργατική τάξη, όπως είχαν στο μυαλό τους οι θεμελιωτές της "αριστερής ιδεολογίας". Για τη μεταλλαγμένη εκδοχή της οποίας, για τη "σοβιετική εκτροπή", ας την ονομάσω, όπου η κυριαρχία των κεφαλαιούχων απλώς αντικαταστάθηκε από την κυριαρχία των γραφειοκρατών, δεν αξίζει κανείς να κάνει σοβαρή ανάλυση.
Στο σημείο αυτό ερχόμαστε σε μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: στην τραγική ανεπάρκεια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τι εννοώ: μα τι άλλο,
την πλήρη σύγχυση που έχουν όλα ανεξαιρέτως τα ευρωπαϊκά κεντροαριστερά κόμματα εδώ και αρκετές δεκαετίες ως προς το προτεινόμενο(;) οικονομικό μοντέλο. Τα κόμματα αυτά, εγκλωβισμένα στην ψεύτικη συνείδηση που αναφέραμε παραπάνω, μην μπορώντας να αντιληφθούν την επιχειρηματικότητα στην αυθεντική της μορφή, αλλά μόνο ως προς τη στρεβλωμένη, διεφθαρμένη, χρηματιστική εκδοχή της, που προώθησε ο... δυτικός καπιταλισμός, ούτε λίγο ούτε πολύ τη θεωρούν κάτι σαν αναγκαίο κακό. Μια προσέγγιση λογιστάκου, θα μπορούσε να πει κανείς. Κάτι σαν τον "σοσιαλισμό - σεισμό - σεισμό – εκσυγχρονισμό" του Κωνσταντίνου Σημίτη…
Η ασύλληπτη αυτή κατάσταση
οδήγησε σε κωμικοτραγικές καταστάσεις, πολλές από τις οποίες ζήσαμε πρόσφατα και στην Ελλάδα, όπου στην πραγματικότητα οι φωνές του "φιλελεύθερου χώρου" πολλές φορές και του "νεοφιλελεύθερου" έρχονταν μέσα από τα υποτιθέμενα κεντροαριστερά κόμματα.
Πολλούς είχε ξενίσει
η παρουσία του Στέφανου Μάνου στο ψηφοδέλτιο του ΠαΣοΚ του Γεωργίου Παπανδρέου, στη συνέχεια όμως φάνηκε πολύ φυσιολογική η πρόσφατη παρουσία πολλών νέων στελεχών του Παπανδρεϊκού ρεύματος στα ψηφοδέλτια της Δράσης του κ. Μάνου - κίνηση που προσωπικά καλωσόρισα ως πράξη πολιτικού θάρρους και εξυγίανσης.
Γιατί λοιπόν τραγικά ανεπαρκής η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία; Πολύ απλά διότι εγκλωβίστηκε σε μια απόλυτα παρωχημένη ανάλυση σοσιαλισμού-καπιταλισμού, η οποία την υποχρέωσε να βλέπει την επιχειρηματικότητα
ως αναγκαίο κακό και όχι ως μαζική, καθολική κοινωνική επιλογή - μονόδρομο για την ουσιαστική αυτοπραγμάτωση του υποκειμένου. Με άλλα λόγια, μια αυθεντική αριστερή οικονομικοπολιτική επιλογή όπως εκείνη της μαζικής, υγιούς επιχειρηματικότητας επί της ουσίας ουδέποτε αναλύθηκε, άρα ουδέποτε προωθήθηκε σοβαρά, λόγω τεράστιας ανεπάρκειας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Με βάση την παραπάνω ανάλυση, λοιπόν, μπορεί να πει κανείς ότι δύο είναι οι θεμελιώδεις έννοιες μιας προοδευτικής πολιτικής σήμερα:
α) Η ανάκτηση της ηθικής, κοινωνικής και συναισθηματικής σχέσης του
υποκειμένου-δημιουργού με το αντικείμενο της εργασίας του και
β) Η τοπική διάσταση στη χάραξη και υλοποίηση συλλογικών αναπτυξιακών στρατηγικών. Επιπλέον αυτών, θα προσέθετα με έμφαση τα ανθρώπινα δικαιώματα με σεβασμό στη διαφορετικότητα και
την οικολογική προσέγγιση φέρουσα τη βιωσιμότητα ως κυρίαρχο παράγοντα οποιασδήποτε οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής στρατηγικής.
Έχοντας αυτές τις έννοιες στο μυαλό μας, πρέπει πρώτα απ' όλα να πετύχουμε μια κοινά αποδεκτή ερμηνεία της παρούσας κατάστασης. Ποια είναι η κρίση, πώς φτάσαμε σε αυτήν, πώς μπορούμε να βγούμε. Σε ένα πρόσφατο άρθρο μου υποστήριξα πως στην Ελλάδα
έχουμε την "τύχη" να βιώνουμε ταυτόχρονα τρεις κρίσεις:
α) την παγκόσμια που είναι η νομισματική,
β) την ευρωπαϊκή που είναι εκείνη της ανταγωνιστικότητας και
γ) την ελληνική που είναι η πολιτική.
Ειδικά όσον αφορά την ελληνική κρίση, η ανάλυσή μου στο παραπάνω άρθρο λέει τα ακόλουθα: "Στη χώρα μας
κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, τόσο στην προέλευση του πλούτου της όσο και στις πρακτικές διατήρησής του.
Η οικονομική αυτή ολιγαρχία έχει
δύο βασικά εργαλεία: Αφενός τα μέσα μαζικής '
ενημέρωσης', αφετέρου μαριονέττες που συνηθίσαμε να ονομάζουμε
πολιτικούς. Το τρίγωνο αυτό, σε αγαστή συνεργασία, κάνει ό,τι είναι αναγκαίο ώστε πρωτίστως η οικονομική ολιγαρχία να διατηρεί τα κεκτημένα της, ακόμα και να τα ενισχύει, και δευτερευόντως οι μαριονέττες να απολαμβάνουν το ναρκωτικό της εξουσίας και τα αποφάγια της ολιγαρχίας".
Δεν χωρά αμφιβολία λοιπόν: Πρόοδος σήμερα στην Ελλάδα είναι η αντίσταση στην οικονομική αυτή ολιγαρχία και στους υπηρέτες της, "πολιτικούς" και μέσα μαζικής "ενημέρωσης". Ο... δικομματισμός, το ίδιο κόμμα με τα δύο πρόσωπα δηλαδή, που "κυβέρνησε" την Ελλάδα
για περίπου 40 χρόνια, ήταν το εμβληματικό εργαλείο της οικονομικής ολιγαρχίας.
Ακριβώς για τον λόγο αυτόν πιστεύω ότι στο άμεσο μέλλον η 6η Μαΐου 2012 θα γιορτάζεται ως ημέρα απελευθέρωσης. Τη μέρα εκείνη πολλά εκατομμύρια Έλληνες απελευθερώθηκαν. Κατάφεραν να αποδράσουν από τον δικομματισμό, έσπασαν τις αλυσίδες του οράματος του διορισμού,
αδιαφόρησαν για το προνόμιο της μικροδιαφθοράς και έκαναν κάποια άλλη επιλογή. Πολύ εντυπωσιακά, περίπου το 19% των ψηφοφόρων αψήφισε την απειλή του πολιτικού ευνουχισμού που το σύστημα ονόμαζε χαμένη ψήφο και επέλεξε κόμματα που ήταν κάτω του φράγματος του 3%. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου κρίνεται συγκλονιστικό!
Το ζητούμενο τώρα, όσον αφορά τις επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου, είναι να ολοκληρώσουμε αυτό που όλοι μαζί ξεκινήσαμε εκείνη τη μεγαλειώδη Κυριακή. Για να είμαι απολύτως σαφής, τα συγκλονιστικά στοιχεία του αποτελέσματος της 6ης Μαΐου 2012, εκείνα που φανερώνουν την απελευθέρωση του ελληνικού λαού, είναι τα ακόλουθα δύο:
α) ο περιορισμός του "δικομματισμού" στο
30%, έναντι 80% που έπαιρνε στον ιστορικό κύκλο της μεταπολίτευσης και
β) το 19% που συγκέντρωσαν τα "μικρά κόμματα" [με προεξάρχουσα περίπτωση της Δημιουργία Ξανά!, ενός κόμματος μόλις δύο μηνών με μηδενικούς οικονομικούς πόρους και κανένα γνωστό πολιτικό στη σύνθεσή του που συγκέντρωσε 2,15% των ψήφων].
Αντίθετα, τα αυξημένα ποσοστά του ΣυΡιζΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν έχουν καμία πολιτική σημασία. Ήταν απλώς οι αθεράπευτοι του πελατειακού συστήματος που πίστεψαν πως τα ξύλινα τείχη είναι γύρωθεν της Ακρόπολης -
έκαναν λάθος όμως και η επερχόμενη πραγματικότητα θα τους διαψεύσει με τρόπο σκληρό.
Ειδικό ενδιαφέρον αξίζει το εντυπωσιακό 7% της Χρυσής Αυγής. Όχι, ας μην ανησυχούμε: Δεν έχουμε 500.000 νεοναζί στην Ελλάδα.
Το ποσοστό αυτό φανερώνει απελπισία, φανερώνει ανυπέρβλητα προβλήματα σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, το οποίο μην μπορώντας να επεξεργαστεί τη δυσχερέστατη κατάσταση οδηγείται σε μια μη ορθολογική επιλογή. Είναι περίσσεια η υποκρισία των συστημικών κομμάτων, προεξαρχόντων των μιζοκομμάτων ΠαΣοΚ και Ν.Δ. όταν επιτίθενται στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Φασιστική πολιτική ήταν ο παραγωγικός ευνουχισμός της χώρας, φασιστική ήταν η δολοφονία των λέξεων, φασιστική ήταν η μετατροπή των πόλεων σε ζούγκλες μπετόν. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι συμπολίτες μας
απελπισμένοι και πολύ καλά θα κάνουμε να επιχειρήσουμε συλλογικά, με αλληλεγγύη, να τους βοηθήσουμε για να ξεπεράσουν τα εμπόδια που τώρα έχουν μπροστά τους και φαντάζουν ανυπέρβλητα.
Ποια λοιπόν είναι η επιλογή προόδου
στην Ελλάδα σήμερα;
Για να φτάσει καθένας μας στην απάντηση του ερωτήματος αυτού, πρέπει να κάνει μια σοβαρή, δημόσια συζήτηση για την πρόοδο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα. Τι είναι πρόοδος και τι αντίδραση στην Ευρώπη του 2012. Όπως αναλύσαμε στην αρχή αυτού του άρθρου,
αυτό που παραδοσιακά αντιλαμβανόταν η κοινωνία ως «αριστερό» ή «δεξιό», αντίστοιχα ως «πρόοδο» και «συντήρηση» συνήθως, είναι πια εντυπωσιακά κενό περιεχομένου. Δυστυχώς στην Ελλάδα η Αριστερά στην πραγματικότητα πολλές φορές ήταν δεξιότερη της Δεξιάς.
Αυτό αποδεικνύεται ακόμα και σήμερα με τη μνημειώδη αδυναμία της «Αριστεράς» να δώσει σαφείς απαντήσεις σε ερωτήματα όπως αυτά που έθεσα σε πρόσφατο άρθρο μου: "Τα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς - ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ και Δημ.Αρ.-
στην πραγματικότητα είναι βαθιά συντηρητικά, δεξιά σχήματα. Μένοντας στη στείρα άρνηση και στην ανέξοδη διαμαρτυρία δεν δίνουν ΚΑΝΕΝΑ ρεαλιστικό σενάριο προόδου και ανάπτυξης για τον ελληνικό λαό.
Με απομονωμένες από τον λαό συνδικαλιστικές μασωνίες σοβιετικού τύπου κατοχυρώνουν τα κεκτημένα τους, παίρνουν τη χρηματοδότησή τους από το 'κράτος' και πουλάνε ξοφλημένα επαναστατικά όνειρα σε απελπισμένους συνανθρώπους μας.
α) Πού είναι η συζήτηση για την
ανάπτυξη, την πρόοδο, τη δημιουργία, την οικονομία από την Αριστερά;
β) Πού είναι η συζήτηση για την προώθηση
μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα;
γ) Πού είναι η θέση για ένα νέο συνεταιριστικό κίνημα που θα δώσει πνοή στην ύπαιθρο με βάση τη συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο;
δ) Πού είναι τελικά η συζήτηση για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών στη γειτονιά μας και σε ολόκληρο τον κόσμο;
ε) Ποιες είναι οι ξεκάθαρες απόψεις για το τι αληθινά σημαίνει ΠΡΟΟΔΟΣ και τι είναι η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, το 2012;".
Κύριο σημείο αναφοράς μιας προοδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη σήμερα είναι ο άνθρωπος.
Πρέπει να δώσουμε πνοή σε ένα νέο κύμα ανθρωπισμού το οποίο θα έχει ως κύριο πρόσταγμα την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία, έχοντας στο επίκεντρο τη δημιουργία. Στο πλαίσιο αυτό οραματίζομαι την επιχειρηματικότητα ως μια νέα λαϊκότητα, ως μαζική, καθολική κοινωνική επιλογή. Ως ένα κίνημα που θα συμβάλει στη δυνατότητα κάθε ανθρώπου να αλλάξει τη μοίρα του και τη μοίρα των συνανθρώπων του, πραγματώνοντας τη δημιουργικότητά του. Η ηθική και συναισθηματική σχέση του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του είναι δικλίδες ασφαλείας απαραβίαστες έναντι της διαφθοράς και της στρέβλωσης.
Μεγάλο σημείο αναφοράς είναι το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Το όραμα δημιουργίας μιας υπερδύναμης ισότητας, δημιουργικότητας, ειρήνης, δικαιοσύνης και πολιτισμού, που θα δημιουργήσει συνθήκες πρωτόγνωρης ευημερίας για το μισό δισεκατομμύριο των κατοίκων της και θα είναι καθοριστικά θετικός παράγοντας για τις παγκόσμιες εξελίξεις.
Μια αληθινά ενωμένη, αληθινά δημοκρατική Ευρώπη, που μπορεί να έχει τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας με ηγεσία εκλεγμένη απευθείας από τα 500 εκατ. των Ευρωπαίων πολιτών. Η μεγάλη δύναμη της Ευρώπης, το αδιαμφισβήτητο ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, είναι το ασυναγώνιστο Συμβολικό Κεφάλαιό της, διαπίστωση εξαιρετικά θετική για την Ελλάδα.
Τέλος, δεν μπορεί να μην αποτελεί στοιχείο προόδου και χαρακτηριστικό του νέου ευρωπαϊκού ανθρωπισμού η έννοια της αρμονίας όπως εκείνη ιδανικά εκφράζεται από το κίνημα της οικολογίας. Η φύση σοφά μας βάζει όρια, όρια που τόσο εγωιστικά οι άνθρωποι πολλές φορές ξεπεράσαμε πρόσκαιρα, πληρώσαμε όμως σύντομα βαρύτατο τίμημα.
Το κίνημα της οικολογίας είναι ένα ξεκάθαρο οικονομικό και επιχειρηματικό κίνημα. Το ότι η Γερμανία σήμερα πρωταγωνιστεί στη διεθνή βιομηχανία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δεν είναι αποτελέσμα κάποιου "στρατηγικού σχεδίου", αλλά του ίδιου του πολιτικού κινήματος των πρασίνων - μια ιστορική διαπίστωση που μας δείχνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πως αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα από το '74 και μετά μόνο "πολιτική" δεν είναι.
Το τρίπτυχο λοιπόν της προοδευτικής πολιτικής για την Ελλάδα σήμερα δεν είναι άλλο από την
Οικονομία της Δημιουργικότητας, την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όλα μέσα σε ένα πλαίσιο αρμονίας και βιωσιμότητας.
Υπάρχουν δυνάμεις στην Ελλάδα σήμερα που μπορούν να εκφράσουν αυτόν τον πολιτικό ορθό λόγο, που μπορούν να αναιρέσουν τη δολοφονία των λέξεων
και να μας επιτρέψουν να συνομιλήσουμε παράγοντας Πολιτική, δημιουργώντας Πολιτισμό. Είναι καθήκον κάθε Πολίτη να βοηθήσει ώστε οι δυνάμεις αυτές να ωριμάσουν, να συγκλίνουν και ενωμένες με δυναμισμό να διεκδικήσουν την εντολή του ελληνικού λαού για να οδηγήσουν τη χώρα μας στην κατεύθυνση της Προόδου.
Είναι μια ευθύνη στην οποία είμαι βέβαιος πως θα ανταποκριθούμε θετικά.
