Δημόσιο χρέος: Ανάπτυξη ή εκχώρηση; Ο δύσκολος και ο εύκολος δρόμος

Το δημόσιο χρέος, αποτέλεσμα του πελατειακού κράτους που επέβαλαν όσοι -αμέσως ή εμμέσως- θέλησαν η Ελλάδα να παραμείνει στη σφαίρα του τρίτου κόσμου, έχει φτάσει σε ύψος που δεν μπορεί πια να αντιμετωπιστεί - τουλάχιστον με προφανείς τρόπους.

Τα περίπου 300 δισ. ευρώ που οφείλει ο Ελληνικός λαός σε διάφορους ξένους πιστωτές είναι φορτίο που πολύ δύσκολα μπορούμε να το αντέξουμε.

Όπως σε κάθε δύσκολη κατάσταση, υπάρχουν δυο δρόμοι για να -προσπαθήσουμε να- φτάσουμε στη λύση: Ο δύσκολος και ο εύκολος.

Ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός της αναίρεσης της αιτίας γιγάντωσης του χρέους. Χρειάζεται ένα πλέγμα μεταρρυθμίσεων που θα οδηγούν σε έναν βασικό στόχο: Τον πολλαπλασιασμό του παραγωγικού αποτελέσματος της οικονομίας της χώρας και τη δίκαιη φορολόγησή του. Αυτό βεβαίως μπορεί να γίνει μόνο με αναδιανομή του πλούτου ώστε να αποφευχθεί η κοινωνική έκκρηξη.

Ο εύκολος δρόμος είναι αυτός που το ελληνικό κράτος ακολουθεί από τη σύστασή του: Εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων επί εθνικών περιουσιακών στοιχείων μεγάλης αξίας με αντάλλαγμα τη διαγραφή τμήματος του χρέους. Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί τις αιτίες που δημιούργησαν το χρέος με αποτέλεσμα μετά από 10, 20 ή 30 χρόνια να πρέπει να επαναληφθεί η ίδια ιστορία.

Ο δύσκολος δρόμος πρακτικά σημαίνει την ουσιαστική ενίσχυση της επιχειρηματικότητας ώστε η δημιουργικότητα του πληθυσμού να μετατραπεί σε ουσιαστικό παραγωγικό αποτέλεσμα. Εργαλεία όπως το venture capital funding και οι angel investors είναι εκείνα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν.

Η αναδιανομή του πλούτου δεν πρέπει να γίνει με όρους εκδικητικούς αλλά με όρους ανάπτυξης για τη γενική πρόοδο της κοινωνίας: Αυτό σημαίνει πως τα λιμνάζοντα κεφάλαια πρέπει να οδηγηθούν σε παραγωγικές επενδύσεις καινοτομίας, έντασης γνώσης και εξωστρέφειας.

Η εξάλειψη του πελατειακού κράτους είναι αυτονόητη προϋπόθεση υλοποίησης του δύσκολου δρόμου.

Ο εύκολος δρόμος περιλαμβάνει την εξαγγελία κάποιων μέτρων επικοινωνιακού χαρακτήρα, ώστε να δημιουργηθεί φόβος και συναίσθηση του επείγοντος στην κοινωνία, περεταίρω ενίσχυση του πελατειακού κράτους κάτω από έναν εκσυγχρονιστικό μανδύα, ύπνωση της κοινωνίας μέσα από αύξηση προσλήψεων στο δημόσιο και εν τέλει την εκχώρηση ενός σημαντικού περιουσιακού στοιχείου.

Όλα τα σημάδια δείχνουν πως το περιουσιακό στοιχείο που θα εκχωρηθεί είναι η κυριότητα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου η οποία -ενδεχομένως- κρύβει σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου ή / και φυσικού αερίου.

Όντας πάντα αισιόδοξος, εγκληματικά αισιόδοξος σύμφωνα με φίλους και συνεργάτες, ευελπιστώ ότι η νέα κυβέρνηση της χώρας για διαλέξει τον δύσκολο δρόμο. Αν μη τι άλλο, έχει λάβει καθαρή εντολή για να υλοποιήσει δύσκολες αποφάσεις.

Αναμένουμε.