Όχι στο 'νομικό μπλόκο' στο 'μόρφωμα Κασιδιάρη'

Τον Δεκέμβριο του 2013, την επαύριο της επαίσχυντης δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, ουδείς πια μπορούσε να υποκριθεί ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά μια εγκληματική οργάνωση με μανδύα πολιτικού κόμματος. Τότε ήρθε στη Βουλή των Ελλήνων πρόταση νόμου για τη διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης του νεοναζιστικού μορφώματος, η οποία και εγκρίθηκε με τεράστια πλειοψηφία. 

Μεγάλη έκπληξη τότε αποτέλεσε η διαφοροποίηση ενός εθνικού ήρωα, του Μανώλη Γλέζου. Είχε πει τότε ο μεγάλος αυτός αγωνιστής:

 "Δεν μπορώ να αποστώ από τις αρχές μου. Τους σταυρωτήδες των χριστιανικών αρχών, τους διαστρεβλωτές των Αρχαίων Ελλήνων και όλους αυτούς που θέλησαν να διαβρώσουν την ελληνική κοινωνία, δεν τους πολεμάμε με αποφάσεις, αλλά πολιτικά. Δεν τους πολεμάμε όπως αυτοί επιδιώκουν".

Ο Μανώλης Γλέζος στο Πολυτεχνείο, ηλικιωμένος και υπό βροχή, τον Νοέμβρη 2017

Ο Γλέζος πριν τρία χρόνια περίπου πέρασε στην αιωνιότητα. Εμείς πάντοτε θα τον θυμόμαστε και, αντιλαμβανόμενοι εαυτούς ως πολιτικά παιδιά και εγγόνια του, δεν μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε και πάλι την παραπάνω άποψή του, τώρα που τίθεται το ζήτημα του 'μπλοκαρίσματος' της καθόδου στις εκλογές του 'μορφώματος Κασιδιάρη'.  

Το υποτιθέμενο αυτό μπλόκο όχι μόνο θα είναι αναποτελεσματικό, αφού όπως σωστά έλεγε ο Γλέζος τον φασισμό μόνο πολιτικά (και κινηματικά) μπορείς να τον κερδίσεις, αλλά πολύ χειρότερα θα αποτελέσει (και αυτό, όπως παλιότερα η διακοπή χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής) ένα πολύ κακό προηγούμενο.

Εύκολα πια αν φοβάται το κατεστημένο την εκλογική άνοδο ενός πολιτικού σχηματισμού, θα μπορεί να κατασκευάζει αδικήματα, να καταδικάζει τους 'ενόχους' και να αποκλείει έτσι από τις σχετικές διαδικασίες όποιον θεωρεί επίφοβο.

Αναρωτιόταν πρόσφατα πολιτικός του κυβερνώντος κόμματος: "Αν κάποιος είναι καταδικασμένος για ένα αδίκημα, είναι δυνατόν να μπορεί να κατεβαίνει στις εκλογές;". Η απάντηση είναι 'ξεκάθαρα ΝΑΙ'. Η στέρηση του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι ένα απολύτως ακραίο μέτρο και πρέπει να εξασκείται με φειδώ αλλά και με χρήση πολλαπλών δικλείδων ασφαλείας.

Διαφορετικά, φοβάμαι, δεν θα αργήσει η στιγμή που κομμουνιστές, αναρχικοί, ακόμα και φιλελεύθεροι θα αποκλειστούν από μελλοντικές εκλογές, εννοείται και από κρατική χρηματοδότηση, επειδή η φανερή ή και η 'αφανής' ηγεσία τους θα έχει καταδικαστεί από την 'ανεξάρτητη' δικαιοσύνη για κάποιο αδίκημα.

Όχι λοιπόν: «Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον». Στις πλατείες, στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, οπουδήποτε. Όχι με δικαστικά μπλόκα αλλά στην ίδια τη δημόσια σφαίρα. Η συζητούμενη απόφαση απλώς θα οπλίσει το χέρι μελλοντικών, (ακόμα περισσότερο) απολυταρχικών καθεστώτων για να πολεμήσουν τους προοδευτικούς τους αντιπάλους.

Κλείνοντας πρέπει να επαναληφθεί μια άποψη που συχνά έχει εκφραστεί σε αυτό το βήμα: Εκκρεμεί μια σοβαρή συζήτηση για την Χρυσή Αυγή. Ποιος την χρηματοδότησε; Για ποιο λόγο; Τίνος και ποιες ανάγκες εξυπηρετούσε; Ας επικεντρωθούμε στις απαντήσεις που ζητούνται και ας αφήσουμε τα 'νομοθετικά νταηλίκια' που βάζουν βόμβα στα θεμέλια της - ούτως ή άλλως, βαρέως υπολειτουργούσας - δημοκρατίας μας.

Το αναπάντητο ερώτημα του 2020

Το 2020 τελειώνει και αφήνει πίσω του ένα τεράστιο, αναπάντητο ερώτημα:

Που είναι ο Χρήστος Παππάς;

Προφανώς ελάχιστοι Έλληνες ενδιαφέρονται για το ίδιο το άτομο αυτό που διαφεύγει της σύλληψης και δεν εκτίει την ποινή που αποφάσισε η Ελληνική Δικαιοσύνη. Αυτό που ενδιαφέρει όμως είναι η πολιτική διάσταση αυτής της εξαφάνισης και οι σχετικοί συμβολισμοί.

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Με τις υφιστάμενες τεχνολογικές και επιχειρησιακές δυνατότητες ακόμα και ενός περιφερειακού, ετερόφωτου κράτους όπως η Ελλάδα, που για δεκαετίες αγκομαχεί να περάσει από τον αναπτυσσόμενο κόσμο προς τον αναπτυγμένο κόσμο, ένα δημόσιο πρόσωπο που αποτελεί το επίκεντρο της σημαντικότερης δίκης της τελευταίας δεκαετίας (αν όχι της μεταπολίτευσης), είναι απολύτως αδύνατον να καταφέρει να εξαφανιστεί ιδίοις δυνάμοις.

Δυο είναι οι περιπτώσεις και μόνον:

(α) Εγκληματική αμέλεια.

(β) Συνεννόηση.

Αυτό λοιπόν είναι το ερώτημα σε τελική ανάλυση: Η "εξαφάνιση" του Χρήστου Παππά οφείλεται σε εγκληματική αμέλεια των αρχών ή έγινε σε συνεννόηση με τις αρχές; Όπως αντιλαμβάνεται κάθε αναγνώστης και τα δυο ενδεχόμενα (άλλα δεν υπάρχουν!) είναι απολύτως τραγικά. 

Αυτοί που μπορούν να απαντήσουν είναι ελάχιστοι. Ο ίδιος ο Χρήστος Παππάς, ίσως κάποιοι "σύντροφοί" του και ελάχιστοι από τις αρχές, είτε του κράτους ή ίσως και του παρακράτους, που όλο και πιο συχνά βγαίνει από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του '50 και του '60 και εμφανίζεται μπροστά μας εκ νέου.

Δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς πως η "εξαφάνιση" είναι τμήμα κάποιας συμφωνίας. Πολύ εύκολα ηττήθηκε η "επαναστατική" Χρυσή Αυγή, πολύ ήρεμα μπήκε στη φυλακή η ηγετική της ομάδα, πολύ ομαλά τα "απολωλότα πρόβατα" ξαναγύρισαν στο "μαντρί" της (ακρο)δεξιάς παράταξης, κατά τα λεγόμενα του αειμνήστου, ακροδεξιού ηγέτη της Ευάγγελλου Αβέρωφ (ναι, αυτός που έβγαλε έναν πύρινο λόγο εναντίον της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης το 1982).

Ποια είναι όμως τα φυσικά πρόσωπα που συμμετείχαν σε αυτήν τη συμφωνία; Έγινε εν γνώση ή όχι της πολιτικής ηγεσίας της χώρας; Δύσκολα ερωτήματα που θα απαντηθούν πιθανότατα μετά από πολύ, πολύ χρόνο.

Όπως έγραφα τον Οκτώβρη βέβαια, η ουσία παραμένει ότι η αλήθεια δεν αποκαλύφθηκε στη δίκη της Χρυσής Αυγής και οι ευθύνες για αυτό ανήκουν σε πολύ συγκεκριμένα κόμματα και πρόσωπα. Το σύστημα της αναξιοκρατίας που ελέγχει τη χώρα εκμεταλλεύτηκε τα μέγιστα από το νεοναζιστικό, φασιστικό μόρφωμα. Όταν πια ήταν περισσότερο βάρος παρά όφελος, απαλλάχτηκε από αυτό και, είναι βέβαιο, αν χρειαστεί θα το επαναφέρει. Ίσως η "εξαφάνιση" του Χρήστου Παππά να είναι ένας πρόλογος σε αυτό το επόμενο κεφάλαιο, εάν και όποτε γραφτεί αυτό.

Την τρέχουσα περίοδο βέβαια που ο εχθρός δεν είναι μόνο η φτώχεια και οι ανήμποροι συνάνθρωποί μας, αλλά ένας αόρατος ιός, τον ρόλο της Χρυσής Αυγής τον παίζουν οικιοθελώς οι αντιμεμβολιαστές και οι κάθε λογής ψεκασμένοι. "Δεν είμαστε σαν κι αυτούς" λένε, βγάζοντας μια αυθόρμητη selfie την στιγμή του εμβολιασμού, όπως πριν λίγα χρόνια έλεγαν "δεν είμαστε σαν κι αυτούς", δείχοντας τους χρυσαυγίτες και μιλώντας για "συνταγματικό τόξο".

Οι ομοιότητες στις δυο καταστάσεις (από επικοινωνιακής άποψης - επί της ουσίας προφανώς υπάρχουν διαφορές) είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακές.

Το ερώτημα παραμένει βεβαίως: Που είναι ο Χρήστος Παππάς και ποιος τον άφησε (λόγω βλακείας ή προδοσίας) να διαφύγει;

Η αλήθεια δεν αποκαλύφθηκε στη δίκη της Χρυσής Αυγής

Δεν μπορώ να κρύψω την οργή και την απογοήτευσή μου με όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Γεμίσαμε όψιμους αντιφασίστες, τόσο πολίτες όσο και οργανισμούς. Το σύνθημα "Δεν είναι αθώοι" έχασε κάθε νόημα πολύ απλά γιατί ειπώθηκε κατόπιν εορτής. Πού ήταν όλοι αυτοί όταν οι φασίστες αλώνιζαν στις γειτονιές της Αθήνας και σε όλοι την Ελλάδα; Είτε φοβόντουσαν και δεν μιλούσαν ή, ακόμα χειρότερα, κάποιοι μπορεί να έλεγαν ότι "εντάξει, δεν μου αρέσουν οι φασίστες, αλλά κάποιος έπρεπε να ρίξει και κανένα χαστούκι...".

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης είχε πει ότι η χούντα δεν έπεσε από την αντίσταση, ούτε από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Απλά σάπισε στην παρακμή της και αποσυντέθηκε. Ήταν πολύ λίγοι τον αριθμό (αν και πολύ μεγάλοι στο θάρρος) όσοι πραγματικά αντιστάθηκαν στη χούντα (και προφανώς, είναι αστείο να μιλάμε για αυτούς που έκαναν "αντίσταση" από την ασφάλεια των ευρωπαϊκών χωρών...). 

Πολύ παρόμοια λοιπόν, ήταν πολύ λίγοι αυτοί που πραγματικά αντιστάθηκαν στην Χρυσή Αυγή. Μάλιστα, ας ειπωθεί μια αλήθεια, ακόμα μια φορά αυτή που αντιστάθηκε πραγματικά, επί του πεδίου, ήταν μόνο η Αριστερά, από στοιχεία του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι, κατά κύριο λόγο, τις διάφορες ομάδες του αναρχικού και του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Όταν τα συστημικά κόμματα μιλούσαν για τη σοβαρή Χρυσή Αυγή, όταν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ξέπλεναν τους φασίστες με αισχρές συνεντεύξεις, η ελπίδα για κάθε ελεύθερο άνθρωπο έμεινε ζωντανή μόνο μέσα στο μαυροκόκκινο μπλοκ. Είτε αρέσει ή όχι, αυτή είναι η ιστορική πραγματικότητα.

Το να αναρωτηθεί κανείς τι έκαναν οι Μητσοτάκης, Σαμαράς, Γεωργιάδης, Βορίδης,  Χρυσοχοΐδης και Λοβέρδος για την Χρυσή Αυγή είναι αστείο και μάλιστα κακόγοστο. Το μόνο που έκαναν είναι να επωφεληθούν από αυτή και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο - Σίγουρα, αν κάποιος σε συγκρίνει με το τέρας του ναζισμού, ότι και να είσαι εσύ, ακόμα και ένας "συνηθισμένος ακροδεξιός", αρχίζεις να φαντάζεις ανθρώπινος.

Πολύ σημαντικότερο όμως είναι να αναρωτηθούμε που ήταν οι χιλιάδες λαού που τις προάλλες συγκεντρώθηκαν έξω από το Εφετείο, όταν δρούσαν τα τάγματα εφόδου. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Η μεγάλη πλειοψηφία δεν ήταν πουθενά.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης γράφει σε ένα βιλίο του για τη Μικρά Ασίά πως "η ιδεολογία της ανοχής έθρεψε τον ναζισμό". Αυτό ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα με την Χρυσή Αυγή. Γιατί όμως υπήρξε αυτή η ανοχή; Για τον εξής απλό λόγο: Ήταν όλοι τους παιδιά της. Ποιοι; Οι φασίστες. Παιδιά ποιας μάνας; Της ελληνικής ακροδεξιάς φυσικά, η οποία μετά τα αίσχη της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου κατά κανόνα φωλιάζει μέσα στο κυρίαρχο κόμμα της ελληνικής δεξιάς - είτε αυτό είναι ο "Δημοκρατικός Συναγερμός" του Παπάγου, είτε η ΕΡΕ του Καραμανλή του Α' ή και η Νέα Δημοκρατία από το 1974 μέχρι σήμερα. Αρκεί κανείς να δει τα βιογραφικά των κκ. Βορίδη, Γεωργιάδη και Πλεύρη για να καταλάβει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως με την δίκη της Χρυσής Αυγής είναι πως δεν μάθαμε την αλήθεια ως προς το βασικότερο ερώτημα:

Ποιος ήταν αυτός που αποφάσισε να βγουν οι φασίστες από τα λαγούμια τους και που τους χρηματοδότησε με πολλά εκαταμμύρια ευρώ για να κάνουν μια πανελλαδική οργάνωση, με πολλά και μεγάλα γραφεία και άλλες υποδομές και πολλά άλλα που όλοι γνωρίζουμε;

Για την ώρα μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Αν λειτουργούσε η ελληνική δικαιοσύνη αυτό θα έπρεπε να το είχε αποκαλύψει. "Follow the money" λένε οι Αμερικάνοι και πρέπει να τους εμπιστευτούμε για την τεχνογνωσία τους. Ας ελπίσουμε πως θα βρεθούν κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί με την απαραίτητη δόση αυτοσεβασμού και θα αποκαλύψουν ποιος πραγματικά κυβερνά αυτόν τον τόπο.

Η χρυσή ασπίδα προστασίας της ολιγαρχίας

Στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας η άκρα δεξιά ήταν πάντα ένα μόρφωμα μικρό αλλά υπαρκτό. Δυστυχώς, βρέθηκαν Έλληνες που στελέχωσαν τα δολοφονικά τάγματα ασφαλείας στην Κατοχή και που στη συνέχεια έδωσαν σάρκα και οστά στο εγκληματικό παρακράτος των δεκαετιών του '50 και του '60. Τόσο στη διάρκεια της χούντας στην Ελλάδα όσο και στα τραγικά γεγονότα της Κύπρου το '74 οι άνθρωποι αυτοί έκαναν αισθητή την παρουσία τους.

Μετά, πολύ λογικά σαν συνέπεια της τραγωδίας που προκάλεσαν, κρύφτηκαν. Βρήκαν το ρόλο τους μεταξύ παρυφών και οργανωμένου εγκλήματος. Κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε στο τέως σοβιετικό μπλοκ, όπου οι δολοφόνοι της KGB και των κλώνων της στην Ανατολική Ευρώπη βρήκαν θέση ρόλο μετά το '91 στο οργανωμένο έγκλημα.

Τα τελευταία χρόνια επιχειρήθηκε η ολική επαναφορά της άκρας δεξιάς στην πολιτική σκηνή. Ενορχηστρώθηκε έντεχνα και χρηματοδοτήθηκε γενναιόδωρα. Τώρα που αρχίζει να συζητείται δημόσια ποιοι το οργάνωσαν, αξίζει να επικεντρώσουμε περισσότερο στο γιατί.

Το μόρφωμα αυτό προσφέρει μια εξαιρετικά ισχυρή, χρυσή την ονομάζω, ασπίδα προστασίας στο σύστημα που κυβερνά τη χώρα από το '74 μέχρι σήμερα. Θυμίζω πως η ανάλυσή μου μιλά για το 'τρίγωνο της καταστροφής, που στην κορυφή του έχει την οικονομική ολιγαρχία, μια κάστα με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, και ως βασικά εργαλεία διαθέτει το 'πολιτικό' σύστημα και τα μέσα 'ενημέρωσης'.

Στο πλαίσιο αυτό είναι εύκολο να διακρίνει κανείς δυο επίπεδα προστασίας που προσφέρει η χρυσή αυτή ασπίδα:

Πρώτον, η εμφάνιση του τέρατος δίνει τη δυνατότητα στους εγκληματίες κατ'όνομα πολιτικούς να λένε με θράσος "Κοιτάξτε το τέρας! Δείτε πόσο αποκρουστικό είναι! Εμείς δεν είμαστε έτσι!". Είχα ακούσει παλιά ότι η αξία της ασχήμιας είναι ότι μας κάνει να εκτιμούμε την ομορφιά, ή καλύτερα, η αξία του θανάτου είναι ότι δίνει νόημα στη ζωή. Με τον τρόπο αυτό, η είσοδος του μορφώματος στην πολιτική ζωή μεγάλη διευκόλυνση αποτέλεσε για τα μιζοκόμματα τα οποία ξαφνικά είχαν να συγκριθούν με κάτι αναμφισβήτητα χειρότερο. Κατά κάποιο τρόπο έκρυψαν έτσι την ασχήμια τους.

Δεύτερον και σημαντικότερο όμως είναι το εξής: Το μόρφωμα που πλουσιοπάροχα χρηματοδοτήθηκε και προσεχτικά ενορχηστρώθηκε, έκανε χρήση μιας πολύ στοχευμένης ρητορικής. Η λύση του ελληνικού ζητήματος προϋποθέτει την αλήθεια. Απαιτεί δηλαδή να μην ξεχνάμε. Στο πλαίσιο αυτό, απαιτεί και δικαιοσύνη. Προσοχή: Δικαιοσύνη ευρωπαϊκού τύπου, όχι αντεκδίκηση. Δεν χωρά όμως αμφιβολία ότι όσοι βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης από το '74 μέχρι σήμερα, από Πρωθυπουργούς μέχρι Γενικούς Γραμματείς αλλά και όσους εξελέγησαν και κυβέρνησαν στην τοπική αυτοδιοίκηςη, πρέπει να λογοδοτήσουν στο πλαίσιο μιας σε βάθος διερεύνησης που πρέπει να γίνει, και θα γίνει, για την πτώχευση της χώρας.

Η οικειοποίηση της ρητορικής αυτής, έστω και με άγαρμπο τρόπο, από το ναζιστικό μόρφωμα ουσιαστικά απαγορεύει την εκφορά της από τους πολίτες στο δημόσιο λόγο. Παλιότερα έγραφα ότι μου φένεται απολύτως απίστευτο που η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ δεν έχουν τεθεί ακόμα εκτός νόμου, την στιγμή που έχει αποκαλυφθεί και τεκμηριωθεί η παράνομη, υπόγεια χρηματοδότησή τους και παράλληλα έχουν φορτώσει στον ελληνικό λαό δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ εκχωρώντας λέει τις ...μελλοντικές επιχορηγήσεις τους (υπολογισμένες στα ποσοστά που έπαιρναν μέχρι το 2009)! Τώρα τα δάνεια αυτά θα τα πληρώσουμε όλοι εμείς, αλλά όταν έθεσα δημόσια αυτό το ζήτημα πήρα από πολλούς την απάντηση "τι είναι αυτά που λες, αυτά τα λένε οι ναζί".

Μπορούμε να βρούμε δεκάδες τέτοια παραδείγματα. Δυστυχώς η οικειοποίηση συνθημάτων και συμβόλων δεν είναι νέα πρακτική. Για αυτό οι ταγματασφαλίτες ντύθηκαν τσολιάδες. Για αυτό ο δικτάτορας Παπαδόπουλος χρησιμοποίησε το δημοτικό τραγούδι. Για αυτό οι ναζί έφτασαν να λένε "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες". Εδώ, θα μου πείτε, έχουμε κόμμα που εξακολουθεί να αυτοαποκαλείται "πανελλήνιο", "σοσιαλιστικό" και "κίνημα", όταν απέχει έτη φωτός και από τις τρεις αυτές έννοιες.

Δεν θα τους περάσει όμως. Η ρητορική που οικειοποιήθηκαν είναι εκείνη που χρειάζεται για να πάει μπροστά η χώρα. Πρέπει σε όρους υψηλού πολιτικού πολιτισμού και αισθητικής να λύσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν. Οι ευθύνες που υπάρχουν πρέπει να αποδοθούν, σε όλους, δίχως καμία διάθεση αντεκδίκησης και δίχως "μαύρα πρόβατα" - βλέπε Άκης Τσοχατζόπουλος και όχι μόνο.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη την αλήθεια, έχει ανάγκη τη δικαιοσύνη, έχει ανάγκη την αξιοκρατία.

Η αλλαγή στη χώρα, έστω και με 35 χρόνια καθυστέρηση, θα συμβεί. Το ερώτημα είναι αν θα απαιτηθεί πρώτα μια καταστροφή. Η ελπίδα είναι πως δεν θα απαιτηθεί. Η αλλαγή όμως θα γίνει.

Μαζί τον φάγαμε (;)

Δεν πάει καιρός από τότε που ένας από τους κυρίους υπευθύνους της νέας ελληνικής τραγωδίας με περίσσεια θράσους και αλαζονείας μας πληροφόρησε ότι "μαζί τα φάγαμε". Μας είπε λίγο ως πολύ ότι όση ευθύνη έχει για την κατάρρευση η ολιγαρχική κάστα που διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας την περίοδο που ονομάστηκε "μεταπολίτευση, άλλη τόση έχει και καθένας από εμάς, από τους - κατ'όνομα και μόνο - πολίτες αυτής της Ελλάδας.

Είναι πραγματικά απίστευτο τι αποδοχή βρήκε η προπαγανδιστική αυτή τελειότητα. Πώς κάθε Έλληνας ξαφνικά μπήκε στη θέση του ενόχου, ενόχου για αδικήματα πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που όντως του αναλογούν. Σίγουρα ευθύνεται ο Έλληνας που εκχώρησε τις ευθύνες που απορρέουν από την ιδιότητα του Πολίτη και οικιοθελώς - μάλλον - μεταβλήθηκε σε κρατίτη. Σε ένα άβουλο ον που ικανοποιούταν με τη "σιγουριά του δημοσίου" την ώρα που το τρίγωνο της καταστροφής έκανε το πάρτι του.

Δεν είναι όμως έτσι. Για παράδειγμα, ποιοι ευθύνονται για την Μικρασιατική Καταστροφη; Οι οπλίτες, οι ναύτες και οι -λιγοστοί, τότε- αεροπόροι ή μήπως η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της εποχής; Το ίδιο εύρος και βάθος ευθύνης έχει ο αρχιστράτηγος και το ίδιο ο τελευταίος στρατιώτης; Είναι να απορεί κανείς για το με πόση ευκολία προκαλείται η κοινή λογική.

Οι ευθύνες για την νέα ελληνική τραγωδία έχουν όνομα και επώνυμο. Αρχίζουν πρώτα και κύρια με το "Κωνσταντίνος Σημίτης" και πολύ σύντομα ακολουθεί ο "Θεόδωρος Πάγκαλος" και ο "Γεώργιος Παπανδρέου ο Β'". Φυσικά βέβαια δεν είναι λιγότερες οι ευθύνες και του άλλου μιζοκόμματος, προεξάρχοντος του "Κωνσταντίνου Καραμανλή του Β'" και φυσικά ενός εκ των υπουργών του, του "Αντώνη Σαμαρά".

Παράλληλα με τον παραλογισμό του "μαζί τα φάγαμε", γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα παραλογισμού, πολύ μεγαλύτερου και πολύ πιο επικίνδυνου. Κάποιοι επέλεξαν να παίξουν με τα πιο επικίνδυνα ένστικτα των ανθρώπων που βρίσκονται σε απόγνωση. Άρχισαν υπόγεια να χρηματοδοτούν και να προβάλλουν τις Καρικατούρες του Θανάτου. Τις είδαμε στα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και στις κορυφαίες εφημερίες. Είδαμε τις αγιογραφίες τους. Πήγαν να μας πουν ότι οι Καρικατούρες του Θανάτου δεν είναι "και τόσο κακές τελικά". Εξάλλου, "η Ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες".

Μετά από χρόνια, όταν αποκαλυφθεί η χρηματοδότηση και το σχέδιο προβολής της Καρικατούρας του Θανάτου θα μείνουν πολλοί άναυδοι.

Ήταν φυσικά θέμα χρόνου να συμβεί το μοιραίο. Μια από τις Καρικατούρες του Θανάτου έκοψε σκληρά και άδικα το νήμα της ζωής ενός συμπολίτη μας. Ξαφνικά, όλοι έμαθαν τις συμβαίνει. Όλα τα κανάλια, οι εφημερίδες, το "πολιτικό" προσωπικό, είδαν το "αληθινό πρόσωπο του φασισμού" και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να μας προστατέψουν.

Είναι μια πραγματικά πολύ βολική κατάσταση για τα μιζοκόμματα. Το τέρας ξύπνησε και κόβει βόλτες στην πόλη. Θα έρθουν τα μιζοκόμματα καβάλα στο άσπρο άλογο, θα εξοντώσουν το τέρας και θα σώσουν την Ελλάδα. Σε λίγο θα πρέπει να ζητήσουμε και συγγνώμη στα μιζοκόμματα που τα κακολογήσαμε και να τα ευχαριστήσουμε για την αυτοθυσία τους.

Να προσπαθήσουμε λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Οι Καρικατούρες του Θανάτου δεν είναι τίποτα άλλο παρά οργάνωση εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου. Δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα άλλο με δαύτους παρά να εφαρμοστεί ο νόμος - θα φάνε όλοι τους αρκετά χρόνια φυλακή. Περιέργως όμως εδώ και καιρό ο νόμος δεν εφαρμόζεται και τώρα προβάλεται ως κορυφαία των επιτυχιών η απλή, αυτονόητη εφαρμογή του.

Ταυτόχρονα όμως, στέλνοντας τις Καρικατούρες του Θανάτου στη φυσική τους θέση, δεν πρέπει να ξεχνάμε σε καμία περίπτωση το ποιοι είναι οι υπεύθυνοι τις κατάρρευσης του νέου ελληνικού κράτους, της δυστυχίας που βιώνει ο λαός μας και των δεινών που θα αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Όπως είπαμε παραπάνω, οι υπεύθυνοι έχουν όνομα και επώνυμο όπως και τα μιζοκόμματα έχουν όνομα: "ΠαΣοΚ" και "Νέα Δημοκρατία".

Η Ελλάδα έχει ανάγκη την αλήθεια. Η αλήθεια είναι το όχι στη λήθη. Δεν θα ξεχάσουμε λοιπόν και θα προχωρήσουμε μπροστά με μυαλό καθαρό και αυτοπεποίθηση ισχυρή. Θα ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, θα δημιουργήσουμε Πόλεις, Πολιτισμό. Το χρωστάμε στους χιλιάδες που έχυσαν το αίμα τους για τη χώρα μας, με τελευταίο από αυτούς τον Παύλο Φύσσα, ο οποίος θα εμπνέει για πάντα κάθε ελεύθερο άνθρωπο.

Επικίνδυνη πρόβλεψη

Περπατώντας σήμερα στην Πανεπιστημίου και ενώ το απαίσιο αίσθημα της εισπνοής των χημικών είναι ακόμα έντονο, θα ήθελα να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη: Η σύγκρουση εξουσίας που έρχεται είναι Χρυσή Αυγή εναντίον ΚΚΕ.

Εξηγούμαι:

Έχω πολλάκις μιλήσει για την ανάγκη επιστροφής στην πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου. Για τις λέξεις Πόλις, Πολίτης, Πολιτισμός, Πολιτική που έχουν τόσο βάρβαρα στρεβλωθεί με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε. Έχω ακόμα, όπως πολλοί άλλοι, πει πολλές φορές πως είναι απαραίτητο να ορίσουμε εκ νέου τις έννοιες ΠΡΟΟΔΟΣ - ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ώστε καθένας να μπορέσει να τοποθετηθεί. Δεν θέλει μεγάλη ανάλυση για να φανερωθεί η τεράστια αυτή ανάγκη, η οποία θα αναδιατάξει συνολικά το πολιτικό σκηνικό και θα στείλει τις καρικατούρες στη φυσική τους θέση: Στις γελοιογραφίες.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι όλα τα κόμματα (μη-κόμματα) αρνούνται πεισματικά να ανοίξουν τη συζήτηση για το σημερινό νόημα προόδου & αντίδρασης. Αποτέλεσμα; Μένουμε σε μια μετεμφυλιοπολεμική ανάλυση "αριστεράς" - "δεξιάς" - "κέντρου" και εκατέρωθεν "άκρων", οι οποία καμία σχέση δεν έχει με τη σημερινή πραγματικότητα.

Επόμενο αποτέλεσμα; Δημιουργούνται προσδοκίες που διαψεύδονται μεγαλειωδώς! Συνέβη με τον ΓΑΠ, συμβαίνει με τον Σαμαρά, θα συμβεί με τον Τσίπρα. Και μετά, τι;

Μια ακόμα ενδιαφέρουσα παράμετρος είναι ότι λόγω του γεγονότος ότι η "αριστερή" εκδοχή του ίδιου αποτυχημένου συστήματος καταρρέει νωρίτερα της "δεξιάς", το παλιό φάσμα δείχνει να μετακινείται προς τα δεξιά. Έτσι η αριστερά γίνεται κέντρο, το κέντρο δεξιά και η δεξιά, άκρα δεξιά. Δείτε ας πούμε τι έγινε με το (υποτιθέμενο) ΠαΣοΚ ή τι γίνεται τώρα με τον Κουβέλη...

Τι θα συμβεί λοιπόν το επόμενο διάστημα; Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα έρθει στην εξουσία σύντομα, αφού η απόσταση αντιπολιτευτικού λόγου - κυβερνητικών έργων τόσο για Σαμαρά όσο και για Βενιζέλο/Κουβέλη είναι τόσο μεγάλη που κανένας προπαγανδιστικός μηχανισμός δεν μπορεί να κρύψει. Τότε βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει αντιμέτωπος με τις δικές του αποφάσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να αποφασίσει αν θα διαλύσει το κόμμα του ή αν θα διαλύσει τη χώρα. Ότι και αν αποφασίσει τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει αυτόματα στις προ της 5ης Μαΐου δυνάμεις του, διότι πολύ απλά ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει και το πως θα κυβερνήσεις.

Όπως εξηγήσαμε λοιπόν, στο παλιό & ξεπερασμένο σύστημα αναφοράς, όλα τα "κόμματα" θα κινηθούν προς τα "δεξιά" - ήδη το έχουν κάνει άλλωστε. Τι θα σημάνει αυτό; Κάτι πραγματικά επικίνδυνο:

Τη συγκέντρωση πλειοψηφικών ρευμάτων γύρω από δυο κέντρα: Το ΚΚΕ, που θα συγκεντρώσει όλους τους απελπισμένους που τη δεκαετία του '80 και του '90 ψηφιζαν ΠαΣοΚ, και την Χρυσή Αυγή, που θα συγκεντρώσει όλους τους απελπισμένους που τη δεκαετία του '80 και του '90 ψηφιζαν Νέα Δημοκρατία.

Στο ερώτημα "τι θα συμβεί μετά;" δεν θα διακινδυνεύσω να δώσω απάντηση τώρα. Είναι βέβαιο πως η σύγκρουση θα είναι σφοδρή και ο σεβασμός στους θεσμούς από ελάχιστος έως ανύπαρκτος. Το ξαναζήσαμε εξάλλου από το 1946 έως το 1949 και πολλές φορές ακόμα παλιότερα στην ιστορία μας. 

Λένε πως "η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα". Ας ελπίσουμε πως έχουν δίκιο. Φοβάμαι πολύ πάντως πως για να φτάσουμε στη δυναμική επιστροφή του ορθού λόγου, ίσως πρώτα χρειαστεί να βιώσουμε τον παραλογισμό των άκρων. 

Απορίες

Είδα και εγώ εμβρόντητος, όπως οι περισσότεροι Έλληνες το περιστατικό με τον Κασιδιάρη να επιτίθεται στις Κυρίες Κανέλλη και Δούρου. Μετά το αρχικό σοκ, ήρθαν οι απορίες. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Είναι γνωστό πως τα τηλεοπτικά κανάλια, ειδικά τα μεγάλα όπως αυτό στο οποίο συνέβη το περιστατικό αποτελούν "στόχους". Το γνωρίζουν πολύ καλά και έτσι έχουν λάβει τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Ναι, καλά καταλάβατε, είναι γεμάτα φρουρούς "σεκιούριτι" οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να σταματήσουν τον Κασιδιάρη. Γιατί δεν το έκαναν λοιπόν; Ήταν άραγε μόνο  τα αισθήματα συναδελφικής αλληλεγγύης που τους εμπόδισαν;

2. Είναι επίσης γνωστό, ακριβώς για τους ίδιους λόγους, πως τα κανάλια είναι γεμάτα κάμερες ασφάλειας, καταγράφουν τα πάντα. Γιατί λοιπόν δεν είδαμε βίντεο με τα βήματα του Κασιδιάρη αφού έφυγε από το πλατώ; Με ποιους διαπληκτίστηκε, ποιους απείλησε, ποια πόρτα έσπασε, πως διέφυγε; Λέτε να είναι αόρατος ο Κασιδιάρης ή μήπως είχαν χαλάσει οι κάμερες όπως στην πινακοθήκη;

3. Ο πιθανός χρόνος αντίδρασης της αστυνομίας, πχ της Ομάδας ΔΙΑΣ, δεν είναι περισσότερος από λίγα λεπτά της ώρας. Ακόμα και στην επίσημη εκδοχή των γεγονότων ο χρόνος αυτός υπήρξε όμως η αστυνομία δεν έδρασε. Πολύ περισσότερο στη συνέχεια, αφού υπήρξε η διαταγή σύλληψης του Κασιδιάρη, προκαλεί μεγάλη εντύπωση η αδυναμία άμεσης εκτέλεσης του εντάλματος αφού ο άνθρωπος αυτός είναι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος και ο ευρύτερος χώρος του πολύ καλά γνωστός στην αστυνομία. Είναι τουλάχιστον αστείο να λέμε ότι η αστυνομία ήθελε να τον συλλάβει αλλά αδυνατούσε να το πράξει. Από νωρίς μάλιστα υπήρχε καταγγελία ότι ο Κασιδιάρης βρισκόταν στα γραφεία της Χρυσής Αυγής όμως δεν έγινε επιχείρηση επιβεβαίωσης της πληροφορίας ούτε όμως και διάψευσή της. Γιατί άραγε;

4. Είναι επίσης γνωστό ότι το ΚΚΕ "δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του". Μια απόλυση γίνεται και πηγαίνει ομάδα 50 ατόμων του ΠΑΜΕ για να απαιτήσει την επαναπρόσληψη. Είδαμε επίσης όλοι την περιφρούρηση που το ΚΚΕ έχει στις πορείες του - τα παιδιά με τα κοντάρια δεν αστειεύονται. Γιατί λοιπόν δεν αντέδρασε; Το λέμε σοβαρά ότι μια γυναίκα - προβεβλημένο στέλεχος του δέχτηκε επίθεση ενός μπράβου και η αντίδραση του ΚΚΕ ήταν μια ανακοίνωση στον τύπο;

5. Η εικόνα του γυμνασμένου νεαρού χρυσαυγίτη να χειροδικεί δημόσια εναντίον μιας πολιτικού - αγαπημένης των μέσων ενημέρωσης, άραγε απογοητεύει ή ενθουσιάζει όσους ψήφισαν Χρυσή Αυγή για να "ξεβρωμίσει ο τόπος";

6. Το ίδιο το ΚΚΕ δεχόμενο την επίθεση αυτή αυξάνει ή μειώνει τη συσπείρωση των οπαδών του; Την περίοδο αυτή χρειαζόταν περισσότερη συσπείρωση ή όχι;

7. Αν ξέρουν ένα πράγμα οι μπράβοι είναι να εκτελούν εντολές. Πιστεύει κανείς σοβαρά πως ο Κασιδιάρης έχασε την ψυχραιμία του, παρέβη τις εντολές του και παραφέρθηκε; Επίσης, αν δούμε ξανά και ξανά την σκηνή της χειροδικίας, τον βλέπουμε πραγματικά να επιτίθεται στην Κυρία Κανέλλη όπως πχ θα το έκανε προς έναν 25χρονο Πακιστανό μετανάστη; Τη λυπήθηκε; Ή μήπως δεν ήθελε να την χτυπήσει πραγματικά;

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλές ακόμα απορίες που προκύπτουν βλέποντας τα συμβάντα από την σκοπιά της κοινής λογικής. Δεν έχει νόημα να το κάνω, αφήνω στον αναγνώστη τη συνέχεια έκφρασης αποριών όσο και την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Αυτό όμως που θέλω να πω με έμφαση απόλυτη είναι πως το σάπιο σύστημα που κυβερνά τη χώρα, τμήματα του οποίου είναι όλοι οι πρωταγωνιστές του επεισοδίου, έχει συνειδητοποιήσει πως διαλύεται και μέσα στον πανικό του δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο.

Μόνη λύση στην κατάσταση που διαμορφώνεται είναι η δυναμική επιστροφή μας στην Πολιτική. Αυτό γιατί ο άνθρωπος είναι "ζώο πολιτικό" και αν φύγει το "πολιτικό" μένει μόνο το "ζώο".

Ο αρχιτέκτονας & ζωγράφος Θάνος Τσίγκος, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και η κατ’επιλογή ηλιθιότητα

Ο Αρχιτέκτονας & Ζωγράφος Θάνος Τσίγκος (1914-1965) είναι ένας μακρινός συγγενής μου για τον οποίο είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος - όπως πιθανολογώ και κάθε Καλυβιώτης. Έχοντας σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και στη συνέχεια διακριθεί στη Μέση Ανατολή, καταδικάστηκε σε θάνατο για την αντιστασιακή του δράση, του δόθηκε χάρη και στη συνέχεια μετακόμισε στη Βραζιλία, συμμετέχοντας στην ομάδα που σχεδίαση τη Μπραζίλια. Έζησε αργότερα στο Παρίσι όπου και σχεδίασε μερικούς από τους πιο γνωστούς του πίνακες. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε στην Αθήνα όπου και πέθανε πάμφτωχος το 1965. Γιατί πάμφτωχος ένας άνθρωπος που τα έργα του είναι ανυπολόγιστης αξίας; Διότι είχε ένα μεγάλο πάθος: Το αλκοόλ. Ήταν αλκοολικός λοιπόν ο Θάνος Τσίγκος και είναι γνωστό ότι πουλούσε έργα που σήμερα κοστολογούνται σε υψηλότατα ποσά - στην κυριολεξία - για ένα μπουκάλι κονιάκ. Δεν χωρά καμία αμφιβολία λοιπόν: Ο Θάνος Τσίγκος ήταν ηλίθιος.

Μια συμφοιτήτριά μου είχε ιδιαίτερα εντυπωσιακές ακαδημαϊκές & ερευνητικές επιδόσεις. Δεν ήταν έκπληξη για όσους την ήξεραν πως συνέχισε να είναι το ίδιο καλή και στην επαγγελματική σταδιοδρομία της. Με απίστευτη θέληση και εργατικότητα συνδυαζόμενη με πραγματικά καινοτόμο σκέψη και ικανότητα να σκέφτεται νέες, πρωτότυπες λύσεις σε περίπλοκα ζητήματα όπως αναγνωρίζουν όλοι οι συνεργάτες της. Έχει περάσει τα 30 και από τα 17 της καπνίζει αδιάκοπα και με αυξανόμενο ρυθμό, πλέον περίπου ενάμισι πακέτο την ημέρα. Γνωρίζει πολύ καλά τις επιπτώσεις του καπνού στον οργανισμό και ότι οι βλάβες που ήδη έχουν προκληθεί στα πνευμόνια της είναι μάλλον ανεπανόρθωτες. Γνωρίζει πολύ καλά επίσης πως αν ποτέ - όπως λέει ότι το θέλει - κάνει παιδιά, τα έχει ήδη καταδικάσει να γεννηθούν με μια σειρά προβλημάτων καθώς από τον οργανισμό της μητέρας θα περάσουν στο νεογνό μια σειρά επιβλαβών ουσιών. Δεν χωρά καμία αμφιβολία λοιπόν: Η φίλη μου αυτή είναι ηλίθια.

Σήμερα το πρωί ανέβηκα στη ζυγαριά και είδα να αναγράφεται ο αριθμός 111,7. Με ύψος 180cm, αυτό οδηγεί σε δείκτη BMI 34,47 το οποίο είναι πολύ πάνω του 30 που είναι το όριο της "παχυσαρκίας" και μια ανάσα από το "35" που είναι το όριο της "νοσογόνου παχυσαρκίας". Τον ερχόμενο Δεκέμβριο κλείνω τα 35 και όλα μου τα χρόνια είχα βάρος πολύ πάνω του κανονικού. Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία πως τα αγγεία μου έχουν ήδη αρχίσει να έχουν στένωση και διάφορα ζωτικά όργανα ασφυκτιούν μέσα σε ένα περίβλημα λίπους, όπως έχει ήδη διαπιστωθεί με μια σειρά εξετάσεων. Και όμως, γνωρίζω σε βάθος τα προβλήματα που λειτουργεί η κατάσταση αυτή εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια, δεν έχω όμως κάνει τίποτα να την αντιμετωπίσω επί της ουσίας. Δεν χωρά καμία αμφιβολία λοιπόν: Είμαι ηλίθιος.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου περίπου 450.000 Έλληνες ψήφισαν τον συνδυασμό της Χρυσής Αυγής, παρότι είναι γνωστό σε όλους πως ο δημιουργός της οργάνωσης αυτής ήταν προσωπική επιλογή του επίορκου αξιωματικού Γεωργίου Παπαδόπουλου, βιαστή της Ελληνικής Δημοκρατίας και ηθικού αυτουργού αμέτρητων δολοφονιών, βασανισμών και εξορίσεων συνανθρώπων μας το διάστημα 1967 - 1974 και, πάνω απ'όλα, κυρίου υπευθύνου της Τουρκικής εισβολής και παράνομης κατοχής περίπου του μισού Κυπριακού εδάφους με χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους. Δεν χωρά καμία αμφιβολία λοιπόν: Οι 450.000 συμπολίτες μας είναι ηλίθιοι.

Είναι όμως πραγματικά έτσι;

Ο Θάνος Τσίγκος θεωρείται αναμφίβολα ιδιοφυΐα στην Αρχιτεκτονική & τη Ζωγραφική. Αν πείτε σε όσους γνωρίζουν τη συμφοιτήτριά μου ότι είναι "ηλίθια", θα σας προτρέψουν να επισκεφθείτε ψυχίατρο. Για το αν είμαι εγώ ή όχι ηλίθιος, το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.

Οι 450.000 συμπολίτες μας που ψήφισαν την Χρυσή Αυγή δεν είναι ηλίθιοι, σίγουρα τουλάχιστον το ποσοστό των ηλιθίων ανάμεσά τους είναι ίδιο με εκείνο των υπολοίπων κομμάτων. Είναι απλοί άνθρωποι των οποίων η υπομονή εξαντλήθηκε. Που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν ορθολογικά μια δύσκολη κατάσταση και βρήκαν διέξοδο σε μια παράλογη επιλογή, όπως ο Θάνος Τσίγκος στο ποτό, η συμφοιτήτρια στο τσιγάρο και εγώ στο φαγητό. Ποια είναι αυτή η δύσκολη κατάσταση; Μα δεν θέλει και σκέψη! Ένα εκρηκτικό μείγμα διαψευσμένων υποσχέσεων, γκρεμισμένων ονείρων, φτώχειας στη μεσαία τάξη, εγκληματικότητας και αισθήματος ανασφάλειας. Τι άλλο πρέπει να γίνει δηλαδή για να εκραγεί ο κόσμος;

Είναι κοινωνικά αυτοκτονικό να επιτίθεται κανείς στους συμπολίτες μας που ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Μόνη λύση η αντιμετώπιση των παραπάνω προβλημάτων.

Απευθυνόμενος σε όλους αυτούς του 450.000 συμπολίτες έχω να πω το εξής: Ο Θάνος Τσίγκος είχε έναν οικτρό θάνατο από το αλκοόλ. Το ίδιο θα έχει η συμφοιτήτρια μου αν δεν διακόψει το κάπνισμα και εγώ αν δεν αλλάξω τη διατροφή μου. Ο τελευταίος λαός που ακολούθησε τον εθνικοσοσιαλισμό, ένας λαός εργατικός, αποδοτικός, με ιδιαίτερα μεγάλες ικανότητες, πολύ απλά οδηγήθηκε στην ολοσχερή καταστροφή και στην απόλυτη ισοπέδωση, όπως μαρτυρούν τα ερείπια της Δρέσδης.

Με πλήρη κατανόηση λοιπόν για την επιλογή που έκαναν, τους καλώ να αναλογιστούν τις συνέπειες για τους ίδιους και όσους για τους οποίους νοιάζονται. Η πιθανή άνοδος του εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία πολύ απλά θα σημάνει το τέλος της Ελλάδας, όπως σήμανε πριν περίπου 75 χρόνια και το τέλος της Γερμανίας.

Είναι ίσως μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ορθολογικά μια απαιτητική κατάσταση, να γινόμαστε σε κάποια άλλη πτυχή της ζωής μας κατ'επιλογή ηλίθιοι. Η πράξη αυτή, δεν μας χαρακτηρίζει σαν προσωπικότητες και όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο είναι φασίστας. Όσοι μας αγαπούν πρέπει να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι είναι αυτό που μας ταλαιπωρεί και να μας βοηθήσουν να το ξεπεράσουμε.

Οι 450.000 Έλληνες που ψήφισαν την Χρυσή Αυγή, είτε το κάνουν συνειδητά ή όχι, φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη ότι αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητα προβλήματα Ο στοιχειώδης σεβασμός στους συμπολίτες μας επιβάλλει να τους βοηθήσουμε να τα ξεπεράσουν. Τότε ο γραφικός νοσταλγός του Αδόλφου θα ξαναγυρίσει στις γελοιογραφίες.

Ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε εκ νέου την Πολιτική ως την ύψιστη των τεχνών. Ας παλέψουμε να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, να αλλάξουμε τις ζούγκλες που ζούμε και να τις ξανακάνουμε Πόλεις, να ανακαλύψουμε πάλι τον Πολιτισμό.

Πάνω απ'όλα είναι η ώρα της μεγάλης επιστροφής στον Ορθό Λόγο.

Προσωπικά είμαι απολύτως βέβαιος πως η επιστροφή αυτή θα γίνει από τη μεγάλη πλειοψηφία των Πολιτών και ότι ο νέος ιστορικός κύκλος που ξεκινά θα είναι κύκλος προόδου, ισότητας, δικαιοσύνης και ευημερίας όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλη την Ευρώπη.