To άλλο πρόσωπο του Ασπροπύργου

Αυτό το άρθρο είχα ξεκινήσει να το γράφω στις 31/12/2020, εν μέσω της χειρότερης στιγμής της πανδημίας. Εκείνη τη μέρα με διέκοψε η είδηση της απώλειας από τον κορωνοϊό ενός αγαπημένου θείου μου, του Κώστα Μπουγιατιώτη. Σήμερα, δυο χρόνια μετά, αποφάσισα να το ολοκληρώσω και να το δημοσιεύσω, μεταξύ άλλων και ως φόρο τιμής σε αυτόν.

Ο Ασπρόπυργος, το χωριό μου, είναι συχνά στη δημοσιότητα για όλους τους λάθος λόγους. Όμως, πέρα από την φτώχεια και την εγκληματικότητα, πέρα από την άναρχη δόμηση στο νέο El Dorado των logistics και από την καταστροφή του περιβάλλοντος, υπάρχει και ένα άλλο πρόσωπο του Ασπροπύργου. Υπάρχει η φυσική ομορφιά και οι άνθρωποι. Άνθρωποι καταπληκτικοί που βελτιώνουν τη μοίρα τους βοηθώντας του συνανθρώπους γύρω τους.

Σήμερα το πρωί η Έφη Κυρικάκη, μια πολύ καλή μου φίλη και συνεργάτιδα στην Starttech Ventures, στην οποία οφείλουμε το ιδιαίτερα επιτυχημένο πρόγραμμα εκμάθησης ξένων γλωσσών που υλοποιούμε εδώ και τρία χρόνια, μου έστειλε μερικές φωτογραφίες. Στην αρχή νόμιζα πως είχε πάει σε κάποιον χειμερινό τουριστικό προορισμό, όπως συνηθίζεται στις γιορτές των Χριστουγέννων. Εξεπλάγην λοιπόν όταν κατάλαβα πως οι φωτογραφίες ήταν από το χωριό μου, τον Ασπρόπυργος.

Το ζήτημα "Ασπρόπυργος" είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό απ' ότι ίσως οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται (και σίγουρα απ' ότι διαχρονικά οι κυβερνώντες θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε). 

Παραλία Ασπροπύργου, 30 Δεκεμβρίου 2020

Να σημειώσω πως είναι μια περιοχή που απέχει 5 χλμ από τον πιο Ιερό τόπο του κλασικού κόσμου, την Ελευσίνα. Είναι μια περιοχή που για δεκαετίες τροφοδοτούσε την Αττική με αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και επίσης έχει πληρώσει πολύ βαρύ φόρο αίματος σε όλους τους αγώνες του ελληνικού λαού.

Για το "κράτος των Αθηνών" όμως, όπως το είχε αποκαλέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου - και είχε απόλυτο δίκιο, όμως ούτε εκείνος κατάφερε εν τέλει να το αλλάξει, ο Ασπρόπυργος και, αν είναι δυνατόν, ακόμα και η Ελευσίνα, δεν είναι παρά ένας σκουπιδότοπος, μια χαβούζα. Ότι στραβό λοιπόν υπάρχει, ότι ενοχλεί, πετιέται στην πίσω αυλή. Είτε πρόκειται για τα σκουπίδια, ή για τους οικισμούς Ρομά, ή για τις φυλακές, είτα για τα υποτιθέμενα εργoστάσια "ανακύκλωσης" (αυτά που τείνουν να καταστρέφονται από πυρκαγιές κάθε λίγα χρόνια), το Θριάσιο Πεδίο και ο Ασπρόπυργος συγκεκριμένα φαίνεται να αποτελούν ιδανική περιοχή. Καμία έκπληξη δεν προκαλεί που ο τόπος αυτός μετατράπηκε και σε πεδίο δράσης του οργανωμένου εγκλήματος, όπως συχνά διαβάζουμε στα νέα.

Θέλω να πω όμως με βεβαιότητα πως δεν είναι  καθόλου τυχαίο. Πρόκειται για συγκεκριμένη πολιτική επιλογή που ακολουθούν αδιάλειπτα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά τον Β' ΠΠ. Κάποια στιγμή όμως η υπομονή του κόσμου θα τελειώσει, το μείγμα θα γίνει τόσο εκρηκτικό που δεν θα είναι ελεγχόμενο. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει κάτι περισσότερο ας δει κάποια παλιότερα κειμενά μου, όπως "Το άβατον και η οικονομική ολιγαρχία" αλλά και το "Περί αβάτου: Από τα Εξάρχεια στον Ασπρόπυργο"

Δεδομένης λοιπόν αυτής της διαχρονικής επιλογής των ελληνικών κυβερνήσεων, γεννάται το ερώτημα "οι κάτοικοι τι κάνουν;". Ακόμα πιο επιτακτικά, "η τοπική αυτοδιοίκηση, τι κάνει;". Δυστυχώς τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους: Η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς και ο Ασπρόπυργος βυθίζεται στην εγκατάλειψη και στην παρακμή. Θα ήμουν πολύ ευτυχής εάν οι σκέψεις μου για τις δημοτικές εκλογές του 2019 δεν είχαν επιβεβαιωθεί. Δυστυχώς όμως, επιβεβαιώθηκαν.

Ελπίζω πως το 2023 οι άνθρωποι του Ασπροπύργου θα ξυπνήσουν. Θα αντιληφθούν πως μόνο εκείνοι, μέσα από τη συνεργασία τους, μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους και να αναγεννήσουν τον τόπο τους. Είναι πολλοί που στην ιδιωτική τους σφαίρα τα έχουν καταφέρει, με εντυπωσιακό μάλιστα τρόπο. Έφτασε ο καιρός που η δημιουργική αυτή ενέργεια οφείλει να κατευθυνθεί και προς τη δημόσια σφαίρα. Το δικαιούνται οι κάτοικοι, το δικαιούται ο τόπος και, πάνω απ' όλα, το δικαιούνται και οι επόμενες γενιές.

Ήμουν εκεί Κύριε Δήμαρχε — Μια οφειλόμενη συγγνώμη και μια ευκαιρία βελτίωσης

Δεν μπορώ να μην πω ότι ένιωσα τεράστια θλίψη διαβάζοντας την υποτιθέμενη διάψευση του Δημάρχου Μαραθώνα σχετικά με την είδηση ότι διέκοψε τους δρομείς του Μαραθωνίου Αθηνών 2018 για να περάσει με το πολυτελές αυτοκίνητο του.

Το περιστατικό συνέβη μπροστά στα μάτια μου. Περίπου στο 4ο χιλιόμετρο του αγώνα η διαδρομή κάνει μια μικρή παράκαμψη προς τα αριστερά, μπαίνοντας στον οικισμό του Αγίου Παντελεήμονα.

Αυτή η παράκαμψη υποχρεωτικά τέμνει το ρεύμα κυκλοφορίας προς Μαραθώνα, το οποίο σε όλο το μήκος της διαδρομής - πολύ σωστά - χρησιμεύει ως χώρος κίνησης αυτοκινήτων έκτακτου ανάγκης, όπως ασθενοφόρα, λεωφορεία που συλλέγουν όσους εγκαταλείπουν, άλλα υποστηρικτικά οχήματα κλπ.

Ο κ. Δήμαρχος Μαραθώνα ήταν στην εκκίνηση του πρώτου μπλοκ στις 9πμ. Περίμενε υπομονετικά μέχρι και στο 11ο μπλοκ στις 9:39πμ και μετά περίμενε ακόμα 35 περίπου μετά, ώστε να προχωρήσουν οι δρομείς.

Στη συνέχεια μπήκε στη θέση του οδηγού μιας πολυτελούς BMW και με δύο ή τρεις εύσωμους συνοδούς κατευθύνθηκε προς Αθήνα. Για κακή του τύχη, οι αργοί δρομείς δεν είχαν ακόμα περάσει όλοι το σημείο αυτό του 4ου χλμ.

Αυτό που συνέβη μπροστά στα μάτια μου - καθώς εκείνη ακριβώς την στιγμή πέρασα το σημείο αυτό - ήταν ότι ο Δήμαρχος κατέβηκε με τους συνοδούς του και απαίτησε από έναν αστυνομικό να διακόψει τους δρομείς για να περάσει. Εκείνος αρχικά αρνήθηκε αλλά στη συνέχεια το έκανε, αφήνοντας μας όλους κατάπληκτους.

Η διακοπή των δρομέων δεν κράτησε πάνω από 30 δευτερόλεπτα - μάλλον πολύ λιγότερο. Κανείς από τους δρομείς εκείνους δεν «πήγαινε για χρόνο». Πιθανότατα μάλιστα να ήταν μια καλοδεχούμενη ξεκούραση αυτή η μικρή διακοπή.

Πάρα ταύτα ο συμβολισμός είναι πανίσχυρος και τραγικά κακός. Ο Δήμαρχος Μαραθώνα έπρεπε να περιμένει απλά 5 με 10 λεπτά ακόμα. Προφανώς όμως δεν έβλεπε κανένα λόγο να το κάνει, αφού εκείνη την ώρα περνούσαν μόνο οι τελευταίοι, "ασήμαντοι" δρομείς.

Πολύ χειρότερο όμως έγινε το πράγμα με τη διάψευση που επιχείρησε ο δήμαρχος, επικαλούμενος, άκουσον-άκουσον, την οπτική γωνία των σχετικών φωτογραφιών που αποθανάτισαν το συμβάν.

Η υποκρισία στα χειρότερα της. Μια δυσφήμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης, όχι μόνο στον Μαραθώνα αλλά σε ολόκληρη τη χώρα.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά για μια ειλικρινή συγγνώμη. Να ζητήσετε συγγνώμη λοιπόν, κ. Δήμαρχε. Επιπλέον, να ρωτήσετε εάν και πως θα μπορούσατε να επανορθώσετε και στη συνέχεια να δείξετε με πράξεις ότι εννοείται τα λόγια σας.

Τότε, το ατυχές αυτό περιστατικό θα μετατραπεί σε μια μεγάλη ευκαιρία βελτίωσης όχι μόνο για εσάς, όχι μόνο για το Δήμο Μαραθώνα αλλά για ολόκληρη την κοινωνία μας. Η αναγνώριση του λάθους, βλέπετε, είναι το δυσκολότερο μα απολύτως αναγκαίο βήμα στον δρόμο της μάθησης και της προόδου.