Όταν το "έλλειμμα πολιτικής" πληρώνεται με αίμα

Αυτό που περιγράφει ο κ. Θοδωρής Γεωργακόπουλος στο άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (εδώ) θα μπορούσε συνοπτικά να αποδοθεί ως "ήττα της πολιτικής", τουλάχιστον όσον αφορά την αυθεντική έννοια του όρου "πολιτική", που νομίζω πως σε λίγα έχει να κάνει με την τρέχουσα, 'υπαρκτή' χρήση του.

Τα ίδια ακριβώς με αυτά που γράφει ισχύουν μεταξύ άλλων και για τις τραγωδίες/εγκλήματα του Εξπρές Σάμινα, των φωτιών της Ηλείας, τη Μάνδρα και το Μάτι καθώς φυσικά και στο έγκλημα των Τεμπών που συγκλονίζει τη χώρα μας.

Είναι λοιπόν σαφές πως το 'πολιτικό έλλειμμα' εν τέλει πληρώνεται με αίμα. Φράση που είναι συγκλονιστικό ότι ισχύει στην κυριολεξία της, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα.

Η πολιτική κρίση, που κατά πολλούς οδήγησε και στην οικονομική κατάρρευση του 2010, εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Ενδεχομένως και διότι πολλοί από εμάς έχουν συμβιβαστεί με τον ρόλο του ψηφοφόρου, αρνούμενοι τις ευθύνες που φέρνει εκείνος του πολίτη.

Όπως είπε ο κ. Μουρατίδης στα σχόλια της ανάρτησής του κ. Γεωργακόπουλου στο LinkedIn, πολλοί έφυγαν - ή μάλλον διέφυγαν - για να σωθούν. Καλώς έπραξαν. Το ερώτημα παραμένει τι θα κάνουν όσοι τελικά έμειναν (ή ακόμα και εγκλωβίστηκαν) εδώ, στη 'Δανία του Νότου'.

Θα εξακολουθήσουν να καλύπτονται με τον ρόλο του ψηφοφόρου (που ακόμα και αυτόν σιγά σιγά τον εγκαταλείπουν[*]), ή θα αναλάβουν τις ευθύνες που απαιτεί ο ρόλος του πολίτη;

Ίδωμεν.

[*] Το 2004 ο Κ. Καραμανλής εξελέγη πρωθυπουργός με ~ 3.4Μ ψήφους. Το 2023 ο Κ. Μητσοτάκης εξελέγη με ~ 2.1Μ ψήφους.

Το μοναδικό άξιο μνημείο για τα θύματα των Τεμπών

Πολλά έχουν γραφτεί και ακόμα περισσότερα έχουν λεχθεί για την αδιανόητη τραγωδία των Τεμπών, με τις δεκάδες αθώων θυμάτων η οποία άγγιξε την ψυχή κάθε έλληνα.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού είναι πασιφανείς και δεν γίνεται να κρυφτούν μέσα στην διαχρονικότητα των παθογενειών του ελληνικού Δημοσίου τομέα.

Από ‘κει και πέρα όμως κάτι ουσιαστικό πρέπει να γίνει για να τιμηθεί η μνήμη αυτών των αθώων θυμάτων.

Κατά την γνώμη μου τίποτα σημαντικότερο, κανένα μνημείο μεγαλύτερης αξίας δεν μπορεί να φτιαχτεί από το να αποκτήσει η Ελλάδα επιτέλους σιδηρόδρομο, έστω και με 50 χρόνια καθυστέρηση.

Για τον ιστορικό του μέλλοντος η Ελλάδα του - δήθεν εκσυγχρονιστή - Κωνσταντίνου Σημίτη θα είναι η χώρα που έκανε ένα έργο της κλίμακας της ζεύξης Ρίου-Αντιρρίου, μία γέφυρα μοναδική στον κόσμο, και δεν προνόησε η γέφυρα αυτή να έχει σιδηρόδρομο.

Πραγματικά δεν ξέρω τι θα ήταν χειρότερο: Το ενδεχόμενο να μην το σκέφτηκαν καθόλου ή το ενδεχόμενο να το σκέφτηκαν και να το απέρριψαν;

Εν πάσει περιπτώσει, η ουσία είναι πως ήρθε η ώρα να αποκτήσει ένα ευρωπαϊκών προδιαγραφών σιδηροδρομικό δίκτυο. Έχει σημασία να τονίσουμε με κάθε τρόπο ότι η λειτουργία ενός γρήγορου και αξιόπιστου σιδηροδρόμου είναι αυτό που σε μεγάλο βαθμό ξεχωρίζει την ποιότητα ζωής μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών (πολύ περισσότερο δε με τον υπόλοιπο κόσμο).

Με άλλα λόγια, ήρθε επιτέλους η ώρα η Ελλάδα να γίνει Ευρώπη. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να αποκτήσει έναν ευρωπαϊκό σιδηρόδρομο.

Δεν μπορώ στο σημείο αυτό να μην σημειώσω - για αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης - ότι ο μεγάλος διανοητής, συγγραφέας και πολιτικός Μιχάλης Χαραλαμπίδης, όταν έκανε την ηρωική προσπάθεια με τη Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση το 1999, ξεκινούσε τις ομιλίες τους λέγοντας ότι ο εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα είναι ψευδεπίγραφος και αυτό αποδεικνύεται από την έλλειψη επένδυση στο σιδηρόδρομο — όπως μαρτυρά και η γνωστή αφίσα.

Να μεριμνήσει λοιπόν άμεσα η Ελληνική Πολιτεία ώστε να βρεθούν τα κατάλληλα κονδύλια από ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους και να γίνει ένας υψηλών προδιαγραφών σε σιδηρόδρομος.

Μια εθνική υποδομή που θα ενώσει την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Από την Σπάρτη και την Καλαμάτα έως τα Ιωάννινα και την Αλεξανδρούπολη.

Αν το επιτύχουμε αυτό σε πρώτο στάδιο θα αυξηθεί κατακόρυφα τόσο η ποσότητα όσο και η ποιότητα του ελληνικού τουριστικού προϊόντος.

Παράλληλα θα έχει γίνει ένα μεγάλο ουσιαστικό βήμα πιθανότατα το μόνο τόσο ουσιαστικό ώστε να αποκτήσει Ελλάδα επιτέλους μία αληθινή πολιτική για την αποκέντρωση.

Τέλος η κίνηση αυτή θα έχει υψηλό συμβολισμό καθώς θα τιμήσει όσο τίποτε άλλο, θα είναι πράγματι μία έμπρακτη συγνώμη του ελληνικού κράτους και του ελληνικού λαού προς τα αθώα θύματα των Τεμπών.

Η ώρα να αποκτήσει η Ελλάδα εναν γρήγορο, υψηλής τεχνολογίας και αξιόπιστο σιδηρόδρομο είναι τώρα.

Ανοιχτή επιστολή της Μαρίας Καρυστιανού στον Κυριάκο Μητσοτάκη

Ήρθε σε γνώση μου η παρακάτω ανοιχτή επιστολή της Κυρίας Μαρίας Καρυστιανού προς τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας Κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη. Την αναδημοσιεύω δίχως κανένα επιπλέον σχόλιο πλην μόνο ενός:

Είναι η στιγμή που καθείς εξ ημών οφείλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί εάν διατηρεί την ανθρώπινη υπόστασή του.

Για την αντιγραφή,

Δημήτρης Τσίγκος

Αθήνα, 23-5-2024

_________________________

         ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ 

                                ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Της Μαρίας Καρυστιανού του Παναγιώτη, μητέρας της 19χρονης Μάρθης Ψαροπούλου, θύματος του δυστυχήματος Τεμπών.

Κοινοποίηση: 

Προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Αθήνα, 23.5.2024 

………………………………

κ. Μητσοτάκη, 

Θλίψη, οργή, Τέμπη και νεποτισμός

Η σημερινή μέρα σημαδεύεται από μια τραγική επέτειο.  Η ανάμνηση αυτού του γεγονότος, που στη συλλογική μας μνήμη έχει καταγραφεί ως ένα απεχθές έγκλημα, γεμίζει τους Έλληνες με θλίψη και οργή.

Ως μια πράξη τιμής και σεβασμού στην μνήμη των αδικοχαμένων συμπολιτών μας θα ήθελα να γίνω πολύ συγκεκριμένος με τον εξής συλλογισμό: 

• Όσο στη χώρα μας βασιλεύει ο νεποτισμός, η αξιοκρατία θα συνεχίσει να υποχωρεί. 
• Χωρίς αξίες όμως, έχουμε μια κοινωνική δυναμική που οδηγεί σε εγκλήματα και τραγωδίες όπως η περσινή στα Τέμπη. 
• Το πάνδημο αίτημα σήμερα είναι η δικαιοσύνη. 
• Η δικαιοσύνη όμως προϋποθέτει την αξιοκρατία.
• Η οποία αξιοκρατία με τη σειρά της είναι απολύτως ασυμβίβαστη με τον νεποτισμό.

Οι Έλληνες τελικά οφείλουμε να αποφασίσουμε αν θέλουμε να είμαστε μια αληθινή δημοκρατία ή μια τριτοκοσμική χώρα που θα συνεχίσει να διαφεντεύεται από τους κοτζαμπάσηδες. Ας μην μας μπερδεύουν τα όμορφα κοστούμια, οι μεταξωτές γραβάτες και οι σπουδές στα πανεπιστήμια της Ivy League. Κοτζαμπάσηδες είναι.

Για πόσο θα τους ανεχόμαστε; 

Ήρθε η ώρα ο ελληνικός λαός να επιστρέψει στην ύψιστη των τεχνών, στην πολιτική. Από ψηφοφόρος να γίνει πολίτης. 

Η άνοδος αυτή, βασισμένη σε αξίες, θα φέρει νομοτελειακά και τη δικαιοσύνη που τόσο επιτακτικά όλοι έχουμε ανάγκη.

"Πάρε με όταν φτάσεις": Περί ευθυνών

Από την πρώτη στιγμή της αδιανόητης σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, η ελληνική κυβέρνηση επικεντρώθηκε στο μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει: Την επικοινωνιακή διαχείριση.

Στο πλαίσιο αυτό, μεταξύ πολλών άλλων τεχνασμάτων, επιστρατεύτηκε και η έννοια των "διαχρονικών ευθυνών". Ότι δηλαδή υπάρχουν τόσο εκτεταμένες παθογένειες που έχουν δημιουργηθεί μέσε σε τέτοιο βάθος χρόνου, που κατά κάποιο τρόπο χάνονται και δεν μπορούν να 'προσωποποιηθούν'.

Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Οι υπεύθυνοι της τραγωδίας έχουν ονοματεπώνυμο. Είναι, τουλάχιστον, οι ακόλουθοι (από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα):

• Πρωθυπουργοί. 
• Υπουργοί μεταφορών και αρμόδιοι υφυπουργοί. 
• Αρμόδιοι γενικοί γραμματείς. 
• Διοικήσεις ΟΣΕ και θυγατρικών. 

Όλοι αυτοί που έβγαζαν, ή που επέτρεπαν να βγαίνουν, φωτογραφικούς διαγωνισμούς και μετά τους «έριχναν» αν δεν κέρδιζε αυτός που «πρέπει». Όλοι αυτοί επίσης που άφησαν τον οργανισμό να λειτουργεί με (πολύ) λιγότερο από το απολύτως αναγκαίο προσωπικό. Όλοι αυτοί που σήμερα έχουν αίμα στα χέρια τους. Αίμα νέων παιδιών. Το αύριο της χώρας που τελείωσε πριν να ξεκινήσει.

Άρα λοιπόν οι «διαχρονικές» ευθύνες δεν είναι κάτι απρόσωπο. Κάθε άλλο, είναι απολύτως προσωποποιημένες και προσωπικές. Εναπόκειται στον ελληνικό λαό να ανταποκριθεί στη συνταγματική του υποχρέωση και να φροντίσει ώστε οι ευθύνες αυτές να αποδοθούν. 

Αυτό απαιτεί ο σεβασμός στην μνήμη των νεκρών.

"Πάρε με όταν φτάσεις": Το αληθινό τίμημα του νεποτισμού

Λίγες μόνο ώρες πριν την τραγωδία ένας συνδικαλιστής του ΟΣΕ είχε κάνει την παρακάτω ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα:

Πόσο τραγικό & ειρωνικό ότι αν δεν γινόταν το αδιανόητο δυστύχημα σήμερα στη Θεσσαλονίκη θα ελάμβανε χώρα μια φιέστα που θα μας έλεγε ότι δουλεύουν τα συστήματα που με τόσο πικρό τρόπο αποδείχτηκε ότι τελικά δεν δουλεύουν;

Η σημερινή τραγωδία δεν είναι κάτι που αφορά αυστηρά τη συγκεκριμένη κυβέρνηση που έχουμε από τον Ιούλιο του 2019. Αφορά και την προηγούμενη και, ακόμα περισσότερο, όλες τις κυβερνήσεις της χώρας από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 και μετά. Το νεοελληνικό κράτος έχει, δυστυχώς, παθογένειες που έχουν αναπτυχθεί σε βάθος δεκαετιών (τουλάχιστον). 

Η ευθύνη λοιπόν για τη σημερινή τραγική απώλεια τόσων συνανθρώπων μας δεν ανήκει παρά στο σύστημα εξουσίας που ελέγχει τις τύχες της χώρας αυτές τις δεκαετίες. Κατά βάση πρόκειται για την οικονομική ολιγαρχία της χώρας (ο όρος 'ολιγάρχης' έγινε της μόδας με τη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία, στην Ελλάδα όμως τον έχουμε βιώσει πολύ καλά από παλιά) η οποία κατά περίπτωση χρησιμοποιεί ως μαριονέτες τόσο τους 'πολιτικούς' μας όσο και τα μέσα μαζικής 'ενημέρωσης' και τους προβεβλημένους εκπροσώπους του. 

Ένας αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί να μην σημειώσει πως ότι ουδείς προσωποποιεί το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας της χώρας καλύτερα από τον κ. Πρωθυπουργό. Υιός πρωθυπουργού, αδερφός υπουργού εξωτερικού, θείος τρέχοντος δημάρχου Αθηναίων και, ας μην το ξεχνάμε, απόγονος του Ελευθερίου Βενιζέλου (που ήταν θείος του Μητσοτάκη Α’). Γεννήθηκε με προδιαγεγραμμένη μοίρα την οποία και υπηρετεί (άραγε, επί της ουσίας, καταργήθηκε ο θεσμός της βασιλείας στη χώρα μας ποτέ;). 

Δεν είναι όμως μόνο ο  κ. Πρωθυπουργός, ας είμαστε δίκαιοι. Δίχως καμία δόση υπερβολής, άνθρωποι όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής (για να περιοριστώ σε σύγχρονους μας πρωθυπουργούς), αποτελούν την έκφραση, την προσωποποίηση του συστήματος εξουσίας που ευθύνεται για αυτήν την αδυναμία του ελληνικού κράτους να ανταποκριθεί στην καταστατική του αποστολή, η οποία αδυναμία με τη σειρά της γεννά τραγωδίες όπως η σημερινή. 

Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί εμείς οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως ιδεολογιών και άλλων πολιτικών πεποιθήσεων, εξακολουθούμε όχι μόνο διακομματικά να αποδεχόμαστε αλλά με τις πράξεις μας να επικροτούμε και να υποστηρίζουμε τον νεποτισμό και την οικογενειοκρατία. 

Το κάνουμε την στιγμή που αυτή ακριβώς η οικογενειοκρατία, με την αναξιοκρατία που νομοτελειακά φέρνει, μας έχει οδηγήσει σε αλλεπάλληλες τραγωδίες ανείπωτων διαστάσεων. 

Ως πότε θα το ανεχόμαστε; Μήπως έχει έρθει η ώρα η πολιτική - η ύψιστη των τεχνών- να επιστρέψει στον τόπο που τη γέννησε; Δεν είναι η στιγμή τώρα να ανέβουμε εκ νέου στο επίπεδο του πολίτη και όχι να μείνουμε καθηλωμένοι στην ταπεινωτική θέση του (αυστηρώς και μόνο) ψηφοφόρου;