Ανοιχτή επιστολή της Μαρίας Καρυστιανού στον Κυριάκο Μητσοτάκη

Ήρθε σε γνώση μου η παρακάτω ανοιχτή επιστολή της Κυρίας Μαρίας Καρυστιανού προς τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας Κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη. Την αναδημοσιεύω δίχως κανένα επιπλέον σχόλιο πλην μόνο ενός:

Είναι η στιγμή που καθείς εξ ημών οφείλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί εάν διατηρεί την ανθρώπινη υπόστασή του.

Για την αντιγραφή,

Δημήτρης Τσίγκος

Αθήνα, 23-5-2024

_________________________

         ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ 

                                ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Της Μαρίας Καρυστιανού του Παναγιώτη, μητέρας της 19χρονης Μάρθης Ψαροπούλου, θύματος του δυστυχήματος Τεμπών.

Κοινοποίηση: 

Προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Αθήνα, 23.5.2024 

………………………………

κ. Μητσοτάκη, 

Θλίψη, οργή, Τέμπη και νεποτισμός

Η σημερινή μέρα σημαδεύεται από μια τραγική επέτειο.  Η ανάμνηση αυτού του γεγονότος, που στη συλλογική μας μνήμη έχει καταγραφεί ως ένα απεχθές έγκλημα, γεμίζει τους Έλληνες με θλίψη και οργή.

Ως μια πράξη τιμής και σεβασμού στην μνήμη των αδικοχαμένων συμπολιτών μας θα ήθελα να γίνω πολύ συγκεκριμένος με τον εξής συλλογισμό: 

• Όσο στη χώρα μας βασιλεύει ο νεποτισμός, η αξιοκρατία θα συνεχίσει να υποχωρεί. 
• Χωρίς αξίες όμως, έχουμε μια κοινωνική δυναμική που οδηγεί σε εγκλήματα και τραγωδίες όπως η περσινή στα Τέμπη. 
• Το πάνδημο αίτημα σήμερα είναι η δικαιοσύνη. 
• Η δικαιοσύνη όμως προϋποθέτει την αξιοκρατία.
• Η οποία αξιοκρατία με τη σειρά της είναι απολύτως ασυμβίβαστη με τον νεποτισμό.

Οι Έλληνες τελικά οφείλουμε να αποφασίσουμε αν θέλουμε να είμαστε μια αληθινή δημοκρατία ή μια τριτοκοσμική χώρα που θα συνεχίσει να διαφεντεύεται από τους κοτζαμπάσηδες. Ας μην μας μπερδεύουν τα όμορφα κοστούμια, οι μεταξωτές γραβάτες και οι σπουδές στα πανεπιστήμια της Ivy League. Κοτζαμπάσηδες είναι.

Για πόσο θα τους ανεχόμαστε; 

Ήρθε η ώρα ο ελληνικός λαός να επιστρέψει στην ύψιστη των τεχνών, στην πολιτική. Από ψηφοφόρος να γίνει πολίτης. 

Η άνοδος αυτή, βασισμένη σε αξίες, θα φέρει νομοτελειακά και τη δικαιοσύνη που τόσο επιτακτικά όλοι έχουμε ανάγκη.

"Πάρε με όταν φτάσεις": Περί ευθυνών

Από την πρώτη στιγμή της αδιανόητης σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, η ελληνική κυβέρνηση επικεντρώθηκε στο μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει: Την επικοινωνιακή διαχείριση.

Στο πλαίσιο αυτό, μεταξύ πολλών άλλων τεχνασμάτων, επιστρατεύτηκε και η έννοια των "διαχρονικών ευθυνών". Ότι δηλαδή υπάρχουν τόσο εκτεταμένες παθογένειες που έχουν δημιουργηθεί μέσε σε τέτοιο βάθος χρόνου, που κατά κάποιο τρόπο χάνονται και δεν μπορούν να 'προσωποποιηθούν'.

Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Οι υπεύθυνοι της τραγωδίας έχουν ονοματεπώνυμο. Είναι, τουλάχιστον, οι ακόλουθοι (από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα):

• Πρωθυπουργοί. 
• Υπουργοί μεταφορών και αρμόδιοι υφυπουργοί. 
• Αρμόδιοι γενικοί γραμματείς. 
• Διοικήσεις ΟΣΕ και θυγατρικών. 

Όλοι αυτοί που έβγαζαν, ή που επέτρεπαν να βγαίνουν, φωτογραφικούς διαγωνισμούς και μετά τους «έριχναν» αν δεν κέρδιζε αυτός που «πρέπει». Όλοι αυτοί επίσης που άφησαν τον οργανισμό να λειτουργεί με (πολύ) λιγότερο από το απολύτως αναγκαίο προσωπικό. Όλοι αυτοί που σήμερα έχουν αίμα στα χέρια τους. Αίμα νέων παιδιών. Το αύριο της χώρας που τελείωσε πριν να ξεκινήσει.

Άρα λοιπόν οι «διαχρονικές» ευθύνες δεν είναι κάτι απρόσωπο. Κάθε άλλο, είναι απολύτως προσωποποιημένες και προσωπικές. Εναπόκειται στον ελληνικό λαό να ανταποκριθεί στη συνταγματική του υποχρέωση και να φροντίσει ώστε οι ευθύνες αυτές να αποδοθούν. 

Αυτό απαιτεί ο σεβασμός στην μνήμη των νεκρών.

"Πάρε με όταν φτάσεις": Το αληθινό τίμημα του νεποτισμού

Λίγες μόνο ώρες πριν την τραγωδία ένας συνδικαλιστής του ΟΣΕ είχε κάνει την παρακάτω ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα:

Πόσο τραγικό & ειρωνικό ότι αν δεν γινόταν το αδιανόητο δυστύχημα σήμερα στη Θεσσαλονίκη θα ελάμβανε χώρα μια φιέστα που θα μας έλεγε ότι δουλεύουν τα συστήματα που με τόσο πικρό τρόπο αποδείχτηκε ότι τελικά δεν δουλεύουν;

Η σημερινή τραγωδία δεν είναι κάτι που αφορά αυστηρά τη συγκεκριμένη κυβέρνηση που έχουμε από τον Ιούλιο του 2019. Αφορά και την προηγούμενη και, ακόμα περισσότερο, όλες τις κυβερνήσεις της χώρας από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 και μετά. Το νεοελληνικό κράτος έχει, δυστυχώς, παθογένειες που έχουν αναπτυχθεί σε βάθος δεκαετιών (τουλάχιστον). 

Η ευθύνη λοιπόν για τη σημερινή τραγική απώλεια τόσων συνανθρώπων μας δεν ανήκει παρά στο σύστημα εξουσίας που ελέγχει τις τύχες της χώρας αυτές τις δεκαετίες. Κατά βάση πρόκειται για την οικονομική ολιγαρχία της χώρας (ο όρος 'ολιγάρχης' έγινε της μόδας με τη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία, στην Ελλάδα όμως τον έχουμε βιώσει πολύ καλά από παλιά) η οποία κατά περίπτωση χρησιμοποιεί ως μαριονέτες τόσο τους 'πολιτικούς' μας όσο και τα μέσα μαζικής 'ενημέρωσης' και τους προβεβλημένους εκπροσώπους του. 

Ένας αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί να μην σημειώσει πως ότι ουδείς προσωποποιεί το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας της χώρας καλύτερα από τον κ. Πρωθυπουργό. Υιός πρωθυπουργού, αδερφός υπουργού εξωτερικού, θείος τρέχοντος δημάρχου Αθηναίων και, ας μην το ξεχνάμε, απόγονος του Ελευθερίου Βενιζέλου (που ήταν θείος του Μητσοτάκη Α’). Γεννήθηκε με προδιαγεγραμμένη μοίρα την οποία και υπηρετεί (άραγε, επί της ουσίας, καταργήθηκε ο θεσμός της βασιλείας στη χώρα μας ποτέ;). 

Δεν είναι όμως μόνο ο  κ. Πρωθυπουργός, ας είμαστε δίκαιοι. Δίχως καμία δόση υπερβολής, άνθρωποι όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής (για να περιοριστώ σε σύγχρονους μας πρωθυπουργούς), αποτελούν την έκφραση, την προσωποποίηση του συστήματος εξουσίας που ευθύνεται για αυτήν την αδυναμία του ελληνικού κράτους να ανταποκριθεί στην καταστατική του αποστολή, η οποία αδυναμία με τη σειρά της γεννά τραγωδίες όπως η σημερινή. 

Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί εμείς οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως ιδεολογιών και άλλων πολιτικών πεποιθήσεων, εξακολουθούμε όχι μόνο διακομματικά να αποδεχόμαστε αλλά με τις πράξεις μας να επικροτούμε και να υποστηρίζουμε τον νεποτισμό και την οικογενειοκρατία. 

Το κάνουμε την στιγμή που αυτή ακριβώς η οικογενειοκρατία, με την αναξιοκρατία που νομοτελειακά φέρνει, μας έχει οδηγήσει σε αλλεπάλληλες τραγωδίες ανείπωτων διαστάσεων. 

Ως πότε θα το ανεχόμαστε; Μήπως έχει έρθει η ώρα η πολιτική - η ύψιστη των τεχνών- να επιστρέψει στον τόπο που τη γέννησε; Δεν είναι η στιγμή τώρα να ανέβουμε εκ νέου στο επίπεδο του πολίτη και όχι να μείνουμε καθηλωμένοι στην ταπεινωτική θέση του (αυστηρώς και μόνο) ψηφοφόρου;