Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 7ης Ιουλίου

Χανιά, Κρήτη
3 Ιουλίου 2019

Γίνονται στη χώρα μας εκλογές την 7^η Ιουλίου 2019 μετά από περισσότερα από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης και σε μια περίοδο ιδιαίτερα έντονων και ταχέων γεωπολιτικών εξελίξεων στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Είναι μια περίοδος που κρύβει τεράστιους κινδύνους αλλά και μεγάλες ευκαιρίες για την Ελλάδα. Δυστυχώς όμως, ακόμα μια φορά η χώρα βρίσκεται απροετοίμαστη να παίξει τον ιστορικό της ρόλο. Θέλω να ξεκινήσω το άρθρο αυτό δηλώνοντας απερίφραστα την έντονη ανησυχία μου για τις εξελίξεις των επομένων λίγων ετών.

Στις εκλογές που μας έρχονται ήθελα να ψηφίσω το Volt Europa. Ένα εντυπωσιακά δυναμικό και προοδευτικό πανευρωπαϊκό πολιτικό κίνημα, το πρώτο αληθινά πανευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα. Το Volt Europa έκανε το ντεμπούτο του στις πρόσφατες εκλογές κατεβαίνοντας σε οχτώ (8) χώρες και μάλιστα εκλέγοντας έναν ευρωβουλευτή στη Γερμανία – μια αληθινά τεράστια επιτυχία, δεδομένου του χρόνου ζωής του κόμματος, της νεαρής ηλικίας των ιδρυτών και των ελαχίστων διαθεσίμων πόρων. Δυστυχώς όμως για διάφορους λόγους – κύρια πρακτικής φύσης – το Volt Europa δεν κατέστη δυνατό να κατεβεί στις ελληνικές εκλογές αυτήν τη φορά.

Οι επιλογές μου μέχρι σήμερα

• Πρώτη φορά ψήφισα το 1996 και επέλεξα το ΠαΣοΚ του Κώστα Σημίτη. Το μετάνιωσα πικρά, ο Σημίτης ήταν με διαφορά ο χειρότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης διότι επί πρωθυπουργίας του χάθηκαν όλες οι μεγάλες ευκαιρίες ανάπτυξης της χώρας. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα πει ότι ήταν τραγικά «λίγος» ο πρωθυπουργός αυτός.
• Το 2000 ψήφισα τη Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Μια επιλογή για την οποία είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος.
• Το 2004 ψήφισα το ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Σύντομα κατάλαβα πως ήταν μια χαμένη ψήφος.
• Το 2007 και το 2009 ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και είμαι βέβαιος πως για τα δεδομένα της εποχής εκείνης έπραξα σωστά.
• Τον Μάιο 2012 και τον Ιούνιο 2012 ψήφισα τη Δημιουργία, Ξανά! του Θάνου Τζήμερου (τον Ιούνιο σε συνασπισμό με τη Δράση). Σίγουρα το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος που έκανα ποτέ.
• Στις ευρωεκλογές του 2014 ψήφισα την «Κοινωνία Αξιών» του Δημήτρη Μπουραντά. Μια επιλογή για την οποία επίσης είμαι ιδιαίτερα περήφανος.
• Τον Ιανουάριο του 2015 ψήφισα λευκό.
• Στο δημοφήφισμα του Ιουλίου 2015 ψήφισα ΝΑΙ, με ένα σκεπτικό βέβαια εντελώς διαφορετικό των «μενουμευρώπηδων»
• Τέλος, τον Σεπτέμβριο του 2015 επέλεξα να απέχω.
• Στις ευρωεκλογές του 2019 δεν φήφισα, καθότι ήμουν στο εξωτερικό. Θα ήθελα να ψηφίσω το Volt Europa, αλλά δυστυχώς δεν κατέβηκε στην Ελλάδα. Αν ψήφιζα θα αποφάσιζα μέσα στο παραβάν μεταξύ ΜέΡΑ25, επειδή είναι ένα πανευρωπαϊκο κίνημα, και ...Ποτάμι, γιατί παρά τις τεράστιες διαφωνίες μου μαζί τους, αξίζει να επιβραβευτούν για την στάση τους στη συμφωνία των Πρεσπών.      

Μια σύντομη αποτίμηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Όπως είναι γνωστό στον αναγνώστη αυτού του ιστολογίου, τον ΣΥΡΙΖΑ τελευταία φορά τον ψήφισα το 2009, όπως το είχα κάνει και το 2007, όταν λίγοι άνθρωποι ψήφιζαν αυτό το κόμμα και πολλοί λιγότεροι το έλεγαν. Ο λόγος που δεν ψήφισα το κυβερνόν κόμμα το 2012 και το 2015 ήταν πολύ απλά διότι δεν μπορούσα να ανεχθώ το ψέμα. Δεν μπορούσα να βλέπω ένα κίνημα της αριστεράς, με τις ηθικές αξίες της παράταξης αυτής, να πέφτει στο επίπεδο των μιζοκομμάτων και να εφαρμόζει την ‘εκλόγιμη πολιτική’, που έχουν διδάξει η Νέα Δημοκρατία & το ΠαΣοΚ: Να λες δηλαδή πολύ απλά τον πολίτη-πελάτη όσα θέλει να ακούσει ώστε να σε ψηφίσει και να γίνεις κυβέρνηση.

Το έκανε ο Κώστας Καραμανλής (‘αγώνας κατά της διαπλοκής’), το έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου (‘λεφτά υπάρχουν’), το έκανε και ο Αντώνης Σαμαράς (με την γνωστή κωμωδία των ‘Ζαππείων’), για ποιο λόγο έπρεπε να το κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας με τον περίφημο ‘αντιμνημονιακό αγώνα’; Ήταν κάτι που πραγματικά δεν το κατάλαβα ποτέ – και προφανώς αυτό ήταν που πλήρωσε στις πρόσφατες ευρωεκλογές.     

Η καλύτερη δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε καμία περίπτωση δεν ήταν μια ‘αριστερή’ κυβέρνηση. Όπως είπε πρόσφατα ένας καλός φίλος, ήταν ‘η καλύτερη δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης’. Για να είμαστε ίσως δίκαοι, θα έπρεπε να τονίσουμε πως είχε και μερικές φιλελεύθερες πολιτικές (όπως π.χ. το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια). Σε άλλα ζητήματα βέβαια θα έλεγα πως ήταν ‘αντι-φιλελεύθερη’ – ας μου επιτραπεί ο όρος. Το σίγουρο όμως είναι πως η χώρα σήμερα έχει ταμειακά διαθέσιμα πάνω από 30 δισεκατομμύρια ευρώ ενώ τον Γενάρη του 2015 ήταν χρεοκοπημένη. Χωρίς να χρειαστεί να επεκταθούμε ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να τακτοποιήσει τα οικονομικά της χώρας, να έχει μια αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική – με αποκορύφωμα τη συμφωνία των Πρεσπών που είναι μια τεράστια εθνική επιτυχία, να κρατήσει το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων και να αποφύγει την κοινωνική έκρηξη.

Ελήφθησαν όντως μέτρα κατά της ακραίας φτώχιας, δεν έγιναν μαζικοί πλειστηριασμοί, τα συστήματα παιδείας, υγείας, δημοσίας τάξης και δικαιοσύνης κάπως συνέχισαν να λειτουργούν (συχνά και με επιτυχίες – όπως επίσης και με μεγάλες αποτυχίες), παρά το γεγονός ότι είχαμε χρεοκοπήσει και έπρεπε να κάνουμε μια ακραία προσαρμογή.

Είμαι απόλυτα βέβαιος πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ότι ο Αλέξης Τσίπρας πήρε αριθμό πολύ σκληρών μέτρων δίχως καμία κοινωνική αναταραχή, κατάφερε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και εν τέλει, παρά την σχετική προπαγάνδα, έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια. Όλα αυτά βέβαια δεν τον κάνουν αριστερό και θα έχει πάντα το στίγμα ότι αναγκάστηκε και αυτός να πεί ψέματα για να εκλεγεί. Τα κατάφερε όμως εκεί που όλοι οι προηγούμενοι απέτυχαν.

Το ζήτημα της αισθητικής

Το 1981, αμέσως μετά την ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησης ΠαΣοΚ, ένας υπουργός πήγαινε περπατώντας προς το γραφείο του και κατάλαβε πως καποιος τον παρακολουθεί. Στην αρχή ανησυχεί και μόλις είναι απόλυτα βέβαιος ότι παρακολουθείται, πανικοβάλλεται. Αρχίζει να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί προσπαθώνας να ξεφύγει. Μετά από ώρα ακούει τον άνδρα που έτρεχε πίσω να φωνάζει «κ. Υπουργέ, σταματήστε, είμαστε ο υπεύθυνος ασφαλείας σας».

Το ΠαΣοΚ του 1981 ήταν ένα αριστερό κίνημα. Πολύ σύντομα αφομοιώθηκε από το σύστημα και έγινε η χειρότερη εκδοχή του, όπως έχουμε εξηγήσει συχνά στο ιστολόγιο αυτό. Το περιστατικό όμως με τον υπουργό, είναι ενδεικτικό του ζητήματος της αισθητικής – Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «δεν έμοιαζαν» κυβερνητικά. Ο Νίκος Ρωμανός, σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη, έκανε το 2005 τα πλήθη να παραληρούν τραγουδώντας «μαζί σου έχω φάει απίστευτο κόλλημα, θα πάω να κάνω τάμα στα Ιεροσόλυμα». Και όμως, φοράει το κουστούμι και «μοιάζει» να μπορεί να κυβερνήσει, κάτι που δεν θα καταφέρει πολύ ο Νίκος Καρανίκας.

Είναι σαφές πως η ελίτ της χώρας μας (δήθεν ελίτ, ένα κακέχτυπό της, για να είμαστε σαφείς) ουδέποτε αποδέχτηκε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι διαφωνίες της μαζί της είχαν συχνά συναισθηματικό περιεχόμενο. Συχνά τους έβλεπε κανείς να λένε «ποιοι είναι αυτοί», «πως είναι έτσι» και διάφορα άλλα χαριτωμένα. Υπήρχε ένα βαθιά ριζωμένο αίσθημα ιδιοκτησίας του κράτους – άρρηκτα δεμένο με το φαινόμενο του νεποτισμού – το οποίο δημιουργούσε απέχθεια προς αυτούς τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους.

Επειδή λοιπόν ένα μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης αρέσκεται να αντιγράφει την ελίτ και τον τρόπο που σκέφτεται και φέρεται, ευελπιστώντας πως κάποια στιγμή θα πάρουν τη θέση της, έτσι εξηγείται γιατί είχε τόσα ευήκοα ώττα η κριτική προς τον τρόπο έκφρασης του Παύλου Πολάκη, την ώρα που υπουργοί που κατέστρεψαν τον χώρο της υγείας (πράγμα που δεν έκανε ο Πολάκης), είτε έπεσαν στα μαλακά ή παραμένουν ακόμα ιδιαίτερα δημοφιλής.

Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα της αισθητικής και της ενστικτώδους απέχθειας προς τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δίχως κάποια ορθολογική ανάλυση, φανερώνει την σκληρή ταξική διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας.

Μα επιτέλους, πως γίνεται να μας κυβερνούν αυτοί;

Το στρατηγικό αδιέξοδο της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς

Τα τελευταία χρόνια σε όλη την ευρώπη παρατηρεί κανείς τα ακδροδεξιά κόμματα να καταγράφουν σημαντικές εκλογικές επιτυχίες. Το κάνουν με τον αγαπημένο τους τρόπο: Αναδεικνύοντας τις αδικίες της κοινωνίας (το άνοιγμα της ψαλίδας πλουσίων – φτωχών) και προτείνοντας ρηχές (ανόητες) λύσεις που είναι εύπεπτες από το χαμηλού μορφωτικού επιπέδου ακροατήριο (για όλα μας τα προβλήματα φταίνε οι τάδε [εβραίοι, μαύροι, μετανάστες, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι, κλπ], ας τους εξαφανίσουμε και όλα θα πάνε καλά) – λύσεις που ταυτόχρονα είναι και πολύ βολικές για την πλουτοκρατία.

Τα κεντροδεξιά κόμματα κάνουν το τεράστιο λόγο να υιοθετούν τις αρχές της ρητορικής αυτής, ευελπιστώντας να περιορίσουν την απώλεια ψηφοφόρων προς τα δεξιά τους. Έτσι όμως νομιμοποιούν αυτήν τη ρητορική και αυτήν την πολιτική ατζέντα και τελικά αυτά τα μορφώματα ενισχύονται περαιτέρω.

Στην Ελλάδα βέβαια, που όπως πάντα είμαστε ειδική περίπτωση, τα ακροδεξιά μορφώματα [Χρυσή Αυγή, παλιότερα ΛΑΟΣ, σε κάποιο βαθμό Βελόπουλος και ΑΝΕΛ], στην πραγματικότητα ήταν τάσεις της Νέας Δημοκρατίας. Αυτονομήθηκαν και φάνηκε το αποκρουστικό τους πρόσωπο. Πλέον ο λόγος ύπαρξής τους εξέλειπε, τα βλέπουμε να υποχωρούν και σιγά σιγά να εξαφανίζονται. Πολύ θλιβερό για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δέχεται να φιλοξενεί τους ναζί στους κόλπους του, όπως έκανε για παράδειγμα και η ΕΡΕ τη δεκαετία του 1960.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη μιας σοβαρής, ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς και ενός μαζικού, αληθινά φιλελεύθερου κινήματος. Ας ελπίσουμε σύντομα να τα δούμε, διότι Μάκης Βορίδης και δημοκρατία δεν πάνε μαζί, όπως δεν πάει ούτε ο Γεράσιμος Γιακουμάτος με τον φιλελευθερισμό.

Ποια θα έπρεπε να ήταν η ελληνική πολιτική

Αν κοιτάξουμε τα ζητήματα της οικονομίας, της άμυνας, της εξωτερικής πολιτικής αλλά και ευαίσθητους τομείς όπως η δικαιοσύνη, η υγεία και η παιδεία θα δούμε ότι καμία άλλη λύση δεν υπάρχει για την Ελλάδα, εάν θέλει να προοδεύσει, παρά μόνο να πρωταγωνιστήσει στην ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Δεν χρειάζεται να είναι ειδικός κανείς για να καταλάβει ότι η μικρή μας χώρα όσο παραμένει ‘μόνη της’ κάθε άλλο παρά ανεξάρτητη είναι. Αυτό είναι αλήθεια τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλα τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το συμφέρον όλων μας είναι να ‘ενώσουμε’ τις ανεξαρτησίες μας ώστε εν τέλει αυτές να πραγματωθούν.

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 4.5 χρόνια η Ελλάδα ανέκτησε κάποιο κύρος στην Ευρώπη το οποίο τα μιζοκόμματα του ΠαΣοΚ και της Νέας Δημοκρατίας είχαν απωλέσει πλήρως. Πλέον μας παίρνουν λίγο πιο σοβαρά, τόσο στην ΕΕ όσο και διεθνώς. Απέχουμε όμως πολύ από το σημείο που έπρεπε να έχουμε φτάσει. Αποτύχαμε να αναδείξουμε το νέο ανατολικό ζήτημα, την τεράστια παθογένεια του τουρκικού μορφώματος που είναι η ρίζα του κακού τόσο στη Συρία, όσο και στην Κύπρο όσο και, σε μεγάλο βαθμό, ευρύτερα στη Μέση Ανατολή.

Θα περίμενε πράγματι λοιπόν  κανείς από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί στην πρωτοπορία του αγώνα για μια αληθινή ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Δυστυχώς δεν το είδαμε αυτό, όπως δεν το είχαμε δει ούτε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αντίθετα, είδαμε την Ελλάδα να προσδένεται ακόμα πιο δοκιμά, ακόμα πιο μόνιμα, στο άρμα των ΗΠΑ και του Ισραήλ, κάτι που φαίνεται να βολεύει προσωρινά, όλοι όμως αντιλαμβανόμαστε τι θα συμβεί εάν κάποια στιγμή η υπερδύναμη αποφασίσει (και πάλι) ότι η Τουρκία είναι πιο σημαντική για τα συμφέροντά της απ’ ότι η Ελλάδα.

Δικαιοσύνη

Αν υπάρχει μια μεγάλη απογοήτευση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι τελικά ότι οι προσδοκίες του ελληνικού λαού ότι εν τέλει θα λειτουργήσει η δικαιοσύνη, δεν ευωδόθηκαν. Όχι βεβαίως διότι η κυβέρνηση προσπάθησε να ΄χειραγωγήσει’ τη δικαιοσύνη όπως κραύγαζε το ‘τρίγωνο της καταστροφής’ (οικονομική ολιγαρχία – μέσα ‘ενημέρωσης’ – μιζοκόμματα) αλλά επειδή ακριβώς ο έλεγχος του κατεστημένου αποδείχτηκε τόσο ισχυρός που η ελληνική δικαιοσύνη δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στην αποστολή της.

Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα στις αμυντικές προμήθειες. Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα στο χώρο της υγείας και του φαρμάκου. Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα στον υπερ-δανεισμό των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων. Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα στις κατασκευές. Υπήρχαν τεράστια σκάνδαλα σχεδόν παντού και το γνωρίζουν όλοι. Δικαιοσύνη όμως δεν αποδόθηκε. Ούτε καν για τον δανεισμό με ...200 εκατομμύρια ευρώ για τη ΝΔ και άλλα τόσα και περισσότερα για το ΠαΣοΚ δεν μάθαμε τελικά ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι και πως θα λογοδοτήσουν. Ήταν αυτό άραγε μια αδυναμία της κυβέρνησης ή μια προσπάθεια ένοχης συναλλαγής με το κατεστημένο; Αυτό θα μας το δείξει η ιστορία. Το βέβαιο όμως είναι πως ο ελληνικός λαός περίμενε πολύ πιο ουσιαστικές εξελίξεις στην απονομή δικαιοσύνης οι οποίες μέχρι σήμερα δυστυχώς δεν έλαβαν χώρα.

Διαπλοκή, μιζοκόμματα, νεποτισμός

Έχει πολλές φορές αναφερθεί στο ιστολόγια αυτό ότι την πραγματική εξουσία στη χώρα μας την ασκεί το ‘τρίγωνο της καταστροφής’, δηλαδή με οικονομική ολιγαρχία με σαφή εγκληματικά χαρακτηριστικά η οποία έχει για πιόνια της τα μέσα ‘ενημέρωσης’ και τα ‘πολιτικά’ κόμματα. Δεν είναι λάθος λοιπόν αυτό που είπε πριν κάποιο διάστημα η Μπέττυ Μπαζιάνα, ότι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία.

Η διαφθορά στην Ελλάδα είναι σκληρή και βαθιά. Είναι λατινο-αμερικανικού ή/και αφρικανικού τύπου. Η κοινωνία την έχει βιώσει σε τέτοια έκταση και σε τόσο μακρύ χρονικό διάστημα που έχει φτάσει να τη θεωρεί σχεδόν φυσιολογική. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν δει στην πραγματικότητα κανένα άλλο μοντέλο διοίκησης στη ζωή τους, πέραν αυτού που υπερισχύει πάντοτε το συμφέρον και ο γνωστός. Αυτό όμως δεν περιγράφει μια ευρωπαϊκή χώρα. Είναι μια άθλια παρακμή που πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να αποδεχόμαστε.

Ένα ξεκάθαρο σύμπτωμα του παραπάνω φαινομένου είναι εκείνο του νεποτισμού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι Πρωθυπουργός εν αναμονή, θέση που είχε παλιά ο πατέρας του, ενώ ο ανιψιός του μόλις εξελέγη Δήμαρχος Αθηναίων, θέση που είχε παλιά η μητέρα του. Είναι πραγματικά να γελά κανείς και να κλαίει ταυτόχρονα. Έφτασε σε σημείο πρόσφατα η κυρία Μπακογιάννη να μιλήσει υπέρ της αξιοκρατίας και κατά της οικογενειοκρατίας. Είναι πράγματι απολύτως βέβαιο πως ο Λουδοβίκος ο 14^ος θα συμφωνούσε απόλυτα μαζί της.

Πιστεύω πραγματικά πως αυτό είναι το δεύτερο διακύβευμα των εκλογών της 7^ης Ιουλίου: Εάν ο Ελληνικός λαός αποδέχεται τον νεποτισμό ως μια αποδεκτή πρακτική για τη διακυβέρνησή του.

Η αναστήλωση των μιζοκομμάτων

Στις 6 Μαΐου του 2012 ήμουν καλεσμένος την ημέρα των εκλογών στο στούδιο του Αντένα και είπα πως μελλοντικά εκείνη την ημερομηνία θα γίνονται παρελάσεις, εννοώντας πως επιτέλους απελευθερωθήκαμε από τα μιζοκόμματα – τα οποία διαχρονικά συγκέντρωναν αθροιστικό ποσοστό γύρω στο 80% ή και παραπάνω, ενώ τότε έπεσαν κάτω από το 30%.

Σήμερα η Ελλάδα διατρέχει τον τεράστιο κίνδυνο το ένα εκ των δυο μιζοκομμάτων να αναστηλωθεί και να έρθει στην εξουσία – δεδομένου ότι το δεύτερο έχει μπει οριστικά και αμετάκλητα στο ‘χρονοντούλαπο της ιστορίας’, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του ιδρυτή του.

Αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι και το πρώτο και κύριο διακύβευμα των εκλογών της 7^ης Ιουλίου: Θα επαναφέρει στην εξουσία ο Ελληνικός λαός εκείνους που κατέστρεψαντην Ελλάδα για 40 χρόνια, από το 1974 έως και το 2014;

Υπάρχουν άλλες επιλογές;

Ο Ελληνικός λαός καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία. Τα άλλο κόμματα δυστυχώς δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση ορθολογική επιλογή. Εξηγώ:

-          ΠαΣοΚ: Όπως και αν το μεταμφιέσουν (ΚΙΝΑΛ, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ελιά, κλπ), η ένοχη κάστα αυτή δεν είναι παρά ένα πολιτικό πτώμα. Βρωμάει και προκαλεί αποτροπιασμό, καθώς φέρει την κύρια ευθύνη της καταστροφής, μεγαλύτερη και από εκείνη της ΝΔ.

-          Χρυσή Αυγή: Συνήθως στους Έλληνες Ναζί δεν αναφέρομαι κάν, για να μην λερώνονται τα κείμενά μου. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως πλέον γίνεται ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι αυτοί υπήρχαν πάντοτε, απλά ήταν κρυμένοι μέσα στο μαντρί. Δυστυχώς είναι οι φασίστες που απαρτίζουν την ακροδεξιά συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτονομήθηκαν λίγο, φάνηκε το αποκρουστικό τους πρόσωπο και σιγά σιγά επιστρέφουν στο μαντρί.

-          ΚΚΕ. Έχω αναφερθεί αναλυτικά στις αναλύσεις μου για προηγούμενες εκλογές και δεν έχω να προσθέσω κάτι. Το ΚΚΕ χάνει την ιστορική του ευκαιρία να επανέλθει στην πρωτοπορία και αυτο-περιορίζεται στον ξύλινο λόγο και στο βολικό του 5%, μην αντιδρώντας παρά μόνο όταν θίγονται συμφέροντα μελών της κάστας του. Δεν έδωσαν όμως για αυτό το αίμα τους οι εκατοντάδες χιλιάδες των λαϊκών αγωνιστών. Είναι μια κατάσταση παρακμής που προκαλεί θλίψη.

-          Ποτάμι. Είχα γράψει για το Ποτάμι όταν δημιουργήθηκε. Ήταν ένα κόμμα – τέχνασμα (όπως και η Χρυσή Αυγή σε κάποιο βαθμό, όσο κι αν ήταν τόσο διαφορετικά), που μόλις εξέλειπε η ανάγκη που το δημιούργησε, οι χορηγοί του απλώς το εξαφάνισαν.

-          ΜέΡΑ25. Παρότι μου αρέσει πολύ η ευρωπαϊκή στρατηγική του [είναι ένα ευρωπαϊκό κίνημα] καιο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ένας αναμφισβήτητα χαρισματικός άνθρωπος, δεν μπορεί κανείς παρά να διακρίνει ότι προσπαθεί το κόμμα αυτό να γίνει ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ-2014. Δηλαδή λέει τι θα ήθελε να συμβεί χωρίς να δίνει μια ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση για το πως αυτή η θέληση τελικά θα πραγματωθεί.

-        Λοιπά κόμματα: Γραφικότητες που για λόγους οικονομίας χώρου και χρόνου δεν αναλύω. Θα περιοριστώ να πω ότι αν κάποιος παραμένει ρομαντικός σοσιαλιστής, αν πιστεύει στο αναγκαίο της ουτοπίας, μόνο ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να ψηφίσει.

Το λευκό και η αποχή

Τον Ιανουάριο του 2015 η αντίστοιχη ανάλυσή μου οδήγησε στο λευκό ενώ τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους στην αποχή. Ξαναδιάβασα πρόσφατα τα κείμενα αυτά, δεν έχω μετανιώσει καθόλου. Αυτή εκτιμώ ήταν τότε η ορθολογική απάντηση στα διακυβεύματα των δυο εκείνων εκλογικών αναμετρήσεων. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, οπότε και η ανάλυσή μου οδηγεί σε διαφορετικό συμπέρασμα.

Η επόμενη κυβέρνηση έχει τεράστιες προκλήσεις

Όποιος και να εκλεγεί, θα περάσει πολύ δύσκολα χρόνια στην κυβέρνηση. Το ζήτημα των κόκκινων δανείων είναι φλέγον και κανείς δεν ξέρει πως να το αντιμετωπίσει. Φαίνεται πως οι μαζικοί πλειστηριασμοί δεν θα μπορέσουν να αποφευχθούν. Στην Ανατολική Μεσόγειο έχουμε εμπλακεί σε γεωπολιτικά παιχνίδια που υπερβαίνουν κατά πολύ τις οικονομικές, διπλωματικές και στρατιωτικές μας δυνατότητες, έχοντας τελικά πλήρη εξάρτηση από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ (δηλαδή τελικά μόνο από τις ΗΠΑ).

Οι διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας παραμένουν. Πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν πως η κρίση δεν ήταν το αποτέλεσμα συγκεκριμένων επιλογών, συγκεκριμένων ηγεσιών και με πλατιά λαϊκή υποστήριξη, αλλά αντίθετα ότι ήταν ένα κακό όνειρο που κάποια στιγμή θα τελειώσει και θα ξυπνήσουμε όλοι μαζί στο 2009. Δυστυχώς όμως αυτό απέχει τραγικά πολύ από την πραγματικότητα, όποια πολιτική αφετηρία κι αν έχει κανείς.

Για να έχει έστω και μια ελπίδα η χώρα να ανταποκριθεί στις προκλήσεις αυτές, θα έπρεπε να είναι ενωμένη. Δυστυχώς όμως φαίνεται περισσότερο διχασμένη από ποτέ και η διαφαινόμενη αναστήλωση του μιζοκόμματος μόνο θα επιδεινώσει τον διχασμό αυτόν. Δυστυχώς ένας αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα ανήσυχος.

Η επιλογή μου στις 7 Ιουλίου

Με πολύ βαριά καρδιά, θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Ιουλίου, πρώτη φορά μετά το 2009 και με πλήρη επίγνωση ότι πιθανότατα θα ηττηθεί στην αναμέτρηση αυτή (κρατώ μια μικρή ελπίδα να διαψευσθώ ευχάριστα, αλλά είναι όντως ιδιαίτερα απίθανο). Το κάνω όμως για να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου και με τον μελλοντικό συνομιλητή μου που θα με ρωτά για τις αποφάσεις που πήρα στις κρίσιμες καμπές της πολύπαθης χώρας μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν γενικά μια κακή κυβέρνηση. Σαν πολίτης νιώθω απογοήτευση και σε κάποιο βαθμό προδοσία. Μεγάλωσα με τα ιδανικά της σύγχρονης, ανανεωτικής, δημοκρατικής, ευρωπαϊκής αριστεράς. Περίμενα κάτι πολύ καλύτερο από την κυβέρνηση της αριστεράς. Όλοι περιμέναμε.

Σε καμία των περιπτώσεων όμως δεν μπορώ να συνεισφέρω ούτε στο ελάχιστο στην αναστήλωση των μιζοκομμάτων, στην ασυλία των ενόχων, στην προώθηση της Ελλάδας της αναξιοκρατίας και της παρακμής. Όχι, δεν μπορώ να ανεχθώ τον νεποτισμό. Η διακυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να είναι ούτε ταξικό ούτε, πολύ περισσότερο, κληρονομικό προνόμιο.

Μια πρόβλεψη

Έχω την ελπίδα πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει την έκπληξη. Γνωρίζω πολύ καλά όμως ότι οι πιθανότητες δείχνουν μια κυβέρνηση ΝΔ, μάλλον δε αυτοδύναμη. Η πρόβλεψή μου είναι πως στο ενδεχόμενο αυτό η Νέα Δημοκρατία, όπως της αξίζει, θα ακολουθήσει το ΠαΣοΚ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Στις εκλογές που θα γίνουν μετά, εάν έχει ενδιάμεσα κυβερνήσει, θα εκπλαγώ εάν έχει διψήφιο ποσοστό. Θα καταρρεύσει υπό το ασήκωτο βάρος των τεραστίων ευθυνών της.

Πάντοτε αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

O Μπογδάνος σε ρόλο Σαραβάκου και το τεράστιο ολίσθημα της Νέας Δημοκρατίας

Ο Δημήτρης Σαραβάκος είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που μεσουρανούσε από τα μέσα της δεκαετίας του '80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90. Χαρισματικός επιθετικός είχε μεγάλο πλήθος φανατικών οπαδών, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος. Είναι γνωστό πως σε κάποιον αγώνα ο Σαραβάκος θύμωσε με κάποια απόφαση ενός διαιτητή και τον χαρακτήρισε ''καραγκιόζη''. Όποιος έχει βρεθεί σε ποδοσφαιρικό γήπεδο ξέρει πως επρόκειτο για πταίσμα.

Εκείνος ο διαιτητής όμως δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και η υπόθεση βρέθηκε στον αθλητικό δικαστή. Το νομικό τμήμα των «πράσινων» δεν έχασε στιγμή και στήριξε την υπερασπιστική του γραμμή στο γεγονός ότι ο Καραγκιόζης είναι ένας επαναστάτης, ένας ήρωας με πλατιά λαϊκή απήχηση και ο Σαραβάκος χαρακτήρισε έτσι τον διαιτητή για να τον τιμήσει.

Προχθές το απόγευμα άκουγα το ραδιόφωνο 24/7 σε μια εκπομπή του Σεραφείμ Κοτρώτσου που είχε καλεσμένους τον Γιώργο Κυρίτση και τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Κάποια στιγμή ο Κοτρώτσος αναφέρεται σε μια δήλωση του Μπογδάνου σχετικά με τη δίκη της Χρυσής Αυγής όπου είχε πει αναφερόμενος στη μητέρα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα ότι ''την έχουν αφήσει λυτή". Η ερμηνεία που έδωσε ο Μπογδάνος ήταν ότι εννοούσε πως 'την έχουν αφήσει απροστάτευτη'.

Η πρώτη διαπίστωση είναι πως ο Μπογδάνος ξεπέρασε τον Σαραβάκο.  Ή ίσως ότι η απόσταση από τον έξω-δεξιά των γηπέδων στην άκρα-δεξιά της πολιτικής ίσως να μην ειναι και τόσο μεγάλη. Θα περίμενε όμως κανείς η κυβέρνηση εν αναμονή να έχει καλύτερους συμβούλους από εκείνους του συμπαθούς έξω-δεξιά των πρασίνων.

Την περίοδο 2012-13 είχα βρεθεί μερικές φορές καλεσμένος στο τηλεοπτικό στούντιο του ΣΚΑΙ καλεσμένος της Εύας Αντωνοπούλου με την ιδιότητα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών. Στις εκπομπές αυτές συμμετείχε και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος που έτσι είχα τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά. Μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα και τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο Μπογδάνος δεν είναι φασίστας, σε καμία απολύτως περίπτωση. Γιατί λοιπόν μιλά έτσι;

Η απάντηση για μένα κρύβεται στο εξής: Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έχει πάρει έναν απίστευτα ολισθηρό δρόμο, όπως και η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κεντροδεξιών κομμάτων που βλέπουν την άκρα δεξιά να ανεβαίνει μειώνοντας αντίστοιχα τις δικές τους δυνάμεις. Ο δρόμος αυτός είναι η υιοθέτηση του ακροδεξιού ύφους προσπαθώντας να πείσουν κάποιους από τους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς να επιστρέψουν στο ''μαντρί''.

Δυστυχώς οι συνέπειες της επιλογής αυτής είναι τραγικές καθώς συντηρητικοποιείται ο πολιτικός λόγος, ο δημόσιος χώρος και τελικά όλη η κοινωνία. Επίσης, σε τελική ανάλυση, παρά την πρόσκαιρη επιτυχία σε επίπεδο ψήφων, οι φασίστες κερδίζουν την πολιτική μάχη αφού μπολιάζουν με το δηλητήριο τους τα κεντροδεξιά κόμματα. Κοιτώντας λίγο την περίπτωση της Γαλλίας που η οικογένεια Λεπέν από μια γραφική ακροδεξιά οντότητα έγινε το πρώτο κόμμα παίρνει κανείς όλα τα απαραίτητα διδάγματα.

Όλα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει τη μάχη των εκλογών. Προσωπικά θεωρώ πως η αναστήλωση του ενός από τα δυο μιζοκόμματα είναι μια τραγωδία και θα φέρει πολλά δεινά στη χώρα μας. Τον λόγο όμως έχει ο λαός. Ήρθε η ώρα άνθρωποι σαν τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, αλλά και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να δείξουν ότι όντως καταλαβαίνουν πως "ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει το πως μπορείς να κυβερνήσεις". Αν αντιπολιτεύεσαι με ακροδεξιό λόγο και με κραυγές στο κοινοβούλιο "νάτος, νάτος ο Τσίπρας ο σκαφάτος", δεν θα μπορέσεις να κυβερνήσεις με μετριοπάθεια και σύνεση.

Εξάλλου, η κύρια - απολύτως παράλογη και ανεδαφική - εθνικιστική επιλογή της Νέας Δημοκρατίας, που ήταν η εναντίωση στη Συμφωνία των Πρεσπών, αποδείχτηκε πως δεν συνεισέφερε τίποτα στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Δεν χρειαζόταν τελικά να σκίσει και ο Κυριάκος το μνημόνιο του.

Το λάθος που κάνει όλη η ευρωπαϊκή δεξιά βλέπουμε να το κάνει και η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Όχι, τα ακροδεξιά αισθήματα δεν εξευμενίζονται με “σκληρές πολιτικές”. Για να το πει κανείς απλά, ο Βορίδης και ο Άδωνις δεν έχουν θέση σε ένα ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα. 

Αυτό που πρέπει να κάνει η δεξιά για να προσφέρει στην πατρίδα είναι είναι σκοτώσει μια και καλή το μικρόβιο του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας, να καταστρέψει το αβγό του φιδιού πριν αυτό εκκολαφθεί.

Αυτή θα ήταν μια θαρραλέα απάντηση που περίμενα από τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, μαζί με μια πολύ ειλικρινή συγγνώμη στην Κυρία Μάγδα Φύσσα. 

Ευρώπη, πολιτική και υποκρισία: Γιατί ο Μητσοτάκης δεν είναι #metonKyriako

Στη διάρκεια των τελευταίων εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας είχα πάρει σαφή θέση λέγοντας ότι «δεν είμαι #metonKyriako» πολύ απλά διότι ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ακόμα κι αν θέλει, δεν έχει τη δυνατότητα να σπάσει το πλέγμα των εξαρτήσεων που τον ανέδειξε στη θέση που έχει — Τότε ήταν εκείνη του Προέδρου της ΝΔ, πιθανόν αύριο θα είναι του Πρωθυπουργού.

Καθόλου δεν χαίρομαι που ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει ότι μπορεί πραγματικά για να με επιβεβαιώσει, ιδιαίτερα μάλιστα το τελευταίο διάστημα.

Πρώτο χτύπημα ήταν που σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού εναντίον της οικογενειοκρατίας, έδωσε το χρίσμα του υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων στον... ανιψιό του.

Δεύτερο χτύπημα ήταν που σε μια παρόμοιου ύψους κίνηση, θέλοντας να επιβεβαιώσει ότι πάντα γίνεται το σωστό και όχι ότι επιβάλλουν οι εσωκομματικές ισορροπίες, έχρισε υποψήφιο Περιφερειάρχη Αττικής τον... Γιώργο Πατούλη, που προηγουμένως ήθελε να πάει για Δήμαρχος Αθηναίων, αλλά τον "έφαγε" ο ανιψιός.

Το τρίτο χτύπημα όμως ήταν το τελειωτικό. Σε μια ασύγκριτη κίνηση ευρωπαϊκού προσανατολισμού, φτάνοντας στο αποκορύφωμα του ελληνικού ευρωπαϊσμού, έθεσε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ τον μεγάλο Ευρωπαίο πολιτικό Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Είναι να απορεί κανείς. Έχει τόσο θράσος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή μήπως στερείται οποιασδήποτε επαφής με την πραγματικότητα; Δεν βλέπει ο κ. Μητσοτάκης πως σε όλη την Ευρώπη, σε ολόκληρη την υφήλιο για να είμαστε ακριβείς, ο κόσμος απλά δεν αντέχει άλλο την τεράστια υποκρισία του πολιτικού συστήματος; Ότι αυτή η αναγνώριση της υποκρισίας, αυτή η αντίληψη του πολιτικού συστήματος ως κλειστής κάστας, εν τέλει ακυρώνει την ίδια τη δημοκρατία μας;

Θα ρωτήσετε, γιατί, δεν είναι καλός ο Κώστας Μπακογιάννης; Δεν ξέρω εάν είναι καλός. Ίσως ναι, ίσως και όχι. Είναι σίγουρα εμφανίσιμος και επικοινωνιακός. Όμως το γεγονός ότι είναι ανιψιός υποψήφιου πρωθυπουργού, γιος κορυφαίας πολιτικού, τέως Δημάρχου Αθηνών και  εγγονός πρωθυπουργού σημαίνει κάτι πολύ απλό: Ο άνθρωπος αυτός όφειλε πρώτα να αποδείξει την αξία του εκτός πολιτικής και αφού κάνει μια λαμπρή καριέρα 20-25 ετών στο χώρο της ιδιωτικής οικονομίας, μετά θα είχε κάθε δικαίωμα να μπει στην πολιτική αυτόφωτος.

Εκείνος όμως αντίθετα επέλεξε να μπει στην πολιτική σαν "γιος της Ντόρας", "εγγονός του Μητσοτάκη" και προσφάτως σαν "ανιψιός του Κυριάκου". Τραγικό σφάλμα για έναν άνθρωπο που θέλουν να μας πλασάρουν σαν χαρισματικό.

Όχι, σε μια σύγχρονη δημοκρατία στην Ευρώπη του 2018 είναι ανήκουστο να γίνεται κάποιος Δήμαρχος «κληρονομικώ δικαιώματι».

Τώρα, για τον Γιώργο Πατούλη τι να πει κανείς. Μιλούν καλύτερα οι λακκούβες και οι πλημμύρες του Αμαρουσίου. Ή ίσως, όσον αφορά τη θητεία του στον ιατρικό σύλλογο, μιλούν για αυτόν οι χιλιάδες ασθενείς που δικαιώθηκαν αφού κατήγγειλαν τα "φακελάκια" που έδωσαν στα νοσοκομεία της χώρας. Πραγματικά, για τον κ. Πατούλη ομιλεί το έργο του πριν από εκείνον. Ήταν όντως η μόνη επιλογή που μπορούσε να δώσει ελπίδες επανεκλογής σε μια οικτρά αποτυχημένη περιφερειάρχη όπως η Ρένα Δούρου.

Με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη όμως ο κ. Μητσοτάκης το τερμάτισε. Εκεί απέδειξε πως ο Μητσοτάκης δεν είναι #metonKyriako, ότι ως πολιτικός καμία σχέση δεν έχει ούτε με τον φιλελεύθερο χώρο ούτε φυσικά με τον ευρωπαϊσμό.

Πανευρωπαϊκά υπάρχει μια τεράστια συζήτηση για την κρισιμότητα αυτών των ευρωεκλογών. Για το πόσο σημαντικές είναι για την πορεία που θα πάρει συνολικά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ακόμα, τίθεται παντού επί τάπητος το θέμα του Ευρωκοινοβουλίου, που ενώ έχει σημαντικότατο ρόλο στις εξελίξεις οι εθνικές κυβερνήσεις συνεχίζουν να το τιμούν και να το υποβιβάζουν.

Δυστυχώς η συνήθεια δεν ήταν μόνο ελληνική. Η "χρυσή αποστρατεία" (χρυσή κυριολεκτικά, οι αμοιβές και τα προνόμια είναι υψηλότατες) είναι ένα αισχρό, πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Δεν θέλουμε να δυσαρεστήσουμε κάποιον; Θέλουμε να του χρυσώσουμε το χάπι; Μα φυσικά, το κτήριο της Ευρωβουλής αποτελεί τη σίγουρη λύση, όπως επίσης το ίδιο γίνεται και να τους νέους, τα νέα παιδιά του πολιτικού συστήματος σε όλη την ΕΕ, που με μεγάλη χαρά παίρνουν το πολιτικό τους βάπτισμα στο ευρωκοινοβούλιο.

Πρόκειται για μια μεγάλη ντροπή.

Στο ευρωκοινοβούλιο θα έπρεπε να στέλναμε τους άριστους. Αυτούς που θα μπορέσουν να χτίσουν την Ευρώπη του αύριο. Ποιους όμως στέλναμε διαχρονικά; Όσους θέλαμε να κάνουν κάποιες ευχάριστες διακοπές χωρίς να ενοχλούν και να ενοχλούνται. Έτσι και τώρα, το υποτιθέμενο κόμμα του ευρωπαϊκού δρόμου στην Ελλάδα, η καρδιά του κινήματος "μένουμε Ευρώπη", έκρινε ότι ο ευρωπαϊσμός στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία εκφράζεται καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Τα θερμά μας συγχαρητήρια!

Η κατάσταση της λεγόμενης πολιτικής (λεγόμενης, διότι αυτό είναι τσίρκο) στην Ελλάδα του σήμερα είναι ιδιαιτέρως αποκαρδιωτική.

Η κυβέρνηση από τη μια παραπαίει μέσα στις αντιφάσεις της. Η αποτελεσματικότητά της είναι τραγικά χαμηλή, η πολιτικός της λόγος θολός, το πολιτικό της ακροατήριο διασπασμένο.

Η αξιωματική αντιπολίτευση από την άλλη, όπως προσπάθησε να πει αυτό το άρθρο, είναι εγκλωβισμένη στο παρελθόν και στον παλαιοκομματισμό. Θέλει να βάλει φιλελεύθερα ρούχα, έχει όμως σώμα σκληρά δεξιό και συντηρητικό. Όπως και να ντυθεί, δεν αλλάζει κι αυτό είναι πασιφανές.

Θέλω να πιστεύω πως θα αναδειχτεί και στη Ελλάδα μια δύναμη αληθινά προοδευτική, με ανάλυση και σχέδιο για το τι σημαίνει πρόοδος τον 21ο αιώνα. Με όραμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη στον κόσμο σε όρους δικαιοσύνης και ανάπτυξης για όλους.

Η ελπίδα υπάρχει, για την ώρα όμως η πραγματικότητα είναι τραγικά απογοητευτική.

Χρειάζεται και ο Κυριάκος κάποιο μνημόνιο για να σκίσει

Τις απόψεις μου για το λεγόμενο "μακεδονικό" ζήτημα τις είχα εκφράσει στο βήμα αυτό με απόλυτη σαφήνεια. Η θέση μου ήταν πως η Ελλάδα δεν έπρεπε να δεχτεί τη χρήση του όρου "Μακεδονία" στη ονομασία του κρατιδίου στα βόρεια συνορά μας, με το σκεπτικό ότι η συμφιλίωση των λαών πρέπει να γίνεται στη βάση της αλήθειας και ότι η διαιώνιση μιας παραχάραξης της ιστορίας προσφέρει ιδιαίτερα εύφορο έδαφος για την στρατηγική του "διαίρει και βασίλευε" που τόσο αποτελεσματικά εφαρμόζουν οι μεγάλες δυνάμεις.

Μια προσεκτική ματιά στο κείμενο της συμφωνίας στην οποία πρόσφατα κατέληξαν οι δυο πρωθυπουργοί καταλήγει στο εξής: Παρότι η λέξη "μακεδονία" παραμένει, καθίσταται απολύτως σαφές ότι αφενός μεν έχει γεωγραφικό προσδιορισμό και μόνο, αφετέρου δε το κρατίδιο αναγνωρίζει σε όλους τους τόνους ότι κατοικείται κυρίως από μια σλαβική εθνότητα (κυρίως, καθώς υπάρχει και το αλβανικό στοιχείο) η οποία απολύτως καμία σχέση δεν διεκδικεί να έχει με την αρχαία μακεδονία, την ιστορία και τον πολιτισμό της.

Ως εκ τούτου θεωρώ πως η προτεινόμενη συμφωνία εξασφαλίζει την Ελλάδα ως προς τη σημαντικότερη ανησυχία της που είναι εκείνη του αλυτρωτισμού. Τι συμβαίνει όμως στη χώρα μας μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας αυτής; Με μεγάλη έκπληξη βλέπουμε όλοι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με κορυφαίο τον πρόεδρό τουνα αντιτίθεται σφόδρα.
 
Η εκτίμησή μου είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μην υποστηρίζοντας τη συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας διαπράττει ένα απόλυτα τραγικό σφάλμα. Εκτός της γελοιοποίησής του, αφού εδώ και πολλά χρόνια η "εθνική θέση" μιλούσε για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και απαλοιφή των αλυτρωτισμών, μετατρέπει τον εαυτό και την παράταξή του σε απόλυτο αβανταδόρο της Χρυσής Αυγής.

Εξηγούμαι:

Πανευρωπαϊκά παρατηρείται το φαινόμενο ενίσχυσης της άκρας δεξιάς. Πολλοί το αποδίδουν στο συνδυασμό της οικονομικής κρίσης και στην πασίδηλη παρατήρηση του διαρκούς ανοίγματος της ψαλίδας στην ποιότητα ζωής μεταξύ της μεσαίας τάξης και του 1% των πλουσιοτέρων στρωμάτων της κοινωνίας - διαφορά που γίνεται όλο και περισσότερο αισθητή ακόμα και λόγω των κοινωνικών δικτύων.

Αυτό σίγουρα έχει βάση αλήθειας. Πολύ περισσότερο όμως φοβάμαι πως ισχύει το εξής: Στα περισσότερα των ευρωπαϊκών κρατών λειτουργούσε κάποιας μορφής δικομματισμός. Στην Ελλάδα για παράδειγμα είχαμε το δίπολο Νέα Δημοκρατία - ΠαΣοΚ που τα τελευταία έξι χρόνια έχει αντικατασταθεί από το δίπολο Νέα Δημοκρατία - ΣύΡιζΑ.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτών των διπόλων είναι ότι ποτέ και για κανένα λόγο τα αντίπαλα κόμματα δεν θα συμφωνήσουν σε οτιδήποτε. Η Νέα Δημοκρατία το 2010-12 ήταν φανατικά αντιμνημονιακή. Όμως το 2012-2015 υλοποίησε το μνημόνιο. Ομοίως ο ΣυΡιζΑ ήταν ακόμα φαντικότερα αντιμνημονιακός το 2010-2015 και από το 2015 μέχρι σήμερα υλοποιεί κανονικότατα το μνημόνιο. Ακόμα και το ΠαΣοΚ που έφερε το μνημόνιο το 2010 έγινε αντιμνημονιακό μόλις βρέθηκε εκτός κυβέρνησης το 2015. Μιλάμε για απολύτως τραγελαφικές καταστάσεις σε όλο το φάσμα του λεγόμενου "συνταγματικού τόξου".

Γίνεται λοιπόν σαφές στον μέσο ψηφοφόρο ότι τα "κόμματα εξουσίας" δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο παρά για την εξουσία και είναι πολύ εύκολο για αυτά να κάνουν τη μέρα - νύχτα για να το πετύχουν.

Ας έρθουμε στο ζήτημα της ονομασίας του κρατιδίου στα βόρεια σύνορά μας. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε κρατήσει μια συνεπή γραμμή στο ζήτημα σαν πρωθυπουργός και σαν πολιτικός πρώτης γραμμής στη συνέχεια. Η κόρη του, Ντόρα Μπακογιάννη, ακολούθησε ορθά τα βήματά του ως υπουργός εξωτερικών. Το ίδιο έκανε και ο υιός του, Κυριάκος Μητσοτάκης, μέχρι πρότινος. Έλεγε σε όλους τους τόνους πως στο ζήτημα αυτό πρέπει να έχουμε ρεαλισμό και μετριοπάθεια.

Τώρα όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός εν αναμονή. Η μετριοπάθεια και ο ρεαλισμός "δεν πουλάνε" όταν είσαι έτοιμος να ανεβείς στην εξουσία. Πρέπει λοιπόν και ο Κυριάκος να πει ότι "λεφτά υπάρχουν", πρέπει και αυτός να "καταργήσει μνημόνια και εφαρμοστικούς με έναν νόμο, σε ένα άρθρο". Διάλεξε να το κάνει αυτό σε ένα θέμα ιδιαίτερα προσφιλές στις ακραίες πτέρυγες της δεξιάς παράταξης, το μακεδονικό.

Τα μέσα του εξωτερικού έδωσαν για ακόμα μια φορά σαφή εικόνα: "Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δέχτηκε να μετονομαστεί για να τερματίσει την 27-ετή διένεξή της με την Ελλάδα". Αυτό έγραψαν όλοι, σε όλο τον κόσμο.

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται πως τα διάβασε αυτά και το πρώτο που σκέφτηκε ήταν να καταθέσει πρόταση μομφής. Μιλάμε για μια πραγματικά τεράστια απογοήτευση. Λυπάμαι τόσο πολύ που επιβεβαιώθηκα που δεν ήμουν #metonKyriako, αφού πράγματι είναι δέσμιος των συμφερόντων νομής της εξουσίας στη δεξιά παράταξη.

Θερμά συγχαρητήρια λοιπόν, Κύριε Πρόεδρε της Νέας Δημοκρατίας. Βρήκατε το μνημόνιο που θα σκίσετε, που θα το καταργήσετε κι εσείς με έναν νόμο, σε  ένα άρθρο. Βεβαίως, όταν γίνετε κυβέρνηση, όλα αυτά μικρή σημασία θα έχουν. Ενδεχομένως να υποχρεωθείτε "από τις καταστάσεις" και κυρίως "από τους τραγικά εσφαλμένουν χειρισμούς των προηγουμένων" να υπογράψετε μια μάλλον χειρότερη συμφωνία - Ναι, ακριβώς, κάτι σαν την "επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων".

Όσο τα μεγάλα πολιτικά κόμματα δεν ανταποκρίνονται στο όνομά τους, δεν έχουν όραμα, άποψη, στρατηγική για το μέλλον του τόπου αλλά αντίθετα είναι συμφεροντολογικές ομάδες με αυτοσκοπό την κατάκτηση της εξουσίας, τόσο μεγάλος αριθμός πολιτών, αηδιασμένος από την απύθμενη υποκρισία και πιεσμένος από την άσχημη καθημερινότητά του, θα κάνει το βήμα προς το κενό υποστηρίζοντας την άκρα δεξιά και εκθέτοντας ολόκληρη την κοινωνία στους κινδύνους που μας παρουσιάζει η ιστορία του 20ού αιώνα.

Αποτελεί κοινό τόπο σε όσους έχουν αποπειραθεί να συζητήσουν το θέμα στο εξωτερικό ότι οι ελληνικές θέσεις αντιμετωπίζονται με κάτι ανάμεσα σε χλευασμό και απαξίωση. Φαινόμαστε ως μια ισχυρή χώρα, συγκριτικά με το εν λόγω κρατίδιο, που έχουμε κάποιου είδους νεύρωση με την αρχαία ιστορία μας και βγάζουμε τα απωθημένα μας στον πρώτο αδύναμο που βρήκαμε.

Η Νέα Δημοκρατία στο πλαίσιο αυτό είχε μια τεράστια ευκαιρία επίδειξης ηγετικής συμπεριφοράς. Η υποστήριξη της συμφωνίας, που είναι μια από τις ελάχιστες ελληνικές διπλωματικές επιτυχίες μεταπολεμικά, ήταν αυτό που χρειάζεται η χώρα. Ακόμα και αν βραχυπρόθεσμα ήταν επιζήμια δημοσκοπικά, μέσο- και μακροπρόθεσμα θα απογείωνε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δυστυχώς όμως η ηγεσία, ειδικά δε η πολιτική εκδοχή της, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι.

Απόλυτη σύμπλευση ΝΔ και ΚΚΕ

Διάβασα ότι πρόσφατα ο ΓΓ της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ παρέστη σε εγκαίνια μουσείου για τον Δημοκρατικό Στρατό.  Αφού ξεκαθαρίσω ότι σέβομαι και τιμώ στον μέγιστο βαθμό τους αγωνιστές του Δημοκρατικού Στράτου, δεν μπορώ να παρατηρήσω πως αν ζούσαν εκείνοι σήμερα μάλλον θα αποδοκίμαζαν έντονα τον σ. Κουτσούμπα. Γιατί; Διότι την ιστορική περίοδο που το ΚΚΕ χρειαζόταν στη χώρα περισσότερο από ποτέ, όταν έπρεπε να τεθεί στη βάση και την απόλυτη ουσία του το ζήτημα της παραγωγής στη χώρα, το κόμμα που θα έπρεπε να ήταν του λαού προτίμησε να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα και να αρχίσει να μιλά για τον εμφύλιο και τις εξορίες.

Εκείνο όμως που προκαλεί ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον είναι η αρμονική σύμπλευση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην στρατηγική αυτή. Οι φωστήρες της ΝΔ έχουν φτάσει βλέπετε στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα είναι το "κυρίαρχο ιστορικό αφήγημα" για το τι συνέβη στη χώρα από το 1940 και μετά, αφήγημα που ως γνωστόν έχει οδηγήσει στην "ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς" και που λίγο πολύ αυτή είναι η αιτία όλων των δεινών του τόπου.

Αριστερή και δεξιά μπουρδολογία δηλαδή την στιγμή που η χώρα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τον καθαρό, επιστημονικό λόγο.

Η τακτική του ΚΚΕ και της ΝΔ δεν είναι άλλη από εκείνη της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής. Καθώς έχουμε (έχουν, για να ακριβολογούμε) πλήρη άγνοια για το δέον γενέσθαι στο σήμερα και το αύριο, καθώς δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Λόγου, επιλέγουν (δραπετεύουν νομίζω είναι πιο σωστό) στο επίπεδο του μύθου.

Ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος συμφιλιώθηκε με τον Μάρκο Βαφειάδη πριν αρκετές δεκαετίες. Έδωσαν αμφότεροι το καλό παράδειγμα. Παράδειγμα που καλά θα κάνουν να ακολουθήσουν οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΚΚΕ που θέλουν σήμερα να μας βάζουν τα τσακωνόμαστε για τα θέματα των παππούδων μας.

Ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία: Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι να ενωθεί. Όσοι αναβιώνουν τα εμφύλια πάθη για αυτό που αντιλαμβάνονται ως πολιτικό τους όφελος, εγκληματούν κατά της χώρας και του λαού μας.

Φοβάμαι βέβαια πως αν ΚΚΕ και ΝΔ ακολουθήσουν το παράδειγμα του Καπετάν Μάρκου και του Στρατηγού Τσακαλώτου, θα φανεί η τρέχουσα γύμνια των ιδεών τους και θα αναιρεθεί ο ίδιος ο λόγος ύπαρξης τους. Έτσι, αδιαφορώντας για την πατρίδα και τον λαό, συνεχίζουν στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής.

Ο χουλιγκανισμός λοιπόν που τα τελευταία χρόνια αρχίζουμε να παρατηρούμε να μην εκπλήσσει κανέναν. Είναι δυστυχώς το επόμενο στάδιο στο οποίο οδηγούν οι επιλογές αυτές.

Για τις εσωκομματικές εκλογές της "Νέας Δημοκρατίας" - Γιατί δεν είμαι #metonkyriako

Με θλίψη και, το ομολογώ, κάποια απόγνωση παρακολουθώ συμπολίτες που εκτιμώ πολύ να τρέφουν ελπίδες «αλλαγής» στο πολιτικό σκηνικό βάσει πιθανής ανάδειξης Μητσοτάκη σήμερα στην προεδρία της "Νέας Δημοκρατίας".

Φοβάμαι ότι όσο κατάφερε ο Γ.Α. Παπανδρέου να κάνει το "ΠαΣοΚ" ένα σύγχρονο, Ευρωπαϊκό κόμμα, άλλο τόσο θα καταφέρει να επιτύχει το ίδιο ο Κ. Κ. Μητσοτάκης με τη "Νέα Δημοκρατία", εφόσον εκλεγεί.

Η αλήθεια είναι πως όποιος ήξερε έστω και λίγα για την ιστορία του μορφώματος που αρχικά ονομάστηκε "ΠαΣοΚ", γνώριζε πως καμία προσδοκία με αφορμή την ανάδειξη Παπανδρέου στη θέση του Προέδρου είχε οποιαδήποτε βάση. Τόσο λόγω της δυναμικής και των εσωτερικών συσχετισμών στο μόρφωμα, όσο και λόγω της προσωπικής διαδρομής του "νέου" Προέδρου.

Εννοείται πως πιθανή εκλογή του Μεϊμαράκη, ενός ανθρώπου με μαύρο παρελθόν και ανύπαρκτο παρόν, δεν θα φέρει απολύτως τίποτα καλύτερο. Ο Μητσοτάκης είναι σίγουρα πιο συμπαθής. Η πολιτική όμως δεν είναι θέμα συμπάθειας.

Έτσι και στη "Νέα Δημοκρατία", δεν χρειάζεται να είσαι κάποιος μεγαλόσχημος αναλυτής για να καταλάβεις πως οι εσωτερικοί συσχετισμοί στο έτερο των μιζοκομμάτων αλλά και η διαδρομή του Μητσοτάκη εξασφαλίζουν πως τίποτα αξιόλογο δεν θα μπορέσει να κάνει - Τολμώ να το γράψω μισή ώρα πριν τη λήξη της διαδικασίας και μη γνωρίζοντας, ακόμα, αν θα εκλεγεί ή όχι.

Είτε μας αρέσει ή όχι, ο Μητσοτάκης δεν είναι χθεσινός. Είναι γόνος μιας εκ των οικογενειών που κράτησε τις τύχες της χώρας για δεκαετίες. Θέλοντας και μη, προσωποποιεί το νεποτισμό και την αντίληψη της "πολιτικής" ως λειτουργία μηχανισμών. Είναι η αντίληψη που έριξε τη χώρα στον γκρεμό. 

Ο ίδιος για δεκαετίες ήταν προβεβλημένο στέλεχος, βουλευτής και υπουργός. Η πορεία του είναι παράλληλη με εκείνη του Παπανδρέου. Δυστυχώς οι λόγοι που απέτυχε ο Παπανδρέου δεν θα διαφέρουν από τους λόγους που κάνουν και τη δική του αποτυχία το πιθανότερο σενάριο.

Ας καταλάβουμε όλοι πως με τα μιζοκόμματα "ΠαΣοΚ" και "Νέα Δημοκρατία" αποκλειστικά δύο και μόνο πράγματα χρειάζονται: 1) Θέση εκτός νόμου, 2)Σε βάθος έρευνες από εισαγγελείς για τις παράνομες χρηματοδοτήσεις και την εκτεταμένη διαφθορά τους.

Θέλω να δώσω μεγάλη έμφαση στις χρηματοδοτήσεις. Τα δυο μιζοκόμματα, έχει αποδειχτεί, είχαν αφανείς χρηματοδοτήσεις. Πρέπει να διερευνηθούν. Όχι τόσο για την απόδοση ποινικών, όσο για τις πολιτικές ευθύνες. Για να μάθουμε όλοι, ποιος τελικά κυβερνούσε αυτήν τη χώρα, ποιος είναι ο πραγματιικός υπεύθυνος της καταστροφής. Πράγμα που μέχρι σήμερα αγνοούμε.

Οφείλει επίσης να διερευνηθεί η ασύλληπτη τραπεζική χρηματοδότηση των δυο μιζοκομμάτων. Χρηματοδότηση που εν τέλει, μέσω της ανακεφλαιοποίησης, πλήρωσε ο Έλληνας φορολογούμενος. Χρηματοδότηση που δεν είχε κανένα τραπεζικό κριτήριο, που δεν τηρούσε ούτε καν τα στοιχειώδη προσχήματα. Και στην περίπτωση αυτή, το θέμα δεν είναι η απόδοση πιθανών ποινικών ευθυνών, αλλά η αποκάλυψη του αληθινού συστήματος εξουσίας.

Κάνω εδώ μια σημείωση, για να προλάβω ανούσιο αντίλογο: Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να ακολουθήσει το θλιβερό μονοπάτι της παρακμής, ακολούθησε την εκλόγιμη στρατηγική του ψέμματος και την κυβερνητική τακτική της μεταπολίτευσης, αφενός μεν αποτελεί θέμα μιας άλλης συζήτησης που σύντομα θα ανοίξω στο ιστολόγιο αυτό, αφετέρου δε δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων για τα μιζοκόμματα.

Μοναδική λύση για τη χώρα είναι η Επιστροφή της Πολιτικής. Πολιτικής με την αυθεντική έννοια του όρου, Πολιτικής ως υψίστης των τεχνών. Στην πορεία αυτή, οι πρωταγωνιστές του χθες ο μόνος ρόλος που μπορούν να έχουν είναι εκείνος του θεατή.

Από το SPD στο ΠαΣοΚ: Μια αντίληψη για τη δημοκρατία δρόμος

Το SPD υπέστη μια μεγάλη ήττα στις Γερμανικές εκλογές. Η Καγκελάριος Μέρκελ πέτυχε μια μεγάλη νίκη, δίχως όμως να κατακτήσει την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Τα δυο μεγάλα κόμματα της Γερμανίας ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν αρκετά και κάποια στιγμή κατέληξαν σε συμφωνία.

Το παραπάνω σκηνικό νομίζω είναι οικείο σε όλους τους Έλληνες τα τελευταία χρόνια με τις πολυκομματικές κυβερνήσεις συνεργασίας. Όχι όμως, υπάρχει μια τεράστια διαφορά! Αν δούμε τα νέα, το SPD θα πάει σε καθολική ψηφοφορία των μελών του για να εγκρίνει την κυβέρνηση συνεργασίας! Γιατί το κάνει αυτό; Διότι απλά θα μετέχει σε μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει πρόγραμμα διαφορετικό από εκείνο με το οποίο το κόμμα κατέβηκε στις εκλογές.

Στην Ελλάδα, το 2009 και το 2012 είχαμε παρόμοιες εμπειρίες. Το ΠαΣοΚ το 2009 κέρδισε με το "λεφτά υπάρχουν". Στη συνέχεια, μπήκε στο μνημόνιο χωρίς εκλογές, χωρίς καθολική ψηφοφορία των μελών του, χωρίς ούτε μια απόφαση της κεντρικής του επιτροπής! Κάποιοι ένιωσαν "μικροί Θεοί" και σήκωσαν το βάρος της σωτηρίας του ελληνικού λαού, όπως εκείνοι την αντιλαμβάνονταν, μόνοι τους.

Ομοίως, η Νέα Δημοκρατία το 2012 κέρδισε με το "Ζάππειο". Κέρδισε για να επαναδιαπραγμετευτεί το μνημόνιο. Τι έκανε; Συνέχισε ακριβώς την ίδια πολιτική. Είδατε εσείς τη Νέα Δημοκρατία να κάνει κάτι αντίστοιχο με το SPD για να εγκρίνουν τα μέλη της την αλλαγή πολιτικής; Έκανε μήπως κάποιο έκτακτο συνέδριο για να νομιμοποιήσει τη ριζική αυτή αλλαγή; Τίποτα.

Ποιο είναι το θλιβερό συμπέρασμα; Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, δημοκρατία δεν υπάρχει. Οι ηγεσίες των λεγόμενων κομμάτων έχουν μάλλον παρεξηγήσει τη θέση και την εξουσία τους. Νομίζουν πως μπορούν να αποφασίζουν ερήμην των κομμάτων τους και το κάνουν συνεχώς και απροκάλυπτα.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Απλά, η πλήρης απαξίωση των θεσμών και της δημοκρατίας που γενά όλα τα φαινόμενα που βιώνουμε. Τι θα συνέβαινε άραγε αν το 2010 ο Γ.Α. Παπανδρέου πήγαινε σε εκλογές για να πάρει τη λαϊκή εντολή για ένα πρόγραμμα σκληρής δημιοσιονομικής προσαρμογής; Θα εφαρμοζόταν καλύτερα ή όχι; Θα λειτουργούσε η δημοκρατία μας καλύτερα ή όχι; Τα ίδια φυσικά ισχύουν και για τον Α. Σαμαρά του 2012, ίσως και για τον Α. Τσίπρα του μέλλοντος.

Πόση είναι λοιπόν η απόσταση από το SPD έως το ΠαΣοΚ; Πόση είναι η απόσταση από τον Γερμανικό μέχρι τον Νεοελληνικό πολιτικό πολιτισμό; Είναι δυστυχώς μεγάλη η απόσταση, είναι ένας σεβασμός για τη δημοκρατία δρόμος.

Κόμματα της Δραχμής

Μονοπώλησε μπορώ να πω την προεκλογική συζήτηση (ο Θεός να την κάνει συζήτηση αυτήν την ανταλλαγή βαρετών μονολόγων...) το νομισματικό ζήτημα. Θα μείνει η Ελλάδα στο Ευρώ ή θα αναγκαστεί να φύγει; Ένα ερώτημα που, υποτίθεται πως, τίθεται με χαρακτήρα δημοψηφίσματος (;).

Είναι μεγάλος ο παραλογισμός γύρω από το ζήτημα αυτό. Ακόμα μεγαλύτερη η υποκρισία. Υποτίθεται πως υπάρχουν κάποια "φιλοευρωπαϊκά κόμματα", στα οποία οι περισσότεροι συγκαταλέγουν τη Νέα Δημοκρατία, το ΠαΣοΚ και τη ΔΗΜΑΡ.

Ας αφήσουμε τη ΔΗΜΑΡ της κας Ρεπούση διότι μέσα στο "συνωστισμό" που βιώνουν δεν αντέχουν σε σοβαρή ανάλυση & κριτική. Διάφοροι από τον χώρο αυτό έφυγαν "επαναστατικά" από τον ΣΥΡΙΖΑ  για να γίνουν "κυβερνώσα αριστερά" μαζί με το ΠαΣοΚ και βλέπουν τώρα πως μάλλον θα είχαν περισσότερες ελπίδες αν έμεναν στο παλιό τους μετερίζι. Αξίζουν αν μη τι άλλο της συμπάθειάς μας. Αν βέβαια έχουν την τύχη να κατακτήσει το γαλάζιο μιζοκόμμα την πρώτη θέση στις 17 Ιουνίου, τότε μάλλον το όνειρό τους θα γίνει πραγματικότητα αφού μας έχουν προειδοποιήσει: Η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη.

Εν πάση περιπτώσει, η ΔΗΜΑΡ - όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, ας μην γελιόμαστε - ΔΕΝ είναι "κόμμα της δραχμής". Έχει μεγάλες ευθύνες, είναι ανιστόρητο & αντιεπιστημονικό να λέγεται ότι η αριστερά δεν έχει ευθύνες για το κατάντημα της χώρας διότι η αριστερά, στην αυθεντική εκδοχή της, κυβερνά και χωρίς να είναι στην κυβέρνηση. Σίγουρα όμως, είναι άλλης τάξης οι ευθύνες της αριστεράς σε σχέση με τις ευθύνες εκείνων που κρατούσαν το τιμόνι της χώρας.

Ποιοι είναι αυτοί; Ποιοι είναι που μας έφεραν στον προθάλαμο της επιστροφής στην δραχμή;


Έχουν όνομα και επώνυμο. Είναι το μιζοκόμμα και τα ηγετικά στελέχη του. Είναι ορθότερο να λέμε το "μιζοκόμμα" και όχι τα "μιζοκόμματα" γιατί, το ξέρουμε όλοι, εδώ και πολλά χρόνια το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία ήταν ουσιαστικά ένα κόμμα. Έκαναν μαζί τα ρουσφέτια. Οι πράσινοι βουλευτές τακτοποιούσαν και "πελατάκια" των γαλάζιων και τούμπαλιν. Το σύστημα δούλευε άριστα.

- Ποιοι ήταν αυτοί που μαγείρεψαν τα νούμερα και έβαλαν την Ελλάδα απροετοίμαστη στο Ευρώ;
- Ποιοι ήταν εκείνοι που έκαναν το μεγάλο πάρτυ των Ολυμπιακών Αγώνων δαπανώντας δισεκατομμύρια και μην αξιοποιώντας σχεδόν τίποτα μετά τους αγώνες;
- Ποιοι είναι που εδώ και 50+ χρόνια δαπανούν τεράστια ποσά για την άμυνα της χώρας, για κάθε λογής στρατιωτικές δαπάνες, χωρίς ούτε κάποιο ιδιαίτερα αξιόμαχο στράτευμα να έχουμε αποκτήσει και χωρίς να έχουμε αναπτύξει σχεδόν καθόλου αμυντική βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας (σε πλήρη αντίθεση με χώρες που έχουν αντίστοιχα υψηλές αμυντικές δαπάνες όπως π.χ το Ισραήλ και η Τουρκία)
- Ποιοί είναι αυτοί που διαχειρίστηκαν πλαίσια επί πλαισίων κοινοτικών προγραμμάτων, με ιδιαίτερα αυξημένα ποσά από το 2000 και μετά, και τα διασπάθισαν σε κατανάλωση και άχρηστες λειτουργικές δαπάνες, φέρνοντας ένα επίπλαστο βιοτικό επίπεδο και πρακτικά καταστρέφοντας την παραγωγική ικανότητα του τόπου;
- Ποιοι είναι που ανήγαγαν την "εξασφάλιση του δημοσίου" σε απόλυτο κοινωνικό αγαθό;
- Ποιοι ήταν αυτοί που δημιούργησαν ένα τεράστιο έλλειμμα στα οικονομικά του κράτους, ιδιαίτερα την περίοδο 2004-2009;
- Ποιοι έλεγαν ψέματα στον ελληνικό λαό ότι "λεφτά υπάρχουν" ενώ ήδη συνομιλούσαν με το ΔΝΤ

Θα μπορούσα να παραθέσω δεκάδες ακόμα ερωτήματα. Ναι, σωστά μαντέψατε: Το μιζοκόμμα ήταν πίσω από όλους αυτούς.

Το μιζοκόμμα είναι το κόμμα της δραχμής. 

ΠΑΣΟΚ & Νέα Δημοκρατία είναι τα κόμματα της δραχμής.

Τι ακριβώς σημαίνει "κόμμα της δραχμής"; Δεν είναι μόνο το νομισματικό ζήτημα. Είναι πρώτα και κύρια η τριτοκοσμική αντίληψη περί της πολιτικής. Τα αναλυτικά εργαλεία που απαιτούνται για να κατανοήσει κανείς τι συμβαίνει στην Ελλάδα δεν αφορούν την Ευρώπη. Αφορούσαν μέχρι πρότινος τη Λατινική Αμερική και το τελευταίο διάστημα φοβάμαι πως ομοιάζουμε όλο και περισσότερο με χώρες της Αφρικανικής ηπείρου.

Αυτό είναι το "λόμπυ της δραχμής". Αυτή είναι η κάστα που δεν θα διστάσει να μας στείλει 50+ χρόνια πίσω για να εξασφαλίσει τα κεκτημένα της. Έχει όνομα και επώνυμο. Έχει και δυο ψηφοδέλτια. Το ένα αναγράφει "Νέα Δημοκρατία" και το άλλο "ΠαΣοΚ".

Η γενιά του Δέκα ξεπερνά τις ψευδαισθήσεις της

Παρακολουθώ με ανάμεικτα συναισθήματα θλίψης και αισιοδοξίας τη γενιά του δέκα να κάνει τα πρώτα της πολιτικά βήματα. Να προσπαθεί να βαδίσει σε έναν δρόμο που δεν έχει ποτέ μέχρι σήμερα δοκιμάσει ξανά. Ως είναι επόμενο, στην αρχή του "learning curve" βλέπει κανείς πολλά περίεργα, μεγάλα λάθη.

Ποιο είναι το βασικότερο; Ότι δεν υπάρχει ακόμα καθαρό μυαλό. Ότι δεν υπάρχει ευρέως διαδομένη και αποδεκτή μια αναλυτική ερμηνεία του πως & γιατί φτάσαμε στην παρούσα κατάσταση. Μόνο με μια τέτοια ερμηνεία, με μια διάγνωση δηλαδή, μπορεί κανείς να χαράξει στρατηγική για το μέλλον.

Για μένα αγαπητοί φίλοι, ευελπιστώ και για πολλούς άλλους, τα πράγματα είναι απλά. Η χώρα μας για περισσότερα από 30 χρόνια κυβερνάται από συμμορίες. Από μια ολιγομελή οικονομική κάστα με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά έχουσα σαν κύρια εργαλεία - μαριονέτες το "πολιτικό" προσωπικό και τα μέσα "ενημέρωσης". Είναι το λεγόμενο "τρίγωνο της αποτυχίας": Οικονομική Ολιγαρχία - "Πολιτικό" Προσωπικό - Μέσα "Ενημέρωσης".

Με βάση την ανάλυση αυτή είναι απολύτως παράλογο να σκέφτεται κανείς ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε συμμαχία / συνεργασία με τα μιζοκόμματα, με τους οργανισμούς της διαφθοράς ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία. Οι μηχανισμοί αυτοί νομής της εξουσίας και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος έχουν ήδη συντριβεί ηθικά, πολιτικά, κοινωνικά και εκλογικά. Είναι πολιτικά πτώματα των οποίων η διαδικασία αποσύνθεσης έχει ήδη ξεκινήσει και σε λίγο το μόνο που θα μπορούν να προσφέρουν είναι η απαίσια δυσωδία τους.


Με μεγάλη θλίψη λοιπόν είδα κόμματα όπως η Δημιουργία, Ξανά! να συζητούν ενδεχόμενο "μετεκλογικής συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία". Η θέση της Νέας Δημοκρατίας είναι ακριβώς εκεί που είναι και του ΠαΣοΚ: Πρώτα τίθενται εκτός νόμου και μετά παρουσιάζονται στα ειδικά δικαστήρια για να λογοδοτήσουν. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Ποια είναι η ενδιάμεση λύση; Μόνο μια μπορεί να υπάρξει: Κυβέρνηση ειδημόνων με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη τουλάχιστον διετούς διάρκειας η οποία θα έχει την ηθική & πολιτική νομιμοποίηση τόσο για ουσιαστικές διαπραματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους όσο και για να οδηγήσει τον Ελληνικό λαό στη δημιουργική επανάσταση που προϋποτίθεται για να βγούμε από το αδιέξοδο.