Χρειάζεται και ο Κυριάκος κάποιο μνημόνιο για να σκίσει

Τις απόψεις μου για το λεγόμενο "μακεδονικό" ζήτημα τις είχα εκφράσει στο βήμα αυτό με απόλυτη σαφήνεια. Η θέση μου ήταν πως η Ελλάδα δεν έπρεπε να δεχτεί τη χρήση του όρου "Μακεδονία" στη ονομασία του κρατιδίου στα βόρεια συνορά μας, με το σκεπτικό ότι η συμφιλίωση των λαών πρέπει να γίνεται στη βάση της αλήθειας και ότι η διαιώνιση μιας παραχάραξης της ιστορίας προσφέρει ιδιαίτερα εύφορο έδαφος για την στρατηγική του "διαίρει και βασίλευε" που τόσο αποτελεσματικά εφαρμόζουν οι μεγάλες δυνάμεις.

Μια προσεκτική ματιά στο κείμενο της συμφωνίας στην οποία πρόσφατα κατέληξαν οι δυο πρωθυπουργοί καταλήγει στο εξής: Παρότι η λέξη "μακεδονία" παραμένει, καθίσταται απολύτως σαφές ότι αφενός μεν έχει γεωγραφικό προσδιορισμό και μόνο, αφετέρου δε το κρατίδιο αναγνωρίζει σε όλους τους τόνους ότι κατοικείται κυρίως από μια σλαβική εθνότητα (κυρίως, καθώς υπάρχει και το αλβανικό στοιχείο) η οποία απολύτως καμία σχέση δεν διεκδικεί να έχει με την αρχαία μακεδονία, την ιστορία και τον πολιτισμό της.

Ως εκ τούτου θεωρώ πως η προτεινόμενη συμφωνία εξασφαλίζει την Ελλάδα ως προς τη σημαντικότερη ανησυχία της που είναι εκείνη του αλυτρωτισμού. Τι συμβαίνει όμως στη χώρα μας μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας αυτής; Με μεγάλη έκπληξη βλέπουμε όλοι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με κορυφαίο τον πρόεδρό τουνα αντιτίθεται σφόδρα.
 
Η εκτίμησή μου είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μην υποστηρίζοντας τη συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας διαπράττει ένα απόλυτα τραγικό σφάλμα. Εκτός της γελοιοποίησής του, αφού εδώ και πολλά χρόνια η "εθνική θέση" μιλούσε για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και απαλοιφή των αλυτρωτισμών, μετατρέπει τον εαυτό και την παράταξή του σε απόλυτο αβανταδόρο της Χρυσής Αυγής.

Εξηγούμαι:

Πανευρωπαϊκά παρατηρείται το φαινόμενο ενίσχυσης της άκρας δεξιάς. Πολλοί το αποδίδουν στο συνδυασμό της οικονομικής κρίσης και στην πασίδηλη παρατήρηση του διαρκούς ανοίγματος της ψαλίδας στην ποιότητα ζωής μεταξύ της μεσαίας τάξης και του 1% των πλουσιοτέρων στρωμάτων της κοινωνίας - διαφορά που γίνεται όλο και περισσότερο αισθητή ακόμα και λόγω των κοινωνικών δικτύων.

Αυτό σίγουρα έχει βάση αλήθειας. Πολύ περισσότερο όμως φοβάμαι πως ισχύει το εξής: Στα περισσότερα των ευρωπαϊκών κρατών λειτουργούσε κάποιας μορφής δικομματισμός. Στην Ελλάδα για παράδειγμα είχαμε το δίπολο Νέα Δημοκρατία - ΠαΣοΚ που τα τελευταία έξι χρόνια έχει αντικατασταθεί από το δίπολο Νέα Δημοκρατία - ΣύΡιζΑ.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτών των διπόλων είναι ότι ποτέ και για κανένα λόγο τα αντίπαλα κόμματα δεν θα συμφωνήσουν σε οτιδήποτε. Η Νέα Δημοκρατία το 2010-12 ήταν φανατικά αντιμνημονιακή. Όμως το 2012-2015 υλοποίησε το μνημόνιο. Ομοίως ο ΣυΡιζΑ ήταν ακόμα φαντικότερα αντιμνημονιακός το 2010-2015 και από το 2015 μέχρι σήμερα υλοποιεί κανονικότατα το μνημόνιο. Ακόμα και το ΠαΣοΚ που έφερε το μνημόνιο το 2010 έγινε αντιμνημονιακό μόλις βρέθηκε εκτός κυβέρνησης το 2015. Μιλάμε για απολύτως τραγελαφικές καταστάσεις σε όλο το φάσμα του λεγόμενου "συνταγματικού τόξου".

Γίνεται λοιπόν σαφές στον μέσο ψηφοφόρο ότι τα "κόμματα εξουσίας" δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο παρά για την εξουσία και είναι πολύ εύκολο για αυτά να κάνουν τη μέρα - νύχτα για να το πετύχουν.

Ας έρθουμε στο ζήτημα της ονομασίας του κρατιδίου στα βόρεια σύνορά μας. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε κρατήσει μια συνεπή γραμμή στο ζήτημα σαν πρωθυπουργός και σαν πολιτικός πρώτης γραμμής στη συνέχεια. Η κόρη του, Ντόρα Μπακογιάννη, ακολούθησε ορθά τα βήματά του ως υπουργός εξωτερικών. Το ίδιο έκανε και ο υιός του, Κυριάκος Μητσοτάκης, μέχρι πρότινος. Έλεγε σε όλους τους τόνους πως στο ζήτημα αυτό πρέπει να έχουμε ρεαλισμό και μετριοπάθεια.

Τώρα όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός εν αναμονή. Η μετριοπάθεια και ο ρεαλισμός "δεν πουλάνε" όταν είσαι έτοιμος να ανεβείς στην εξουσία. Πρέπει λοιπόν και ο Κυριάκος να πει ότι "λεφτά υπάρχουν", πρέπει και αυτός να "καταργήσει μνημόνια και εφαρμοστικούς με έναν νόμο, σε ένα άρθρο". Διάλεξε να το κάνει αυτό σε ένα θέμα ιδιαίτερα προσφιλές στις ακραίες πτέρυγες της δεξιάς παράταξης, το μακεδονικό.

Τα μέσα του εξωτερικού έδωσαν για ακόμα μια φορά σαφή εικόνα: "Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δέχτηκε να μετονομαστεί για να τερματίσει την 27-ετή διένεξή της με την Ελλάδα". Αυτό έγραψαν όλοι, σε όλο τον κόσμο.

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται πως τα διάβασε αυτά και το πρώτο που σκέφτηκε ήταν να καταθέσει πρόταση μομφής. Μιλάμε για μια πραγματικά τεράστια απογοήτευση. Λυπάμαι τόσο πολύ που επιβεβαιώθηκα που δεν ήμουν #metonKyriako, αφού πράγματι είναι δέσμιος των συμφερόντων νομής της εξουσίας στη δεξιά παράταξη.

Θερμά συγχαρητήρια λοιπόν, Κύριε Πρόεδρε της Νέας Δημοκρατίας. Βρήκατε το μνημόνιο που θα σκίσετε, που θα το καταργήσετε κι εσείς με έναν νόμο, σε  ένα άρθρο. Βεβαίως, όταν γίνετε κυβέρνηση, όλα αυτά μικρή σημασία θα έχουν. Ενδεχομένως να υποχρεωθείτε "από τις καταστάσεις" και κυρίως "από τους τραγικά εσφαλμένουν χειρισμούς των προηγουμένων" να υπογράψετε μια μάλλον χειρότερη συμφωνία - Ναι, ακριβώς, κάτι σαν την "επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων".

Όσο τα μεγάλα πολιτικά κόμματα δεν ανταποκρίνονται στο όνομά τους, δεν έχουν όραμα, άποψη, στρατηγική για το μέλλον του τόπου αλλά αντίθετα είναι συμφεροντολογικές ομάδες με αυτοσκοπό την κατάκτηση της εξουσίας, τόσο μεγάλος αριθμός πολιτών, αηδιασμένος από την απύθμενη υποκρισία και πιεσμένος από την άσχημη καθημερινότητά του, θα κάνει το βήμα προς το κενό υποστηρίζοντας την άκρα δεξιά και εκθέτοντας ολόκληρη την κοινωνία στους κινδύνους που μας παρουσιάζει η ιστορία του 20ού αιώνα.

Αποτελεί κοινό τόπο σε όσους έχουν αποπειραθεί να συζητήσουν το θέμα στο εξωτερικό ότι οι ελληνικές θέσεις αντιμετωπίζονται με κάτι ανάμεσα σε χλευασμό και απαξίωση. Φαινόμαστε ως μια ισχυρή χώρα, συγκριτικά με το εν λόγω κρατίδιο, που έχουμε κάποιου είδους νεύρωση με την αρχαία ιστορία μας και βγάζουμε τα απωθημένα μας στον πρώτο αδύναμο που βρήκαμε.

Η Νέα Δημοκρατία στο πλαίσιο αυτό είχε μια τεράστια ευκαιρία επίδειξης ηγετικής συμπεριφοράς. Η υποστήριξη της συμφωνίας, που είναι μια από τις ελάχιστες ελληνικές διπλωματικές επιτυχίες μεταπολεμικά, ήταν αυτό που χρειάζεται η χώρα. Ακόμα και αν βραχυπρόθεσμα ήταν επιζήμια δημοσκοπικά, μέσο- και μακροπρόθεσμα θα απογείωνε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δυστυχώς όμως η ηγεσία, ειδικά δε η πολιτική εκδοχή της, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι.

Εσύ τι έκανες για τη Μακεδονία πατριώτη;

Εσύ τι έκανες για τη Μακεδονία πατριώτη;

Λέει ο Σεφέρης:

“πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη

ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το 'χει μες στην μοίρα του ν' ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε

πως τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.”

Βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη πρώτη φορά το 1988. Νομίζω τότε άκουσα για τη μαγευτική αυτή πόλη που είναι η φυσική "πρωτεύουσα των Βαλκανίων".

Έκτοτε βρέθηκα στη "συμπρωτεύουσα" (μια λέξη που φοβάμαι πως από μόνη της είναι ενδεικτική του προβλήματος) αμέτρητες φορές, μα δυστυχώς δεν είδα ποτέ καμία πρωτεύουσα των Βαλκανίων.

Είδα μια πόλη αντίθετα που είχε στρέψει την πλάτη στο Βορρά και κοιτούσε προς την Αθήνα, την οποία αγαπούσε να μισεί. Είδα φίλους νέους επιχειρηματίες που για να πάνε στο Βουκουρέστι πετούσαν μέσω Αθήνας. Είδα μια πόλη να μαστίζεται από ανεργία ακόμα και τη δεκαετία του '90 που κάλπαζε η ανάπτυξη στη χώρα. Είδα ακόμα μια κοινωνία που είχε αφεθεί στη μιζέρια, στην παρακμή, στην υποκουλτούρα του φραπέ και του μπουζουξίδικου και άφησε να την εκπροσωπούν ταλιμπάν, ανόητοι, εγκληματίες, γραφικοί και αλκοολικοί.

Συνυπεύθυνοι για τα παραπάνω είναι οι πολίτες της Μακεδονίας, οι πολίτες της υπόλοιπης Ελλάδας και η πολιτική ηγεσία — πρώτα και κύρια βέβαια η ηγεσία που έχει την ευθύνη να προβλέπει και να καθοδηγεί (και όχι να αντιδρά στα αποτελέσματα δημοσκοπήσεις, όπως από δεκαετίες αρέσκεται να κάνει).

Δυστυχώς βλέπετε φτιάξαμε ένα αθηνοκεντρικό τηλεοπτικό πριγκηπάτο με σφαίρα ενδιαφέροντος από το Σύνταγμα έως το Κολωνάκι (άντε και με ελάχιστες εξαιρέσεις — Ψυχικό, Φιλοθέη, Εκάλη, Πανόραμα Βούλας, ίσως και Μύκονος).

Σήμερα, ανταποκρινόμενοι σε ένα κάλεσμα θολό, εκατομμύρια Έλληνες αναμένεται να διαδηλώσουν για τη Μακεδονία. Θα είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για ένα πουκάμισο αδειανό. Είναι πραγματικά τραγικό.

Έχω δημόσια υποστηρίξει (εδώ και εδώ) ότι η Ελληνική δημοκρατία δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να αποδεχτεί το διαίρει και βασίλευε στον ίδιο της τον τόπο. Στα αδέρφια μας στα Βόρεια σύνορά μας έχει επιβληθεί μια ψεύτικη ταυτότητα με τρόπο κωμικό τραγικό. Η επιβολή αυτή ακριβώς γίνεται μέσα από την χρήση του όρου Μακεδονία και πολύ περισσότερο μέσα από την επίκληση της ιδιοκτησίας του ιστορικού και συμβολικού του κεφαλαίου.

Τι να κάνουμε λοιπόν; Νομίζω πως το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τους βοηθήσουμε. Στο κράτος των Σκοπίων πρέπει να γίνει μια επίθεση φιλίας — Αντί να τους στέλνουμε στην αγκαλιά του γραφικού & τραγικού νέο-σουλτάνου (αλήθεια, έπεσε το Afrin; Ή ένας λαός παλεύει ηρωικά για την ελευθερία;).

Η λύση εν τέλει του λεγομένου "Μακεδονικού" είναι η Θεσσαλονίκη να καταστεί πραγματικά η πρωτεύουσα των Βαλκανίων.

Πως μπορεί να γίνει αυτό; Με τον αυθεντικό ελληνικό τρόπο: Πολιτισμός, παιδεία, επιστήμη, έρευνα, τεχνολογία, οικονομία, φιλοσοφία, δημιουργικότητα.

Συνοπτικά: Η Μακεδονία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού ιστορικού και συμβολικού κεφαλαίου. Για να μπορέσει το κεφάλαιο αυτό να αποδώσει όσα αξίζει, θα πρέπει να ανοίξουμε την αγκαλιά μας στους λαούς των Βαλκανίων και να μην ετεροπροσδιοριζόμαστε μέσω υπαρκτών ή ανύπαρκτων εχθρών.

Την παλιγγενεσία την οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό στον Ρήγα τον Βελεστινλή. Έλεγε ο Ρήγας:

“Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη, στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί. Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή, Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί, πως είμαστ' αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή.”

Δεν νομίζω πως χρειάζεται να προσθέσει κανείς κάτι άλλο. Οι λαοί των Βαλκανίων ήταν και είναι αδέρφια μας, οι φυσικοί μας σύμμαχοι. Άλλου είναι το πρόβλημα, στον κακό μας εαυτό. Ας το αντιμετωπίσουμε.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Καθώς έλαβα πολλά μηνύματα απορίας και αγανάκτησης θέλω να διευκρινίσω τα εξής: 

— Όπως έχω πει πολλές φορές είμαι κάθετα αντίθετος στη χρήση του όρου Μακεδονία κατά οποιονδήποτε τρόπο στην ονομασία της FYROM καθώς επίσης και υποστηρίζω την επιτακτική ανάγκη απαλλαγής όλων μας από τις αλυτρωτικές ανοησίες των Σκοπίων και του εφευρήματος περί μακεδονικού έθνους. 

— Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να μην οργιστώ με την ατελείωτη υποκρισία. Τι κάναμε για τη Μακεδονία τα τελευταία 30 χρόνια; Γιατί η Μακεδονία μας μαστίζεται από ανεργία από το 90; Τι κάναμε για την έρευνα, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την επιχειρηματικότητα στη Μακεδονία; Τι κάναμε για να είναι η Θεσσαλονίκη πραγματικά η πρωτεύουσα των Βαλκανίων και όχι ο φτωχός συγγενής της Αθήνας;

— Τίποτα δεν κάναμε. Είμαστε όλοι ένοχοι και δεν μπορούμε να καλύψουμε την ενοχή μας με συλλαλητήρια, όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά. 

— Αν πρέπει να κάνουμε κάτι είναι να φροντίσουμε για τα εξής: Εκπαίδευση, έρευνα, επενδύσεις και δουλειές στη Θεσσαλονίκη και σε όλη τη Μακεδονία. Αν τα κάνουμε αυτά, δεν θα έχουμε κανέναν να φοβηθούμε.

Όλα τα παραπάνω πάντα φιλικά, πατριωτικά, προοδευτικά και αισιόδοξα. 

Για το λεγόμενο Μακεδονικό, σκέψεων συνέχεια

Έγραψα πολύ πρόσφατα συνοπτικά τις απόψεις μου για το λεγόμενο "Μακεδονικό" ζήτημα. Με βάση τα σχόλια που πήρα, έκρινα πως πρέπει να εξειδικεύσω μερικές από τις θέσεις μου πράγμα που επιχειρώ να κάνω παρακάτω. 

Στο λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα, κατά την γνώμη δύο προσεγγίσεις υπάρχουν:

— Η μία είναι του Ρήγα Βελεστινλή: Οι λαοί της περιοχής είμαστε αδέρφια. Έχουμε προφανές συμφέρον να ενωθούμε αποδεχόμενοι ως μόνη αρχή τον νόμο, την ισότητα και τη δικαιοσύνη, ανεξάρτητα θρησκείας, γλώσσας κλπ.

— Η άλλη προσέγγιση είναι των 'τρίτων', των κέντρων εξουσίας δηλαδή που πριν 200 χρόνια ήταν σε Λονδίνο, Παρίσι, Μόσχα και Βιέννη και όλοι γνωρίζουν που είναι σήμερα. Αυτή είναι εκείνη του διαίρει και βασίλευε. Ότι δηλαδή κάποιοι λαοί της χερσονήσου μας είμαστε πιο καλοί από τους άλλους κι έτσι βλακωδώς μπορούμε να σφαζόμαστε μεταξύ μας όσο εκείνοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους.

Βασικό εργαλείο του διαίρει και βασίλευε είναι η ανάπτυξη της ψεύτικης συνείδησης. Για παράδειγμα, εμείς πάψαμε να είμαστε Ρωμιοί και γίναμε Έλληνες. Η Ρούμελη έγινε Ελλάδα. Μας έπεισαν δηλαδή πως οι 25 αιώνες που μεσολάβησαν από την κλασική εποχή μέχρι σήμερα είναι αδιάφοροι. Επίσης, Αρβανίτες, Βλάχοι, Σαρακατσάνοι και τόσοι άλλοι που έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία του λαού μας ξαφνικά απέκτησαν μια κρίση ταυτότητας που τους βασανίζει μέχρι και σήμερα.

Εφτασαν για παράδειγμα να μας πείσουν πως είναι δυνατόν ο λαός της χώρας με το πορφυρό λάβαρο με τον δικέφαλο αετό, τη σημαία δηλαδή της Ρωμαΐδος, ότι είναι εχθρός μας (εννοείται να πείσουν για το ίδιο κι εκείνους... Παντού βλέπετε υπάρχουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι).

Στα βόρεια σύνορα μας υπάρχει ένα κρατίδιο, όπου ζουν βασικά Σλάβοι και Αλβανοί, όπου η καλλιέργεια της ψεύτικης συνείδησης έχει πάρει την πιο ακραία, γελοία εκδοχή της.

Αν εμείς την αποδεχτούμε ως τετελεσμένη, ουσιαστικά πάμε κόντρα στο όραμα του Ρήγα. Ουσιαστικά λέμε πως εκείνοι που επεδίωξαν και πέτυχαν την κατάτμηση της χερσονήσου μας σε μικρά, αντιμαχόμενα κρατίδια, έπραξαν σωστά.

Θα ήταν τραγικό λάθος να το κάνουμε αυτό.

Οι λαοί της χερσονήσου αξίζουν την αυτονομία τους, αξίζουν την ελευθερία. Κι αυτό δεν μπορεί να στηθεί πάνω σε ψεύτικες ταυτότητες. Αυτό δεν μπορεί να στηριχτεί σε κράτη ετερόφωτα, σε προτεκτοράτα του 21ου αιώνα.

Όχι, η Ελληνική Δημοκρατία δεν μπορεί κατά κανέναν απολύτως τρόπο να αποδεχτεί τη χρήση της λέξης Μακεδονία σε κράτος στα βόρεια σύνορα της. Δεν μπορεί η λογική της κατάτμησης σε αντιμαχόμενα κρατίδια να γίνεται δεκτή στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.

Αυτό όμως δεν σημαίνει κανένα μίσος, καμία μισαλλοδοξία. Το όραμα του φωτισμένου, φλογερού επανάσταση (περιγραφή του Βρετανού ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ για τον Ρήγα Βελεστινλή) παραμένει ζωντανό.

Μόνο αυτή μπορεί να είναι η πολιτική μας: Ένωση της χερσονήσου στη βάση της αλήθειας, του αλληλοσεβασμού, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Πράγμα που με την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης είναι περισσότερο ρεαλιστικό από ποτέ.

Για το λεγόμενο "Μακεδονικό"

Ένα πολύτιμο δώρο που πήρα στις γιορτές ήταν από τον ξάδερφο και φίλο Γιώργο Νικολόπουλο το βιβλίο "Τα Βαλκάνια" του κορυφαίου βρετανού ιστορικού Mark Mazower. Διαβάζοντάς το με έκπληξη μαθαίνει κανείς ότι η ίδια η λέξη 'Βαλκάνια' άρχισε να χρησιμοποιείται στα τέλη του 19ου αιώνα. Προηγουμένως, μιλούσαμε είτε για "Ρούμελη" για για την "Ευρωπαϊκή Τουρκία". 

Τόσο στο βιβλίο αυτό όσο και σε πολλές άλλες πηγές βλέπει κανείς πόσο πολύ έχει ταλαιπωρηθεί αυτός ο τόπος από τις μεγάλες δυνάμεις των τριών τελευταίων αιώνων. Η παρηκμασμένη βλέπετε Οθωμανική Αυτοκρατορία, ας μην κρυβόμαστε, ήταν μια πολύ βολική κατάσταση για τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις.

Διαβάζοντας επίσης παλιότερα ένα εξαίρετο βιβλίο έκδοσης της Βουλής των Ελλήνων (1998) και επιμέλειας του καθηγητή Πασχάλη Κιτρομηλίδη με κείμενα του Ρήγα Βελεστινλή, ενθουσιάστηκα εκ νέου με το όραμα του ανθρώπου που ο Mazower περιγράφει ως "φλογερό επαναστάτη". Ο Ρήγας ήταν ένας μεγάλος ανθρωπιστής, ένας μεγάλος δημοκράτης. Ήθελε οι λαοί της Ανατολής, της περιοχής που σήμερα λέμε Νοτιοανατολική Ευρώπη, Μικρά Ασία και Μέση Ανατολή, να ενωθούν σε μια ομοσπονδία, να εγκαθιδρύσουν τη δημοκρατία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ισονομία. Ανεξάρτητα θρησκείας και γλώσσας. Ήθελε δηλαδή το διάδοχο κράτος της Οθωμανικής, όπως και της παλιότερης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, να είναι μια μεγάλη Ομόσπονδη Δημοκρατία.

Ο τόπος μας, η γη μας, είναι πληγωμένη. Οι Ρωμιοί δεν έπρεπε να σηκώσουν κεφάλι. Αναστήθηκε η ιδέα του αρχαιοελληνικού ιδεώδους, λαμπρή βεβαίως και σεβαστή σε όλη την οικουμένη, και κατά κάποιο τρόπο παρακάμφθηκαν 25 αιώνες ενδιάμεσης ιστορίας.

Η ίδια η λέξη Βαλκάνια είναι ένοχη. Είναι εργαλείο διαίρεσης. Εκτός από το έγκλημα της ψεύτικης ταυτότητας που επιβλήθηκε στους Ρωμιούς, το ίδιο έγινε λίγο πολύ σε όλη τη Χερσόνησο του Αίμου. Κράτη σχεδιάστηκαν πρόχειρα στο χάρτη. Μικρά, αδύναμα και τοποθετημένα έτσι ώστε να προκύπτουν διαχρονικά προβλήματα (δεν είμαστε εξάλλου και οι μοναδικοί - τα ίδια έγιναν στη Μέση Ανατολή, τα ίδια στο τρίπτυχο Ινδία - Πακιστάν - Μπαγκλαντές και σε πολλά άλλα μέρη). Ύστερα, ήρθαν οι γενοκτονίες των αρχών του 20ου αιώνα και η τρομακτική αλλοίωση των πληθυσμών στη Μικρά Ασία. Αλλοίωση στη βάση του μαχαιριού, της σφαγής και του αίματος.

Η τραγική αυτή κατάσταση συνεχίστηκε και μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος επί της ουσίας ξεκίνησε στην Ελλάδα. Στο υπόβαθρο αυτό, σε μια κορυφαία εκδήλωση του 'διαίρει και βασίλευε' εμφανίστηκε το κατασκεύασμα - μύθευμα της ''Μακεδονίας'' ως ομόσπονδου κρατιδίου και ως, άκουσον άκουσον, εθνικής οντότητας.

Η συζήτηση για το λεγόμενο ''μακεδονικό'' είναι δύσκολο να ξεφύγει από την σφαίρα της αστειότητας. Σε αυτό συνετέλεσαν τόσο οι ισχυρισμοί του κράτους αυτού περί σλαβικής καταγωγής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Φιλίππου, των αρχαίων Μακεδόνων εν γένει, της ''υπόδουλης'' Θεσσαλονίκης κλπ, όσο βεβαίως και η τραγικά εσφαλμένη εξωτερική πολιτική (ο Θεός να την κάνει) της Ελλάδας από το 1990 έως σήμερα.

Με τον λαό αυτό δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Είμαστε αδέρφια, όπως όλοι οι Βαλκάνιοι. Έχουμε κοινές ρίζες, κοινό πολιτισμό, κοινά συμφέροντα. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ενωθούμε, αφού πρώτα όμως δημιουργηθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις, κύρια εκ των οποίων είναι η αλήθεια.

Δεν είναι ούτε συναισθηματικό ούτε ιστορικό το ζήτημα. Ούτε υπάρχει βεβαίως μεγαλύτερη αστειότητα από το να μιλά κανείς για δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει τη λεγόμενη μακεδονική εθνότητα, που είναι απολύτως τεχνητή και κατασκευασμένη. Αν αποδεχτεί κάποιος την ύπαρξή της, βάζει βόμβα στα θεμέλια της ειρήνης στην περιοχή.

Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν το κράτος αυτό ονομαστεί με τη λέξη Μακεδονία, με οποιονδήποτε τρόπο αυτή χρησιμοποιηθεί, αργά ή γρήγορα θα βρεθούν οι ''χρήσιμοι ηλίθιοι'' που θα θέσουν θέμα μειονοτήτων, καταπίεσης, δικαιωμάτων και, αργά ή γρήγορα, αλλαγής συνόρων; Όποιος δεν το βλέπει αυτό, απλώς εθελοτυφλεί. 

Μια ορθολογική, ρεαλιστική ανάλυση των ιστορικών, οικονομικών και γεωπολιτικών δεδομένων, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού και εθνικισμού, όπως και μια προοδευτική πολιτική τοποθέτηση ανθρωπισμού, διεθνισμού και ευρωπαϊσμού, καταλήξει στο εξής:

Η πιθανή αποδοχή εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας του να έχει το κράτος στα βόρεια σύνορα της τη λέξη "Μακεδονία" στην επίσημη ονομασία του θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των αντιδραστικών κέντρων εξουσίας που με εργαλείο (μεταξύ άλλων) τον εθνικισμό, δημιουργώντας ένθεν κακείθεν ψεύτικες ταυτότητες και στρεβλωμένες συνειδήσεις, ελέγχουν τους λαούς με το διαίρει και βασίλευε.

Ως εκ τούτου, κάθε πιθανή σκέψη είμαι απολύτως απαράδεκτη και απορριπτέα.

Προσωπικά, συνεχίζω να βρίσκω το όραμα του Ρήγα Βελεστινλή για μια ομοσπονδία στα Βαλκάνια ως ιδιαίτερα συναρπαστικό και απόλυτα ρεαλιστικό. Αντί να συζητούμε εάν ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος και ο Αριστοτέλης ήταν Έλληνες ή Σλάβοι, αντί να συζητούμε εάν η Θεσσαλονίκη είναι ελεύθερη ή υποδουλωμένη, ας συζητήσουμε πως ενωμένοι οι λαοί της Χερσονήσου θα πρωταγωνιστήσουμε στην ουσιαστική Ένωση της Ευρώπης σε μια πραγματική υπερδύναμη δημοκρατίας, ισότητας, ειρήνης και δικαιοσύνης.

Θέλω κλείνοντας να είμαι απόλυτα σαφής στο εξής: Ούτε το κράτος των Σκοπίων ούτε πολύ περισσότερο ο λαός του είναι εχθροί μας. Είναι, το είπα και παραπάνω, αδέρφια μας. Είναι άνθρωποι που είναι θύματα της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε που τόσο έχει βασανίσει τα Βαλκάνια. Έχουν υποστεί μια ασύλληπτη προπαγάνδα επί επτά δεκαετίες (!), περνούν το μαρτύριο της ψεύτικης ταυτότητας.  Πρέπει να φροντίσουμε για την ασφάλεια και την ευημερία τους και να ζητήσουμε από εκείνους να κάνουν το ίδιο, δίνοντας βέβαια εμείς πρώτοι το παράδειγμα ως μεγαλύτερο κράτος.