Δημοσίευσα πρόσφατα τις σκέψεις μου σχετικά με τη λεγόμενη "ρύθμιση των 100 δόσεων", όπου στην πραγματικότητα οι δόσεις είναι 72, εξηγώντας γιατί κατά την γνώμη μου είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Τα βασικά σημεία της πρότασής μου για μια ρύθμιση που θα μπορούσε να επανεκκινήσει την οικονομία ήταν τα ακόλουθα:
Στο άρθρο αυτό δε φιλοδοξώ απλώς να επαναλάβω τα παραπάνω, αλλά θέλω να δώσω μεγάλη έμφαση στο ότι δεν πρέπει να χαθεί η τεράστια ευκαιρία μετασχηματισμού της ελληνικής οικονομίας η οποία προσφέρεται από τη δυνατότητα ρύθμισης των "κόκκινων δανείων".
Η κρίση αποκάλυψε μια δυσάρεστη πραγματικότητα: Δεν είχαμε καλές επιχειρήσεις. Οι περισσότερες επιχειρήσεις της χώρας δεν ήταν καθόλου ανταγωνιστικές. Πουλούσαν λίγο αλλά με μεγάλα περιθώρια. Οι διαδικασίες τους ήταν μακράν του βέλτιστου. Αυτή η κατάσταση τελικά επιβάρυνε τον καταναλωτή. Για να το πούμε απλά, οι επιχειρήσεις πωλούσαν λίγα τεμάχια με μεγάλο περιθώριο. Μόλις αναγκάστηκαν να πουλήσουν κάποια τεμάχια λιγότερα, αμέσως παρουσίασαν τεράστια προβλήματα.
Αυτήν την στιγμή η χώρα έχει μπροστά της μια ανεπανάληπτη ευκαιρία μετασχηματισμού της οικονομίας της. Ο μεγάλος αριθμός των επιχειρήσεων - οφειλετών κόκκινων δανείων μπορεί να μπει σε ένα πρόγραμμα εθελοντικού μετασχηματισμού, συγχωνεύσεων δηλαδή και αλλαγής κυρίου αντικειμένου. Εθελοντικού βεβαίως για εκείνους που επιθυμούν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις εν ζωή. Οι υπόλοιποι, είτε θα βρουν άμεση πρόσβαση σε κεφάλαιο, πράγμα μάλλον δύσκολο, ή θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με το φάσμα της χρεοκοπίας.
Υπάρχει διεθνώς πλήθος παραδειγμάτων επιτυχούς συνδυασμού τραπεζικών χρηματοδοτήσεων με mentoring. Καλύτερο όλων ίσως είναι εκείνο του Futurpreneur Canada. Είμαι βέβαιος πως ο οργανισμός αυτός, όπως και πολλοί άλλοι, με χαρά θα προσέφεραν τεχνογνωσία σε ένα τέτοιο πρόγραμμα η διαφοροποίηση του οποίου θα ήταν στο ότι οι υπό χρηματοδότηση επιχειρήσεις δεν θα ήταν πρωτογενώς νέες αλλά νέες που έχουν προκύψει κατά κύριο λόγο από συγχωνεύσεις υφισταμένων.
Είμαι πεπεισμένος πως ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί επιτυχώς. Πιθανότατα ξεκινώντας πιλοτικά με 100 ή 200 περιπτώσεις επιχειρήσεων και μια Τράπεζα και στη συνέχεια αυξάνοντας μαζικά τον αριθμό των επιχειρήσεων και δημιουργώντας το δημόσιο αυτό πιστωτικό οργανισμό ειδικού σκοπού.
Δεν μπορώ τέλος να μην εκφράσω την απογοήτευση και την θλίψη μου που η συζήτηση αυτή, όπως και κάθε άλλη ουσιαστική συζήτηση για την οικονομία, απουσιάζει από τον προεκλογικό δημόσιο διάλογο του 2015.
Βεβαίως, ακόμα χειρότερα, από τις εκλογές αυτές απουσιάζει τελικά η ίδια η πολιτική.
- Ενοποίηση οφειλών των επιχειρήσεων προς τράπεζες, εφορία και ασφαλιστικά ταμεία σε μια οφειλή προς ένα νέο, δημόσιο πιστωτικό οργανισμό ειδικού σκοπού
- Κεφαλαιοποίηση του συνόλου των παραπάνω οφειλών σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία (για παράδειγμα, 1/2/2015) και απομείωση κατά ένα σημαντικό της μέρος όπως 30% ή και περισσότερο.
- Ο πιστωτικός οργανισμός ειδικού σκοπού καταβάλλει στις τράπεζες, τις εφορίες και τα ασφαλιστικά ταμεία ένα ποσό μεταξύ 10% και 15% επί της εκχωρούμενης απαίτησης.
- Ο πιστωτικός οργανισμός ειδικού σκοπού προχωρά στον διακανονισμό των οφειλών των επιχειρήσεων αυτών με τον ακόλουθο τρόπο:
- Χρεολυτική αποπληρωμή της οφειλής σε 180 ισόποσες μηνιαίες δόσεις κεφαλαίου (15 έτη)
- Καταβολή τόκων ανά εξάμηνο, αρχής γενομένης από 31/5/2015, με επιτόκιο 6%
- Περίοδο χάριτος δόσεων κεφαλαίου διάρκειας ενός έτους, δηλαδή η πρώτη δόση θα είναι καταβλητέα στις 31/12/2015
- Οι επιχειρήσεις που θα ενταχτούν στο ειδικό αυτό πρόγραμμα, υποχρεωτικά θα εντάσσονται σε ειδικό πλαίσιο επίβλεψης, επιτήρησης και διοικητικής υποστήριξης (mentoring), με στόχο τον μετασχηματισμό τους και την αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους – όπου δε είναι εφικτό, της εξωστρέφειάς τους.
- Διάφορες υφιστάμενες εμπράγματες εξασφαλίσεις παλαιοτέρων δανείων θα συνεχίσουν να καλύπτουν το δάνειο από τον νέο πιστωτικό οργανισμό ειδικού σκοπού
Στο άρθρο αυτό δε φιλοδοξώ απλώς να επαναλάβω τα παραπάνω, αλλά θέλω να δώσω μεγάλη έμφαση στο ότι δεν πρέπει να χαθεί η τεράστια ευκαιρία μετασχηματισμού της ελληνικής οικονομίας η οποία προσφέρεται από τη δυνατότητα ρύθμισης των "κόκκινων δανείων".
Η κρίση αποκάλυψε μια δυσάρεστη πραγματικότητα: Δεν είχαμε καλές επιχειρήσεις. Οι περισσότερες επιχειρήσεις της χώρας δεν ήταν καθόλου ανταγωνιστικές. Πουλούσαν λίγο αλλά με μεγάλα περιθώρια. Οι διαδικασίες τους ήταν μακράν του βέλτιστου. Αυτή η κατάσταση τελικά επιβάρυνε τον καταναλωτή. Για να το πούμε απλά, οι επιχειρήσεις πωλούσαν λίγα τεμάχια με μεγάλο περιθώριο. Μόλις αναγκάστηκαν να πουλήσουν κάποια τεμάχια λιγότερα, αμέσως παρουσίασαν τεράστια προβλήματα.
Αυτήν την στιγμή η χώρα έχει μπροστά της μια ανεπανάληπτη ευκαιρία μετασχηματισμού της οικονομίας της. Ο μεγάλος αριθμός των επιχειρήσεων - οφειλετών κόκκινων δανείων μπορεί να μπει σε ένα πρόγραμμα εθελοντικού μετασχηματισμού, συγχωνεύσεων δηλαδή και αλλαγής κυρίου αντικειμένου. Εθελοντικού βεβαίως για εκείνους που επιθυμούν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις εν ζωή. Οι υπόλοιποι, είτε θα βρουν άμεση πρόσβαση σε κεφάλαιο, πράγμα μάλλον δύσκολο, ή θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με το φάσμα της χρεοκοπίας.
Υπάρχει διεθνώς πλήθος παραδειγμάτων επιτυχούς συνδυασμού τραπεζικών χρηματοδοτήσεων με mentoring. Καλύτερο όλων ίσως είναι εκείνο του Futurpreneur Canada. Είμαι βέβαιος πως ο οργανισμός αυτός, όπως και πολλοί άλλοι, με χαρά θα προσέφεραν τεχνογνωσία σε ένα τέτοιο πρόγραμμα η διαφοροποίηση του οποίου θα ήταν στο ότι οι υπό χρηματοδότηση επιχειρήσεις δεν θα ήταν πρωτογενώς νέες αλλά νέες που έχουν προκύψει κατά κύριο λόγο από συγχωνεύσεις υφισταμένων.
Είμαι πεπεισμένος πως ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί επιτυχώς. Πιθανότατα ξεκινώντας πιλοτικά με 100 ή 200 περιπτώσεις επιχειρήσεων και μια Τράπεζα και στη συνέχεια αυξάνοντας μαζικά τον αριθμό των επιχειρήσεων και δημιουργώντας το δημόσιο αυτό πιστωτικό οργανισμό ειδικού σκοπού.
Δεν μπορώ τέλος να μην εκφράσω την απογοήτευση και την θλίψη μου που η συζήτηση αυτή, όπως και κάθε άλλη ουσιαστική συζήτηση για την οικονομία, απουσιάζει από τον προεκλογικό δημόσιο διάλογο του 2015.
Βεβαίως, ακόμα χειρότερα, από τις εκλογές αυτές απουσιάζει τελικά η ίδια η πολιτική.
