Τα τελευταία χρόνια συστηματικά επιλέγω την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ως μια από τις κυρίες πηγές πληροφόρησης μου. Είναι φύλλο έγκυρο και έχοντας ξεκάθαρη πολιτική θέση — ως είναι σωστό να έχει ένας ενημερωτικός οργανισμός, δίνει κατά κανόνα σφαιρική πληροφόρηση με λόγο που δεν είναι μολυσμένος από το μικρόβιο του φανατισμού.
Με μεγάλη έκπληξη λοιπόν διάβασα στο κύριο άρθρο της εφημερίδας με τίτλο «Κυνισμός» στις 12 Αυγούστου 2017 τα εξής:
«Εκατοντάδες Ελληνες πολίτες φυλακίστηκαν ή βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Οι περισσότεροι κρύβουν μέσα τους τις σκληρές αναμνήσεις τους και έχουν προχωρήσει από τότε στη ζωή τους. Πολλοί πέτυχαν πολλά σε διάφορους τομείς, με την αξία τους. Είναι αυτοί που «βγαίνουν από τα ρούχα τους» όταν βλέπουν να χρησιμοποιούνται οι αντιστασιακές περγαμηνές ή ο τίτλος του ιστορικού στελέχους με τόσο κυνικό τρόπο από την κυβερνώσα Αριστερά.»
Τι μου έκανε εντύπωση; Μα φυσικά το «εκατοντάδες». Ενώ το βασικό επιχείρημα ότι έχει γίνει μια αισχρή εκμετάλλευση του αντιδικτατορικού αγώνα και μάλιστα κατά κανόνα και κύριο λόγο από ανθρώπους που ελάχιστη ή καμία σχέση δεν είχαν με τον αγώνα αυτό, το δίκιο του συντάκτη χάνεται όταν γίνεται μια τέτοια εντυπωσιακή παραποίηση των αριθμητικών δεδομένων.
Δυστυχώς στη μεγάλη πλειοψηφία του ο ελληνικός λαός δεν όρθωσε το ανάστημα του στη χούντα των συνταγματαρχών. Αυτή είναι πράγματι μια μαύρη σελίδα της ιστορίας μας που πρέπει να αναλυθεί σε βάθος και τα διδάγματα της να αξιοποιηθούν από τις επόμενες γενιές.
Παρά ταύτα όμως πολλοί αντιστάθηκαν και, ευτυχώς, σίγουρα δεν μετρούνται σε εκατοντάδες αλλά σε πολλές χιλιάδες. Αυτή είναι μια αναμφισβήτητη ιστορική πραγματικότητα και προκαλεί ενδιαφέρον η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζει το θέμα ο συντάκτης.
Φοβάμαι πως οι ψήφοι της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς, συχνά κεκαλυμμένης άκρας δεξιάς — όχι, η χρυσή αυγή δεν είναι παρθενογέννεση, είναι περισσότερο του δέοντος ελκυστικοί για τους κατά δήλωσή τους φιλελεύθερους που κρατούν το τιμόνι της συντηρητικής παράταξης της χώρας.
Πολλοί από τους χιλιάδες αγωνιστές κατά της δικτατορίας ζουν ακόμα και οι μαρτυρίες τους απαντούν στο αριθμητικό ατόπημα του άρθρου. Ενδεχομένως να πρόκειται απλώς περί ενός τυπογραφικού ή εν τέλει ασήμαντου συντακτικού λάθους. Μακάρι να είναι έτσι. Εξάλλου, το επαναλαμβάνω, έχω πολλές φορές καταδικάσει τον χυδαίο τρόπο που στοιχεία στη λεγόμενη αριστερά προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα ιστορικά δεδομένα (πχ το αλήστου μνήμης στεφάνι στην Καισαριανή...).
Φοβάμαι πολύ όμως πως (πολύ) κακοί σύμβουλοι έχουν πείσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι είναι προς το πολιτικό συμφέρον του να προωθήσει το ακροδεξιό ιστορικό πολιτικό αφήγημα (τα τάγματα ασφαλείας ήταν μια αναγκαιότητα, ευτυχώς που έγινε ο εμφύλιος, στη Μακρόνησο δεν έγιναν βασανιστήρια, στη χούντα δεν υπήρξε αντίσταση κλπ κλπ).
Η Ελλάδα αγαπητοί φίλοι πρώτα και κύρια έχει ανάγκη να ενωθεί και για να μπορέσει να γίνει μια ισχυρή και ουσιαστική ένωση του λαού μας ή βάση πρέπει να είναι η αλήθεια. Όχι στη λήθη λοιπόν.
Ευελπιστώ πως η έγκριτη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, από την οποία θα εξακολουθήσω να ενημερώνομαι, θα ανασκευάσει την ανακρίβεια αυτή. Θα το κάνει σαν δείγμα σεβασμού προς την ιστορία και την αλήθεια και προς την τιμή των πολλών χιλιάδων αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα.
