Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις ευρωπαϊκές εκλογές της 9ης Ιουνίου 2024

Αύριο γίνονται στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ευρωπαϊκές εκλογές του 2024. Είναι μια πολύ σημαντική ημέρα καθώς πρόκειται για την διαδικασία ανάδειξης του ευρωκοινοβουλίου, του μοναδικού θεσμού της ΕΕ που εκλέγεται από τους Ευρωπαίους πολίτες. Είναι σημαντικό να σημειωθεί πως πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη εκλογική διαδικασία σε παγκόμια κλίμακα, μετά τις εκλογές της Ινδίας (οι οποίες μάλιστα έγιναν πριν λίγες μέρες).

Οι εκλογές αυτές βρίσκουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια πολύ κρίσιμη κατάσταση. Δυστυχώς μια σειρά κοντόφθαλμων πολιτικών, ενδεχομένως και αποτέλεσμα επιρροής από τη δυτική ακτή του Ατλαντικού, έχουν προκαλέσει μια σειρά από τριγμούς στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η μακρά αυτή διαδικασία που ξεκίνησε στα απομεινάρια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και οδήγησε στην πιο αναπτυγμένη ίσως κοινωνία που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια αντιμετωπίζει σοβαρότατες προκλήσεις.

Κοιτάζοντας τις θέσεις των ανθρώπων που δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, κοιτάζοντας τις ίδιες τις συνθήκες, καταλαβαίνει κανείς πως η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη για μια όλο και βαθύτερη ένωση, που ξεκίνησε οικονομική ώστε τελικά να γίνει πολιτική. Πολύ απλά διότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα νόμισμα - όπως το Ευρώ - που φιλοδοξεί να παίξει παγκόσμιο ρόλο δίχως μια ισχυρή πολιτική εξουσία να το στηρίζει.

Οι λαοί της Γης θέλουν την ειρήνη

Το 2023 κλείνει και ένας αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα ανήσυχος. Είναι η πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που η προοπτική μιας ευρείας κλίμακας στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη είναι μια ρεαλιστική πιθανότητα. 

Αν κοιτάξουμε τι γίνεται εδώ και χρόνια στη Νότια Σινική Θάλασσα, στα στενά Κίνας - Ταϊβάν, στην κορεατική χερσόνησο, στην Αρμενία και στη Γεωργία, στην Ουκρανία, στη Συρία, τη Λιβύη και το Κουρδιστάν όπως και, στην Παλαιστίνη και συνολικά στη μέση Ανατολή, ο πόλεμος κάνει ξανά αισθητή την παρουσία του. 

Ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας έχει φτάσει σε ακραίο σημείο. Η Ρωσία έχει τεράστιες αδυναμίες αλλά και ένα πανίσχυρο πυρηνικό οπλοστάσιο, προσπαθεί να βρει τα πατήματα της. Αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Ινδία, το Ιράν, η Νότια Αφρική, η Σαουδική Αραβία και η Βραζιλία ψάχνουν να βρουν τον ρόλο τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η Ιαπωνία είναι βυθισμένη στη δημογραφική παρακμή της με μια αδιανόητη στασιμότητα. Η Ευρώπη τέλος, δείχνει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Βλέπει το δέντρο, χάνει το δάσος, αναλώνεται σε ανούσιες διαφωνίες και μικροπολιτικά ζητήματα ενώ με ταχύ ρυθμό χάνει τη δυνατότητα επιρροής. 

Αυτήν την τελευταία μέρα του χρόνου πρέπει να ειπωθεί όσο πιο απλά γίνεται: Η Αμερικανική και οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες, όπως επίσης ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Ιαπωνία που πάντα συντάσσονται μαζί τους πρέπει να έρθουν στα συγκαλά τους! Ο πόλεμος δεν είναι λύση! 

Φοβάμαι ειλικρινά πως κάποια κέντρα επιρροής στις ΗΠΑ και στις παραπάνω χώρες αρχίζουν να σκέφτονται σοβαρά ότι ένας γενικευμένος πόλεμος «δεν θα ήταν και τόσο κακή ιδέα», αφού ελπίζουν πως έτσι η λεγόμενη «Δύση» θα κερδίσει και θα διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία της. 

Αν αλήθεια το πιστεύουν αυτό, δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Ο πόλεμος θα είναι αδιανόητα καταστροφικός, θα αφήσει πολλά εκατομμύρια νεκρούς (ελπίζω όχι δισεκατομμύρια) και καθόλου σίγουρο δεν είναι ποιος θα τον κερδίσει. Επίσης, το φυσικό περιβάλλον θα καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά ενώ τίποτα δεν θα εξασφαλίζει ότι μια μεγάλη ‘καθοριστική’ αναμέτρηση δεν θα ακολουθηθεί από μια επόμενη, όπως ακριβώς έγινε από τον Α’ στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. 

Οι λαοί θέλουν την ειρήνη. 

Οι λαοί δεν θέλουν πόνο και αίμα. Οι λαοί είναι έτοιμοι να συνεργαστούν. Όσοι έχουν πολλά είναι έτοιμοι να δώσουν για να έχουν και όσοι τώρα δεν έχουν τίποτα.

Τώρα είναι η στιγμή των φωτισμένων ηγεσιών. Τώρα είναι η ώρα του πολιτισμού. Τώρα είναι η ώρα των μεγάλων συμβιβασμών. Τώρα πρέπει να αποδείξουμε πως τα ποτάμια αίματος του 20ου αιώνα μας δίδαξαν όσα θα έπρεπε. 

Οι λαοί θέλουν την Ειρήνη. Η πολιτική δύναμη που μπορεί να την εξασφαλίσει είναι μόνο η Ευρώπη. Μια ενωμένη Ευρώπη, υπερδύναμη ειρήνης, ισότητας, δικαιοσύνης και πολιτισμού. Αυτή είναι η μάχη της γενιάς μας, αυτή είναι η μάχη που πρέπει και μπορεί να κερδηθεί! 

Εύχομαι καλή χρονιά, με υγεία και ευτυχία. Ελπίζω οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Κι αν δεν το κάνουν οι ηγεσίες, εύχομαι να το κάνουν οι λαοί. 

Για μια νέα προοδευτική παράταξη

Σήμερα είναι μια τραγική μέρα για τον Ελληνισμό και τη δημοκρατία. Η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, εφαρμόζοντας απολυταρχικές και αντιδημοκρατικές μεθόδους και μια ολοκληρωτικού τύπου επιστημονική χειραγώγηση της κοινής γνώμης, κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων στις εκλογές της 25ης Ιουνίου, όπως δυστυχώς είχε κάνει και σε εκείνες της 21ης Μαΐου.

Η σκληρή αλήθεια είναι πως τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και όλα τα άλλα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικά έχουν αποτύχει να διατυπώσουν μια ξεκάθαρη πολιτική στρατηγική για το πως οραματίζονται μια νέα, καλύτερη κοινωνία. Το βασικό τους πρόταγμα κατά βάση είναι ότι θα εφαρμόζουν περίπου τις ίδιες πολιτικές απλώς με πιο δίκαιο τρόπο και με λιγότερη διαφθορά.

Κατά την γνώμη μου η νέα προοδευτική παράταξη πρέπει να διατύπωση μια στρατηγική πάνω στους παρακάτω άξονες:

• Ελληνική πρωτοπορία στην ταχύτερη δυνατή ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης,
• Προώθηση της οικονομίας της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητα σε όλο το φάσμα των παραγωγικών δραστηριοτήτων στη χώρα, 
• Αδιαπραγμάτευτη υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας,
• Περιφερειακή επαναθεμελίωση του κράτους με αληθινή εξουσία στην τοπική αυτοδιοίκηση,
• Αναδιάρθρωση εκ βάθρων της δικαστικής εξουσίας ώστε αυτή να επιτελέσει, επιτέλους, την καταστατική αποστολή της,
• Συνταγματική καθιέρωση της απλής & ανόθευτης αναλογικής, ως του μόνου εκλογικού συστήματος που επιτρέπει μια στοιχειωδώς αξιόπιστη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας 

Από τα παραπάνω, αν έπρεπε να τεθούν προτεραιότητες αναμφίβολα αυτές θα ήταν η ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητας, η ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης και η αναδιάρθρωση της δικαστικής εξουσίας. 

Ευελπιστώ πως η κοινή λογική θα επικρατήσει και η αναγκαία ενοποίηση του προοδευτικού χώρου και σε ένα ιδεολογικό & προγραμματικό πλαίσιο είναι η τελευταία ελπίδα της χώρας πριν οδηγηθούμε σε μια μεγάλη καταστροφή, προς την οποία φοβάμαι πολύ ότι βαδίζουμε

Γεωπολιτική: ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Ουκρανία και στο βάθος Κίνα

Παρακολουθώ κι εγώ εμβρόντητος τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Σχεδόν όλοι περίμεναν κάποιας μορφής στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας με την Ουκρανία. Κυρίαρχο σενάριο ήταν η οριστική απόσχιση των δυο de facto ανεξαρτήτων περιφερειών (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) και έμενε να διευκρινιστεί στο πεδίο ποιο θα ήταν το σχετικό γεωγραφικό όριο. Η κίνηση θα ήταν αναίμακτη εάν η επίσημη ανεξαρτητοποίηση γινόταν στα εδάφη που εκ των πραγμάτων έλεγχαν οι αυτονομιστές, ενώ σύγκρουση θα μπορούσε να γίνει εάν περιελάμβανε όλη τη γεωγραφική έκταση των περιφερειών αυτών (καθώς ένα σημαντικό τμήμα παρέμενε υπό τον έλεγχο της επίσημης Ουκρανικής κυβέρνησης).

Με λίγα λόγια περιμέναμε μια επανάληψη των γεγονότων που οδήγησαν στην προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία, ενδεχομένως σε ένα λίγο πιο βίαιο μοντέλο. Αυτό που όμως δεν περίμενε κανείς ήταν μια ευρείας κλίμακας εισβολή των Ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία με προφανή στόχο να καταλάβουν όλη τη χώρα και να εγκαταστήσουν μια κυβέρνηση - μαριονέτα, όπως για παράδειγμα εκείνη της Λευκορωσίας.

Αυτό που δεν περίμενε κανείς, είναι αυτό που δυστυχώς συμβαίνει. Μια εξέλιξη τραγική στην οποία πρώτα και κύρια την πληρώνει ο Ουκρανικός αλλά και ο Ρώσικος λαός. Άνθρωποι σκοτώνονται και τραυματίζονται. Οικογένειες διαλύονται. Υποδομές καταστρέφονται. Για ποιο λόγο όλα αυτά; Κάτι σπουδαίο πρέπει να διακυβεύεται.

Ένα πιθανό σενάριο ανάγνωσης των γεγονότων θα μπρούσε, πολύ συνοπτικά, να είναι περίπου το εξής:

• Σημερινός πλανητάρχης: ΗΠΑ
• Επίδοξος πλανητάρχης: Κίνα 
• Οι ΗΠΑ θέλουν να τραβήξουν υπέρ τους τη Ρωσία, ως ανάσχεση της Κίνας, για αυτό της δίνουν την Ουκρανία (πάντα σύμφωνα με το σενάριο)
• Κίνδυνος (για αυτήν την στρατηγική επιδίωξη): Αληθινή ενοποίηση και στρατηγική αυτονόμηση της Ευρώπης
• Διαχείριση του 'ευρωπαϊκού κινδύνου': Αναβίωση του «ρωσικού μπαμπούλα» και επανατοποθέτηση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη ως κυρίου πυλώνα άμυνας 
• Στα παραπάνω βοηθούν αμερικανικά puppet states στην Ανατολική Ευρώπη εντός της ΕΕ (που δυστυχώς δεν είναι λίγα)

Ξαναλέω, το παραπάνω είναι απλώς ένα σενάριο. Δεν σημαίνει πως είναι αλήθεια, είναι μόνο μια από τις αναρίθμητες πιθανές εκδοχές. Ταυτόχρονα όμως είναι και μια πρώιμη απόπειρα λογικοφανούς ερμηνείας των γεγονότων, διότι όσα βρίσκει κανείς στα μέσα ενημέρωσης δεν βγάζουν ιδιαίτερα νόμιμο (πράγμα μάλλον λογικό, αφού αμφότερες οι αντιμαχόμενες πλευρές κάνουν την προπαγάνδα τους).

Το σίγουρο είναι ότι η αντίδραση της "Δύσης" είναι ιδιαιτέρως υποκριτική. Η Ρωσία δεν έκρυψε τις προθέσεις της. ΗΠΑ, ΕΕ και Μεγάλη Βρετανία είχαν στη διάθεσή τους μεγάλο αριθμό επιλογών για να αποτρέψουν (ή απλά να δυσχεράνουν πολύ) την εισβολή, δίχως να εμπλακούν στρατιωτικά. Δεν το έκαναν όμως. Αντίθετα, δεν έχαναν ευκαιρία να υπενθυμίζουν σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να εμποδίσουν στρατιωτικά τη Ρωσία. Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα περίεργο; Τα όπλα που στέλνουν τώρα στην Ουκρανία, κατόπιν εορτής, γιατί δεν τα έστελναν έναν μήνα νωρίτερα; Κάτι δεν ταιριάζει καλά στη δημόσια εκδοχή των γεγονότων.

Το γνωρίζω ότι επαναλαμβάνομαι, όμως το μόνο καλό σενάριο που μπορώ να φανταστώ είναι η αληθινή ένωση της Ευρώπης σε μια χώρα, στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση. Με μια ισχυρή ομοσπονδική κυβέρνηση, εκλεγμένη απευθείας από τον λαό της Ευρώπης, μια εξωτερική πολιτική και έναν στρατό. Μια τέτοια εξέλιξη θα έκανε ουσιαστική διαφορά στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι.

Τότε, ίσως, να πάμε σε έναν κόσμο με τρεις 'γίγαντες' (ΗΠΑ, Κίνα, Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία), μια σειρά 'ισχυρών παιχτών' (Ινδία, Ρωσία, Βρετανία μαζί με Καναδά και Αυστραλία, Ιαπωνία) και έναν αριθμό αναδυόμενων μεγάλων δυνάμεων που θα έχουν έναν σημαντικό ρόλο να παίξουν (Βραζιλία, Νιγηρία, Ινδονησία, κ.α.).

Αυτό είναι στην πραγματικότητα ένα καλό σενάριο. Ένας πολυκεντρικός κόσμος μπορεί να φέρει δημοκρατία και πρόοδο παντού, σε αντίθεση με έναν νέο διπολισμό (ΗΠΑ εναντίον Κίνας, καθένας με τους δορυφόρους του) που το μόνο που μπορεί να να φέρει είναι πόνος, δυστυχία και καταστροφή. 

Σε κάθε περίπτωση, ας κάνουμε υπομονή έχοντας στο μυαλό μας τα λόγια του σπουδαίου Μενάνδρου: 

Ἄγει δὲ πρὸς φῶς τὴν ἀλήθειαν χρόνος.

H ανολοκλήρωτη επανάσταση

Η Ελλάδα γιόρτασε στις 25 Μαρτίου 2021 την επέτειο 200 ετών από το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 η οποία λίγα χρόνια αργότερα οδήγησε στη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους, εξέλιξη του οποίου είναι η σημερινή Ελληνική Δημοκρατία.

Θα ήθελα με αφορμή τη σημαντική αυτή επέτειο να σας καλέσω να μελετήσετε το έργο του Ρήγα Βελεστινλή, του ανθρώπου στον οποίο περισσότερο από κάθε άλλον χρωστάμε την ελευθερία μας σήμερα. Στις απαιτητικές μέρες που ζούμε, είναι καλό θα θυμηθούμε ότι ο Ρήγας και οι συναγωνιστές του ονειρεύτηκαν ένα μεγάλο, δημοκρατικό και κοσμικό, πολυ-εθνικό και πολυ-πολιτισμικό ευρωπαϊκό κράτος στα εδάφη της αλλοτινής Ρωμαϊδας (δηλαδή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), ίσως μια "Γαλλία της Ανατολής".

Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής εκείνης μάλλον είδαν απειλητικά το όραμα αυτό και μετά από μια σειρά εξελίξεων προέκυψε το ελληνικό κράτος ως προτεκτοράτο στον νότο της Βαλκανικής χερσοννήσου. Από τότε, τα εδάφη μας πολλαπλασιάστηκαν, παραμένει όμως ερώτημα, ή μάλλον στόχος, να καταστούμε πραγματικά ανεξάρτητοι.

Ίσως τελικά ο Ρήγας να έχει δίκιο. Ίσως εάν ενώσουμε δυνάμεις "Βουλγάροι, κι΄ Ἀρβανῆτες, Ἀρμένοι καὶ Ρωμιοί", τότε ίσως και να υπάρχει μια ελπίδα το όραμα των αγωνιστών του '21 να γίνει πραγματικότητα: Να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.

H ελπίδα μου είναι πως στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης τόσο ο ελληνικός λαός θα έιναι για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή πραγματικά ανεξάρτητος αλλά και ότι όλοι οι λαοί που ενέπνευσε ο Ρήγας θα απολαύσουν κι αυτοί για πρώτη φορά την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ευημερία μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Κατά την γνώμη μου αυτός πρέπει να είναι ο κύριος στοχος της ελληνικής πολιτικής.

Ρήγας Βελεστινλής
Πίνακας του Ανδρέα Κριεζή

Διδάγματα εξ Αρμενίας

Μόλις πριν λίγες μέρες έγραφα στο ιστολόγιο αυτό ότι η κυβέρνηση των Αθηνών δεν δικαιούται να σιωπά και πως το λιγότερο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν μια διπλωματική πρωτοβουλία για την επίλυση της κρίσης στο Αρτσάχ. 

Δυστυχώς, μόλις δυο μέρες μετά τα τραγικά νέα έφτασαν από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης: Η Αρμενία αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Αυτό που γίνεται στο Αρτσάχ το 2020 έχει πάρα πολλές αναλογίες με όσα έγιναν στην Κύπρο το 1974: Μια βίαιη στρατιωτική εισβολή που καθιστά έναν αυτόχθονα, ιστορικό λαό πρόσφυγα στην ίδια του την πατρίδα. Είναι μια εξέλιξη αδιανόητα τραγική.

Εκτός από αδιανόητα τραγική όμως η εξέλιξη αυτή είναι και πολύ διδακτική για τον ελληνικό λαό. Πολλοί βλέπετε στην Ελλάδα φαίνεται να έχουν την ψευδαίσθηση ότι σε περίπτωση κρίσης με την Τουρκία πρόκειται μας βοηθήσει η Ρωσία, εξ' αιτίας των (αναμφισβήτητων) ιστορικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών δεσμών μεταξύ του ελληνικού και του ρώσικου λαού.

Παρόμοιοι δεσμοί υπάρχουν όμως και μεταξύ του ρωσικού και του αρμενικού λαού, θα έλεγα μάλιστα πως είναι πολύ ισχυρότεροι.

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης πριν πολλά χρόνια το έχει εξηγήσει: Η έννοια της ηθικής (δυστυχώς) δεν υφίσταται στη διεθνή πολιτική.

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν λοιπόν δεν δίστασε να συνεργαστεί αγαστά με τον αρχι-τζιχαντιστή της Άγκυρας και να καρφώσει το μαχαίρι στα πλευρά του αρμένικου λαού, πολύ απλά γιατί αυτό έκρινε πως ήταν το γεωπολιτικό του συμφέρον (κακώς, κατ' εμέ, εκείνος όμως έτσι έκρινε).

Ένα πράγμα αποδεικνύεται ξανά και ξανά μέσα στους αιώνες: Η διεθνής πολιτική ξέρει να μιλά μόνο μια γλώσσα, εκείνη της ισχύος. Διάφορα άρθρα λένε πως η αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας ήταν εκείνη που έδωσε την νίκη στον πόλεμο αυτό, πρώτα και κύρια με τα πολυδιαφημισμένα drones της. Στο ιστολόγιο αυτό έχω μιλήσει συχνά για το διαρκές έγκλημα δεκαετιών με τις αμυντικές δαπάνες στην Ελλάδα οι οποίες διασπαθίστηκαν ασύστολα και ουδέποτε κατευθύνθηκαν σοβαρά προς την ανάπτυξη μιας εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας.

Μόνη λύση μακροπρόθεσμα για την Ελλάδα είναι η δημιουργία μιας πραγματικά ομόσπονδης Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης, στην οποία η Ελλάδα πρέπει να είναι στον σκληρό πυρήνα. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική λύση ώστε να διατηρήσουμε την αυτονομία και την ανεξαρτησία μας σε βάθος χρόνου. Μας το διδάσκουν με τις πράξεις τους ο Πρόεδρος Πούτιν και ο αρχι-τζιχαντιστής της Άγκυρας.

Κίτρινα γιλέκα: Γιατί είμαι με τον Μακρόν

Εδώ και πολλές εβδομάδες η Γαλλία συγκλονίζεται από τις διαδηλώσεις των λεγόμενων «κίτρινων γιλέκων». Παρότι αφορμή ήταν η επιβολή ενός επιπλέον φόρου στα καύσιμα, σύντομα δημιουργήθηκε ένα ευρύτατο κίνημα που συγκέντρωσε πλατιά λαϊκή υποστήριξη σε όλη τη χώρα.

Ταυτόχρονα όμως, όπως έγινε και με το κίνημα των αγανακτισμένων στην Ελλάδα παλιότερα, οι κινητοποιήσεις αυτές έδωσαν έναυσμα συνάθροισης των πλέων μαύρων, αντιδραστικών δυνάμεων από τις παρυφές μέχρι τον πυρήνα της άκρας δεξιάς.

Αυτό όμως που σίγουρα δεν πρέπει να παραβλέψουμε είναι το από που ήρθε η διεθνής υποστήριξη στα κίτρινα γιλέκα:

— Τον Πρόεδρο Τραμπ των ΗΠΑ
— Τον Πρόεδρο Ερντογάν της Τουρκίας
— Τον Πρόεδρο Πούτιν της Ρωσίας

... καθώς και πλήθος άλλων διεθνών κέντρων που εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος με τους παραπάνω ηγέτες.

Είτε μας αρέσει ή όχι βρισκόμαστε σε μια περίοδο υψηλής πυκνότητας του πολιτικού χρόνου, μια περίοδο γρήγορων και σημαντικών εξελίξεων.

Ο Πρόεδρος Μακρόν έχει κάνει μια σειρά σημαντικών λαθών, όπως το σκάνδαλο “Μπεναλά” που αφορούσε τον υπεύθυνο της προσωπικής του ασφάλειας μέχρι τον υπεροπτικό, ίσως και ανεδαφικό τρόπο με τον οποίο μίλησε σε ανέργους.

Ταυτόχρονα όμως ο ίδιος άνθρωπος είναι ο κύριος φορέας κεντρικών πολιτικών οι οποίες απαρτίζουν τον απολύτως αναγκαίο πυρήνα έτσι ώστε η Ευρώπη να διατηρήσει κάποιο ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι:

— Ευρωπαϊκός στρατός
— Ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική
— Έρευνα και καινοτομία
— Ανταγωνιστική οικονομία και επιχειρηματικότητα
— Ελευθερία του τύπου και ίσα δικαιώματα
— Μάχη εναντίον της κλιματικής αλλαγής

Όλοι τον έχουμε δει να υποστηρίζει τις απόψεις αυτές στη Γαλλία, στην υπόλοιπη Ευρώπη, στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Ο Εμάνουελ Μακρόν μίλησε με λόγο σαφή και καθαρό για τα θέματα που όλοι οι προκάτοχοι του αλλά και οι Ευρωπαίοι ομόλογοί τους απέφευγαν να πάρουν θέση.

Ας είναι σαφές σε όλους λοιπόν πως το παιχνίδι που παίζεται πηγαίνει πολύ πέρα από τον φόρο στα καύσιμα και το βιοτικό επίπεδο στη Γαλλία — τομέας εξαιρετικά σημαντικός όπου αναμφίβολα ο Γάλλος πρόεδρος είχε επιδόσεις πολύ κάτω του μετρίου.

Δεν γνωρίζω αν τα κίτρινα γιλέκα λαμβάνουν ενεργή υποστήριξη από τα κέντρα που ανέφερα ή όχι, το βέβαιο όμως είναι πως οι κραυγές τους είναι ιδιαιτέρως ευχάριστη μελωδία στα αυτιά πολλών στην Ουάσινγκτον, το Πεκίνο και τη Μόσχα, πολλών ανθρώπων στους οποίους καθόλου μα καθόλου ευχάριστο δεν είναι το όραμα για μια αληθινά ενωμένη Ευρώπη.

Παίρνοντας λοιπόν μια θέση ξεκάθαρη ότι η γαλλική κυβέρνηση και όλες οι ευρωπαϊκές αρχές πρέπει επιτέλους να δουν πολύ πιο σοβαρά τα ζητήματα της ανισότητας και του αποκλεισμού στην καρδιά των ευρωπαϊκών κοινωνιών, καλώντας τους να αναλάβουν δράση τώρα ώστε να εξουδετερωθεί αυτή η βόμβα στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, πρέπει να μη διστάσουμε να πούμε το εξής:

Πιθανή αποσταθεροποίηση στη Γαλλία τώρα θα ήταν μια τραγωδία για όλες τις δυνάμεις της προόδου στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το πρόσωπο της Ευρώπης που θέλουμε να ξεχάσουμε

Το ελληνικό χρέος είναι μη-βιώσιμο. Όλοι το γνωρίζουν, όλοι το γνώριζαν πάντοτε, τουλάχιστον από τα τέλη του 2009 οπότε η "ελληνική κρίση" απασχολεί την παγκόσμια επικαιρότητα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ενώ όλοι το γνώριζαν, ελάχιστοι είχαν το θάρρος να το πουν. Μια πραγματικότητα που δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.

Ας προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε πως ξεκίνησε το ζήτημα, θα δούμε πως ήταν ένα πρόβλημα κυρίως για τη Γερμανία και τη Γαλλία, τις δυο μεγαλύτερες δηλαδή οικονομίες της ευρωζώνης. Αυτό ισχύει διότι ήταν οι επενδυτικές τράπεζες των δυο αυτών χωρών που είχαν "επενδύσει" μαζικά στο ελληνικό χρέος, το οποίο αξίζει να σημειωθεί πως άλλοι παίχτες του ιδίου οικοσυστήματος αξιολογούσαν με "ΑΑΑ" - την ανώτατη βαθμίδα δηλαδή - ως προς το αξιόχρεό του, οπότε εκείνα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα έρχοντας αντιμέτωπα με μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση στην περίπτωση που το ελληνικό δημόσιο χρεοκοπούσε.

Μην ξεχνάμε πως όλα αυτά έγινα το 2009 και το 2010. Έναν χρόνο πριν η κατάρρευση της Lehman Brothers είχε ταρακουνήσει συθέμελα την παγκόσμια οικονομία. Στην Ευρώπη πολλές τράπεζες βρέθηκαν στο χείλος της καταστροφής και οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να παρέμβουν με μεγάλα "πακέτα διάσωσης", τα οποία τελικά βεβαίως επωμίστηκαν οι φορολογούμενοι. Την στιγμή λοιπόν που ευελπιστούσαν ότι ο εφιάλτης τελείωσε, το τελευταίο που ήθελαν ήταν να απαιτηθεί να δώσουν μεγάλα πακέτα διάσωσης και σε επενδυτικές τράπεζες που είχαν έκθεση στο ελληνικό χρέος και μετά να έχουν να απαντήσουν σε κάποια προφανή ερωτήματα, όπως π.χ. με ποια κριτήρια το ελληνικό χρέος είχε αξιολόγηση "ΑΑΑ".

Η παραπάνω ανάλυση σε καμία περίπτωση δεν επιχειρεί να υποβαθμίσει τις εγκληματικές ευθύνες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων μετά τη μεταπολίτευση που έχτισαν ένα σαθρό, πελατειακό κράτος με μια αδύναμη, ευρέως διεφθαρμένη, κρατικοδίαιτη και εσωστρεφή οικονομία. Πριν κατηγορήσουμε "τους ξένους" πρέπει πρώτα να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας. Ακόμα και έτσι όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε κάθε δανειακή σύμβαση υφίστανται τρία μέρη: Ο δανειζόμενος, ο δανειστής και ο εγγυητής (που εδώ σε κάποιο βαθμό, κατά μια διασταλτική ερμηνεία βεβαίως, ήταν ο αξιολογητής του χρέους). Ευθύνεται βαρύτατα λοιπόν ο δανειζόμενος, αλλά ομοίως ευθύνονται και τα άλλα δυο μέρη.

Εν πάση περιπτώσει, τα παραπάνω δεν φιλοδοξούν να παρουσιάσουν μια λεπτομερή ανάλυση της ελληνικής οικονομικής κρίσης αλλά να συνηγορήσουν σε ένα μάλλον προφανές συμπέρασμα: Η πολιτική των ευρωπαϊκών κρατών και συγκεκριμένα της Γερμανίας και της Γαλλίας έπαιξαν και παίζουν έναν πολύ σοβαρό ρόλο στις σχετικές εξελίξεις. Μάλιστα σημαντικότατο ρόλο στη διαδικασία αυτή έχει το λεγόμενο "πολιτικό κόστος", ο φόβος δηλαδή της εκλογικής φθοράς των κυβερνώντων στις χώρες αυτές από την αποκάλυψη της αλήθειας προς τους ψυφοφόρους τους.

Ήρθαμε τελικά μετά κόπων και βασάνων στην άνοιξη του 2018. Μια πορεία που απαίτησε ασύλλυπτες θυσίες από τους Έλληνες πολίτες και εντυπωσιακή αλληλεγγύη από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι σήμερα η ελληνική οικονομία παρουσιάζει εντυπωσιακά πρωτογενή πλεονάσματα και επανέρχεται δειλά στην ανάπτυξη. Είναι επίσης αλήθεια όμως πως η ανάπτυξη είναι ασθενική, τα πλεονάσματα αποτέλεσμα βαρυτάτης φορολογίας, οριζοντίων περικοπών και καθυστερήσεως πληρωμών και ότι το τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να πάρει ανάσα πιεζόμενο από το ασύλληπτο βάρος των μη εξυπηρετούμενων δανείων που πολλοί λένε πως υπερβαίνουν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Το κυριότερο όμως είναι ότι οι κύριες παράμετροι της ελληνικής οικονομίας μαζί με τις δεσπόζουσες αντιλήψεις και συμπεριφορές που οδήγησαν στην κατάρρευση του 2010 δεν φαίνονται να έχουν τροποποιηθεί σημαντικά. Με λίγα λόγια, υπάρχει μικρό περιθώριο αισιοδοξίας.

Καθώς τελειώνει το κοινοτικό πρόγραμμα υποστήριξης της ελληνικής οικονομίας, είναι πολύ σημαντικό η Ελλάδα να μπορέσει να δανειστεί μόνη της από τις αγορές. Μια τέτοια εξέλιξη θα έδινε άλλο ειδικό βάρος στις θετικές εξελίξεις που περιγράφησαν παραπάνω και θα έδινε επίσης ελπίδα πως τα αρνητικά που επίσης παρατέθηκαν θα μπορέσουν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα έχει μεγάλη ανάγκη ενός ισχυρού σήματος προς τις αγορές ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι, που τόσο πολύ την στήριξαν για 8 χρόνια, κάνουν ένα τελευταίο μα απολύτως απαραίτητο βήμα για την ουσιαστική της στήριξη με επίσημη απομείωση του χρέους.

Εδώ λοιπόν αρχίζει μια παράσταση με έντονα κωμικοτραγικά χαρακτηριστικά. Εδώ αρχίζουμε να βλέπουμε το πρόσωπο της Ευρώπης του χθες, το πρόσωπο της Ευρώπης που δεν θέλουμε.

1. Η Γερμανική κυβέρνηση υπέστη φθορά στις τελευταίες εκλογές. Για κάποιο λόγο νιώθει την ανάγκη να γίνει πιο συντηρητική. Είναι ένα εύκολο θέμα στη δημόσια συζήτηση να μιλάς για τους τεμπέληδες Έλληνες που πρέπει να τους κρατάμε συνεχώς σε εγρήγορση για να μην αρχίσουν να ξοδεύουν πάλι σαν να μην υπάρχει αύριο. Έτσι λοιπόν η Γερμανική οδός είναι αρχικώς αρνητική για την απομείωση του χρέους.

2. Η Γαλλική κυβέρνηση εδώ και καιρό κάνει μια, απέλπιδα μεν - ενδιαφέρουσα δε, προσπάθεια να αναβιώσει το ευρωπαϊκό όραμα. Να μιλήσει για την ουσιαστική, ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης (παρότι βεβαίως υπάρχουν σοβαρότατες αμφιβολίες εάν το γαλλικό κατεστημένο τα εννοεί αυτά ή μένει στη συνθηματολογία). Μετά από πολλά χρόνια απόλυτης γερμανικής κυριαρχίας στην ευρωπαϊκή πολιτική, η Γαλλία προσπαθεί να παίξει έναν σημαντικό ρόλο, όπως έκανε στο παρελθόν. Η Γαλλική οδός λοιπόν δείχνει πιο βατή για την Ελλάδα όσον αφορά τη μείωση του χρέους.

3. Εδώ όμως ξεκινούν τα απολύτως τραγελαφικά. Η Ελλάδα για να δελεάσει τη Γαλλία, ή για να το πει κανείς πιο ωμά, για να εξαγοράσει την υποστήριξή της στο θέμα του χρέους και των γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο, ανακοινώνει ένα μεγάλο πρόγραμμα αναβάθμισης του ελληνικού πολεμικού ναυτικού με αγορά πολλών, νέων και υπερσύγχρονων γαλλικών φρεγατών.

4. Ποια είναι η γερμανική αντίδραση σε αυτό; Αφενός δημιουργείται μια μεγάλη συζήτηση για το πως μπορεί η καταχρεωμένη Ελλάδα να ξοδεύει τα λιγοστά χρήματά της για αγορά όπλων από τη Γαλλία (φαντάζεται κανείς πως για τα γερμαντικά όπλα δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα) και στη συνέχεια, άκουσον - άκουσον, αποφασίζει να αναβιώσει ένα πρόγραμμα πώλησης έξι υπερσύγχρονων υποβρυχίων στην Τουρκία!

5. Το τελευταίο βήμα είναι πραγματικά άνω ποταμών. Πρώτα απ΄όλα είναι μια εχθρική κίνηση προς την Ελλάδα αφού τα τέσσερα παρόμοια υποβρύχια που έχει ήδη προμηθευτεί η χώρα μας συνιστούν ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα ποιοτικά της πλεονεκτήματα στην ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο. Στη συνέχεια, την στιγμή που αποκαλύπτονται οι σχέσεις του Τουρκικού καθεστώτως με το Ισλαμικό Κράτος, την στιγμή που ο άξονάς του με τη Μόσχα αντιτίθεται ευθέως στα ευρωπαϊκά συμφέροντα και την στιγμή που κάθε έννοια κράτους δικαίου καταπατάται στην Ανατολία με αποκορύφωμα την παράνομη κράτηση δυο ευρωπαίων στρατιωτικών για σχεδόν τρεις μήνες δίχως καν την απαγγελία κατηγοριών, δεν είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς "πως γίνεται η ισχυρότερη Ευρωπαϊκή χώρα να ενισχύει με αυτό τον τρόπο ένα δικτατορικό καθεστώς που στρέφεται εναντίον χωρών μελών της ΕΕ, των οποίων την ακεραιότητα απειλεί καθημερινά;".

Αυτό είναι πράγματι το πρόσωπο της Ευρώπης του χθες. Αυτές είναι οι συμπεριφορές του διαίρει και βασίλευε που οδήγησαν σε δυο παγκοσμίους πολέμους, δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Αυτό είναι το πρόσωπο της Ευρώπης που θέλουμε όλοι να ξεχάσουμε.

Αν κάποιος δει τα πράγματα από απόσταση, η λύση είναι εντυπωσιακά προφανής: Κοινός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός με δομές ομοσπονδιακού ελέγχου, κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και κοινή εξωτερική πολιτική.

Είναι δύσκολο; Ταυτόχρονα καθόλου και πάρα πολύ. Απαιτεί να ξεπεραστεί ο εθνικιστικός εγωισμός όλων των χωρών - μελών της ΕΕ που λίγο πολύ λέει ότι είμαστε όλοι ισότιμοι αλλά ο καθένας για τον εαυτό του νομίζει ότι είναι λίγο πιο ίσος από τους άλλους.

Τα παραπάνω βήματα φαίνονται να αφορούν μόνο την Ελλάδα ή ίσως την Ελλάδα σε σχέση με δυο μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι όμως φοβάμαι απολύτως σχετικά με όλη την Ευρώπη. Από τις Βαλτικές χώρες μέχρι το Γιβραλτάρ και από τη Γροιλανδία μέχρι την Κύπρο υφίστανται σειρά ζητημάτων που απαιτούν ενοποίηση των εξωτερικών και αμυντικών πολιτικών, το έδαφος μιας ουσιαστικής οικονομικής και εν τέλει πολιτικής ενοποίησης.

Δεν είναι ακόμα πολύ αργά. Ίσως όμως σε κάποια όχι πολύ μακρινή στιγμή να είναι. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να περιμένουμε. Έχει σημάνει η ώρα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Η ώρα της δράσης είναι τώρα.

Ευρώπη, λαϊκισμός, ομοσπονδιοποίηση και Γιάνης Βαρουφάκης

Δεν είναι καθόλου σπάνιο να βλέπουμε πολλούς και ιδιαίτερα αξιόλογους συμπολίτες μας να μιλάνε με οργή και απαξίωση για τον Γιάνη Βαρουφάκη, καταλογίζοντάς του εγκληματικές ευθύνες για το διάστημα που διετέλεσε υπουργός των οικονομικών.
Το ίδιο διάστημα δεν είμαστε λίγοι εκείνοι στην Ευρώπη που πιστεύουμε πως μια ευρείας κλίμακας ποσοτική χαλάρωση σε συνδυασμό με σταδιακή αμοιβαιοποίηση του χρέους και παράλληλη ομοσπονδιοποίηση των δομών διαχείρισης προϋπολογισμού είναι μονόδρομος για την ΕΕ, ώστε εκείνη να μπορέσει να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της ανεργίας, της αναιμικής ανάπτυξης, του κοινωνικού χάσματος και της χαμηλής ανταγωνιστικότητας, δίχως να διαταρχτεί η πίστη στην ευρωπαϊκή ιδέα.
Νομίζω πως ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν έλεγε ποτέ, ούτε λέει τώρα, κάτι πολύ διαφορετικό με τα παραπάνω.
Οι ελίτ της Ευρώπης έχουν ακολουθήσει μέχρι στιγμής μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση με αποτέλεσμα την άνθιση του λαϊκισμού, την άνοδο της ακροδεξιάς και αδιανόητα γεγονότα όπως το BREXIT.
Ο Βαρουφάκης για μένα είναι συνεπής. Ευρωπαϊστής και προοδευτικός. Αν μπορεί να κατηγορηθεί για κάτι είναι για ουτοπικές απόψεις. Ότι ενδεχομένως επέλεξε για τη χώρα μια στρατηγική υψηλοτάτου ρίσκου, με μικρές (ή ανύπαρκτες) πιθανότητες επιτυχίας. Σε κάθε περίπτωση όμως από τους κορυφαίους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ ήταν από τους λίγους που είχε μια συνεπή και ολοκληρωμένη στρατηγική (πράγματι, υψηλοτάτου ρίσκου) τόσο ευρωπαϊκή όσο και αληθινά εναλλακτική σε σχέση με τις παραπάνω επιλογές της ευρωπαϊκής ελίτ.
Στρατηγική στην οποία επέμεινε μέχρι τέλους και η οποία ακυρώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα. 
Καθώς όμως η ιστορία δεν γράφεται με "αν", κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι θα συνέβαινε αν η "στρατηγική Βαρουφάκη" εφαρμοζόταν μέχρι τέλους και δεν τον "άδειαζε" ο Πρωθυπουργός. Κατά τον συγγραφέα του άρθρου αυτού, οι ελίτ της ΕΕ θα δίσταζαν να στείλουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στα σκουπίδια για να τιμωρήσουν τους κακούς Έλληνες. Για λόγους τόσο οικονομικούς όσο και γεωπολιτικούς.
Από την άλλη, αν η Ελλάδα μπορούσε να γίνει η Ιφιγένεια που θα οδηγούσε στη γέννηση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, όσο δύσκολο και αν είναι, ίσως θα έπρεπε να το κάνει. Μακροπρόθεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο και για την ίδια τη χώρα, όσες δυσκολίες κι αν πέρναγε.
Αργά η γρήγορα οι ευρωπαϊκές ελίτ θα αντιληφθούν ότι η ομοσπονδιοποίηση (με αμοιβαιοποίηση του χρέους, ευρεία ποσοτική χαλάρωση, κλπ) είναι μονόδρομος. Μονόδρομος οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά. Υπάρχει όμως βάσιμος φόβος ότι όταν το αντιληφθούν μπορεί πια να είναι πολύ αργά.

Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι η Δευτέρα 6 Ιουλίου

‎Βγήκαν ξαφνικά τα ποντίκια από τα λαγούμια τους. Οι κύριοι υπεύθυνοι της τραγωδίας βρήκαν ευκαιρία να ξεπλυθούν. Αυτοί που έπρεπε να είναι είτε φυλακή ή εξορία έρχονται και μιλούν για την Ευρώπη. 

Δεν θα σας κάνουμε τη χάρη. 

Το χειμώνα του '44 όλη η Ευρώπη τιμωρούσε τους συνεργάτες των Ναζί. Στην Ελλάδα αντίθετα εκείνοι συντάσσονται με τους συμμάχους για να ξεπλυθούν. Βλακωδώς και, δυστυχώς, με Σοβιετικό δάκτυλο, ο ελληνικός λαός «τσιμπάει», ζούμε τον εμφύλιο σπαραγμό και δεκαετίες φτώχειας και υποτέλειας. 

Πάει τώρα να γίνει το ίδιο. 

Η ανοησία, ο εγκλωβισμός σε έναν κούφιο αντιπολιτευτικό λόγο και ο κυβερνητικός ερασιτεχνισμός του ΣΥΡΙΖΑ πάει να αναβιώσει το σύστημα εξουσίας του τριγώνου της καταστροφής. Της ενοχής οικονομικής ολιγαρχίας με τα εγκληματικά χαρακτηριστικά που για δεκαετίες έχει ως πιόνια της τα μέσα «ενημέρωσης» και το «πολιτικό» σύστημα. 

Γνωρίζουν ότι εν τέλει, με δραχμή ή με ευρώ, η χώρα θα χρειαστεί εκ νέου εξωτερική βοήθεια. Από τους διαθέσιμους να «βοηθήσουν», οι λιγότερο κακοί θα είναι εκ των πραγμάτων οι Ευρωπαίοι.

Κάνεις δεν θα δεχτεί βοήθεια ούτε από τους αρχηγούς των μαφιόζων ούτε από τους πάτρονες των τζιχαντιστών. Έτσι το ένοχο εγχώριο σύστημα της παρακμής, οι ακραίοι του αντι-Ευρωπαϊσμού, θέλουν θα τοποθετηθούν εκ νέου ως οι «άνθρωποι των Ευρωπαίων». 

Δεν θα αφήσουμε να τους περάσει. 

Στην Ευρώπη οι δυνάμεις του Διακυβερνητισμού (της φιλοσοφίας δηλαδή που επιμένει στην κακώς-νοούμενη Ένωση της οικονομικής "συνεργασίας" - εκμετάλλευσης, όπου εκ των πραγμάτων οι ισχυρές χώρες αποφασίζουν και οι μικρές ακολουθούν) περιμένουν τρίβοντας τα χέρια τους. Είναι έτοιμες να εκμεταλλευτούν το στραβοπάτημα. Το ίδιο και οι εγχώριες δυνάμεις της παρακμής. 

Ας το ακούσουν καλά: 

Το ΝΑΙ είναι ψήφος για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, σε μια νέα Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία, όχι για τα ένοχα σχέδια τους υποτέλειας των μικρότερων ευρωπαϊκών λαών στους δύο- τρεις ισχυρούς.

Από την άλλη το ΟΧΙ είναι ακριβώς ένα τρανταχτό όχι στον αποτυχημένο Διακυβερνητισμό, μια ηρωική κραυγή έναντι του δικαίου του ισχυρού, του νομού της ζούγκλας.

Τέλος, η αποχή, το άκυρο και το λευκό δεν είναι τίποτα άλλο παρά πράξη απονομιμοποίησης του αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων ανούσιου δημοψηφίσματος.

Οι Έλληνες θα μείνουμε ενωμένοι.

Ότι και να κάνουμε τη Δευτέρα, ακόμα και αν γίνει κούρεμα καταθέσεων ή άλλα ακραία μα απαραίτητα μέτρα, θα έχουμε ανάγκη νέας εξωτερικής βοήθειας. Το ένοχο σύστημα της ντόπιας ολιγαρχίας το έχει αντιληφθεί και έχει γίνει πια ξεδιάντροπο. Δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα.

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΙΚΕΣ ΚΑΛΠΕΣ. 

Ότι και να επιλέξει κάνεις μας, ΝΑΙ, ΟΧΙ, άκυρο / αποχή / λευκό, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΙΟΣ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ '74 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ. Είναι ένοχοι και θα πληρώσουν. Θέλουμε την αλήθεια. Δεν θα επιτρέψουμε στη λήθη να σβήσει τα εγκλήματά τους.  

Η συμφιλίωση προϋποθέτει τη δικαιοσύνη.

Ο ελληνισμός βρίσκεται τώρα σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο. Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί με το δημοψήφισμα είναι να αναβληθεί. Ακόμα και αν γίνει όμως δεν έχει τελικά καμιά σημασία. Ούτε η Ελλάδα μπορεί να βγει από την Ευρώπη ούτε η Ευρώπη μπορεί να συνεχίσει τον αδιέξοδο δρόμο του Διακυβερνητισμού.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος φτάνει να είναι αδιάφορο. Ας ψηφίσει καθένας μας ότι αποφασίσει, σημασία έχει τι θα γίνει τη Δευτέρα.

Είναι απόλυτη ανάγκη να συγκροτηθεί μια ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ που θα πράξει το δέον γενέσθαι για την Ελλάδα στην Ευρώπη.

Το μήνυμα αυτό είναι μια κραυγή αγωνίας και αποφασιστικότητας.

Ενωμένοι θα προχωρήσουμε μπροστά δίχως να φοβηθούμε τίποτα για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου

Ασπρόπυργος,
2 Ιουλίου 2015

Το δημοψήφισμα 

Την Κυριακή 5 Ιουλίου παίζεται μια ακόμα πράξη, σίγουρα όχι η τελευταία, του σύγχρονου ελληνικού δράματος. Οι Έλληνες καλούμαστε να λάβουμε μια απόφαση, να απαντήσουμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ, επί ενός ερωτήματος που μάλλον απέχει πολύ από το να είναι ευθύ ή ξεκάθαρο. Σύμφωνα με τη μια πλευρά πρόκειται για την αποδοχή ή μη του προτεινόμενου, ή μάλλον επιβαλλόμενου από τον διεθνή παράγοντα, προγράμματος λιτότητας ενώ σύμφωνα με την άλλη αφορά επί της ουσίας την απάντηση στο εάν ο ελληνικός λαός επιθυμεί να παραμείνει μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας ή όχι.

Πως φτάσαμε εδώ 

Πριν απαντήσει κανείς επί της ουσίας είναι χρήσιμο να προσπαθήσει να καταλάβει τι έχει συμβεί. Το καλοκαίρι του 2009 είχαν περάσει 35 χρόνια από την τραγωδία της Κύπρου και την καθεστωτική μετάβαση που η ιστορία αποκάλεσε «μεταπολίτευση» καθώς και 28 χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, που αργότερα μετεξελίχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δυο κόμματα, το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία είχαν κυβερνήσει αυτοδύναμα όλο αυτό το διάστημα και οι συνέπειες ήταν απολύτως καταστροφικές. Αφενός η οικονομία είχε φτάσει σε ένα απόλυτο αδιέξοδο με τα ελλείμματα και το χρέος να έχουν εκτιναχτεί σε δυσθεώρητα μεγέθη, αφετέρου η ουσιαστική παραγωγική ικανότητα της χώρας είχε συρρικνωθεί ασύλληπτα πολύ, με σχεδόν πλήρη αποβιομηχάνιση και μεγάλη υστέρηση στην ανάπτυξη της οικονομίας της γνώμης και της πληροφορίας.

Είχε γίνει απόλυτα σαφές το καλοκαίρι του 2009 ότι η χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της καταστροφής.

Κυβέρνηση Καραμανλή

Η κυβέρνηση Καραμανλή, επί της οποίας ο εκτροχιασμός της χώρας που περιέγραψα παραπάνω έφτασε στο κορυφαίο της επίπεδο με κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και απουσία οποιασδήποτε αναπτυξιακής στρατηγικής, είχε βρεθεί σε αδιέξοδο. Αρχικά, είπε ψέματα στον ελληνικό λαό ότι η «οικονομία έχει θωρακιστεί» και ότι «άντεξε στην κρίση». Στη συνέχεια έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια συνεννόησης η οποία προσέκρουσε σε μια κοντόφθαλμη άρνηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος είδε στην κρίση μια καταπληκτική ευκαιρία να μοιάσει στον πατέρα και στον παππού του, γινόμενος και αυτός Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Λεφτά υπάρχουν

Έτσι και έγινε. Ο Κώστας Καραμανλής, την τελευταία στιγμή, επέλεξε να πει – σχεδόν – την αλήθεια, φαντάζομαι σε μια απόπειρα να διασώσει (δύσκολο…) την υστεροφημία του. Το εκλογικό σώμα, έκπληκτο από όσα άκουγε από τον Καραμανλή, πολύ εύκολα ενέδωσε στο περίφημο «λεφτά υπάρχουν» του Γεωργίου Παπανδρέου και του έδωσε μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μια ισχυρή πολιτική ηγεμονία και πρωτοβουλία των κινήσεων.

Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια.

Εντός ολίγων μηνών η κατάσταση άλλαξε άρδην. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακάλυψε ότι «οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι» και παρομοίασε την ελληνική οικονομία με τον Τιτανικό. Τον Απρίλιο του 2010, μόλις πέντε μήνες από την αναρρίχησή του στην πρωθυπουργία, μας ενημερώνει από το ακριτικό Καστελόριζο ότι η χώρα δεν έχει άλλη επιλογή πέρα από το να προσφύγει σε διεθνή δανεισμό, με τη συμμετοχή μάλιστα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ο ελληνικός λαός ξαφνιάστηκε. Ξέραμε ότι το ΔΝΤ ασχολείται με χώρες της Αφρικής, ίσως και μερικές της Ασίας ή της Λατινικής Αμερικής. Τι δουλειά είχε στον μέχρι πρότινος αναπτυξιακό πρωταθλητή της ΕΕ; Στην «ισχυρή Ελλάδα» για την οποία μιλούσε ο αρχιτέκτονας της καταστροφής, ο πρωταθλητής των χαμένων ευκαιριών, Κώστας Σημίτης;

Στη φάση εκείνη το λεγόμενο πολιτικό σύστημα της χώρας, λεγόμενο γιατί μόνο πολιτικό δεν είναι, έδειξε – και σε μεγάλο βαθμό δείχνει ακόμα – το χειρότερό του πρόσωπο. Δεν είπε την αλήθεια στους Έλληνες και συνέχισε στην οδό του άκρατου λαϊκισμού και της προστασίας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Το σύστημα εξουσίας στη σύγχρονη Ελλάδα

Αξίζει εδώ να περιγράψουμε συνοπτικά το σύστημα εξουσίας που κυβερνά την Ελλάδα την περίοδο της μεταπολίτευσης. Είναι το λεγόμενο «τρίγωνο της καταστροφής» που στη βάση του έχει την οικονομική ολιγαρχία, μια μικρή ομάδα με τεράστια οικονομική ισχύ και ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά με απόλυτο έλεγχο σε χρυσοφόρους κλάδους της οικονομίας όπως οι αμυντικές προμήθειες, τα δημόσια κατασκευαστικά έργα και η ενέργεια. Η ολιγαρχία αυτή βασικά έχει δυο κατηγοριών πιόνια για να προστατεύει τα συμφέροντά της: Το «πολιτικό» σύστημα και τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης». Είναι πέραν πάσης φαντασίας το επίπεδο στο οποίο το τρίγωνο αυτό ελέγχει την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου, έχοντας καταφέρει πολλές φορές να κάνει «το μαύρο, άσπρο» για να προστατέψει τα συμφέροντά της.

Το αίσχος των αμυντικών δαπανών

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το θέμα των αμυντικών δαπανών. Ακόμα και η χρεοκοπημένη Ελλάδα παραμένει στο top-10 των κρατών διεθνώς στις αμυντικές δαπάνες. Ο ψυχρός πόλεμος και η κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία είναι μια από τις κύριες αιτίες κατάρρευσης της οικονομίας. Εκεί είναι όμως που αναδεικνύονται μια σειρά παθογενειών τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Αφενός η Ελλάδα, παρότι ξόδεψε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ τις τελευταίες δεκαετίες και αν μη τι άλλο θα έπρεπε να είχε αποκτήσει πανίσχυρες ένοπλες δυνάμεις, που αναμφίβολα θα ενίσχυαν τη γεωπολιτική μας θέση, όπως έδειξε η κατάληψη της μισής Κύπρου το ’74 αλλά και  οι κρίσεις του ’87 του ’96, απέχει πολύ από το να τα καταφέρει. Μετά, θα περίμενε εύλογα κανείς να έχει αναπτυχθεί μια πολύ σοβαρή εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Τίποτα, όμως. Ήταν αυτός ο παράδεισος του μεταπράτη. Τέλος, ούτε λόγος για εμπορευματοποίηση υψηλής αμυντικής τεχνολογίας σε πολιτικές εφαρμογές, όπως για παράδειγμα έγινε στο Ισραήλ ή στις Σκανδιναβικές χώρες. Ο κόσμος των εξοπλισμών ήταν και παραμένει ένας παράδεισος διαφθοράς, τόσο για την εγχώρια ολιγαρχία όσο και για τη διεθνή.

Συνολικά  αυτή η κατάσταση με τις ελληνικές αμυντικές δαπάνες  αποτελεί ντροπή και  όνειδος για οποιαδήποτε έννοια ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες σχεδόν δεν γνωρίζουν τι υφίσταται η Ελλάδα στο Αιγαίο και στην Κύπρο, πως και γιατί έχει μπει σε αυτήν τη διαδικασία, ποιοι είναι αυτοί που ωφελούνται στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Το 2009 και το 2010 μια σοβαρή Ευρωπαϊκή κίνηση αλληλεγγύης θα ήταν η εξασφάλιση της Ελλάδας έναντι εξωτερικών απειλών ώστε εμείς να μπορέσουμε να μειώσουμε σημαντικά τις δαπάνες μας και να ενισχύσουμε έτσι την οικονομία μας. Η πολιτική αυτή βούληση όμως δεν υπήρξε ποτέ καθώς στην Ευρώπη κάνει ακόμα κουμάντο ο διακυβερνητισμός.

Προστατεύοντας την αισχροκέρδεια

Η χρεοκοπία της ελληνικής δημοκρατίας το 2010 δημιούργησε μεγάλους κινδύνους στο διεθνές κερδοσκοπικό σύστημα που είχε μέχρι τότε τεράστια οφέλη από το έγκλημα που συντελούταν στην Ελλάδα. «Οίκοι αξιολόγησης» είχαν δώσει την κορυφαία βαθμολόγηση πιστοληπτικής ικανότητας στην ελληνική δημοκρατία. Με «ΑΑΑ» αξιολογούσαν, άκουσον άκουσον, μια εμφανώς διαλυμένη οικονομία. Στη βάση αυτή, επενδυτικοί οργανισμοί, πολλοί εξ αυτών από τη Γερμανία και τη Γαλλία, δάνειζαν τεράστια ποσά στην Ελλάδα. Βρέθηκαν έτσι εκτεθειμένοι σε μια περίπτωση αντίστοιχη της Lehman Brothers, με τη διαφορά πως μιλούσαμε για εθνικό χρέος.

Με βάση τους νόμους της αγοράς το ελληνικό δημόσιο έπρεπε να χρεοκοπήσει το 2010 και αυτό να συμπαρασύρει σε κατάσταση χρεοκοπίας ένα πλήθος επενδυτικών οργανισμών από όλο τον κόσμο, με πολλούς στη Γερμανία και στη Γαλλία. Τότε συνέβη ένα έγκλημα. Αντί να γίνει το προφανές (δηλαδή χρεοκοπία της Ελλάδας, πακέτο στήριξης της Ελλάδας από ΕΕ και διάσωση Γερμανικών, Γαλλικών και άλλων επενδυτικών οργανισμών από τις εθνικές τους κυβερνήσεις) αποφασίστηκε να γίνει μια τεραστίου μεγέθους χρηματοδότηση του χρεοκοπημένου ελληνικού δημοσίου και μετακύληση του  χρέους από τον ιδιωτικό τομέα (επενδυτικοί οργανισμοί), στο δημόσιο (εθνικές κυβερνήσεις). Πρόκειται για μια αληθινή τραγωδία που ουδέποτε μάθαμε γιατί και υπό τι είδους πίεση την αποδέχτηκε η ελληνική δημοκρατία.

Ο παραλογισμός των μνημονίων

Κάπως έτσι από το 2010 μπήκαμε σε μια ατέρμονη διαδικασία που δεν οδηγεί πουθενά. Ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, μια – τουλάχιστον – κοντόφθαλμη ευρωπαϊκή πολιτική, ένα σύστημα εξουσίας που ψυχορραγεί και στην πορεία του προς το τέλος χάνει κάθε έννοια μέτρου. Ανακαλύψαμε τις «κόκκινες γραμμές» τις οποίες υποτίθεται έθεταν οι πολιτικοί μας για την προάσπιση των «κοινωνικών κατακτήσεων». Στη πραγματικότητα ήταν απέλπιδες προσπάθειες για τη διάσωση του πελατειακού πολιτικού συστήματος, της μεγάλης και της μικρής διαφθοράς. Όπως ήταν φυσικό, οι κυβερνήσεις έπεφταν η μία μετά την άλλη, αφού πρώτα είχαν φλομώσει με ψέματα τον ελληνικό λαό για να εκλεγούν και στη συνέχεια σπρώξουν ακόμα πιο βαθιά την ελληνική δημοκρατία στο λάκκο της ύφεσης και της οικονομικής και κοινωνικής παρακμής. Μεταξύ μάλιστα των δυο κυβερνήσεων ΠαΣοΚ και Νέας Δημοκρατίας ζήσαμε και το ανέκδοτο μιας δήθεν τεχνοκρατικής κυβέρνησης η οποία καλά καλά δεν είχε ούτε έναν τεχνοκράτη υπουργό… (εκτός αν κάποιος θεωρεί τεχνοκράτες τους κκ. Άδωνι Γεωργιάδη και Μιχάλη Χρυσοχοΐδη).

Τα μιζοκόμματα και η Αριστερά

Όπως ήταν φυσικό τα δυο «κόμματα» που χρεοκόπησαν τη χώρα, αυτά που μετατράπηκαν σε μαφιόζικες ομάδες διασπάθισης του δημοσίου πλούτου και κατασυκοφάντησης της δημόσιας σφαίρας, έχουν πρακτικά εξαφανιστεί από το χάρτη και στερούνται πια οποιασδήποτε αξιοπιστίας. Αυτό όμως που προκαλεί απορία είναι γιατί η ιστορική παράταξη της ανανεωτικής αριστεράς επέλεξε να μπει στο κάδρο των ευθυνών. Από το 2012 η αριστερά είχε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία δικαίωσης. Να αξιοποιήσει το σχεδόν ανεξάντλητο πολιτικό της κεφάλαιο που συγκεντρώθηκε από τα χρόνια της εθνικής αντίστασης και γιγαντώθηκε τις ταραγμένες δεκαετίες του ’50, ’60 και της περιόδου της δικτατορίας. Είχε η ελληνική ανανεωτική αριστερά μια μοναδική ευκαιρία να ορίσει εκ νέου τι σημαίνει «πρόοδος» τον 21^ο αιώνα. Αντί αυτού, επέλεξε την πεπατημένη. Είπε ψέματα για να εκλεγεί. Στοχοποίησε τη δανειακή συμφωνία («μνημόνιο»), αντί για την αιτία της χρεοκοπίας. Έγινε δέσμια στερεοτύπων και αγκυλώσεων. Έχασε την ευκαιρία μεγάλων τομών και πανευρωπαϊκής πρωτοπορίας όπως για παράδειγμα η απλή αναλογική, η προώθηση της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης και η ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας.

ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση

Τον Ιανουάριο του 2015 είδαμε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να αναλαμβάνει την εξουσία, όμως αριστερά στην κυβέρνηση δεν είδαμε. Αντίθετα είδαμε συνέχεια των ίδιων τακτικών που εφάρμοσαν τα μιζοκόμματα. Είναι μάλλον εύκολο να δώσεις πολιτικό όρκο και να καταθέσεις στεφάνι στην Καισαριανή, αλλά κομματάκι πιο δύσκολο να θεσπίσεις την απλή αναλογική, να αντικαταστήσεις τις διεθνώς εκτεθειμένες τραπεζικές διοικήσεις, να βάλεις τάξη στο πεδίο των τηλεοπτικών αδειών και τόσα άλλα. Περιμέναμε δράση αλλά είδαμε «επικοινωνιακές τακτικές». Μάλλον ο Αλέξης Τσίπρας εκτός από μαθήματα Αγγλικών είχε κάνει και ιδιαίτερα μαθήματα «διακυβέρνησης» με τον  Κώστα Σημίτη.

Διάψευση των προσδοκιών

Αυτό που ζούμε τους τελευταίους πέντε μήνες υπερβαίνει τα όρια του τραγικού. Γιατί οι Έλληνες τελικά ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ; Μόνο οι ηλίθιοι πίστευαν ότι θα «έσκιζε το μνημόνιο» και αυτό θα έβαζε τέλος σε όλα τα δεινά των τελευταίων χρόνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε γιατί ήταν καθαρός. Γιατί δεν είχε βουτηχτεί στο βούρκο της διαφθοράς στον οποίο κολυμπούσαν τα μιζοκόμματα και οι πρόσφατες μεταμορφώσεις τους.

Τι θα περίμενε κανείς από το ΣΥΡΙΖΑ; Βασικά δυο πράγματα: Αφενός να κάνει κάποιες συμβολικές αλλά και ουσιαστικές κινήσεις στο εσωτερικό εναντίον της διαφθοράς και υπέρ της αποκατάστασης ενός επιπέδου δικαιοσύνης, αφετέρου στο εξωτερικό, στην Ευρώπη για να ακριβολογούμε, να προωθήσει πανευρωπαϊκά και με κάθε διαθέσιμο μέσο την απολύτων μοναδική βιώσιμη λύση που δεν είναι άλλη από την αμοιβαιοποίηση του χρέους στην ευρωζώνη με ταυτόχρονη λειτουργία ενός ομοσπονδιακού υπουργείου οικονομίας και οικονομικών, κεντρική κατάρτιση και επίβλεψη προϋπολογισμών και εκτέλεση ενός μακρόπνοου, πανευρωπαϊκού επενδυτικού – αναπτυξιακού προγράμματος.

Η εφικτή επανάσταση που δεν έγινε ποτέ

Περίμενα να δω τον Αλέξη Τσίπρα να επισκέπτεται συνεταιρισμός στη Θεσσαλία, τη Μακεδονία, την Πελοπόννησο, την Θράκη και την Κρήτη. Περίμενα τον Πρωθυπουργό να βλέπει αργυροχρυσοχόους στα Γιάννενα, Γουναράδες στην Καστοριά, Οινοποιούς στη Νάουσα, Ερευνητές στο Ηράκλειο και στην Πάτρα, Ναυπηγούς και Μηχανουργούς στη Σύρο, Βιοτέχνες στη Θεσσαλονίκη. Περίμενα μέριμνα για την ανάδειξη των ανταγωνιστικών μας πλεονεκτημάτων, του πλούτου του ελληνικού λαού.

Αυτά περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος από την «κυβέρνηση του λαού», κανείς μας δεν τα είδε όμως. Τι είδαμε αντί αυτών; Φιέστα με τις απολυμένες καθαρίστριες και τους απολυμένους της ΕΡΤ. 

Αντί αυτών είδαμε να σπαταλούνται πέντε μήνες σε ανούσιες επικοινωνιακές φιέστες. Είδαμε να ακολουθούνται πρακτικές μιζοκομμάτων του χειρίστου είδους. Είδαμε να γίνονται σημαία οι διορισμοί, να επιβεβαιώνεται η αντίληψη του «κυβερνώ» ως «διορίζω». Είδαμε ακόμα να αλλάζει στις 3:00 το πρωί ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και σύντροφοι υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών να διορίζονται στις διοικήσεις επιχειρήσεων του δημοσίου. «Περισσότερο «ΠαΣοΚ» πεθαίνεις», λέει χαρακτηριστικά ο κόσμος. Πουθενά η απλή αναλογική. Πουθενά η αποκατάσταση της τάξης στις τραπεζικές διοικήσεις και στα τηλεοπτικά μέσα. Πουθενά μια συμβολική νίκη έναντι της ολιγαρχίας. Πουθενά η ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Ένας απολογισμός τραγικός σε μόνο πέντε μήνες.

Ανευθυνότητα

Κάπως έτσι, αφού σε ένα ντελίριο ανευθυνότητας εξαντλήθηκαν όλα τα αποθεματικά του κράτους και είμαστε πλέον στο έλεος του Μεγαλοδύναμου αν συμβεί μια καταστροφή ή κάποιου είδους κρίσης, αφού η κυβέρνηση πρότεινε ένα πακέτο μέτρων πολύ χειρότερο του γνωστού «email Χαρδούβελη», αφού τεχνηέντως φτάσαμε στο «παρά πέντε» και ήμασταν «πολύ κοντά σε συμφωνία» ακόμα και «εντός των επομένων ωρών», την περασμένη Παρασκευή το βράδυ εμβρόντητοι μάθαμε πως θα γίνει δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα – παρωδία, με μόλις μια βδομάδα δημοσίου διαλόγου (!!!), επί ενός μη σαφώς ορισμένου ερωτήματος, επί ενός σχεδίου δανειοδότησης το οποίο εκ των πραγμάτων δεν ισχύει, χωρίς την πραγματική δυνατότητα ενημέρωσης του λαού για το περιεχόμενο του σχεδίου αυτού, το οποίο επαναλαμβάνω πως επισήμως πλέον δεν ισχύει, και χωρίς καμία ουσιαστική ενημέρωση για τον δρόμο μετά το προτεινόμενο από την κυβέρνηση ΟΧΙ.

Το έγκλημα του δημοψηφίσματος

Ειλικρινώς πιστεύω πως η προκήρυξη του δημοψηφίσματος με τέτοια επείγουσα διαδικασία, χωρίς να δίνεται αρκετός χρόνος ενημέρωσης και διαλόγου, με ένα γελοία «στημένο» ψηφοδέλτιο και, πάνω απ’ όλα, με κλήση του ελληνικού λαού να αποφασίσει  επί ενός ανυπάρκτου ερωτήματος, αφενός κινείται στις παρυφές της εκτροπής, αφετέρου εκθέτει την ελληνική δημοκρατία σε ένα τεράστιο ρίσκο δίχως σχεδόν κανένα προσδοκώμενο όφελος.  Πρόκειται περί εγκληματικής ανευθυνότητας.

Σκύλλα και Χάρυβδη

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν «δεν είναι δυνατόν, μας ζητούν να επιλέξουμε μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, το δημοψήφισμα πρέπει να απονομιμοποιηθεί». Σκέφτηκα πως ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να ανοίξει, επιτέλους, η συζήτηση για την Ευρώπη. Να δείξουμε ότι είμαστε πολλοί στην Ελλάδα αυτοί που συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει λύση καμιά πέρα από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και την αμοιβαιοποίηση του δημοσίου χρέους των μελών της. Αν είχαμε μια σημαντική καταγραφή, αρχικά σκέφτηκα μέσω της άκυρης ψήφου, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε τη συζήτηση και στα άλλα μέλη της ΕΕ.

Κάτι παρόμοιο, προτείνοντας την αποχή, πρότεινε και ένας από τους λίγους Έλληνες της μεταπολίτευσης που έχει το δικαίωμα να αποκαλείται «πολιτικός» με την αυθεντική έννοια του όρου, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης: http://polis-agora.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html

Το Ευρωπαϊκό διακύβευμα

Σύντομα όμως συνειδητοποίησα πως εδώ το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Στο δημοψήφισμα της Κυριακής, όπως τα κατάφερε η κυβέρνηση, δεν κρίνεται ένα δανειακό πρόγραμμα αλλά η γεωπολιτική θέση της χώρας. Δυνάμεις της αντίδρασης στη Βόρεια Ευρώπη ψάχνουν ευκαιρία να «τιμωρήσουν» τα «κακά παιδιά» του Νότου για να παραδειγματίσουν άλλες χώρες. Οι φανατικοί εχθροί της ομοσπονδιοποίησης, οι φανατικοί υπέρμαχοι του διακυβερνητισμού, εκείνοι που δεν θέλουν ποτέ να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση για να ισχύει πάντοτε στα της Ευρώπης το δίκαιο του ισχυροτέρου, χρειάζεται να μπορέσουν να δείξουν στην ισχύ τους ώστε οι μικρότερες χώρες να πάψουν να σκέφτονται την ομοσπονδία. Η τιμωρία της Ελλάδας είναι για αυτούς μια πρώτης τάξης ευκαιρία και ο Αλέξης Τσίπρας με εγκληματική αφέλεια τους την προσφέρει!

Διατρέχουμε έναν τεράστιο κίνδυνο άνευ λόγου

Πιθανή υπερψήφιση του ΟΧΙ δημιουργεί κίνδυνο να  οδηγηθεί η Ελλάδα εκτός της Ευρωπαϊκής οικογένειας, κάτι που αναμφίβολα θα ήταν μια τραγική εξέλιξη. Τότε η Ελλάδα θα βρεθεί απομονωμένη και εναγωνίως θα αναζητήσει έναν στρατηγικό συνεργάτη για να μπορέσει να έχει παρουσία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Υπό τις παρούσες συνθήκες υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο πέντε επιλογές με φθίνουσα σειρά πιθανότητας: Ρωσία, Τουρκία, ΗΠΑ, Κίνα, Ισραήλ. Δυστυχώς, όπως και να το δει κανείς δεν χωρά σοβαρή ανάλυση. Θα πρόκειται για μια εθνική ήττα τεραστίων διαστάσεων, για μια οπισθοδρόμηση δεκαετιών και για μια καταστροφή της κοινωνίας και της οικονομίας.

Μόνη λύση η αληθινή Ευρώπη

Υπό αυτό το πρίσμα και με βάση την παραπάνω ανάλυση δεν μου μένει καμία άλλη επιλογή από το να ψηφίσω ΝΑΙ και να το υποστηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις. Για να μείνει η Ελλάδα εντός της Ευρώπης και να αποφύγει την εξάρτηση από αντιδημοκρατικά, τριτοκοσμικά και αντιδραστικά καθεστώτα. Για να κερδίσουμε τον απαραίτητο χρόνο και να βρούμε τους συνομιλητές αρχικά και συμμάχους στη συνέχεια ώστε να δώσουμε τη μάχη για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, για τη δημιουργία μιας υπερδύναμης ειρήνης, δημοκρατίας, ισότητας, ισονομίας και πολιτισμού.

Δεν θα ξεπλυθούν οι ένοχοι συντασσόμενοι με το ΝΑΙ

Θέλω όμως να με ακούσουν καλά τα μιζοκόμματα: Ας μην μπερδευτούν και νομίσουν πως συμπορευόμαστε. Σύντομα θα απαλλάξουν την κοιτίδα της δημοκρατίας από την θλιβερή τους παρουσία. Η Ελλάδα θα γίνει η πρωταθλήτρια της ευρωπαϊκής ενοποίησης, της ανάπτυξης της οικονομίας της συνεργασίας & της δημιουργικότητας, της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

ΝΑΙ για Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία με αμοιβαιοποίηση του χρέους

Ψήφος στο ΝΑΙ και σκληρή πάλη για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία είναι αυτό που επιτάσσει ο Ορθός Λόγος στους Έλληνες την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015.

Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

Το παιχνίδι της Ευρώπης κρίνεται στη Γερμανία

Σε παλιότερο κείμενό μου στο ιστολόγιο αυτό με τίτλο "Κρίση, Ευρώπη, Γερμανία και μια ανατρεπτική άποψη", το οποίο είχε προκαλέσει πλήθος σχολίων και αντιδράσεων, είχα απευθύνει πρόσκληση να είμαστε πολύ περισσότερο προσεκτικοί στην κριτική που κάνουμε προς τη Γερμανία στο πλαίσιο της ελληνικής κρίσης.

Σε ένα περιβάλλον αναπτυσσόμενων έντονων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, πέρα από τα δυο προφανή κέντρα επιρροής σε ΗΠΑ και Κίνα, υπάρχει ένα διαμορφούμενο νέο κέντρο, εκείνο της Ενωμένης Ευρώπης. Παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, η Ευρωπαϊκή οικονομία έχει μερικά χαρακτηριστικά που την καθιστούν πιο ανθεκτική από εκείνη των δυο άλλων κυρίων κέντρων επιρροής - Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, δεν έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα των οικονομιών των ΗΠΑ και της Κίνας που έχουν βάλει βραδυφλεγείς βόμβες στα θεμέλιά τους.

Έτσι, οι Έλληνες, οφείλουμε να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα και να δούμε ποιο αληθινό συμφέρον μας. Από το 1821 που δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος παραμένουμε ένα προτεκτοράτο. Μόνος τρόπος να πετύχουμε αληθινή εθνική ανεξαρτησία είναι εντός μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Στο πλαίσιο αυτό, αλόγιστες πολιτικές (π.χ. εκτύπωση χρήματος) που έρχονται σε κάθετη αντίθεση με την κυρίαρχη Ευρωπαϊκή πολιτική ενδεχομένως να μην είναι οι καλύτερες για τη χώρα μας.

Από ένα σημείο και μετά όμως η λιτότητα δεν είναι πια εφαρμόσιμη. Η Ελλάδα βρίσκεται στα όρια της κοινωνικής έκρηξης, σε μεγάλο βαθμό επειδή τα μιζοκόμματα που μέχρι τώρα κυβερνούσαν τη χώρα άφησαν στο απυρόβλητο την οικονομική ολιγαρχία και τα βάρη της προσαρμογής έπεσαν κυρίως στα πλατιά λαϊκά στρώματα, εξαφανίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη μεσαία τάξη.

Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχιστεί. Τόσο επειδή δεν φαίνεται να αποδίδει όσο και, κυρίως, επειδή γίνεται με ιδιαίτερα άδικο τρόπο προκαλώντας κοινωνική αναταραχή. Στο περιβάλλον αυτό η νέα κυβέρνηση έχει μπροστά της ένα μονόδρομο: Να πάρει μέτρα τόσο συμβολικά όσο και ουσίας ώστε να δείξει πως η ολιγαρχία δεν ελέγχει πια τη χώρα. Ότι σιγά-σιγά απομακρυνόμαστε από τη Λατινή Αμερική και πλησιάζουμε τα Ευρωπαϊκά πρότυπα.

Τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Για παράδειγμα η επιβολή του νόμου στα τηλεοπτικά κανάλια και η διερεύνηση  ευθυνών των εποπτικών αρχών του τραπεζικού τομέα και των διοικήσεων των τραπεζών θα ήταν μια καλή αρχή, ταυτόχρονα με τον έλεγχο των αμυντικών προμηθειών και των μεγάλων κατασκευαστικών έργων της τελευταίας δεκαπενταετίας.

Με τον τρόπο αυτό θα δίναμε ένα σαφές μήνυμα στους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι πλέον μπορούν να έχουν έναν σοβαρό και αξιόπιστο συνομιλητή, κάτι που σίγουρα δεν είχαν τα τελευταία έξι χρόνια. Αυτό βέβαια είναι ένα πρώτο βήμα, που όμως δεν φτάνει σε καμία περίπτωση. Πρέπει να συνοδευτεί από μια γεναία κίνηση από την πλευρά της Ευρώπης. Τι μπορεί να είναι αυτή; Δεν γνωρίζω τα ενδιάμεσα βήματα, ο προορισμός όμως μόνο ένας μπορεί να είναι: Αμοιβαιοποίηση του χρέους και κεντρικά ελεγχόμενος προϋπολογισμός των χωρών που συμμετέχουν στη ζώνη του ευρώ.

Η απόφαση αυτή δεν είναι εύκολη. Η μεγαλύτερη οικονομία της ζώνης του ευρώ είναι εκείνη που μπορεί να την κάνει πραγματικότητα. Οι Γερμανοί συμπατριώτες μας λοιπόν πρέπει να πάρουν μια απόφαση: Αν θέλουν η Γερμανία να είναι ο ισχυρότερος πυλώνας μιας πανίσχυρης Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ή εάν θα επιχειρήσουν να μας κρατήσουν όλους στη σημερινή 'ενδιάμεση κατάσταση' της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου ατύπως υπάρχει Γερμανική κυριαρχία, διακινδυνεύοντας όμως μια πιθανή κατάρρευση του οικοδομήματος - πιθανότητα που σε μέσο χρόνο δυστυχώς θα εξελιχθεί σε βεβαιότητα.

Καθώς η υφιστάμενη κατάσταση μόνο βιώσιμη δεν κρίνεται και οι Γερμανοί χαρακτηρίζονται από τον ορθολογισμό τους, είμαι απόλυτα σίγουρος πως η μάχη για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία θα δοθεί στη Γερμανία και θα είναι νικηφόρα. Για την ίδια τη Γερμανία, την Ευρώπη και τον Κόσμο ολόκληρο.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου

Ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς είναι εκείνος που το 1993 αποστάτησε και έριξε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος είχε προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία με το μικρό Κόμμα των Φιλελευθέρων το οποίο είχε δημιουρήσει μεταπολιτευτικά αφού προδικτατορικά είχε αποστατήσει από την Ένωση Κέντρου ρίχνοντας την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.

Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι γυρολόγοι.

Σοβαρή συζήτηση για τη Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει. Πρώτα απ' όλα δεν είναι ούτε νέα, ούτε δημοκρατία. Υποτίθεται πως είναι το κόμμα του ευρωπαϊσμού και των μεταρρυθμίσεων. Ούτε ευρωπαϊσμό είδαμε όμως ούτε μεταρρυθμίσεις. Είδαμε Αργύρη Ντινόπουλο και Μάκη Βορίδη. Είδαμε Άδωνη Γεωργιάδη. Είδαμε άλλους, υποτίθεμενα, και μερικούς πράγματι, σοβαρούς ανθρώπους να μιλούν για το έργο των μεταρρυθμίσεων μην παρουσιάζοντας ούτε έναν αριθμοδείκτη προόδου. Φτάσαμε να θεωρούμε την αλλαγή μετόχου επιχειρήσεων ("ιδιωτικοποιήσεις") ως, άκουσον άκουσον, ...διαρθρωτικές αλλαγές! Είδαμε πάλι τη λεγόμενη 'αντιμνημονιακή' ρητορική να εκπορεύεται εκ νέου από το ... Μέγαρο Μαξίμου. Έλεος κάπου.

Τη λεγόμενη "Νέα Δημοκρατία" δεν την περιμένει τίποτα άλλο παρά αυτό που περνάει το λεγόμενο "ΠαΣοΚ" από το 2012 μέχρι σήμερα.

Το ίδιο διάστημα που είδαμε την αγωνίστρια του δημοκρατικού σοσιαλισμού Άντζελα Γκερέκου να συντάσσεται με τον προοδευτικό ευρωπαϊστή Αντώνη Σαμαρά και τα βήματά της να ακολουθεί ο Βασίλης Οικονόμου, παρακολουθήσαμε εμβρόντηροι την ανεξάρτητη ελληνίδα Ραχήλ Μακρή να αφήνει το κίνημα εναντίον των ψεκασμών για να βρει εκλογική στέγη στη φιλόξενη αγκαλιά της ριζοσπαστικής αριστεράς, την κορυφαία θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του οποίου έχει ο γίγαντας του εκσυγχρονισμού Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Ούτε λόγος να γίνεται βέβαια για τα εκατοντάδες τριτοκλασάτα ανθυπολαμόγια που προσμένουν την "κυβέρνηση της αριστεράς" για να "βοηθήσουν" όπως τόσο καλά εκπαιδεύτηκαν να κάνουν στη διάρκεια της πράσινης σοσιαλιστικής διακυβερνήσεως.

Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι πορνεία.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που καθορίστηκε από τους αγώνες της αριστεράς. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ  το 2007 και το 2009, όταν το έκαναν πολύ λίγοι από εμάς και σίγουρα ένα μικρό ποσοστό μόνο από τους αυριανούς του ψηφοφόρους. Συναισθηματικά ενθουσιάζομαι στην προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης. Θα ήθελα να είναι η εκδίκηση της αρετής, η δικαίωση της εντιμότητας. Ελπίζω όντως να είναι. Οι πιθανότητες όμως λένε άλλα. Ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει το πως μπορείς να κυβερνήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, από το 2012 μέχρι σήμερα ακολουθεί την "εκλόγιμη στρατηγική". Όπως έκανε ο Γ. Παπανδρέου το 2009 και ο Α. Σαμαράς το 2012. Είναι άδικο και κρίμα, δεν ταιριάζει στην αριστερά, δεν ταιριάζει στο ήθος των αγωνιστών που θεμελίωσαν αυτόν το χώρο.

Υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζω στο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα αν συμφωνώ σε όλα ή όχι μαζί τους (που προφανώς δεν συμφωνώ σε όλα). Δραγασάκης, Σταθάκης, Μηλιός, Τσακαλώτος είναι ποιότητες και ποσότητες που απουσιάζουν από τα άλλα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία. Τόσο απλά. Ελπίζω να βρουν τις ηγετικές θέσεις που τους αξίζουν στην αυριανή κυβέρνηση, ελπίζω να τους δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσουν. Δεν είμαι σίγουρος. Όπως είπα, ο τρόπος που έχει αντιπολιτευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ με καθιστά απαισιόδοξο.

Δεν μπορώ τελικά σε καμία περίπτωση να ψηφίσω το ψηφοδέλτιο που έχει των Κωνσταντίνο Τσουκαλά στην κορυφή του επικρατείας. Δεν θα το κάνω.

Η περίοδος του Κωνσταντίνου Σημίτη ήταν η πλέον τραγική της μεταπολίτευσης. Ο Κωνσταντίνος Σημίτης είναι ο κύριος υπεύθυνος της τραγωδίας. Δεν είναι δυνατόν την επόμενη μέρα να θέλουμε να την ξεκινήσουμε έχοντας στην πρώτη γραμμή ανθρώπους, όπως ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, που έδωσαν σάρκα και οστά στα σχήματα, τις πολιτικές και τις πρακτικές που μας έφεραν υπό του μηδενός. Δυστυχώς μάλιστα, δεν είναι μόνο αυτός που φιλοξενείται στα ψηφοδέλτια της ριζοσπαστικής αριστεράς δίχως να έχει κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί.

Ενδεχομένως βέβαια να πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα ο κύκλος της μεταπολίτευσης. Το ερώτημα είναι αν για να γίνει αυτό, να κλείσει ο κύκλος δηλαδή και να προχωρήσουμε στην επόμενη μέρα, θα πρέπει πρώτα να προηγηθεί μια καταστροφή. Ελπίζω να την αποφύγουμε.

Σημειώνω μόνο πως η θέση αυτή σε καμία περίπτωση δεν υιοθετεί την καταστροφολογία της λεγόμενης Νέας Δημοκρατίας, η οποία αντίθετα είναι η κύρια υπεύθυνη μαζί με το άλλο μιζοκόμμα για αυτόν τον κίνδυνο. Αν παραμείνει στην κυβέρνηση το μόρφωμα αυτό, η καταστροφή είναι βέβαιη. Με το ΣΥΡΙΖΑ, είναι απλώς πιθανή. Αμφότερες οι επιλογές όμως, δυστυχώς, απέχουν μακράν της βέλτιστης για τη χώρα.

Στις συνθήκες αυτές, ο αρχηγός του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος, αφού κατάφερε να καταστρέψει πρώτα ένα κόμμα και στη συνέχεια μια χώρα, διεκδικεί με το κεφάλι ψηλά το δικαίωμα στην ...99η ευκαιρία έχοντας μαζί του μια σειρά λαμπρών στελεχών, ιδιαίτερα νέων, για τους  οποίους διάφοροι κακεντρεχείς που τους ξέρουν από τα χρόνια της Νεολαίας ΠαΣοΚ λένε πως είχαν 'διαπρέψει' στην περιβόητη 'Ομάδα Άκη' αλλά και αλλού. Αυτήν τη φορά ίσως τα καταφέρει ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος. Το γεγονός ότι ξεπουλά όποιο συμβολικό πολιτικό κεφάλαιο είχε απομείνει στο οικογενειακό του όνομα για να ξεπεράσει το όριο του 3% λέει πολλά για εκείνον και την κατάσταση που βρίσκεται, σύμφωνα με τους ίδιους κακεντρεχείς σχολιαστές.

Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι γυρολόγοι.
Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι πορνεία.

Το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο των εκλογών αυτών όμως δεν ήταν άλλο από τον Αμαζόνιο, το Νείλο και το Δούναβη της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Το ανεπανάληπτο, το ασύγκριτο, το ασυγκράτητο και ασταμάτητο ποτάμι! Έχει μαζέψει ότι πετάει και ότι κολυμπάει. Από δογματικούς "φιλελεύθερους" μέχρι νεωτεριστές "σοσιαλιστές". Η αποθέωση του ότι-να-ναι. Να τα αλλάξουμε όλα δίχως να γκρεσμίσουμε τη χώρα, λέει. Το μόρφωμα αυτό έχει φύση και ρόλο αντίστοιχο με εκείνο της χρυσής αυγής, στη νομιμοποίηση της οποίας ο υποτιθέμενος επικεφαλής του ποταμιού έπαιξε όπως θυμόμαστε όλοι πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στο σημείο αυτό θα επιμείνω καθώς πολύ λογικά θα ξενίσει τους αναγνώστες. Όσο και να διαφωνώ με το ποτάμι, είναι δυνατόν να το συγκρίνω με την χρυσή αυγή; Έλεος κάπου! Οι δεύτεροι είναι ναζί και δολοφόνοι!

Για να διευκολύνω λοιπόν παραπέμπω στο μόλις χθεσινό άρθρο μου για την προστασία που το ναζιστικό αυτό μόρφωμα προσφέρει στην ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα με δυο βασικούς τρόπους: Πρώτα εμφανίζοντας ένα τέρας, συγκρινόμενοι με το οποίο ξαφνικά όλοι γίνονται ανεκτοί και, κυρίως, υιοθετώντας, κάνοντας απόλυτη οικειοποίηση, τη ρητορική κατά της διαφθοράς και υπέρ της απόδοσης δικαιοσύνης, ζητήματα που είναι κόκκινο πανί για το εν λόγω σύστημα εξουσίας.

Κατά απολύτως τον ίδιο τρόπο το ποτάμι οικειοποιείται τη ρητορική και την αισθητική της προόδου, της επόμενης μέρας, ώστε το σύστημα που το δημιούργησε και το στηρίζει απολύτως και δίχως κανένα πρόσχημα να μπορέσει να προστατευτεί. Πράγματι, η παγίδευση ενός πολύ σημαντικού αριθμού νέων και δυναμικών ανθρώπων, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι (και σίγουρα θα είναι στην επόμενη φάση) τα ιστορικά υποκείμενα της επιστροφής της πολιτικής στη χώρα που τη γέννησε, είναι μιας πρώτης τάξεως υπηρεσίας στο τρίγωνο της καταστροφής που κυβερνά τη χώρα και νέμεται το δημόσιο πλούτο.

Αυτή δεν είναι πολιτική. Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι λίγοι μισθοφόροι και πολλοί απελπισμένοι και πολιτικά αμόρφωτοι.

Για το υποτιθέμενο ΠαΣοΚ και το υποτιθέμενο ΚΚΕ, καθότι και οι δυο πια είναι λαθρεπιβάτες των ιστορικών τους ονομάτων, δεν έχω πολλά να προσθέσω στις σκέψεις που είχα παραθέσει για τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012. Ας πω μόνο ότι το λεγόμενο ΠαΣοΚ πολύ σύντομα θα αφορά αποκλειστικά και μόνο τη δικαιοσύνη, για δεκάδες λόγους αλλά και για τα τεράστια δάνεια που έχει πάρει και δεν θα μπορέσει να επιστρέψει φορτώνοντάς τα στον ελληνικό λαό. Από την άλλη, είναι μεγάλη η θλίψη για την κατάντια του ΚΚΕ. Έχασε οριστικά και αμετάκλητα το ραντεβού του με την ιστορία. Η κρίση που περάσαμε προσέφερε την ευκαιρία της ιστορικής πραγμάτωσης, της επιβεβαίωσης του λόγου ύπαρξης του ΚΚΕ. Τι έκανε εκείνο; Τίποτα! Προσμένει την ημέρα της λαϊκής κυριαρχίας, όπως ο παπικός μεσαίωνας προσέμενε τη δευτέρα παρουσία. Είναι κρίμα μεγάλο για το ατελείωτο αίμα των αγωνιστών που χύθηκε για το μεγάλο αυτό κίνημα που κάποτε ήταν της προόδου και κατήντησε να είναι της άρνησης και της αντίδρασης, απομονωμένο πλήρως από τον παλμό της κοινωνίας, από τις αγωνίες και τις αναζητήσεις των νέων ανθρώπων - και των υπολοίπων.

Μια αναφορά θέλω να κάνω για τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ένα κόμμα που το 2012 το τοποθετούσα στις παρυφές του φασισμού. Ο μόνος λόγος που κάνω την αναφορά αυτή είναι επειδή είδα μερικούς ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω ιδιαίτερα, όπως ο Νεκτάριος Μουμουτζής, να είναι στα ψηφοδέλτιά τους. Όσο κι αν στους ψηφοφόρους των ΑΝ.ΕΛ. συγκαταλέγονται πολίτες που έχουν απελπιστεί από το αισχρά διεφθαρμένο 'τρίγωνο της καταστροφής' δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω κάθετα με την υιοθέτηση του διπόλου μνημόνιο/αντιμνημόνιο, το οποίο στερείται κάθε λογικής και ιστορικής βάσης, όσο και με τις διεθνείς συμμαχίες με ανθρώπους που ξεκίνησαν σαν γραφικοί και εξελίχθηκαν σε επικίνδυνους όπως ο Nigel Farage και ο Beppe Grillo. Ανθρώπους δηλαδή που πια έχουν ξεπεράσει τις παρυφές του φασισμού και κινούνται προς τον σκληρό πυρήνα του.

Το γεγονός αυτό της συνεργασίας με τέτοια και τόσο αντι-ευρωπαϊκά, άρα και ανθελληνικά, στοιχεία αρκεί για να σταματήσει οποιαδήποτε συζήτηση για την κίνηση αυτή, ειδικά μάλιστα αν μελετηθεί σε σύγκριση με τη διακήρυξη της ΔΠΕ για τις Ευρωεκλογές 2004, που είναι η πληρέστερη ίσως ανάλυση για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και το όραμά μας για την Ευρώπη.

Πολύ περισσότερο, η αντίληψη περί των εθνικών θεμάτων ότι δηλαδή στηρίζονται σε κάποια ιδιαίτερη αγάπη και πάθος για την πατρίδα (την οποία οι υπόλοιποι άραγε στερούμαστε;) και όχι στην πραγματικότητα της οικονομικής και πολιτιστικής ισχύος και δράσης για επιρροή στις γεωπολιτικές ισορροπίες, δεν είναι μόνο ξεπερασμένη αλλά και πολύ επικίνδυνη όπως και ανθελληνική. Ιστορικά, ήταν η επάρκεια πόρων και η υψηλή αισθητική, η πολιτιστική δηλαδή υπεροχή, οι δυο πυλώνες στους οποίους στηρίχτηκε ο ελληνισμός τις περιόδους της ακμής του. Στους ΑΝ.ΕΛ. όμως, στο επίπεδο της ηγεσίας τους, οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση απουσιάζει.

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠαΣοΚ, ΚΚΕ, Ποτάμι, ΑΝ.ΕΛ και ΚιΔηΣο δεν αποτελούν λοιπόν σε καμία περίπτωση ορθολογική επιλογή. Η Χρυσή Αυγή ουδέποτε υπήρξε. Τι μένει λοιπόν;

ΔΗΜΑΡ: Εδώ γελάμε. Ή κλαίμε. Σίγουρα πάντως δεν ψηφίζουμε, εκτός αν είμαστε διχασμένες προσωπικότητες.

Δράση: Την απορρόφησε το Ποτάμι. Στην αρχή η απορρόφηση αυτή μου έκανε τεράστια εντύπωση. Πως μπορούν ο Τάσος Αβραντίνης και ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης να είναι στην ίδια στέγη με τον Σπύρο Λυκούδη και τον Γρηγόρη Ψαριανό; Ανήκουστο δεν είναι; Μετά όμως θυμήθηκα πως ο ιδρυτής της Δράσης Στέφανος Μάνος δεν είχε κανένα πρόβλημα να εκλεγεί βουλευτής του "Πανελληνίου", "Σοσιαλιστικού", "Κινήματος"! Κάπου εκεί σταμάτησα να το ψάχνω το ζήτημα. Η Δράση είχε μερικά εξαιρετικά στελέχη, δυστυχώς όμως ενώ υποτίθεται πως δημιουργήθηκε για να εκφράσει το νέο, συνέχιζε να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο του παλιού. Όλα αυτά πριν απορροφηθεί πρώτα από τη Δημοκρατική Συμμαχία, βέβαια.

Δημιουργία, Ξανά!: Μας τελείωσε. Ευτυχώς. Τη θεωρούσα μια ιδιαίτερα ελπιδοφόρα κίνηση. Την ψήφισα δυο φορές το 2012. Είδα με ενθουσιασμό πολλούς άξιους συμπολίτες μας να την στελεχώνουν. Ξαφνικά άρχισαν να φεύγουν, ο ένας μετά τον άλλο. Το νεοσύστατο κόμμα άφησε να εννοηθεί ότι του περνούσε από το μυαλό μέχρι και να ...συγκυβερνήσει με τη ΝΔ. "Φαίνονται αυθεντικοί," έγραφα σε έναν φίλο το 2012, "η ανάλυσή τους όμως συχνά είναι ρηχή και ως εκ τούτου μπορεί να γίνει επικίνδυνη". Δεν ξέρω αν δικαιώθηκα ως προς το επικίνδυνο του ζητήματος, σίγουρα όμως η αν έπρεπε να διαλέξω μία λέξη για την εξέλιξη αυτού του εγχειρήματος θα ήταν η απογοήτευση.

Οικολόγοι: Διασπάστηκαν εις τα εξ ων συνετέθησαν. Κρίμα. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σοβαρό κίνημα οικολογίας. Θλίψη για την εξέλιξη αυτή.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Κίνηση που τη σέβομαι και τιμώ πολύ. Ενθουσιάζομαι όταν την ακούω να μιλά για το "σοσιαλισμό που δεν ζήσαμε". Είναι αυθεντικοί. Δεν έχουν την υποκρισία του ΚΚΕ. Διαφωνώ σε πολλά σημεία της ανάλυσής τους, διαφωνώ στις στρατηγικές κατευθύνσεις. Τους αναγνωρίζω καθαρότητα, ειλικρίνεια και ευθύτητα. Δεν μπορώ να κατανοήσω κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστής και ψηφίζει κάτι διαφορετικό. Εύχομαι να μπουν στη Βουλή, θα είναι μόνο καλό για τη χώρα.

Πειρατές: Δεν κατεβαίνουν στις εκλογές. Νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη διότι δεν έχω μελετήσει τις κινήσεις και τις θέσεις τους. Ο ρόλος που μπορεί να παίξει η Πληροφορική στη δημοκρατία είναι τεράστιος και καθοριστικός. Ο Νεκτάριος Μουμουτζής, για τον οποίο μίλησα νωρίτερα, είναι από εκείνους που έχει μελετήσει το ζήτημα αυτό. Ελπίζω οι Πειρατές να οργανωθούν περισσότερο, να διευρύνουν τον κύκλο τους και να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω δυο λόγια για την Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη. Είναι πράγματι άξια θαυμασμού η επιμονή του ανθρώπου αυτού επί περισσότερα από 20 χρόνια και μετά από διαδοχικές επιτυχίες. Επίσης, ο συστηματικός χλευασμός του από το σύστημα εξουσίας μάλλον μπορεί να θεωρηθεί 'παράσημο'. Οι προβλέψεις του που δικαιώθηκαν δεν είναι για μένα ιδιαίτερα σημαντικές καθώς δεν εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ανάλυσης. Του αναγνωρίζω όμως ότι προέταξε την αντιδιαφθορά ως κύρια πολιτική του και στο σημείο αυτό έχει απόλυτο δίκιο!

Σκέφτηκα σοβαρά να ψηφίσω την Ένωση Κεντρώων ως μια θετική ψήφο διαμαρτυρίας. Ειδικά θέλω να τονίσω σε όλους αυτούς που για δεκαετίες των χλευάζουν και τον γελοιοποιούν, ότι ο Βασίλης Λεβέντης είναι πιο σοβαρός από τους πολιτικούς αρχηγούς των 'μεγαλυτέρων' κομμάτων, καθώς εκείνοι είναι που έχουν χάσει κάθε σχέση με τη σοβαρότητα. Δεν μπορώ να το κάνω όμως. Αναζήτησα το συγγραφικό του έργο, να δω διατυπωμένη την πολιτική του πρόταση. Βρήκα ένα βιβλίο που καυτηριάζει το ρόλο των Εκδοτών και των Δημοσιογράφων. Έχει απόλυτο δίκιο, δεν αρκεί όμως. Επίσης, δεν είδα άλλα στελέχη. Δείχνει one-man-show. Δεν μπορεί να είναι αυτή η επόμενη μέρα. Σε κάθε περίπτωση όμως είμαι βέβαιος πως η Ένωση Κεντρώων θα συγκεντρώσει τις ψήφους ενός μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας, οι οποίο έτσι θα διαμαρτυρηθούν έμπρακτα για το πολιτικό σύστημα και τις μεταμορφώσεις τους που διέλυσαν τη χώρα - και πολύ καλά θα κάνουν.

Τι μένει λοιπόν; Τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Ο ορθός λόγος λοιπόν, η πορεία από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ, κατά την γνώμη μου οδηγεί σε τρεις και μόνο επιλογές: Αποχή, άκυρο ή λευκό.

Στις κρίσιμες στιγμές, εκεί που η λύση δεν είναι προφανής, οφείλουμε να ανατρέχουμε στα βασικά. Στο πλαίσιο αρχών και αξιών που ορίζουν μια κατάσταση, την κοινωνία και το πολίτευμά μας εν προκειμένω. Έτσι, στην ανάλυση αυτή, η αποχή και το άκυρο δεν έχου καμία θέση. Είναι κινήσεις υπεκφυγής, είναι μορφές πολιτικού στρουθοκαμηλισμού.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει έναν κύριο κανόνα: Ψηφίζεις το κόμμα που επιθυμείς να σε αντιπροσωπεύσει. Αν κανένα από τα κόμματα της πολιτικής σκηνής δεν μπορεί να το κάνει,τότε μένεις με δυο επιλογές: Είτε δημιουργείς το δικό σου κόμμα ή ψηφίζεις λευκό.

Προσωπικά δεν είχα τους απαραίτους πνευματικούς και υλικούς πόρους για να ενταχτώ με σοβαρότητα στην προσπάθεια επιστροφής στην πολιτική μέσω της δημιουργίας ενός νέου, αυθεντικού, μαζικού, ανοιχτού δημοκρατικού κόμματος. Είναι μια κίνηση η πραγματοποίηση της οποίας αποτελεί ιστορική νομοτέλεια. Θα συμβεί και θα πετύχει. Ίσως απλά να μην έχει έρθει ακόμα η ώρα.

Δεν μένει τίποτα άλλο λοιπόν παρά το λευκό. Μια ψήφος - κραυγή απόγνωσης και αγωνίας. Μια ψήφος - διαμαρτυρία για την κατάντια εκείνου που στο όνομα μόνο απέμεινε να λέγεται πολιτική. Η αυθεντική πολιτική είναι απούσα από τη χώρα, η πολιτική ως πρόλογος, η πολιτική ως επιστήμη. Δεν υπάρχει. Απουσιάζει και το κενό της είναι τεράστιο. Οφείλει να επιστρέψει και θα επιστρέψει.

Προσδοκώ να είναι μεγάλος ο αριθμός των συμπολιτών μου που θα κάνουν παρόμοια επιλογή. Ένας μεγάλος αριθμός λευκών ψηφοδελτίων στην κάλπη της 25ης Ιανουαρίου μπορεί να λειτουργήσει ως κάλεσμα σε δράση, ως αφύπνιση της κοινωνίας. Η επιστροφή της πολιτικής προϋποθέτει την ανάκτηση από όλους εμάς των δικαιωμάτων αλλά και των υποχρεώσεων του πολίτη. Άλλο πολίτης όμως και άλλο ψηφοφόρος. Η ψήφος είναι ένα μόνο από τα πράγματα που πρέπει να διαχειριστεί ο πολίτης. Προηγούνται άλλα, πολύ σημαντικότερα. Προηγείται η σκέψη, προηγείται ο λόγος, προηγούνται οι όμιλοι. Έτσι θα επιστρέψει η πολιτική.

Κλείνω την παρουσίαση των σκέψεών μου για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, παρουσιάζοντας ένα σύντομο πλαίσιο ως προς το δέον γενέσθαι κατά την γνώμη μου:

1. Συγκρότηση κυβέρνησης ειδημόνων με τουλάχιστον διετή εντολή και ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη για τη διαχείριση της κρίσης και προώθηση των μεταρρυθμίσεων
2. Παραγωγική ανασυγκρότηση, ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας & της δημιουργικότητας, προώθηση ενός νέου, υγιούς & ισχυρού συνεταιριστικού κινήματος

3. Πολιτική πρωτοπορία στην αληθινή, δημοκρατική και ισότιμη ένωση της Ευρώπης σε ένα ομόσπονδο κράτος

4. Συνταγματική καθιέρωση απλής και ανόθευτης αναλογικής

5. Προώθηση αξιοκρατίας και ανάκτηση εμπιστοσύνης στη διοίκηση με θέση των μιζοκομμάτων εκτός νόμου και καθιέρωση πολιτικού φόρου - έκτακτης εισφοράς κακοδιοίκησης

6. Απόλυτος σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη διαφορετικότητα και στις προσωπικές ελευθερίες

Πιστεύω ακράδαντα πως ένα πλαίσιο σαν αυτό είναι απολύτως απαραίτητο για να μπορέσει η χώρα μας να γυρίσει σελίδα. Είμαι ειλικρινά αισιόδοξος. Η οικονομική ολιγαρχία με τα εγκληματικά χαρακτηριστικά που κυβερνά τη χώρα μας έχει ήδη χάσει το παιχνίδι. Ίσως μας ταλαιπωρήσει λίγο ακόμα, η κατάληξη όμως είναι προδιαγεγραμμένη.

Οι Έλληνες θα επιστρέψουν στην πολιτική, η Ελληνική Άνοιξη θα ξεκινήσει. Σύντομα.

Για τη δικαίωση των αγωνιστών του '21

Το 2021 συμπληρώνονται 200 χρόνια από τότε που λίγοι άνθρωποι εμπνευσμένοι από το όραμα του Ρήγα ξεκίνησαν μια τιτάνια προσπάθεια για να δημιουργήσουν μια ευρωπαϊκή δημοκρατία στη ΝΑ Ευρώπη.

Δυστυχώς, απέτυχαν. Το Ναβαρίνο έδωσε σάρκα και οστά σε ένα μικρό προτεκτοράτο.

Αν σεβόμαστε έστω και λίγο εκείνους τους αγωνιστές πρέπει η επέτειος των 200 ετών από την έναρξη του αγώνα τους να τους βρει δικαιωμένους.

Πως;

Με μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα μέσα σε μια ισχυρή, δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και με πλήρη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία στους αρχαίους, αυτόχθονους λαούς της Ανατολίας.

Είναι απλό και είναι στο χέρι μας.

Η συμμετοχή μου στο 40 under 40 της Αθήνας, Ιούνιος 2013

Το πρόγραμμα "Νέοι Ευρωπαίοι Ηγέτες κάτω των 40 ετών - 40 under 40" υλοποιείται από τους μη κυβερνητικούς οργανισμούς Friends of Europe και EuropaNova με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Με μεγάλη χαρά έμαθα πως είχα επιλεγεί μεταξύ των 40 νέων ηγετών της περιόδου 2012 - 2013 και πήρα μέρος στο τριήμερο συνέδριο που έγινε στο Βερολίνο, από 6 έως 9 Δεκεμβρίου 2012.

Η επόμενη συνάντηση της ομάδας είχε προγραμματιστεί να γίνει στην Αθήνα, 13 έως 15 Ιουνίου, όπου και πράγματι έγινε με μεγάλη επιτυχία. Ανταλλάξαμε απόψεις με νέους από όλη την Ευρώπη προερχόμενους από τους χώρους των επιχειρήσεων, της τέχνης και της πολιτικής. Έφυγα από τη συνάντηση εκείνη πολύ πιο αισιόδοξος από όσο ήμουν πριν ξεκινήσει. Θυμάμαι πως ακριβώς το ίδιο είχα νιώσει και στο Βερολίνο. Τελικά, είναι αλήθεια, η νέα γενιά των Ευρωπαίων είναι πολύ πιο προωθημένη από όσο το κατεστημένο θέλει να νομίζει.

Παρακάτω αντιγράφω μερικές από τις θέσεις που είχα την ευκαιρία να εκφράσω, όπως περιγράφονται στην εξαιρετικής ποιότητας αναφορά 84 σελίδων που ετοίμασαν οι οργανωτές και είναι διαθέσιμη εδώ.

Παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σε πολλές περιοχές της, η΄σημερινή Ευρώπη παραμένει η καλύτερη κοινωνία που έχει επιτευχθεί στη σύγχρονη εποχή - Ίσως και σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Οφείλουμε να είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό! Ας είναι σαφές όμως προς όλους ότι βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, σε ώρα μεγάλων αποφάσεων. Είτε η γενιά μας, η γενιά του δέκα, θα ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησαν οι προκάτοχοί μας και θα πάμε στην ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, δημιουργώντας τη νέα μεγάλη μας χώρα, ή δυστυχώς το πείραμα αυτό κινδυνεύει να αποτύχει.

Ελπίζω πως η γενιά του δέκα θα βρει το θάρος να προχωρήσει μπροστά!

Tα αποσπάσματα με τις τοποθετήσεις μου στο συνέδριο:

“I am disappointed that politicians are not telling the truth to their constituents: that the only way to compete and survive economically is with more union.”

It is not only recent governments that have failed the Greek people, Tsigos underlined, but all governments since democracy was restored in the country in 1974. “If we do not have a fundamental political change in Greece from the bottom up, nothing will change. The good news is that the ‘triangle of failure’ – Greece’s economic oligarchy, the media and politicians – are collapsing. It is up to the Greek people to get serious about politics and EU ideals.”

“We need to change our dysfunctional education system in Europe,” stressed Tsigos. “We have to create a system to inspire innovation, creativity and autonomy beginning at a young age.”Youth unemployment is a symptom of a sick economy, noted Tsigos. “The new definition of wishful thinking is the idea that EU member states will not have high youth unemployment. Unless we make changes now, even those member states that have remained relatively unscathed, such as Germany or Austria, will eventually catch the youth unemployment bug,” he said.

Rethinking entrepreneurial culture in Europe is an important step, noted Tsigos. As it stands now, Europe is far too risk-averse, both structurally and culturally. In terms of policy, it behoves the EU to deal with Europe’s risk-averse legislation, for example strict bankruptcy laws that do not support those entrepreneurs that are willing to take risks. “In our society, people are not used to trying,” he said. “How can they, if they expect to be ruined if they fail?”

Finally, concluded Tsigos, policymakers should strive to make the single market more effective for entrepreneurs and SMEs. “As the largest economy in the world,” he concluded, “we deserve an authentic growth model, based on our regional development models.”

Report 40 under 40 EYL Athens from Dimitris G.E. Tsigos