Μια υπόθεση για τον πόλεμο στην Ουκρανία

Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να πιστέψω πως η Ρωσία και ο - δικτάτορας - πρόεδρός της Πούτιν τρελάθηκαν και θέλουν να ξεκινήσουν τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα περισσότερο δυσκολεύομαι να πιστέψω πως οι ΗΠΑ θα ρίσκαραν τελείως την αξιοπιστία τους, αφήνοντας μόνη μια χώρα να αντιμετωπίσει την τέως υπερδύναμη, δίχως φυσικά να έχει καμία ελπίδα. Τέλος, είμαι επιφυλακτικός προς όλες αυτές τις κατόπιν εορτής κυρώσεις που επέβαλε η ΕΕ, συνεπικουρούμενη φυσικά από ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και άλλες συμμαχικές χώρες.

Ενδιαφέρον έχει να κοιτάξουμε το status quo πριν την έναρξη του πολέμου: 

• Η Κριμαία ανεξαρητοποιήθηκε μεν αναίμακτα, αργότερα δε εντάχθηκε στη Ρωσία, ουδείς όμως την έχει αναγνωρίσει. Η Ουκρανία διατηρεί πάντοτε το δικαίωμα να επιχειρήσει να την απελευθερώσει.
• Οι περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ήταν de facto υπό ρωσικό έλεγχο, όμως:
  
• Όχι στην πλήρη τους γεωγραφική έκταση
• Με συνεχείς αψιμαχίες με τις Ουκρανικές δυνάμεις

Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς εάν θα υπήρχε ποτέ Ουκρανική κυβέρνηση που θα αποδεχόταν την παραπάνω κατάσταση. Που θα αναγνώριζε δηλαδή πως εδάφη της αποσχίζονται και ενώνονται με τη Ρωσία. Η ερώτηση είναι ρητορική καθώς όχι, καμία Ουκρανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό δίχως να καταρρεύσει πάραυτα. Από την άλλη μεριά, η Ρωσία ήταν και αυτή εγκλωβισμένη. Ήλεγχε τις περιοχές αυτές, όμως με ένα 'grey status' που τη δυσχεραίνει από πολλές απόψεις, τόσο πολιτικές όσο και οικονομικές.

Στη συνέχεια μπορούμε να σκεφτούμε πως θα μπορούσε να λήξει η παρούσα εμπόλεμη κατάσταση. Ενδεχομένως μια αναγνώριση των αποσχισθεισών δημοκρατιών από την Ουκρανία, μαζί με τη θέση εκτός νόμου του περιβόητου Τάγματος Αζόφ και μια υπόσχεση περί μη ένταξης στο ΝΑΤΟ να αρκούσαν. 

Έτσι, η Ουκρανία θα απελευθερωνόταν μια για πάντα από τη ρώσικη επιρροή και θα μπορούσε ελεύθερη να μπει στην ΕΕ, ενδεχομένως και στο ΝΑΤΟ σε επόμενο χρόνο, ενώ η Ρωσία θα κέρδιζε κάποια κεκτημένα - ή μάλλον ακριβέστερα, θα περιόριζε την απώλεια στη έκτασης της σφαίρας επιρροής της.

Τα παραπάνω μπορεί να είναι απλά αποκυήματα φαντασίας. Μπορεί όμως και όχι, οι εξελίξεις θα το δείξουν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα βέβαια ότι το κόστος των σεναρίων αυτών τελικά το πληρώνουν οι λαοί. 

Ο πόνος είναι η μόνη αλήθεια του πολέμου.

Ενημέρωση: Συμμόρφωση με κοινοτική νομοθεσία περί νεοφυών θερμοκοιτίδων και επιταχυντηρίων (start-up incubators & accelerators)

Αξιότιμες Κυρίες, Αξιότιμοι Κύριοι,

Όπως γνωρίζετε η Ευρωπαϊκή Ένωσις ("EU") βρίσκεται σε μακρά πορεία διαπραγματεύσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ("USA") για τη σύναψη συνθήκης ελευθέρου εμπορίου και επενδύσεων, γνωστής ως ""TTIP" (Trans-Atlantic Trade and Investment Partnership).

Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μια διαδικασία εναρμόνισης της κείμενης ευρωπαϊκής νομοθεσίας (και συνεπακολούθως των εθνικών νομοθεσιών των κρατών-μελών) με την αντίστοιχη αμερικάνικη.

Έχει λοιπόν από 1η Απριλίου 2018 προβλεφθεί η ύπαρξη ακίνητου και κινητού εξοπλισμού σε νεοφυείς θερμοκοιτίδες και επιταχυντήρια (start-up incubators & accelerators), απαραιτήτου για τη διατήρηση της άδειας λειτουργίας τους.

Για αντικειμενικούς λόγους στην Στάρττεκ Βέντσουρς μέχρι σήμερα δεν είχαμε μπορέσει να συμμορφωθούμε με τις σχετικές νομικές απαιτήσεις, ευτυχώς όμως δεν υπέστημεν σχετικό έλεγχο.

Όπως όμως αποδεικνύει η παρακάτω φωτογραφία, από σήμερα πλέον έχουμε πλήρως συμμορφωθεί με το ρυθμιστικό πλαίσιο της νεοφυούς επιχειρηματικότητας, σύμφωνα μάλιστα με τον πλέον αυστηρό ορισμό της όπως διατυπώθηκε την 1η Απριλίου 1999 από τις αρχές του Σακραμέντο της Πολιτείας Καλιφόρνια των ΗΠΑ.

Η συνετή διαχείριση των εν λόγω υποδομών επαφίεται στον οικονομικό πατριωτισμό των μελών των ομάδων των επιταχυνομένων νεοφυών επιχειρήσεων.

Για την Στάρττεκ Βέντσουρς,

Δημήτρης Τσίγκος

Για το λεγόμενο "Μακεδονικό"

Ένα πολύτιμο δώρο που πήρα στις γιορτές ήταν από τον ξάδερφο και φίλο Γιώργο Νικολόπουλο το βιβλίο "Τα Βαλκάνια" του κορυφαίου βρετανού ιστορικού Mark Mazower. Διαβάζοντάς το με έκπληξη μαθαίνει κανείς ότι η ίδια η λέξη 'Βαλκάνια' άρχισε να χρησιμοποιείται στα τέλη του 19ου αιώνα. Προηγουμένως, μιλούσαμε είτε για "Ρούμελη" για για την "Ευρωπαϊκή Τουρκία". 

Τόσο στο βιβλίο αυτό όσο και σε πολλές άλλες πηγές βλέπει κανείς πόσο πολύ έχει ταλαιπωρηθεί αυτός ο τόπος από τις μεγάλες δυνάμεις των τριών τελευταίων αιώνων. Η παρηκμασμένη βλέπετε Οθωμανική Αυτοκρατορία, ας μην κρυβόμαστε, ήταν μια πολύ βολική κατάσταση για τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις.

Διαβάζοντας επίσης παλιότερα ένα εξαίρετο βιβλίο έκδοσης της Βουλής των Ελλήνων (1998) και επιμέλειας του καθηγητή Πασχάλη Κιτρομηλίδη με κείμενα του Ρήγα Βελεστινλή, ενθουσιάστηκα εκ νέου με το όραμα του ανθρώπου που ο Mazower περιγράφει ως "φλογερό επαναστάτη". Ο Ρήγας ήταν ένας μεγάλος ανθρωπιστής, ένας μεγάλος δημοκράτης. Ήθελε οι λαοί της Ανατολής, της περιοχής που σήμερα λέμε Νοτιοανατολική Ευρώπη, Μικρά Ασία και Μέση Ανατολή, να ενωθούν σε μια ομοσπονδία, να εγκαθιδρύσουν τη δημοκρατία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ισονομία. Ανεξάρτητα θρησκείας και γλώσσας. Ήθελε δηλαδή το διάδοχο κράτος της Οθωμανικής, όπως και της παλιότερης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, να είναι μια μεγάλη Ομόσπονδη Δημοκρατία.

Ο τόπος μας, η γη μας, είναι πληγωμένη. Οι Ρωμιοί δεν έπρεπε να σηκώσουν κεφάλι. Αναστήθηκε η ιδέα του αρχαιοελληνικού ιδεώδους, λαμπρή βεβαίως και σεβαστή σε όλη την οικουμένη, και κατά κάποιο τρόπο παρακάμφθηκαν 25 αιώνες ενδιάμεσης ιστορίας.

Η ίδια η λέξη Βαλκάνια είναι ένοχη. Είναι εργαλείο διαίρεσης. Εκτός από το έγκλημα της ψεύτικης ταυτότητας που επιβλήθηκε στους Ρωμιούς, το ίδιο έγινε λίγο πολύ σε όλη τη Χερσόνησο του Αίμου. Κράτη σχεδιάστηκαν πρόχειρα στο χάρτη. Μικρά, αδύναμα και τοποθετημένα έτσι ώστε να προκύπτουν διαχρονικά προβλήματα (δεν είμαστε εξάλλου και οι μοναδικοί - τα ίδια έγιναν στη Μέση Ανατολή, τα ίδια στο τρίπτυχο Ινδία - Πακιστάν - Μπαγκλαντές και σε πολλά άλλα μέρη). Ύστερα, ήρθαν οι γενοκτονίες των αρχών του 20ου αιώνα και η τρομακτική αλλοίωση των πληθυσμών στη Μικρά Ασία. Αλλοίωση στη βάση του μαχαιριού, της σφαγής και του αίματος.

Η τραγική αυτή κατάσταση συνεχίστηκε και μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος επί της ουσίας ξεκίνησε στην Ελλάδα. Στο υπόβαθρο αυτό, σε μια κορυφαία εκδήλωση του 'διαίρει και βασίλευε' εμφανίστηκε το κατασκεύασμα - μύθευμα της ''Μακεδονίας'' ως ομόσπονδου κρατιδίου και ως, άκουσον άκουσον, εθνικής οντότητας.

Η συζήτηση για το λεγόμενο ''μακεδονικό'' είναι δύσκολο να ξεφύγει από την σφαίρα της αστειότητας. Σε αυτό συνετέλεσαν τόσο οι ισχυρισμοί του κράτους αυτού περί σλαβικής καταγωγής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Φιλίππου, των αρχαίων Μακεδόνων εν γένει, της ''υπόδουλης'' Θεσσαλονίκης κλπ, όσο βεβαίως και η τραγικά εσφαλμένη εξωτερική πολιτική (ο Θεός να την κάνει) της Ελλάδας από το 1990 έως σήμερα.

Με τον λαό αυτό δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Είμαστε αδέρφια, όπως όλοι οι Βαλκάνιοι. Έχουμε κοινές ρίζες, κοινό πολιτισμό, κοινά συμφέροντα. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ενωθούμε, αφού πρώτα όμως δημιουργηθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις, κύρια εκ των οποίων είναι η αλήθεια.

Δεν είναι ούτε συναισθηματικό ούτε ιστορικό το ζήτημα. Ούτε υπάρχει βεβαίως μεγαλύτερη αστειότητα από το να μιλά κανείς για δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει τη λεγόμενη μακεδονική εθνότητα, που είναι απολύτως τεχνητή και κατασκευασμένη. Αν αποδεχτεί κάποιος την ύπαρξή της, βάζει βόμβα στα θεμέλια της ειρήνης στην περιοχή.

Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν το κράτος αυτό ονομαστεί με τη λέξη Μακεδονία, με οποιονδήποτε τρόπο αυτή χρησιμοποιηθεί, αργά ή γρήγορα θα βρεθούν οι ''χρήσιμοι ηλίθιοι'' που θα θέσουν θέμα μειονοτήτων, καταπίεσης, δικαιωμάτων και, αργά ή γρήγορα, αλλαγής συνόρων; Όποιος δεν το βλέπει αυτό, απλώς εθελοτυφλεί. 

Μια ορθολογική, ρεαλιστική ανάλυση των ιστορικών, οικονομικών και γεωπολιτικών δεδομένων, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού και εθνικισμού, όπως και μια προοδευτική πολιτική τοποθέτηση ανθρωπισμού, διεθνισμού και ευρωπαϊσμού, καταλήξει στο εξής:

Η πιθανή αποδοχή εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας του να έχει το κράτος στα βόρεια σύνορα της τη λέξη "Μακεδονία" στην επίσημη ονομασία του θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των αντιδραστικών κέντρων εξουσίας που με εργαλείο (μεταξύ άλλων) τον εθνικισμό, δημιουργώντας ένθεν κακείθεν ψεύτικες ταυτότητες και στρεβλωμένες συνειδήσεις, ελέγχουν τους λαούς με το διαίρει και βασίλευε.

Ως εκ τούτου, κάθε πιθανή σκέψη είμαι απολύτως απαράδεκτη και απορριπτέα.

Προσωπικά, συνεχίζω να βρίσκω το όραμα του Ρήγα Βελεστινλή για μια ομοσπονδία στα Βαλκάνια ως ιδιαίτερα συναρπαστικό και απόλυτα ρεαλιστικό. Αντί να συζητούμε εάν ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος και ο Αριστοτέλης ήταν Έλληνες ή Σλάβοι, αντί να συζητούμε εάν η Θεσσαλονίκη είναι ελεύθερη ή υποδουλωμένη, ας συζητήσουμε πως ενωμένοι οι λαοί της Χερσονήσου θα πρωταγωνιστήσουμε στην ουσιαστική Ένωση της Ευρώπης σε μια πραγματική υπερδύναμη δημοκρατίας, ισότητας, ειρήνης και δικαιοσύνης.

Θέλω κλείνοντας να είμαι απόλυτα σαφής στο εξής: Ούτε το κράτος των Σκοπίων ούτε πολύ περισσότερο ο λαός του είναι εχθροί μας. Είναι, το είπα και παραπάνω, αδέρφια μας. Είναι άνθρωποι που είναι θύματα της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε που τόσο έχει βασανίσει τα Βαλκάνια. Έχουν υποστεί μια ασύλληπτη προπαγάνδα επί επτά δεκαετίες (!), περνούν το μαρτύριο της ψεύτικης ταυτότητας.  Πρέπει να φροντίσουμε για την ασφάλεια και την ευημερία τους και να ζητήσουμε από εκείνους να κάνουν το ίδιο, δίνοντας βέβαια εμείς πρώτοι το παράδειγμα ως μεγαλύτερο κράτος.

Ευρώπη, λαϊκισμός, ομοσπονδιοποίηση και Γιάνης Βαρουφάκης

Δεν είναι καθόλου σπάνιο να βλέπουμε πολλούς και ιδιαίτερα αξιόλογους συμπολίτες μας να μιλάνε με οργή και απαξίωση για τον Γιάνη Βαρουφάκη, καταλογίζοντάς του εγκληματικές ευθύνες για το διάστημα που διετέλεσε υπουργός των οικονομικών.
Το ίδιο διάστημα δεν είμαστε λίγοι εκείνοι στην Ευρώπη που πιστεύουμε πως μια ευρείας κλίμακας ποσοτική χαλάρωση σε συνδυασμό με σταδιακή αμοιβαιοποίηση του χρέους και παράλληλη ομοσπονδιοποίηση των δομών διαχείρισης προϋπολογισμού είναι μονόδρομος για την ΕΕ, ώστε εκείνη να μπορέσει να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της ανεργίας, της αναιμικής ανάπτυξης, του κοινωνικού χάσματος και της χαμηλής ανταγωνιστικότητας, δίχως να διαταρχτεί η πίστη στην ευρωπαϊκή ιδέα.
Νομίζω πως ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν έλεγε ποτέ, ούτε λέει τώρα, κάτι πολύ διαφορετικό με τα παραπάνω.
Οι ελίτ της Ευρώπης έχουν ακολουθήσει μέχρι στιγμής μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση με αποτέλεσμα την άνθιση του λαϊκισμού, την άνοδο της ακροδεξιάς και αδιανόητα γεγονότα όπως το BREXIT.
Ο Βαρουφάκης για μένα είναι συνεπής. Ευρωπαϊστής και προοδευτικός. Αν μπορεί να κατηγορηθεί για κάτι είναι για ουτοπικές απόψεις. Ότι ενδεχομένως επέλεξε για τη χώρα μια στρατηγική υψηλοτάτου ρίσκου, με μικρές (ή ανύπαρκτες) πιθανότητες επιτυχίας. Σε κάθε περίπτωση όμως από τους κορυφαίους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ ήταν από τους λίγους που είχε μια συνεπή και ολοκληρωμένη στρατηγική (πράγματι, υψηλοτάτου ρίσκου) τόσο ευρωπαϊκή όσο και αληθινά εναλλακτική σε σχέση με τις παραπάνω επιλογές της ευρωπαϊκής ελίτ.
Στρατηγική στην οποία επέμεινε μέχρι τέλους και η οποία ακυρώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα. 
Καθώς όμως η ιστορία δεν γράφεται με "αν", κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι θα συνέβαινε αν η "στρατηγική Βαρουφάκη" εφαρμοζόταν μέχρι τέλους και δεν τον "άδειαζε" ο Πρωθυπουργός. Κατά τον συγγραφέα του άρθρου αυτού, οι ελίτ της ΕΕ θα δίσταζαν να στείλουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στα σκουπίδια για να τιμωρήσουν τους κακούς Έλληνες. Για λόγους τόσο οικονομικούς όσο και γεωπολιτικούς.
Από την άλλη, αν η Ελλάδα μπορούσε να γίνει η Ιφιγένεια που θα οδηγούσε στη γέννηση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, όσο δύσκολο και αν είναι, ίσως θα έπρεπε να το κάνει. Μακροπρόθεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο και για την ίδια τη χώρα, όσες δυσκολίες κι αν πέρναγε.
Αργά η γρήγορα οι ευρωπαϊκές ελίτ θα αντιληφθούν ότι η ομοσπονδιοποίηση (με αμοιβαιοποίηση του χρέους, ευρεία ποσοτική χαλάρωση, κλπ) είναι μονόδρομος. Μονόδρομος οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά. Υπάρχει όμως βάσιμος φόβος ότι όταν το αντιληφθούν μπορεί πια να είναι πολύ αργά.