Η γλώσσα της αλήθειας τους δίνει άλλο όνομα

Για να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας, αυτό που έγινε πριν λίγες μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ όντως λέγεται αποστασία. 

Κρίμα που κατά τεκμήριο σοβαροί άνθρωποι όπως η Έφη Αχτσιόγλου, ο Αλέξης Χαρίτσης και ο Νάσος Ηλιόπουλος δεν μπορούν να δεχτούν την ήττα τους. Τα λέω όλα αυτά ως μη συμπαθών τον Στέφανο Κασσελάκη και ως κάθετα διαφωνών με τη λεγόμενη «εκλογή από τη βάση». 

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όμως εξελέγη με μια διαδικασία αδιάβλητη που την είχαν εγκρίνει όλοι τους και που, πάνω απ’ όλα τη νομιμοποίησαν με τη συμμετοχή τους. Δεν φαίνεται όμως πως η ομάδα αυτή μπόρεσε να επεξεργαστεί την εξέλιξη των πραγμάτων: Του επιτέθηκαν από το πρώτο βράδυ, ουδέποτε αναγνώρισαν τη νίκη του. 

Νέα Αποστασία

Εάν σε τελικη ανάλυση όντως δεν μπορούσαν με τίποτα να συνυπάρξουν μαζί του, το λιγότερο που είχαν να κάνουν ήταν να σεβαστούν τον κώδικα δεοντολογίας που είχαν υπογράψει και να παραδώσουν την έδρα τους φεύγοντας. Τα υπόλοιπα είναι φτηνές δικαιολογίες και υπεκφυγές που δεν ταιριάζουν με την πορεία των ανθρώπων αυτών.

Τι θα ήταν προδοσία της αριστεράς

Ασπρόπυργος,
17 Φεβρουαρίου 2015

Όλοι το γνωρίζουν πως η Ελληνική Δημοκρατία σήμερα είναι μια καταστρεμμένη χώρα. Τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο και πολιτισμού. Η γεωπολιτική επιρροή μας, εντός και εκτός Ευρώπης, βρίσκεται στο ναδίρ. Αφού κάποιος κάνει την δραματική αυτή διαπίστωση, είναι σημαντικό να κατανοήση πότε συντελέσθη η καταστροφή αυτή.

Πλήθος φωνών έχουν στοχοποιήσει το "μνημόνιο". Έτσι μονολεκτικά αποκαλούν ένα σύνολο αποφάσεων που ελήφθη από τις κυβερνήσεις των Γ. Παπανδρέου. Λ. Παπαδήμου και Α. Σαμαρά από το 2010 έως τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Η ανάλυση αυτή είναι ρηχή και λανθασμένη. 

Αφενός μεν, έχει πια αποδειχτεί, οι παραπάνω κυβερνήσεις επιλεκτικά εφάρμοζαν τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από τις δανειακές συμβάσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο υποφαινόμενος και πολλοί άλλοι έχουν υποστηρίξει πως κριτήριο εφαρμογής ή μη κάθε δέσμευσης, ή του τρόπου εφαρμογής της, αποτελούσε η διαφύλαξη της εξουσίας της οικονομικής ολιγαρχίας.

Αφετέρου δε, και μάλλον πολύ σημαντικότερο, το "μνημόνιο" δεν είναι παρά το σύμπτωμα της κατάρρευσης του συστήματος-Ελλάδα, του καθεστώτος δηλαδή της μεταπολίτευσης που έχει περιγραφεί ως "τρίγωνο της καταστροφής", στην κορυφή του οποίου ευρίσκεται μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά και τα δυο υποστηλώματά του είναι το "πολιτικό" σύστημα και τα μέσα "ενημέρωσης".

Το να κατηγορεί κανείς το μνημόνιο είναι σαν να κατηγορεί το σύμπτωμα και όχι την αιτία μιας κατάστασης. Να κατηγορεί, θα ήταν μια αναλογία, τον πυρετό και τον πόνο αντί για την ίδια την ασθένεια.

Υπάρχει όμως μια πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί να αποκρύβεται. Είναι ότι τα λεγόμενα "μιζοκόμματα", το "ΠαΣοΚ" δηλαδή και η "Νέα Δημοκρατία", φέρουν το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης για την κατάρρευση της χώρας. Τα "κόμματα" αυτά, κόμματα τρόπος του λέγειν δηλαδή - μαφιόζικες ομάδες νομής του δημοσίου χρήματος κατήντησαν να είναι, όπως και οι άνθρωποι - στελέχη τους που κυβέρνησαν τη χώρα, είναι οι υπαίτιοι της τραγωδίας. Αυτά και εκείνοι, όχι το μνημόνιο!

Ήταν φοβαμαι πρώτου μεγέθους ανοησία της αριστεράς ο λεγόμενος "αντιμνημονιακός" λόγος. Το είχε πει ο υποφαινόμενος και πολλοί άλλοι.  Το πρόβλημα ήταν δυστυχώς  οι πολιτικές της μεταπολίτευσης. Η αριστερά έχει το ηθικό δικαίωμα της εφαρμογής μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Το δικαίωμα να διασπάσει μια και καλή το "τρίγωνο της καταστροφής"! Δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι και ηθική υποχρέωση έναντι της ιστορίας της αριστεράς στην Ελλάδα, έναντι του αίματος των χιλιάδων αγωνιστών της αριστεράς που χύθηκε για μια ελεύθερη πατρίδα.

Απελευθέρωση σήμερα είναι η απελευθέρωση από την οικονομική ολιγαρχία και τα εγχώρεια υποχείριά της, όχι η απελευθέρωση από το μνημόνιο.

Θα είναι τραγωδία για το έθνος και προδοσία της αριστερής ιστορίας και ιδεολογίας στη χώρα μας να απεμποληθεί το δικαίωμα αυτό στην εφαρμογή μιας νέας, αληθινά προοδευτικής πολιτικής, στο όνομα της προσήλωσης σε μια ανόητη, λαϊκιστική ρητορική που μιλούσε για το σύμπτωμα (μνημόνιο) και όχι για την αιτία (κατάρρευση του καθεστώτος της οικονομικής ολιγαρχίας).

Είμαι βέβαιος πως ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα βρουν το θάρρος να πράξουν το σωστό. Το δανειακό πρόγραμμα πρέπει να παραταθεί για όσο διάστημα χρειαστεί να γίνουν οι δομικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα ώστε να απελευθερωθεί από την εγκληματική κάστα που τη λυμαίνεται για δεκαετίες.

Οτιδήποτε άλλο θα είναι προδοσία.


Μετά λόγου γνώσεως,

Δημήτρης Τσίγκος

Ανοιχτή επιστολή στον Μανώλη Γλέζο για την κάθοδο της Ενωμένης Αριστεράς στην Περιφέρεια Αττικής

Σύντροφε Μανώλη,

Απευθύνομαι σε σένα καθώς οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν πως σε όποιον άλλο μιλήσω θα είναι σαν να μιλώ σε ώτα μη ακουόντων.

Υπάρχει σήμερα μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά που όμοιά της δεν έχει υπάρξει πάλι τα τελευταία είκοσι χρόνια και αμφιβάλλω αν θα υπάρξει τα είκοσι επόμενα. Είναι η ευκαιρία της μετάβασης από την Αριστερά της Διαμαρτυρίας στην Αριστερά της Δημιουργίας. Η ευκαιρία αυτή δεν πρέπει να χαθεί.

Σίγουρα ο "Καλλικράτης" έγινε καθυστερημένα και στρεβλά. Δεν ήταν αυτό το όνειρό μας για την περιφερειακή επαναθεμελίωση του κράτους. Όμως, επίσης σίγουρο είναι πως η Περιφέρεια Αττικής θα έχει τη δυνατότητα άσκησης πολιτικής σε πρωτόγνωρο εύρος & βάθος στα χρονικά της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η Αριστερά έχει σήμερα χάσει την πολιτική της ηγεμονία, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τα λεγόμενα "κεντρο-αριστερά" κόμματα, ιδιαίτερα στην τοπική εκδοχή τους, εμφανίζονται λίγο-πολύ ως πιο "χαλαρές" εκδοχές των νεοφιλελεύθερων δεξιών κομμάτων. Υπάρχει δηλαδή μια σιωπηρή παραδοχή - κάποιες φορές όχι και τόσο σιωπηρή μάλιστα - του ανέφικτου των προοδευτικών πολιτικών. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, η κατάσταση αυτή έχει υπερβεί κάθε όριο. Η έννοιες της προοδευτικής πολιτικής και της αριστεράς ιδεολογίας σίγουρα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν. Αυτό όμως πρέπει να το κάνουμε στην πράξη, όχι θεωρητικά.

Στην Περιφέρεια Αττικής έχουμε μια λαμπρή ευκαιρία να δείξουμε στην πράξη πως η Αριστερά πέρα από το να διαμαρτύρεται μπορεί να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών της και να υλοποιεί προοδευτικές, βιώσιμες πολιτικές. Οι επιλογές των δυο λεγομένων "κομμάτων εξουσίας" όπως και το γενικότερο πολιτικό σκηνικό φέρνουν μια υποψηφιότητα της Ενωμένης Αριστεράς να έχει περισσότερες πιθανότητες από ποτέ να βγει νικήτρια από την εκλογική μάχη του Νοεμβρίου.

Είμαι απόλυτα βέβαιος πως ο Αλέκος Αλαβάνος, ο Γιάννης Δημαράς, ο Αλέξης Μητρόπουλος και ο Γρηγόρης Ψαρριανός με χαρά θα δεχτούν να είναι υποψήφιοι αντιπεριφερειάρχες στον συνδυασμό της Ενωμένης Αριστεράς του οποίου θα ήταν εξαιρετικά μεγάλη τιμή για κάθε προοδευτικό πολίτη εάν δεχόσουν να ηγηθείς.

Κλείνοντας την επιστολή αυτή, θα ήθελα να επαναλάβω το εξής: Οι νέοι θέλουμε την αριστερά ως δύναμη δημιουργίας. Δεν θέλουμε να μείνουμε στη διαμαρτυρία. Πιστεύουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι εκλογές της Περιφέρειας Αττικής θα είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα. Για την απαραίτητη ένωση των προοδευτικών δυνάμεων στηριζόμαστε σε σένα.


Με πολύ μεγάλο σεβασμό,


Δημήτρης Τσίγκος