Σήμερα το πρωί, μαζί με εκατομμύρια άλλους Έλληνες, είμαι και εγώ σοκαρισμένος από τον αδόκητο χαμό του Ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν την θλίψη για την απώλεια ενός νέου ανθρώπου, ενός πατέρα δυο μικρών παιδιών, ενός συζύγου, ενός φίλου και ενός άξιου συμπολίτη.
Ότι σχετικό και να πω θα είναι λίγο μπροστά στο μεγαλείο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, οπότε επιλέγω να σιωπήσω. Θα θέσω δημόσια όμως ένα ερώτημα που με βασανίζει από το πρωί: Τι τον έσπρωξε να μπει στην πολιτική;
Σε αυτήν την παρακμάζουσα χώρα που ζούμε, σε αυτήν την κοινωνία που καταρρέει, οι Ολυμπιονίκες είναι από τους λίγους που - με την αξία τους - βρίσκονται στο απυρόβλητο. Σε έναν ιδιότυπο θρόνο που, δικαίως, δεν τους αγγίζει τίποτα ενώ παράλληλα έχουν τακτοποιημένα όλα τα πρακτικά της ζωής τους.
Εντελώς απρόσμενα ο Νικολαϊδης μπήκε στην πολιτική. Απέκτησε εχθρούς χωρίς να φταίει. Τον έβριζαν άνθρωποι που δεν τον γνώριζαν. Έγινε στόχος μηχανισμών προπαγάνδας. Όσοι πριν λίγο τον αποθέωναν, πια τον απαξίωναν.
Για ποιον λόγο;
Μήπως τελικά ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος είχε καταλάβει κάτι περί του νοήματος της ζωής που οι υπόλοιποι το αγνοούμε; Έχουμε άραγε το δικαίωμα να ιδιωτεύουμε, να αυτο-φυλακιζόμαστε στον μικρόκοσμό μας και να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως φοβισμένα ανθρωπάκια;
Αυτές ήταν άραγε οι προσδοκίες όσων προηγήθηκαν από εμάς; Αυτό το παράδειγμα επιθυμούμε να αφήσουμε σε όσους μας ακολουθούν;
Ήσουν τεράστιος, Αλέξανδρε Νικολαΐδη. Τεράστιος αθλητής, υπέροχος άνθρωπος και πραγματικός πολίτης με την πλήρη έννοια του όρου. Ας ελπίσουμε χιλιάδες συμπολίτες μας να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και να αφήσουν, να αφήσουμε όλοι μας, ένα θετικό αποτύπωμα στη ζωή αυτή. Ακριβώς όπως το περιγράφεις στον συγκλονιστικό αποχαιρετισμό σου.
