H συζήτηση για την ΑΟΖ, τα πετρέλαια και γενικότερα την οικονομία των υδρογονανθράκων δημιουργεί έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο: Να μας βάλει σε μια κατάσταση που θα προσμένουμε (πάλι) το "Μάννα εξ'Ουρανού" - μόνο που αυτή τη φορά θα είναι από το υπέδαφος.
Εάν μια ανίσχυρη χώρα αποκτήσει ένα μεγάλο περιουσιακό στοιχείο τότε αυτή και αυτό θα γίνουν έρμαια των ισχυρών. Το έχουμε δει διαχρονικά. Στην Αφρική και όχι μόνο αυτή η εκμετάλλευση παραμένει η σκληρή πραγματικότητα. Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα και στην Κύπρο αν δεν δημιουργήσουμε μια ισχυρή κρατική δομή εντός μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής υπερδομής.
Για να έχουμε ισχυρή κρατική δομή πρώτα και κύρια χρειαζόμαστε μια υγιή, αναπτυσσόμενη οικονομία η οποία θα προκύψει αποκλειστικά και μόνο από την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία.
Για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τον ορυκτό πλούτο της χώρας προς όφελος των Ελλήνων και όχι των υπερδυνάμεων και των πολυεθνικών πρέπει πρώτα να κάνουμε το επώδυνο πέρασμα από την "κουλτούρα της αρπαχτής" στην "κουλτούρα της δημιουργίας".
Μέχρι πρόσφατα όλη η χώρα απολάμβανε την "αρπαχτή" με διάφορους τρόπους, από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, μέχρι το δήθεν "τζάμπα χρήμα" του αλόγιστου δημοσίου και ιδιωτικού δανεισμού. Τα αποτελέσματα των αρπαχτών αυτών τα βιώνουμε σήμερα. Φοβάμαι πως η συζήτηση για την ΑΟΖ βασικά υποκρύπτει ένα ανομολόγητο όνειρο για μια ακόμα, μεγαλύτερη αυτήν τη φορά, αρπαχτή, την "αρπαχτή των πετρελαίων". Θα είναι τραγικό όμως να καταστρέψουμε αυτό το μεγάλο δώρο του ορυκτού πλούτου σε λογικές αρπαχτής.
Ας επικεντρώσουμε λοιπόν στα βασικά: Να κάνουμε τη χώρα μας ένα αληθινά δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος, να πρωταγωνιστίσουμε στην ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης με όρους ισότητας και ελευθερίας, να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία μας. Να κάνουμε πράξη το όραμα για την οικονομία της συνεργασίας & της δημιουργικότητας.
Τότε και μόνο τότε το Θείο δώρο του ορυκτού πλούτου θα μπορέσει πραγματικά να αξιοποιηθεί για την ευημερία μας. Διαφορετικά φοβάμαι πως απλά θα είναι ένα ακόμα καμμένο χαρτί, μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Η τελευταία χαμένη ευκαιρία.
Εάν μια ανίσχυρη χώρα αποκτήσει ένα μεγάλο περιουσιακό στοιχείο τότε αυτή και αυτό θα γίνουν έρμαια των ισχυρών. Το έχουμε δει διαχρονικά. Στην Αφρική και όχι μόνο αυτή η εκμετάλλευση παραμένει η σκληρή πραγματικότητα. Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα και στην Κύπρο αν δεν δημιουργήσουμε μια ισχυρή κρατική δομή εντός μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής υπερδομής.
Για να έχουμε ισχυρή κρατική δομή πρώτα και κύρια χρειαζόμαστε μια υγιή, αναπτυσσόμενη οικονομία η οποία θα προκύψει αποκλειστικά και μόνο από την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία.
Για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τον ορυκτό πλούτο της χώρας προς όφελος των Ελλήνων και όχι των υπερδυνάμεων και των πολυεθνικών πρέπει πρώτα να κάνουμε το επώδυνο πέρασμα από την "κουλτούρα της αρπαχτής" στην "κουλτούρα της δημιουργίας".
Μέχρι πρόσφατα όλη η χώρα απολάμβανε την "αρπαχτή" με διάφορους τρόπους, από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, μέχρι το δήθεν "τζάμπα χρήμα" του αλόγιστου δημοσίου και ιδιωτικού δανεισμού. Τα αποτελέσματα των αρπαχτών αυτών τα βιώνουμε σήμερα. Φοβάμαι πως η συζήτηση για την ΑΟΖ βασικά υποκρύπτει ένα ανομολόγητο όνειρο για μια ακόμα, μεγαλύτερη αυτήν τη φορά, αρπαχτή, την "αρπαχτή των πετρελαίων". Θα είναι τραγικό όμως να καταστρέψουμε αυτό το μεγάλο δώρο του ορυκτού πλούτου σε λογικές αρπαχτής.
Ας επικεντρώσουμε λοιπόν στα βασικά: Να κάνουμε τη χώρα μας ένα αληθινά δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος, να πρωταγωνιστίσουμε στην ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης με όρους ισότητας και ελευθερίας, να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία μας. Να κάνουμε πράξη το όραμα για την οικονομία της συνεργασίας & της δημιουργικότητας.
Τότε και μόνο τότε το Θείο δώρο του ορυκτού πλούτου θα μπορέσει πραγματικά να αξιοποιηθεί για την ευημερία μας. Διαφορετικά φοβάμαι πως απλά θα είναι ένα ακόμα καμμένο χαρτί, μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Η τελευταία χαμένη ευκαιρία.
