Για την «υπαρκτή Πληροφορική»

Αυτές τις μέρες διαβάζω μια βιογραφία του John von Neumann γραμμένη από τον Βρετανο-Ινδό μαθηματικό Ananyo Bhattacharya. 

Πέραν του ότι είναι ένα υπέροχο ανάγνωσμα από μόνο του (χαρισματικός ο συγγραφέας και άψογη η μετάφραση), δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου διαβάζοντας για δυο τεράστιες προσωπικότητες, τον Kurt Gödel και τον Alan Turing (ειδικά όταν διάβασα για τους «αριθμούς Gödel», έπαθα πλάκα) μέσα από την αλληλεπίδραση τους με τον von Neumann για τη θεμελίωση της Επιστήμης Υπολογιστών αλλά και της δημιουργίας των πρώτων υπολογιστικών μηχανών γενικού σκοπού. 

Είναι εκπληκτικό να αντιληφθεί κανείς την δική τους οπτική στα πράγματα και θλιβερό (;) να δεις σε τι έχει καταντήσει η «υπαρκτή πληροφορική», που μάλλον μοιάζει με παιχνίδι Lego και αποστήθιση βιβλιοθηκών.

Ίσως από την άλλη να μην είναι θλιβερό αλλά να είναι μαγικό. Το ότι μπορεί κάποιος να «γράφει» χρήσιμα πρόγραμμα χωρίς να ξέρει τίποτα για λογική και αλγόριθμους, ούτε φυσικά για το υλικό στο οποίο αυτοί «τρέχουν», μπορεί να ιδωθεί ενδεχομένως και ως μια ύστατη μορφή εκδημοκρατισμού.

Εκδημοκρατισμός όμως που περιέχει μεγάλες παγίδες, όπως για παράδειγμα μας δίδαξαν οι δυο συντριβές των ολοκαίνουργιων Boeing 737 Max λόγω σφάλματος λογισμικού…

Αναρωτιέμαι, στις εταιρείες που εργαζόμαστε, μην πω και σε ερευνητικά ιδρύματα, «παράγουμε software» ή απλώς ενώνουμε κουτάκια;

Ελληνικό Πανεπιστήμιο: Money talks, bullshit walks

Την περασμένη εβδομάδα γίναμε όλοι μάρτυρες μιας νέας σειράς εκτρόπων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τα οποία θα έλεγε κανείς ήταν "μάννα εξ ουρανού" τόσο για την κυβέρνηση όσο και για κάποιους υποτιθέμενους αντιπολιτευόμενους κύκλους.

Σε μια δημόσια τοποθέτησή του ο κ. Πρωθυπουργός μας κάλεσε να τοποθετηθούμε "εάν είμαστε με τις βιβλιοθήκες ή με τις βαριοπούλες". Κάθε νοήμων άνθρωπος είναι βεβαίως με τις βιβλιοθήκες. Το πασίδηλο της απάντησης μάλλον μηδενίζει την αξία του ερωτήματος που έθεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Πρόσφατα ο κ. Πρωθυπουργός επέστρεψε από ένα κατά γενική ομολογία επιτυχημένο ταξίδι στις ΗΠΑ (όσο επιτυχημένο μπορεί τέλος πάντων να είναι ένα συμβολικού περιεχομένου ταξίδι). Η ομιλία του ήταν εξαίρετη, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά τη σε βάθος γνώση του της αγγλικής γλώσσας. Μάλλον λοιπόν θα του είναι σαφές το περιεχόμενο της φράσης "money talks, bullshit walks".

Έκανα μια αναζήτηση στον ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για να βρω στοιχεία σχετικά με την επένδυση των κρατών-μελών της ΕΕ στην εκπαίδευση. Τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία αφορούν το 2017 και με βάση τα οποία εμβρόντητος είδα ότι εδώ, στην "κοιτίδα του πολιτισμού", έχουμε τη χαμηλότερη ως ποσοστό των κρατικών δαπανών επένδυση στην εκπαίδευση σε όλη την ΕΕ!

Το επαναλαμβάνω για να γίνει σαφές: Η Ελλάδα επενδύει αναλογικά τα λιγότερα χρήματα στην εκπαίδευση από όλες τις χώρες της ΕΕ. Ή, για να το δούμε στουν ουσιαστική του βάση, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων πως η εκπαίδευση είναι για το ελληνικό κράτος μια χαμηλότερη προτεραιότητα σε σχέσει με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επένδυση κρατών-μελών της ΕΕ στην εκπαίδευση. Η Ελλάδα στην τελευταία θέση με 7.2% ως ποσοστό επί των κρατικών δαπανών.

Η σε βάθος κατανόηση της πραγματικότητας αυτής οδηγεί τον αντικειμενικό παρατηρητή να δει μέσα από άλλο πρίσμα τα γεγονότα περί της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Το ελληνικό δημόσιο πρόκειται να δαπανήσει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να αστυνομεύσει τα τριτοβάθμια ιδρύματα την στιγμή που τους στερεί την απαραίτητη χρηματοδότηση για να έχουν μια αξιοπρεπή λειτουργία. Χρειάζονται υποδομές σε κτήρια, σοβαρή επένδυση στην αμοιβή των ερευνητών, πρόσληψη διδακτικού προσωπικού, αγορά εξοπλισμού και πολλά άλλα. Αυτά όμως, όπως μας λένε οι κυβερνήσεις διαχρονικά, φαίνεται πως μπορούν να περιμένουν. Σε αντίθεση με την 'πανεπιστημιακή χωροφυλακή' η οποία προτάσσεται ως απόλυτη προτεραιότητα.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

Η γνώμη μου είναι πως το κλειστό αθηνοκεντρικό σύστημα που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας θέλει να ισοπεδώσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, όμως πρώτα ισοπέδωσε τη βασική και τη μέση εκπαίδευση. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή ή ένα πολιτισμικό επακόλουθο, μια συνέπεια της κυρίαρχης κουλτούρας. Είναι όμως σε παγκόσμιο επιπεδο χαρακτηριστικό ενός καταρρέοντος συστήματος πως όλοι ψάχνουν τρόπο να φύγουν για να γλυτώσουν. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα: Έχουμε εκπαιδευτικά "gated communities", που πίσω από ψηλά τείχη και κλειστές πόρτες δημιουργούν ένα περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας για τους ανθούς του έθνους, οι οποίοι φυσικά "θα σπουδάσουν έξω" αφού εδώ "είναι χάλια". 

Γιατί είναι χάλια λοιπόν εδώ; Είναι χάλια (όχι δεν είναι ακριβώς, όπως θα εξηγήσω παρακάτω) διότι είναι αισχρά υποχρηματοδοτημένα και οι άμοιροι ερευνητές προσπαθούν με φραγκοδίφραγκα να επιβιώσουν σε ένα διεθνές συν- αντ-αγωνιστικό παιχνίδι έναντι άλλων παικτών που έχουν πολλαπλάσιους πόρους (και εδώ αποδεικνύεται η αξία του ανθρωπίνου κεφαλαίου).

Ποιος αποφασίζει όμως για αυτήν την τόσο χαμηλή χρηματοδότηση; Το ίδιο σύστημα εξουσίας που στέλνει τα παιδιά του αρχικώς να σπουδάσουν και εν συνεχεία να περάσουν σχεδόν το σύνολο του επαγγελματικού τους βίου στο εξωτερικό, ερχόμενα στην 'πιο όμορφη χώρα του κόσμου' για τις διακοπές τους.

Δεν πρέπει λοιπόν να διστάσουμε να πούμε την αλήθεια: Η υποχρηματοδότηση της έρευνας και της εκπαίδευσης στην ελλάδα είναι ένα διαρκές, διαχρονικό έγκλημα όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων εναντίον του ελληνικού λαού. Ή αν θέλετε, το σύνθημα της δεκαετίας του '60 για "15% για την παιδεία" παραμάνει έξι δεκαετίες αργότερα απολύτως επίκαιρο - αυτό κι αν είναι μια παταγωδέστατη αποτυχία του συστήματος εξουσίας των Αθηνών.

Χρειάζονται φύλαξη τα ελληνικά ακαδημαϊκά και ερευνητικά ιδρύματα; Προφανώς και χρειάζονται. Με μια καλά εκπαιδευμένη, πλήρως στελεχωμένη υπηρεσία που λαμβάνει εντολές από τη διοίκηση των πανεπιστημίων και αποτελεί καθ' ολοκληρία ένα αληθινό κύτταρο του εκπαιδευτικού οργανισμού. Τα χαρακτηριστικά ακριβώς που δεν έχει η δήθεν 'Πανεπιστημιακή Αστυνομία'. 

Από εκεί και πέρα, κανείς καλόπιστος παρατηρητής δεν μπορεί να ξεπεράσει το ζήτημα της εκκωφαντικής απουσίας χρηματοδότησης των ελληνικών ΑΕΙ. Αν θέλετε λοιπόν κ. Πρωθυπουργέ να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για την παιδεία, δείτε παρακαλώ πως θα πάμε από τον πάτο της ΕΕ, από το ντροπιαστικό 7.2% αρχικά στο 10%, μετά στο 12% και τελικά στο 15% ώστε να δικαιωθεί επιτέλους το διαχρονικό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας.

Όταν γίνει αυτό, η Ελλάδα από 'καθαρός εξαγωγέας φοιτητών και ερευνητών' θα καταστεί 'καθαρός εισαγωγέας', με σημαντικότατες θετικές επιπτώσεις στην κοινωνία και την οικονομία μας. Το μέλλον ανήκει στην οικονομία της γνώσης, της συνεργασίας και της δημιουργικότητας. Για να πραγματωθεί αυτή η οικονομία όμως προϋποτίθεται μια σημαντικότατη επένδυση στην εκπαίδευση και στην έρευνα. Όσοι αποφασίζουν να μην κάνουν την εκπαίδευση αυτή, πολύ χειρότερα προωθώντας πανεπιστημιακές χωροφυλακές και επενδύοντας στη βία και στην πόλωση, φέρουν ακέραια την ευθύνη για το δυσοίωνο μέλλον που επιφυλάσσεται στη χώρα.

Κάποιες ακόμα σκέψεις για την αστυνομία στα πανεπιστήμια

Σε συνέχεια προηγούμενου άρθρου μου, πολλοί φίλοι με ρώτησαν "για ποιο λόγο είμαι τόσο αντίθετος στη φύλαξη των πανεπιστημίων;". Καταλαβαίνω πως η ερώτησή τους είναι απόλυτα καλοπροαίρετη. Την ίδια στιγμή όμως είναι ενδεικτική του προβλήματος που υπάρχει στην ελληνική δημόσια σφαίρα, όπου η βιομηχανοποιημένη προπαγάνδα δεν αφήνει κανένα χώρο γόνιμου διαλόγου. 

Με αυτήν την αδιανόητη προπαγάνδα, τα πανεπιστήμια παρουσιάζονται περίπου ως εστίες εγκληματικότητας που χρήζουν αστυνομικής λύσης, την οποία κάποιοι σταλινικοί και αναρχοαυτόνομοι δεν αφήνουν να λάβει χώρα. Το πρόβλημα όμως είναι εκείνο που περιγράψει πολλά στελέχη των ελληνικών πανεπιστημίων, συχνά μάλιστα προερχόμενα από τον πολιτικό χώρο του κυβερνώντος κόμματος: Το μείζον ζήτημα είναι πως η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων είναι 75% λιγότερη του κανονικού!

Όταν λοιπόν υπάρχει τέτοια ένδεια πόρων και η ελληνική κυβέρνηση, για την εξυπηρέτηση του δόγματος 'νόμος και τάξη' με στόχο τη δεξαμενή ψήφων της άκρας δεξιάς, αποφασίζει να διαθέσει ....30 εκατομμύρια ευρώ για την ...''πανεπιστημιακή αστυνομία", τότε είναι πολύ λογικό όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας να εξεγείρονται.

Ναι, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα φύλαξης στο ΟΠΑ, ίσως σε κάποιες σχολές του ΕΚΠΑ, του ΕΜΠ και του ΑΠΘ. Αυτά μόνο είναι το ελληνικό πανεπιστήμιο; Όχι δεν είναι μόνο αυτά. Υπάρχει πληθώρα πανεπιστημίων σε όλη τη χώρα που κάνει σοβαρότατο εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο, που είναι ακραία υποχρηματοδοτημένη και που αντί να τους δώσουν πόρους να κάνουν εκπαίδευση και έρευνα, τους λένε πως χρειάζονται "πανεπιστημιακή αστυνομία".

Πέραν πάσης αμφιβολίας βρισκόμαστε εν μέσω μιας πρωτόγνωρης επιχείρησης προπαγάνδας που απαξιώνει συνειδητά το ελληνικό πανεπιστήμιο με σκοπό τελικά να το ιδιωτικοποιήσει, όπως έκανε ήδη με επιτυχία στη β' βάθμια εκπαίδευση ("αλήθεια, εσείς σε ποιο [ιδιωτικό] σχολείο πηγαίνετε;" - η ερώτηση - ντροπή για την κοινωνία μας - κάθε σύγχρονου γονέα).

Πραγματικά κανείς λοιπόν δεν διαφωνεί για την ανάγκη φύλαξης στα πανεπιστήμια. Δικαίως όμως εξεγείρονται στην πανεπιστημιακή κοινότητα όταν  βλέπουν μια μαζικη και αδιανόητη στρέβλωση της πραγματικότητας και μαζί με αυτή μια διάθεση πόρων όχι για την ίδια την εκπαίδευση και την έρευνα αλλά για την αστυνόμευση (πράξη που θα ενισχύσει αναμφίβολα τα φαινόμενα βίας και θα τα 'εξάγει' στη μεγάλη πλειοψηφία των πανεπιστημίων, από όπου μέχρι τώρα απουσιάζουν).

Το πρόβλημα κατ' εμέ πηγάζει από μια δογματική και αρρωστημένη αντίληψη ότι η δημόσια, δωρεάν τριτοβάμια εκπαίδευση είναι αναποτελεσματική. Τα δεδομένα όμως δείχνουν πως δεν είναι καθόλου αναποτελεσματική, αντίθετα μάλιστα, αποδίδει εξαιρετικά σε ένα περιβάλλον ακραίας υποχρηματοδότησης.

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά: Αύξηση του τακτικού προϋπολογισμού για την παιδεία, ώστε μεταξύ άλλων να καλυφθούν και οι ανάγκες φύλαξης - όμως πρώτα και κύρια να βελτιωθεί η εκπαίδευση και η έρευνα. Η παρουσία αστυνομικών μέσα στις Σχολές θα φέρει μόνο σύγκρουση και αναστάτωση και, το κυριότερο, θα είναι μια τεράστια σπατάλη πόρων που θα πάει πολύ πίσω το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Οι νέοι της χώρας αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό.

Ο δρόμος προς τα άστρα

Παρίσι,
1η Δεκεμβρίου 2018

Έχω τη μεγάλη χαρά να παίρνω μέρος σε ένα διεθνές πρόγραμμα επαγγελματικής εκπαίδευσης που διοργανώνει το Ινστιτούτο Ανωτάτων Σπουδών στην Επιχειρηματικότητα και την Καινοτομία στο Παρίσι της Γαλλίας. Στο πρόγραμμα αυτό δεκατέσσερις άνθρωποι ηλικίας από 35 έως 45 έτη βρισκόμαστε λίγες μέρες κάθε μήνα για εννιά μήνες και συζητάμε με εξαίρετους προσκεκλημένους σε θέματα αιχμής όπως η τεχνητή νοημοσύνη, η τεχνολογία blockchain, κ.α.

Τύχη αγαθή τα έφερε έτσι ώστε συμμαθήτριά μου στο πρόγραμμα αυτό να είναι η Samantha Cristoforetti από το Μιλάνο της Ιταλίας. Η Σαμάνθα, με την οποία ανήκουμε στην ίδια γενιά, φαίνεται αμέσως πως είναι ένας μοναδικός άνθρωπος. Έχει εκπληκτικές σπουδές, μιλά άπταιστα έξι γλώσσες και έχει  πολλές διαφορετικές επαγγελματικές ιδιότητες όπως εκείνη της μηχανολόγου μηχανικού και της πιλότου μαχητικού – βομβαρδιστικού αεροσκάφους της Ιταλικής Πολεμικής Αεροπορίας. Εκείνο όμως που την έκανε διάσημη είναι πως είναι Αστροναύτης της Ιταλικής και της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας και μάλιστα μέχρι πρότινος κατείχε το παγκόσμιο ρεκόρ παραμονής στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για τις γυναίκες – έχοντας μείνει εκεί επάνω για συνεχόμενο διάστημα επτά μηνών.

Συζητώντας μαζί της ήρθαν στο μυαλό μου πλήθος αναμνήσεων από τη παιδική μου ηλικία. Θυμήθηκα να ανοίγω την εγκυκλοπαίδεια "Υδρία" και να διαβάζω με μανία οτιδήποτε σχετικό έβρισκα με την αστρονομία και την αστροφυσική. Από το ηλιακό μας σύστημα μέχρι τη φύση και τη γένεση των  γαλαξιών, τις μαύρες τρύπες, τα εκτυφλωτικά super-nova, τα κβάζαρς, και πολλά άλλα.

Θυμάμαι ακόμα να ζαλίζω με συνεχείς - και συχνά μάλλον ανόητες - ερωτήσεις τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου, τον Τάσο και τον  Βασίλη, που τα θεωρούσα πηγές γνώσης για τα θέματα αυτά. Θυμάμαι ακόμα να διαβάζω Ιούλιο Βερν – «Γύρω απ’ τη Σελήνη» και διάφορα βιβλία του Ισαάκ Ασίμοφ. Τέλος, θυμάμαι να παίρνω στη 2α Λυκείου το «Χρονικό του Χρόνου» από τον μεγάλο Stephen Hawking – διάλεξη του οποίου είχα την τεράστια τύχη και τιμή να παρακολουθήσω το 1998 στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Μέσα σε όλα αυτά, το γεγονός ότι τα πρώτα μαθήματα που δήλωσα σαν πρωτοετής Επιστήμης Υπολογιστών  ήταν τα «Θέματα Σύγχρονης Φυσικής» Ι & ΙΙ που δίδασκε ο μεγάλος δάσκαλος Γιώργος Γραμματικάκης.

Τώρα, λίγες μέρες πριν κλείσω τα 41 χρόνια μου, είναι πια καθαρό στο μυαλό μου: Εάν καταφέρω να αποσυρθώ από τον επαγγελματικό στίβο σε ηλικία που οι δυνατότητές μου το επιτρέπουν ακόμα, δίχως δεύτερη σκέψη θα επιχειρήσω να σπουδάσω το γνωστικό αυτό αντικείμενο που πάντα με γέμιζε.

Σίγουρα λοιπόν το θέμα αυτό έχει για μένα αρκετό συναίσθημα, όμως ο στόχος του άρθρου αυτού είναι απολύτως απτός και πρακτικός: Η ανθρωπότητα, όλοι εμείς δηλαδή, έχει αποκλειστικά και μόνο έναν δρόμο εμπρός που δεν είναι άλλος από εκείνον που οδηγεί στα άστρα.

Νιώθω ότι κι εγώ, όπως εκατομμύρια άνθρωποι νωρίτερα, ονειρεύομαι πως οι απόγονοί μας θα μπορέσουν να φύγουν από τον μικρό πλανήτη μας και να κάνουν το μεγάλο βήμα εμπρός ιδρύοντας αποικίες στη Σελήνη, στον Άρη και, σε απώτερο μέλλον, σε άλλους τόπους εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Ρεαλιστικά, ο εποικισμός αυτός δεν είναι τίποτα άλλο από τη μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας να διασωθεί σε βάθος χρόνου.

Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι όνειρα απατηλά. Αυτό ίσχυε για γενιές ανθρώπων, από λίγα μέχρι λίγα εκατομμύρια χρόνια πριν. Τώρα πια όμως όχι. Έχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τόσο εγώ όσο και η τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στη γη σήμερα θα ολοκληρώσουμε εδώ το κύκλο της ζωής μας και τα ταξίδια στο διάστημα, πολύ περισσότερο οι αποικίες, θα απομείνουν ένα όνειρο. Είμαι όμως ταυτόχρονα απολύτως πεπεισμένος ότι κάπου ανάμεσα στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας, κάπου ανάμεσα στο διάστημα μεταξύ του 2040 και του 2100, τα ταξίδια στο διάστημα θα είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και οι πρώτες αποικίες του ανθρώπου στη Σελήνη, ενδεχομένως και στον Κόκκινο Πλανήτη, θα αρχίσουν να ακμάζουν.

Ενδεχομένως λοιπόν να υπάρχει ελπίδα να σωθούμε πριν κάποιος παρανοϊκός «πατήσει το κουμπί», ή πριν μας αφανίσει η κλιματική αλλαγή ή απλά μας τιμωρήσει η φύση που τόσο βάναυσα βιάζουμε για χιλιάδες χρόνια (και όχι μόνο τα τελευταία 100-200, όπως λανθασμένα πιστεύουμε).

Έτσι λοιπόν, αφού το ταξίδι προς τα άστρα είναι (και πρέπει να είναι) μια υπόθεση του 21ου αιώνα, πότε πρέπει να αρχίσει η σχετική προετοιμασία; Τώρα φυσικά – χθες ήταν νωρίς και αύριο θα είναι αργά! Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει απλά εκπαίδευση, έρευνα, πειραματισμό, επιχείρηση, κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που μπορεί να βοηθήσει στην κατεύθυνση αυτή. Να παροτρύνουμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν και να ερευνήσουν το αντικείμενο. Να ενισχύσουμε τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά ιδρύματα προς την κατεύθυνση αυτή. Να υποστηρίξουμε πολιτικές που όχι μόνο είναι θετικές για την ενίσχυση της διαστημικής έρευνας αλλά τη βάζουν στον πηρύνα της στρατηγικής τους. Να ξεκινήσουμε τώρα να κάνουμε πράξη το «αδύνατο» καθώς αυτό είναι η μόνη ρεαλιστική μας επιλογή.

Οι δυο τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις, τόσο εκείνη τουΑντώνη Σαμαρά όσο και του Αλέξη Τσίπρα, έκαναν εξαγγελίες σχετικά με δραστηριοποίηση της Ελλάδας στον τομέα του διαστήματος. Αμφότεροι λοιδωρήθηκαν. 

Νομίζω έφτασε ο καιρός που το θέμα του διαστήματος θα ξεφύγει από τη σάτιρα. 

— Η Ελλάδα πρέπει να αυξήσει την επένδυσή της στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος.

— Η Ελλάδα πρέπει να ενισχύσει τα ερευνητικά και ακαδημαϊκά της ιδρύματα που δραστηριοποιούνται στον τομέα. 

— Οι έλληνες ερευνητές του εξωτερικού πρέπει να δραστηριοποιηθούν και στη χώρα μας. 

— Οι επιχειρηματίες και οι επενδυτές πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν σοβαρά τον τομέα. 

Μικρά βήματα, αν γίνονται με συνέπεια και στρατηγική μπορούν να οδηγήσουν σε άλματα! Είναι μια προοπτική απολύτως εφικτή, αρκεί να το πιστέψουμε όλοι.

Μιλώντας τέλος με τη Samantha Crtistoforetti είδα με πολύ μεγάλη χαρά το τεράστιο ενδιαφέρον της για τις ανθρωπιστικές σπουδές. Για τη φιλοσοφία, την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο δρόμος της προόδου είναι ένας δρόμος χωρίς αποκλεισμούς, είναι μια μεγάλη ευκαιρία για όλους. Είναι ένας δρόμος ανθρωπισμού.

Ο συγγραφέας και οι περισσότεροι αναγνώστες του άρθρου αυτού δεν θα μπορέσουν πιθανότατα να πάρουν ποτέ τον δρόμο προς τα άστρα. Όμως, εναπόκειται στις δικές μας πράξεις σήμερα ώστε τον δρόμο αυτόν να τον βαδίσουν με επιτυχία αύριο οι άμεσοι απόγονοί μας. Είναι απολύτως εφικτό να έχουμε μια πολύ θετική συνεισφορά στο τεράστιας σημασίας διεθνή αγώνα  για τον διαστημικό εποικισμό – ακόμα και ζώντας σε μια μικρή και αδύναμη χώρα όπως η Ελλάδα. Αρκεί απλώς να συνειδητοποιήσουμε την κρισιμότητα του θέματος και να συντονίσουμε αντιστοίχως τις πράξεις μας ως άτομα και ως κοινωνίες.