Η ζωή το έφερε ώστε αυτό το ιστορικό χωριό της Ρούμελης να γίνει η δεύτερη πατρίδα μου. Είχα την τύχη - αλλά και το βάρος - να ακούσω περιγραφές της σφαγής από επιζώντες του αδιανόητου αυτού εγκλήματος. Είναι βαρύ να ακούς έναν δικό σου άνθρωπο να προσφέρει τη μαρτυρία συμβάντων που δύσκολα χωράει ο ανθρώπινος νους: Την εν ψυχρώ δολοφονία 229 αθώων αμάχων, από βρέφη λίγων μηνών μέχρι υπερήλικες.
Επισκεπτόμενος συχνά το Δίστομο τα τελευταία χρόνια μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα πως το συλλογικό τραύμα της θηριωδίας όχι μόνο δεν έχει ακόμα θεραπευτεί αλλά έχει επίσης περάσει στις επόμενες γενιές. Είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να μελετηθεί και που πρέπει να το έχουμε υπόψιν μας για περιοχές που συνέβησαν και συμβαίνουν θηριωδίες, από τη Βόρεια Κύπρο και τα βουνά της Κουρδίας, μέχρι τις κοιλάδες του Δνείπερου και τα παράλια της Γάζας.
Θα ήθελα όμως με την ευκαιρία της τραγικής αυτής επετείου να τονίσω πως είναι βαθιά απογοητευτική η στάση του Κράτους των Αθηνών προς το Δίστομο. Η απαραίτητη επένδυση σε παιδεία, υγεία, πολιτισμό και οικονομία δυστυχώς δεν έγινε ποτέ. Η σφαγή του Διστόμου συνεχίστηκε με άλλους τρόπου και έτσι σήμερα αυτή η άλλοτε ακμάζουσα κωμόπολη, ένας τόπος προικισμένος από τη γεωγραφία και την ιστορία, να απαρτίζεται από λίγες εκατοντάδες κατοίκους, με τη μεγάλη πλειοψηφία αιτών να είναι ηλικιωμένοι.
Υποστηρίζω ενθέρμως τον αγώνα για τις γερμανικές αποζημιώσεις, στις οποίες πρώτα και κυρία βλέπω μια ηθική διάσταση. Εκτός όμως από τους Γερμανούς, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε για το Δίστομο και οι Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου