H ιδιαίτερη ιστορία της Virtual Trip, της εταιρείας των φοιτητών

Κάτι περίεργο, κάτι ιδιαίτερο γινόταν στη Virtual Trip.

Η εταιρεία των φοιτητών από το Ηράκλειο, εκείνων που "δεν ήθελαν αφεντικά" αλλά ήθελαν να "βγουν στην παγκόσμια αγορά". 

Αυτών που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση που έλεγε "να γίνουμε όλοι μάστορες".

Ήμασταν 22 ετών. Ήμασταν Ίκαροι. Θέλαμε να πετάξουμε ψηλά, να φτάσουμε στον Ήλιο. Όμως τα φτερά μας, παρά την αδιανόητη, πολυετή προσπάθεια, έλιωσαν. 

Ξεκίνησε η πτώση μας προς τη Γη. Αυτή η πτώση μας πλήγωσε και πλήγωσε, άθελά μας, πολλούς άλλους.

Την τελευταία όμως, κυριολεκτικά, στιγμή ένα αδιανόητα ισχυρό πλέγμα πίστης, λόγου και αγάπης μας έσωσε από την καταστροφή.

Η Virtual Trip, η εταιρεία των φοιτητών, ήταν μια κίνηση επαναστατική. Ένας αγώνας απέναντι στο αδύνατο, σαν την ίδια τη ζωή. Όπως συχνά συμβαίνει με τους επαναστάτες, δεν μπόρεσε να επιβιώσει. Έγινε όμως σπορά. Άφησε σπόρο από τον οποίο βγήκαν η AbZorba Games, η Επίγνωσις και η Yodeck. Σήμερα η DreamClass και αύριο αρκετές εταιρείες ακόμα. 

Παράλληλα μια σειρά άλλων επιτυχημένων εταιρειών δημιουργήθηκαν και ευημερούν, που έμμεσα βοηθήθηκαν ή ίσως ακόμα και εμπνεύστηκαν από την πορεία της "εταιρείας των φοιτητών".

__

Σήμερα το πρωί, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, ένιωσα την ανάγκη να πω ένα μεγάλο, δημόσιο ευχαριστώ. Στους συνιδρυτές μου, τους Περικλή Ακριτίδη, Μίλτο Βασιλάκη, Νίκο Βεντούρα και Χάρη Γκίκα, οι οποίοι μοιράστηκαν το όνειρο. 

Στους Κωστή Δάλλα και Αλέξανδρο Κουρή, που ήταν οι πρώτοι από το χώρο του επιχειρείν που εμπιστεύτηκαν την εταιρεία των φοιτητών.

Στους αείμνηστους Καθηγητές Χρήστο Νικολάου και Στέλιο Ορφανουδάκη, οι οποίοι μας ενέπνευσαν. Σε όλους τους Καθηγητές του Τμήματος Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κρήτης αλλά και στους Ερευνητές του Ινστιτούτου Πληροφορικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας, οι οποίοι, χωρίς να έχουμε κάποια οργανική σχέση με τα ιδρύματα, ήταν δίπλα στους φοιτητές τους, πράγμα που για εμάς είχε τεράστια αξία. Όπως πολύ μεγάλη αξία είχε και η συνεισφορά του αείμνηστου Διευθυντή του Επιστημονικού & Τεχνολογικού Πάρκου Κρήτης, Αρτέμη Σαϊτάκη.

Ας μου επιτραπεί να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στους καθηγητές Ευάγγελο Μαρκάτο και Γιώργο Γεωργακόπουλο του Πανεπιστημίου Κρήτης και τον Καθηγητή Σπύρο Λάλη, πλέον του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, οι οποίοι μας ενεθάρρυναν και μας συμβούλεψαν καθοριστικά τα πρώτα χρόνια της πορείας μας.

Θέλω ακόμα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα του μεταγενέστερους συνιδρυτές μου,  Μάνο Μοσχού, Θανάση Παπαγγελή και Βαγγέλη Μιχαλόπουλο. Στο ταλέντο, τη δέσμευση και τη φιλία αυτών των ανθρώπων χρωστάμε τόσο τη διάσωση όσο και τη σημερινή επιτυχία του εγχειρήματός μας. Η Starttech Ventures, αγαπητοί φίλοι, υπάρχει χάρη σε εσάς.

Είμαι υποεχρεωμένος να ζητήσω μια ειλικρινή συγγνώμη από τα βάθη της ψυχής μου σε όσους στενοχωρήσαμε αυτά τα χρόνια. Θέλω να πιστεύω ότι γνωρίζουν πως η συγγνώμη είναι ειλικρινής και πως, παρά τα μεγάλα μας λάθη, τα κίνητρά μας ήταν - και παραμένουν - αγαθά.

Θα ήμουν άδικος εάν δεν έλεγα ένα μεγάλο ευχαριστώ προσωπικά σε καθέναν από τους εκατοντάδες εργαζομένους που συνεργαστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς εσάς, δεν θα είχε γίνει τίποτα, το 'επαναστατικό μας πείραμα' θα είχε αποτύχει.

Στο σημαντικότερο απ' όλα, όσο και να ψάχνω να βρω τις κατάλληλες λέξεις, αδυνατώ πραγματικά να βρω ικανές να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μου προς τους γονείς μου, στους οποίους οφείλω την ύπαρξή μου και κάθε μου επιτυχία. Η μητέρα μου μας άφησε το 2011 και ο πατέρας το 2017. Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να έρθουν στις σκέψεις μου και δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν τρόπο για να αλλάξει αυτό.

Τέλος, θα ήμουν άδικος αν δεν ευχαριστούσα τον αδερφό μου για την υποστήριξή του καθώς και τη θεία μου Τασία Παπαδημητρίου, που έκανε μια σημαντική κίνηση υποστήριξης, η οποία εν τέλει αποδείχτηκε καθοριστική, όταν το παιχνίδι έμοιαζε τελείως χαμένο.

__

Τι κάνουμε λοιπόν από εδώ και πέρα; Τίποτα δεν μπορεί να μου φανεί πιο ενδιαφέρον από το να καταλάβουμε πραγματικά ΤΙ, ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ συνέβη. Να δούμε πώς γίνεται να αναπτυχθεί όντως μια άυλη 'μηχανή' η οποία δημιουργεί κατά κανόνα επιτυχημένες εταιρείες. Αυτός ειναι ο λόγος ύπαρξης της Starttech Ventures. 

Είναι ένα όνειρο του 2009, που πήρε σάρκα και οστά το 2012 και από το 2015 και μετά το πρωτότυπο της μηχανής αυτής λειτουργεί στο γραφείο μας στην Αθήνα. Μέσα από αποτυχίες και επιτυχίες, μέσα από χαρές και λύπες, προχωράμε σε μια πορεία ανακάλυψης. Ο στόχος είναι μεγαλεπήβολος, σίγουρα όμως επιτεύξιμος. Θέλουμε να δείξουμε τον δρόμο σε όλους τους άτυπους, τους ασυνήθιστους υποψήφιους επιχειρηματίες και να τους βοηθήσουμε να αποδείξουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν.

Έχουμε μια υπέροχη ομάδα. Πρώτα απ' όλα την Κατερίνα, τον Βαγγέλη και τον Γιώργο. Μετά την Γλυκερία, τον Γιάννη, τον Αριστείδη και την Ηρώ.  Τον άλλο Γιώργο, την Tuzin, τον Πάνο, τη Ναταλία, τον Λάμπρο, την Αλίκη, την Αγγελίνα και τον Θάνο. Ακόμα τον Αργύρη και τον Αυγουστίνο. 

Όλοι μαζί θα κερδίσουμε ένα μεγάλο στοίχημα: Η επιτυχία μιας εταιρείας δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα της τύχης, ούτε κάποιο κληρονομικό ή ταξικό προνόμιο.

Αντίθετα είναι μια δύσκολη αλλά ελκυστική επιλογή, διαθέσιμη σε όλους μας. Όλοι, πραγματικά όλοι, μπορούμε να γίνουμε μάστορες. Θα περάσουμε δύσκολα, όμως θα απολαύσουμε τη διαδρομή. 

Εν τέλει δε, θα συνεισφέρουμε στην προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει άνθρωπος. Θα βάλουμε έτσι κι εμείς, οι μάστορες του 21ου αιώνα, το λιθαράκι μας στην συλλογική προσπάθεια για μια καλύτερη κοινωνία.

Περί εργασιακών τίτλων

Φιλική συμβουλή αυτό το σαββατόβραδο:

Μην δίνετε μεγάλη σημασία στους εργασιακούς τίτλους.

Ακριβέστερα, μην τους δίνετε απολύτως καμία. Όπως και να τους προτιμάτε όσο πιο απλούς γίνεται.

Τέλος, ποτέ μα απολύτως ποτέ μην κάνετε οποιαδήποτε παραχώρηση απλά για να προστεθεί ένα “senior” ή ένα “lead” στον τίτλο σας. Σας κοροϊδεύουν.

Προτιμήστε μια καλύτερη αμοιβή, ένα πιο ενδιαφέρον αντικείμενο ή, ακόμα καλύτερα, μερικά stock options

Η επιχειρηματικότητα οφείλει να είναι απλή. Αυτό ισχύει και στους τίτλους.

υγ. Το 2002 η κάρτα μου έγραφε “Commercial Manager and Managing Partner, Virtual Trip”.

Σε μια συνάντηση με υποψήφιο πελάτη, ένα στέλεχος που τότε ήταν περίπου 55-60 μου έδωσε την κάρτα του που έγραφε «Γενικώς Διευθυντής» και σκάσαμε όλοι στα γέλια.

Ο κύριος αυτός που τώρα ελπίζω να είναι καλά γύρω στα 80 του, τα είχε καταλάβει όλα πολύ πριν από εμάς.

Γιατί επέστρεψα στο LinkedIn

Πριν λίγα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι η χρήση του smartphone και των κοινωνικών δικτύων είχε γίνει μια μορφή εξάρτησης για εμένα. Ήμουν παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο υπερβολικής χρήσης, αφιερώνοντας πολύ χρόνο και ενέργεια σε αυτά. Το αποτέλεσμα; Η διάθεσή μου επηρεαζόταν αρνητικά, οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους γύρω μου υπέφεραν και η παραγωγικότητά μου μειωνόταν αισθητά.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 2020, ανακοίνωσα την απόφασή μου να αποχωρήσω οριστικά από το LinkedIn και άλλα κοινωνικά δίκτυα. Ήταν μια κίνηση που εξέφραζε τη βαθιά μου ανάγκη για αλλαγή. Αποφάσισα να ανακτήσω τον έλεγχο του χρόνου μου, να απομακρυνθώ από την απορρόφηση της προσοχής μου σε ανούσια ροή πληροφοριών και να επιστρέψω σε πιο ουσιαστικές μορφές επικοινωνίας, όπως τα email και τα προσωπικά websites.

Η επιλογή αυτή αποδείχθηκε από τις καλύτερες που έχω κάνει ποτέ. Η μείωση της καθημερινής χρήσης του smartphone κατά περισσότερο από 50% έφερε σημαντικές βελτιώσεις. Η διάθεσή μου βελτιώθηκε, οι σχέσεις μου έγιναν πιο ουσιαστικές, και η παραγωγικότητά μου ανέκαμψε. Όμως, η αποχή από το LinkedIn είχε και τις αρνητικές της πλευρές, ειδικά σε σχέση με την επαγγελματική μου δραστηριότητα.

Το LinkedIn, είτε μας αρέσει είτε όχι, παραμένει το κατεξοχήν εργαλείο για να συνδεόμαστε με πιθανούς συνεργάτες, να αναζητούμε χρήσιμες πληροφορίες και να αναπτύσσουμε τις επαγγελματικές μας δραστηριότητες. Η απουσία μου από την πλατφόρμα περιόρισε τη δυνατότητά μου να επικοινωνώ με επιχειρηματικούς συνεργάτες και μέλη της ομάδας μου, κάτι που αποτελεί βασικό μέρος της δουλειάς μου. Επομένως, η επιστροφή ήταν αναγκαία.

Γυρίζω λοιπόν στο LinkedIn, με πλήρη επίγνωση της απόφασης αυτής και με στόχο να διατηρήσω τις ισορροπίες που πέτυχα κατά την αποχή μου. Επαναφέρω την παρουσία μου για να υποστηρίξω την ανάπτυξη εταιρειών όπως η Epignosis και η Yodeck, την ενίσχυση startups όπως η DreamClass, η EndoGusto, η TraitForward, Cycleops, Qurio και η Gracely καθώς και για να συμβάλω στο οικοσύστημα των Hellenic Angel Investors με το HeBAN. Παράλληλα, συνεχίζω να εργάζομαι για ένα φωτεινότερο μέλλον για την Ευρώπη, μέσα από πρωτοβουλίες όπως το Together for Europe.

Η επιστροφή μου στο LinkedIn δεν αλλάζει τις βασικές μου πεποιθήσεις. Παραμένω κριτικός απέναντι στην υπερβολική χρήση των κοινωνικών δικτύων και συνεχίζω να προτείνω την επαναφορά πιο προσωπικών και ουσιαστικών τρόπων επικοινωνίας. Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι κάποιες πλατφόρμες έχουν τη θέση τους, όταν χρησιμοποιούνται με μέτρο και στρατηγική.

Θα χαρώ να συνδεθούμε ξανά, τόσο εδώ όσο και στον πραγματικό κόσμο. Ελπίζω η νέα μου παρουσία στο LinkedIn να είναι πιο ισορροπημένη, με στόχο την ουσιαστική επικοινωνία και συνεργασία. Εξάλλου, αυτό που μετράει πραγματικά είναι να χρησιμοποιούμε τα εργαλεία μας για να δημιουργούμε αξία – και όχι να αφήνουμε αυτά να μας χρησιμοποιούν.

Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.

Nα πάμε στην Αγορά, όχι στο Forum

Η χρήση της ελληνικής γλώσσας σε κείμενα και θεσμούς εντός Ελλάδας αποτελεί όχι μόνο πολιτιστική υποχρέωση αλλά και ένδειξη αυτογνωσίας και σεβασμού στην ιστορική μας κληρονομιά. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, οραματιστής διανοητής που έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2024, είχε επισημάνει με ιδιαίτερη έμφαση την αναγκαιότητα να αποφεύγεται η χρήση του όρου "Forum" και να προτιμάται η λέξη "Αγορά". Αυτή η θέση του είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς καλούμαστε να αναδείξουμε την πλούσια γλωσσική μας κληρονομιά απέναντι στον συχνά άκριτο γλωσσικό δανεισμό.

Η λέξη "Αγορά" δεν είναι απλώς ένας ελληνικός όρος. Είναι μια λέξη με βαθιά ιστορική και πολιτιστική ρίζα, η οποία κυριαρχούσε στον δημόσιο βίο της αρχαίας Ελλάδας. Η Αγορά, ως χώρος συνάθροισης, διαλόγου και λήψης αποφάσεων, αποτέλεσε το πρότυπο για τον δημόσιο διάλογο και τη συμμετοχική δημοκρατία. Αντίθετα, το "Forum", που προέρχεται από τη λατινική γλώσσα, είναι ένα αντιδάνειο εμπνευσμένο από την ελληνική Αγορά. Όταν λοιπόν έχουμε την αυθεντική έννοια που πηγάζει από τη δική μας ιστορία, γιατί να επιλέγουμε το αντίγραφο;

Ο Χαραλαμπίδης τόνιζε ότι η εμμονή στη χρήση ξενικών όρων, όπως το "Forum", δείχνει έναν γλωσσικό επαρχιωτισμό και μια περιφρόνηση για τη δυναμική της ελληνικής γλώσσας. Η ελληνική είναι μια γλώσσα με παγκόσμια επιρροή, καθώς συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της επιστημονικής ορολογίας και του δυτικού πολιτισμού. Η αποδοχή του όρου "Forum" αντί για "Αγορά" στους ελληνικούς θεσμούς μειώνει τη βαρύτητα της δικής μας πολιτιστικής ταυτότητας και δείχνει αδυναμία να υποστηρίξουμε τη μοναδικότητά μας.

Επιπλέον, η λέξη "Αγορά" φέρει ένα νοηματικό φορτίο που ξεπερνά τη σημασία ενός απλού χώρου συνάθροισης. Η Αγορά ήταν χώρος οικονομικής δραστηριότητας, κοινωνικής ζύμωσης, πολιτικής έκφρασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Είναι μια λέξη που μπορεί να περιγράψει απόλυτα τις σύγχρονες ανάγκες για διάλογο και συνεργασία στους ελληνικούς και διεθνείς θεσμούς. Αντίθετα, το "Forum" χρησιμοποιείται συχνά χωρίς την ιστορική του σύνδεση, υποβαθμίζοντας την πολιτιστική σημασία που προσδίδουν οι ελληνικές ρίζες.

Η θέση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη προσφέρει ένα καίριο μήνυμα για την ανάγκη αναβίωσης της ελληνικής γλώσσας ως στοιχείου εθνικής ταυτότητας. Η Αγορά, ως έννοια και λέξη, είναι παγκόσμια αναγνωρίσιμη, έχει ουσία και βαρύτητα και συνδέει το παρελθόν με το μέλλον. Η χρήση της στις ελληνικές πρωτοβουλίες και θεσμούς δεν είναι απλώς μια επιλογή, αλλά μια δήλωση πολιτιστικής αυτοπεποίθησης.

Σε μια εποχή όπου οι διεθνείς όροι συχνά κατακλύζουν τη γλώσσα μας, η χρήση της λέξης "Αγορά" αποτελεί έναν τρόπο να αναδείξουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά και να υπενθυμίσουμε την ιστορική μας συνεισφορά στη διαμόρφωση του παγκόσμιου πολιτισμού. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και ας επαναφέρουμε την Αγορά στο κέντρο του ελληνικού διαλόγου.

Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.

Θα μπαίνατε σε αυτό το αεροπλάνο;

Εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, αν ήσαστε στη θέση του Bashar al-Assad, θα μπαίνατε σε αυτό το αεροπλάνο για τη Μόσχα;

Για οποιοδήποτε λόγο, ενδεχομένως ως νέμεσις προς την ύβρι που διαπράξατε, ο μηχανισμός του κράτους σας κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Κανείς δεν φάνηκε διατεθειμένος να πολεμήσει για το καθεστώς που δημιουργήσατε, τουλάχιστον όχι αυτήν τη φορά.

Τι κάνετε λοιπόν;

Ο Πρίαμος, γέρος και άρρωστος, όταν οι Δαναοί μπήκαν στην Τροία ζήτησε την πανοπλία του. Αποφάσισε να τερματίσει τον βίο πολεμώντας για την τιμή των όπλων.

Οι αρχαίοι Έλληνες διέκριναν τη Ζωή από τον Βίο. Αυτή η διάκριση γινόταν ξεκάθαρη στο πεδίο της μάχης.

1. Όποιος προέτασσε τον Βίο, έβλεπε μόνο έτσι την ανθρώπινη υπόσταση του, πολεμούσε μέχρι τέλους συχνά με τίμημα τη ζωή του.
2. Όποιος αντίθετα είχε ως κορυφαία αξία τη Ζωή, δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραδοθεί και να μετατραπεί από ελεύθερο πολίτη σε δούλο.

Ο Bashar al-Assad θα μπορούσε να μην μπει στο αεροπλάνο και να περιμένει ήρεμος στο Προεδικο του Μέγαρο. Ενδεχομένως άοπλος, ή ως νέος Πρίαμος, με ένα Kalashnikov στο ένα χέρι και μια αμυντική χειροβομβίδα στο άλλο. Θα τιμούσε έτσι την υστεροφημία του και όσους τον στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια, στη Συρία και διεθνώς. Θα μπορούσε να επιλέξει τον Βίο.

Είδαμε όμως όλοι πως τελικά μπήκε στο αεροπλάνο. Ο έκπτωτος Σύρος πρόεδρος, καλώς ή κακώς, επέλεξε τη ζωή. Όπως είχε κάνει και ο  Ζωή την οποία λόγω γης πολιτικής και των επιλογών του στερήθηκαν χιλιάδες συμπατριώτες του.

Μια μεγάλη ευθύνη

Οδηγώντας σήμερα προς το γραφείο είδα φευγαλέα την παρακάτω εικόνα:

Είναι σημαντικό να θυμίζουμε κάποια αυτονόητα πράγματα:

1. Είναι μεγάλο προνόμιο να λέγεσαι Έλληνας.
2. Το προνόμιο αυτό όμως δεν είναι κληρονομικό.
3. Έλληνας δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι μέσα από την Παιδεία, τον Πολιτισμό και τον Τρόπο που διάγεις τον Βίο σου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού έχει συνειδητοποιήσει την ευθύνη που κουβαλά. Αν έχουμε καταλάβει τι περιμένει η ανθρωπότητα από εμάς. Επειδή μάλλον δεν το έχουμε αντιληφθεί, είναι αναμφίβολα καιρός να το κάνουμε.

Τώρα που η αλματώδης εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας καθιστά όλο και περισσότερα ΤΙ εφικτά, τώρα ακριβώς είναι που ανακύπτουν αναπάντητα τα μεγαλύτερα ΓΙΑΤΙ.

Η κλασική ελληνική σκέψη έχει μάλλον πολλές από τις παγκοσμίως ζητούμενες απαντήσεις. Εμείς, ως φορείς αυτού του μεγαλειώδους πολιτισμού, έχουμε το κουράγιο να τις αναζητήσουμε;

Πολιτικό αδιέξοδο

Με αφορμή τη σημερινή κόντρα Μητσοτάκη - Σαμαρά και τη φημολογούμενη διαγραφή του τελευταίου, θα ήθελα να σημειώσω τα εξής:

Το τελικό αποτέλεσμα, το βάθος και η ένταση της οικονομικής κρίσης που οδήγησε στα μνημόνια και την χρεοκοπία της χώρας μας, είναι σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα των 'Ζαππείων', ενώ η διακυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν παρά μια αργόσυρτη (κωμική) 'επαναδιαπραγμάτευση', που επιδείνωσε περαιτέρω τα πράγματα.

Πρόκειται για έναν λαϊκιστή ακροδεξιό πολιτικό με αστικό προσωπείο και 'ευγενική' καταγωγή που δεν την τιμά καθόλου.

Από εκεί και πέρα, ότι και να πει κανείς πια για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι λίγο. Τραγικός λίγος, θα μείνει στην ιστορία για τη ζημιά που έκανε στη χώρα. Η ξενοκίνητη πλουτοκρατία κάνει ανεπανάληπτο πάρτι και η χώρα επισήμως καταγράφεται ως 3ης κατηγορίας προτεκτοράτο.

Το (υποτιθέμενο) ΠΑΣΟΚ, με τα μισά του στελέχη άνω των 55 να έπρεπε να βαρύνονται με ποινικά αδικήματα διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, έχει ψευδαισθήσεις ότι αποτελεί εναλλακτική επιλογή, η δε (υποτιθέμενη, επίσης) Αριστερά πλέον κρίνεται αξιόλογη μόνο ως πηγή ‘πρώτης ύλης’ για θεατρικές επιθεωρήσεις.

Το αδιέξοδο φαντάζει πρωτόγνωρο.

Θα δώσει άραγε τη λύση ο κυρίαρχος Ελληνικός Λαός; Θα αποφασίσουν επιτέλους οι ψηφοφόροι, οι οπαδοί, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και ξαναγίνουν Πολίτες; Ή ίσως το μάλλον προφανές συλλογικό έλλειμμα αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού δεν θα το επιτρέψει και, αργά ή γρήγορα, θα βουλιάξουμε όλοι μαζί;

Ίδωμεν.

Τιμής ένεκεν

Διάβασα πως σήμερα μας άφησε ένα από τα μέλη των "Ενδελέχεια", ο Αντώνης Δημητρίου, σε ηλικία 57 ετών. 

Αμέτρητες αναμνήσεις με μουσική υπόκρουση του συγκροτήματος αυτού. Στιγμές μαγικές που σημάδεψαν τη γενιά μας.

Τιμώντας την μνήμη του, αναδημοσιεύω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους:

Γιατί δεν αντιδρά ο κινεζικός λαός;

Ένα ερώτημα που επανέρχεται συχνά έχει να κάνει με τη βιωσιμότητα του κινεζικού συστήματος και συγκεκριμένα με την πιθανή αντίδραση του κινεζικού λαού στην απουσία της ελευθερίας της έκφρασης και της δημοκρατίας, τουλάχιστον όπως τις αντιλαμβανόμαστε στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική (ή ίσως καλύτερα, στον λεγόμενο ‘δυτικό κόσμο’, περιλαμβάνοντας χώρες όπως Ιαπωνία, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, που δεν είναι ούτε ευρωπαϊκές ούτε στη Βόρεια Αμερική).

Στο πλαίσιο αυτό θα ήθελα να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία:

Στα χρόνια που δραστηριοποιούμουν στην κοινότητα των ευρωπαίων νέων επιχειρηματιών είχα γνωρίσει και αναπτύξει καλή σχέση με συνάδελφο από την Κίνα. Αρκετά χρόνια μετά, η τύχη το έφερε να συναντηθούμε για καφέ σε μια ασιατική πόλη. Βρήκα το θάρρος να ρωτήσω αν στους κινέζους λείπει η ελευθερία έκφρασης και η δημοκρατία.

Η απάντηση με εξέπληξε: Ναι, τους λείπει και μάλιστα τους λείπει πολύ. Ταυτοχρόνως όμως σημείωσε πως ο συνδυασμός της αύξησης του βιοτικού επιπέδου που έχει επιτύχει η Κίνα, μέσα σε μόλις λίγες δεκαετίες και για περίπου μισό διεσεκατομμύριο ανθρώπους, είναι κάτι μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία και ότι οι κινέζοι το σέβονται βαθιά - και ότι δεν θέλουν με τίποτα να το διακινδυνεύσουν.

Δεν ξέρω κατά πόσο το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό στη ‘δύση’. Αυτό το όντως ανελεύθερο σύστημα έχει επιτύχει ένα οικονομικό θαύμα το οποίο δεν αφορά μόνο μια ελίτ αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κινεζικής κοινωνίας, για αυτό και η τελευταία εν τελεί υποστηρίζει το ‘σύστημα’.

Κατά την γνώμη μου είναι κάτι αξιοθαύμαστο και, οπωσδήποτε, άξιο μελέτης.

Αλλοτρίωση

«Η αλλοτρίωση της ανθρωπότητας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που την κάνει να βιώνει την ίδια της την καταστροφή σαν πρώτης τάξεως αισθητική απόλαυση»

Το παραπάνω απόφθεγμα είναι του Walter Benjamin, το αναφέραμε συχνά στα φοιτητικά μας χρόνια.

Ήρθε στο μυαλό μου πριν λίγες μέρες, βλέποντας την παρακάτω γελοιογραφία:

Για τον Joe Biden και τους δικούς του

Τα πρώτα συμπτώματα έκπτωσης μνήμης του πατέρα μου εμφανίστηκαν λίγο αφότου έκλεισε τα 70. Δούλευε εντατικά και αποτελεσματικά (έκανε ισολογισμούς με το χέρι, για όσους γνωρίζουν…), δεν δώσαμε σημασία. Ξεκίνησε θεραπεία στα 76 του και πήγε μέχρι τα 89 του με μια διαρκή πτώση.

Η κατάσταση αυτή είναι πολύ δύσκολη για την οικογένεια. Έρχεσαι αντιμέτωπος με το ερώτημα των προτεραιοτήτων: Τι είναι αυτό που πρέπει να διαφυλάξεις πρώτα απ’ όλα τα άλλα;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η αξιοπρέπεια του ασθενούς. Θα κάνεις οτιδήποτε μπορείς για να τον βοηθήσεις να αντιμετωπίσει την κατάσταση που βιώνει δίχως να χάσει την αξιοπρέπεια του.

Αναρωτιέμαι αν το έπραξαν αυτό οι άνθρωποι της οικογένειας του Joe Biden. Δεν έχει να κάνει (μόνο) με την ηλικία. Ο Biden είναι 81, ενώ ο Bernie Sanders 83. O τελευταίος όμως είναι ακμαιότατος διανοητικά (δείτε τις τελευταίες δηλώσεις του), σε αντίθεση δυστυχώς με τον απερχόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ.

Προσοχή: Δεν λέω ότι ο κ. Biden «τα έχει χαμένα». Αυτό δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Λέω απλώς πως εδώ και καιρό δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του, όπως έχει καταστεί πασίδηλο σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων.

Αυτοί που είχαν την ευθύνη να διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια του κ. Biden, δυστυχώς απέτυχαν παταγωδώς. Πολύ χειρότερα, η προσπάθεια ενός ολόκληρου συστήματος να «κάνει τη μέρα νύχτα», λέγοντας μας πως «ο Πρόεδρος δεν έχει κανένα πρόβλημα» και ότι «θα είναι εκ νέου υποψήφιος» συνετέλεσε (μεταξύ άλλων, βεβαίως) σημαντικά στην επιτυχία του Donald Trump.

O πρόεδρος Biden βαρύνεται με τεράστιες ευθύνες στην εξωτερική πολιτική. Όμως έκανε και πολλά σωστά πράγματα — ας θυμηθούμε όλοι το ‘pay them more’, που είπε στις επιχειρήσεις για τους εργαζόμενους τους.

Σίγουρα άξιζε ένα καλύτερο πολιτικό τέλος μετά από μια πορεία 50 και πλέον ετών.

Περί πολιτικής ύβρεως

Η δήθεν «εκλογή από τη βάση» είναι «ύβρις». Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα μαθαίνει τι σημαίνει «νέμεσις».

Όλα τα υπόλοιπα δήθεν κόμματα που υιοθέτησαν (και εν πολλοίς είναι υπεύθυνα για) αυτόν τον εκφυλισμό της δημοκρατίας, πρόκειται επίσης να πάρουν το ίδιο μάθημα, αργά ή γρήγορα.

Σε αυστηρούς όρους, όχι δεν χρειαζόμαστε «νέα κόμματα». Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Ο εκφυλισμός της έννοιας του "πολίτη" απλώς σε  "ψηφοφόρο" δεν είναι τίποτα παρά ένα βαρύ σύμπτωμα παρακμής της πολιτικής μας ζωής. 

Είναι τελικά ένα από τα φαινόμενα της "μπλοκαρισμένης" Δημοκρατίας μας.

Χρειαζόμαστε αληθινά «πολιτικά κόμματα», όπως τα έχει ορίσει η επιστήμη - νομίζω κορυφαίος στο θέμα αυτό ήταν ο Max Weber - αντί για τις σημερινές κάστες με αυτοσκοπό την κατάληψη της εξουσίας, δίχως κανέναν φραγμό, που κατέχουν την πολιτική ζωή της χώρας. 

Εναπόκειται σε καθέναν από εμάς, αυτούς που μας όρισαν για "ψηφοφόρους", να το αποφασίσουμε και να γίνουμε εκ νέου "πολίτες". Αυτό θα μας δώσει αληθινές πόλεις, θα μας επαναφέρει στον πολιτισμό, θα επαναφέρει την πολιτική στον τόπο που αυτή γεννήθηκε.

Για τις εκλογές του λεγόμενου ΠΑ.ΣΟ.Κ.

ΠαΣοΚ σημαίνει Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

Αναρωτιέμαι:

• Είναι πανελλήνιο; Ή μήπως είναι εντελώς αθηνοκεντρικό;

• Είναι άραγε σοσιαλιστικό; Τα «νέα» αυτά στελέχη που διεκδικούν την προεδρεία, έχουν ιδέα τι είναι ο σοσιαλισμός; Έχουν καν διαβάσει την σχετική βιβλιογραφία;

• Πολύ περισσότερο είναι κίνημα; Ή είναι μια ομάδα κατάληψης της εξουσίας (που δεν ντράπηκε να δανειστεί και €500Μ);

• Τελικά έχουν καμία σημασία οι λέξεις; Έχουμε δικαίωμα να τις στρεβλώνουμε τόσο βάναυσα;

Είναι μια μεγάλη ντροπή όλο αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Ένας φασισμός μασκαρεμένος σε δημοκρατία. 

Πολύ μεγάλη ντροπή.

Η ερώτηση στους υποψήφιους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ που δεν έγινε ποτέ

Παρακολούθησαν σήμερα πολλοί το debate των υποψηφίων αρχηγών του λεγόμενου ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Έγιναν πολλές ερωτήσεις (οι περισσότερες απόλυτα αδιάφορες) δεν έγινε όμως η μία και μόνη ερώτηση που περίμενε ο ελληνικός λαός:

- Πως γίνεται ένα σωματείο, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός όπως είναι ένα πολιτικό, να φτάσει να χρωστάει περί τα 500 εκατομμύρια ευρώ;

Στην ερώτηση αυτή θα έπρεπε μετά να γίνουν και κάποιες επιπλέον διευκρινιστικές:

- Δέχεστε να μπει εισαγγελέας να διερευνήσει την υπόθεση και να αποδοθούν νομικές ευθύνες σε όσους έχουν; Ποιοι είναι αυτοί που ζήτησαν τα δάνεια; Τι στοιχεία παρουσίασαν; Πως παραπλάνησαν την τράπεζα;

- Από τη μεριά της τράπεζας ποιοι είναι αυτοί που ενέκριναν τόσο τεράστια δάνεια σε ένα σωματείο και με ποια εχέγγυα;

Αν ποτέ απαντηθούν τα παραπάνω τότε ίσως και να μπορούμε να συζητήσουμε πολιτικά για το μόρφωμα αυτό, τουλάχιστον με την αυθεντική έννοια του όρου ‘πολιτικά’.

Πρωθυπουργός influencer

Πραγματικά ξεπερνά κάθε φαντασία το γεγονός ότι κάθε Κυριακή τα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ ξοδεύουν σημαντικό χρόνο, μάλιστα συχνά ως δεύτερη σε σειρά είδηση για να ‘σχολιάσουν’ — δηλαδή για να αναμεταδώσουν — την «κυριακάτικη ανάρτηση του Πρωθυπουργού».

Λίγη ντροπή δεν έβλαψε ποτέ. Πρωθυπουργό χρειάζεται η χώρα, όχι influencer.

Ποιοι είναι οι πολιτικοί κληρονόμοι του Μιχάλη Χαραλαμπίδη;

Ήδη έχουν αρχίσει να εμφανίζονται διάφοροι που επιδιώκουν να χαρακτηριστούν ως 'πολιτικοί κληρονόμοι' του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Είναι κρίμα γιατί γελοιοποιούνται.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν ένας γίγαντας της Πολιτικής. Η προσφορά του, η πολιτική του ταυτότητα, είναι πληθυντική. Κανείς δεν μπορεί μόνος του να την κληρονομήσει.

Κληρονόμος του Μιχάλη είναι πρώτα και κύρια ο Ελληνισμός, σε κάθε τόπο και διαχρονικά. Σε αυτόν στον αφιέρωσε τη ζωή του, εκφραζόμενος και δημιουργώντας εντυπωσιακά σε τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά επίπεδα.

Κληρονόμοι του Μιχάλη είναι οι λαοί της Ευρώπης, οι λαοί της Νότιας Αμερικής, οι λαοί ολοκλήρου του κόσμου που θέλουν να ξαναβρούν την ανθρωπιστική τους πυξίδα.

Κληρονόμος τελικά του Μιχάλη Χαραλαμπίδη είναι ο Άνθρωπος, όπως αυτός αντελήφθη και όρισε τον εαυτό του ως Πολιτικό Ον.

Οι άλλοι, οι επίδοξοι «κληρονόμοι» ας αφήσουν λοιπόν τις ανοησίες και, σε πρώτη ευκαιρία, ας ανοίξουν κανένα βιβλίο του Μιχάλη. Θα τους κάνει καλό.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Για τη σημερινή επέτειο

Μέρα που είναι σήμερα,

Που εορτάζουν οι Κοσκωτάδες, οι Καριερίστες, οι Κεμαλιστές, οι Ασόβαροι Σημίτηδες, οι προδότες του Οτσαλάν και η Ρεπούση,

Οποίος ενδιαφέρεται έστω και λίγο για την πολιτική ιστορία του τόπου, ας ρίξει μια μάτια σε αυτό το κείμενο του μακρινού 1988 (όπου ήδη φαινόταν πως η υπόσχεση της 3/9/74 δεν θα τηρηθεί):

Ευχαριστίες στον Γρηγόρη Κλαδούχο που δημοσίευση σήμερα το παραπάνω άρθρο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη από την "Ελευθεροτυπία" του 1988

Όποιος ακόμα θέλει να εμβαθύνει, όποιος θέλει να καταλάβει πραγματικά, ας γνωρίζει πως μόνο διαβάζοντας μπορεί να το πετύχει. Από που να ξεκινήσει; Από αυτά εδώ:

• "Από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΚΑΣΟΡ: Ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος"
• "Ελληνική Πολιτική Παιδεία: Η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη"
• "Η Δολοφονία της Πολιτικής: Ο Μεταπολιτευτικός Εκφυλισμός της - Το Δικό μου Εγκώμιο στην Πολιτική"

Η πολιτική είναι η ύψιστη των επιστημών και η ύψιστη των τεχνών ταυτόχρονα. Θέλει έμπνευση, θέλει εξάσκηση θέλει όμως και πολλή μελέτη. 

Όποιος θέλει ειλικρινά να διαβάσει τα παραπάνω βιβλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη ας επικοινωνήσει και θα του δανειστεί ένα αντίτυπο. Είναι το λιγότερο που μπορεί σήμερα να γίνει για τον τόπο.

Τέλος, για το "υπαρκτό ΠαΣοΚ", δηλαδή το ΚΚΚΑΣΟΡ, και όσους ενδεχομένως ακόμα πιστεύουν σε μια "ανάστασή" του, ας θυμούνται την επίκαιρη - και πρόσφατη - ρήση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη:

"Αυτό το μαγαζί πρέπει να κλείσει."

Αποχαιρετισμός στην Κική Μαγκλή

Την περασμένη Τρίτη 27 Αυγούστου αποχαιρετίσαμε την Κική Μαγκλή στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, το Μουρίκι Θηβών. Ήταν ένας από τους πιο ευγενείς, πιο αυθεντικούς και θα έλεγα τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο μας στήριξε στην απώλεια της μητέρας και του πατέρα μου αλλά και πόσο καλή γιαγιά ήταν για τα ανίψια μου, τον Γιώργο και τη Βάλια.

Έχω πολύ μεγάλο σεβασμό στη γενιά στην οποία άνηκε η Κική Μαγκλή. Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στη διάρκεια ή και λίγο μετά την απόλυτη καταστροφή της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, τη γενιά που μεγάλωσε στις σκοτεινές δεκαετίες του '50 και του '60 και τη γενιά που το πέρασμα στην ενηλικίωση σημαδεύτηκε από την επτάχρονη δικτατορία. Και όμως οι άνθρωποι αυτοί, με ελάχιστους πόρους αλλά με πολλή, σκληρή δουλειά και ένα όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα, πήραν τη χώρα μας από τον τρίτο κόσμο και την παρέδωσαν μέλος της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης.

Ελπίζω οι νεώτεροι να συνεχίσουμε να εμπνεόμαστε από τους ανθρώπους αυτούς. Για την Κική Μαγκλή είμαι βέβαιος πως ο σύζυγος, τα παιδιά και τα εγγόνια της θα τη θυμόνται πάντοτε με αγάπη και θα εξακολουθεί να ζει μέσα τους, όπως θα συμβεί και με όλους τους υπολοίπους που είχαμε την τύχη να την γνωρίσουμε.

Η Κική Μαγκλή

"Μαθήματα λογικής και ηθικής προς τους συγγενείς του εγκλήματος των Τεμπών" - Της Μαρίας Καρυστιανού

Αναδημοσιεύω κείμενο της Μαρίας Καρυστιανού από σημερινή της ανάρτηση στην πλατφόρμα Facebook, κρίνοντας πως οφείλουν όλοι να το διαβάσουν:

""Ενάμιση χρόνο από το έγκλημα στα Τέμπη και χθες διαβάσαμε μια νεα τοποθέτηση σχετικά με το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε!

Ένας «δημοσιογραφος» αναφέρθηκε σε εμάς, τους γονείς που θάψαμε , οχι ότι απέμεινε από το παιδί μας ,αλλά ότι μας παραδώσανε άρον άρον και ενώ το μπάζωμα ήταν σε εξέλιξη και διερωτάται αν είναι πρέπον να εκφέρουμε δημόσια την γνώμη μας για τον πρωθυπουργό - ενορχηστρωτή της υπόθεσης και υποστηρικτή του πρωην Υπουργού Μεταφορών , παρακάμπτοντας την «δικαιοσύνη» που έχει αναλάβει το γνωστό της έργο.

Ο πρωθυπουργός που στο πρώτο 24ωρο απεφάνθη ως ειδικός , ότι όλα οφείλονταν σε ανθρώπινο λάθος.

Που μέσα στις πρώτες κιόλας ώρες βρήκε την ευκαιρία , να δώσει την απάνθρωπη διαταγή μπαζώματος και να πετάξει τα οστά των παιδιών μας σε όλη την γύρω περιοχή της Λάρισας.

-Ύβρις προς τους νεκρούς! και οχι μόνο - διεπράχθη μέσα στις πρώτες 24 ώρες!

Που έδωσε εντολή στη Περιφέρεια να αναλάβει το μακάβριο έργο της μετακίνησης και διασκόρπισης των χωμάτων και των σωρών ενώ εκείνος τριγύριζε δήθεν θλιμμένος και στεναχωρημένος……και μας μιλούσε για άπλετο φως στην υπόθεση….

600.000 εκταμιεύτηκαν αμέσως… Η πιο γρήγορη πράξη Δημοσίου στην ιστορία

Που γύριζε μαζί με τον πρωην Υπουργό Μεταφορών σε προεκλογικές εκδηλώσεις , δηλώνοντας τη στήριξη προς το πρόσωπο του και την ώρα που εμείς φωνάζαμε για το μπάζωμα , εκείνος μιλούσε για εργαλειοποίηση του πόνου μας.

2 μήνες μετά των θάνατο των παιδιών μας!!!

Αχρειότητα είναι πολύ σεμνή λέξη για κάποιες πράξεις.

Αλήθεια , εσείς που ήσασταν τότε;;;

Που μέσω υπουργού του , ανέθεσε σε 2 υπαλλήλους της …..Περιφέρειας(!!) να συντάξουν την τεχνική μελέτη και με την εντολή να μην γίνει έρευνα για την έκρηξη .

Αυτό , δεν σχολιάστηκε ούτε προβλημάτισε την «δικαιοσύνη» που τόσο θερμά υποστηρίζετε.

Εσάς μήπως έπρεπε να σας έχει προβληματίσει;

Εντολές για μοντάζ στα ηχητικά

και πλήρης φίμωση των ΜΜΕ τα οποία ταΐζει πλουσιοπάροχα σε τακτά χρονικά διαστήματα για να κρύβουν επιμελώς την αλήθεια και να βαυκαλίζουν όλες τις αποτυχημένες ενέργειες του ιδίου και των υπουργών του.

Πως λοιπόν να μην είστε ευχαριστημένος από το σύστημα αφού ανήκετε στους καλοταισμένους.

Αλίμονο για τους υπόλοιπους .

Αλήθεια που βρίσκετε την ομοιότητα με το δυστύχημα στην Γαλλία και την συμπεριφορά του Μακρόν? Στο δυστύχημα που προκλήθηκε λόγω ανθρώπινου λάθους από υπερβολική ταχύτητα;

Αυτά που συνέβησαν εδώ είναι ντροπή για το ανθρώπινο γένος . Για όποιον έχει στοιχειώδη συνείδηση και αξιοπρέπεια . Έχει δηλαδή εξελιχθεί.

Τι σας λέω τώρα…..

Δεν σας ενόχλησε όμως τίποτα από όλα αυτά!

Δεν μας εκπλήσσει.

Προφανώς έχουμε διαφορετική άποψη για την λογική , την «δικαιοσύνη», την ηθική αλλά και για την «δημοκρατία».

Η δική σας οπτική γωνία είναι απ’ την πλευρά των βολεμένων , η δίκη μας είναι από την πλευρά του δικαίου και της αλήθειας.

Στην χώρα όπου κανένα μα κανένα έγκλημα , ανεξάρτητα αν υπάρχουν νεκροί και πόσοι , δεν αποδίδονται οι ευθύνες στους υπεύθυνους και εσείς θα έπρεπε να είχατε προβληματιστεί και αντιδράσει.

Θεωρείτε εντελώς τυχαίο να υπάρχει πλήρης ατιμωρησία και οι μισοί υπεύθυνοι να αθωώνονται ενώ οι υπόλοιποι να εξελίσσονται επαγγελματικά.

Τίποτα δεν συμβαίνει όμως τυχαία στα εγκλήματα. Διαφθορά ονομάζεται

Γνωρίζετε ότι είμαστε η δεύτερη πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης;

Αυτό γιατί δεν σας έχει εξοργίσει όπως εμάς;; Όπως κάθε Έλληνα;

Δεν γνωρίζετε τον κίνδυνο που ελλοχεύει για την «δημοκρατία» όταν η Ανώτατη η Δικαστική εξουσία διορίζεται από την κυβέρνηση;

Στην Ελλάδα απο το νούμερο 17 στην ιεραρχία, η κα Αδειλινη εκτοξεύτηκε ως πρώτη επιλογή.

Προφανώς στην «δικαιοσύνη» που εσείς αναφέρεστε δεν μετράνε η ηθικότητα, οι γνώσεις, η εμπειρία αλλά η διάθεση για τυφλή υπακοή , οι περιορισμένες ικανότητες , ο χαμηλός ουδός ηθικής και ενσυναίσθησης σε συνδυασμό με την υπέρμετρη φιλοδοξία .

Μετά λοιπόν το χθεσινό μάθημα προς εμάς, μάθετε και εσείς τούτο.

Έχει αποκαλυφθεί πλήρως η ανεπάρκεια της «δικαιοσύνης» και του συστήματος που υπηρετείτε και εκπροσωπείτε.

Η ανεπάρκεια των πολιτικών εν γένει αλλά και όλων των δήθεν δημοκρατικών μηχανισμών που ισχύουν όπως αυτός της εξεταστικής επιτροπής.

Μιας επιτροπής που εμπιστεύονται μόνο οι ένοχοι καθώς αποτελεί τη μοναδική ελπίδα να ξελασπώσουν …

Αρκετά. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε παραπλανητικά αφηγήματα από εντεταλμένους «δημοσιογράφους»

Η προάσπιση των αξιών που διέπουν ένα Κράτος Δικαιου θα έπρεπε να είναι ο πυρήνας της ενασχόλησης σας και να είστε διπλα στα θύματα .

Αντ’αυτού καθοδηγούμενοι απο το συστημα χαρακτηρίζετε τα θέματα δικαιοσύνης για τα οποία διαμαρτυρόμαστε ως κινήσεις

αντιπολίτευσης για να βοηθήσετε την κυβέρνηση να κρυφτεί από τις ευθύνες της και να μειώσετε την σημασία των όσων τραγικών συμβαίνουν γύρω μας.

Πλέον η ανοχή μας τερμάτισε για οποιοδήποτε τολμάει να τα βάζει με τα θύματα - ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΜΕ -

Οι λέξεις ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ και αντιπολίτευση στην ίδια πρόταση όπως πρώτοειπώθηκε από τον Πρωθυπουργό προεκλογικά , αποδεικνύει την χαμηλή ηθική σας και την δουλοπρέπεια που σας διακατέχει .

Εν κατακλείδι ,μαθήματα λογικής, νομικής και ηθικής από έναν δημοσιογράφο πού σταθερά υπερασπίζεται συγκεκριμένο πολιτικό χώρο είναι άκυρα επειδή στερούνται της απαραίτητης δημοσιογραφικής αμεροληψίας.

Χάρισμα που δεν είχατε και ούτε θα αποκτήσετε.

""

Για την αντιγραφή,

Δημήτρης Τσίγκος

Πανελλήνιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου Διστόμου

Το πανελλήνιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου είναι ένα σημαντικό πεδίο πρωτοπορία στο Δίστομο. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην ομάδα "Θεατροφρένεια" που εδώ και πολλά χρόνια έχει δημιουργήσει και συνεχίζει αυτήν την παράδοση.

Η σημερινή πρεμιέρα στο θέατρο του Μαυσωλείου Διστόμου, μια βραδιά με την υπέροχη αυγουστιάτικη πανσέληνο, ήταν πραγματικά μαγευτική!

Τέλος, παρότι απέχω πολύ από το να χαρακτηριστώ "ειδικός" στο θέατρο, πρέπει να σημειώσω πως η δημοκρατία και η φιλοσοφία σε μεγάλο βαθμό σε αυτό χρωστούν την ύπαρξή τους. Πράγμα που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σε σχετικά δρώμενα στον ιστορικά φορτισμένο τόπο που Διστόμου.

Όχι, δεν «το ακούω»

Όλο και πιο συχνά συναντώ ανθρώπους που χρησιμοποιούν την έκφραση «το ακούω» εννοώντας κάτι σαν αυτό που λέμε με την αγγλική φράση “I hear you”.

Με ξενίζει πολύ. Τόσο το ρήμα “to hear” στα αγγλικά όσο, περισσότερο ίσως, και το “entendre” στα γαλλικά, τα μεταφράζουμε ως «ακούω» στα ελληνικά. Όμως σε εκείνες τις γλώσσες έχουν και τη σημασία της «κατανόησης» (όχι δηλαδή απαραίτητα και της συμφωνίας). Εξ ου και η περίφημη “entente” — η συμμαχία της «κατανόησης» που κέρδισε τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο (στα σχολικά βιβλία διαβάζαμε για τις «δυνάμεις της Αντάντ»).

Παρότι υπάρχουν πολύ περισσότερο ειδικοί από εμένα, στα νέα ελληνικά νομίζω πολύ καλύτερο είναι να πούμε «το αντιλαμβάνομαι», «σε κατανοώ», ίσως ακόμα και «καταλαβαίνω» για να δείξουμε ότι μας είναι σαφές τι λέει ο συνομιλητής μας, χωρίς απαραίτητα να συμφωνούμε.

Όχι λοιπόν, δεν «το ακούω»! Πιθανότατα «το καταλαβαίνω» ή ίσως «το αντιλαμβάνομαι».

Κοινωνία σε ύπνωση

Πάμε για έρευνες για ηλεκτρική διασύνδεση με Κύπρο, έρχονται οι φασίστες της Άγκυρας, φεύγουμε τρέχοντας.

Στρατό δεν έχουμε.

Προχθές φωτιά σε βυτιοφόρο στην Αθηνών Κορίνθου, κολλήσαμε 4 ώρες, τροχαία απολύτως πουθενά.

Αστυνομία δεν έχουμε.

Πυροπροστασία, κάθε χρόνο καίγεται η μισή Ελλάδα, συχνά και η Αττική. Σε λίγο θα μας πούνε να εκκενώσουμε πλατεία Συντάγματος.

Πυροσβεστική δεν έχουμε.

Κάθε μικρό-μεσαίος ψάχνει ένα ‘οικονομικό ιδιωτικό σχολείο’ για «να έχουν μια ευκαιρία τα παιδιά του», τα οποία βέβαια «θα σπουδάσουν στο εξωτερικό.

Παιδεία δεν έχουμε.

Για την υγεία δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα, όλοι το ξέρουν πως δεν έχουμε.

Όπως επίσης και δικαιοσύνη, που έχει γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο. Εκεί κι αν δεν έχουμε.

Η χώρα εξαφανίζεται, οι ετησιοι θάνατοι έχουν ξεπεράσει τις γεννήσεις κατά 60.000, δηλαδή χάνουμε μια πόλη σαν τα Χανιά κάθε χρόνο, και δεν μιλάει κανένας.

Δημογραφική μέριμνα δεν έχουμε.

Τελικά αυτό το ελληνικό κράτος, διακόσια χρόνια από την ανασύσταση του, τι ακριβώς μας προσφέρει; Είναι κανείς μας ευχαριστημένος με τον τρόπο που λειτουργεί;

Και πως είναι δυνατόν να μην μιλάει κανένας, να μην γίνεται καμία διαδήλωση, να μην γεννιούνται κινήματα; Μήπως τελικά ούτε ελληνικό λαό έχουμε; Ή είμαστε όλοι υπνωτισμένοι, περιμένοντας έναν μεσσία που δεν θα έρθει ποτέ;

Ογδόντα χρόνια από την σφαγή του Διστόμου

Σήμερα, Δευτέρα 10 Ιουνίου 2024, συμπληρώνονται ογδόντα χρόνια από την τέλεση μιας εκ των μεγαλύτερων θηριωδιών των ναζί στη διάρκεια της κατοχής 1941-44: Της σφαγή του Διστόμου.

Η ζωή το έφερε ώστε αυτό το ιστορικό χωριό της Ρούμελης να γίνει η δεύτερη πατρίδα μου. Είχα την τύχη - αλλά και το βάρος - να ακούσω περιγραφές της σφαγής από επιζώντες του αδιανόητου αυτού εγκλήματος. Είναι βαρύ να ακούς έναν δικό σου άνθρωπο να προσφέρει τη μαρτυρία συμβάντων που δύσκολα χωράει ο ανθρώπινος νους: Την εν ψυχρώ δολοφονία 229 αθώων αμάχων, από βρέφη λίγων μηνών μέχρι υπερήλικες. 

Επισκεπτόμενος συχνά το Δίστομο τα τελευταία χρόνια μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα πως το συλλογικό τραύμα της θηριωδίας όχι μόνο δεν έχει ακόμα θεραπευτεί αλλά έχει επίσης περάσει στις επόμενες γενιές. Είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να μελετηθεί και που πρέπει να το έχουμε υπόψιν μας για περιοχές που συνέβησαν και συμβαίνουν θηριωδίες, από τη Βόρεια Κύπρο και τα βουνά της Κουρδίας, μέχρι τις κοιλάδες του Δνείπερου και τα παράλια της Γάζας.

Ευρωεκλογές 2024: Πρώτες σκέψεις

Kάποιες πρώτες σκέψεις ως προς τα αποτέλεσματα των χθεσινών ευρωπαϊκών εκλογών:

• Ο Μητσοτάκης απέδειξε ότι μπορεί να τρέχει μόνος του και να έρχεται δεύτερος
• Ας μην μπερδευόμαστε όμως, μόνος του τρέχει
• Η επιχειρούμενη αναβίωση του τέρατος (ΚΚΚΑΣΟΡ στην τρίτη θέση με ~ 13%) είναι βαθιά ανησυχητική για τη δημοκρατία μας
• Ακόμα πιο ανησυχητική είναι ή δια της πλαγίας οδού νόθευση της μυστικότητας της ψήφου με τη λεγόμενη "επιστολική ψήφο".
• Ελπίζω ο λαός να αντιδράσει με σιδηρά πυγμή.
• Η ψηφοφορία γίνεται σε κάλπη και με παραβάν για να τηρούνται οι δημοκρατικές προϋποθέσεις
• Από τη χώρα απουσιάζει οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για την Ευρώπη και τον ρόλο της Ελλάδας σε αυτήν
• Το κρισιμότερο μέγεθος της πολιτικής σκηνής σήμερα είναι ο "κανένας" και αυτό εκφράζει η αποχή. 
• Δεν με ανησυχεί, είναι σημάδι υγείας του εκλογικού σώματος η αποστροφή προς αυτά τα υποκείμενα. 
• Υπάρχουν οι προϋποθέσεις να αναπτυχθούν νέα, μαζικά κινήματα. Ελπίζω να συμβεί σύντομα.

To αληθινό πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη

Στις σημερινές ευρωπαϊκές εκλογές της 9ης Ιουνίου 2024 ο Ελληνικός Λαός, τόσο με την ψήφο του όσο και, κυρίως, με την αποχή του, επιβεβαίωσε αυτό που αποτελούσε κοινό τόπο από παλιά, που όμως ένα αδιανόητα ισχυρό σύστημα προπαγάνδας επιχειρεί από το 2016 να ανατρέψει:

Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας πολιτικός μετριοτάτων δυνατοτήτων, τέτοιος που τρέχει μόνος του και καταφέρνει να έρχεται δεύτερος. 

Όλα τα άλλα που ακούμε περιγράφονται καλά από αυτό που λέει ο λαός «να 'χαμε, να λέγαμε».

υγ1. Η νοθεία με την επιστολική ψήφο είναι προ των πυλών. Ο Ελληνικός Λαός οφείλει να αντιδράσει δυναμικά και με σιδερένια πυγμή να προστατέψει το θεμέλιο της δημοκρατίας μας, τη μυστικότητα της ψήφου. 

υγ2. Πέραν πάσης αμφιβολίας, το κρισιμότερο μέγεθος των εκλογών είναι η αποχή. Το πολιτικό σύστημα γενικά -  η κυβέρνηση πρώτη απ' όλους - είναι απολύτως απονομιμοποιημένο. 

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις ευρωπαϊκές εκλογές της 9ης Ιουνίου 2024

Αύριο γίνονται στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ευρωπαϊκές εκλογές του 2024. Είναι μια πολύ σημαντική ημέρα καθώς πρόκειται για την διαδικασία ανάδειξης του ευρωκοινοβουλίου, του μοναδικού θεσμού της ΕΕ που εκλέγεται από τους Ευρωπαίους πολίτες. Είναι σημαντικό να σημειωθεί πως πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη εκλογική διαδικασία σε παγκόμια κλίμακα, μετά τις εκλογές της Ινδίας (οι οποίες μάλιστα έγιναν πριν λίγες μέρες).

Οι εκλογές αυτές βρίσκουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια πολύ κρίσιμη κατάσταση. Δυστυχώς μια σειρά κοντόφθαλμων πολιτικών, ενδεχομένως και αποτέλεσμα επιρροής από τη δυτική ακτή του Ατλαντικού, έχουν προκαλέσει μια σειρά από τριγμούς στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η μακρά αυτή διαδικασία που ξεκίνησε στα απομεινάρια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και οδήγησε στην πιο αναπτυγμένη ίσως κοινωνία που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια αντιμετωπίζει σοβαρότατες προκλήσεις.

Κοιτάζοντας τις θέσεις των ανθρώπων που δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, κοιτάζοντας τις ίδιες τις συνθήκες, καταλαβαίνει κανείς πως η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη για μια όλο και βαθύτερη ένωση, που ξεκίνησε οικονομική ώστε τελικά να γίνει πολιτική. Πολύ απλά διότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα νόμισμα - όπως το Ευρώ - που φιλοδοξεί να παίξει παγκόσμιο ρόλο δίχως μια ισχυρή πολιτική εξουσία να το στηρίζει.

Τεχνητή νοημοσύνη, επιχειρηματικότητα και οικονομία

Είχα τη χαρά να είμαι ομιλητής, εκπροσωπώντας τν Starttech Ventures, στο European Business Summit του Economist στην Αθήνα, Σάββατο 24-5-2024, με θέμα την τεχνητή νοημοσύνη, την επιχειρηματικότητα και την οικονομία. 

Συνοπτικά υποστήριξα τα παρακάτω:

• Στην Ελλάδα έχουμε τόσο παραγωγή όσο και χρήστη τεχνολογιών που ο κόσμος αποκαλεί "τεχνητή νοημοσύνη". Όμως είμαστε ακόμα πίσω, γενικά στην χρήση της πληροφορικής.
• Οι επιχειρήσεις δεν χρησιμοποιούν την πληροφορική πολύ απλά διότι το περιβάλλον - αλλά και η κυρίαρχη κουλτούρα - δεν τις αφήνουν να εξελιχθούν σε καλές επιχειρήσεις. Σε τομείς που είμαστε ανταγωνιστικοί, όπως ο τουρισμός και το ηλεκτρονικό εμπόριο, η πληροφορική χρησιμοποιείται άριστα.
• H Πληροφορική έχει επιφέρει μια τεκτονική αλλαγή όσον αφορά τη δυνατότητα πρακτικώς οποιουδήποτε να επιχειρήσει στοχεύοντας στην παγκόσμια αγορά.
• Το υφιστάμενο ευρωπαϊκό και εθνικό πλαίσιο χρηματοδότησης είναι εντελώς αναχρονιστικό, αποπροσανατολίζει τις επιχειρήσεις και τις κάνει μη ανταγωνιστικές.
• Αυτό που καταλαβαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι ως "τεχνητή νοημοσύνη", η artificial general intelligence, δεν υπάρχει. Ούτε πρόκειται να υπάρξει στο ορατό μέλλον.
• Το 2024 ήρθε η ώρα η Ελλάδα να αναγνωρίσει το επάγγελμα του Πληροφορικού, η παρούσα κατάσταση είναι μια μεγάλη ντροπή. Υποστηρίζω την πρόταση της Hellenic Informatics Union, ήδη από το 2004, για τη θέσπιση του Επιμελητηρίου Πληροφορικής.
• Υποστηρίζω την πρόταση του Γιώργου Γεωργακόπουλου, Καθηγητή Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, περί της χρήσης του όρου "Αναπλαστική Νοημοσύνη" για την ελληνική απόδοση του "Generative AI"

Το video της ομιλίας μου ακολουθεί παρακάτω:

Τάσος Μπουγιατιώτης

Μας άφησε σήμερα ξαφνικά ο ξάδερφος μου Τάσος Μπουγιατιώτης σε ηλικία λίγο μεγαλύτερη των 60 ετών. Η αιφνίδια απώλεια είναι πάντοτε δύσκολη και άδικη. Πολύ περισσότερο όταν αφορά έναν άνθρωπο πράο, απλό και καλοπροαίρετο που είχε μόνο φίλους. 

Θυμάμαι όταν είχα χάσει τη μητέρα μου ένας ηλικιωμένος συγγενής μου είχε πει «τώρα στενοχωριέσαι παιδί μου όμως θα καταλάβεις μετά πως σημασία έχει να μην χαλάει η σειρά». Τότε μου είχε φανεί περίεργο, σχεδόν θύμωσα. Σήμερα, που βλέπω τον Τάσο να αφήνει πίσω του όχι μόνο την αδερφή του και την οικογένεια της αλλά και τον ενενηντάχρονο πατέρα του, τώρα καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε τότε ο συγκεκριμένος ηλικιωμένος. 

Τυχαία είδε σήμερα μια δημοσίευση που αναφερόταν στον μεγάλο Γερμανό λογοτέχνη Franz Kafka που είχε πει σε κάποιο έργο του «οτιδήποτε αγαπάς πιθανότατα κάποια στιγμή θα εξαφανιστεί — η αγάπη όμως που έδωσες, θα βρει τρόπο να επιστρέψει».

Θα σε θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη Τάσο και ελπίζω ο πατέρας, η αδερφή και οι υπόλοιπη στην οικογένεια σου να βρουν τη δύναμη να ξεπεράσουν την απώλεια σου. 

Ανοιχτή επιστολή της Μαρίας Καρυστιανού στον Κυριάκο Μητσοτάκη

Ήρθε σε γνώση μου η παρακάτω ανοιχτή επιστολή της Κυρίας Μαρίας Καρυστιανού προς τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας Κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη. Την αναδημοσιεύω δίχως κανένα επιπλέον σχόλιο πλην μόνο ενός:

Είναι η στιγμή που καθείς εξ ημών οφείλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί εάν διατηρεί την ανθρώπινη υπόστασή του.

Για την αντιγραφή,

Δημήτρης Τσίγκος

Αθήνα, 23-5-2024

_________________________

         ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ 

                                ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Της Μαρίας Καρυστιανού του Παναγιώτη, μητέρας της 19χρονης Μάρθης Ψαροπούλου, θύματος του δυστυχήματος Τεμπών.

Κοινοποίηση: 

Προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Αθήνα, 23.5.2024 

………………………………

κ. Μητσοτάκη, 

Oι Κούρδοι του PYD για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και την Ποντιακή Γενοκτονία

Σοσιαλπατριώτες Κούρδοι Συρίας (PYD): «Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του ποντιακού -και όχι μόνο- ελληνισμού για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του Πόντου»

Το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης, τιμώντας τη μνήμη του σπουδαίου Έλληνα και συντρόφου του κουρδικού λαού, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, και ανταποκρινόμενο στο δικό του τελευταίο αίτημα προς τους Κούρδους φίλους του, το οποίο εξέφρασε λίγο πριν τον αδόκητο χαμό του, προβαίνει στην ακόλουθη ανακοίνωση, στα πλαίσια της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων:

«Συμπληρώνονται φέτος 105 χρόνια από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. 353 χιλιάδες άνθρωποι βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν από το φασιστικό τουρκικό κράτος και ακόμη περισσότεροι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν κυνηγημένοι την πατρίδα τους, σε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που γνώρισε ο ελληνισμός.

»Εμείς, οι Κούρδοι, οι απόγονοι των αρχαίων Καρδούχων που συνάντησε ο Ξενοφώντας, δεν μπορούμε να μείνουμε ασυγκίνητοι κατά τη σημερινή επέτειο.

»Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του ποντιακού -και όχι μόνο- ελληνισμού για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του Πόντου.

Ιστορικά δικαιωμένος

Για πολλές δεκαετίες το κράτος των Αθηνών στους ποντίους συμπατριώτες μας δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρά ένα πρόβλημα. 

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, αυτός ο μεγάλος δάσκαλος των λαών, ήταν ο πρώτος που είδε μια μεγάλη υποχρέωση και μια μεγάλη ευκαιρία. 

Η μεγάλη υποχρέωση δεν ήταν άλλη από το δικαίωμα στην μνήμη. Η αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. 

Η μεγάλη ευκαιρία ήταν - και είναι - η Ρωμανία. Η θεμελίωση μιας νέας πόλης στην Θράκη, μια κοιτίδα των παλλινοστούντων και ένας πυλώνας ανάπτυξης της Θράκης. 

Ο Μιχάλης έφυγε από κοντά μας ξαφνικά στις 27 Μαρτίου 2024. Είναι όμως πάντα παρών τόσο με το μεγάλο επίτευγμα του όσο και με το όραμα του που θα συνεχίσει να μας κινητοποιεί μέχρι την πραγμάτωση του. 

Αγάπη και έρωτας

Την απόλυτη αγάπη τη βίωσα από τη μητέρα μου.

Τον απόλυτο έρωτα τον βιώνω με την κόρη μου.

Τον ιδανικό συνδυασμό αγάπης και έρωτα τον βιώνω με τη γυναίκα μου.

Σήμερα είναι η "Ημέρα της Μητέρας". Σήμερα γιορτάζει κάθε Γυναίκα, διότι κάθε Γυναίκα είναι Μητέρα, ανεξάρτητα του αν έχει τεκνοποιήσει βιολογικά ή όχι. Η Γυναίκα είναι η Ζωή, η Μητέρα όλων μας.

Αξίζει λοιπόν τον σεβασμό, την αγάπη και τον θαυμασμό όχι γιατί είναι "το ασθενές φύλο" (αλήθεια, τι ανοησία κι αυτή) αλλά διότι είναι πλάσμα ανώτερο.

υγ. Όταν οι γυναίκες κυβερνήσουν τον κόσμο (είναι απλά θέμα χρόνου, ίσως αρκετού, θα συμβεί όμως νομοτελειακά), ο κόσμος αυτός θα φτάσει σε μια ανώτερη κατάσταση που σήμερα δεν μπορούμε να τη φανταστούμε. 

Μνήμη Μαρίας Μαυράκη

Αγαπημένη μας θεία Μαρία,

Ήσουν μόλις επτά ετών όταν ο μεγάλος αδερφός σου έπεσε θύμα του δολοφονικού μίσους των ναζί. 

Η εφηβεία σου σημαδεύτηκε από σκληρή δουλειά και από ένα μεγάλο «γιατί» ως προς το ανελέητο κυνηγητό του ξενοκίνητου καθεστώτος των Αθηνών στον ήρωα πατέρα σου. 

Εργάστηκες σκληρά από την παιδική σου ηλικία, στο περιβόλι και στις αγελάδες. Κέρδισες τη ζωή με τη δουλειά, την επιμονή και το χαμόγελο, σε αδιανόητα αντίξοες συνθήκες. 

Παντρεύτηκες τον Φώτη Μαυράκη, έναν πραγματικά υπέροχο άνθρωπο, και έκανες μία όμορφη οικογένεια, πρότυπο για τον Ασπρόπυργο. Στάθηκες βράχος, ακλόνητο θεμέλιο της οικογένειας σου και πάντοτε δίπλα στους γονείς και τα αδέρφια σου, κυριολεκτικά μέχρι τέλους. 

Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη,

Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερή. Περιέργως όμως η μητέρα μου, καθηγήτρια, με διακόπτει. "Έλα τώρα να δεις στην τηλεόραση μου λέει", μιλάει ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος. Η ιστορική σου ομιλία στο 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είχε μόλις ξεκινήσει και την είδα ολόκληρη. Έτσι σε γνώρισα, εντυπωσιασμένος από το 1ο δευτερόλεπτο.

Ήσουν διαφορετικός. Δεν μιλούσες για αυτά που μιλούσαν οι άλλοι. Αναφερόσουν στην πατρίδα μιλώντας για τα όνειρα σε ενεστώτα χρόνο. Τίποτα δεν μπορεί να ενθουσιάσει περισσότερο ένα νέο παιδί.

Τα χρόνια πέρασαν. Από τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς ήμουν στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Άκουγα πολλά για σένα, για αυτήν την διαφορετική προοπτική που προτείνει ένα "λαμπρό μυαλό". Ήρθε το 2000, σε άκουσα να μιλάς στο κέντρο του Ηρακλείου, ήμουν με τον συναθλητή σου Νεκτάριου Μουμουτζή. Σε ακούσαμε να μιλάς για τους σιδηροδρόμους, που η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει για να είναι σύγχρονο κράτος και που πρέπει να συνδέουν τα δέκα διεθνή λιμάνια που οφείλουμε να δημιουργήσουμε, ξεκινώντας από τη νότια Κρήτη. Κανείς δεν είχε ξαναμιλήσει για αυτά. 

Σε καλέσαμε στο Πανεπιστήμιο και μας τίμησες ερχόμενος. Είπες για τη συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο. Για τη σύνδεση της εκπαίδευσης με τα τοπικά οικονομικά πλεονεκτήματα. Για την επιστροφή του Τόπου και για το Συμβολικό Κεφάλαιο, το πεδίο που καθορίζει την οικονομία του 21ου αιώνα και που η Ελλάδα είναι υπερδύναμη. Σε ακούγαμε με προσοχή.

Παράλληλα υποστηρίξαμε το εγχείρημα της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, μιας κίνησης πολύ μπροστά από την εποχή της. Είχες τεράστιο δίκιο να λες πως το 0.4% ήταν μια μεγάλη ηθική νίκη καθότι η ολοκληρωτικού τύπου αντιμετώπιση από το σύστημα ξεπερνούσε την πιο νοσηρή φαντασία. Η ιδιότυπη εξορία σου από την ενημερωτική σφαίρα, στην οποία σε καταδίκασαν Σημίτης, Τσουκάτος και τα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν διήρκεσε μέχρι και σήμερα.

Η προσπάθεια στις Ευρωεκλογές ήταν τίμια και ειλικρινής. Το αποτέλεσμα βέβαια προδιαγεγραμμένο. Τότε ξεκίνησες έναν αγώνα που έδειξε πως είσαι άνθρωπος υψηλότερης ποιότητας. Άρχισες να γυρίζεις την Ελλάδα και να συνομιλείς. Να αναστήσεις τους ομίλους. Να κανείς την πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου και να την επανασυστήσεις στον τόπο που αυτή γεννήθηκε. Η προσπάθεια αυτή, που διήρκεσε είκοσι χρόνια, είναι μοναδική και θα μας εμπνέει σε όλη τη διάρκεια του βίου μας.

Συνδύασες την Ομιλία, τη δια ζώσης επικοινωνία απαλλαγμένη από ηλεκτρονικά ή άλλα φίλτρα, με την επιστροφή του Λόγου. Είναι μοναδική στα παγκόσμια χρονικά η περίπτωση ενός Πολιτικού που αποκλείστηκε από το καθεστώς και συνέγραψε σε σχετικά σύντομο χρόνο περισσότερα από δώδεκα βιβλία για να καταθέσει με σαφήνεια, εύρος, βάθος και παρρησία τις πολιτικές του θέσεις σε όλα τα ζητήματα που αφορούν τη δημόσια συζήτηση: Γεωπολιτική, διεθνείς σχέσεις και ανθρώπινα δικαιώματα, τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη, πολιτισμική και αγροδιατροφική οικονομία και πολλά άλλα. Παράλληλα, έκανες ένα ανεπανάληπτο εγκώμιο στην Πολιτική επαναδιατυπώνοντας και επαναφέροντας την ύψιστη των τεχνών, με τον αυθεντική, ελληνικό της τρόπο επιστημονικά και μεθοδολογικά. 

Ο γραπτός αυτός λόγος είναι ένα μεγάλο σου δώρο, τόσο στους σημερινούς Έλληνες όσο και στις επόμενες γενιές. Δεν μπορούμε να σε ευχαριστήσουμε επαρκώς. Η ιστορία σε έχει ήδη δικαιώσει και αυτή η δικαίωση θα φτάσει στα αυτιά κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας τα επόμενα χρόνια.

Στα τέλη της δεκαετίας του '90 μας είπες "να γίνουμε όλοι μάστορες". Ακούσαμε τη συμβουλή σου και 25 χρόνια μετά αναγνωρίζουμε πως αυτή η προτροπή άλλαξε τη ζωή μας, μας βοήθησε να διατηρήσουμε την οικονομική μας ανεξαρτησία, την ελευθερία του λόγου μας και μας έδωσε τη δυνατότητα να είμαστε χρήσιμοι για τους ανθρώπους που αγαπάμε και για την κοινωνία συνολικά. Ήταν η πιο εμπνευσμένη προτροπή που θα μπορούσε να δώσει κανείς, ειπωμένη μάλιστα την στιγμή εκείνη που η κάστα στην κατοχή της οποίας ήταν το κράτος μας καλούσε να τζογάρουμε στο χρηματιστήριο.

Οι νέοι επιχειρηματίες και οι νεοφυείς επιχειρήσεις σε τίμησαν καλώντας σε διαδοχικά σε συνέδριά τους, σε Ελλάδα και Ευρώπη το 2009, 2010, 2011 και 2012. Ανταπέδωσες την  τιμή ερχόμενος να μας μιλήσεις και απολαύσαμε κάθε στιγμή μάθησης μαζί σου. Μας έδειξες πως μπορούμε να έχουμε τη δική μας αυτόχθονη επιχειρηματική στρατηγική, να σεβόμαστε τους πάντες αλλά να έχουμε αυτοπεποίθηση. Να μην παγκοσμιοποιούμαστε αλλά να παγκοσμιοποιούμε. Η συνεισφορά σου στην άνθιση του νέου ελληνικού επιχειρείν ήταν καθοριστική και έχει ήδη αναγνωριστεί.

Πέρσι με κάλεσες για να κάνουμε μια σειρά οχτώ διαλέξεων πάνω σε όλο το φάσμα των ζητημάτων που έχεις αναπτύξει. Ήθελες η σκέψη και οι ιδέες σου να έρθουν σε όσμωση με τη νεολαία, με τους ανθρώπους που αναπτύσσουν νέες τεχνολογίες για τη διεθνή αγορά με πολύ μεγάλη επιτυχία. Να δώσεις το θεωρητικό και οραματικό πλαίσιο τόσο για αυτά που κάνουμε ήδη όσο και για εκείνα που θα κάνουμε στο μέλλον. 

Η μοίρα θέλησε, Δάσκαλε, να κάνουμε τις έξι από τις οχτώ διαλέξεις που προγραμματίζαμε. Η υποδοχή των ιδεών σου, δεδομένης της πειραματικής φύσης του εγχειρήματος ήταν εντυπωσιακή. Σχηματίστηκε μια συμπαγής ομάδα που ανέμενε την πρώτη Τρίτη κάθε μήνα να συνομιλήσει μαζί σου. Η επόμενη θα ήταν η Τρίτη 2 Απριλίου και θα κλείναμε την Τρίτη 14 Μαΐου. Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε. Θα μελετήσουμε το έργο σου, θα το εμπεδώσουμε και θα μας εμπνέει τις δεκαετίες που έρχονται, τόσο στο επιχειρείν και στη δημιουργία όσο και στην πολιτική ζωή μας.

Μιχάλη, είσαι ένας Γίγαντας του Ποντιακού Ελληνισμού. Ένας Τιτάνας του Πόντου. Από την Τετάρτη το βράδυ, οι Κομνηνοί και οι Υψηλάντηδες έχουν πλαισιωθεί με έναν ισάξιο τους. Ήσουν όμως πολύ περισσότερα από αυτό. Ήσουν η καθαρή σκέψη για την Ελλάδα και για όλη την Ευρώπη. Ενσάρκωνες την επιστροφή του Λόγου, την προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει Άνθρωπος και να οικοδομήσει έναν καλύτερο κόσμο.

Ξέρω πως ίσως θυμώσεις με την παρατήρηση αυτή, πρέπει όμως να την κάνω. Είδα σήμερα εδώ στο Α΄Νεκροταφείο Αθηνών πολλούς από τους ανθρώπους για τους οποίους μιλάς στα βιβλία σου περί της κρίσης της πολιτικής στην Ελλάδα. Απ' όσο ξέρω, δεν πρόλαβαν να σου ζητήσουν συγγνώμη όσο ήσουν στη ζωή και, φαντάζομαι, για αυτό είναι εδώ σήμερα, για να σου τη ζητήσουν έστω και τώρα.

Όταν ενημέρωσα τους συναδέλφους για την απώλεια σου, ένας εκ των νεότερων με ρώτησε "έχει παιδιά ο Μιχάλης;". Κοντοστάθηκα για μια στιγμή και απάντησα "ναι, έχει, είναι μάλιστα χιλιάδες". Όλοι εμείς μεγάλε Δάσκαλε, θα φροντίσουμε η ανεπανάληπτη και ανεκτίμητη κληρονομιά σου να φτάσει σε κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα. Η πολιτική να ξαναγίνει Πολιτική στον Τόπο που τη γέννησε. Να έχουμε ξανά Πόλεις και Πολιτισμό. Να ξαναγίνουμε όλοι Πολίτες, Όλα αυτά θα τα κάνουμε χάρη σε σένα.

Χαίρε, αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη. 

Ως τη Νίκη, Πάντοτε. 

Οκτώβριος 2023, Διάλεξη Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην Starttech Ventures

Άρση απαγορευτικού

Γράφουν σήμερα για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη η Καθημερινή, το Πρώτο Θέμα, ο ΣΚΑΪ, η Ναυτεμπορική, ακόμα και το ΕΡΤ News. Όλα τα δημοφιλή μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως και πολλά άλλα μικρότερης εμβέλειας. 

Για χρόνια όμως ο Μιχάλης ήταν εκκωφαντικά απών από τη λεγόμενη δημόσια σφαίρα, όπως αυτήν την ορίζουν τα μέσα "ενημέρωσης". Πότε τον είδατε τελευταία φορά κεντρικό προσκεκλημένο σε τηλεοπτική εκπομπή; Πότε του πήρε συνέντευξη μια μεγάλη εφημερίδα; Πότε του έκανε αφιέρωμα ένα ψηφιακό μέσο;

Πώς γίνεται να μην βλέπαμε και να μην ακούγαμε τον κατά τεκμήριο κορυφαίο πολιτικό της μεταπολιτευτικής περιόδου; Ποιος από τους λεγόμενους πολιτικούς πρώτης γραμμής έχει αντίστοιχο συγγραφικό έργο; Ποιος έχει ασχοληθεί με τέτοιο εύρος θεμάτων, από γεωπολιτική και ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι αγροδιατροφή, πολεοδομία και υψηλή τεχνολογία; Ποιος άλλος πολιτικός κατέθεσε συγκροτημένα, επώνυμα και με παρρησία τις απόψεις του;

Αποχαιρετώντας έναν μεγάλο Πολιτικό, σπουδαίο Διανοούμενο και μοναδικό Άνθρωπο

Με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη μιλήσαμε πριν λίγες ημέρες. Με καλούσε πάντοτε για μια επιβεβαίωση πριν την επόμενη διάλεξή μας, που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη Τρίτη 2 Απριλίου με θέμα "Παραγωγική Μνήμη και Σύγχρονη Ανάπτυξη". Ήταν η 7η κατά σειρά σε ένα πρόγραμμα 8 διαλέξεων με γενικό θέμα “Ανάπτυξη και Ποιότητα – Η Νέα Συμμαχία: Νέα Πολιτική Εθνική Αναπτυξιακή Παιδεία”. Επισυνάπτω την ανακοίνωση του προγράμματος, που έμελλε να ολοκληρωθεί κατά τα 6/8, για ιστορικούς λόγους, μαζί με μια φωτογραφία από την πρώτη διάλεξη. 

Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο που η ζωή μας καλεί, αντί για την πρόσκληση στη διάλεξη αυτή, να πούμε αντίο σε αυτόν τον μεγάλο Πολιτικό, τον σπουδαίο Επιστήμονα και πραγματικά μοναδικό Άνθρωπο.

Ο ίδιος έλεγε πως θεωρούσε το πρόγραμμα αυτό σημαντικό, ήθελε να συνομιλήσει με τη νεολαία, με τους ανθρώπους της δημιουργίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Προσωπικά το βρίσκω ως ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κάνει από το 2000 που ξεκίνησε η διαδρομή μας καθώς, τελικά, το επιχειρείν, το να "γίνουμε μάστορες" όπως ο Μιχάλης μας προέτρεψε στα τέλη της δεκαετίας του '90, για να αποκτήσει νόημα οφείλει να κοιτάξει κατάματα στο κέντρο της ανθρώπινης υπόστασής μας -- στο οποίο δεν βρίσκεται κάτι άλλο παρά η ύψιστη των τεχνών, η Πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου.

Μια μεγάλη ντροπή

Φαντάζομαι πως δέχεται αφόρητες πιέσεις και για τον λόγο αυτό, σε προσωπικό επίπεδο, έχει την αμέριστη συμπάθειά μου. Η ιστορία όμως δεν θα είναι το ίδιο γενναιόδωρη προς τον Υπουργό Παδείας - και συνάδελφο Πληροφορικό - Κυριάκο Πιερρακάκη.

Είναι πράγματι αδιανόητα μεγάλη ντροπή ο αρμόδιος υπουργός αντί να ορθώσει το ανάστημά του για την προστασία του Συντάγματος, ότι σημαντικότερο μπορεί να κάνει ένας Πολίτης σε μια Δημοκρατία, να πρωτοστατεί πραγματικά στην κουρελοποίησή του. 

Πολύ χειρότερα για τον ίδιο, κάτι που αλήθεια δεν του αξίζει, είναι όντως αντιαισθητικό και βαθιά απογοητευτικό ένας φέρελπις επιστήμονας και πολιτικός να τρέπει εαυτόν σε πωλητή των "ΙΕΚ Τάπερμαν", κατά την ορολογία της αείμνηστης Μαλβίνας Κάραλη.

Έχετε ακόμα περιθώριο να επανορθώσετε, κ. Πιερρακάκη. Ποτέ δεν είναι αργά για μια αξιοπρεπή παραίτηση.

Θλίψη, οργή, Τέμπη και νεποτισμός

Η σημερινή μέρα σημαδεύεται από μια τραγική επέτειο.  Η ανάμνηση αυτού του γεγονότος, που στη συλλογική μας μνήμη έχει καταγραφεί ως ένα απεχθές έγκλημα, γεμίζει τους Έλληνες με θλίψη και οργή.

Ως μια πράξη τιμής και σεβασμού στην μνήμη των αδικοχαμένων συμπολιτών μας θα ήθελα να γίνω πολύ συγκεκριμένος με τον εξής συλλογισμό: 

• Όσο στη χώρα μας βασιλεύει ο νεποτισμός, η αξιοκρατία θα συνεχίσει να υποχωρεί. 
• Χωρίς αξίες όμως, έχουμε μια κοινωνική δυναμική που οδηγεί σε εγκλήματα και τραγωδίες όπως η περσινή στα Τέμπη. 
• Το πάνδημο αίτημα σήμερα είναι η δικαιοσύνη. 
• Η δικαιοσύνη όμως προϋποθέτει την αξιοκρατία.
• Η οποία αξιοκρατία με τη σειρά της είναι απολύτως ασυμβίβαστη με τον νεποτισμό.

Οι Έλληνες τελικά οφείλουμε να αποφασίσουμε αν θέλουμε να είμαστε μια αληθινή δημοκρατία ή μια τριτοκοσμική χώρα που θα συνεχίσει να διαφεντεύεται από τους κοτζαμπάσηδες. Ας μην μας μπερδεύουν τα όμορφα κοστούμια, οι μεταξωτές γραβάτες και οι σπουδές στα πανεπιστήμια της Ivy League. Κοτζαμπάσηδες είναι.

Για πόσο θα τους ανεχόμαστε; 

Ήρθε η ώρα ο ελληνικός λαός να επιστρέψει στην ύψιστη των τεχνών, στην πολιτική. Από ψηφοφόρος να γίνει πολίτης. 

Η άνοδος αυτή, βασισμένη σε αξίες, θα φέρει νομοτελειακά και τη δικαιοσύνη που τόσο επιτακτικά όλοι έχουμε ανάγκη.

Ποιες φοιτήτριες; Η πικρή αλήθεια της δωρεάς ωαρίων

— «Από περιέργεια, που βρίσκετε δότριες ωαρίων;»

— «Κατά κανόνα είναι φοιτήτριες, που χρειάζονται κάποιο επιπλέον εισόδημα»

Αυτό είναι το βολικό ψέμα. Ότι δήθεν οι δότριες ωαρίων είναι φοιτήτριες. Δεν είναι όμως, δυστυχώς. Συχνά είναι γυναίκες - θύματα κυκλωμάτων που εξαναγκάζονται να μπουν σε αυτήν την επιβαρυντική για την υγεία τους ιατρική διαδικασία είτε υπό καθεστώς απειλών και βίας ή εξαναγκασμένες από την ακραία φτώχεια. Όχι σπάνια μάλιστα υπάρχουν ένας ή περισσότεροι «μεσάζοντες» που καρπώνονται τη μερίδα του λέοντος από την όποια αμοιβή. 

Η δωρεά ωαρίων είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη. Η μεγάλη πλειοψηφία γυναικών άνω των 42 που θα αποκτήσουν παιδί με τεχνητή γονιμοποίηση και σχεδόν όλες άνω των 45 θα το επιτύχουν κάνοντας χρήση «δανεικού» ωαρίου. Είναι ένα θέμα ταμπού αφού δεν το λένε σχεδόν σε κανέναν, ούτε καν στον πολύ στενό τους κύκλο. Περνάνε μυστικά όλη αυτήν τη διαδικασία μέσα σε ένα μείγμα ντροπής και αγωνίας, απομένοντας με ένα αμήχανο χαμόγελο όταν ακούν πως «το μωρό τους μοιάζει». 

Ένας νομικός θα μπορέσει να μας πει τι ακριβώς προβλέπει η νομοθεσία. Το σίγουρο όμως είναι πως καμία ρύθμιση δεν εφαρμόζεται στην πράξη. Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει απλές ερωτήσεις όπως αυτές στην αρχή του κειμένου. Κανείς δεν ξέρει πόσα ωάρια έχει δώσει (παρά τη θέληση της) μια δότρια. Κανείς δεν ξέρει ποσά βιολογικά ετεροθαλή αδέρφια υπάρχουν εκεί έξω δίχως να το γνωρίζουν. Κανείς δεν ξέρει το ακριβώς συμβαίνει. 

Το ελληνικό κράτος απλώς σιωπά. Σιωπά εδώ και πολλά χρόνια που η δωρεά ωαρίων είναι κοινή πρακτική δίχως να την ελέγχει κανείς. Το απολύτως καλοδεχούμενο νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο θα δώσει νέα ώθηση στο προσοδοφόρο αυτό business, το οποίο πραγματικά απογειώνεται με την παρένθετη μητρότητα. Παιδιά κατά παραγγελία, σε καλές τιμές και υψηλή ποιότητα. Μια ευημερούσα αγορά. Όσο για τη βιολογική μάνα που - υπό το κράτος βίας - μετατρέπεται σε αναπαραγωγική μηχανή, «δεν βαριέσαι ρε αδερφέ…».

Όταν η ιατρική συναντάται με τον υπόκοσμο θα έπρεπε να σημαίνει συναγερμός. Σπάμε και τους τελευταίους ηθικούς φραγμούς, εμπορευματοποιούμε την ίδια την ανθρώπινη διάσταση μας. 

Θα ξυπνήσει κανείς; 

Περί δημοσιογραφικού καθήκοντος

Ο George Orwell έλεγε πως «δημοσιογραφία είναι να γράφεις κάτι που κάποιος άλλος δεν θέλει να γραφτεί, οτιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις». Σήμερα η ΕΡΤ και ο δημοσιογράφος Γιώργος Κουβαράς μας θύμισαν ποσό δίκιο είχε o Eric Arthur Blair, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του μεγάλου αυτού συγγραφέα και δημοσιογράφου. 

Πώς το πέτυχαν αυτό; Η ιστορία έχει ως εξής:

Έβλεπα σήμερα το απόγευμα την πολυαναμενόμενη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στην ΕΡΤ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για το νομοσχέδιο που θα φέρει η κυβέρνηση του σχετικά με την ισότητα στον γάμο. Με περίσσεια θράσους είπε πως τα ζευγάρια ανδρών που επιθυμούν να τεκνοποιήσουν με παρένθετη μητέρα, δεν θα έχουν δικαίωμα να το κάνουν. 

Ο Γιώργος Κουβαράς τότε ρώτησε: « Τι θα συμβεί με ζευγάρια που έχουν αποκτήσει τεκνό με αυτόν τον τρόπο (παρένθετη μητέρα) στο εξωτερικό;» και ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε πως «αυτά τα παιδιά υπάρχουν ήδη, οπότε τα έχουν πλήρη δικαιώματα».

Είναι λοιπόν τεράστια έκπληξη (επιτρέψτε μου να πω και συνενοχή - συμμετοχή σε έναν προπαγανδιστικό μηχανισμό) που ο κ. Κουβαράς δεν έκανε την προφανή ερώτηση: «Δηλαδή κ. Πρωθυπουργέ, προτρέπετε να ζευγάρια Ελλήνων ανδρών που θέλουν να τεκνοποιήσουν, να πάνε στο εξωτερικό να το κάνουν και εκ των υστέρων να έρθουν στην Ελλάδα για να ‘νομιμοποιήσουν’ τα τέκνα τους;».

Η ερώτηση αυτή όμως δεν έγινε ποτέ. 

Θα έλεγα πως είναι ντροπή του κ. Μητσοτακη να εκφράζει τέτοιες θέσεις. Πολύ περισσότερο όμως είναι ντροπή του κ. Κουβαρά που δεν επιτέλεσε το δημοσιογραφικό καθήκον του ελέγχου αλλά προτίμησε εκείνο της ‘πληρωμένης πένας’, δηλαδή του συμβούλου δημοσίων σχέσεων. 

Η πρωτεύουσα ανθρώπινη πλευρά μας

Συνάντησα απόψε το βράδυ στην Αθήνα έναν καλό φίλο και μέντορα από το εξωτερικό. Πριν λίγες εβδομάδες έχασε τη γυναίκα του σε ηλικία περίπου 50 ετών, μετά από πολυετή σκληρή μάχη με τον καρκίνο. 

Έμαθα έτσι κάποια σημαντικά πράγματα: 

- Η κοινή μας μοίρα, ο θάνατος, ενώνει τους ανθρώπους. Ανεξαρτήτως φυλής, κοινωνικής τάξης, μορφωτικού επιπέδου και οικονομικής επιφάνειας, έχουμε όλοι την ίδια κατάληξη. 

- Σε στιγμές σαν αυτές, μια φιλική αγκαλιά, ένα δάκρυ και ένα ποτήρι κρασί είναι τα μόνα που μπορούν να απαλύνουν τον πόνο και αξίζουν περισσότερο απ’ όλα τα πλούτη του κόσμου. 

Γνωρίζω ότι τουλάχιστον δυο συνάδελφοι μου τις τελευταίες μέρες έχασαν πολύ δικά τους πρόσωπα. Να ξέρουν ότι συμμεριζόμαστε τον πόνο τους και ότι βρίσκονται στις σκέψεις μας.

Είμαστε δημιουργοί, είμαστε επαγγελματίες και πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Αν το χάσουμε αυτό το τελευταίο, τα προηγούμενα χάνουν οποιοδήποτε σημασία και αξία.