Δεν είμαι οπαδός καμιάς ομάδας. Δεν «είμαι» καμία ομάδα. Στα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια «ήμουν Παναθηναϊκός», μάλλον γιατί ο μπαμπάς μου «ήταν ΑΕΚ» και ο αδερφός μου «ήταν Ολυμπιακός».
Μεγαλώνοντας άρχισα να το βρίσκω λίγο ανόητο να ταυτίζεσαι με μια ομάδα, φτάνοντας στο σημείο να μισείς τις υπόλοιπες. Αυτό όμως είναι μια άλλη συζήτηση.
Σαν έφηβος Παναθηναϊκός λοιπόν μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα εξής:
- Η δήλωση «οι άλλοι φέρνουν παίχτες από το ΝΒΑ, εμείς στέλνουμε στο ΝΒΑ» (*) (αναφερόμενος στην απόκτηση του Ντομινίκ Γουίλκινς από τον Παναθηναϊκό και στην προσπάθεια του Γιώργου Σιγάλα να πάει στο ΝΒΑ)
- Είδα πολλές χιλιάδες ανθρώπους να τραγουδούν αυθόρμητα επί 15-20 λεπτά το εξής, νομίζω σε ένα άνευ σημασίας παιχνίδι: «Δεν ήρθε ακόμα η ώρα να αφήσεις το λιμάνι - σε αγαπάμε όλοι μας - Ιωαννίδη Γιάννη» — όταν κυκλοφόρησε η φήμη ότι επίκειται η αποχώρηση του από τον Ολυμπιακό. Ίσως ο ορισμός της αποθέωσης που μπορεί να γνωρίσει ένας προπονητής σε ομαδικό αγώνισμα.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης έφυγε σήμερα από κοντά μας. Δεν ξέρω ποσό καλός προπονητής ήταν στην πραγματικότητα. Δεν είχα ακόμα την τύχη να τον γνωρίσω ποτέ προσωπικά, ώστε να καταλάβω τι άνθρωπος ήταν. Η εικόνα που έβλεπα στην τηλεόραση και στο γήπεδο πάντως, ενός ανθρώπου που αναλάμβανε την ευθύνη μιας υπόθεσης και που πάλευε με απίστευτο πάθος μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ήταν αναμφίβολα μια εικόνα διδακτική.
Έτσι, σήμερα νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω, βέβαιος ότι εκφράζω ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων της γενιάς μου.
Σε ευχαριστούμε για όλα, Γιάννη Ιωαννίδη.
(*) Η πολιτική μου ιδεολογία συμπυκνώνεται στο ότι «μας χαρακτηρίζει ότι παράγουμε, όχι ότι καταναλώνουμε». Υπό το πρίσμα αυτό όντως το να ‘στέλνεις’ παίκτες στο ΝΒΑ είναι πολύ σημαντικότερο του να φέρνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου