"Πάρε με όταν φτάσεις": Το αληθινό τίμημα του νεποτισμού

Λίγες μόνο ώρες πριν την τραγωδία ένας συνδικαλιστής του ΟΣΕ είχε κάνει την παρακάτω ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα:

Πόσο τραγικό & ειρωνικό ότι αν δεν γινόταν το αδιανόητο δυστύχημα σήμερα στη Θεσσαλονίκη θα ελάμβανε χώρα μια φιέστα που θα μας έλεγε ότι δουλεύουν τα συστήματα που με τόσο πικρό τρόπο αποδείχτηκε ότι τελικά δεν δουλεύουν;

Η σημερινή τραγωδία δεν είναι κάτι που αφορά αυστηρά τη συγκεκριμένη κυβέρνηση που έχουμε από τον Ιούλιο του 2019. Αφορά και την προηγούμενη και, ακόμα περισσότερο, όλες τις κυβερνήσεις της χώρας από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 και μετά. Το νεοελληνικό κράτος έχει, δυστυχώς, παθογένειες που έχουν αναπτυχθεί σε βάθος δεκαετιών (τουλάχιστον). 

Η ευθύνη λοιπόν για τη σημερινή τραγική απώλεια τόσων συνανθρώπων μας δεν ανήκει παρά στο σύστημα εξουσίας που ελέγχει τις τύχες της χώρας αυτές τις δεκαετίες. Κατά βάση πρόκειται για την οικονομική ολιγαρχία της χώρας (ο όρος 'ολιγάρχης' έγινε της μόδας με τη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία, στην Ελλάδα όμως τον έχουμε βιώσει πολύ καλά από παλιά) η οποία κατά περίπτωση χρησιμοποιεί ως μαριονέτες τόσο τους 'πολιτικούς' μας όσο και τα μέσα μαζικής 'ενημέρωσης' και τους προβεβλημένους εκπροσώπους του. 

Ένας αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί να μην σημειώσει πως ότι ουδείς προσωποποιεί το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας της χώρας καλύτερα από τον κ. Πρωθυπουργό. Υιός πρωθυπουργού, αδερφός υπουργού εξωτερικού, θείος τρέχοντος δημάρχου Αθηναίων και, ας μην το ξεχνάμε, απόγονος του Ελευθερίου Βενιζέλου (που ήταν θείος του Μητσοτάκη Α’). Γεννήθηκε με προδιαγεγραμμένη μοίρα την οποία και υπηρετεί (άραγε, επί της ουσίας, καταργήθηκε ο θεσμός της βασιλείας στη χώρα μας ποτέ;). 

Δεν είναι όμως μόνο ο  κ. Πρωθυπουργός, ας είμαστε δίκαιοι. Δίχως καμία δόση υπερβολής, άνθρωποι όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής (για να περιοριστώ σε σύγχρονους μας πρωθυπουργούς), αποτελούν την έκφραση, την προσωποποίηση του συστήματος εξουσίας που ευθύνεται για αυτήν την αδυναμία του ελληνικού κράτους να ανταποκριθεί στην καταστατική του αποστολή, η οποία αδυναμία με τη σειρά της γεννά τραγωδίες όπως η σημερινή. 

Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί εμείς οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως ιδεολογιών και άλλων πολιτικών πεποιθήσεων, εξακολουθούμε όχι μόνο διακομματικά να αποδεχόμαστε αλλά με τις πράξεις μας να επικροτούμε και να υποστηρίζουμε τον νεποτισμό και την οικογενειοκρατία. 

Το κάνουμε την στιγμή που αυτή ακριβώς η οικογενειοκρατία, με την αναξιοκρατία που νομοτελειακά φέρνει, μας έχει οδηγήσει σε αλλεπάλληλες τραγωδίες ανείπωτων διαστάσεων. 

Ως πότε θα το ανεχόμαστε; Μήπως έχει έρθει η ώρα η πολιτική - η ύψιστη των τεχνών- να επιστρέψει στον τόπο που τη γέννησε; Δεν είναι η στιγμή τώρα να ανέβουμε εκ νέου στο επίπεδο του πολίτη και όχι να μείνουμε καθηλωμένοι στην ταπεινωτική θέση του (αυστηρώς και μόνο) ψηφοφόρου;