Ένα από τα βιβλία που διάβασα στη διάρκεια της πανδημίας (για να είμαι ακριβής, το 'άκουσα' στο audible) ήταν το Lifespan του David A. Sinclair. O διακεκριμένος αυτός βιολόγος ισχυρίζεται πως η γήρανση δεν είναι παρά μια ασθένεια η οποία, αργά ή γρήγορα θα θεραπευτεί - αφού πρώτη η επιστημονική πρόοδος μας οδηγήσει στο να καταλάβουμε πλήρως τον μηχανισμό της, ώστε πρώτα να τη θεραπεύσουμε (!) και μετά να την αναστρέψουμε (!!!).
Ισχυρίζεται λοιπόν ο Sinclair πως σε μερικά χρόνια (ίσως 15 ή 50, ή ακόμα και 200 - όχι όμως σε 1.000), θα μπορούμε να επιτυγχάνουμε τη διαρκή νεότητα και να απαλλαγούμε από τις εκφυλιστικές ασθένειες.
Πώς θα γίνει αντιληπτό αυτό; Περίπου ως εξής: Σε μερικές δεκαετίες, η επιστήμη θα έχει προοδεύσει τόσο πολύ που θα κερδίζουμε μια βδομάδα επιπλέον ζωής για κάθε μήνα που θα επιβιώνουμε. Μια, ίσως, δεκαετία αργότερα, θα κερδίζουμε δυο βδομάδες και μια παρακάτω τρεις, πάντα για κάθε μήνα επιβίωσης.
Όταν μετά από αρκετά χρόνια, ίσως σε έναν αιώνα από τώρα, που όμως είναι σχεδόν "μια αναπνοή" σε ιστορική κλίμακα, φτάσουμε να κερδίζουμε τέσσερις εβδομάδες για κάθε μήνα επιβίωσης, τότε πραγματικά θα συμβεί κάτι πρωτόγνωρα ενδιαφέρον: Θα γραφτεί η συνέχεια στο Έπος του Γκιλγκαμές, ο άνθρωπος θα είναι κοντά στο να κερδίσει την αθανασία.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα εκλείψει ο θάνατος. Κάθε άλλο. Άνθρωποι θα σκοτώνονται σε ατυχήματα, ίσως και σε πολέμους, ενώ πάντα μπορεί να εμφανίζονται νέες θανατηφόρες ασθένειες που θα πέρνει λίγο καιρό μέχρι να αντιμετωπιστούν. Έχοντας όμως αντιμετωπίσει τη θανατηφόρο νόσο που φέρουμε όλοι μας, τη γήρανση, η ανθρώπινη κοινωνία θα βρεθεί σε μια, το επαναλαμβάνω, πρωτόγνωρη κατάσταση.
Είναι βέβαιο πως όσοι διαβάζουν τώρα αυτό το άρθρο, πολύ περισσότερο τα εκατομμύρια των αναγνωστών του Lifespan, δεν θα προλάβουν να το ζήσουν αυτό. Ούτε ίσως τα παιδιά μας. Τα εγγόνια μας όμως, σίγουρα δε τα εγγόνια των εγγονών μας, θα έχουν στη διάθεσή τους πρωτόγνωρη γνώση για τη φύση της ίδιας της ζωής και θα μπορέσουν να κάνουν τις παρεμβάσεις που χρειάζεται ώστε όχι μόνο ένας άνθρωπος να επιβιώνει 150 ή και 200 χρόνια αλλά να έχει και ένα εξαιρετικό επίπεδο ζωής.
Αυτό βέβαια θα πυροδοτήσει μια ακόμα σειρά από πρωτόγνωρα προβλήματα, κυρίως στο κοινωνικό επίπεδο: Τίνα θα συμβεί με την οικογένεια; Θα μπορέσει ένας γάμος να αντέξει 120 χρόνια; Πως θα είναι να συνυπάρχουν - παραμένοντας δραστήριες - πέντε ή έξι συνεχόμενες γενιές; Θα υπάρχει ασφαλιστικό σύστημα; Η επιμήκυνση της ζωής θα κάνει τους ανθρώπους πιο προοδευτικούς, καινοτόμους και αισιόδοξους ή μήπως θα τρέψει την κοινωνία σε συντηρητικές, ακόμα και σε αντιδραστικές κατευθύνσεις;
Η απάντηση είναι πως ουδείς γνωρίζει. Ένας τρόπος υπάρχει μόνο να μάθουμε: Να το επιχειρήσουμε, να προχωρήσουμε μπροστά και να μας απαντήσει η ίδια η ζωή.
Όσο κι αν αφήνει μια πικρή γεύση η συνειδητοποίηση ότι η τεράστια αυτή πρόοδος κατά κύριο λόγο αφορά όσους έπονται ημών, σήμερα, την Πρωτοχρονιά του 2023, δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε δέος για το που έχει ήδη φτάσει το ανθρώπινο είδος και πόσες δυνατότητες ανοίγονται για την ανθρωπότητα τα επόμενα χρόνια.
Σε πολύ πρακτικό επίπεδο, την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε έναν επιστήμονα που κάνει αληθινή έρευνα σε οποιονδήποτε τομέα, ας του πούμε ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ! Η δυνατότητα απόκτησης νέας γνώση είναι τελικά ή πλέον καθοριστική ποιότητα του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου