Αυτό το άρθρο είχα ξεκινήσει να το γράφω στις 31/12/2020, εν μέσω της χειρότερης στιγμής της πανδημίας. Εκείνη τη μέρα με διέκοψε η είδηση της απώλειας από τον κορωνοϊό ενός αγαπημένου θείου μου, του Κώστα Μπουγιατιώτη. Σήμερα, δυο χρόνια μετά, αποφάσισα να το ολοκληρώσω και να το δημοσιεύσω, μεταξύ άλλων και ως φόρο τιμής σε αυτόν.
Ο Ασπρόπυργος, το χωριό μου, είναι συχνά στη δημοσιότητα για όλους τους λάθος λόγους. Όμως, πέρα από την φτώχεια και την εγκληματικότητα, πέρα από την άναρχη δόμηση στο νέο El Dorado των logistics και από την καταστροφή του περιβάλλοντος, υπάρχει και ένα άλλο πρόσωπο του Ασπροπύργου. Υπάρχει η φυσική ομορφιά και οι άνθρωποι. Άνθρωποι καταπληκτικοί που βελτιώνουν τη μοίρα τους βοηθώντας του συνανθρώπους γύρω τους.
Σήμερα το πρωί η Έφη Κυρικάκη, μια πολύ καλή μου φίλη και συνεργάτιδα στην Starttech Ventures, στην οποία οφείλουμε το ιδιαίτερα επιτυχημένο πρόγραμμα εκμάθησης ξένων γλωσσών που υλοποιούμε εδώ και τρία χρόνια, μου έστειλε μερικές φωτογραφίες. Στην αρχή νόμιζα πως είχε πάει σε κάποιον χειμερινό τουριστικό προορισμό, όπως συνηθίζεται στις γιορτές των Χριστουγέννων. Εξεπλάγην λοιπόν όταν κατάλαβα πως οι φωτογραφίες ήταν από το χωριό μου, τον Ασπρόπυργος.
Το ζήτημα "Ασπρόπυργος" είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό απ' ότι ίσως οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται (και σίγουρα απ' ότι διαχρονικά οι κυβερνώντες θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε).
 |
| Παραλία Ασπροπύργου, 30 Δεκεμβρίου 2020 |
Να σημειώσω πως είναι μια περιοχή που απέχει 5 χλμ από τον πιο Ιερό τόπο του κλασικού κόσμου, την Ελευσίνα. Είναι μια περιοχή που για δεκαετίες τροφοδοτούσε την Αττική με αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και επίσης έχει πληρώσει πολύ βαρύ φόρο αίματος σε όλους τους αγώνες του ελληνικού λαού.
Για το "κράτος των Αθηνών" όμως, όπως το είχε αποκαλέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου - και είχε απόλυτο δίκιο, όμως ούτε εκείνος κατάφερε εν τέλει να το αλλάξει, ο Ασπρόπυργος και, αν είναι δυνατόν, ακόμα και η Ελευσίνα, δεν είναι παρά ένας σκουπιδότοπος, μια χαβούζα. Ότι στραβό λοιπόν υπάρχει, ότι ενοχλεί, πετιέται στην πίσω αυλή. Είτε πρόκειται για τα σκουπίδια, ή για τους οικισμούς Ρομά, ή για τις φυλακές, είτα για τα υποτιθέμενα εργoστάσια "ανακύκλωσης" (αυτά που τείνουν να καταστρέφονται από πυρκαγιές κάθε λίγα χρόνια), το Θριάσιο Πεδίο και ο Ασπρόπυργος συγκεκριμένα φαίνεται να αποτελούν ιδανική περιοχή. Καμία έκπληξη δεν προκαλεί που ο τόπος αυτός μετατράπηκε και σε πεδίο δράσης του οργανωμένου εγκλήματος, όπως συχνά διαβάζουμε στα νέα.
Θέλω να πω όμως με βεβαιότητα πως δεν είναι καθόλου τυχαίο. Πρόκειται για συγκεκριμένη πολιτική επιλογή που ακολουθούν αδιάλειπτα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά τον Β' ΠΠ. Κάποια στιγμή όμως η υπομονή του κόσμου θα τελειώσει, το μείγμα θα γίνει τόσο εκρηκτικό που δεν θα είναι ελεγχόμενο. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει κάτι περισσότερο ας δει κάποια παλιότερα κειμενά μου, όπως "Το άβατον και η οικονομική ολιγαρχία" αλλά και το "Περί αβάτου: Από τα Εξάρχεια στον Ασπρόπυργο"
Δεδομένης λοιπόν αυτής της διαχρονικής επιλογής των ελληνικών κυβερνήσεων, γεννάται το ερώτημα "οι κάτοικοι τι κάνουν;". Ακόμα πιο επιτακτικά, "η τοπική αυτοδιοίκηση, τι κάνει;". Δυστυχώς τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους: Η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς και ο Ασπρόπυργος βυθίζεται στην εγκατάλειψη και στην παρακμή. Θα ήμουν πολύ ευτυχής εάν οι σκέψεις μου για τις δημοτικές εκλογές του 2019 δεν είχαν επιβεβαιωθεί. Δυστυχώς όμως, επιβεβαιώθηκαν.
Ελπίζω πως το 2023 οι άνθρωποι του Ασπροπύργου θα ξυπνήσουν. Θα αντιληφθούν πως μόνο εκείνοι, μέσα από τη συνεργασία τους, μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους και να αναγεννήσουν τον τόπο τους. Είναι πολλοί που στην ιδιωτική τους σφαίρα τα έχουν καταφέρει, με εντυπωσιακό μάλιστα τρόπο. Έφτασε ο καιρός που η δημιουργική αυτή ενέργεια οφείλει να κατευθυνθεί και προς τη δημόσια σφαίρα. Το δικαιούνται οι κάτοικοι, το δικαιούται ο τόπος και, πάνω απ' όλα, το δικαιούνται και οι επόμενες γενιές.
